Katedra Angeldria

First topic message reminder :

Jedna z trzech wielkich katedr w Fiore. Ogromna katedra, której główna nawa zwieńczona jest kopułą, na której od środka umiejscowione są płaskorzeźby przedstawiające ogromną ilość aniołów. Nie ma w tym nic dziwnego, podobno wieki temu miejsce to było miejscem objawienia, gdzie widziano setki aniołów, które przyczyniły się do natychmiastowego rozkwitu kwiatów na tymże obszarze. Dlatego dominuje w niej motyw aniołów i kwiatów. Boczne nawy są prostokątne i pełne przepychu. Masa obrazów i rzeźb, zdobione ławki dla wiernych, wszystko to sprawia, że wnętrze wygląda przecudnie. Z zewnątrz, jest to czysty, biały budynek, umiejscowiony we wschodniej części Crocus. W słoneczne dni, zdaje się lśnić delikatnym światłem, co spowodowane jest dbaniem o jego nieskazitelny wręcz wygląd z zewnątrz.


Jakoś tak się złożyło, że 5 magów dostała zaproszenie... zaproszenie do jednej z trzech wielkich katedr w Fiore. I to nie byle jakiej. Odbudowanej ostatnimi czasu katedrze w dawnej stolicy królestwa. Wielki, biały budynek zwieńczony kopułą przyozdobiony masą płaskorzeźb i kwiatów. I choć w okolicy widać było, że miasto wciąż jeszcze się odbudowywało, zdecydowanie ten budynek był już wykończony. Po wejściu przez ogromne drzwi widać było kilku modlących się kapłanów, ale Ryu z Raekwonem dostrzegli znany im duet mężczyzn gadających ze starszym z kapłanów, który zdawał się widzieć zbyt wiele wiosen. A ich pracodawcy (którzy swoja drogą jako jedyni byli nie kapłanami i nie modlili się) wyróżniali się przez to, choć jeszcze zatrudnionych magów nie widzieli.

Od tego postu termin CAŁY CZAS to 3 dni od posta MG. Jak ktoś nie może to PW/GG w razie czego.

Skoro komuś się wydaje, że wie, co robić, to go posłucham. O ile nie wyleciałam w powietrze z powodu nieśmiałej próby dotknięcia grobu i nikomu nic nie jest, albo jeszcze nie zdążyłam tego zrobić, pójdę prosto po Lindowa i tego drugiego.
- Znowu mamy się podzielić? - zagadnę tylko przed oddaleniem się od pracodawców. - Ja chyba miałam zostać z panem Jonesem... tylko pójdę po kolegę i sprawdzimy ten prawy korytarz, dobrze?
Tak czy inaczej muszę lecieć. Przecież jak gdzieś nie pójdę to oszaleję. Kolegom magom powiem, że Ill zabrał się za badanie bocznych korytarzy i powinniśmy natychmiast pomóc, bo nic innego nie zostało.

Ryu jedynie westchnął zmieniając swój miecz z powrotem w naszyjnik. Jedynie założył ręce na klacie i zaczął myśleć. Chociaż szczerze mówiąc zielonego pojęcia nie miał co tutaj może być ani co ma zrobić, by cokolwiek znaleźć. Jedynie podrapał się po łbie i zaczął się rozglądać dokąd te wszystkie żyły znikały, no chyba, że wszystkie znikały w tym samym momencie. Niby mógłby próbować wysadzić to wszystko w powietrze etc, by potem poszukać czego zgliszczach, ale no, aż taki to on nie bedzie. Jeśli nic nie znajdzie to postara się dołączyć do reszty.

Minerva:
Wiedźma wykorzystała zamieszanie i chaos, i krzyki, by pomóc kotkowi podobijać bądź pozabijać strażników. I już po chwili był spokój i cisza. Koniec... po prostu koniec. Zakończyła ich żywot.

Raekwon i Lilin:
Magowie się rozdzielili. Nic się nie stało, groby nie chciały praktycznie drgnąć. West poszedł razem z Illem do prawego korytarza, a Lilin po resztę ekipy. Jones został przy wejściu do Mauzoleum, oglądając powoli blaknące, złote żyły.

Raekwon:
Mag skierował swe kroki w stronę lewego wejścia do tejże gigantycznej komory. A wchodząc tam... znów. Dwa korytarze na boki idące po lekkim łuku oraz jeden prosty, wiodący gdzieś głębiej. Ruszył dalej. Do przodu. Natrafiąjąc tym razem na kolejny grób. Pozycja ta sama, tylko postać inna. Był to mężczyzna w średnim wieku. Szczupły, wysoki, z lekkim zarostem i włosami zaczesanymi do tyłu, z dwoma niesfornie opadającymi na twarz kosmykami.

Reszta:
Spotkali się tak mniej więcej w połowie drogi. Ryudogon nic nie odkrył, Lilin miotało, by się gdzieś przenieść, a przynajmniej pójść, a Lindow był bardziej jak zombie.

Raekwon: 153 MM
Ryudogon: 50 MM
Minerva: 7 MM | Sabat Czarownic 1/2, Czarci Sługa 1/3+2

Termin: 29.11.2015 godz. 13.30

- Wiesz co Bel? Czasami mam wrażenie, że nas nie doceniają. Bo jakby docenili to by wiedzieli, żeby na nas żółtodziobów nie nasyłać. Tak jakby mogli się z nami równać... - stwierdziła, biorąc się za grabienie zwłok. Loot zawsze w cenie a im się już nie przyda. Wszelakie bronie, zbroje, jakieś emblematy, dokumenty, błyskotki - chciała to wszystko wyciągnąć gdzieś na środek i ocenić, ile tego przy sobie mieli. Później stwierdzi czy to weźmie czy może sprzeda. W każdym bądź razie zgłodniała a miała własnie pięć trupów. - No to smacznego~ - rzuciła do kotka dając mu pierwszeństwo w wybieraniu, po czym sama weźmie rękę najbardziej puszystej osoby. Wiadomo, więcej mięsa. A później zacznie ją wcinać jak udko kurczaka. Bycie wiedźmą ma jednak swoje zalety - każdy może robić za obiad. A że się zmęczyła jednak nieco dzisiejszym dniem to nie zostało nic innego jak odpocząć, zregenerować siły... Kurczę, miała iść po jakiś item a se morduje ludzi i robi ucztę na dachu domu. No taak... Z pewnością to miał tak na prawdę na myśli "zleceniodawca".

- Stało się tam coś? - pytam dla formalności, docierając wreszcie do dwójki kolegów. Dla odmiany jednak zwracam się bardziej do Shozo, widząc że mój opiekun jakiś niewyraźny. Jak wysłucham ewentualnej odpowiedzi, postaram się zdać krótki raport: - Coś zaświeciło przy tamtym sarkofagu, jednocześnie tamto mauzoleum jakoś zareagowało. Ill z Westem poszli na lewo od niego [Przyp. Narratora: To tamta ścieżka, dobrze rozumiem? Panie MG?], więc moglibyśmy sprawdzić prawy korytarz. Wprawdzie jabłko mają chyba oni więc niczego nie popsujemy, ale chyba lepiej zrobić rekonesans niż czekać? - urywam, ostentacyjnie biorąc się pod boki i przerzucam wyczekujący wzrok to na jednego, to drugiego maga. Jakoś mnie wzięło na chodzenie po katakumbach. Czuję coś w rodzaju wspomnień, ale nie widzę ich dokładnie. Lekkie de-ja-vu, chyba wiem dlaczego, ale to nieistotne. Ważne, że to właściwie miłe uczucie.
- Chyba że wolicie skoczyć na górę na obiad...
Mam nadzieję, że nie wezmą tego na poważnie. Chyba nie mogą, jeśli tylko spojrzą mi na chwilkę w oczy.

Z drugiej strony, prędzej czy później przecież zgłodnieję, prawda? Jednak wtedy najpierw poszukam w plecaku.

Widząc kolejny, trzeci już grób Illowi przez myśl przeszło pytanie "Ile jeszcze?" i choć nie chciał na nie odpowiadać, po zakamarkach jego umysłu kotłowała się tylko jedna odpowiedź.
-Oby nie za dużo...-mruknął sam do siebie wypuszczając powietrze z płuc. Cóż, było tylko jedno rozwiązanie, które mogło przybliżyć bladego maga do otwarcia grobu w środku mauzoleum. Nie czekał na resztę ślamazarnych towarzyszy. Nie było potrzeby. Wystarczyło, że West był tutaj razem z nim. Chłopak znał już formułkę, więc gdy ujrzał kolejny grób bez wahania wyjął złotą kulę z torby i przyłożył ją w miejsce nad złączonymi dłońmi mężczyzny. Nie było potrzeby zerkania dookoła, choć może dzięki uśmiechowi losu dane mu będzie dostrzec coś więcej.
-Pewnie na prawo też jest komnata z grobem. Oby ostatnim...-zachrypnięty głos wydostał się z gardła bladego maga, wędrując w stronę kompana podróżnika. Jeżeli nie stanie się nic nadzwyczajnego, nie pozostanie mu nic innego, jak tylko przejść ten krótki kawałek drogi do ostatniej komnaty i aktywować, miejmy nadzieję, ostatni element układanki.

Minerva:
Cóż, było to około 5 mieczy słabej jakości, przeciętne zbroje, a drobnych... cóż, może z 50 klejnotów by się uzbierało w sumie. Więcej nie było. Po chwili... zaczął się żer. A w jego momencie, do uszu dwójki dotarło, jak ktoś zaczyna biec po schodach. Byli obserwowani?

Lilin, Ryudogon i Lindow:
Lilin przemówiła, a reszta magów zdawała się wyglądać już bardziej jak zombie. Czyżby Lindow zaraził tym Ryu? A może po prostu nad czymś intensywnie myślał. I fakt, lekki głód dziewczyna poczuła, acz nie był on jeszcze jakoś strasznie uciążliwy. Choć z jej perspektywy, teraz Raekwon ruszył na prawo, a oni mieli na lewo, tak reszta jej nie odpowiedziała. Ech, kłopotliwe.

Raekwon:
Kolejny grób, umieszczenie tam jabłka i kolejne rozświetlenie pomieszczenia. Przypominało ono tym razem jakąś polanę, z pojedynczym drzewem w pobliżu i jakoś rysującą się daleko na horyzoncie linią lasu. Ot, jakaś polana. Zapach też był takowy. Głównie ścięta trawa i jakieś polne zioła. Po chwili, również pojawiły się złote żyły, a i coś zaskrzypiało w tle. Chyba czas poszukać kolejnego grobu...

Raekwon: 153 MM
Ryudogon: 50 MM
Minerva: 7 MM | Sabat Czarownic 2/2, Czarci Sługa 3/3, Wyłączona magia 2/4

Termin: 06.12.2015 godz. 02.45

Zombifikacja Lindowa pomału zaczęła mijać zastąpiona, rosnącą niecierpliwością. Niby coś działali, a jednocześnie wyglądało to jakby nie robili nic. Miał tego już serdecznie dość. Nie odzywał się i nie reagował na to co się działo wcześniej bo po pierwsze nie było na co, a po drugie nic by to nie wniosło w misje. Chyba zaczyna rozumieć czemu Lilin jest tak bardzo zrezygnowana do dalszego działania.
- Chodźmy w ten prawy korytarz i miejmy nadzieję, że w końcu znajdziemy coś innego niż podstawkę pod nasze "jabłko". - Powiedział ruszając przed siebie w jeszcze nie odkryty korytarz. Idąc korytarzem zaczął skanować obszar, co jakiś czas odwracając się by upewnić się, że idą za nim. W "zdrowej" ręce trzymał latarkę, oświetlając drogę i próbując wyłapać okiem coś... przydatnego?

Człowiek tu myśli, że po robocie, fiesta, można się nażreć i odpocząć a tu takiego wała. Słysząc, jak ktoś biegnie po schodach i znajac obecną swoją sytuację, nie miała za bardzo szans. Znaczy pewnie, miała szanse jakoś z tego wybrnąć, ale bez magii i Bela to już tak średnio. Zwłaszcza, jeżeli dostanie zaraz jakiegoś bossa. Musiała się schować. W jedną rękę pochwyciła miecz, w drugą miotłę. Jeżeli na dach wychodzi się przez schody i zamiast włazu jest normalna klatka", to właśnie za nią postara się schować wiedźma. Tyle, że bez Bela. Liczyła na to, ze jeżeli ktokolwiek tu wejdzie i zobaczy, że na dachu jest tylko mały, niewinny kotek to sobie pójdzie. A jeżeli nie, to może chociaż Minerva uzyska efekt zaskoczenia, kiedy ten skupi się na futrzaku. O ile ma do czynienia z jedną osobą. Cholera wie, kto pędził na schodach. Na ten moment oprze miotłę o ścianę, by chwycić miecz oburącz i kiedy tylko nadarzy się okazja, sieknąć z góry kolejnego przybysza w głowę. Może i słabej jakości, ale głowę może tym rozpłata.

Gdyby jednak klatki nie było, chyba nie zostanie nic innego jak przetknąć miecz przez pasek, miotłę z drugiej strony i spróbować zawisnąć na dachu od strony tej nie od ulicy. Tam ktoś ją musiał widzieć. Jeżeli znajdzie nogą jakiś występ, poręcz czy parapet to postara się o to oprzeć, co by odciążyć ręce. A jeżeli będzie mieć tyle szczęścia, ze da radę opuścić się na rękach ni mniej ni więcej na czyjś balkon to i jeszcze lepiej, bo właśnie tam przetransportuje swą osobę. Nawet, jeżeli nie opuści się idealnie na ziemię, a będzie musiała zlecieć kawałeczek (o ile ten "kawałeczek" jej nie zabije albo poważnie uszkodzi). W tym jednak przypadku nie zostawia Bela a pozwala mu wdrapać się na głowę Minerwy i, jeżeli będzie miał gdzie, przejść po niej zapierając się pazurkami i wskoczyć na jakiś parapet czy ogólnie bardziej stabilne "coś", niż wisząca wiedźma. Chyba, że będzie ten balkon, to nie będzie większej potrzeby. A że jest lekka, to może niczego nie urwie. Gdyby miecz jej jednak jakoś wadził i przetknięcie i miecza i miotły byłoby kłopotliwe, to porzuca miecz. gdzieś na tą stertę mieczy czy na trawę w dole, byle nie nahałasować i nie wskazać, gdzie mogła się ukryć.

Ryu jednie w swoim umyśle nucił sobie "never gonna give you up" kompletnie ignorując wszystkich dookoła bez żadnego większego powodu, po prostu cholernie się zamyślił. Gdy nagle zrozumiał, że ktoś coś do niego mówił. Jedynie włożył ręce w kieszenie poprawiając swój szalik chwilę wcześniej i pociągnął dość głośno nosem.
- Możemy spróbować wejść głębiej, by czegoś poszukać - jedynie zasugerował biało włosy koleżka. We sumie nie miał zielonego pojęcia co mogliby znaleźć bez jabłka, które było tutaj kluczem, który pewnie otworzyłby większość rzeczy czy coś w tym rodzaju, no cóż, pozostało tylko szukać.

- Zaczynałam się o was martwić...
Zirytowany czy nie, kolega w końcu się ruszył więc cóż nam zostaje... wracamy do korytarza na "prawo" tudzież lewo - kwestia układu odniesienia - od mauzoleum, w każdym razie nie chodzi mi o ten, którym poszedł Spine. Kiedy będziemy w sali, zapytam pracodawcę, który powinien tam stać:
- Gdzie jest pozostała dwójka? Wrócili już? I czy mają Jabłko?
W sumie nie jestem przekonana czy jest sens biegać bez nich, korytarze wydają się symetryczne, więc jeśli coś znalazł to pójdzie w prawo i zrobi to samo, a jeśli nie, po co tam iść? Moglibyśmy sprawdzić inne... Ale słowo się rzekło, sama tego nie przemyślałam. Jest też problem komunikacji, bo jak każdy zacznie zwiedzać według swojego widzimisię to w końcu się nie odnajdziemy. Także jeżeli Ill jeszcze tędy nie przechodził, to my pójdziemy tam, gdzie on zapewne będzie chciał się udać. Przynajmniej ja tak chcę, a moi towarzysze raczej nie mają ani obiekcji ani własnych propozycji.
- Na pewno powinniśmy pana zostawiać samego? - spytam jeszcze Jonesa... nie tak się z początku umawialiśmy. Kto wie, co się stanie tutaj, kiedy człowiek-czapka coś odblokuje z dala od tego miejsca? Może lepiej zostańmy tu z nim, skoro i tak nie mamy Jabłka? Cholera...

Minerva:
Wiedźma jednak już nie żerowała. Miała ważniejsze problemy. A mianowicie głosy, zwiastujące przybycie kolejnych ludzi, chcących najpewniej zrobić jej krzywdę. Oni nie rozumieli potrzeby kapelusza. Szczęśliwie, wyjście na dach było z małej klatki, toteż zostawiła kotka, coby wyglądał niewinnie wśród sterty trupów i czekała. Jednak zanim ktoś wyszedł usłyszała, jęk. Chyba ktoś nie był gotowy na taką rzeź. Po chwili jednak do jej uszu dobiegł głos.
-Uważać na siebie! Idziemy dwójkami i zabezpieczamy cały dach. Powoli. - zakomenderowała jedna osoba, niejako zwiastując, że atak mieczem na pierwszą osobę będzie niezbyt mądrym rozwiązaniem. Dlatego na razie czaiła się za klatką.
-Miau! - rzucił Bel.

Lilin, Ryudogon i Lindow:
Magowie reprezentowali różne nastawienie. Gniew, znudzenie, zmartwienie, książkę. A nie, to ostatnie reprezentował pracodawca, który omal podskoczył, gdy Lilin przerwała mu lekturę.
-Hę? Nie, nie. Nie strasz mnie tak! Pójdę z wami w ten drugi korytarz. I raczej nie wrócili. Tommy by mi o tym powiedział. I tak, mają jabłko. - rzucił spokojnie, po czym ruszyli. Szli i szli, najpierw przeszli przez łuk, który prowadził ich w głąb korytarza. Potem dwa, odchodzące po łuku, niemalże równolegle do ścian kopuły pod katedrą i jeden dalej naprzód. Poszli do przodu, a tam natrafili na... dość ciekawy widok. Ściany nie były rzeźbione. Były gładkie i proste, niekiedy jakby surowo ociosane. Dodatkowo, swoisty rodzaj ozdób pełniły tutaj skały umieszczone po bokach w nierównych odstępach. Zupełnie tak, jakby ktoś losowo rozrzucił kamienie wielkości człowieka. Ale szli... i szli... i szli... aż do pomieszczenia, gdzie był grób. Ten także był opornie ociosany, a jedyna płaskorzeźba na nim przypominała plus minus potężnie umięśnionego mężczyznę, odzianego ledwie w skórzane szaty, które głównie przypominały dość prymitywne odzienie. Taka... prymitywna kultura. Oczywiście, jego pozycja była niemalże identyczna do poprzedniej dwójki. A po bokach? Cóż, proste płaskorzeźby przedstawiały góry.


Raekwon: 153 MM
Ryudogon: 50 MM
Minerva: 7 MM | Wyłączona magia 3/4

Termin: 10.12.2015 godz. 21.30

Ryu zaczął się od razu rozglądać, gdy tylko dotarli. Chociaż coraz bardziej go irytowało to wszystko. Nic nie znaleźli i tylko się pierdolą w tych katakumbach. Jedynie spojrzał na dziewczynę z Lamii.
- Dobra, ogarnijcie jabłko - powiedział Ryu - Możemy spróbować "aktywować" mechanizmy jeden po drugim, może coś zadziała. W ogóle próbował ktoś naładować jabłko, gdy było włożone? - tak teraz pomyślał o tym jak w jakiejś zabawce czy też grze, gdzie liczy się reakcja łańcuchowa, co we sumie mogłoby zadziałać jakby nie patrzeć. Ryu zacznie po prostu oglądać czy nie ma czegoś jak jakieś otwory czy inne w grobie.

-Te płaskorzeźby nic Ci nie mówią?-Ill pytającym tonem zwrócił się w stronę Westa, choć nie spodziewał się usłyszeć odpowiedzi. Pytanie padło raczej w celu przerwania ciszy. Chłopak musiał pomyśleć. Był jeden grób kobiety, jeden młodzieńca, teraz mężczyzna. Przy każdym z nich dało się wyczuć zapach. Kwiaty, las i polana.
-Miejsce pochodzenia? Nie... to nie to... Miejsce śmierci? Nie...-Ill musiał coś wykombinować, jednak zapasy z woreczka na pomysły pomału się wyczerpywały. Cóż, obydwie wersje były prawdopodobne.
-Może to strażnicy tego miejsca...-na te słowa lekko się wzdrygnął. Mając taką kompanię pokonanie umarlaków wydawało się niemal niemożliwe. Nie znał możliwości bojowych towarzyszy, co jedynie dodatkowo utrudniało całą sprawę. Do tego jeszcze ta lokalizacja...
-Dobra, wracajmy, pewnie Jones i tamci już czekają...-rzekł w stronę podróżnika chowając Jabłko z powrotem do torby. Poza skrzypnięciem gdzieś wokół nich nic nadzwyczajnego się nie pojawiło. Znak, że gdzieś jeszcze są inne groby, których Jabłko nie dotknęło.W drodze do miejsca spotkania wyjął jedynie swój notesik i w dużym przybliżeniu wyrysował na kartce mapę kraju. Postawił cztery kropki: pierwszą na samym środku, symbolizującą Crocus i trzy kolejne, odpowiednio po lewej i prawej stronie Fiore oraz poniżej, w okolicach południowego wybrzeża.

Tommy?... Ach, tak się chyba nazywa pan West. Że też do jednego przypisałam imię, a do drugiego nazwisko...
- No... pewnie by się odezwał, gdyby wrócił - tylko tak to komentuję. Pomijam kwestię książki. Nudzi mu się - rozumiem to, nas też to dotyczy, te podziemia są zarazem nudne i frustrujące.
Nie umknął mojej uwadze odmienny "wystrój" korytarza, którym podróżujemy, ale nie umiem powiedzieć, co jest w nim takie niezwykłe. Przynajmniej dopóki nie trafiamy na miniaturowe góry, które ktoś jakby przytargał tylko po to, by spoczywający tu - jak się okaże - "górol" poczuł się jak w domu. Jest to naprawdę niepokojące, ale zupełnie nie mam pojęcia, co o tym myśleć. Zupełnie. Skąd one mogły się tutaj wziąć? Z sufitu pospadały? Muszę się przyjrzeć dokładnie sufitowi. Wolę się upewnić, że nie ma żadnych przesłanek sugerujących, że może mi taka skała zlecieć na głowę.
- Co tu się... - takie i temu podobne cichutkie komentarze rzucam po drodze, jakby mając nadzieję, że ktoś mi odpowie... ale ani trochę w to nie wierzę.
I o to jesteśmy przy grobie górola. Spodziewałam się kwiatów i w ogóle, a w tutejszych skałach są wyrzeźbione tylko skały. Co nas tu czeka, zapach kamieni?
- Co ja poradzę, Jabłko jest... gdzieś. Pewnie niedługo tu przyjdzie, o ile nic im się... tfu - po co zapeszać? Człowiek-czapka wie, co robi. - Doładowywanie Emila nie brzmi jak dobry pomysł, skoro i bez tego coś się dzieje... wolałabym nie wylatywać w powietrze - kontynuuję "dyskusję" z nieznanym mi kolegą. Niemniej zainspirowana tym pomysłem podchodzę po prostu do grobu i przykładam dłoń w miejsce - o ile takie też tu jest widoczne - gdzie analogicznie do poprzedniego grobu należałoby umieścić Jabłko, po czym nieśmiało staram się użyć nieco magii. Tak jakbym chciała użyć PWM na latarkę, tyle że bez żadnego efektu bo jestem zirytowana, ale jednak moje eternano ruszy swój zadek ze zbiornika żeby chociaż spróbować. Nigdy jeszcze nie próbowałam po prostu czegoś naładować, może dlatego zgodziłam się by ktoś inny zajął się Emilem... W każdym razie niech ten grób będzie na krótką chwilę częścią mojego magicznego obwodu. Pewnie nic się nie stanie, ale mogłoby, bo tak naprawdę nie wiem, czy to Jabłko aktywuje mechanizmy, czy sama energia w nim zawarta. W drugim przypadku mag mógłby chyba służyć jako substytut. Spodziewam się jednak najwyżej takiego efektu, jaki osiągnął nasz pracodawca przy pierwszym grobie. Oczywiście jakby coś mi się niedobrego działo albo coś się wokół działo niepokojącego i niepasującego do poprzedniej sytuacji, to ja się raczej pośpiesznie odsunę od tego miejsca w głąb korytarza, uważając na całe otoczenie.