Opuszczone tereny fabryczne

Tak! Czasy nudy wreszcie się skończyły. Nareszcie Taki mógł zaprzestać zwiedzania zatłoczonych miejsc, by oglądać ludzi. Nie twierdził, że to całkowicie nudne, ale ostatnio robił to często, zbyt często. Kiedy użył magii? Pomijając jego zabawy nią to nawet nie mógł sobie przypomnieć. Walki, walki, kiedy to było? Stwierdził jedno - jest za spokojny. Kiedyś tydzień bez morderstwa był tygodniem straconym, a może dzień? Aktualnie nie miał pojęcia ile czasu minęło od ostatniej jego ofiary. Teraz wyruszył na misję zleconą od samego Mistrza Grimoire Heart - Arate Tsuchimikado. Nie znał go nawet, może raz, czy dwa na jak dołączał zamienił z nim słowa, lecz nic więcej. Zadanie wydawało się pozornie proste, gdyż Taki wraz z dwójką towarzyszy miał znaleźć białego, małego kota. Zdawał sobie sprawę, że jeżeli to byłaby łatwa robota, to nie zostaliby wysłani w trójkę, a już z pewnością nie przez Mistrza. Umysłowo już był gotowy na rozróbę. Miał nawet nadzieję na nią. Im więcej się będzie dziać tym lepiej! Na dłużej mu starczy zabawa.
Co do kompanów to ich również nie znał. Jeden z nich wyglądał dosyć zwyczajnie. Czarne włosy, szare oczy. Jego ubiór również nie przyciągał zbytnio wzroku. Wzrostem wyglądał na równego Taki'emu. Drugi? Druga? Właśnie, jaka jest płeć tej osoby? Długie, czerwone włosy, różowe oczy, delikatna budowa i... wcięcie w talii. Niby chłopak wyczuwał jakąś dziwną aurę, że to mężczyzna, lecz z drugiej strony wygląd krzyczał głośno "Kobieta!". Przymrużył oczy i patrzył na tą postać jeszcze chwilę obracając językiem lizak, który miał w ustach. Jakby patrzeć na upodobania Taki'ego to, z której strony, by nie spojrzeć to i tak będzie mu się podobać. W końcu lubi obie płcie. Persona, na której jego oczy spoczywały zdobyła dużego plusa u niego. W jaki sposób? Już go zainteresowała, a On kochał wszystkich ludzi miłością ciekawości. Mógł wiele zgadywać, wiele się domyślać i wiele mylić. Aj, jaka wspaniała zagadka!
Stali naprzeciw bramy, która nie wyglądała na zapracowaną. Otwarta na oścież jasno tłumaczyła jak bardzo strzeżone są te ruiny, a raczej jak to nazywają niektórzy "pomnik technologi". Taki nie czekał zbytnio na towarzyszy, ruszył przed siebie, a towarzyszyło mu stukanie jego półbutów. Dosłownie krok przed wejściem przypomniał sobie o czymś. Zatrzymał się robiąc piruet, a następnie wyciągnął prawą dłonią z ust zielonego lizaka, by uśmiechnąć się i spojrzeć na dwójkę.
- Zapomniałem się przedstawić. Jestem Taki Karasuma, miło mi was poznać. - powiedział radośnie i ukłonił się lekko kładąc prawą rękę poziomo wzdłuż klatki piersiowej, a lewą wszerz pleców. Po tym wcisnął znów do swoich bladych ust słodycz, który od razu przesunął na bok wypychając policzek.
- Rozdzielamy się? Szukamy tych biedaków? Ja mogę robić wszystko, byleby się dobrze bawić! - oznajmił i zaśmiał się lekko mrużąc swoje duże, złote oczyska. Miał nadzieję, że towarzysze nie okażą się nudziarzami całkowitymi i pozwolą mu się rozerwać trochę. Z drugiej strony głupio byłoby zawalić misję przez jego zachcianki, a w końcu sam Arata ją im powierzył.
- Aaaaah! Dylemat! - krzyknął w myślach lekko marszcząc brwi, dosłownie na ułamek sekundy. Początkowo zamierzał im się podporządkować, dopóki nie znaleźliby czegoś ciekawszego. Samo zdecydowanie gdzie idą i jak było mu na rękę. Tak samo bardzo nie lubił dowodzić, jak być dowodzonym, aczkolwiek drużynowe zadania do czegoś zobowiązywały.

Formalności formalnościami, a zaraz po wysłuchaniu słów mistrza i uprzednim, drobnym rozejrzeniu się po miasteczku trafił w to miejsce i to na dodatek z balastem... - Ugh... - mruknął tylko coś niewyraźnie pod nosem, najwyraźniej niezadowolony ową ekipą. No... Ogółem ekipą, a zwłaszcza pewnym Czymś, którego miał szczęście nie widzieć aż od turnieju. A już liczył, że może utknął w jakiejś jaskini, czy czymś i jedno z miliarda utrapień miałby z głowy. Czemu tak nie mogło się dziać i wszystkim trzeba było zajmować się własnoręcznie? No ale nie teraz... Mimo wszystko priorytetem było wykonanie zadania od Araty, a jeśli problem się jakoś do tego przyda to może mu jeszcze kiedyś odpuści. Może... Przynajmniej jeszcze szczątkowe wizje współpracy siedziały w mózgu ciemnowłosego, aż nie usłyszał o zabawie. Praca zabawą nie jest i trzeba wykonać ją jak najlepiej, prawa? Nie ma miejsca na zabawy i przyjemności, a tym bardziej: - A róbcie co chcecie... - powiedział, a może nawet warknął mierząc kolejno dwójkę utrapień wzrokiem, aby następnie przejść do planu em wywiadowczego. Aktywował Cambiare: Aquilla (B), ażeby to przyjąć postać orła. Po co? Zwykle w powietrzu występuje mniej ludzi, a za tym idzie mniej problemów i nerwów. Ba! Nawet z jego wyostrzonym wzrokiem - pwm Attento - może uda mu się wytropić ich, a raczej jego ofiarę z powietrza. Biały kot z białą wstążką? Jakoś tak to było... Oczywiście przy okazji zadba o pozyskanie informacji odnośnie terenu szybując sobie nad fabrycznymi terenami, mając jednak na uwadze bezpieczeństwo i unikanie takich rzeczy jak jakieś opary, kominy fabryczne, czy też bliżej nieokreślone niezidentyfikowane obiekty latające.

Osobiście nie przepadał za samym Aratą, wolał bardziej panią Tsukiko. Jednak co misja to misja, w gabinecie siedział cicho, zastanawiając się tylko co żre ten kot lub jak mocno gryzie, skoro wysyła trójkę magów po niego. Można się spodziewać istniej apokalipsy z ich udziałem w roli głównej. Żyć nie umierać, lepiej od razu iść się powiesić. Rozruszanie trochę swojego tyłka po długim okresie wesołego opieprzania się było dobrym pomysłem. Plusem ograniczonej chęci do ruchu i robienia czegokolwiek… Co to takiego? Ano przytył, jakieś sześć kilogramów. Normalnie tylko iść opijać to z radości i ze szczęścia. Ale to innym razem.
No i spotkał Artusia, który jak zwykle zachowywał się jakby miał kijaszka w tyłku. Chciał tu się z nim kulturalnie przywitać, spytać jak tam zdrówko i kiedy znowu może go ubrać, a ten… NIC. Zignorował go, więc nie chcąc się narzucać olał to. A ten drugi… Gapił się na niego i to bardzo, bardzo, bardzo dziwnym wzrokiem. Miał ochotę spytać się czy ma coś do niego, ale nie chciał. Jeżeli wziął go za babę, nie miał zamiaru wyprowadzać go z tego przekonania. Życie.
Taki coś powiedział, Artusiek strzelił wnerwa, dając im wolną rękę. Norma. Nie uśmiechało się mu przebywanie z Takim w odległości nie dalszej niż jakieś sześć metrów. Jakoś tak profilaktycznie nie chciał bliższych kontaktów z nim. Ale znając jego szczęście, będzie miał.
- Kyoki, ten tam to Artie. – odparł spokojnie, ze średnim zainteresowaniem. – To nie jest zabawa, a ja nie jestem niańką. – dodał po chwili, marszcząc brwi.
Rozejrzał się po okolicy, skoro Artusio działa solo to nie będzie go zatrzymywał, jeszcze w zemście narobi mu na głowę/pogryzie czy coś z tych rzeczy. Dlatego uda się do najbliższej fabryki szukając grupki bezdomnych.
- Jak chcesz to możesz iść ze mną, Taki. – rzucił tylko, idąc już przed siebie. Chodziło mu o fakt, że nie wypada ludzi, którzy traktują takie rzeczy jak zabawę samych. Jeszcze nigdy nie wiadomo co zrobi, ktoś musi mieć na niego oko, niestety.
Dokładnie nasłuchuje czy nikt się do niego nie zbliża i patrzy pod nogi, żeby się nie przewrócić. Jeżeli zobaczy jakiś ruch czy te sprawy to zrobi unik.

Wspaniale, dosłownie wspaniale. Czarnowłosy nie podając nawet swojego imienia zmienił się w ptaka i sobie poleciał. Taki spojrzał za nim przeciągając się i gapił się tak długo, aż ten zniknął mu z widoku.
- Idiota... - pomyślał krótko i z uśmiechem spojrzał na czerwonowłosą istotę, która podała swoje imię. Niestety ono nie zdradziło płci tej osoby zatem postanowił przyjąć w założeniu, że to kobieta jako test. Jeżeli po używaniu żeńskiej formy nie byłoby reakcji - to znaczy, że jest to płeć piękna, bo faceci mają tą swoją zabawną męską dumę, która po usłyszeniu, że ktoś mówi do nich jak do dziewczyny uderzyłaby w ich małe, zacietrzewione móżdżki rozkazując "postaw się! ośmiesza Cię!", a ten jak niewolnik wszcząłby kłótnie, albo bójkę. Ahh, zabawa!
- Kyoki... Artie... - powtórzył sobie cicho, zaraz po niej. Nagle gdy usłyszał jak ta mówi, że to nie zabawa, a Ona nie jest niańką to rzucił wzrokiem prosto w nią, lecz nie tym zabawnym, rozbieganym, aczkolwiek - o ile da się wyrazić takie emocje wzrokiem - surowy. Jego usta nadal były złożone w uśmiechu, lecz znacznie innym niż tamten rozbawiony.
- Wiesz... zawsze dziwili mnie tacy ludzie jak Artie, niesamowici hipokryci. Próbują ukazać się jako poważne jednostki co ma sugerować o ich inteligencji, rozsądku i innych takich, a teraz spójrzmy na to - misja szukania kota, gdzie sam mistrz wysłał trzech magów, mogą zniszczyć świat byleby dostarczyć kota żywego. Zagrożenie? Oczywiście, na granicy życia z pewnością, a ten geniusz Arczi strzelając focha i udając niesamowicie dorosłego oraz rozsądnego oddziela się od nas. Takie rzeczy życie wybacza jedynie silnym, oby był silny, gdyż nie lubię ratować ludzi skoro mogę robić coś innego. A więc przechodząc do puenty - powaga nie równa się mądrości i rozsądkowi, moja zabawa nie równa się beztrosce i potrzeby Twojej opieki, dziewczyno. - mówił cały czas wpatrując się w Kyoki, po czym zaśmiał się jakby wszystko to co powiedział było jedynie wytworem wyobraźni słuchacza, zrobił piruet i ruszył do fabryki. Rozglądał się, obserwował, słuchał, lecz nic szczególnego nie dostrzegł. Przypadkowe kopnięcie kamyczka jednak uratowało komuś nogę.
- Haha! Pułapki, jak sobie z tym poradzimy Kyokiś? - zapytał śmiejąc się i rzucił jej przyjazny uśmiech. Rozglądnął się próbując dostrzec czy nie ma tutaj jakichś linek uruchamiających mechanizm, bądź przycisków, płytek, mechanizmów czegokolwiek podejrzanego co mogłoby robić za spust pułapki. Gdyby zauważył to z pewnością ominąłby. Wyciągnął z kieszeni jeden kunai, który rzucał w ziemię krok przed sobą, jeżeli nic się nie stało to wyciąga metalową rzutkę i kładzie jedną stopę w jej miejscu stając w rozkroku, następnie rzuca znów kawałek przed siebie i jeżeli znów nic to robi krok drugą nogą starając się w ten sposób przejść przez fabrykę. Oczywiście jest ciągle gotowy do uniku, bądź odskoku wybijając się mocno z nóg do tyłu - bezpiecznego i sprawdzonego miejsca. W przypadku, gdyby jednak zauważył, że może nie dać rady to użyje albo Zmiany (PWM), albo Vector: Value, bądź Vector: Direction. Zależnie od pułapki mógłby próbować zmienić wektor jej prędkości na zero, bądź zmienić jej wektor kierunku w przeciwną stronę, jednak przede wszystkim starałby się na marne nie użyć magii.

Cóż, nawet nie miał zamiaru zastanawiać się dlaczego Arcio strzelił focha, bo de facto trochę go ośmieszył na Turnieju, wybierając mu taki ciuszek. A przecież inni wcale nie narzekali na swoje, tylko Arcio miał problemy. Powinien się cieszyć, że nie dostał sukieneczki i butów na obcasie… Takiemu to nigdy nie dogodzisz.
Wracając do samego Takiego, który… Robił maślane oczka, dając mu do zrozumienia, że coś od niego chce, jednak Kyoś wychodził z założenia, że nie ma bata, aby takie rzeczy robić na misji. Spoufalać się to on może gdzieś indziej, teraz trzeba wziąć się do pracy. Bo jak się nie uda to na jakieś sto procent Arata zrobi im krzywdę lub nie mają po co pokazywać się w siedzibie GH.
I znowu zaskoczenie. Zapachniało trochę filozofią, jednak był w takim szoku, że nawet nie odpowiedział. Pokiwał tylko swoją łepetynką i milczał przez dłuższą chwileczkę. A dopiero potem zrozumiał, że myśli o nim jak o dziewczynce. To takie słodkie… Myślał o nim jak o kobiecie, w sumie patrząc na jego ubranie niczego nie można być pewnym. Przybił sobie mentalną piąteczkę, choć raz dobrze pomyślał.
Fabryka wydawała się dziwna. Nie do końca mając pewność czy wszystko będą mogli zobaczyć przywołał ze swojego wymiaru normalną i zwyczajną latarkę. Przezorny zawsze ubezpieczony czy coś. Gdy zobaczył pułapkę zmarszczył brewki. Kto by się tego spodziewał.
- Na spokojnie, Takiś~ - odparł, zdrabniając jego imię tak jak on jego. Trochę słodyczy może się przydać. Ba, odwzajemnił nawet uśmiech.
Aktualnie wolał nie ruszać się ze swojego miejsca, najpierw lepiej sprawdzić wypada dzięki latarce wszystkie zakamarki, szukając jakiegokolwiek zagrożenia. Jeżeli cokolwiek się do niego zbliży zrobi unik, oczywiście stawiając kroki w tej bezpiecznej i sprawdzonej strefie.

Kiriś, Kiriś cztery dni? Przynajmniej dla mnie~

No cóż... Uciążliwe ciemności? To może nie do końca taki problem dla Artka, jednak latające przedmioty, które zdecydowanie utrudniały funkcjonowanie... To już było utrapienie. Mimo wszystko postanowił jakoś dopomóc zarówno wzrokowi, jak i ciut defensywie i - poszybować nieznacznie nad budynkami? Tak... Zrobić z nich istną tarczę i ograniczenie możliwości ataku dla przeciwnika. Poza tym dzięki pwm - Notte Caciatore spoglądanie w owe ciemności może nie będzie tak upierdliwe, a jak nie... Spróbuje przynajmniej ogarnąć z ilu budynków składa się cały kompleks i usytuować się na dachu mniej więcej po środku całego miejsca. No chyba, że coś znajdzie to wtedy... Wtedy się okaże. Oczywiście też pamięta o potencjalnych atakach w jego kierunku i stara się być w miarę czujnym, a w przypadku otrzymania obrażeń jakoś ich uniknąć, ot co!

//Btw Kiri - miało plusy i zalety o/ - gomen musiałem

Niby wszystko szło wspaniale, poruszał się do przodu i pułapek nie było, aż w końcu jego kunai został zmiażdżony. Szczęk metalu rozległ się po fabryce i dźwięczał w uszach chłopaka. Ten z żalem patrzył na rozbrojoną pułapkę, aż w końcu swoje smutne oczka przeniósł na Kyoki.
- M-m-mój... mój ulubiony kunai... Kyokiś... - wydukał starając się upozorować nawet jakieś łzy i wyglądając jakby lada chwila miał się rozpłakać w tęsknocie za swoją zabawką. Usta wywinął w podkówkę i chwilę patrzył na towarzyszkę jakby ta miała go pocieszyć. Rozglądnął się za jej świeceniem latarką, by również coś dostrzec. Nie było ciemno, ale sama latarka była wspaniałym narzędziem do wskazywania sobie punktów, na które można patrzeć. W ten sposób zawężaliśmy pole widzenia, lecz mocniej skupialiśmy się na tym zmniejszonym. Mało kto wiedział o takich właściwościach, a ciekawostki były swego rodzaju częścią Taki'ego.
- Więc przywołujesz? Rozumiem... - pomyślał patrząc na obiekt w dłoni kompanki, po czym westchnął głośno i kucnął patrząc po ziemi. Przeszedł ponad metr, miał jeszcze przed sobą prawie cztery, zatem straciłby pewnie tyle samo kunai. Nie chciał się rozbrajać dlatego wpadł na błyskotliwy pomysł. Zachichotał i patrzył na zamkniętą pułapkę, która zniszczyła jego rzutkę. Skoro była rozbrojona to mógł ją wziąć w dłoń, tak też zrobił. Podniósł się i rzucił nią krok przed siebie, wykorzystując tą samą technikę, lecz używając innego przedmiotu. Później - tak samo jak wcześniej - miał zamiar ją podnosić i znów rzucać, a gdyby natrafiła pułapka na pułapkę to brałby tą drugą i znów przemieszczał się w taki dziwaczny sposób. Oczywiście cały czas wypatrywał innych linek, czy czegokolwiek niepokojącego na ziemi.
- Głupia pułapka. - prychnął wykonując zamierzoną czynność, a w trakcie pojawił się znów jego uśmieszek.
- Hej Kyokiś... Ile masz lat? Wyglądasz bardzo młodo. - postanowił zagadać, żeby nie było nudno. Takie działanie w ciszy nie podobało mu się. W dodatku zasłaniał sobie źródło światła, przez co musiał skupiać wzrok, by upewnić się, że z pewnością wszystko widzi. W razie jakiegoś niespotykanego, zaskakującego przypadku miał taki sam plan jak wcześniej, czyli uniki, odskoki, użycie PWM, albo zaklęcia. Byleby nie dać się zranić oraz zbytnio nie stracić Magicznej Mocy. Był magiem, przede wszystkim magiem, zatem musiał wystrzegać się utraty możliwości korzystania ze swojej ukochanej magii. Tak, ukochanej. Taki ubóstwiał swoją magię Wektorów, pozwalała mu na tyle zabawy! Mógł robić prawie wszystko, nigdy się nie nudzić. Pełen wachlarz możliwości eliminowania ludzi oraz samych zagrań. Wyobraźnia była wspaniała w połączeniu z jego umiejętnościami.

Może i latarka okazała się średnim pomysłem, jednak zauważył te napisy na ścianie. Jeśli chodziło o podłogę to od razu wiadome było, że dotyczy to tych wnyków tylko… Co do cholery skapywało z sufitu? Zauważył dziwną, zielonkowatą ciecz na podłodze. Czyli jeżeli spojrzy w górę może spodziewać się wszystkiego, tak? Równie dobrze może dostać tym w głowę i to mu wypali włosy czy też mózg. Kto wie co to jest i jak reaguje w kontakcie ze skórą.
- Spokojnie, w najbliższym czasie kupisz sobie nowego Takiś… - odpowiedział cierpliwie, rodzicielskim tonem.
Średnio się przejął faktem, że teraz towarzysz zna jaką magią się posługuje. Nic strasznego, skoro są razem na misji i do tego należą do jednej gildii to chyba nie powinien się takimi błahostkami przejmować. Kątem oka obserwował jego poczynania, pokręcił głową na ten widok. Niektórzy mają swoje sposoby na wykonywanie misji, a inni takie. Chociaż ciekawie wyglądał tak skacząc.
Westchnął przeciągle i profilaktycznie skierował światło latarki na sufit fabryki. Przygotował się do wszystkiego, jeżeli zobaczy, że coś się tam zbiera i ma skapnąć to cofnie się do tej strefy bez pułapkowej i bezpiecznej. Jeżeli to co zobaczy wzbudzi w nim jakikolwiek niepokój czy też na jego oko to będzie niebezpieczne i w ogóle jakiś atak przewidzi to po prostu użyje zaklęcia Weapon in hand i przywoła zwykły miecz żelazny. Jednak zrobi to tylko w ostateczności. A tak to zrobi unik.
- Mam… Osiemnaście lat. A ty? – odparł z lekkim wahaniem. O swoim wyglądzie nawet nie wspomniał. Lepiej unikać takich tematów.

Problemy? Zdecydowanie parę się napatoczyło, a i Arturek najchętniej rzuciłby sobie jakimś niezbyt zgrabnym kolokwializmem, jednak nie miał zbytnio na to czasu... Nie. Musiał awaryjnie lądować, a co za tym idzie? Będąc na tymże przeklętym dachu postanowił rozejrzeć się jeszcze z płaskiego terenu i wyłapać komin... dymiący komin. Tak. Po co? Pierw podszedłby oczywiście ostrożnie po dachu, uprzednio odmieniając się z ptasiej formy w ludzką. Czemu? Sprawdziłby lekkim pchnięciem drzwi, bądź ewentualnym naciskiem na klamkę, czy owe wejście jest raczej otwarte, a potem - JEŚLI tak, to przyzwie za pomocą pwm Chimare dwa niewielkie, czarne kociaki, ażeby te udały się na zwiad po budynku, gdy on zaczeka sobie u góry. Tak. Poczeka i wspomoże się pwm Vepare, ażeby krótkotrwale zobaczyć, co widzą kolejne kocie summony, które miałyby się rozdzielić w środku. Poza tym, czy znalazłby wejście, czy nie - ciemnowłosy spojrzałby w kierunku owego dymiącego komina i ostatecznie zajął się jednym, a dokładniej przeanalizowaniem najkrótszej, a przynajmniej najbezpieczniejszej drogi w stronę owego włączonego komina.

Ha! Może i zabawnie wyglądał tak rzucając te metalowe dziwactwa, by po chwili je podnieść, lecz w ten genialny sposób dotarł bez uszczerbku na zdrowiu, ani dodatkowej straty ekwipunku do końca pomieszczenia. Wytarł ręce o spodnie i rozejrzał się jeszcze raz, teraz dokładniej również spoglądając na sufit, głównie, by zobaczyć czy nie ma tam jakichś elementów do kolejnych pułapek. Słysząc odpowiedź Kyoki rzucił na nią wzrokiem niczym, kot, który usłyszał nagły dźwięk pośród wszechogarniającej ciszy.
- O-o-osiemnaście?! Łał, wyglądasz wiele młodziej. Ja mam siedemnaście. W takim razie liczę na Twoją pomoc, senpai. - zażartował i zaśmiał się lekko, wrócił do rozglądania się. Drzwi i coś ciałopodobne na linii fabrycznej. Jego towarzyszka nic nie mówiła o swoich odkryciach, lecz on zamierzał komunikować o swoich odkryciach.
- Hej Kyoki... mam tutaj drzwi na lewo i chyba jakieś ciało leży. Ogólnie to możesz tutaj przyjść po moich śladach, tam pułapek nie ma. Rozbroiłem je... dla Ciebie. - powiedział nie odrywając wzroku od rzekomego trupa, do którego podszedł, by bliżej się przyjrzeć. Oczywiście po drodze spoglądał pod nogi i po bokach, by nie stanąć na jakiejś płytce aktywacyjnej, czy nie przerwać linki uruchamiającej mechanizm. Gdyby jednak jakimś cudem jego nieostrożność sprowadziła na niego zagrożenie, bądź zostałby zaatakowany to z pewnością robiłby unik, albo blok PWM, ewentualnie czarem. Ostrożności nigdy za wiele, gdy wokoło są pułapki. Inaczej można zachowywać się przy przeciwniku - tam szaleństwo zwykle brało górę nad rozsądkiem Taki'ego i robił wszystko co tylko sobie wymarzył. W sumie to widząc "zaminowane" pole postawił sobie za cel przejść je i po wykonaniu tego na chwile stracił z myśli prawdziwy cel misji.
- Kot, biały kot, ale najlepiej tych biedaków tutaj znaleźć. - pomyślał starając się wychwycić jak najwięcej szczegółów z otoczenia.
- Wydawałaś się znać Arcziego. Jesteście znajomymi? - postanowił zapytać jako, że w sprawach gildii jest całkowicie nowy i zielony. Znaczy... nie jest do końca nowy, ale nigdy nie uczestniczył w ich sprawach, zwyczajnie jak raz wstąpił tak był, aż do teraz. Wreszcie jakieś relacje nawiązywał między członkami tej samej drużyny. No przynajmniej z Kyoki, bo Artie niczym dzikie, zarozumiałe zwierze spłoszył się zapewne widząc ekspresyjną osobowość Taki'ego. Cóż, bywa i tak.

Widział jedno, coś było na milion procent nie tak tam na górze. Zielona substancja działała na pewno w jakiś dziwny i niebezpieczny sposób. Ktokolwiek kto napisał ostrzeżenie na ścianie, chciał im jakoś pomóc. Tylko co mogło się za tym wszystkim kryć? Zmarszczył brwi, patrząc na to dalej. Coś tu śmierdziało i to cholernie. Ta część była nieużywana, produkowano w niej rzeczy potrzebne do Artail, jak powiedział Arata teraz zajmowali się nimi bezdomni. Czyli… Pędzili coś, co pewnie nie było bimbrem. Zaczynał się nawet zastanawiać czy szukanie koteczka nie było żadną przykrywką do zwęszenia co ty się dzieje. Tylko nadal miał za mało informacji, trzeba czegoś się dowiedzieć. A ten dźwięk… Co tam się do cholery działo?
Dopiero potem spojrzał na poczynania Takiego. Kto by pomyślał, że on może mieć takie szalone pomysły. Ale skubańcowi się powiodło, pogratulować tylko.
- A weź nie przesadzaj, bo poczuję się staro – odpowiedział po chwili, uśmiechając się skromnie.
Wsłuchiwał się w to co miał mu do powiedzenia Taki. Cóż dał sobie chłopak radę, dodatkowo… Hm. Nic mu w sumie nie powiedział na temat tego co odkrył, czyżby wychodził na mende? Zapatrzoną w siebie kretynke, która nie patrzy na swoich towarzyszy? W sumie dramatyzował jak baba.
- Dzięki – podziękował niemrawo, powoli odrywając wzrok od sufitu. Wypadałoby trochę zaangażować się w sprawę. – Z sufitu ścieka jakaś zielona substancja, nie wiem czy jest trująca. Dodatkowo na górze słychać jakieś dziwne dźwięki. – powiedział idąc ścieżką jaką szedł Taki, patrząc uważnie pod nogi. Nie miał zamiaru zrobić sobie krzywdy.
Gdyby jednak zauważył coś niebezpiecznego czy cokolwiek co może mu zrobić krzywdę to po prostu zrobi unik na tę bezpieczną część. Staną w pewnej odległości od Takiego, nie chcąc mu podchodzić pod nogi i te sprawy.
- Coż... Arcio to… Właściwie nie wiem kim my dla siebie jesteśmy… – odpowiedział, nieco zdziwiony takim pytaniem.
Skierował swoją latareczkę na tę część sufitu, spodziewając się czegoś innego niż poprzednio. Jeżeli coś skapnie na niego to cofnie się w tej bez pułapkowej strefie unikając z tym czymś kontaktu.