Sklep z bronią

First topic message reminder :

Sklep znajduje się na rynku, bardzo łatwo dostępny. Można kupić tutaj wszystkie rodzaje broni, niektóre są robione na zamówienie, ale dzięki świetnym specjalistom wyroby są najlepsze we Fiore.

by Yo Senshi

///
Ajajaj... trzeba to napisać, by każdy zrozumiał... Bardzo bym prosił o to, by użytkownicy bez akcepta nie pojawiali się tutaj. Swoje bronie wpisujcie na starcie, oszczędzicie tym sobie i mi czasu, więc to tyle...




Nim tu wejdziesz i złożysz zamówienie sprawdź cennik.

Po odnalezieniu komisariatu w Erze i przebraniu się w ubrania bardziej pasujące do oddziału duchów, pomyślałem ze czas wyposażyć się w broń. Miałem co prawda swój kij, ale nie nadawał się on zbytnio do walki... Do głowy jednak nie wpadł mi żaden inny pomysł. Co prawda zastanawiałem się nad włócznią, ale zdecydowanie wolałem walczyć przy pomocy kija... Przynajmniej byłem pewny, że nikogo nim nie zabije. Chociaż nie ukrywam, ostrze by się przydało... Dlatego postanowiłem kupić kij z wysuwanym ostrzem na jego końcu. Byłem tylko ciekaw, czy coś takiego w ogóle sprzedają. Wszedłem do sklepu z bronią i najpierw trochę się rozejrzałem. Potem powoli podszedłem do sprzedawcy.
-Dzień dobry.-mruknąłem.-Chciałbym kupić kij bo, który byłby odpowiedni do mojego wzrostu... Najlepiej I czy ... czy znalazł by się taki kij, z którego wnętrza dałoby się wysunąć ostrze? Nie musi być długie, wystarczy nawet takie krótkie...?-zapytałem sprzedawcy.

- Chwileczkę - krzyknął sprzedawca z zaplecza szukając kija, który by pasował Evanowi. Podrapał się po głowie, ale nie znalazł tego kija z wysuwanym ostrzem - Przepraszam, ale nie mamy takich teraz na składzie, ale możemy zamówić. Jaki miałby być rozmiar tego całego ostrza?- spytał grzecznie. Odchrząknął - Zamówienie dojdzie do trzech dni i będzie kosztować koło 1400 klejnotów jeśli ostrze będzie mniej więcej takie jak sztyletu -

Spokojnie czekałem, aż sprzedawca przyniesie mi ów kij, jednak okazało się, że  takiego z wysuwanym ostrzem nie ma na stanie. No nic, nie był mi on potrzebny na gwałt, więc mogłem spokojnie poczekać.
-Takie ostrze wystarczy, dziękuje. W takim razie przyjdę za kilka dni, dziękuje, do widzenia.-mruknąłem, odwróciłem się na pięcie i wyszedłem ze sklepu. Nie miałem po co dłużej tutaj przebywać...
[z.t]

Po trzech dniach:

Jako, że nie miałem nic lepszego do roboty, a minęło trzy dni od złożenia zamówienia, postanowiłem ruszyć do Magnolii, aby odwiedzić sklep z bronią i sprawdzić, czy moja "zabawka" już przyszła. Nie śpieszyło mi się zbytnio, miałem na to cały dzień, ale kiedy tylko znalazłem się na miejscu, czułem się... troszkę z niecierpliwiony.
-Dzień dobry. Trzy dni temu składałem zamówienie. Chodzi o kij bo z wysuwanym ostrzem.-powitałem sprzedawce. Kiedy mi go podał dodałem.-A jak dokładnie on działa? To znaczy w jaki sposób będę wysuwał to ostrze?
Po czym zapłaciłem i oddaliłem się.
[z.t] Kolejne.

Zgasił brutalnym nadepnięciem papierosa, po czym otworzył drzwi wchodząc. Powitanie nastąpiło tuż po zamknięciu drzwi, którymi wszedł, wtedy też skinął głową w geście powitania, uruchamiając usta, lecz te nie wypowiedziały tych dwóch słów. Po odczekaniu kilku chwil, podczas których z usług korzystał inny klient, podszedł do mężczyzny, uśmiechając się przy tym życzliwie.
- Chciałbym złożyć zamówienie na dwa bliźniacze miecze. - powiedział od razu. - Jednak nie są one takie zwykłe... chciałbym, by pański przybytek, czy może ktoś trzeci wykonał dla mnie miecze z najlepszych surowców jakie jest wstanie zdobyć. A poprzez najlepsze, mam na myśli lekki i niemożliwie wytrzymały metal, który bez ingerencji magii jest zdolny przetrzymać nie jedno oraz przecinać wiele rzeczy. Najlepiej kamień. Słyszałem, że pokrycie diamentem daje taki efekt... pewnie to plotka. Pieniądze praktycznie nie grają roli. Jestem w stanie zapłacić 30 tysięcy klejnotów. ...Za jeden miecz. Więc zapewne uzmysławia sobie pan jakie są moje oczekiwania. No dobrze, może przejdę teraz do szczegółów? - praktycznie powiedział to wszystko na jednym wdechu, nie dając dojść do słowa mężczyźnie. Nawet w tym momencie nie miał na to szans, gdyż po zadaniu retorycznego pytania, wyciągnąć niewielki zwitek papieru, na którym wszystko było nakreślone.
- Miecze mają być chokutō, czyli tak zwany 'prosty miecz'. Jego klinga nie jest zakrzywiona, tylko prosta, oczywiście jednosieczna. Całość długa na 115 centymetrów, w czym 20 centymetrów ma rękojeść, zaś ostrze 95. Rękojeść jak i sayia zrobiona z drewna - tu zostawię panu wolną rękę, może być drogie drewno, najważniejsze, by wchłaniało pot z ręki i nie ślizgało się jak będzie mokra. Ponadto na całej długości sayii delikatne żłobienie. Na rękojeści jeszcze inicjały D.A, czyli Arai Daichii. Co do wagi, najlepiej, by było jak najmniej. Oczywiście jeśli będzie dylemat nad jakością cięcia, a wagą, to lepiej niech tnie porządni. No dobrze. - zadowolony ze swojego projektu wyprostował się. - Zrozumiał pan wszystko? W razie co zostawię dodatkowe technikalia przy szkicu. - nasmarował, co najważniejsze na kartce, po czym wrócił do pozycji wyjściowej, oczekując odpowiedzi.

Po jakimś czasie Zenek stracił cierpliwość i po prostu wyszedł. Złożył zamówienie, więc niech teraz się o to martwią oni sami, skoro nie mieli czasu, by zainteresować się klientem, który chciał tu zostawić sporo klejnotów. Najwyżej dostaną opierdol z góry na dół, że robota jest do dupy.

[zt]

[Mam dość czekania, bo niedługo stukną 2 tyg; ja rozumiem, że reorganizacja kadry MG i tak dalej i tak dalej, poza tym święta, ale inni jakoś posty podostawali. Ale tu przecież nie jest wymagana ściana postu, a jak nikt nie umie wycenić, to wystarczy to powiedzieć, a nie trzymać człowieka w niepewności. Jeśli przez brak broni dostanę po dupie w rozmowie o pracę w policji, to dorwę i wyrwę jaja z korzeniami, albo cycki <<
Ale żeby nie było, ja dalej chce otrzymać odpowiedź w tym temacie. Tak, czy inaczej. Więc proszę o ruszenie dupy. Dziękuje za uwagę.]

Sprzedawca

Za ladą nie było nikogo, tak więc klient, zirytowany obrotem spraw, wyszedł, zostawiając plany. Mimo to sprzedawca słyszał jego dość spore zamówienie, popijając herbatkę na zapleczu podczas przerwy pracowniczej. No cóż, każdemu się coś z życia należy. Z drugiej strony należało rozpatrzyć zatrudnienie jakieś asystentki... W każdym razie mężczyzna wyszedł, a rzemieślnik podniósł się z krzesełka i przeszedł na front sklepu, dokładniej przyglądając się zamówieniu. Oj będzie z tym roboty, oj będzie...

Sporo czasu minęło, nim zamówienie było gotowe, bo obróbka materiału była niezwykle ciężka. A jak już wykonywać swoją pracę, to wykonywać ją dobrze (nawet jeżeli obsługa klienta szwankowała, nit nie jest idealny). Tak więc po wielu trudnych dniach, miecze były gotowe. Owinięte w czerwony materiał czekały na odbiór.


Info techniczne:
- jeden miecz kosztuje 30k (dostajesz zniżkę za nasze lenistwo, normalnie jeden taki wyceniłabym na coś koło 40-45)
- oba to chokuto, identyczne w konstrukcji i wykorzystanych materiałach (pominę tam stopy metali użyte i inne cuda na kiju)
- miecze ważą nieco więcej jak zwykłe stalowe miecze jakości low-low end
- pomimo swojej wagi miecze są odporne na kruszenie, szczerbienie, nie wiem co musiałbyś robić, żeby się stępiły, nie złamią się, nie przewodzą ciepła ani elektryczności
- klinga jest matowa, czarna, jednak gładka, na granicy ostrza delikatnie chropowata (masz ten diament)
- drewno użyte na rękojeść oraz sayę jest ciemnobordowe, przechodzi w czerń na końcach, nikt nie wie, co to jest i pewnie sprowadzono to z BARDZO daleka, więc szanuj; na rękojeści niewielkie żłobienie D.A wypełnione jasną masą by się wyróżniać
- delikatne żłobienie układa się w jodełkę \@@/
- nie użyto ani grama magii przy tworzeniu, czyste rzemiosło
- do odbioru osobistego~~

Smutki i cierpienia jakimi obdarzono Zenka, miały zostać wynagrodzone przepiękną parą mieczy jakie zamówił. A przynajmniej tak zakładał, gdyż nie mógł wiedzieć, że dwa cudeńka zawinięte w czerwony materiał są najwyższej jakości, przekraczając najsilniejsze oczekiwania względem zamówienia.
Dłoń lekko mu zadrżała, gdy odgarniał połę materiału, by następnie odetchnąć z ulgą i podnieceniem jednocześnie. Z wierzchu wyglądało perfekcyjnie. Ciemnobordowe drewno przechodzące w czerń. Tak jak chciał, a wyszło nawet lepiej. 'Jego' inicjały również dobrze się wyróżniały, będąc niezaprzeczalnym podpisem własności, a niech tylko ktoś spróbuje podpierdolić. Biedak długo nie pochodzi na własnych nogach. Wypadki chodzą po ludziach, jednak ludzie po wypadkach już nie. Za nim jednak ujrzał ostrze, przejechał delikatnie dłonią po sayi, 'smakując' niezwykle gładkiego surowca. Ciekaw był co to za drewno, lecz nie spytał.
Wiedział, że klinga jest cholernie ostra, jednak mimo to pozwolił jej naciąć skórę palca, by się przekonać. Tak. Zdecydowanie jest dobrze.
Przyglądał się całości jeszcze przez kilka długich minut. Następnie schował miecz do sayi... i powziął ten drugi, by przestudiować go w identyczny sposób.
Dopiero gdzieś po 20 minutach, Zenko odetchnął i zapakował oba oręże w czerwone szmaty.
- To ile to kosztowało? 30 tysięcy klejnotów za sztukę? - zapytał melodyjnie, po czym wyciągnął swą grubaśną sakiewkę i położył na ladę równe 60k klejnotów. Cieszył się jak dzieciak, który dostał w prezencie samochód zdalnie sterowany. Albo wielkie pudło klocków lego. Oj, co to była za radość!
- Dzięki panu, te miecze przysłużą się krajowi i ludziom! Jeszcze raz wielkie dzięki za te dzieła sztuki. - i poszedł. Wszystko załatwione, teraz pozostaje odwiedzić radę magii.


[zt]

Białowłosy chłopiec przechadzał się po rynku w Mangolii. Co jakiś czas pstrykał palcami z nudów . Każde pstryknięcie wysyłało w powietrze kilkanaście białych iskierek. Można więc było się domyślić, że chłopak był magiem. Na jego twarzy można było dostrzec znudzenie. To był jeden z tych dni, w które całkowicie nic ciekawego się nie działo, a do głowy nie przychodziły żadne „śmieszne” żarty. Wędrował już tak od kilkunastu minut nie mając żadnego celu. Ludzie, których mijał byli zbyt zajęci sobą, żeby zwrócić na niego uwagę. Zatrzymał się na chwilę i wyjął z kieszeni ciemne okulary. Wytarł je o bluzę, żeby były czyściutkie i schował je z powrotem. Westchnął i już miał wracać tą samą drogą, gdy nagle dostrzegł, że stał przed sklepem z bronią. Najbardziej uzbrojonym w broń sklepem z bronią pełnym broni w Mangolii, jeżeli nie w całym Fiore. Czemu więc nie miał tam zajrzeć?
Otworzył drzwi, rozglądając się dookoła. Bardzo powoli podszedł do sprzedawcy, patrząc z zachwytem na przeróżne rodzaje broni. Z podziwem im się przyglądał. Stanął przed sprzedawcą w zamyśleniu. Na początku lekko kaszlnął, żeby jego głos był wyraźny.
-Dzień dobry – przywitał się spokojnym głosem. – Chciałbym kupić… - nastąpiła chwila ciszy. Białowłosy rozejrzał się po sklepie i jeszcze raz uważnie spojrzał na sprzedawcę. Przyglądał mu się chwilę, a później powiedział.
-Pięć kilogramów ziemniaków. Najlepiej młodych i świeżych kartofelków. Mógłby pan jeszcze do tego dorzucić marchew i cebulę.  
Chłopak o mało co nie wybuchnął śmiechem gdy mówił. To było dla niego nadzwyczaj śmieszne. Czekał na reakcję sprzedawcy, gotów w razie czego rzucić się do ucieczki. Mimo, iż udało mu się częściowo powstrzymać śmiech, na jego twarzy i tak pojawił się drobny, złośliwy uśmieszek.


Gdy minęło parę sekund, białowłosy nie wytrzymał napięcia i parsknął śmiechem. Możliwe, że cały żart trafił szlag. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę z nieprzyjemności jakie mogą go z tego powodu czekać. Nim sprzedawca zdążył zareagować, chłopiec wybiegł ze sklepu. Szedł przez chwilę jakby nigdy nic, skręcił w pustą uliczkę, a po chwili wybuchnął śmiechem.
[z.t]

Ill przekroczył próg sklepu rozglądając się dookoła. Nie lubił kupować niczego, co było w jakichkolwiek większych sklepach. On ich zwyczajnie nie znosił. Nie lubił tłumów ludzi kłębiących się przy kasach, nie mógł zdzierżyć tych pieprzonych sprzedawczyków starających się wcisnąć normalnym ludziom największe gówno, jakie maja pod słońcem. On jedyne co kupował w sklepach to albo broń, albo zarcie, choc i to wolał sobie skołować np. od rolników z Bodrow, kiedy to pod nieobecność mieszkańców mógł zeżreć cały spichlerz i nikt z wieśniaków nie powiedziałby o tym słowa.
Chłopak szybkim krokiem podszedł do kasy, po czym zaczął krótko:
-Szukam shurikenów. Ze 20. chciałbym takie bez tego otworu w środku. Da się coś załatwić?-postronny obserwator mógłby dostrzec lekko unoszący się ku górze kącik ust Spinebreakera, jednak on chciał tylko załatwić swoja sprawę i szybko wyjść. Liczył, że uśmiech pomoże i będzie mógł szybko opuścić sklep.

MG

Sklepikarz nie spodziewał się takiego energicznego wejścia, więc spojrzał na Illa z dużym zdziwieniem. Wysłuchał jednak jego zamówienia i pokiwał ze zrozumieniem głową. Schylił się pod ladę i zaczął coś szperać, po czym wyciągnął dwa pakunki owinięte w szary papier. Położył je na ladzie.
- Każdy ma dziesięć gwiazdek. Bez dziury w środku. Krawędzie ostre, jakość... hmm... standardowa. Za każdą paczkę 2000 klejnotów - odpowiedział rzeczowo, przesuwając pakunki w stronę chłopaka.

Nie było co się zastanawiać. Choć musiał chwilę poczekać na sprzedawcę, to oferta, jaką mu zaproponował była przystępna.
-No i dobra.-rzekł, gdy sprzedawca podsunął mu pakunki. Mógł się targować, ale po co. Miał hajsu jak lodu i nie miał co z nim robić. Wyjął mały woreczek z torby, po czym zaczął liczyć, by po chwili dać pieniądze sprzedawcy. Następnie spakował narzędzia do torby. Skinął głową sprzedawcy na pożegnanie i opuścił sklep.

Wchodząc do sklepu Tsubaki czuł się... dziwnie. Podróż z Clover do Magnolii nie była jakoś specjalnie wyczerpująca, wręcz przeciwnie, Tsu siedząc w pociągu nawet się odprężył. Chociaż głowa wciąż bolała po zakupach w sklepie magicznym, chłopak nie miał czasu na odpoczynek. Trzeba zdobyć broń, skoro swoją oddał Toriemu w ramach rekompensaty za zniszczenie pożyczonego miecza... Eh. Trudno.  
- Dobry - rzucił jakby od niechcenia, spoglądając od razu na broń znajdującą się na widoku (o ile taka oczywiście była). Potrzebował miecza. Najlepiej takiego, który nie pękłby od bliskiego spotkania z innym ostrzem. Fajnie byłoby też, gdyby dobrze przewodził prąd, dzięki czemu Elektryk działałby o wiele lepiej... A co dobrze przewodzi prąd? Metale. I chyba nawet były jakieś specjalne ich odmiany od tego... Nah. Trzeba będzie zapytać sprzedawcę.
Podchodząc w końcu do lady, Tsubaki spojrzał na sprzedawcę. O ile ten w ogóle się za ladą znajdował, a powinien, skoro Tsu już na wejściu dał znak, że wchodzi. - Potrzebuje miecza. Fajnie by było gdyby był ostry. I gdyby nie rozpadł się od wyższej temperatury i super byłoby też, gdyby jakoś dobrze przewodził prąd. Jego wymiary aktualnie nie grają roli, cena póki co też. To co, macie coś takiego? - gdy skończył mówić, powtórzył w myślach całą wypowiedź. Chyba powiedział o wszystkim... Tylko trochę koślawo. Trudno.

Obserwując sprzedawcę, Tsu zastanawiał się ile będzie kosztowało oddanie swego ostrza Toriemu. Tysiąc? Dwa? Prawdopodobnie coś koło tego. Chociaż... Zażyczył sobie miecz ze specjalnymi właściwościami. Znaczy się, przynajmniej według jego własnej opinii, bo może ten gościu sprzedaje po 10 takich dziennie... Albo coś koło tego.
Gdy sklepikarz wrócił, Tsubaki momentalnie spojrzał na ostrze które przyniósł. No miecz. Prosta głownia, obosieczny... I krótki. Chociaż, jakby się zastanowić, ta jego katana zbyt długa nie była. A co najważniejsze, nie była droga. W przeciwieństwie do tego cacka. Głośno przełykając ślinę (i przypominając sobie o kosztach kredytu) Tsu wziął ostrze do rąk po czym wykonał kilka cięć w stronę wyimaginowanego przeciwnika. Gdy ten padł, Tsu aktywował Elektryka(B). I jeszcze jednego. Chociaż, nie jednego a dwa! Bo przecież jak już testować to na maxa! Uśmiechając się pod nosem,  chłopak... Wykonał szybkie cięcie w ladę. Czemu? Boo... Bo tak. Żeby testować. Testowanie ważne. Testowanie potrzebne. Testowanie i w ogóle... W ogóle to testowanie.
Zadowolony z przyszłego nabytku, Tsubaki odłożył miecz na ladę. Mimo wszystko tylko ją przeciął, a nie rozwalił w drobny mak. Wyciągając pieniądze, chłopak przez chwilę się zawahał. Mimo wszystko, to 13 tysięcy klejnotów. Jakby na to nie patrzeć, to sporo. Jednak Tsu miecza potrzebował. Na gwałt. Odkładając więc pieniądze, chłopak zabrał miecz i fanty które sprzedawca do niego miał (pochwa, czy coś) po czym wyszedł. Biedniejszy o 13 tysięcy klejnotów.

[zt]

PERSPEKTYWA GREY
Dużo słyszałam o egzaminie na maga rangi S. Że jest bardzo niebezpieczny oraz że najczęściej zlecają trudne zadania, dzięki którym można było nim zostać. O ile się przeżyje. Dlatego, aby zmaksymalizować nasze szanse, postanowiłam zrobić niewielkie zakupy.
Przede wszystkim, to co zauważyłam przy treningu z tym starym draniem Escanorem, Never-kun był wrażliwy na ataki fizyczne. Z jakiegoś powodu moja magia osłabła i tarcza nie działała tak cudownie jak kiedyś. Dlatego nie pozostało nic innego jak zdobyć tradycyjną - dzięki temu mój kochany mógł się naprawdę obronić. Na szczęście dzięki ostatnim misjom udało się wystarczająco dużo pieniędzy. Jedyny problem, którym był upór Never-kuna przy samym mieczu, udało się rozwiązać pokazując bohaterskie postacie, które używały jednocześnie tarczy i miecza. Dlatego wraz z Never-kunem wybrałam się do sklepu.
- Wow!
Bohater zaczął wszystko oglądać ze świecącymi oczami, zanurzając się w swoim świecie. To lepiej było dla mnie, mogłam szybko to załatwić.
- Dzień dobry - przywitałam się z właścicielem/właścicielką sklepu. - Chciałabym kupić tarczę dla mojego towarzysza. Dość wytrzymałą, jako że wyruszamy w niebezpieczną podróż.