Opuszczone tereny fabryczne

Ktoś wchodził po schodach? Dlatego też Arturek spróbował jak najszybciej przerwać transmisję i stanąć jakoś poza zasięgiem dotyku/wzroku nieznajomego dręczyciela zwierząt, a następnie aktywować Imparare: Camalonte. Po co? W końcu czego nie widać, tego sercu nie żal, ale przy okazji ciemnowłosy mógłby pierw poznać potencjalnego przeciwnika, a dopiero potem zająć się jego hym... neutralizacją, a jeśli by i trzeba było to utylizacją. Ot co! Co zaś miał kotek do zrobienia? Miał pójść dalej i sprawdzić, czy da radę się tam przedostać w inne miejsce. Oczywistym też jest, iż Arturek skupi swoją całą uwagę na personie która się zbliżała i miała chyba wyjść spod klapy, czy czegoś! Równie istotnym faktem jest to, iż wcześniej dobędzie swojej broni, aby być gotowym na potencjalny odskok z próbą wykonania cięcia w bok/ramie mężczyzny/chłopaka/kobiety/kogoś. W końcu to tylko przeszkoda w wykonaniu zadania, nie?

Jeszcze przez kilka chwil wszystko było wspaniale. Kyoki zaczęła się otwierać i więcej mówić, a Taki dostrzegł ciało. Również można było powiedzieć, że w jakiś sposób współpracowali. Jedna osoba rozbroiła to wszystko, a druga dokładnie sprawdziła teren. Smród z ciała był rzeczywiście niesamowity co wskazywało, że leży już tutaj trochę. Dziwne dźwięki z sufitu o których wspomniała jego towarzyszka nagle dały o sobie znać. Sufit zaczął zwyczajnie pękać tworząc dziury i zielona maź spływała niczym z wodospadu. O ile chłopakowi się udało uciec, tak kompanka nie miała tyle szczęścia. Taki, gdy tylko się odwrócił to lekko zaśmiał się, lecz nagle przerwał, gdy poczuł znów odór i to, że ma coś ostrego przy gardle.
- Ooo, pan śmierdzący. Ile tutaj leżałeś czekając na nas? Wiesz, złapałeś niewłaściwą osobę, bo Ona o mnie nie dba, zginę, czy nie, dla niej bez różnicy, ale gdybyś złapał ją... ja bym został zmuszony tańczyć jak mi zagrasz. - powiedział, lecz nie pozostawał beztroski. Swoją głowę lekko przechylił do tyłu, tak jakby chciał lekko spojrzeć kto go trzyma i mówić do niego - jako swego rodzaju przykrywkę do odsunięcia o kawałek chociażby kilka milimetrów gardła od ostrza. W trakcie mówienia już coś obmyślił. PWM Osąd sprawiało, że wokół niego było pełno interesujących informacji, które mógł wykorzystać. Jedną z nich była wartość wektora grawitacji, który działał na prawdopodobnie nóż w dłoni ex-trupa. Liczba była niewielka, jak zawsze, przyciąganie nie sprawia nam większych problemów z małymi przedmiotami, lecz co gdyby na dosłownie sekundę zwiększyć ją odpowiednio? PWM Żywy Komputer sprawiało, że dzięki PWM Osąd mógł zgarnąć potrzebne mu informacje np. wartość siły nacisku dłoni na rączkę ostrza itp. by później obliczyć sobie w ułamku sekundy ile mniej-więcej wystarczy wartości grawitacji, by wróg upuścił ostrze. Gdy tylko to zrobił dla pewności pomnożył jeszcze przez dwa i użył zaklęcia Vector: Value - zadziałał na broń, która może zachować się dwojako, gdyż użył na samym środku. Albo ostrze się złamię, albo cała broń wypadnie byłemu trupowi z dłoni możliwe, że wyłamując palce. Jednak spadający nóż może zrobić krzywdę tak więc w momencie użycia zaklęcia Taki zrobił również swoje. Najpierw uderzył ile miał siły z lewego łokcia w bok żeber cofając się i napierając na wroga plecami - nie miał wielkich mięśni, ale zaboleć powinno, gdyż jest to dosyć czułe miejsce na ciele. W tej samej chwili co robił ten ruch i użył zaklęcia sięgnął szybko prawą ręką po kunai, który najszybciej jak potrafił wbił w udo przeciwnika i wyciągnął. Jako, że trwało to sekundy postanowił zrobić więcej. [1] Jeżeli wróg puścił jego włosy z bólu spowodowanego dźgnięciem to odskakuje do przodu, odwraca się i rzuca kunai starając się trafić w prawy bark. [2] Jeżeli wróg jednak nie puścił go, a może nawet zacisnął dłoń na jego włosach to dźgnie jeszcze raz w jego udo, a następnie wywinie się ile może nie dbając o swoje włosy i wbije kunai w jego brzuch ciągnąc poziomo i starając się rozpruć go. Wtedy zapewne mężczyzna mógłby puścić go więc odskoczy i przygotuje się. Gdyby jednak wiele rzeczy go zawiodło i pomimo jego wszelkich planów mogłaby stać się mu krzywda to użyje Vector: Value, bądź Vector: Direction, by zatrzymać, bądź zmienić kierunek zmierzania jego zagrożenia. Podobnie postąpiłby, gdyby spadająca broń mogłaby zrobić mu większą krzywdę oprócz zadrapania/płytkiej rany.

Biedny Arturek?! Zapewne tak, bo do cholery jasnej, ale kto normalny staje komuś na dłoni?! No dobrze... Może i go nie było widać, ale jednak odrobina przyzwoitości się należy! Zwłaszcza, że to on robił tutaj za gościa, nieprawdaż? A teraz musiał zacisnąć, ba! Nawet przygryźć wargi tak, byle nie wykrzyknąć nic, czy coś. Co więcej spróbował przyzwać w pewnej odległości w dalszej części dachu dwa koty, ażeby to osobnik zainteresował się nimi i tam ruszył, czy coś! Oczywiście w dalszym ciągu mowa o pwm Chimare. Po co to? Ano może się osobnik ruszy, a Artek spróbuje ewakuować się za jakiś budynek, czy coś, co go potem przesłoni, licząc, że takowe się znajdzie i chłopaczek da radę tam zająć się ręką. Oczywiście też spróbuje znaleźć drogę ewakuacji, bo mimo wszystko ujawnianie się i mordowanie bezmózgich mięśniaków nie było zbyt mile widziane.
Co jednak jeśli to nie starczyło? Wtedy przyzwie za pomocą zaklęcia D - Chimare, jednego Wilka, który miałby zaatakować od drugiej strony przeciwnika, wgryzając mu się i szarpiąc jego staw kolanowy, ażeby ten musiał się ruszyć. Ot co! Utrata stabilności kończyny i takie tam bajki... Ponadto wtedy spróbowałby rozciąć wolny staw kolanowy sztyletem, a przynajmniej wbić ostrze pod kolano oponenta. Ból pewnie niewyobrażalny, ale co tam! Nie jego problem? Sam chciał...
Dlatego też ostatecznie wszystkie plany mają wspólny cel - ewakuacje. W końcu nie miał co walczyć, a miał zadanie i szukanie pchlarza. Skryć się i znaleźć drogę ucieczki, a poza tym jeśli takową odnajdzie to udać się tam tak szybko jak się da? Tak. I znaleźć drogę do interesującego go komina!

Był mokry. I to wszędzie. Calutki mokry. Kto by się tego spodziewał? Nieplanowane wybory na miss mokrego podkoszulka? Czyżby wygrał? Tylko dlaczego musiało na niego spaść to zielone coś? W pierwszym momencie nawet nie zdążył nic zrobić, tylko pisnął jak przerażona dziewica na widok strasznego i głodnego smoka, którym nie był Gumiś. Orzeźwiająca kąpiel w zielonych glutach na nic się zdała, splunął na podłogę wycierając i tak brudnymi rękoma twarzyczkę i oczy. Tego się nie spodziewał nawet w najgorszych koszmarach. Spojrzał na swojego towarzysza, a tu ktoś mu groził. Biedaczek.
- Przepraszam pana, nie widział pan może koteczka? Taki biały, czerwone oczka, wygląda jakby go coś ciągle bolało. – zwrócił się do mężczyzny, całkowicie udając, że nie widzi co on robi Takiemu. Opanowanie to podstawa.
Powolnym ruchem udał się w ich stronę, jeśli nadal widział gdzie się znajdował teren odminowany przez Takiego. Gdyby groziło mu jakiekolwiek niebezpieczeństwo ataku to przywoła mieczyk zwykły i obroni się przed potencjalnym napastnikiem.

Tak! Wszystko poszło z godnie z planem, no prawie. W sumie Takiś zamierzał jeszcze okaleczyć trochę swojego śmierdzącego kumpla, lecz ten zdążył uciec. No cóż, nie będzie za nim płakał, nie byli sobie pisanie. Zresztą i tak nie wyglądał na ciekawego. Może sam fakt tak intensywnego odoru i pomysłu pułapek go interesował, lecz nie było to priorytetem. Wyciągnięty kunai od razu schował do kieszeni i złapał za upuszczony nóż. Postanowił przyjrzeć się mu na szybko, czy nie ma żadnych dziwnych mechanizmów, znaczków czy śladów trucizny. Informacje zawsze są przydatne, a im więcej ich masz, tym... na pewno nie lżejszy sen, ale łatwiejsze działanie.
- Jesteś strasznie nieczuła. Ja w niebezpieczeństwie, mogę umrzeć, a Ty o kota pytasz... Widocznie moje słowa były prawdą. - spojrzał na Kyokiś smutnym wzrokiem niczym skarcony piesek, po czym lekko się zaśmiał.
- Nie do twarzy Ci w zielonym. - rzucił krótko wracając wzrokiem do linii, za którą schował się mężczyzna. Miał tysiąc pomysłów w głowie jak go wykurzyć, ale wolał nie ryzykować. Każdy z nich wykorzystywał magię, a co za tym idzie jego pokłady magiczne, których nie chciał zużywać zbyt wiele. W dodatku podejście pod tamto miejsce to może być kolejna pułapka. Wolał na razie nie ruszać się i trochę pogadać.
- Wiesz... my też nie jesteśmy tutaj sami. Jeżeli Twoi koleżkowie potrafią tyle co Ty, to radziłbym uciekać, bo nawet mnie nie zabawisz. A, że tak zapytam... dlaczego bronicie tego miejsca? Ukrywacie coś? Wiecie w ogóle kim jesteśmy? - postanowił popytać trochę skoro miał chwilę czasu. Od razu przystąpili do defensywy opuszczonych fabryk. Kota raczej nie ukrywali, chociaż czemu nie? Skoro Mistrz gildii wysłał po niego trzech magów to coś szczególnego w nim jest. Może i Ci marni obrońcy ujrzeli to, co pan Arata w tym zwierzaku. Wiadomym faktem było, że sam śmierdziuch nie jest. W końcu zostali poinformowani o całej grupie. Wtem do głowy uderzyło mu zaciekawienie jak się ma Arczi. Skoro oni trafili na przeciwnika, to on pewnie też w swojej ptasiej formie. Zastanawiało Taki'ego czy gdyby znalazł się w krytycznej sytuacji, to czy by schował dumę do kieszeni i dołączył do nich. Chłopak teraz rozmyślał o różnych rzeczach niekoniecznie przydatnych, aczkolwiek był ciągle przygotowany na jakiś unik, bądź zablokowanie, ewentualnie zmiana kierunku za pomocą magii lub PWM. Czekający na cokolwiek młody Karasuma obracał sobie językiem lizak, który trzymał w ustach. Już mało z niego zostało, gdyż rozpuścił się, aczkolwiek dalej czuć było od niego wspaniałą słodycz.

PS. Mam trochę więcej MM, bo inaczej się u mnie liczy zużycie. Jest ono w KP, pod zaklęciami. Jeżeli nóż jest niemagicznym przedmiotem, nie płynie w nim mana i ma zbliżoną objętość do przeciętnej pięści to zużyłem jedynie 5%MM, zaś jeżeli jest trochę większy to 8%MM. 16%MM zużywam przy wpływie na duży magiczny przedmiot.

Miał spokój? Tak mogłoby się wydawać, a nawet przez chwilę chciał odetchnąć z ulgą, a i po części jakby usatysfakcjonowany swoimi oględzinami. Nawet by to pewnie zrobił i zniknął w znaczeniu fizycznym, a nie magicznym, gdyby nie pewien irytujący i ciężki do przewidzenia fakt! Jakiż to? Upierdliwe, a do tego małe gów... dziecko. Tak. Że też musiało go najwyraźniej widzieć i powiadomiło ogra, czy tam po prostu osobnika, który Artkowi przeszkadzał i to w sporym stopniu... No nic. Dlatego też koty miałyby się rzucić na łydki/kolana osobnika starszego, ażeby je podrapać, a w międzyczasie Arturek nasłałby na młodszego, jak i też starszego, stadko szerszeni azjatyckich przyzwanych za pomocą Chimare (D). Czemu tak? Dość jadowite, a i przy odrobinie szczęścia nie tylko kupią ciemnowłosemu trochę czasu, co i jeszcze "sprzątną jego problem" i to względnie bez większego zamieszania - oj, oj. Co wtedy zrobi ciemnowłosy? Ano ciut podirytowany spróbuje dostać się na dół i uważając na otoczenie, spróbuje przedostać się wcześniej zapamiętaną drogą. Oczywiście w dalszym ciągu spodziewając się ataków, bo kto wie, czy może głupie nie jest nieśmiertelne lub nie mnoży się w nadmiarze.


/chodziło że zszedł z ręki, nie? *upewnia się*, w razie co jakby tak o toksynie szerszeni tych klik

I stało się to czego nie spodziewał się sam Kyokiś, nie chodziło tu wcale o wygranie turnieju na najlepszy, shotowy biuścik roku. Maziątko nie okazało się toksyczne, prawdopodobnie, tylko przez nie robiło mu się cholernie zimno. Gęsia skórka to jedno z najgorszych reakcji, nienawidził tego. Zaczął sobie w duchu wytykać, że nie podmienił swoich ciuchów wcześniej, bo teraz to tylko cholera go jasna strzelała za własną głupotę. Westchnął cicho i spróbował odmienić ubranko na jakieś cieplejsze i wygodniejsze. Naturalnie czarne, jakoś mu bardziej odpowiadało niż zieleń.
Reakcja na wspomnienie o koteczku nie zdziwiła go, nie chciał wypowiadać imienia Araty, bo jeszcze coś się stanie, a owe coś może go jeszcze bardziej uszkodzić. Potarł skronie i spojrzał na Takiego. Wyczuwał foszka albo coś w tym rodzaju. Każdej dupie nie dogodzisz jak to mówią.
- Randkowanie po misji, potrafię oddzielić sprawy prywatne od zawodowych. – westchnął cicho, irytujące się to powoli robiło.
Uwagę o kolorze puścił mimo uszy, sam o tym wiedział, więc po co się tym przejmować.
- Posiadanie towarzystwa to podstawa, ale wracając do wcześniejszego pytania: Widział pan koteczka? Im szybciej uzyskamy odpowiedź na to pytanie tym szybciej znikniemy z tej fabryki. Oczywiście w zgodzie, pokoju i takich tam kwiatkach. – powiedział beznamiętnym tonem, patrząc na miejsce gdzie się ukrywał człowiek.
Naturalnie zachowuje wszelkie środki ostrożności, jeżeli coś to robi unik w „bezpiecznej strefie” i takie tam kwiatki.


Przepraszam Kiriaszku za zwłokę :c

Taki zaśmiał się dosyć głośno słysząc odpowiedź swojego rzekomego przeciwnika. Pokręcił głową i rzucił okiem na Kyoki tak, by sprawdzić co z nią. Zmieniła ubranie na czarne - nudniejsze, lecz wydawała się trząść. Z zimna? Przecież ciepło było, a może to wina tej zielonej mazi? Na razie jednak chłopak odpuścił zajmowanie się nią.
- Poradzi sobie, chyba tyle potrafi. - pomyślał wracając wzrokiem do linii za którą schował się były trup. Intrygowało go jak on wytrzymuje taki smród i skąd go wziął?
- Wiesz... zastawiliście tą dziwną pułapkę z jakimś płynem, ustawiliście te metalowe szczęki, udawałeś trupa, by wziąć mnie na zakładnika, problemy sprawia wam mały, biały kotek. Czy to ja czytam za dużo komiksów? A może wy coś dodatkowo bierzecie? - zapytał całkowicie luźno i obrócił nożem w dłoni. Dobrze, że chociaż miał ostry koniec, będzie mógł go wykorzystać jeszcze. Westchnął lekko i uśmiechnął się przyjaźnie.
- Jaki tamten facet? Ktoś inny szukał tego kota? I skoro sprawia wam problemy to może oddajcie go nam, my się nim zajmiemy. Jeszcze jak tak chętnie odpowiadasz to powiedz mi dlaczego nas zaatakowałeś? Dlaczego się bronicie? Skoro my was za wrogów nie mamy. Zabieramy kota i nikomu nie stanie się krzywda. - zadał kolejną porcję pytań nie zamierzając ruszyć w stronę mężczyzny. Zbliżenie się do niego zapewne jest rzeczą, na którą czeka. Bezpieczniej będzie zachować odległość, przynajmniej teraz. W dodatku słychać było szuranie metalu - to dawało znak, że nie będzie chciał się poddać i odpuścić. Od tego momentu Taki skupił się na otoczeniu, lada chwila mógł zostać zaatakowany więc nie odwracał wzroku od linii.
- Widzisz ja potrafię połączyć randkowanie z obowiązkami, zresztą nie ważne. Wszystko w porządku? Nie wyglądasz dobrze. Może ta ciecz była toksyczna? - zapytał znacznie ciszej, na tyle, by tylko Kyoki mogła usłyszeć jego słowa. Nie chciał zrobić z tej sprawy karty przetargowej w walce z niby zombie.

Udało się w końcu zejść? Yay... Ale nie było czasu, a trzeba było działać! Ruszyć się i zarazem spróbować wydać jakieś polecenie szerszeniom, licząc, iż chociaż jeden, czy dwa, jeśli nie wszystkie posłuchają się rozkazu wydanego poprzez pwm Adversatore. Co miałyby zrobić? Ano miałyby nasłać szerszenie na schodzącego aktualnie wielkoluda, który może zdekoncentrowałby się na tyle, że ostatecznie by upadł, a Artek... Artek w tym czasie spróbuje ruszyć w miarę szybko. Oczywiście na tyle, na ile pozwalały mu możliwości. Po co? Miał zadanie, które musiał wykonać, a jeśli zdołałby szybko zniknąć za tamtym wcześniej obranym zakrętem, to powinien być względnie bezpieczny. Zresztą musiał korzystać z tej drobnej przewagi! Ot co... Oczywiście za zakrętem zanim pójdzie prosto w kierunku fabryki, spróbuje znaleźć jakąś kryjówkę. Wąski zaułek? A może jakiś pojemnik, czy coś? To się już okaże, jak tam będzie...

No wszystko ładnie, pięknie, ale… Zawsze w życiu musi być jakieś ale. Zaczynając od faktu, że czarne ciuszku były fajne, mięciutkie i co najważniejsze suchutkie myślał, że będzie dobrze. A tu bam! Szron na łapkach! Zamrugał kilkakrotnie z bardzo nieogarniętą miną, nie wiedząc czy to jakiś słaby żart, którego jego biedna różowa główka nie zrozumiała. No to jak trzeba to trzeba to jeszcze sobie puchate i cieplusie rękawiczki przywoła, a co! Miał nadzieję, że przynajmniej to mu w jakimś stopniu pomoże się rozgrzać. Bo szczękanie zębami… Irytowało go bardziej niż mógł sobie wyobrazić. Obią się ramionkami jak sierotka i próbował to powstrzymać i nad tym kontrolować.
- A to może powie nam szanowny pan, gdzie się koteczek znajduje? My go zabierzemy i po problemie! Wszyscy szczęśliwi, chociaż mam nadzieję, że już nie będziemy się bić, bo to brzydko… - zastanowił się chwile, po czym dodał – A tak z ciekawości pytając to co to za dziwna maź była? Wyrosną mi od niej czułki? Czy skrzydełka?
Zmiana tematu może i nie była na miejscu, jednak trzeba dbać o swoje zdrowie, bo to jest właśnie najważniejsze. Jak zamieni się w zimną kostkę lodu to już swoim koleszkom z gildii nie pomoże, a wszak jeszcze tyle przed nim! Tyle ubranek, w które jeszcze nie miał okazji wcisnąć Arcia na niego czekają! Ma cel w życiu.
- Wszystko jest dobrze. – odpowiedział tylko powoli Takiemu.
A nasza zimna shota uważała, ba nie chciała przecież ucierpieć jeszcze bardziej. Jeżeli szanowny Pan Śmierdziuszek będzie chciał coś zrobić to zrobi unik, uważając gdzie staje.

Zniknął za zakrętem... Jeden plus. Ale nie mógł zbytnio zwlekać, czy też wyczekiwać dalszych reakcji ze strony jego rzekomego oponenta, bo miał ważniejsze sprawy na głowie. Jakież to? Kota. Niby wydaje się to głupie, ale Artek miał zamiar ruszyć dalej, nadal starając się zachować w miarę szybkie tempo, a o słuszności jego decyzji mogło świadczyć dość głośne zjawisko, a dokładniej - huk? Gruchnięcie, czy tam po prostu hałas za jego plecami. Bliżej nieokreślony bodziec, a mimo wszystko motywował by ruszyć dalej i nie zwlekać, a zarazem obrać ciut krętą ścieżkę, bo na najbliższym zakręcie w kierunku fabryki, którą obrał sobie za cel, skręciłby - no shit Sherlock - i robiłby tak ile tylko może, pamiętając jednak o celu nadrzędnym, a zarazem o tym by się nie zgubić czy coś! Oczywiście jakby kontener można łatwo przestawić, spróbowałby zablokować drogę za sobą, a przemieszczając się dalej... Zachowałby ostrożność, nasłuchując wszystkiego dookoła i próbując nie rzucać się w oczy. Aż tak...