Masyw Hiett

First topic message reminder :


W tej właśnie okolicy znalazły się - trzy? - Syrenki. Niewielka ilość śniegu pod ich stopami, czy też lekko opadający biały puch, sprawiający, iż mroźna warstwa powoli przybierała na sile. Poza tym ich przyszłą potencjalną ścieżkę otaczały... martwe drzewa? Nie ma to, jak przyjemny start wędrówki.

W środku trochę się działo, jednak najwyraźniej Syrenki swoje załatwiły i miały udać się do... siebie? Chyba, bo przynajmniej nic nie wskazywało na zmiany w negocjacjach, czy też jakieś zatrzymywanie ich przez kobietę. - W przeciwieństwie do was by rozumiała! Może... Zresztą, taka moja praca. Mój obowiązek... - rzuciła tylko dziewczyna, jednak nie miała zamiaru nikogo zatrzymywać, ani nikogo do niczego zmuszać. Powiedziała, co miała i inaczej nie mogła, więc... Dlaczego mimo wszystko czuła się źle? W myślach pewnie dalej powtarzała sobie, że tak musi być, a Sophie wolałaby aby nie przedkładać spraw osobistych nad pracę, prawda?
W każdym bądź razie Syrenki wychodziły na zewnątrz by zastać raczej niecodzienny widok, bo przed nimi zatrzymał się chyba jakiś przestraszony niedźwiadek, który... Ano właśnie. Lorie wcześniej spróbowała podejść do misja, jednak ten albo potknął się o swoje łapki, albo nieporadnie odskoczył i spróbował jakoś łukiem odejść od dziewczyny, aby dostać się do domku? Czyżby nie obawiał się owego miejsca? Najwyraźniej, ale wtedy na drodze stanęły mu dwie inne Syrenki, a ten zdawał się stanąć, jak wryty i nawet się chyba skulił, czy coś, a przynajmniej nie wydawał się chętny do podjęcia jakichkolwiek działań! Cass i Andree jednak wyminęły zwierzątko i skierowały się w stronę Lorie, a potem... To już w sumie zależało od nich, czy wrócą się skąd przyszły, czy może jednak coś jeszcze zrobią...

Cass - 7pd
Lorie i Andree - 6pd
Teoretycznie możecie napisać zt i iść gdzie chcecie, bądź zdawać raport etc. etc. Albo... próbować robić coś innego

      - Wracamy. - Zakomunikowała Cass, zaraz jednak zdała sobie sprawę ze swojego rozkazującego tonu. A przecież Jakimś liderem czy czymś w tym stylu wcale nie była. - Przynajmniej ja wracam. Zrobiłam co mogłam, teraz ruszam opowiedzieć o tym pani Sophie. - poprawiła się zaraz. Bo nie miała zamiaru przecież zamiaru rządzić się, w końcu Cass nie była nawet do końca syrenką.

      Ale jak powiedziała tak zrobiła - ruszyła w drogę powrotną do Akane Resort, aby powiedzieć mistrzyni jak sprawa wygląda. Co udało się jej osiągnąć i w ogóle. Początkowo miała udać się od razu tam nie zważając na nic, ale... Jeśli dziewczyny chciały jeszcze coś załatwić to poczekała na nie. Chciała wrócić w tym samym składzie w którym wyruszyły.

[z/t (chyba)]

Lorie spoglądała na niedźwiadka z ciekawością, jednakże ten chyba nie był skory do zabawy. Dziewczyna westchnęła ciężko i wstała z kucek, w których wcześniej była. Miś okrążył ją i ruszył w stronę chatki. W sumie powinna tam iść, ale jakoś się jej nie śpieszyło. Jej oczom ukazały się gildyjne koleżanki, jednakże bez kobiety. Czyli misja zakończona klapą? W sumie jej to było obojętne, w ogóle nie przyłożyła się specjalnie do zadania. Znaczy się ona ochraniała swoje koleżanki z gildii, o! A potem na swojej drodze spotkała misia. To nie jej wina, że tak wyszło. Bywa. Westchnęła ciężko i ruszyła przed siebie, zaraz za Cass...

[zy]

Pogrążony we własnych myślach, powolnymi krokami brnąc w stronę mroźnych wzgórz, Lindow zastanawiał się nad przyszłością swoją oraz gildii. Co teraz z nami będzie? Mistrz Klatuh odszedł, nie pozostawiając po sobie nawet śladu, prócz notesu. Członkowie gildii teraz będą musieli się zebrać i ustalić kto zajmie jego miejsce. Jeżeli tak się nie stanie grozi nam wydalenie przez Radę. I to był pierwszy z problemów, które nad nim ciążyły.
Drugim problemem była blokada magii tudzież wpływu Hannibala na jego osobę. Odkąd wyszli z katakumb katedry nie mógł przywołać nawet garstki swojej mocy, a obecność Hannibala po raz pierwszy od 10 lat zanikła. Miało to wady i zalety. Póki istnieje blokada, która potrwa około trzy miesiące, nie może w pełnić obowiązków maga oraz rozwijać się w tym kierunku, a to oznaczało, że był bezsilny. Z drugiej strony... był wolny. Jakże cudowne okazało się życie bez podszeptów demona w swojej głowie. Świat wydawał się teraz taki inny, taki kolorowy. Nagle wokół zaczął dostrzegać to, co zawsze było zakryte przez zasłonę własnej magii. Chciał by tak pozostało, ale jak niby miał się pozbyć tej klątwy nie pozbywając się magii? Najłatwiej byłoby nauczyć się nowej, co brzmi komicznie, biorąc pod uwagę jak to w rzeczywistości jest trudne.

Targające nim myśli i problemy sprawiły, że postanowił się udać na "spacer". Trochę daleki, skoro już zbliżał się do granic, no ale cóż poradzić jak nogi same go niosą?
Zakrył się ciaśniej kurtką z owczej wełny, którą znalazł w domu. Zimno trochę doskwierało jak nie miał się ogrzewać magią, a ciężko było cokolwiek ubrać przez masywność i kształt prawej ręki. Mógł jedynie założyć jakąś koszulę(wcześniej usuwając rękaw) i na to narzucić wspomnianą już kurtkę.
- No i gdzie ty niby idziesz, jełopie? - Spytał sam siebie licząc na jakąś sensowną odpowiedź. Rzecz jasna, takiej nie otrzymał.

Nim Amamiya się obejrzał, znalazł się na jakimś odludziu. Nigdzie nie było śladu żywej duszy, a wszelka roślinność przypominała tę wymarłą. Można by się zastanowić, dlaczego tak się stało, jednak nie to stanowiło problem. Pogoda zdawała się działać przeciwko niemu, bo z każdym kolejnym krokiem padający dookoła śnieg zaczynał się nasilać. Chwilę to już trwało, a w pewnym momencie stawianie dalszych kroków wydawało się trudniejsze, aniżeli zazwyczaj. Do tego wszystkiego ów miejsce wyglądało nieco jak cmentarzysko. Nieopodal walały się ledwo widoczne przez narastającą śnieżycę szczątki zwierząt, czy porzucone torby i plecaki. Gdzieś na wietrze powiewało coś, co można nazwać zniszczonym przez czasu i żywioł namiotem lub sporym płaszczem. Pech chciał, że nawet sam Lindow nie obejrzał się, a potknął się o jakąś zaspę, która po dłuższej chwili zastanowienia przypominała... głowę? I to jakiegoś dzieciaka, który nie miał więcej jak z piętnaście lat. Przynajmniej nie mógł mu dać na pierwszy rzut oka więcej, zaś osobnik, o którego się potknął... nijak nie zareagował. Zupełnie jakby spał, albo i nie żył.

Wygląda na to, że ktoś tu założył obóz, który został porzucony lub zdewastowany. Wokół nie widział śladu żywej duszy i niespecjalnie się temu dziwił. Śnieżyca narastała, jakby chciała zmusić chłopaka do zawrócenia na obrady, ale nie miał zamiaru tego robić. Jak może pomóc Gildii skoro najpierw musi pomóc samemu sobie?
Niespodziewanie potknął się lądując twarzą w śniegu. Podirytowany podnosi się otrzepując się z niego i spoglądając na czym się przewrócił. Była to ludzka głowa.
- Co do licha? - Powiedział zaskoczony widokiem. Nie wiedział co o tym myśleć. Czyżby zamarzł na śmierć w takiej pozycji? A może to jakiś manekin?
Podszedł bliżej by zbadać ludzką głowę, a najważniejsze spróbował go trochę odkopać by móc zobaczyć czy ma resztę ciała. Jeżeliby zobaczył jakieś oznaki życia jak chociażby unoszenie się klatki piersiowej lub reagowanie na bodźce, wówczas stara się jak najszybciej przykryć go swoim płaszczem mocno zmartwiony.
- Czy wszystko w porządku? Jak się tam znalazłeś?

Okazało się, że głowa owszem i ma resztę ciała, jednak oznak życia nie posiadała. A przynajmniej nie takich oczywistych, bo co ciekawe - ciało było jeszcze ciepłe. Wychłodzone, ale wciąż jeszcze ciepłe. Wniosek nasuwał się jeden - właściciel głowy musiał jeszcze żyć. Ale chyba nie oddychał. I nie poruszał się.
Przykrycie płaszczem i pytania nic nie pomogły. Nieruchomy niczym posąg tak sobie siedział w tym śniegu. Nie wyglądał nawet na takiego co by spał. A przynajmniej nie teraz.
Być może istnieje jakiś sposób, aby przywrócić funkcje życiowe tego śnieżnego chłopaka. Albo w jakiś inny sposób go uruchomić...

Tak więc napotkał kolejną nielogiczność w tym nielogicznym świecie. Ach ta magia.
Bo w końcu to było wytłumaczenie na wszystko czyż nie?
Zaczął przyglądać się śnieżnemu dziecku licząc, że znajdzie coś co pomoże mu odkryć sposób na "uruchomienie go". W między czasie wpadł na pewien pomysł. Podszedł do płachty która zapewne była kiedyś namiotem i zebrał parę ostrych narzędzi które znalazł ze sobą oraz drąg który najprawdopodobniej trzymał strop namiotu od środka. Następnie szykując miejsce wokół chłopca starał się założyć namiot, tak by obaj znaleźli sie w środku. Brzegi namiotu przybił do śniegu ostrymi narzędziami, a drąg użył jako wsparcie "dachu". Następnie przysypał boki śniegiem tak by za bardzo nie wiało na nich i wzmocnił pion namiotu dokładając dodatkowych drągów lub gałęzi jeśli niczego takiego by nie znalazł. Po dokonaniu tego próbuje znowu obudzić chłopca.

Stworzenie prowizorycznego namiotu nie pomogło obudzić chłopaka, ale przynajmniej osłoniło ich przed narastającą śnieżycą. Kolejne próby "uruchomienia" go nie przyniosły żadnych większych efektów. Ale to nie tak, że kompletnie nic nie działało.
- Nie teraz mamo, jeszcze pięć minut - usłyszał Lindow. Marudne mamrotanie przez sen, jednak wciąż nie poruszył się ani o milimetr. Może bardziej brutalne sposoby pobudki zadziałają? A może po prostu tak go zostawić i czekać, aż sam sie obudzi? Czy to w ogóle możliwe?

Czyli... on jakby śpi? Bo wygląda na to, że mamroczę przez sen. Skoro zasnął to znaczy, że da się go wybudzić prawda? Nie zaszkodzi spróbować.
Podszedł do chłopca i zaczął nim mocno trząść łapiąc go za barki. Nie robi oczywiście tego za mocno, ale stanowczo niczym ojciec do syna.
- Wstawaj! Najwyższy czas się obudzić! - Wykrzyczałby dla dodatkowego efektu. To mogło jakoś zadziałać, a jak nie to spróbuje czegoś innego. Na przykład ochlapię mu twarz zimną wodą z bukłaka lub coś w tym stylu...

- Jeszcze chwilkę... - wymamrotał potrząsany chłopak po czym otworzył oczy. Spojrzał na Lindowa wielkimi zdziwionymi oczami. Zamrugał kilka razy.
- Chwila... Ty nie jesteś mamą... Nawet tatą nie jesteś... - wymamrotał jakby dopiero wracał do przytomności i rozejrzał się wokół.
- Nie znam cie. Co tu robisz? Gdzie są wszyscy? Co sie stało? - taki standardowy potok pytań w wykonaniu tego akurat chłopaka. No bo cóż innego mu pozostało? W takich warunkach nie bardzo miał pole do popisu jak pytać. przynajmniej dopóki śnieżyca nie ustanie, lub nie osłabnie.

- No nareszcie się obudziłeś. Usiądź najpierw i się uspokój. - Powiedział Lamijczyk z ulgą obserwując pobudkę chłopca. Wskazałby mu pustą skrzynkę do siedzenia, która była niedaleko namiotu, samemu przykucając jakiś metr od niego. Wyglądało na to, że nie będzie wiedział dlaczego tu się znalazł. Co oznacza, że musiał dowiedzieć się czegoś o nim samym.
- Znalazłem Cię w zaspie śnieżnej. Wygląda na to, że wpadłeś w letarg, bardzo mocny sen lub jakiś trans. Mam na imię Lindow. A ty? Skąd pochodzisz? - Zapytał się uśmiechając się delikatnie do chłopca by dodać mu otuchy bądź spróbować uspokoić. Ostatnią rzeczą jaką by chciał tutaj to wybuch paniki. To w końcu dziecko, trzeba do niego na spokojnie.

Chłopak wpatrywał się w Lindowa trochę nieobecnym spojrzeniem. Szczególnie po tym jak zapytał go o imię.
- Imię? Imie jest nie ważne... - powiedział takim trochę też nieobecnym głosem.
- Ważniejszym jest co ty tu robisz? I jak to możliwe, że jeszcze żyjesz? Tutaj wszyscy umierają - dodał po chwili wpatrując się gdzieś w przestrzeń. Tak jakby Lindow wcisnął swoim pytaniem jakiś magiczny przycisk w umyśle chłopaka i zmienił mu tryb.
- Czy na zewnątrz są jakieś ślady walki? - zapytał jeszcze po chwili, ponieważ sam nie bardzo mógł się poruszać, aby sprawdzić na własne oczy co działo się poza prowizorycznym namiotem.
A Lindow poczuł, że zaczyna mu sie robić zimniej niż wcześniej, ponieważ wciąż nie miał swojego płaszcza.

- Na zewnątrz znajdziesz jedynie pobojowisko. I tak prawdopodobnie po bitwie. I nie wiem czemu jeszcze żyje. Zastanawia mnie to od około 6 lat. - Odpowiedział spokojnie chłopcu, spoglądając mimowolnie na swoją prawice. Mimo faktu, że Demon był obecnie całkowicie zapieczętowany jego ręka nie zmieniła swojego demonicznego wyglądu. Tak jakby tylko czekał by z powrotem zniszczyć jego życie. Zadrżał, jednakże nie z powodu wspomnień tego wydarzenia. Po prostu robiło mu się coraz zimniej. Widząc, że chłopiec raczej tego problemu nie odczuwa chwycił swój płaszcz i zarzucił z powrotem na siebie. Owcza wełna jednak ciepło chroniła.
Patrzył się na chłopca chcąc zrozumieć co się tutaj dokładnie działo. Wyglądało na to, że racjonalność zaczynała pomału opuszczać tą sytuacje, ponieważ im dłużej przy nim siedział tym mniej rzeczy rozumiał. Dobrze byłoby to zmienić.

Chłopak westchnął i przez chwilę nic nie mówił. Zamiast tego wyciągnął przed siebie ręce i strzelił kośćmi w palcach i w nadgarstkach. Pokręcił też głową na boki po to, aby i w karku coś przeskoczyło.
- Na razie nie ma co się tam wystawiać. Lepiej poczekajmy, aż pogoda się uspokoi - zasugerował dosyć rzeczowym tonem i wyciągnął przed siebie lewą dłoń na której po chwili pojawił się niewielki, niebieski płomień. Przez chwilę wpatrywał się w niego, po czym przykrył go drugą dłonią, jakby chciał go zamknąć w dłoniach. Pochylił się i położył płomyk na śniegu, a kiedy to zrobił, ten powiększył się do rozmiarów niewielkiego ogniska. Ale nawet w tym prowizorycznym schronieniu nie stanowił zagrożenia. Dlaczego?
- To zimny ogień. Nie stopi śniegu czy lodu i nie spali nas, ale przynajmniej nie pozwoli nam zamarznąć... - wyjaśnił odsuwając się od płomyka. I faktycznie. Niebieski ogień dawał przyjemne ciepło, ale te nie było zbyt uporczywe. Ot, taki grzejniczek...
- Więc skoro i tak tu troche posiedzimy... Zastanawiasz się nad tym że jeszcze żyjesz. Dlaczego?