Opuszczone tereny fabryczne

Los, nieszczęsny, kochany los. Taki zarówno go nienawidził, jak i kochał, a dlaczego? Logicznie myśląc nie wierzył nawet w fortunę, lecz lubił sobie nazywać tak zbiór nieprzewidzianych, małych wydarzeń nakładających się na siebie tworząc jedną konkretną sprawę. Często przypadek krzyżował jego plany, które opierały się na dokładnych wyliczeniach, w końcu taką miał magię. Z drugiej strony nieprzewidziane często było niesamowicie interesujące, zaskakujące, a chłopak kochał wszystko co można było tymi przymiotnikami określić. Dlaczego odbicie włóczni nie zadziałało? Kto wie... pewnie właśnie ślepy los, lecz nie obwiniał go za to, nawet nie zdenerwował się. Jego bark był przebity, lecz szok i zapewne domieszka adrenaliny sprawiły, że bólu nie czuł chociaż krwi tracił sporo. Póki jeszcze był mobilny trzeba było działać bo wróg leżał teraz jakby Taki w rzeczywistości zadał mu jakąś niesamowitą ranę, a ten po prostu pokiereszował mu ucho. Już nawet nie zastanawiał się kto w tym momencie otrzymał więcej obrażeń, to było widoczne gołym okiem.
Więc zaczął się plan, dopóki nie boli, dopóki są siły. Złapał za przygotowany wcześniej kunai, który leżał na ziemi i podniósł się podchodząc na tyle blisko, by ten nie miał go w zasięgu. Wycelował spokojnie w krtań i rzucił używając zaklęcia Vector: Value rangi B i przyśpieszając go czterokrotnie. Jakby jakimś cudem nie trafił, albo mężczyzna uniknąłby to powtórzyłby to samo wyciągając kolejny kunai, bądź shuriken. Gdyby oczywiście postanowił podnieść się, to odsunąłby się dalej robiąc co zamierzał. A gdyby zdołał przeżyć i ruszyć na Taki'ego to nie uciekałby, tylko trzymając kunai w dłoni postanowiłby uniknąć ataku, by później samemu spróbować trafić w serce, krtań, oko czy brzuch - zależnie w co będzie najłatwiej i użyć zaklęcia Vector: Value rangi B zwiększając nacisk jaki powoduje swoim pchnięciem kunai'em czterokrotnie. W ten sposób żadna kość nie powinna go powstrzymać przed zadaniem poważnej rany. Gdyby udało się, to wyciągnąłby ostrze i dźgnął ile razy dałby radę zanim nie musiałby unikać ataków, inaczej było z brzuchem bo wtedy pociągnąłby na bok starając się rozpruć przeciwnika i wtedy odsuwać się, aż ten by padł martwy.
Zakładając, że mogło mu się udać przystąpiłby do uporania się chociaż trochę ze swoją raną. Włóczni wyciągnąć nie mógł, bo wtedy krwawiłby bardziej zatem rozdarłby kawałek swojego ubrania i jedną ręką plus zębami starałby się obwiązać włócznie przy ranie wlotowej uciskając ją i nieco unieruchamiając, by lekko chociaż zatamować krwawienie. Gdyby jednak czuł, że za chwile zemdleje z powodu utraty krwi to używając Vector: Direction manualnie kierowałby przepływem krwi nie dając jej wypłynąć na zewnątrz z obu ran, a dalej żyłami. Oczywiście kierowałby tak, by nie mieć krwotoku wewnętrznego. Gdyby to nie skutkowało, zaprzestałby.



//Ostatni akapit dodałem, bo gdyby się udało zabić przeciwnika to w sumie mało bym zrobił w tym poście. Co do kierowania krwią - nie wiem ile jej dokładnie wypływa zatem nie wpisałem rangi i skuteczności. Chciałbym jednak wiedzieć ile zużywam MM na turę kontrolując utratę krwi w ten sposób.

Z myślami w stylu: "Niech go lepiej szlag trafi", Artek mógł dalej wędrować, mając totalnie wyjebane na aktualny stan Kyokiego. Wejdzie w drogę, to najwyżej trzeba będzie pozbyć się problemu i tyle. Z naciskiem na słówko problemu. Nawet nie przypominał sobie jakiejś sytuacji, w której odniósłby korzyści z takowej znajomości. W chwili, gdy odczuł dozę sympatii, mogłoby się zdawać, że ulegnie futrzakowi, czy też oczom, że odpuści sobie zadanie, ale... Nie. Nie mógł w końcu się poddać, a misja to misja. Pewnie, jakby trzeba to pozbyłby się i swojego ojca, nie żeby go lubił, czy coś, gdyby tylko takie były wytyczne przyjętego rozkazu. - Kici Kici - rzuciłby tylko, acz raczej nie tyle by nawoływać zwierzaka, a raczej by wyrazić swoistą irytację. Ba! Nawet przyzwałby dwie rybki za pomocą pwm, aby to jedną rzucić przed siebie i zaobserwować reakcje "gospodarza". W końcu odrobina dobrych gestów nie szkodzi, zwłaszcza, jeśli odwróciłyby uwagę pchlarza.

Kompletne zniknięcie rybki w powietrzu mogło tylko świadczyć o jednym... Działo się tutaj coś nienaturalnego, a przynajmniej dziwnego, więc i ciemnowłosy musiał uważać na to, co go otaczało. Powoli i bez zbytniego pośpiechu, zachowując wszelkie środki ostrożności, Artur postanowił podejść w kierunku oczu, dzierżąc drugą rybę, a i spoglądając czujnie... przed siebie? Tak chyba powinien zrobić, acz miał zamiar uważać też na śmiech, czy wszelkie inne - nieprawidłowości? Zresztą. Powoli zapadał mrok, a po jego zapadnięciu mogły zacząć się schody, zważając na to, co działo się już teraz.

W głowie Artura z pewnością pojawiło się nie jedno pytanie, a także nie jeden scenariusz tego "czym", a być może raczej "kim" był kot - cel ich misji. Mimo, że wszystko wydawało się tylko przysparzać więcej kłopotów, zarazem zdawało się zyskiwać zainteresowanie ciemnowłosego! - Mógłbyś się w końcu pokazać - burknąłby tylko w kierunku owego kocura, który najwyraźniej chciał się bawić nieco inaczej, a sam Lex spróbowałby dotknąć czegoś obok siebie, bądź przed sobą! By mieć jakikolwiek punkt zaczepienia. Jakąś podporę i potencjalną drogę ucie... odwrotu taktycznego. Mimo wszystko głos kota, bądź kogokolwiek zdawał się irytować, a zarazem uspokajać. W końcu - po co mu były przeszkody w postaci towarzyszy? Jeśli zginęli mówi się trudno, byli za słabi, a zwierzak... - Sam to zrób - skierowałby tylko jakoś tak mimowolnie w stronę głosu, nakazującego otworzenie. Otworzenie czego?

Płeć w tym przypadku była tylko formą i tyle. Artur wcale nie potrzebował wiedzy, czy ma pojmać kotkę czy kocura. Misja to misja, więc trzeba było ją wykonać i tyle. Nawet mając świadomość tego, iż myśli nie należały do niego, musiał się z nimi zgodzić. Nie mógł im przynajmniej zaprzeczyć. Prawda - nie istniała? Liczyło się tylko to, w co wierzyli ludzi. To, co dla nich "dobre". - Tak jakby - mruknąłby tylko pod nosem, albo i burknął ciemnowłosy, próbując zmierzyć wielkie ślepia własnym wzrokiem. Właśnie też dlatego dorzucił poza mimowolnym przytaknięciem jedną kwestie, a dokładniej: - Pokaż się w końcu.

Nawet jeśli Arturowi nie sprawiłoby problemu rozróżnienie płciowości kotowatej istoty, to w tym momencie to się nie liczyło. Ciemnowłosy miał ważniejsze sprawy, dlatego też nie przejął się zbytnio "towarzyszami", których stan nie należał do najlepszych. Równie dobrze mogli nie żyć, a trupami nie ma co się przejmować! Z tego też właśnie powodu, ażeby to łaskawie nikogo nie podeptać, odkopnąłby tylko Kyokiego, ciut mocno zapewne, ale cóż poradzić... To tak - niechcący z premedytacją, ot co. Tylko po to, ażeby Artek mógł uznać, iż na razie są kwita. Inaczej rozliczą się może kiedy indziej, jak nie-tak-dawna zagadka płciowa będzie w stanie się chociaż poruszać. Co zaś jeśli chodziło o kotkę? - Jak tam chcesz, ale... Przestań - to powiedziawszy najpewniej wysunąłby w kierunku zwierzaka dłoń, ażeby mógł się ulokować jakoś do podróży, a jeśli samemu by tego nie zrobiła... No cóż, srebrnooki nie będzie czekał cały dzień to najwyżej ściągnie płaszcz i spróbuje jakoś... Zapakować kotowate stworzenie, byle mieć jak najmniejszy kontakt fizyczny, czy tam raczej bezpośredni.

Ellej spacerował sobie po jakichś starych fabrykach i szukał czegoś co mogło by mu się przydać do wykucia jakiejś nowej broni. Interesowały go kawałki metalu, oraz miał nadzieje na znalezienie jakiegoś zapomnianego przez świat kawałka lakrymy. A nuż widelec takowy znajdzie i będzie mógł wykonać sobie jakąś eksplodującą włócznię czy niewidzialny miecz, którym potem zaskoczy przeciwników. Niestety nie miał szczęścia i nie znalazł nic poza siedzibą jakichś bezdomnych i stertami odpadów najróżniejszego rodzaju, do których wolał się nie zbliżać. Tak mu mijał dzień od rana i w sumie po jakichś trzech godzinach zgłodniał. Klapnął sobie gdzieś na jakimś kamieniu i zaczął konsumować jakieś śmieszna bółki, które wcześniej nabył. Zastanawiało go dlaczego na opakowaniach pisze bółki, a nie bułki. Ostatecznie stwierdził że ten co je produkował był idiotą i powrócił do konsumpcji.

Kto by się spodziewał, że ktoś tu zamierza spożywać posiłek? Kto by się w ogóle spodziewał, że ktoś tu chce przyjść? Hum. Wyjątkiem oczywiście były osoby bezdomne i inne wyrzutki społeczeństwa (jak nasz bohater! Gdzieś spać musiał), wliczając w to tych szemranych spod ciemnej gwiazdy. Asmo znał takich bardzo dobrze! Niby są mili, a potem wbijają ci nóż w serce, by osiągnąć swój cel... zaraz, to zupełnie jak Asmo! Wcale nie prawda. Asmo nie wbijał niewinnym noża w ich organy. Takim gnojkiem to nie był. Ale gwizdnąć portfel, czy sakiewkę, to już jak najbardziej!
W każdym razie kamulec, na którym Czerwony Płaszczyk postanowił usadzić swój kuper był kamieniem, na którym swój kuper sadzał Asmo. I wcale, a wcale nie spodobało mu się, że inne dolne części pleców kogoś innego się tam moszczą. A sio, a sio! Ale zaraz, zaraz... czy on właśnie nie szamał bółki? Tej bółki?! Najlepszej bółki wśród bułek!? Toż Asmo uwielbiał tą firmę! Robili najlepsze żarło jakie tylko jadł. Nie licząc kebsika w Magnolii. Tego kebsa nic nie przebije, nic, a nic! Tak więc kulturalnie spuścił się po rusztowaniach używając do tego gibkiego ciała, a następnie cichym krokiem pokicał w stronę białogłowego [bezszelestny] i niepostrzeżenie dziabnął mu wolną kanapeczkę [raczej jednej ze sobą nie brał, bo ciężko się taką najeść, szczególnie, gdy mowa o dorosłym chłopie, więc zakładam, że jest ich więcej niż jedna - pozwole se na taki godmode, dla dobrego początku w poznaniu]. Gdy już dorwał swą zdobycz, pomaszerował niewielkim łukiem obok nieznajomego, po czym kucnął sobie przed nim, jakieś 3 i półmetra odległościowo. Następnie odwinął kanapeczkę ze 'sreberka' i wziął dziaba. Niebo w gębie!
- Panie Czerwony Płaszczyk, masz pan wyborną kanapeczkę, więc pozwoliłem się obsłużyć! Potem odkupie. - nie, wcale tego nie zrobi. - Nie jadłem nic od dwóch dni, więc nie miej mi tego za złe. A tak poza tym, to co pan Czerwony Płaszczyk tu robi? Mawiają, że pętają się tu typy spod ciemnej gwiazdy, a tacy do bezpiecznych to nie należą. A może panyś z policji? - jak na pierwszą randkę to zbyt dużo gadał. Ledwo widzi na oczy jakiegoś obdartusa z jego kanapką, po czym zalewa go potok słów.
To jeden z tych bezdomnych, co tu mieszkają? A może uciekł z wariatkowa? Jedno było pewne, równo pod sufitem to on nie miał, cały czas uśmiechając się pod nosem.

Ellej zajmujący się swoim śniadaniem zauważył że kilma metrów przed nim przykuca jakiś gościu, a w ręku trzyma bółkę. Po chwili przyznał się do tego że zakosił ją chłopakowi, ale odda. Patrząc na to jak jest ubrany i jak się zachowuje raczej zwątpił, ale co tam. Przynajmniej będzie miał z kim pogadać, a warto czasami skontaktować się z człowiekiem, a nie ciągle gadać do broni, która teraz bezpiecznie leży w jego kuźni. - Nie jestem z pod żadnej ciemnej gwiazdy, ani z policji chociaż z chęcią bym do niej wstąpił. Podobno dobrze płacą, a kasa mi potrzebna. - zmierzył wzrokiem kolegę jeszcze raz i stwierdził że może mu powiedzieć kim jest. - Jestem kowalem. Szukałem tutaj jakichś kawałków metalu, albo zapomnianych lakrym, z których mógłbym wykuć nową broń. Mój arsenał jest raczej ubogi i by się przydało coś ostrego, a za bułkę nie musisz płacić. Jak chcesz weź jeszcze jedną mam ich kilka. - Wyciągnął z kieszeni jeszcze dwie bółki i rzucił jedną do nieznajomego. - Jak się nazywasz? Ja jestem Ellej, Ellej Wolfson. - Przedstawienie się może i nie było konieczne, ale zdecydował się być uprzejmy dla tego jegomościa.