Opuszczone tereny fabryczne

W pełni nieświadomy swojej zagrywki, która zmusiła rannego do mówienia Taki wysłuchiwał wreszcie użytecznych słów z ust tych niby wrogów. Nie był osobą, która poczułaby litość albo współczucie w ogóle, a co dopiero kiedy są opowiadane przez jakiegoś byłego oponenta. Postanowił nawet nie pytać dlaczego tutaj, kim są dokładniej, lecz nagle coś mu błysło w głowie. Taaak, ciekawość została obudzona. Momentalnie podniósł się i z uśmiechem spojrzał na mężczyznę, jego złote oczka błyszczały figlarnie, kiedy zbliżył się o kilka kroków.
- To co przyszło do was prosząc się o zjedzenie? Na przykład ludzie? Jedliście ludzi?! Jak smakują? - wystrzelił z pytaniami podnosząc głos, lecz nie był zszokowany w negatywnym sensie, a raczej zachwycie. Interesujące! Bardzo interesujące! Kanibale? Oby. Chłopak nigdy nie spotkał się z ludożercami i miał wielką nadzieję, że właśnie zabił jednego i poznaje kolejnego. Nie byli wyrafinowanymi obiektami, aczkolwiek unikatowymi, to z pewnością. Oby. W sumie teraz dotarło do niego, że to pytanie może zostać wzięte opacznie. Jeżeli ten człowiek postanowi ratować życie wszelkim kosztem to może skłamać zatem ma dwa wybory nawet jeżeli zjadali ludzi. Albo postanowi powiedzieć, że nie myśląc, że to uratuje go, a tak się nie stanie, albo powie że tak i wtedy jego szanse na przeżycie rosły. Zabawa! Taki nie mógł się powstrzymywać, na jego twarzyczkę wciskał się szeroki uśmiech radości, promiennej radości i roześmianych oczu niczym u niewinnych dzieci podczas ich przyjaznych zabaw. Nagle się ocknął, może księżniczka żyje? Chwilę wahał się czy sprawdzać, ale ostatecznie postanowił podejść i sprawdzić puls oraz oddech. Jeżeli nie żyje to miał w planie próbować robić masaż serca. Nigdy nie ratował ludzi, a z pewnością w ten sposób dlatego jego wiedza była czysto teoretyczna, wyciągnięta z jakiejś książki, że trzeba uciskać klatkę piersiową. Przez chwilę jeszcze bił się z myślami, czy nie trzeba wdechów, ale to chyba tylko przy utonięciach. Nie wiedział, wolał na razie spróbować pierwszą opcję, bez namiętnych pocałunków.
Gdy miał te sprawy już za sobą mógł skupić się na czymś ważniejszym - celu misji.
- Zadam Ci dwa pytania od których zależeć będzie Twoje życie. Twój los, jest w Twoich rękach. - specjalnie podkreślał, że sam podejmuje decyzje. - Albo... jesteś kowalem swojego losu! - starał się naśladować jakiś niski głos niczym dziadków prawiących lekcje wnukom. W końcu zaśmiał się, lecz uśmiech szybko spełzł w lekkim znużeniu, gdyż musiał zadawać te pytania. - Dlaczego boicie się tego kota? Oraz... Ilu was tutaj jest? A jakbyś chciał to możesz mi odpowiedzieć co zrobić, by mnie nie atakowali to Twoi kompani przeżyją. Teraz masz nawet ich los w rękach! - podniósł głos w ponownej radości. Znów zaczynała się zabawa, znów były wybory, ryzyko. To wszystko było interesujące!

- Uciekaj. - krótkie i ciche stwierdzenie? Możliwe, że to było tym, co powinien zrobić Duwan, a i tym, co sam ciemnowłosy miał zamiar dokonać, po tym jak by już przebił jedną z beczek, które mogły posiadać jakąś zawartość! Ostrożnie, a zarazem na tyle szybko, by zawartość zaczęła wyciekać, a Artek jakimś łukiem mógł udać się do wyjścia i zasunąć za sobą drzwi, czy coś. Po co? Po to by odejść stąd, póki goryl zajmowałby się beczułkami... Zdecydowanie babranie się tym typkiem nie było po drodze. Gdyby zaś wyjście z budynku było utrudnione, czy coś... Chłopaczek przyzwałby za pomocą Chimare (D) jednego wilka, który miałby odwrócić chociaż na chwilę uwagę przeciwnika, zapewniając odrobinę czasu na ucieczkę... Gorzej jakby został złapany, czy coś, ale wtedy przy pomocy mieczyka/sztyletu/noża, spróbowałby poharatać na tyle mocno dłoń przeciwnika, by ten nie mógł zbytnio manewrować nią, ot co, ale... Może do tego nie dojdzie?

Odpowiedzi mężczyzny może nie były szczegółowe, ale i tak usatysfakcjonowały Taki'ego jako, że zdołał zdobyć interesujące informacje. Zatem byli kanibalami, a szef przyrządzał ludzkie mięso w sposób zjadliwy, a teraz... przepadł. Chłopak nie tęsknił jakoś za nim, gdyż jego kumpel dosyć ładnie opowiadał wszystko co trzeba w strachu przed siedemnastolatkiem, a raczej śmiercią. Jednak prawdziwie zaskakujący był fakt, że Kyoki żyła. Warstwa lodu jaka pokryła jej ciało teoretycznie powinna ją udusić i wychłodzić, aż serce zatrzyma się, a tutaj jednak oddychała spokojnie przez można by się pomylić, że jedynie śpi. Trzeba było się nią zająć i ruszyć wreszcie z tego budynku, trochę czasu tu spędzili. Młody Karasuma zatem kucnął obok niej i zaczął złapał ją za ramiona, aby nią potrząsnąć z zamiarem wybudzenia.
- Wstawaj śpiochu! - krzyknął z uśmiechem, a po chwili poczuł, że jest cała... wilgotna. - Ledwo dotknąłem Cię, a Ty już cała mokra... jesteś strasznie nieprzyzwoita. Niegrzeczna! - postanowił sobie chwilę z niej pożartować nadal poruszając gwałtownie całym jej ciałem, by się wybudziła. Gdyby jednak oczek nie otwarła to dwa uderzenia otwartą dłonią po policzkach powinny ocucić księżniczkę. Niezależnie od efektu po tym podniósłby się i spojrzał znów na leżącego mężczyznę, tego żyjącego. Jego mina przybrała zupełnie inny rodzaj emocji. Nie był to śmiech, radość. Lekko zmrużył oczy, mięśnie na policzkach rozluźniły się dając swobodnie opaść ustom w zwyczajnym wyrazie, brwi delikatnie ściągnął do siebie.
- Zatem zabijaliście ludzi, ich zwłoki przyrządzaliście, by były zjadliwe, a następnie konsumowaliście ich, by później wysrać przetrawione, człowiecze truchło. Pomimo tego boisz się, że zakończę Twój żałosny żywot dając Twojemu ciału spokój, a nawet nie spotka Cię tak marny los jak tych, których przerobiliście na pokarm. Interesujące. - powiedział znacznie spokojniej, jego głos nawet obniżył trochę ton zmieniając lekko barwę na ponurą. Po tym nagle wszystko prysło, odwrócił się radośnie na pięcie w stronę Kyoki i tutaj zaczynało się rozwidlenie. Było kilka możliwości. Jeżeli ta oprzytomniała i miała się dobrze to zapewne powiedziałby...
- Koniec drzemki, czas wracać do pracy. Za mną! - i czekając na nią wyszedłby z tego budynku, by skierować się tam, gdzie rzekomo kot najczęściej się pojawiał - na tyły terenu. Gdyby jednak księżniczka obudziła się, lecz nie była w stanie chodzić normalnie to wziąłby ją pod ramię i udał się z nią we wcześniej wspomniane miejsce bacznie obserwując okolicę. Inaczej sprawy się miały, jeżeli śpiąca królewna pozostała we śnie - wtedy wziąłby ją na ramię i zaniósł gdzieś na początek - gdzie weszli na teren i tam ukrył w jakichś zaroślach, bądź za budynkiem, przedmiotem, beczkami czymkolwiek byleby nie była widoczna z terenu fabryk, a następnie sam wesoło ruszyłby na tyły.

- Idźcie przodem. Już - rzuciłby tylko, a może ostatnie słowo syknął, ciut jak rozkaz, Artie do towarzyszy, licząc, że ci zastosują się do jego słów, a samemu Blancheflourowi nikt nie będzie uprzykrzał planów. A jakiż to miał plan? Poza podrapaniem się, mógł śmiało zauważyć, że byli na zewnątrz... Ano byli, dlatego też ciemnowłosy liczył, że znajdzie jakiś kamień, czy butelkę, a potem... Potem ciśnie takim przedmiotem w olbrzyma, mając nadzieje, że skupi się na nim. Po co? Otóż Arturek w międzyczasie aktywuje zaklęcie Imparare:Ghepardo, które to powinno mu pomóc w potencjalnie szybkich unikach, dzięki skumulowaniu się z jego ponadprzeciętną zręcznością (Skrytobójca). Dodatkowo, jakby ciśnięto w niego JEGO wilczkiem, to Artie spróbowałby odwołać towarzysza, nim ten wyrządziłby jakiekolwiek szkody, a mając względnie pewność oddalenia się sojuszników, sam ewakuowałby się z miejsca batalii, licząc, że dodatkowa prędkość pomoże w ucieczce przed kolosem. Gdzie? Najpewniej do ich bazy, czy coś, nie?
Jakby ucieczka nie wypaliła, czy coś... To po prostu w dalszym ciągu stara się uniknąć potencjalnych ataków nadchodzących ze strony humanoidalnego czegoś.

Nareszcie udało się w spokoju opuścić tą fabrykę. Nawet Kyoki była na wpół przytomna, lecz powoli odzyskiwała świadomość co radowało Taki'ego, w końcu nie musiał nieść ciężaru na ramieniu, kiedy z każdej strony może zostać zaatakowany. Jego kompanka niestety do niczego się nie przydała jak dotychczas, a próba uratowania jej była zwyczajną zabawą, która miała przynieść rozrywkę i usunąć nudę. Gdy już księżniczka zaczęła sama iść coś zaciekawiło jej wybawiciela. Nadal wyglądała na zamroczoną i cała trzęsła się z zimna, dosłownie idealny stan na pewien eksperyment, malutki test. Nic tak nie cuci ludzi jak spora dawka szoku, a gdyby domieszać strach i agresję to prawdopodobnie otrzymalibyśmy idealny sposób na przywracanie świadomości. Plan został obmyślony szybko zatem, gdy tylko dziewczyna zaczęła sama iść, Taki przystąpił do działania. Nie wiedział czy próbowała uciec, czy odwrócić się, a może coś innego, lecz nie obchodziło go to. Złapał ją swoją dłonią za jej przedramię i przyciągnął do siebie mocno, brutalnie, by wpadła na niego. Wtedy to miał pocałować ją namiętnie wciskając swój język do jej ust, by ten kilka chwil powił się niczym wąż. Nadal miał ją trzymać obezwładniając, lecz w tej chwili jego druga rączka powędrowała pod ubrania starając się dotknąć piersi, ale... ich nie było. To nie tak, że była kolejną płaską, znał wiele takich dziewczyn, jednak z tego co się orientował to zawsze, chociaż minimalnie powinno coś tam być, a tutaj... tutaj ta klatka piersiowa przypominała jego własną... i to bardzo! Momentalnie dotarło do niego, że księżniczka okazała się królewiczem, jednak to nie bardzo go przejęło, w końcu lubił obie płcie o ile były ciekawe. Cały ten incydent miał trwać dosłownie kilka sekund, po których Taki odsunął się o dwa kroki uśmiechając się szeroko.
- Wróciłeś do siebie? To moja nagroda za uratowanie Ci życia. Jak chcesz możesz podarować więcej, nie obrażę się. - zażartował będąc gotowym, że Kyoki może go zaatakować zatem mógł unikać, lecz krzywdy nie chciał mu zrobić. Jednak gdyby reakcją po tym było zwyczajne zamurowanie i szok, to ten po swoich słowach ruszyłby dalej w stronę terenów z tyłu. Misja okazywała się znacznie ciekawsza niż to zakładał, a kto by pomyślał, że to zwyczajne szukanie kota?

/Nie przyznaję się do tego posta/

Powiadają, że fajnie być Śpiącą Królewną. Śpisz sobie sto lat, nie starzejesz się przy tym. Znajdujesz się w wieży pełnej róż, przez co mówią na ciebie Różaną Księżniczką. Przyjeżdża na białym koniu jakiś facet, śpiewa o tym, że szukał tyle czasu żony, cmoka cię i jesteś jego. Oczywiście Kyoś nie mógł powiedzieć tego o sobie.
Lodowa Księżniczka GH nie doczekała się swojego księcia, może to i w sumie lepiej jak dla niego. Otworzyła swe piękne, różowe oczka i pierwszą rzeczą jaką ujrzała po przebudzeniu to… Taki. To w sumie trochę smutne, że otwierasz oczka po długim śnie i widzisz osobę, która irytuje cię swoim zachowaniem na każdym kroku. Nie można mieć wszystkiego, smutek.
Gdy ogarnął mniej więcej sytuację w jakiej się znalazł, zaczął rozumieć swoją pozycję. Było mu mokro i zimno, leżał na czymś twardym… Brzmiało to w sumie jak wstęp do opowieści o gwałcie, jednak na całe szczęście tym nie było. Czuł się trochę pijany, próba wstania okazała się fiaskiem, ale jego nowy Książę już czekał, aby pomóc swojej damie serca wstać.
Chodzenia szło mu ciężko, nawet bardzo. Dodatkowo uczucie zimna, wydawało się w tym momencie cholernie dokuczliwe. Wolał jeszcze nie podmieniać ciuchów, bo ledwo co stojąc na nogach nie wiadomo co może się stać. Dlatego szedł z nietęgą miną przy swym wybawcy. Miał miliony pytań, chociaż w jego głowie panowała pustka. W sumie pustkę można określić bólem głowy, ale kto się przejmuje takimi szczególikami.
Po chwili poczuł się na tyle silny, że zrezygnował z pomocy Takiego. Był dużym chłopcem to sam sobie dobrze poradzi. Nie chciał, żeby gówniarz pomyślał, że potrzebuje jego pomocy. Przystanął na chwilę, chcąc zdjąć przesiąkniętą bluzę, gdy wydarzyło się COŚ. A owe COŚ można nazwać katastrofą na miarę rozdwojonych końcówek i złamanego paznokcia. Czyli rozpierducha do potęgi entej.
Najpierw szarpnięcie za przedramię, nie wiedział dokładnie co od niego chciał, ale nie myślał o czymś dziwnym. Może chciał dać reprymendę za swoją całkowitą bezużyteczność w stosunku do dziejących się tutaj rzeczy? I przyciągnął do siebie… Czyżby karny tulas za bycie sierotą? Tylko delikatne to nie było… Każdy chce dominować, smuteczek. Już prawie pogodził się z myślą, że ktoś narusza jego strefę osobistą z takiego powodu gdy stało się TO. Owe TO nie było czymś zwyczajnym tylko… ojapierdolecojaćpamchcewzrócićdolodu.
Pocałował go. Namiętnie. Z języczkiem. Zmacał klatkę piersiową. Szukał cycków i nie znalazł. Ten dzień można definitywnie wpisać jako najdziwniejszy jaki przeżył, chyba nic nie będzie w stanie go przebić przez długie, długie lata. I co w takiej sytuacji Księżniczka mogła zrobić? Ugryźć w język i strzelić danego delikwenta w twarz, tak by zrobiła wychowana i grzeczna dziewczynka… Kyoś taki nie był, nie w tym życiu.
W pierwszym momencie zaskoczyło go to całkowicie, zmarszczył brwi, jednak trwało to tylko sekundę, po czym ugryzł Takiego w dolną wargę, odpowiadając na chwilę namiętności z jego strony. Nie miał zamiaru pozostać w takiej sytuacji pasywny możliwe że to załagodzi jego ból głowy. Cóż, każdy ma swoje metody na ból głowy. Stęknął, gdy poczuł jego dłonie na swojej klatce piersiowej. Zaraz się wyda, że nie jest piękną panienką tylko słodkim paniczem. Chociaż mało go to interesowało w takim momencie. Tak szybko jak się zaczęło, tak się skończyło. Wytarł stróżkę śliny rękawem jaka powstała po zakończeniu pocałunku. Nie chciał myśleć w tym momencie o konsekwencji tego czynu.
Skrzywił się, gdy usłyszał to co powiedział po tym Taki. Byłoby wspaniale, gdyby siedział po tym wszystkim cicho i nie zepsuł tego swoimi słowami. Odchrząknął dając do zrozumienia Takiemu: uwaga-gówniarzu-teraz-ja-mówię-nie-przerywaj-mi.
- Podarunek, o którym wspominasz dostaniesz w swoim czasie. – uśmiechnął się złośliwie, po czym ogarnął mokre kosmyki z twarzy. – A teraz powiedz mi grzecznie wszystko czego się dowiedziałeś. Ach i najważniejsze, co się ze mną stało? Pamiętam to niewyraźnie. – powiedział władczym tonem, zdejmując w końcu mokrą bluzę, zostając w czarnym podkoszulku. – Prawie bym zapomniał, dzięki za ratunek czy coś. – dodał odwracając wzrok od Takiego. Niech dzieciak ma i się cieszy.
Po tym spróbował podmienić ubranie na suchutkie i fajniutkie. I fioletowe. Z kapturem. Nie miał zamiaru teraz zakładać spódniczki. Nie wiadomo co sobie ten smarkacz wyobrazi. Oczywiście, jeżeli gdzieś się on ruszy to on pójdzie za nim. Nie miał zamiaru uciekać, resztki tęczowego mózgu miał i wiedział, co by mu Arata zrobił, gdyby się dowiedział. Jeżeli zauważy jakieś zagrożenie (gwałtu) to zrobi unik.

/Nadal się do niego nie przyznaję/

Zabawne, zabawne! Kto, by się spodziewał takiej reakcji ze strony Kyoki'ego? Taki zakładał, że ten jako mężczyzna jednak zareaguje nieco inaczej na jego wybryk, a tutaj zaskoczenie. W sumie mógł się spodziewać przyglądając się ubiorowi, w jaki wciskał się jego kompan. Przygryziona warga i dalsze słowa jednak dawały nadzieję na coś więcej. Teraz kiedy stało się to jasne to Karasuma stracił ochotę, toż to wcale nie było ciekawe, poznał i dowiedział się dużo. Trzeba coś wymyślić, a wtedy może przejdzie do nieco pikantniejszych zagrań. Pomijając jednak jego przemyślenia uśmiechnął się zadziornie. Komicznie wyglądała próba bycia tym dominującym, władczym ze strony towarzysza. W końcu był jak dotychczas bezużyteczny i gdyby nie kaprys Taki'ego to pewnie już, by nie żył. Wolał jednak tego nie komentować, popsułby swój pozornie słodki wizerunek w drobny mak.
- Zacznijmy od tego, że ta zielona maź Cię zamroziła. Używając remedium odwróciłem ten proces wdając się w lekką bójkę, dla Ciebie wszystko. - uśmiechnął się szerzej i skinął lekko głową. - Sporo zachodu miałem z ratowaniem Ciebie, ale widać opłacało się. Co do informacji to wiem, że kot zsyła nieszczęścia na ludzi i najczęściej spotyka się go na tyłach terenów. - postarał się szybko wytłumaczyć zanim jeszcze ujrzał Arczi'ego wraz z olbrzymem, a jeżeli nie zdążył to dokończył w biegu. Właśnie, ucieczka pomimo, że zazwyczaj nie sprawiała mu problemów tym razem jednak była lekko utrudniona. Tak błahe uderzenie pod kolanem, a potrafiło go spowolnić na tyle, że mógł zostać złapany. Zabawa w berka?! Niech będzie!
- Witam ponownie! - krzyknął radośnie spoglądając na swojego długo niewidzianego współpracownika. W trakcie biegu jednak postanowił zrobić coś niebywale ważnego - wyrównać oddech. Wdech nosem, wydech ustami w rytmicznym tempie, które nie zwalniało, ani nie przyśpieszało, a było o połowę szybsze niż normalne oddechy. Nie mógł sobie pozwolić na zbytnie zmęczenie, gdyż już miał problem ze swoją szybkością, a utrata sił równałaby się jeszcze mocniejszemu zwolnieniu. Przeciwnik jaki teraz znajdował się za nimi wydawał się być wyjątkowo odporny na zwyczajne uderzenia. Trafienie kunai'em w jego tułów nie miało sensu, chyba, że zrobiłby to własnymi rękoma możliwie dociskając, by przebić serce. W walce z twardymi olbrzymami były trzy metody. Pierwszą była ucieczka, aż ten się zmęczy, a następnie zadanie jednego potężnego ataku. Drugą było przecięcie ścięgien Achillesa, przez co ten zostaje unieruchomiony, a trzecią było trafienie w mózg przez oko. Nieważne jak twardą miał skórę, mięśnie i kości, oczy zawsze pozostają tak samo delikatne. Pomimo znajomości tych sposobów ciężko coś było zrobić w takiej wąskiej uliczce. Był po prawej stronie zatem wypatrywał jakiejś wąskiej odnogi w bok, najlepiej na tyle wąskiej, by tylko ktoś jego rozmiarów mógł się zmieścić, a już wspaniale byłoby, gdyby tylko bokiem. Gdyby jednak takiej nie było postanowił skręcić w jakąkolwiek byleby nie biec z tą dwójką dalej. Bieg w trójkę wzdłuż jednej trasy nie miał sensu, ktoś musiał zacząć działać, najlepiej zza pleców wroga.

Plan w teorii dość prosty, acz w praktyce wyszło ciut gorzej, chociaż... Przynajmniej teraz miał pewność, że doszły swego rodzaju środki, które dadzą mu zająć się zadaniem. Właśnie tak. Od początku nie miał zamiaru niańczyć nikogo, dlatego też korzystając z bonusowej prędkości, jaką zapewniał mu buff, jak i okazji, że pojawiły się pionki, które mogą zająć giganta, Artur po prostu by przyspieszył, jeśli to w ogóle możliwe, wypatrując jakiegoś zakrętu, który umożliwiłby mu ciut "okrężne" wyminięcie olbrzyma. Ba! Liczyłby, że ten zajmie się nowo spotkanymi zwierz... zabaw... przyjaciółmi, z którymi zawrze raczej ciekawsze relacje, jak z nim. Dlatego też w dalszym ciągu, licząc na zręczność i szybkość przede wszystkim, Artie miał zamiar ewakuować się z tego miejsca, ażeby to znaleźć drogę powrotną do punktu wyjściowego, a może raczej do "przyjaciół", którzy mieli jakieś informacje. W końcu zadanie przede wszystkim, a jeśli jego towarzysze sobie nie poradzą to... trudno? Aratę pewnie ucieszy fakt samoistnej eliminacji słabych czynników, ot co...

Nie można było zastanawiać się długo nad swym wybrykiem. Wyrzucił to tak szybko z głowy jak to możliwe, skoro myślenie o takich rzeczach miało miejsce to oznaczało, że się opieprzał. I to tak perfidnie. Kto się dziwi? Księżniczka zamarzła, skutecznie ignorując fakt, że praktycznie to on nic nie zrobił. Już miał odpowiedzieć coś na temat tych jakże intrygujących i zaskakujących informacji, gdy pojawiła się zguba. Tylko owa zguba przyprowadziła ze sobą nowego przyjaciela. Kyo prawie był dumny z Arcia, że znalazł sobie on w końcu znajomych. Szkoda tylko, że teraz musieli przed nim uciekać. Nic dziwnego, że Arcio woli przebywać wśród zwierząt.
Tylko trochę niefajnie, że teraz musieli uciekać przed nim, a on był na środku… Potencjalne prawdopodobieństwo tego, że nie będzie miał Kyo gdzie uciec było bardzo wysokie. Więc trzeba było wymyślić coś w miarę mądrego i zdatnego do wykorzystania. Wąskie uliczki utrudniały walkę, to nie było co wykorzystać zbroję do takich rzeczy. Tylko w co trafić, żeby przebić zapewne twardy pancerzyk czy też skórę olbrzyma? Chciałby trafić w oczko tylko na oczko to nasz różowy koleszka był za niski. Jak żyć drogi panie, jak żyć.
Starał się nie męczyć biegiem za bardzo, trzeba uważać. Oddychanie równomiernie, uspokojenie się i takie tam. Jeżeli olbrzymek będzie go chciał zaatakować to zrobi unik, po czym wykorzysta swoje PWM Do mnie, mój mieczu, przywołując zwykły miecz żelazny i spróbuje ciąć okolice nadgarstków potworka mając nadzieje, że skóra tam będzie delikatniejsza. Po ataku niezależnie od wyniku zrobi unik. Jeśli nic się nie wydarzy to po prostu będzie uciekał dalej, szukając jakiegoś dobrego miejsca do ataku czy też strategicznego.

Braki w prędkości Taki'ego z pewnością nie umożliwiłyby mu normalnej ucieczki, zrobienia dystansu i zgubienia przeciwnika, zatem jego plan skręcenia w wąską uliczkę był raczej słuszny, a przede wszystkim skuteczny. Olbrzym przebiegł goniąc jeszcze chyba jedynie Kyoki'ego, który wreszcie na coś się przydał. Skupiał chociaż uwagę na sobie. Niby wszystko dobrze, ale głowa chłopaka była rozrywana przez dylematy, radość i euforię spowodowaną mnogością możliwości, scenariuszy, zagadek i pytań. Nosiło go, aż by coś zrobić, nie stracić ani sekundy frajdy, ale z drugiej strony coś go powstrzymywało, jakby drobiny, okruchy zdrowego rozsądku, trzeźwego myślenia. Wyszczerzył swoje zęby w najszerszym uśmiechu jakim tylko mógł, zacisnął je tłumiąc śmiech, tworząc chichot, by nie skupić na sobie uwagi. Jego dłonie, aż drżały.
- Hihihi~ - jedynie wydobyło się z niego, gdy w ułamku sekundy przewertował wszystkie swoje myśli. Zmutowany, a raczej przerośnięty facet był interesujący, niesamowity. Nie spotkał jeszcze takiego. Co potrafił? Skąd się wziął? Jak zareaguje? Gdzie ma słabe punkty? Kim był? Czy ma ludzkie odruchy? Wiele pytań, wiele zagadek, a to wszystko mógł się dowiedzieć, a przynajmniej kilku z tych rzeczy. Znów ciekawość jak poradzi sobie Kyoki, czy da mu radę, czy ucieknie, a może zdoła użyć swojej magii, by go pokonać? To też skłaniało go, by wrócić się. Wreszcie w jego głowę uderzyły kontrargumenty. Przecież to tylko zwyczajny wyrośnięty facet. Może zmutował przez chemikalia. Zatracił się w szale, nie ma odruchów ludzkich. Pewnie był biedakiem jak wszyscy tutaj. Potrafi tyle co przeciętne góry mięsa - tłuc, rwać, rąbać. Słabe punkty to ścięgno Achillesa i oczy oraz gardło. Wszystko nagle zdołał sobie wytłumaczyć w prawdopodobny sposób, aczkolwiek jego natura dalej z nim walczyła. W końcu ochłonął. Uśmiech zrobił się normalny, delikatny, oczy przestały wyrażać radość na rzecz spokoju i zadowolenia. Odetchnął odpoczywając chwilkę i w końcu postanowił ruszyć wzdłuż korytarza, w który wszedł. Nie na tą samą drogę co olbrzym, a tą po drugiej stronie. Później skierowałby się na tyły fabryk. Było zadanie do wykonania. Po drodze jeszcze postanowił przetłumaczyć sobie, że nawet pokonując wroga straty byłyby zbyt wielkie. Zapewne zużyłby wiele mocy magicznej, ekwipunku i mógłby zostać ranny. A co, by zyskał? Nie odpowiedział sobie, bo gdyby to zrobił, zawróciłby nie czekając chwili. Skupiony na otoczeniu postanowił iść, będąc gotowym na ataki.

- Zajmij... to - burknąłby tylko w biegu Artek, minimalizując ilość słów, czy dźwięków, aby przekazać informacje Kyokiemu, który miałby zatrzymać kolosa. Wielka góra mięcha biegnąca non stop za nimi, a na dodatek te upierdliwe uczucie swędzenia, które ledwo dało się tolerować... Nic dziwnego, iż Artek spróbował pobiec jakoś jeszcze szybciej. Włożyć w to ciut więcej wysiłku i serca! Chociaż... Może nie tego drugiego, bo to już była kwestia sporna. Tu raczej ponownie wchodziło rozwiązanie kanarkowe, a mianowicie przyzwanie dwóch ptaszyn, które zaatakowałyby oczy człekopodobnego, by go ciut spowolnić lub zająć na te ułamki sekund. Wracając jednak do ucieczki, ciemnowłosy spróbowałby tylko jakoś powściągnąć wszelkie chęci podrapania się do momentu, gdy skręciłby w zaułku. Wtedy może trochę by zwolnił, mimo wszystko w dalszym ciągu nie zatrzymując się, srebrnooki pozwoliłby sobie, a raczej swojej ręce na chwilę wytchnienia i solidnie się podrapał, aby uśmierzyć chociaż porcję negatywnie działającego bodźca... Wierzyć się nie chciało. W każdym bądź razie wybrałby ten zakręt, który wskazywałby na łatwiejsze dostanie się z powrotem do fabryki, gdzie byli teraz informatorzy, czy tam... "przyjaciele". To właśnie do nich miał zamiar teraz się udać, bo... Pierw zadanie, a może potem, jeśli Kyokiemu się "nieszczęśliwie" nie powiedzie, to może zajmie się tatusiem.