Opuszczone tereny fabryczne

Taki słysząc odpowiedź mężczyzny westchnął nie wiedząc czy to on jest taki inteligentny, czy tamten taki głupi. W sumie to pewnie każdego po trochu. Wzruszył ramionami i od niechcenia zamierzał powiedzieć jeszcze kilka słów.
- Twoja wcześniejsza wypowiedź wskazywała, że z kimś zaplanowałeś tą pułapkę, że niby przekombinowana. - rzucił spoglądając znów na Kyoki, która z każdą chwilą wydawała się być w coraz gorszej sytuacji. Tym miał zająć się później, jakoś znajdzie sposób, przynajmniej miał taką nadzieję. Smutno zostać samemu tutaj, no i nudno przede wszystkim. Nie był jakoś przywiązany do niej, zwyczajnie było ciekawiej. Ex-trup mówił dalej podając interesującą informację. "Oddanie was temu kocurowi", brzmiało jakby ten przechwytywał ludzi i wykorzystywał ich do własnych celów. Jeszcze kilka słów i atakujący postanowił rzucić się do ucieczki. Sprawne złote oczka wychwyciły to najszybciej jak umiały, zaś PWM Żywy Komputer natychmiastowo przeliczyło ile potrzebuje prędkości rzucony przedmiot, by nie dać możliwości uniku, bądź chybienia. Dobrą sprawą było, że Taki miał w dłoni nóż, który zabrał. Potrafił rzucać wszelkiego rodzaju rzeczami więc długo nie zastanawiając się wycelował w nogę uciekiniera i posłał ostrze w tamtą stronę korzystając z zaklęcia Vector: Value i zmieniając wartość wektora prędkości na ten, który wyliczył +10% dla pewności. Prędkość lotu nie powinna pozwolić na jakikolwiek unik, nawet ten mimowolny wykonany ruchem. Miał nadzieję, że taki impet nie zrobi jakiś śmiertelnych ran mężczyźnie, gdyż miał do niego kilka pytań.
- Ej! Pobawmy się jeszcze! - krzyknął w tym samym momencie co wykonywał te wszystkie czynności. Nie podobało mu się, że tak poinformowany człowiek zamierzał przestać zaspokajać jego ciekawość. Gdyby udało mu się trafić i przeciwnik, by padł pewnie ruszyłby taką samą trasą do niego jak on czyli najpierw za linię, a później wzdłuż niej upewniając się, że nie wpadnie na pułapki. W razie czego i tak był przygotowany na użycie jednego ze swoich zaklęć byleby uniknąć utraty kończyny, czy ogólnej rany. Oczywiście jeżeli możliwy jest unik, to zapewne to by uczynił. W trakcie dotarcia do rannego wyciągnąłby kunai, który przystawiłby do gardła mężczyźnie pomimo smrodu, byleby tylko nie zamierzał kolejny raz uciekać lub robić coś głupiego.
- Przystaw mu coś ostrego do gardła, zaczynamy prawdziwą frajdę, Kyokiś. - powiedziałby w takim momencie, oczywiście jeżeli cały ułożony plan w jego głowie udałby się.
Jeżeli zaś nie trafił to nie zamierzał ruszać w pogoń za nim, zwyczajnie odpuściłby rozglądając się po otoczeniu.

Zimna Księżniczka była… zszokowana. Nigdy nie myślał, że jego życie skończy się jako lodowa rzeźba, dodatkowo Pan Śmierdziuszek dawał mu do zrozumienia, iż jego tyłek bardzo by na tym ucierpiał. Czuł się z tym źle, nawet bardzo i to cholernie. Szanowny gospodarz tego zacnego magazynu postanowił uciec, szkoda, chyba nie miał zamiaru uświadomić Kyosia co się stanie, jeżeli nie uda mu się usunąć tej warstewki lodu. Przez umysł przeleciało mu milion pomysłów co mógłby zrobić, jednak każdy z nich od razu spalił na panewce. Zdjął rękawiczki i odesłał je od razu do swojego wymiaru, na nic mu się one już nie przydadzą.
Używając swojego zaklęcia (Weapon in hand) przywołał zwykły miecz żelazny. Jeżeli wszystkie akcje Takiego poskutkują to przyłoży jego czubek do serca Pana Śmierdziuszka i spyta się, jak można odkręcić zmianę w kostkę lodu.
A jak nie to wyjdzie sobie spokojnie z fabryki. Oczywiście uważając na wszystko co go otacza.

I czym miał niby przejmować się Artur? Że jakimiś błahostkami pod postacią rozhisteryzowanych bachorów? Raczej nie, bo zbyteczne zmartwienia na głowie tylko szkodzą, a ten musiał zająć się czymś innym, a dokładniej - fabryką. Znaczy się... Początkowo spróbowałby wykonać jakiś zręczny unik, licząc, iż ciężka broń zrobi swoje i da szansę zręcznemu Artkowi na wykonanie odskoku w kierunku, który uzna za bezpieczny, a potem... Potem to by przyjrzał się tylko uważnie budynkowi, jakby szukał jakiejś luki w wejściu. Szpara? Dziura w ścianie? A może jakaś szczelina, przez którą przecisnąłby się kanarek, czy myszka, bądź chomik! Jeśli znalazł i miał wystarczająco czasu by tam się dostać, to spróbowałby zmienić się za pomocą pwm^ w niewielkie żyjątko i przemknąć do wnętrza budynku i... arrivederci Roma?

Co zaś jakby nie miał aż tak wiele czasu, a gówniarzeria ruszyła do boju? Raczej nie miał tylko czasu, by bawić się z dzieciakiem w berka, czy coś, a budynek, jak zauważył miał sporo drewnianych - wstawek? Blokady? Plomby? Spróbowałby się ustawić przed takowym miejscem, jakby chcąc mieć największe połacie drewnianych terenów za plecami tylko w jednym celu... - Beh... Nie ja zacząłem. - mruknąłby tylko w międzyczasie jakoś, mając na uwadze właściwie słuszny fakt, że to nie on był prowodyrem tej akcji i ostatnich zdarzeń i to nie Artur się prosił o to, ale nie ma tego złego, co by nie miał serduszka. - Chcesz to kupię ci za to szczeniaka, czy coś. - rzuciłby pogardliwie, a może nawet prychając jakby od niechcenia, acz mając głównie na celu sprowokowanie niekontrolowanego ataku oponenta? W końcu skoro on nie miał czasu się bawić w rozmontowywanie budynku, to może... maczuga? Dlatego też czekałby przed takowym oknem*, czekając sobie w spokoju na atak, by być gotowym na unik względnie w ostatniej chwili. Byle samemu nie dostać, a cały impet uderzenia poszedł na drewno/ścianę/coś za nim. Raczej ręce powinny dzieciaka rozboleć, albo zrobić się dostateczna dziura, a Artek? Byłby bezpieczny? Może, chyba...

Ostatecznie wszystkie manewry mają na celu znalezienie wejścia i/lub dostanie się do środka budynku, ot co! Dlatego też na początku jakby musiał skupić się na unikach przyzwie za pomocą pwm^^ dwa szczeniaczki, które miałyby się rozejrzeć i potencjalnie wyniuchać wejście do środka, a razie czego... być prezentem dla dzieciaczka, jakby poszedł na korzystniejszy dla niego układ? Poza tym warto też pamiętać, że mimo wszystko Arcio woli uniknąć większych powikłań na swoim organizmie dlatego też bezpieczeństwo i uniki liczą się bardziej niż ślepe szukanie wejścia, czy ploteczki. Praca, potem przyjemności?

*jeśli nie ma okien na tyle nisko by mieć je za plecami, to wtedy niech już będzie główne wejście, czy coś. Te jakieś żelazne drzwi, czy coś takiego, ew jeśli nie ogarnąłem opisu to gomen ;-;
^Cambiare pwm
^^Chimare pwm

Aj! Taki został lekko ukarany za swoją nadmierną ostrożność w wyliczaniu zmiany wektora prędkości przedmiotów, którymi ciskał. A przecież mógł bawić się jak kiedyś, wszystko przyśpieszać do 200 m/s albo chociaż 150 m/s. Nie dawało to możliwości uniku, a nóż nie powinien przejść na wylot, chociaż z kunai'em już mogło być różnie. Nie ważne, cel poniekąd osiągnięty, śmierdziuszek leżał i zapewne nie mógł już sobie popełzać gdzieś dalej. Stuk metalu mógł wskazywać, że ma kolejną broń więc trzeba było zachować ostrożność jeżeli nie chce marnować kolejnych MM na niego - a lepiej nie, w końcu to początek zadania. Inna sprawa, że to on odwala całą robotę chociaż pewnie Arczi też coś mógł osiągnąć. Chłopak postanowił jednak podejść do dziury, do której wpakował się ranny. Podczas podróży zauważył kości, ludzkie kości. Postanowił nic nie mówić do Kyoki, gdyż cicho, wykorzystując swoją zwinność zakradał się do otworu, by mężczyzna nie mógł być przygotowany na niego, w dodatku przekleństwa i krzyki powinny zagłuszać jego skradanie. Taki domyślał się, że te części szkieletów człowieczych z pewnością nie są sprawką zwyczajnych bandytów jak ten tutaj, może to owy "morderca", o którym wspominał ex-trup? Może to kot, który wydawał się mieć jakieś dziwne moce. Nie wiadomo. Podczas podchodzenia wyciągnął jeden z dziewięciu pozostałych kunai, a gdyby już dotarł do dziury to upewniłby się, że nic mu nie grozi, gdy przejdzie, a następnie zrobiłby to starając się przycisnąć do gardła rannego ostrze. Wszelkie niespodziewane ataki albo uniknąłby, a gdyby się nie dało użyłby Vector: Direction zmieniając kierunek na któryś bok, wtedy zapewne przeszedłby do obezwładnienia.
- Drgniesz, a zginiesz. Nie będziesz chciał mówić, oderwę Ci paznokcie, później odetnę palce, aż zaczniesz. Rozumiemy się śmierdziuszku? Teraz gadaj jak zapobiec działaniu tej zielonej cieczy, to wystarczy i puszczam Cię wolno. - powiedziałby mając kunai przy krtani leżącego przeciwnika. Najpierw musiał coś zrobić z tym paskudztwem, by mu Kyokiś nie padła, w końcu wydawała się ciekawa i nudno byłoby samemu dalej przemierzać te fabryki.

Zdecydowanie przeciwnikowi można byłoby przypisać skrajną głupotę, kretynizm, czy też brak finezji, ale mimo wszystko czego spodziewać się po kimś z inteligencją jaskiniowca? - ...ny bachor... - syknąłby tylko bliżej nieokreślony, a i raczej niezbyt przyjemnie brzmiący epitet, określający przeciwnika, a przy okazji spróbowałby wstać i jakoś unormować owe zawirowania świata. Ba! Nawet dla zajęcia oponenta przyzwałby za pomocą pwm Chimare - dwa, intensywnie żółte kanarki, coby zaszarżowały na przeciwnika, mając za zadanie go podziobać, a Arturek... Artie za pomocą Imparare: Camalonte (C), stałby się znów niewidzialny i spróbował ulotnić jakoś pod ścianę? W względnie bezpieczne miejsce, aby się rozejrzeć! Poza tym... Jakby znalazł jakiś kamień, czy coś to póki przeciwnik był zajęty, rzuciłby takowym przedmiotem w kierunku wyjścia z alejki, próbując w ten sposób zachęcić półgłówka do pościgu? Ot co~!

Ah! Jak przyjemnie było się bawić na tej misji. Może nie wszystko szło idealnie, ale zabawa była przednia. Szczególnie Taki'emu się tak wydawało po długiej przerwie, podczas której popadał w co raz to głębsze stany znudzenia zbliżając się niebezpiecznie do granicy. O jakiej granicy mowa? Psychicznej. Największą frajdą dla tego chłopaka jest mordowanie innych, zatem przekraczając linię zacząłby zabijać przypadkowych ludzi możliwe, że w dzień, a nawet w tłumie na środku ulicy! Nie mógł dopuścić do takiego stanu, a tutaj? Tutaj było lekarstwo! Właśnie, remedium. Słysząc odpowiedź rannego uśmiechnął się przyjaźnie i zachichotał lekko.
- Grzeczny śmierdziuszek. - pochwalił go zabierając kunai od gardła i ruszył wzdłuż korytarza do wskazanego pomieszczenia. Domyślał się, że na ziemi mogą być pułapki, bądź nawet na górze zatem był wyjątkowo ostrożny, a nawet napięty niczym struna, gotowy odskoczyć. Oczywiście w ramach niepowodzenia miał swoje wszechstronne zaklęcia, którymi mógł się posłużyć. Gdy dotarł do wskazanego miejsca zaczął poszukiwania niebieskiej strzykawki. Taki to dosyć bystry oraz spostrzegawczy młodzieniec zatem nie powinien mieć większych problemów z odnalezieniem swojego celu. Gdyby znalazł skierowałby się znów do swojego leżącego przyjaciela, by upewnić się w jednej sprawie.
- Skąd mam wiedzieć, że to nie trucizna? Jeżeli to trucizna to zabiję Cię torturując wcześniej, jeżeli nie - masz wolność. A może powinienem na Tobie spróbować? - zapytałby, a jeżeli ex-trup nie chciałby gadać to spróbowałby wstrzyknąć mu trochę ze strzykawki. Tak gdzieś 1/6, by zostało w razie czego dla Kyokiś jeżeli to rzeczywiście remedium. Tutaj zależnie od sytuacji. Jeżeli dowiedziałby się, że to trucizna to znów zadawałby pytania na temat prawdziwego antidotum, zaś jeżeli to lek, ruszyłby w stronę wyjścia gdzie skierowała się jego kompanka. Podałby jej natychmiastowo strzykawkę mówiąc: - To remedium. Bez obaw, sprawdzone.. Po tym jeżeli zbliżające się postacie nie były tylko wytworem psychiki jego towarzyszki zapewne odezwałby się do nich.
- Witam! Wy też pobawić się? Właśnie jeden z waszych kumpli, ten udający trupa ma ostrze przy gardle. Jeżeli się nim przejmujecie to stójcie, jeżeli nie to zabiję was i jego. - skłamałby z pierwszą częścią. Byłby gotowy na unik albo odparcie ataku zaklęciem. Cały plan był przygotowany, teraz trzeba było go wykonać.

Okrutny los... Najwyraźniej, ale takie już było życie i tyle, prawda? Dlatego też Artur po prostu spróbowałby wypatrzeć źródło, z którego nadszedł atak, ażeby w razie czego samemu być gotowym na to. Ba! Podszedłby do konającego/skonanego dzieciaka, licząc, że może jakoś tam będzie lepiej to widzieć, a i oczywiście pozostałby dalej niewidzialnym, nie? Ale pomijając już obserwacje, czy pertraktacje... Ratunku raczej dla dzieciaka nie widział, a męczyć się nie miał tamten po co, prawda? Dlatego, jakby rana nie była śmiertelna, czy coś, to najwyżej uderzyłby jakoś mocniej, czy od biedy dla lepszego efektu - kopnął - bachora w potylicę. Po co? Dlaczego? Niech przynajmniej będzie cicho. Umrze, czy nie, to nie problem Artka, co nie? Wracając jednak do bardziej dyplomatycznych działań... Najpewniej w tym czasie chłopaczek by się też ujawnił, ale miał zamiar pozostać czujnym. Odskoczenie przed potencjalnym pociskiem? Ba! Nawet sięgnąłby po miecz, czy coś, by w ostateczności, jakby nie miał czasu, spróbować sparować, bądź zmienić trajektorie dzidy, czy czegoś, co obejrzałby przed interwencją w "usypianie" chłopaczka. - Kim jesteście? - proste, krótkie stwierdzenie, bo nie powinno iść się na współprace z bóg wie kim, a na dodatek hym... bezlitosnym? Nie. Nie o to w tym chodziło. W każdym bądź razie czekałby na reakcje sojuszników? Przeciwników? Się okaże...

Cały plan chłopaka zakładał jakby miał dla niego stanąć czas, a tak niestety się nie zdarzyło. Pomimo swojej dziecinnej osobowości Taki w obmyślaniu planów raczej mocno stąpał po ziemi znając swoje umiejętności, jednak czasami ponosiła go wyobraźnia - tak jak teraz. Przeglądał pomieszczenie widząc trochę ostrych rzeczy, które mogłyby posłużyć jako jego broń, lecz w końcu zrezygnował z zabierania ich. Schował kunai do kieszeni i w końcu znalazł niebieską strzykawkę, którą szybko pochwycił i ostrożnie włożył do drugiej kieszeni mając na uwadze, że może sam się na nią nabić. Jeżeli była możliwość zdjęcia igły bez ryzyka utraty zawartości to zapewne to zrobił i osobno wcisnął do spodenek obie części. Głosy widocznie wskazały, że przyszła odsiecz dla rannego. Skoro weszli sobie ot tak to znaczy, że albo Kyoki się gdzieś ukryła, albo padła z tym, że prawdopodobieństwo drugiego wydarzenia wynosiło wiele więcej niż pierwszego. Zatem trzeba było się przygotować do odbijania księżniczki, a jak się nie uda to trudno. Zatem bohater nie stanął i rozmyślał co robić, a przeszedł do działania zastanawiając się dokładniej. Postanowił przesunąć najpierw stół umożliwiając sobie uchylenie na tyle drzwi, że tylko jego niewielkie ciało zdoła się przecisnąć bez problemu. Wtedy to otwarłby wspomniane wyjście lekko, by w razie ucieczki nie szarpać się z klamką i zaglądnąłby czy na zewnątrz nie czeka go jakaś niemiła niespodzianka. Później z lewej kieszeni wyciągnąłby metalową monetę, która w rzeczywistości była płaskim, okrągłym kawałkiem metalu bez znaków na obu stronach. Jej średnica była trochę mniejsza niż ta piłeczki do tenisa stołowego. Prawą dłoń wcisnąłby do kieszeni łapiąc za shuriken, lecz nie wyciągając go. W ten sposób pośpieszyłby długimi krokami w stronę źródeł dźwięku. Jego celem było zbliżenie się w całkowicie luźny sposób najbliżej jak mógł, najlepiej z 5m przed nimi zatrzymałby się podrzucając sobie cały czas swój żeton.
- Dzieeeeń dobryyy!~ - krzyknąłby radośnie uśmiechając się szeroko. - Pobawimy się? A może zakład z monetą? Chętni? - zapytałby dalej uśmiechając się całkowicie niewinnie. Cały czas miał świadomość, że mogą go zaatakować i był gotowy do uniku, lecz szczególnie był gotowy do kontrataku. W razie gdyby któryś ruszył na niego od razu wystrzeliłby z lewej ręki za pomocą kciuka metalową monetę w jego twarz, a najlepiej oko używając PWM Zmiana zwiększając dwukrotnie prędkość początkową. Niewielkie przedmioty mają to do siebie, że ich prędkość początkowa jest duża, lecz sama siła niewielka zatem nie lecą daleko, aczkolwiek szybko. W momencie zderzenia, bądź nie przedmiotu z twarzą oponenta cisnąłby natychmiastowo shurikenem w jego krtań eliminując go szybko. Po tym zatrzymałby się gotowy do uników, bądź bloków. Oczywiście, jeżeli nikt go nie atakuje to stoi spokojnie słuchając co mają do powiedzenia.

Wdzięk i klasa przede wszystkim? No może nie do końca, bo najważniejszy i tak w tym wszystkim był efekt, czyli unieruchomienie pewnego, irytującego zjawiska, jakim był nad wyraz pewny siebie gówniarz. Może Artek sam stary jakiś nie był, jednak mimo wszystko... to nie on rzucał się innym do gardeł... teraz. - Handlarzami? Czego? - dopytałby się tylko chłopaczek, próbując ostatecznie jakoś podnieść swoją - żywą tarczę. Jeśli ma wejść do jaskini, jakiegoś bliżej nieokreślonego lwa, to przynajmniej będzie miał jakąś padlinę by mu/im rzucić, a samemu odskoczyć, licząc na to, że włócznie raczej nie należą do samonaprowadzających i skończyły by lot w ciele jego "obrońcy". I w taki mniej więcej sposób, robiąc sobie ciągle tarczę z pokonanego przeciwnika, Artek znalazłby się w pomieszczeniu, acz... ciągle zachowałby oczywiście czujność, jak i próbował się rozejrzeć za pomocą swego wyostrzonego wzroku po okolicy. Może dojrzy te jakieś towary, a może zobaczy przynajmniej z jaką grupką, czy osobą ma do czynienia? Ostatecznie, jakby wszystko przebiegało nadzwyczaj spokojnie, ciemnowłosy spytałby jeszcze, jakby zostawiając tę kwestie na deser: - Po co wam on? I kim on... nie... oni są? - skoro po coś trzeba było wciągnąć tu szczeniaka, to wypada uzyskać wyjaśnienia, a potem... Potem może porozmawia się o kocie. Tak.

Wszystko do pewnego stopnia się udało, lecz Taki zawahał się czy jego plan jest odpowiedni. No i najważniejsze - czy ma ochotę ratować dalej Kyoki. Westchnął lekko uświadamiając sobie, że skoro już tyle zrobił to dokończy co zaczął. Poczekał, aż drugi z mężczyzn zniknie w tunelu, a raczej oddali się trochę. W tym momencie schował do kieszeni monetę, którą się bawił, a wziął do prawej dłoni shuriken. Odpowiednio złapał go, a następnie wychylił się zza rogu oddając szybki rzut wycelowany z kark stojącego nad dziewczyną przeciwnika. Od razu po nim wyciągnął kunai, który złapał jak sztylet i ruszył najszybciej jak umiał w stronę napastnika, by w razie czego go dobić. Ex-trupa pozostawiłby przy życiu, wyglądało na to, że był swego rodzaju szefem, a zatem wiedział więcej - przydatny. Oczywiście chłopak założył również plan, w którym nie trafia. Wtedy zwyczajnie rzuca się na mężczyznę próbując wbić mu broń w krtań, a gdyby ten wyciągnął jakiś własny oręż zwyczajnie zbliżyłby się na zasięg około półtora metra i rzucił swoją zabawką celując w gardło. Takie zbliżenie miało spowodować, że ten nie miałby szans na odpowiedni unik oraz byłby możliwie przygotowany na walkę w zwarciu, a nie atak z dystansu. Trzeba było też zaplanować co się stanie po pokonaniu jednego z nich. Z pewnością drugi wróciłby się, a zatem najlepiej uniknąć kolejnych starć z ryzykiem. Taki zatem postanowił znów przyłożyć kunai do gardła śmierdziuszka wykorzystując jego życie jako kartę przetargową.
- Rusz się, a go zabiję. Masz się położyć na ziemi z dłońmi założonymi na kark. - powiedziałby wtedy. Oczywiście to wszystko były plany, które zakładały zwycięstwo chłopaka. W przypadku jakichś niepowodzeń ratowałby się z pewnością unikami oraz zaklęciami, a gdyby się dało to blokami czy PWM Zmiana.