Opuszczone tereny fabryczne

Wreszcie mógł się poczuć wolny jak ten bączek na łączce wśród kwiatuszków. Szkoda tylko, że noga bolała przy każdym kroku. Jednak nie mógł zostać w tym miejscu za długo, było tu zdecydowanie za cicho, nie wiadomo kto i co może na niego wpaść w takiej sytuacji. Dlatego ostrożnie, choć zdecydowanym krokiem ruszył w kierunku skąd przyszedł. Nie odwoływał zbroi jeszcze na wszelki wypadek. Starał się opierać ciężar swojego ciała bardziej na prawej nodze, żeby odciążyć lewą. Oczywiście nasłuchuje wszelkich dziwnych i niezidentyfikowanych odgłosów. Uważa jeszcze na pana brzydkiego, bo nigdy nie wiadomo co może się jeszcze wydarzyć. Jeżeli zobaczy jakikolwiek podejrzany ruch blisko siebie to robi unik, po czym jeżeli zobaczy, że znajduje się od w odległości, gdzie działa moc zbroi to zwiększa przyciąganie w tym obszarze, żeby zatrzymać intruza.

Przeciwnik dał mu spokój? I chwała, czy też piwo mu za to, a samemu... Samemu mógł ruszyć dalej, a przynajmniej spróbować skierować się tam, gdzie teoretycznie miał znajdować się kot. Powoli, po cichu, aż do końca zachowując czujność i korzystając z swojej niewidki. Problem z głowy, Arturkowi lżej, nieprawdaż? Dlatego też liczył, że owy dziwoląg zadowoli się Takim, a ten dziwolągiem i sami nawzajem zaspokoją swoje potrzeby, a ciemnowłosy... Ciemnowłosy będzie mógł wykonać zadanie i mieć ten śmieszny team z głowy, bo na cholerę bawić się w "wesołe przedszkole". Ugh... I pomyśleć, że mimo wszystko sam się na to pisał... Oczywiście w przypadku zagrożenia, czy czego, spróbuje uskoczyć, czy też wykonać odpowiedni unik poprzez odskoczenie na bok, czy do tyłu, ot co.

// Kiriś, ten avek wywołuje we mnie niepokój .x.

Cóż za szczęście i wielka radość spotkała naszą małą księżniczkę! Cała wycieczka od niedobrego potworka zakończyła się aż takim sukcesem – natrafił na swoich kolegów. Tak, właśnie tych, którzy mieli go gdzieś i kazali walczyć z taką kupą mięsa samemu. Niefajnie. A teraz Takisiątko musiało sobie radzić samemu. Smuteczek. Zachciało mu się molestowania podczas pracy to go spotkała za to karma! Ha, istnieje sprawiedliwość na tym świecie! Uśmiechnął się wesolutko, wyglądając przy tym jak jakiś sadysta czy też morderca. Doskonale zapominając o fakcie, że to on go uratował, dzięki czemu nie zmienił się w kawał lodu. Stwierdził po prostu, że pozwolenie na molestowanie było podziękowaniem i po krzyku.
Wycofał się powoli w cień najbliższego budynku. Nie miał zamiaru nikomu w takim momencie pomagać. Gdy tylko zniknie z pola widzenie, rusza szukając innej drogi do tyłów fabryk tak, aby uniknąć spotkania z przeciwnikiem i kolegą. Jeżeli zobaczy jakiekolwiek zagrożenie to stara się zrobić unik, lądując na zdrowej nodze. Oczywiście stara się obserwować, czy nie widzi koteczka pana Araty.

Tak to czasami bywa, że pomimo próby zachowania czujności, ostrożności myśli uciekają gdzieś w dal. Niby umyślnie szukał kotka, lecz nieumyślnie akurat w momencie, kiedy "pan kotek" postanowił oddać Taki'emu zabawkę. Miło z jego strony, kultura zawsze powinna być dostrzegana. Cóż, uskok niby poskutkował bo pewnie oberwałby w środek czaszki, a tak tylko w uszko, które zaczęło boleć, krwawić. Posoka znów zlepiała mu włosy i nieprzyjemnie spływała po karku docierając nawet dalej. Kolejnym problemem była włócznia. Gdzie ona do cholery była? Tutaj też trzeba uważać - jest przygotowany, że trafi gdzieś w niego może zatem trzeba było coś zrobić. Chłopak cofnął się o dwa długie kroki wstecz wyciągając do lewej dłoni 3 shurikeny. W głowie pojawił się już plan. Skupił się na 3 miejscach - lewa łydka, prawe oko i krtań. Następnie brał prawą dłonią shuriken i rzucał. Pierwszy rzut w łydkę był zwyczajnym, użył sporo siły, lecz na tyle by zachować celność, drugi rzut miał być jedynie szybki i celny, gdyż siłę nadał dzięki Vector: Value rangi D przyśpieszając lecącą broń dwukrotnie. Drugi rzut był kluczowy, gdyż celował w oczy - stawiając na to, że atletycznej budowy fan cosplayu potrafi zablokować przyśpieszone obiekty ten może też spróbować przez co zasłoni sobie na chwilę Takisia, a jak dobrze pójdzie to może nawet oczy. W końcu pierwszy rzut miał go spowolnić, zdezorientować. Trzeci rzut był najszybszy, cel powinien już zbliżyć się więc trafienie nie mogło być trudne, aczkolwiek dołożył do tego starań. Całą siłę miało zrobić zaklęcie Vector: Value rangi B przyśpieszając shuriken, aż czterokrotnie. Mimo wszystko nadal był człowiekiem, a krtań nie należy do najtwardszych części ciała szczególnie dla wirujących, ostrych niczym brzytwa ostrzy z dodatkiem magii. Oczywiście wiele rzeczy mogło pójść nie tak - mógł nie zdążyć rzucić pomimo, że starał się zrobić to najszybciej, mógł nie trafić chociaż był skupiony, mógł nagle dostać niewykrytej padaczki i paść na ziemię, chociaż teoretycznie jej nie miał. Gdyby nie trafił pierwszym rzutem, to nic - kontynuuje. Gdyby nie trafił drugim rzutem - kontynuuje. Gdyby nie trafił trzecim rzutem - wyciąga kunai i ustawia się w pozycji gotowej do uników. W razie nadlatujących przedmiotów aktywuje zaklęcie Vector: Direction rangi B i ustawia je pasywnie na odbijanie pocisków o 180 stopni zatem wracają na miejsce skąd leciały. Czar ten zużywał magiczną moc dopiero po efektywnym użyciu zatem nie trzeba było przejmować się kosztami. Gdyby jednak trafił trzecim rzutem to również wyciąga kunai. Jeżeli cel stoi na nogach to zwinnie stara się dostać za niego, może nawet rzuci się mu obok nóg i wbije ostrze w wewnętrzną stronę kolana, a następnie spróbuje przeciąć ścięgno Achillesa, wtedy dopiero po obaleniu zaatakuje serce. Znów gdyby cel padł to podbiega i wbija ostrze głęboko w oko, by uszkodzić mózg. Podczas tych ataków gotowy jest na jakieś reakcje przeciwnika, więc uniki mile widziane.

Otwarta, zaciekła walka - jak dawno miał ostatnią taką? Kiedykolwiek? Zazwyczaj jego przeciwnicy nie byli jacyś wymagający. Nie mieli nadludzkiego refleksu, by dać radę uniknąć ataku Taki'ego zatem... nie, nie ginęli szybko. Nasz bohater lubił trochę znęcać się nad ofiarami chociaż nie tyle fizycznie co psychicznie. Jeżeli mógł to starał się zakończyć ich żywot w jakiś finezyjny sposób, ciekawy, by śmierć nie była nią po prostu. Oczywiście to nowe "przeżycie" dla ofiary, lecz chłopakowi było powszechnie znane dlatego doświadczanie ciągle tego samego było nieco monotonne, zatem ubarwiał sobie życie w kolorze szkarłatu. Wracając jednak do pola walki - było... zażarcie. Ciężko było stwierdzić kto wygrywa, gdyż mag przyszedł tutaj już z obrażeniami i ubytkami w magicznej mocy, zaś jego wróg był w szczytowej formie. Mimo to raczej mężczyzna miał gorszą sytuację. W tym momencie młody Karasuma leżał na ziemi po potężnym kopnięciu w lewe ramię, po którym zresztą stracił czucie w tej kończynie. Zakładał, że ma wybity bark albo inne uszkodzenie chociaż możliwym było, że spora dawka bólu ogłupiła jego zmysły i zwyczajnie wyłączyło mu rączkę. W pojedynkach według wszystkich niestety czasu na odpoczynek, czy poleżenie sobie nie było na nieszczęście Taki'ego zatem musiał pograć na regułach swojego oponenta. Gdy tylko upadł, postarał jakoś wykorzystać ten impet, by złapać stopami grunt i podnieść się szybko, a jeżeli nie to zwyczajnie odepchnął się swoją sprawną ręką, stawiając się na równe nogi. Lewe ramię zwisało sobie czekając na powrót czucia, krew płynęła z ucha sprawiając lekko pulsujący ból, prawe przedramię chociaż zabandażowane to dalej delikatnie bolało. Sztuczek miał jeszcze w głowie setki, ale która będzie najskuteczniejsza?
- Hahahaha! Jesteś rozrywką jakiej dawno nie miałem! - krzyknął uradowany pomimo wszelkich pozorów. Sytuacja może i była poważna, aczkolwiek ten człowiek pozostawał nadal tym samym człowiekiem, a nie zmieniał się w trakcie niego zatem osobowość dawała o sobie znać. Podczas tych słów wyciągnął prawą rączką z kieszeni jeden shuriken i cofnął się o krok. Póki miał chwilę czasu użył też PWM Żywy Komputer, by obliczyć sobie pod jakim kątem będzie musiał rzucić i pod jakim kątem będzie musiał zawrócić broń, by ta trafiła coś za nim pomimo rzutu w przód, a najlepiej jakby trafiła obszar od klatki do głowy w linii prostej jaką tworzył mostek, a kończył czubek czaszki przeciwnika. Sytuacja nie była, aż tak gorąca jak wcześniej. Włócznie roztrzaskał toteż nie mogła być użyta w sposób prawidłowy, jedna ręka wyeliminowana, zaś noga delikatnie okaleczona. Po wykonaniu obliczeń obrócił się na pięcie i zaczął uciekać, niezbyt szybko - byleby sprowokować wroga i nie popsuć sobie rzutu. Jeżeli mężczyzna postanowi go gonić to delikatnie zwolni, by korzystając z wcześniejszych obliczeń rzucić shuriken przed siebie, pod pewnym kątem na prawo. Zależnie ile miał czasu na obliczenie tak celował. Jak dużo to w czaszkę, jak mniej to gdzieś w tchawicę, gdyż gdyby pomylił się to może jeszcze trafić w klatkę, krtań, czaszkę. Wykorzystując wszystko użyłby Vector: Direction rangi B obracając (rzut nie ma większego kąta niż 180, ale z pewnością większy niż 90), a zaraz po tym wykorzystałby Vector: Value rangi B przyśpieszając rzutkę czterokrotnie. Tego typu ruch powinien być nie lada zaskoczeniem dla oponenta plus Taki nie dawał mu czasu na zrozumienie co się dzieje zwiększając prędkość, aż czterokrotnie. Przedmiot, który miał lecieć do przodu, a nagle leci w tył to raczej zaskakująca sprawa. Gdyby udało mu się trafić i przeciwnik przestałby biec - odwróci się, wyciągnie kunai celując w głowę i rzuca nim używając znów Vector: Value rangi D przyśpieszając broń dwukrotnie. Jeżeli przeciwnik dostanie i dalej będzie biegł - wtedy chłopak będzie uciekał ile będzie mógł, by w razie ataku, gdy przeciwnik go dogoni rzucić się na bok robiąc unik i wtedy ciśnie natychmiastowo kunai używając Vector: Value rangi D i nadając podwójną prędkość rzutce. Gdyby jednak nie trafił pierwszym rzutem, to robi powyższą akcję. Zaś jakby wróg zignorował go i nie pobiegł za nim, to zwyczajnie postanowi uciec kawałek i ukryć się gdzieś odpoczywając. Oczywiście, gdy już wszystko zawiedzie to stara się unikać, uciekać, chować się czy cokolwiek co sprawi, że nie oberwie i będzie miał chwilę czasu na podjęcie kolejnych działań.



//Poślizg jeden dzień, ale pisałem w nieobecnościach. Musisz mi wybaczyć ^ ^. Co do samej akcji z zawracaniem i kątami - w razie niezrozumienia wytłumaczę na PW/GG, a mogę nawet rozrysować tą akcję w paintcie xD

I zbroja przestała działać, smuteczek. Co mógł na to poradzić? Ano nic. Dlatego odwołał ją od razu, wracając do swoich normalnych ciuszków, o ile coś tak babskiego i uroczego można tak nazwać. Arcioszek wszedł przez jakąś dziurę, może prowadziła ona do Narnii? Kto wie~ Sam Kyoś nie chciał nigdzie startować jeszcze. Trzymał go dylemat czy powinien pomóc Takisiątkowi czy może lepiej udać się za Arciem. Patrząc na to obiektywnie oni nie wyrażali chęci, żeby mu pomóc, ale Taki wybudził go z lodowego snu… Pierdzieli. Uważnym i powolnym krokiem skierował się do dziury, przez którą przeszedł Artie. Tam się przyda bardziej niż Takiemu. Jeżeli coś go zaatakuje to robi unik, lądując na zdrowej nodze.

Z góry gomen za słaby post, pisany na szybko i przy braku pomysłów

Przedostał się? Najwyraźniej, a na dodatek zdołał zauważyć wzrok kotowatego? Czyżby jego cel był blisko? Dlatego też za pomocą pwm, spróbowałby się skupić i wyczuć w okolicy dachowca, czy też jego dokładniejszą obecność. Ba! Przyzwałby nawet inne kocie żyjątka, aby te udały się do budynku na rozeznanie, a sam... Sam poczekałby na wyniki, bądź jakby te były zadowalające to wkroczyłby do środka. Ostrożnie, powoli, zachowując nadmierną czujność i mając na uwadze, że lada moment jego zaklęcie... może przestać działać.

Skoro niewidka i tak miała się skończyć, a sam czarnowłosy miał mieć pewne... problemy z wykonaniem zadania, pozostawało jedno. Skorzystać z pomocy. Tak! - Panie przodem - rzuciłby tylko spoglądając w kierunku bliżej nieokreślonego obiektu, z którym dane było mu wykonywać zadanie, a który wabił się Kyoki, czy jakoś tak. Nie było to, aż tak istotne, zwłaszcza, jeśli wzięłoby się pod uwagę fakt, iż ostatecznie, czy Kyo będzie chciał, czy zostanie ciut przymuszony, ale posłuży jako zbrojny typek za tarczę. Ludzką. Gdyby jednak miało się stać coś, że Kyoki miałby zaatakować ciemnowłosego lub stawiał nadmierny opór, czy coś - Artek pewnie nie zawaha się z przebiciem klatki piersiowej od spodu sztyletem, czy mieczem, czy czymś, co by akurat dzierżył, bądź jeśli nie miałby okazji to wtedy spróbowałby uskoczyć przed potencjalnymi uszkodzeniami - unikając czerwonych tęczówek?

Jak często niestety geniusz Taki'ego pozostawał niezrozumiany. Tak prymitywna istota jak ten mężczyzna, którego jedynym celem jest zabić, nie dać przejść nie zrozumiałby jak wspaniałego ataku użył chłopak zatem cały ten plan nie poszedł na marne, wykorzysta go zapewne przy jakimś bardziej rozgarniętym oponencie, który stanie na jego drodze, a teraz... teraz trzeba było sobie poradzić z śmieciami, którymi rzucał w niego niestety ten wróg. Miał w głowie już kolejny wspaniały pomysł, ale zbytnio zwiększył odległość, by móc go wykonać zatem jedynie natychmiastowo wskoczył w uliczkę, zamiast do okopów. Tamtego terenu nie znał, nie wiedział co mogło go tam czekać i co na siebie, by jeszcze ściągnął. Nie żeby walka z wieloma przeciwnikami była nudna, nie, nie! Po prostu lepiej dawkować sobie przyjemności w takich chwilach, nie wszystko na raz. Gdy wskoczył w uliczkę oddaliłby się na odległość ramienia przeciwnika+ pchnięcia kawałkiem włóczni + krok. Nie znał dokładnych wymiarów odłamku, lecz postanowił sobie "na oko" to ustalić co w jego przypadku było dosyć dziwne, zawsze korzystał z precyzyjnych danych, których zdobywaniem sam się zajmował. Po schronieniu się kucnąłby i wyciągnął prawą ręką 2 kunai'e. Jeden położyłby na ziemi pod prawą dłonią, by w razie czego chwycić go natychmiastowo, drugi zaś trzymał dłonią. I wtedy uderzył w jego główkę kolejny plan, a raczej teoria, która mogła zadziałać, a czemu, by nie spróbować? Wydawała się bardzo ciekawa, zatem grzechem byłoby nie zbadać tego. Z każdą chwilą uśmiech na twarzyczce Taki'ego nie malał, a rósł. Bawił się świetnie, mimo bólu, braku czucia co niestety przeszkadzało, ale radości nie ujmowało. Ile mógł to odpoczął kucając i czekając na swojego wroga oraz wymierzając sobie. Gdy tylko mężczyzna pojawiłby się w uliczce chłopak miał zamiar cisnąć kunai'em, lecz nie w niego, a w kocie uszka, które miał na głowie. Rzut miał być z zaskoczenia i dodatkowo przyśpieszyłby go dwukrotnie zaklęciem Vector: Value rangi D. Gdyby trafił i coś się stało jak np. ocuciłby kontrolowanego człowieka to zapewne zwyczajnie chwyciłby za kunai przygotowując się do neutralizacji w razie zagrożenia. Oczywiście przygotowany również był, że ten zdziwi się jedynie i będzie wyglądał jakby się obudził zatem w razie czego miał coś innego w zanadrzu. Gdyby nie trafił, albo trafienie nie zadziałało jak myślał, a wróg w dalszym ciągu miałby włócznie, którą mógłby rzucić to Taki wstałby zabierając leżący kunai i szybko zaczął uciekać wzdłuż uliczki dając idealny moment na rzut z powodu braku dużych możliwości uniku. Wtedy to ustawiłby zaklęcie Vector: Direction rangi B, by odbiło kawałek włóczni nakierowując go na klatkę piersiową wroga oraz drugie Vector: Value rangi B, by przyśpieszyło go czterokrotnie. To był właśnie drugi wymyślony plan Taki'ego, który chciał zastosować i wydawał mu się dosyć zaskakujący dla wroga. Przełamana włócznia już była mniejsza zatem spokojnie mógł nią manipulować nawet słabszymi zaklęciami, ale nie było takiej potrzeby. Oczywiście, gdyby wróg nie wszedł w uliczkę, nie rzucił włócznią, ogólnie zrezygnował z walki niszcząc pierwszy plan z uszkami czy drugi z odbiciem to chłopak musiał jakoś zareagować, a w tym momencie byłoby to sprawdzenie, gdzie kieruje się wróg. Jeżeli do okopów to zapewne wyskoczyłby z ukrycia i krzyknął:
- Dlaczego uciekasz?! Świetnie się bawimy! Pobaw się jeszcze ze mną! - a, gdyby zignorował to ruszyłby zwyczajnie za nim. Jeżeli zaś poszedł w innym kierunku to machnąłby na niego jedynie ręką. Nie chciał wracać znów do tamtych znajomych mu miejsc, były nudne, a przeciwnik tam stałby się jeszcze nudniejszy niż wszystko. Wtedy ruszyłby sam do okopów. Była też taka opcja, że wróg ruszy za nim w pościg po prostu - wtedy starałby się go zgubić. To wszystko miał zaplanowane, teraz czekać.

I proszę bardzo! Wpadł na kochanego pana Artka! Kto by się spodziewał tego! Znaczy, sam Kyoś, przecież poszedł w miejsce, gdzie znajdował się Arcioszko. Dlatego nie powinien być zaskoczony, tylko bardziej znudzony widokiem kolegi. Musiał przyznać, że miał bardzo brzydkie ubranie dziś na sobie… Widać, że sam różowy rycerzyk tego nie robił, on miał w sobie więcej gustu i smaku niż inni. Na jakże uszczypliwą uwagę na temat jego płci, a bardziej jej brak nie zareagował w żaden sposób. Przyzwyczaił się do tego, przecież właśnie tak pokazywał swoją zazdrość!
- Podziękuję – odpowiedział z uśmiechem.
Zastanawiał się co ma w takim momencie zrobić. Koteczek może być w tym miejscu, a jednak obawiał się tego jak on wyglądał. Z westchnieniem podał jeden z mieczy Arciowi. Wszak kolega, chociaż z niego straszny wrzód na tyłku. Jeżeli zobaczy coś niepokojącego to zrobi unik, a tak to poszuka jakiegoś przedmiotu na ziemi i rzuci nim w miejsce gdzie widział oczy.

Niektóre zjawiska nie powinny mieć nawet prawa istnienia. Nie. Wcale nie było to z racji tego, że były nadzwyczaj nieprzyjemne. Wcale nie wiązało się to z narastającymi pokładami zdenerwowania, czy też irytacji w pewnym ciemnowłosym osobniku, który - gdyby nie misja - najchętniej poszedłby w pizdu daleko od tych problemów. Problemy... tak. Inaczej tego w uprzejmy sposób nie dało się ująć, a Artek od dłuższego czasu miał na głowie same "problemy". Z jednym takim właśnie się borykał i pomimo zdziwionego początkowo wyrazu twarzy, gdy otrzymał miecz, o który nie prosił, srebrnooki spojrzał tylko w kierunku Kyokiego i spróbowałby chwycić go za tył bluzy/kaptur. Po co to wszystko? By pomóc "koledze" wejść do budynku razem z Arturem. W końcu nie zostawi takiego z tyłu, a cel ich misji był tuż tuż, jak i koniec tejże... owocnej współpracy. Gdyby jednak nic jakoś nie wychodziło, ostatecznie zostaje też opcja z pierdoleniem tego i po prostu dokończeniem zadania samodzielnie, o czym oczywiście dowiedziałyby się odpowiednie osoby. Tak...