Opuszczone tereny fabryczne

Szybko, szybciej... Jak najszybciej. Takie przynajmniej były początkowe założenia planu, bo w chwili, gdy Arturek oddalił się na pewną odległość od olbrzyma i mógł poczuć się względnie bezpieczny, mógł w końcu odsapnąć. Odrobinę ochłonąć i zorientować się w własnej sytuacji. Dlatego też tym bardziej uradował go widok miejsca, w którym się znajdował, bo nie zostało wiele. Dlatego też ciemnowłosy spojrzałby krótko na Takiego, a potem najwyraźniej ignorując jakiekolwiek przejawy współpracy, ruszyłby w obranym przez siebie kierunku do... "przyjaciół".

No i co w takiej chwili próbował czy też mógł zrobić Kyoś? Koledzy zostawili go samego, żeby pokonał tego niedobrego i brzydkiego potworka-amatorka. Szkoda tylko, że pierwszy jego atak tak naprawdę nic nie dał. Odesłał swój miecz z wielkim westchnieniem. Na nic się już nie zda, bardziej to trzeba pokombinować. Uciekł jeszcze kawałek, chcąc znaleźć miejsce, gdzie będzie troszeczkę szerzej. Innego wyboru za bardzo nie miał.
Jeżeli uda mu się jakimś cudem zgubić olbrzyma, bądź ten straci nim zainteresowanie jakim go darzył to spokojnie spróbuje odnaleźć miejsce o jakim mówił wcześniej Taki i tam poszuka zgubionego koteczka.
Jeżeli jednak mu się to nie uda, wtedy poczeka aż olbrzym znajdzie się jakieś trzy metry od niego. Wtedy podmieni strój na Zbroję Grawitacji i zwiększy przyciąganie. Jeżeli zadziała to na olbrzyma, zaatakuje wtedy kostki potwora próbując przeciąć ścięgno Achillesa jednym z mieczy. Jeżeli zwiększenie przyciągania nie zadziała wtedy zmniejszy swoje przyciąganie, zbliży się do obiektu i spróbuje podciąć mu szyję. W razie jakiegokolwiek zagrożenia zrobi unik, żeby uniknąć obrażeń.

Łatwo było sobie pomyśleć, że chce się iść na tyły fabryk, lecz sama podróż w tamto miejsce już tak prosta nie była. Głównie z powodu, że nie wiadomo gdzie one dokładnie są, a teraz już szczególnie - Taki zaczął wbiegać w dróżki, ścieżki przez co stracił orientację gdzie jest. W końcu zatrzymał się i zobaczył Arcziego, który wyszedł spokojnie. Znaczyło to, że księżniczka albo walczy z olbrzymem, albo też uciekła. Nie było to ważne w tym momencie, niech chwilę zajmie się sobą, coś dokona w tej misji. Jego kompan jednak przeszedł obojętnie ruszając w swoją stronę. Chłopak jednak nie ruszył się ani kroku, obserwował go jak przechodzi przez dłuższy czas z szerokim uśmiechem, który mógł zwiastować coś nieprzyjemnego. Znów bił się z myślami. Artie postanowił sobie przejść ot tak odwracając się plecami do młodego Karasumy. W takich relacjach nigdy nie powinno się ignorować drugiej osoby. Szczególnie, gdy jest nią ktoś pokroju Taki'ego, który raczej należy do nieprzewidywalnych ludzi. Ciężko nawet stwierdzić, czy jest sojusznikiem. Bycie w jednej gildii nie zobowiązywało, a przynajmniej nie w mniemaniu tego osobnika. Jak to się mówi - "Wrogów trzymaj blisko, przyjaciół jeszcze bliżej", a On? On zaś był i jednym i drugim. Wyciągnął z kieszeni kolejny kunai i wymierzył w tył głowy "towarzysza" wziął zamach i... zacisnął zęby powstrzymując się. Był bliski wszczęcia kolejnej walki, a może po prostu dokonania morderstwa, by zobaczyć co się stanie. Westchnął i z niechęcią wepchnął ostrze do kieszeni już bez uśmiechu. Rozglądnął się następnie po okolicy szukając jakichś punktów orientacyjnych, coś co mógł zapamiętać biegnąc tutaj, będąc przed bramą, cokolwiek co mogłoby go nakierować gdzie jest tył fabryk. Gdyby mu się udało, to zapewne by tam ruszył, a gdyby nie? To wybrałby jakiś losowy kierunek i udał się w nim, z nadzieją, że właśnie to są tyły.


//Sorry za słabego posta i spóźnionego i wgl. ale źle się czuję. ^ ^"

- Uważać? Na co? - dopytał się w pierwszej kolejności ciemnowłosy, spoglądając na Jeda. W końcu może dowiedzą się czegoś więcej o kocie, czy jego otoczeniu, czy też upewnią się, iż kręcą się tam takie dziwolągi - w najgorszym wypadku. - Poza tym... wiesz coś o tym zwierzaku? Coś niezwykłego? Niebezpiecznego? Godnego uwagi? - dodałby tylko potem, licząc na większą ilość informacji, a jeśli takowych by nie uzyskał, czy uzyskał wystarczająco wyczerpujące, wtedy burknął by coś pod nosem w stylu "do kiedyś" i ruszył orientacyjnie na tyły fabryki, licząc, że nie zgubi się w labiryncie korytarzy, ani nie wlezie w pierwsze lepsze, a raczej gorsze problemy. Ba! Poza tym starałby się zachować czujność, a i w jakimś stopniu... uśmierzyć swędzenie? Poza tym nawet, jakby nie wyglądał, spróbowałby zachować na uwadze słowa Jeda i czujność względem... balastu na plecach?

No i nie wyszło tak jak chciał. Trzeba będzie potem wyklepać zbroję, bo stała się trochę brzydsza niż wcześniej. Szybko oblizał krew, która znajdowała się blisko jego ust. Smakowała okropnie, prawie tak samo jak wyglądał potworek. Musiał przyznać, że miał on parę w łapie. Szkoda tylko, że trafił w takie miejsce na jego zbroi. Oddychanie teraz sprawiało lekką trudność. Starał się oddychać spokojnie i nie panikować.
Wiedział, że teraz miał ostatnią szansę na atak, który może zadziałać. Może i potworek nie posiadał mózgu, ale dwa razy na tę samą zabawkę to się nie nabierze. Przynajmniej tak zakładał. Podźwignął się szybko i przygotował do ataku. Jak się bawić to się bawić. Zastosowuje kolejny raz tę samą sztuczkę. Zwiększa przyciąganie, gdy tylko potworek znajduje się w dogodnej odległości. Jeśli potworek zdąży przed zwiększeniem przyciągania spróbować go zaatakować to umyka mu stroną gdzie ma niesprawną nogę. Gdy to robi zmniejsza swoje przyciąganie, wyskakuje w górę i wykonuje cięcie w szyi potwora. Po tym wszystkim wykonuje unik, żeby uniknąć gorącej krwi.
Jeżeli unik nie jest możliwy, bo przerwa między ramieniem a nogą jest za mała to za nim olbrzym zdąży dobiec do maga to Kyo idzie po łuku od prawej strony w strefie zwiększonego przyciągania w bezpiecznej odległości od potworka. Gdy tylko znajdzie się za nim zmniejsza swoje przyciąganie, wyskakuje w górę i wykonuje cięcie w szyi potwora. Po tym wszystkim wykonuje unik, żeby uniknąć gorącej krwi.

A to ciekawe! Ktoś upomniał Taki'ego. Dawno tak głośno się nie śmiał w swoim umyśle starając się z wielkim trudem zachować swój naturalny uśmieszek. Nie ma to jak upominać kogoś, kogo niekiedy uznają za psychopatę, szaleńca. No cóż, trzeba wybaczyć temu osobnikowi - nie miał wcześniej styczności z chłopakiem zatem nie miał też pojęcia o charakterze. Przemilczał wszystko przytakując lekko jak niesforne dziecko matce podczas, gdy oboje wiedzą, że powtórzy się taki incydent jeszcze nie raz. Gdy zadał pytania Arczi postanowił się odezwać podchodząc bliżej, lecz zostając lekko z tyłu, dosłownie trzy kroki po lewej stronie.
- Mój drogi przyjacielu~ - przeciągnął pierwsze słowa starając się wydawać, aż groteskowo miłym. - Oprócz Twoich przyjaznych spotkanych tutaj, ja spotkałem innych... jedli ludzi żeby przeżyć, lecz ostatecznie moja siła perswazji pozwoliła im na podanie mi istotnych informacji. Jest tutaj wiele grup, które mogą być różnie nastawione do nas. Ta, którą spotkałem jest... nie zagraża nam. Lecz zapewne spotkamy jeszcze innych, którzy nas zaatakują. - odpowiedział na pierwsze pytanie z szerokim uśmiechem, mówił powoli, wyraźnie, bawiąc się każdym słowem, każdą sylabą, by brzmiała dźwięcznie i nużąco. Gestykulował cały czas jakby prowadził naukowy wywód. - Moi znajomi jeszcze powiedzieli mi, że kotek jest... swego rodzaju przeklęty. Kto go widzi, kto go spotka, tego trafia nieszczęście. Zapewne różnego rodzaju, chociaż biorąc pod uwagę jaki strach wywołuje ten zwierzaczek to z pewnością są to drastyczne sprawy. - dodał po chwili nie tracąc swojego obrzydliwie przyjaznego uśmiechu. Cały czas patrzył na głowę Artiego, a gdy skończył, mozolnie przeniósł wzrok na mężczyznę, który go upomniał jakby czekając na pochwałę. Robił to wszystko, by parodiować próbę naprawy siebie, swojego nastawienia oraz chęć stworzenia więzi przyjaźni z kompanem. Po tym wyciągnął z lewej kieszeni okrągłego, kwaśnego, jabłkowego cukierka, którego rozpakował, a następnie wcisnął do ust chowając papierek. Dostał informację gdzie są tyły zatem nie czekał czy Arczi chce sobie dalej pogawędzić, czy nie i ruszył we wskazanym kierunku niezależnie od tego, czy szedł równo, a może za towarzyszem albo przed nim. Pomimo tego rozglądał się dalej starając się nie dać zaskoczyć jakiemuś niebezpieczeństwu.

Jedna z milszych wędrówek? Zdecydowanie nie należało to wszystko do przyjemnych spacerków z pogawędką w tle, acz Artek... Artuś tak najzwyczajniej nie umiał. Może jeszcze ploteczki z ostatniej gazety? Ta. Dlatego też bardziej skupił się na pilnowaniu własnej skóry, uśmieżaniu w jakiś sposób swędzenia, czy też... oględzinom okolicznych stron. Tak. - Zajmij to - rzuciłby tylko w kierunku Takiego, przerywając milczenie z jego strony, a i licząc na to, że Taki, albo chociaż dwójka kociaków przypominających wizualnie tego, którego mieli złapać... zrobią swoje i dadzą mu czas na dalszą wędrówkę. Miał zamiar po prostu sprawdzić, czy kot jest już tuż, tuż, acz... Dalej zachowałby ostrożność i gotowość do uników i innych takich, czy też sięgnąłby po miecz, by nim w razie czego blokować ciosy z bliska. Tak. Acz pierw misja potem... zabawa z tubylcami.

Cóż, Arczi w mniemaniu Taki'ego był tak nudnym człowiekiem, że próby rozmowy z nim, a co gorsza rozmowa mogłaby go wprowadzić w swego rodzaju szał, by znaleźć cokolwiek interesującego. O ile ten stan był całkiem intrygujący, tak nie chciał w niego wpadać, trzeba było poruszyć się do przodu z misją skoro zebrał już trochę informacji. Barykada odgradzająca budynki sprawiała wrażenie, że biały kotek nie jest odosobniony w swoich działaniach. Zapewne jakimś cudem zmusił kogoś do budowy schronu, a może to inni obudowali jego, by ten już nie wychodził? Jak na małego kota to raczej słaba klatka, więc drugą opcję można było skreślić. Wtem dwójka usłyszała dziwny głos za plecami, który w połączeniu z wyglądem owego osobnika dał chłopakowi jasną odpowiedź na nurtujące go pytania.
- A więc opętuje albo przejmuje kontrolę umysłową nad ludźmi, których później wykorzystuje... - w myślach podsumował sobie wszystko, a następnie posłał lekceważące spojrzenie w stronę Arti'ego, który postanowił wydać polecenie Karasumie. To zabawne, że po tym wszystkim uznał, że ten mu pomoże, a nawet wykona rozkaz. Jeszcze kilka chwil temu wahał się czy go nie zabić, a teraz miał mu pomóc? Dlaczego nie, w końcu to Taki. Ciężko powiedzieć jak się zachowa za kilka sekund. Jeżeli uzna, że taka postawa jest ciekawa to nie powstrzyma go nic. Oczywiście nie można było wymagać, że "zajmie to" tak po prostu.
- Okej, ja już zawracam... lepiej zajmij się moim kolegą. - powiedział z delikatnym uśmiechem i włożył obie dłonie do kieszeni. Prawa od razu chwyciła za kunai w taki sposób, by rzut był jak najcelniejszy. Następnie chłopak spokojnym krokiem na szerokości zasięgu dwóch ramion przeszedł do tyłu, by stać za plecami mężczyzny jakieś min. 4m. Miało to umożliwić mu w razie czego unik, gdyby ten i tak postanowił go zaatakować oraz odpowiednie zachowanie, by nie wzbudzić podejrzeń. Gdyby już się znalazł w upragnionym miejscu obróciłby się cicho, nie gwałtownie - by nie chybić. Niezależnie czy jego oponent obrócił się w jego stronę, czy ruszył za Arczim, czy stał jak wcześniej to rzucił bronią celując w głowę. Jeżeli stał tyłem to w środek czaszki, jeżeli bokiem to w skroń, a jeżeli przodem to między oczy. W trakcie rzutu oczywiście użył zaklęcia rangi D Vector: Value zwiększając szybkość rzutki o 200%, by w ten sposób już całkowicie uniemożliwić wrogowi unik i dodać impetu, siły, której mogło brakować, gdyż ręka Takisia była niestety ranna. Postawił zatem na celność, siłę odpowiednią, by ostrze spenetrowało mózg miało nadać zaklęcie. To, że ten człowiek zapewne był niewinny tylko opętany nic nie zmieniało, nie był z tych, którzy by litowali się. Nie znał zbytnio litości, jedynie tą, którą okazywał dla zabawy jak temu kanibalowi z poprzedniej fabryki.

No i co w takiej sytuacji mogła zrobić nasza biedna królewna? Zawsze mogła czekać na swojego księcia, tylko on miał lepsze rzeczy do roboty, prawdopodobnie bawił się z kimś innym, taki smutek. Najpierw będzie się starał stwierdzić czy ta kupa mięcha jeszcze oddycha. Kiedy nabierze całkowitej pewność bądź nie czuł, że olbrzymek ma zamiar się poruszyć to… po prostu zmniejszy przyciąganie potworka i będzie próbował wyrwać swoją nogę spod jego cielska. Jeżeli zauważy, że jego przeciwnik coś mu będzie chciał zrobić to automatycznie od razu zwiększy jego przyciąganie tak, żeby nie mógł się poruszyć. Zrobi to tylko w sytuacji, gdy jego noga będzie wolna od ciężaru.
Jeżeli akcja się uda i nóżka będzie wolna to znowu przyszpili olbrzyma.

Obity? Może i został obity, a i pewnie jakieś siniaki się pojawią potem, czy zaraz, ale nie mógł siedzieć bezczynnie i patrzeć w przestrzeń... Nie. Dlatego też zastosowałby prostą sztuczkę Imparare: Camalonte, po czym spróbowałby się przeturlać w lewo/prawo w zależności gdzie było więcej miejsca i gdzie wydawało się bezpieczniej. Tak. Czemu? Pierw uniknąć ciosów, a potem... Jeśli trzymał szabelkę to po prostu pochwyci ją mocniej, aby być pewnym, że ta ot tak nie wypadnie, a jak nie to ją po prostu chwyci i przygotuje do potencjalnej obrony, czy innych manewrów jak blokowanie, czy odskoki. Pierw obrona, a potem... Jeśli przeciwnik zignorowałby niewidzialny cel to wtedy spróbowałby po cichu, powoli zajść go od tyłu i jednym cięciem, czy też pchnięciem... jedną najszybszą akcją zaszarżować w kierunku klatki piersiowej i karku oponenta, bądź samej głowy.

Nie zawsze wszystko szło po myśli Taki'ego chociaż teraz był to połowiczny sukces. Nie zamierzał bronić Arczi'ego zatem jego oberwanie w plecki nie zaliczało się do planu chłopaka. Miał zamiar oddalić się nienaruszonym, rzucić kunaiem, użyć zaklęcia i zabić. Podsumowując to nawet więcej niż połowa mu wyszła, zwyczajnie cel nie umarł. Chociaż okoliczności były niesamowicie ciekawe, szeroki uśmiech znów pojawił się na ustach Karasumy, który zaczął rozglądać się za białym kotem. Musiał gdzieś tutaj być, musiał to obserwować. Tak przynajmniej wydawało mu się, gdyż niemożliwym było, że mężczyzna dostrzegł lecącą broń sam i zdołał wszystko wymierzyć również sam. Miał nadzieję, iż zwierzak kieruje tym człowiekiem. Jego celność, precyzja, wymierzenie w czasie było nieludzkie, jakby korzystał z zaklęć, a śladu ich raczej nie było. Pomimo tego to nadal ciało nie przekraczało granic tylko jakby świadomość. Ciężko było zrozumieć co jest nie tak, lecz Taki poprzestał na wpływie futrzaka, którego teraz starał się wypatrzyć. Wziął w lewą dłoń kunai tak dla bezpieczeństwa i rozglądał się. Gdy Artie znikł przygotował się, że stanie się kolejnym celem. Miał wprawę w unikach zatem próbowałby je zastosować rzucając się w jakiś sposób ukośnie, za plecy i wtedy chciałby wbić ostrze w tył lewego kolana, a następnie odskoczyć. Oczywiście był to plan, gdyby został zaatakowany, gdyby nie to... no właśnie. Wyglądało na to, że rozwiązanie zadania jest praktycznie przed nimi, a Kyokisia dalej nie było. Poczekałby jeszcze chwilę obserwując co zrobi wróg. Jeżeli rzuca się na niego to wykonuje plan, jeżeli ignoruje i zajmuje się Arczim to Takiś postanowił wyruszyć na poszukiwania swojej księżniczki, a raczej jak się okazało księcia. Drogę do "tyłów fabryk" raczej pamiętał, a jak nie to teraz starał się ją zapamiętać kierując się do uliczki, w której skręcił w prawo gubiąc tego olbrzyma. Tam stracił z widoku swoją damę Kyoki'ego zatem od tamtego miejsca miał zamiar rozpocząć poszukiwania. Jaki był tego cel? Skoro tamten facet potrafił gołą dłonią odbijać jego ataki, to nie było sensu kontynuować walki, gdyż straciłby tylko magiczną moc. Co prawda był intrygujący, lecz odpowiedzi nie zdobyłby pokonując go. Artie był nudny, a księżniczka ciekawa, zatem wiadomym było w czyim towarzystwie chciał przebywać. Jeszcze inaczej sprawa się miała, gdyby wypatrzył tego białego kotka. Wtedy głównym celem byłoby schwytanie go, a na początek przedostanie się do niego. Jeżeli czerwonowłosy zajął się Arczim to Takiś próbował się przekraść do zwierzaka, jeżeli zaś zaatakował młodego Karasumę to wykonał wcześniej wspomniany plan i ruszył dalej.