Opuszczone tereny fabryczne

Plany, misja, walki, zagrożenie, przeciwnicy, ratunek i rozum. To wszystko miał na głowie dotychczasowo Taki, był zajęty tym wszystkim i w rzeczywistości musiał niestety pracować za dwójkę, gdyż jego księżniczka była... księżniczką, a te potrafią jedynie ładnie wyglądać. Problemem jednak teraz nie było samo starcie, a pewien szczególny fakt, który jest tak ważny, a jednak zapomniany. Chłopak uwielbiał zabawę do tego stopnia, że było to jego szaleństwem. Największą frajdę jednak miał z takich rozrywek, w których ktoś cierpi. A teraz? Teraz był wyjątkowo spragniony takich zajęć, gdyż od bardzo dawna nie robił nic ciekawego. O ile normalnie przy takich czynnościach zachowuje jakikolwiek rozsądek, tak teraz - jako wyjątkowo oczekujący czegoś takiego zaczął go tracić. Bo kim był Taki przede wszystkim jak nie sobą? Jego charakter to rdzeń tworzący tą osobę. Takim był człowiekiem. Zatem zaraz po przeturlaniu się unikając jakiegokolwiek ataku odskoczył kawałek śmiejąc się wesoło. Oczywiście ból tego rodzaju w nodze był mu znany i o ile intensywnie teraz go czuł to raczej niedługo zapomni o nim. Lądowanie wykonał intuicyjnie na zdrową nóżkę i na tej samej wykonał obrót wokół własnej osi śmiejąc się oraz zapominając o wrogach. Piruet zakończył lekkim dygnięciem, a następnie rozłożył szeroko ręce na boki w prawej w dalszym ciągu trzymając kunai, którym zdołał zranić przeciwnika.
- Wspaniale! Wspaniale! Bawmy się! - krzyknął następnie wesoło, aż w końcu skierował lewą dłoń na zranionego w kark mężczyznę wskazując na niego.
- Teraz Twoja kolej! Teraz Ty atakujesz, a ja się bronię... bądź kontratakuje. - znów radośnie podnosił głos, a jego złote oczka, aż błyszczały. Przerzucił sobie kunai do lewej dłoni ustawiając się w pozycji gotowej na... wszystko? Tak mu się zdawało. Liczył na to, że przeciwnik rzuci się na niego z pięściami. Wygibasy i uniki to jednak była specjalność Taki'ego zatem miał nadzieję uniknąć pierwszego ciosu czy kopnięcia, a następnie sprzedać mu własne trafienie pięścią pozbawione siły na rzecz szybkości, gdyż nacisk miał sam dodać za pomocą zaklęcia Vector: Value. Swoją piąstką celował w klatkę piersiową i w momencie zderzenia wartość wektora siły nacisku miała zmienić się ze śmiesznych wartości ledwo mogących muchę zabić na setki kilo zdolne zmiażdżyć człowieka. To było planem, nawet gdyby nie zdołał wykonać uniku to kontynuowałby dalszą część planu. Ponownie byłoby z krótkimi broniami. Gdyby jednak mężczyzna zaczął używać mieczy, pałek czy ogólnie czegoś dłuższego niż przeciętne noże albo zrobiłby jakieś ruchy wskazujące na użycie magii zapewne odskoczyłby dalej nie próbując unikać, a oddalić się do bezpiecznej odległości i wtedy przemyśleć. Oczywiście, gdyby jakieś ostrze pchnięciem miałoby go trafić w ciało to ratowałby się magią.

Ciemnowłosy chłonął informacje, jednak zbytnio nie przykładał do nich uwagi. Nie, żeby pytał na próżno, jednak kwestie tyczące się smętnego życia handlarza, jakoś nie fascynowały chłopaczka. Przynajmniej z tego mógł dowiedzieć się paru kwestii, a i zauważyć jego - "przyjaciół"? Niech i tam będą sobie tymczasowymi towarzyszami, póki srebrnooki miał z tego jakieś korzyści. - Nieważne - burknąłby tylko w odpowiedzi na pytanie o imię, a na dodatek ruszyłby w kierunku jednego z krzeseł. Ba! Skoro miał chwilę spokoju to może mogliby pogadać, ale... - Jeśli to konieczne, to mówcie mi Lex. A ty?* - dodane, jakby od niechcenia, ale ostatecznie jakoś podał dość mocno skróconą część jego nazewnictwa. Ach, jak pięknie, nie? I tak więcej informacji im nie było trzeba, a może go nie wezmą przez to za byle gbura. Aż westchnąłby ciężko z tego wysiłku. Do czego to człowiek musi się posunąć, aby zrealizować zadanie?! - Ta... Ten drugi tam gdzieś chyba leży. Przynajmniej spadł z budynku. - kolejne odpowiedzi, a i kolejne pytania powoli kreowane przez mózg Artka, acz ostatecznie postanowił je przemilczeć, stwierdzając, że wszystko jakoś wyjdzie w praniu prędzej, czy może lepiej i później. - Ja? Ja tylko sprzątam, a raczej... szukam kota. Taki biały z białą kokardką i czerwonymi oczami. Ponoć mały. Mojemu znajomemu bardzo na nim zależy, więc... może przysługa za przysługę? "Przyjacielsko". Dwójka debili za pomoc w poszukiwaniach, a przynajmniej jakieś informacje? - prosta kwestia, prosta kalkulacja, a i tak te trio wyszłoby na korzyść, nie? W końcu oni pozbywają się dwóch problemów, a Artek dalej brnie przed siebie ze swoim. Ponadto raczej mimowolny, a i nieco przymuszony ton mógł wkraść się w kwestii "przyjaźni". Oczywiście kto wie, jak zareagują na kota, dlatego też chłopak postanowił zachować czujność, aby ostatecznie zeskoczyć z krzesła, czy spróbować się jakoś nim przesłonić. Już starczą te rany, co ma, a irytować się bardziej - nie ma co.


*bo jeśli zrozumiałem to jest ich trzech, a ten się nie przedstawił chyba, nie? No chyba, że to zrobił pośrednio/bezpośrednio to zignoruj to pytanie

Normalnie można by było uznać tą akcję jako niepowodzenie, w końcu miał zmiażdżyć przeciwnika samemu nie odnosząc ran, ale czy w tym stanie psychicznym tak rzeczywiście było? Niestety nie. Teraz Taki cieszył się z takiego obrotu wydarzeń, wreszcie była akcja, wreszcie się bawili, a jego partner do rozrywki nie był wcale tak słaby i żałosny jak "szef". Upadli razem, a uśmiech z twarzyczki chłopaka nie znikł pomimo stałego odczuwania bólu, który jednak utrudniał wszystko. Leżeli obok siebie blisko, więc trzeba było to wykorzystać. W lewej dłoni dalej trzymał kunai'a zatem spróbował pchnąć nim w brzuch. Oczywiście zdawał sobie sprawę, że obrażenia jakie doznał w lewe ramię nie pozwolą mu na wykonanie silnego ataku, lecz ostrze pozostawało ostrzem więc zadowalało go samo zranienie mężczyzny, gdyż miało ono odciągnąć uwagę bo prawą dłonią sięgnął do kieszeni i wyciągnął kolejnego kunai'a tym razem celując z pełną siłą w brzuch, a gdyby udało mu się tego dokonać pociągnąłby na bok próbując rozpruć i wypruć flaki przeciwnikowi. W końcu była jego kolej na atak, takie były zasady gry. Wiedział, że ma dużo magicznej mocy, lecz w tym momencie nie miał pomysłu w jaki zabawny sposób jej użyć zatem zrezygnował. Ataki jego oponenta też nie powinny stanowić zagrożenia, gdyż oba ramiona były ranne, a prawe teraz dotykało ziemi. Chłopak założył, że leżący obok niego człowiek jest praworęczny, gdyż zwyczajnie tych było znacznie więcej na świecie więc przygnieciona i zraniona ręka powinna zostać mocno osłabiona, zaś lewa mogła mieć wybity bark, a może nawet połamane kości po trafieniu. To jednak nie grało wielkiej roli, gdyż Taki nie zamierzał dać się zaatakować skoro to była jego tura. Musiał szybko zadziałać nie dając możliwości uniku, ani bloku przeciwnikowi. Przecież zbliżał się kolejny chętny do zabawy, a ta przewidywała tylko dwóch członków, więc musiał rozpocząć z nim nową.

I co miał robić? Przyjrzał się po prostu kolejnym osobnikom w pomieszczeniu, aby ostatecznie skupić się na głównym rozmówcy. Mieli wyruszyć po tamten kawał mięcha, który najpewniej rozwalił mu palec, jeśli nie całą dłoń? Możliwe, bo przynajmniej bolało to w cholerę, ale Artek to nie jakiś tam mazgaj płaczący za tatusiem, więc i wielce złościć się nie będzie. - Ktoś jeszcze tutaj jest...? - dopytałby się tylko Lex, bo raczej niezbyt naturalnym zjawiskiem byłoby zajęcie się kimś takim przez kogoś, kogo nie ma. Tylko kto by tu był? Inni handlarze? Who knows~? - Wiecie coś o nim? - zadałby kolejne pytanie w sprawie białego zwierzaka, ażeby to upewnić się, czy może to jakiś bardziej unikatowy okaz, jak mogłoby się wydawać. W końcu raczej aktualny mistrz gildii nie wysłałby ich po byle jakiego Puszka, nie? - Niech będzie... - dodałby tylko ostatecznie, wzdychając raczej ciężko i podnosząc się z siadu, bo skoro mieli wyruszyć to lepiej teraz, a nie cackać się, jak z przedszkolem. Jakoś nie uśmiechała mu się wizja dłuższej współpracy, ale no cóż... Życie daje cytryny, robisz lemoniadę, prawda? Więc... wypadało ruszyć? Przynajmniej taki byłby najwyraźniej zamiar ciemnowłosego, pilnując, czy pozostali robią to samo. W końcu zostawianie informacji ot tak byłoby głupie, nie?

- O kocie - rzuciłby tylko w trakcie wysłuchiwania odpowiedzi, acz myślał, że to raczej trafna forma pytanie się o jedną osobę, a nie zbiorowisko. No cóż... Przynajmniej dowiedział się ciut więcej, niż może sam by chciał. Ta, zawsze jakiś "pozytyw". Co zaś z samym ciemnowłosym podczas podróży? Wiele robić nie musiał, acz ostatecznie mógł podziwiać to, jak tu szybko działały służby porządkowe, bo człek był, a kilka chwil później wyparował. Pewnie jeszcze niedługo przyślą kogoś do powycierania śladów, ale to jakoś nie było zbyt istotne w tej chwili. Teraz Artek kierował się nieco za gromadką, aby... osłaniać tyły? Albo najzwyczajniej zrobić sobie z owych "przyjaciół" potencjalną tarczę wywiadowczą, bo przecież skoro i tak tam mieli wejść, to czemu nie jako pierwsi?

Tak wiem, że nie ma tutaj podziału na turę ataku i obrony, lecz moja postać sobie wymyśliła, że tak się pobawi z przeciwnikami. Ot zagrywka, by odgrywać dobrze charakter własnej postaci.


Może nie udało się zabić leżącego obok przeciwnika w turze ataku, lecz przynajmniej doznał kilku ran. Pierwsza na brzuchu nie wydawała się móc powstrzymać go, lecz druga przebijająca na wylot dłoń to już co innego. Z pewnością nie zaatakuje z taką swobodą, gdyż pozostała mu tylko jedna sprawna pięść i nogi. Można było zatem uznać, że ten jeden jest unieszkodliwiony - przynajmniej na chwilę. Gorzej było, że kumpel kolejnego rannego już biegł i to nie byle jak bo biegł jak cholera! Znaczy, biegł tak szybko jak tylko mógł. Czy to wprawiło w obawy Taki'ego? Oczywiście, ale nie w takie jakie każdego ponieważ ten bał się, że nadciągający mężczyzna popsuje jego zabawę i włączy się do tej, a ta przewiduje tylko dwójkę graczy zatem trzeba było zająć się nim osobno. Chłopak miał dalej w dłoniach swoje kunai zatem ułożył je tak, by się nie zranić i obrócił raz przez ramię, które niestety bolało i pewnie zaczęło boleć bardziej. Nie było to jednak ważne, celem było oddalenie się poza zasięg łapsk leżącego i szybkie wstanie, najszybciej jak tylko mógł nie zważając na swoją nadal lekko cierpiącą nogę. Już jak się podniósł miał dwa plany. Pierwszy - jeżeli wróg nadal był dosyć daleko, czyli jakieś min. 5m to Taki wymierzył dobrze prawą dłonią rzut Kunai'em celując w serce, a następnie użył zaklęcia Vector: Value automatycznie zmieniając wartość wektora prędkości na 200m/s bez większego zastanowienia. W końcu, gdy ostatnio sobie przeliczał to ta jedna setna sekundy zdecydowała, że nie trafił tak jak chciał, a wtedy już postanowił używać wcześniej wspomnianej wartości prędkości. Tutaj znów trzeba było założyć coś. Jeżeli trafił i zabił to wspaniale, zaś jeżeli trafił i nie zabił, lecz mocno ranił to sam ruszył w bieg starając się nie stawać tak mocno na bolącej nodze, a gdy się zbliżył to wycelował kunai'em w lewej dłoni w krtań przeciwnika starając się wbić i rozpruć gardło. Gdyby jednak trafił, lecz zranił lekko, bądź nie trafił wcale to zrobiłby krok do tyłu gotowy do uniku i wtedy kontrataku celując w nogi. To wszystko było planem pierwszym, drugi zakładał, że po powstaniu chłopaka jego oponent będzie już blisko zatem ustawiłby się w wygodnej pozycji, by móc uniknąć na bok ataku mężczyzny, a następnie zależnie od strony po której byłby wycelowałby jednym ostrzem w udo od wewnętrznej strony mając nadzieję obalić lub przynajmniej osłabić pozycję przeciwnika, a drugi kunai ruszyłby od razu w krtań wbijając się i rwąc. Oczywiście awaryjnym planem byłyby uniki i bloki Vector: Direction, a gdyby się dało to PWM Zmiana.

PS. Czasami wydaje mi się, że za dużo zakładam w swoich planach. Są zbyt długie i zbyt wiele chcę zrobić w jedną turę więc jak coś to daj znać, będę ograniczał.
PS2. 200m/s to ponad połowa prędkości przeciętnego naboju pistoletowego. Just sayin'!

Zabawa, zabawa! Wszystko było wspaniałe! Rozrywka przednia pomimo, że raczej jeszcze nikogo nie zabił o ile ostatnia ofiara jednak żyje. Względnie starał się nie zabijać, by jedynie potęgować swoją frajdę, a później móc ją zakończyć dając sobie możliwość kolejnej zabawy. Ból pomimo swoich negatywnych wpływów był jednak całkiem ciekawy. Zazwyczaj chłopak nie dawał siebie zranić blokując wszystko zaklęciami, bądź PWM jednak tym razem było inaczej, oszczędzał swoją magiczną moc zatem mógł przeżywać coś nowego, coś interesującego, coś co w pewnym stopniu było przyjemne. Nowe doznania zawsze są miłe, lecz po jakimś czasie nudzą nam się, a to jeszcze utrudniało manewry jakie stosował Taki więc trzeba było się go pozbyć. Pan z dziurką na oczko w dłoni kazał mu delikatnie mówiąc uciekać, a śmierdziuszka nie było. To interesujące, że ktoś z tak ranioną nogą potrafił czmychnąć nie robiąc hałasu.
- Haha! Dlaczego? Coś złego nadciąga? Pewnie ten wasz "szef" ujawni mi coś interesującego! Uwielbiam zagadki! Gdzie on jest?! - krzyknął robiąc dosyć sporo hałasu i podszedł pod Kyoki, która już leżała nieprzytomna od jakiegoś czasu. Kucnął obok niej przyglądając się chwilę i zlizując krew z rannego przedramienia.
- Hej, hej! Śpiąca królewno! Czas wstawać...~! - przeciągnął ostatnie słowa niczym troskliwa mamusia budząca swoją pociechę. Metaliczny smak własnej posoki był... nowy i interesujący, lecz niezbyt przypadł do gustu chłopakowi. W sumie to nawet nie był taki nowy bo przypominał dzieciństwo, w którym często krwawił z powodu jego kochanych rodziców. Wracając do tematu. - No wstawaj, bo będę musiał obudzić Cię buziakiem~ - znów z szerokim uśmiechem melodyjnie wypowiedział tą kwestię zbliżając własne usta do warg leżącej piękności, zbliżał się powoli, a gdy już miało dojść do pocałunku odwrócił głowę uchem do ust sprawdzając czy oddycha, kolejnym ruchem miało być sprawdzenie pulsu.
- Żartowałem~! Powinnaś dostać klapsa za złe sprawowanie. - ostatnie zdanie wypowiedział jakby naburmuszony bez względu czy towarzyszka żyła, czy nie. Jednak dalsza część planu sporo zależała od tego stanu. Jeżeli nadal oddychała, chociaż lekko to wyciągnął strzykawkę i igłę, którą zamontował na odpowiednim miejscu, a następnie wbił ją prosto w mięsień sercowy wstrzykując połowę zawartości. W sumie to nie miał zielonego pojęcia czy w ten sposób zabije ją, czy uzdrowi, ale ryzyko było podstawą zabaw. Po tym rozłożyłby znów na dwie części strzykawkę i schował ją do swojej kieszonki. Oczywiście jeżeli jego panienka nie żyje to zajmie się sobą. Oderwałby kawałek ubrania z niej robiąc dwa bandaże. Jeden mniejszy, by zawiązać go nad raną, aby ta tak mocno nie krwawiła, a drugi większy na ranie zapobiegając dodatkowej utraty krwi. To samo miał w planie zrobić też po podaniu remedium Kyoki tyle, że później. Ogólnie to trochę zapomniał o głównym celu misji, teraz ratował księżniczki, walczył ze "złymi", a całkowicie zapomniał, że jest tutaj po małego, białego kotka, no i jest gdzieś w okolicy też jeden z jego "sojuszników" - Arczi!

Ciężkie westchnienie mimowolnie wydobyło się z ust ciemnowłosego, jakby dając znak całego niezadowolenia zaistniałą sytuacją. Nie dość, że tracił potencjalnych informatorów, to na dodatek teraz miał robić za niańkę? Gdyby nie to, że potrzebował tych wiadomości, to pewnie prychnąłby i machnął na to ręką, ale w sumie... obiecał mu pomóc, nie? Dlatego też ruszył za Duwanem. Chcąc nie chcąc, acz... nie miał zamiaru raczej powstrzymywać mężczyzny, co zadbać o jego bezpieczeństwo. Tak. Jakby coś leciało w stronę mężczyzny to spróbowałby odciągnąć go, odskakując na bok, bądź jakby nie był w pobliżu niego, przyzwałby za pomocą Chimare (D) Wilka, który miałby odepchnąć Duwana z trajektorii lotu, bądź przesłonić go chociaż, przyjmując impet ciosu. Sam zaś Artur uważałby na potencjalne ataki, które skierowane byłyby w niego. W końcu może nie dać połamać "sojusznika", ale też i samemu nie umrzyć przypadkiem, nie?

*potencjalne zastosowanie Skrytobójcy, ne?

Masz babo placek, a może raczej Artku wielkoluda? Człowiek spodziewa się tego, że ma już z głowy ojczulka, a ten raczej nie stanowi już problemu, a przynajmniej nie takiego, jak upierdliwy bachor, a tu... Niespodzianka! Pasożyty dalej plątają się pod nogami, uprzykrzając swą egzystencją, bytowanie w tej okolicy. Perfidny los? Możliwe, jednak w tej chwili liczyło się głównie bezpieczeństwo informatorów, a więc w tym i Duwana. - Odsuń się... - rzuciłby tylko w kierunku "towarzysza", licząc, że ten raczej ma trochę oleju w głowie, a i że humanoid skupi się na dwóch jaskrawych kanarkach przyzwanych za pomocą pwm Chimare, a które miały na celu poharatanie oczu człekoluda. Oczywiście w międzyczasie ciemnowłosy odesłałby biednego wilczka, który już i tak zrobił, a musiał mierzyć się z tym kretynem... Idiotą, który ponownie zadzierał z zwierzęcym towarzystwem srebrnookiego! - ...zbadaj beczki. - dopowiedziałby tylko krótko, licząc, że Duwan ma czas się tam przetransportować, a samemu sięgając po jakiś kamień, którym względnie swobodnie dało się rzucić w oponenta. Czemu? Rozwścieczać przeciwnika raczej nie musiał, ale skupić uwagę nie zaszkodzi, bo Artur spróbuje ustawić się pod ścianą tak, by drewno/beton stanowiły powierzchnię nieco za nim. Czemu? Jeśli oponent go zaatakuje to ten spróbuje odskoczyć, aktywując Imparare Camalonte (C), a ten siłą rozpędu powinien wpaść w ścianę, a z odrobiną szczęścia... dałoby to Lexowi wystarczającą ilość czasu, aby zajść goryla od tyłu i przebić jego klatkę piersiową od spodu w kierunku serca/płuc. Nie da się obezwładnić, to chociaż... uśpić... ciut brutalniej. Tak. Jakby wypaliło wbijanie, to najpewniej przekręciłby tylko ostrze, aby mieć pewność, że organy wewnętrzne zostały dość mocno naruszone, a sam... sam odskoczyłby od przeciwnika, jak najdalej...

Co jeśli ten by nie szarżował, a rzucał w biednego Blanchenfloura? Wtedy pozostawało robić uniki, czy odskoki, polegając na dobrej kondycji, a także ciut lepszej zręczności. Zdecydowanie trzeba było coś zrobić, ale raczej z odległości nie miał większych szans. Gdyby jednak nadarzyła się wyżej opisana sytuacja, spróbowałby manewru z unikiem pod ścianą. A jakby skupiał się olbrzym na Duwanie, to najwyżej poleci w kierunku jego głowy kolejny kamień, bądź w przypadku braku przedmiotów, jakiś twardy przedmiot, bądź... sztylet? Wszystko raczej ujdzie i skupi uwagę, prawda? Chyba...

Zawiedzenie. To właśnie czuł Taki, gdy dotarło do niego, że Kyoki z pewnością już nie żyje pokryta warstwą lodu. W sumie to logicznym teraz było w pełni dlaczego igła była wyjątkowo mocna i ostra. Akcja ratunkowa poszła świetnie, pacjent nie żyje - tak w myślach podsumował siebie chłopak niechcący lekko rozśmieszając się. No cóż, chociaż rozmroził ją i zachował połowę remedium dla siebie, w razie gdyby sam został poczęstowany tą zieloną mazią. Ranny rzucił kunai'em i zadał kilka ważnych pytań. Zabawne jak ludzie pozostawali ślepi na rozkazy. W sumie to mógł wydawać się hipokrytą skoro sam teraz był na misji zleconej przez mistrza, ale jemu to nie przeszkadzało - w końcu lubił się bawić. Może ten facet też lubił walczyć?
- Dzięki za oddanie broni. Mama Cię wspaniale wychowała. Pewnie jest z Ciebie dumna. - powiedział radośnie z uśmiechem udając wyjątkowo uprzejmego. Nawet skinął głową na znak podziękowania, a następnie wziął do lewej dłoni leżące ostrze.
- Jestem Taki Karasuma! Miło mi Ciebie poznać. - odpowiedział na jedno z pytań kłaniając się i przykładając prawą dłoń do serca niczym prawdziwy dżentelmen. - A Ty jak się nazywasz? - zapytał, a następnie odwrócił się i postanowił ruszyć do drugiego, który zakończył prawdopodobnie swój żywot na biegu. Szedł powoli przyglądając się mu, w końcu mógł udawać martwego, bądź nieprzytomnego zatem gotowy był do jakichś zgrabnych uników starając się nie obciążać zbytnio bolącej nogi.
- Przyszedłem tutaj po małego, białego kotka. Wystarczyło mnie zaprowadzić do niego, albo podać informację i nic, by się wam nie stało, prawdopodobnie. - oznajmił ciągle obserwując leżącego. Chciał zbliżyć się, lecz zatrzymać krok od zasięgu jego ramion, a następnie rzucić mocno trzymaną bronią w jego czaszkę upewniając się, że będzie martwy. Taki miał dość zwarcia, tylko doznał ran, a do celu misji go nie przybliżyło to. Gdy już wykonał co chciał to wyciągnąłby obie bronie i schował do kieszonek wcześniej ocierając z krwi o odzież martwego. Później wykorzystałby właśnie jego ubrania do stworzenia dwóch wcześniej wspomnianych bandaży, którymi opatrzyłby się. A gdyby jakimś cudem jego ubranie znikło, wyparowało, zamroziło się to użyłby własnego do zatamowania krwi. Nie mógł dłużej tracić posoki, w końcu kiedyś może doznać anemii.
- Jak ładnie mi powiesz wszystko co wiesz na temat swojego szefa i kotka to przeżyjesz. Jestem grzecznym chłopczykiem. - powiedziałby gdzieś w trakcie wykonywania zamierzonych czynności.