Nauka zaklęć

Wieledziesiąt pokoleń temu, gdy posługiwanie się magią było nie do rozdzielenia w kwestii mitu i prawdy, w okolicy dzisiejszej caelumskiej miejscowości Shavn otoczonej przez bagna i torfowiska, leżała pewna osada. Nie odbiegała jakoś bardziej od innych osad w tej okolicy i czasie, poza jednym drobiazgiem. Miała człowieka o darze ujarzmiania jednocześnie ziemi i ognia. Człowieka, którego wiedza była tak owiana tajemnicą przekazywaną z ojca na syna, że od wieków sprawuje funkcje kapłańskie, niekiedy na równej stopie z druidami. Tym samym: człowieka o wielkim szacunku społeczeństwa. Miała kowala. Ów człowiek mieszkał na obrzeżach osady, wraz z żoną, córkami i synami, pilnymi lecz wciąż zbyt młodymi by przejąć schedę po ojcu. Człowiek ten miał też brata, niewiele młodszego od siebie, parającego się zielarstwem oraz pełniącego funkcję druida w tej samej osadzie. Będącego jednocześnie magiem m.in. Świętych Ogni Beltaine i kilku prostych magii metamorficznych, ale nie tylko. Ów druid miał ucznia. Przybłędę, przygarniętego przez osadę, o nieznanym pochodzeniu. Chłopak po uszy zakochany był w jednej z córek kowala, z resztą ze wzajemnością. Kowal lubił ucznia brata, jednak bał się, że jeśli wpuści do rodziny kogoś obcego, kogo pochodzenia nie zna, wiedza o metalurgii rozejdzie się po świecie i upodli. Choć chłopak miał być druidem nie kowalem, ojciec zakochanej niewiasty bał się, że przez samą bliskość kowalskiego młota, kowadła i miecha, chłopak odkryje tajemnice, których nie powinien znać. Był to jedyny powód, dla którego kowal sprzeciwiał się uczuciom córki. A był to czas wielkich niepokojów między plemieniem, w które włączała się osada, a jednym z sąsiadów, bardzo groźnym. Do tej pory jedno plemię na drugie robiło rajdy przy granicy, ale wszyscy wiedzieli, że otwarte bitwy są nieuchronne. Obie strony się mocno zbroiły, a co za tym idzie, i nasz metalurg miał pełne ręce roboty. Pewnej Nocy, w czasie, gdy rajdy wrogiego plemienia były wyjątkowo śmiałe, zagroda kowala wraz z warsztatem stanęły w błękitnych płomieniach. Zginęli wszyscy, spopieleni w ogniu. Broń uległa stopieniu na żelazne placki. Osada była bezbronna. "Sąd" nastał szybko. W krzykach i aktach agresji druid wywlókł winnego przed dom wodza. Oburzenie i gniew mieszkańców były wielkie. Bestialsko zostali zamordowani wspaniali ludzie, a osada nie ma się czym bronić. Młodzieniec nie walczył z osądem. Początkowo mówił, że jest niewinny, lecz wkrótce przestał widząc, że mieszkańcy głusi są na jego argumenty. Wszak tylko on, przybłęda, mógł w akcie złości zemścić się na kowalu. Pewnie był kukułczym jajem od wroga! Tylko dlaczego musiała też zginąć córka metalurga? Tego pytania nie zadał sobie nikt, poza samym chłopakiem. Był nikim, a teraz też nikogo już nie miał. Jako uczeń druida wiedział, co się dalej stanie w obliczu takiej sytuacji politycznej. I nie pomylił się. Ze związanymi ciasno rękoma linami uplecionymi z konopii, końskiego włosia, ludzkich włosów i pajęczyn, zaprowadzono nad uświęconą część uroczyska. Druid wprowadził go po drewnianym pomoście, strzeżonym przez dwie drewniane figury bóstw. Za nimi postąpiło dwóch silnych mężów. Jeden założył pętlę sznura (zrobionego z identycznych materiałów co lina splatająca ręce) na szyję chłopaka, natomiast drugi jej koniec przewieszono przez gałąź drzewa rosnącego w wodzie, tuż przy końcu pomostu. Liczono, że oddanie bogom winowajcy uratuje osadę. Reszta nastąpiła szybko. Gdy linę naciągnięto mocniej,  młodzieńcowi, desperacko próbującemu, mimo związanych rąk, nieudolnie poluzować, druid, jego były mistrz, bez mrugnięcia okiem mocnymi ciosami złotego sierpa (dla podkreślenia własnego rozgoryczenia druid użył sierpa, który był przeznaczony dla chłopaka, na moment inicjacji jako prawdziwego kapłana), odciął nogi w kolanach, później wciąż trzymające szubienicznego sznura ręce tuż ponad linami na nadgarstkach, podciął gardło i zaczął rozcinać brzuch, by ostatecznie przeciąć ofiarę w pół. Wraz z ostatnim ruchem miano odciąć linę. Jednak ta urwała się, ciągnąc chłopaka na dno akwenu, z sierpem utkwionym w jamie brzusznej. To trwało sekundy. Młodzieniec, gasnąc, nim wpadł w toń, ujrzał jeszcze błysk zwycięstwa w oku prawdziwego mordercy. On wiedział niemal od początku, choć z razu nie mógł uwierzyć. A ponieważ dla tych ludzi teraz był nikim, też nie słuchał go nikt. Następnej Nocy znów zapłonęły ognie w osadzie. Wróg wypuścił się dalej, zachęcony zdradą i układem z jednym z mieszkańców. I zdrajca zginął pierwszy. Nawet próba przemiany w kamienną statułę nic mu nie dała. Powodu zarówno mordu na bracie jak i zdrady nie poznał nikt, gdyż po tej Nocy nikt żywy w osadzie się nie ostał. Gniew, nienawiść do magii ognia, bezbronność, brak i potrzeba sprawiedliwości, smutek oraz rozgoryczenie chłopca w chwili śmierci, "wspomagane" przez gniew mieszkańców osady oraz bezwzględność druida, tchnęły "życie" w narzędzia mordu na młodzieńcu. Gdy po wielu setkach lat profesor Mori Hakubutsukan i jej asystentka Alezja Gergovia, ujrzały w torfie zwłoki poddane saponifikacji, bez kolan, dłoni, z poderżniętym gardłem, twarzą wykrzywioną w grymasie niewysłowionego bólu i sierpem utkwionym we wnętrznościach nie mogły nie zauważyć, iż obiekt Shn24/791/ob1/Clm, a szczególnie delikatnie lśniące trzy z zabytków w niego się wliczających, chcą od nich więcej, niż "przeciętny" artefakt...