Świątynia u podnóża góry

First topic message reminder :

U podnóża jednej z gór znajdują się trzystastopniowe schody o szerokości 5 metrów prowadzące na olbrzymi plac, który miał powierzchnię gdzieś stu metrów kwadratowych. Naturalnie miejsce to otoczone było wysokim murem, a jedyną drogą okazywała się brama. Na przeciwko wejścia do tego miejsca na drugim końcu tej przestrzeni znajduje się dość spora świątynia wykonana po części z kamienia oraz drewna. Na prawo stał się drewniany trzypiętrowy budynek będący zapewne mieszkalny tutejszych mnichów, po lewo z kolei jakaś szopa na narzędzia najprawdopodobniej. Na środku placu był jeszcze kamienny ogród i parę przeróżnych posągów z czego większość była tylko jakimiś symbolami. Koło każdej budowli znajdowało się parę drzew.

MG

Nasza czwórka przyszłych obrońców świątyni była właśnie podczas tej męczącej wspinaczki. Trzeba przyznać że taka droga w górę trochę wymagała, ale mogli spokojnie dostrzec bramę oraz jednego z mnichów tam stojących.

Chłopak czekał ze zniecierpliwieniem na jakiekolwiek informacje, dzięki którym zrozumiałby co tak naprawdę stało się w Magnolii... w Fairy Tail. Coś takiego nie było błahostką, obok której czarodziej mógłby przejść nawet się nie obracając. Uważnie przyglądał się mężczyźnie, który przez Torę nie mógł nawet w spokoju odejść, gdyż był zarzucany co i rusz jakimiś pytaniami. I choć Byakuton nie dowiedział się teraz niczego, to jednak wiedział, że zrobi wszystko, by się dowiedzieć jak najwięcej. Najpierw jednak musiał odpowiedzieć na jedno pytanie -Iie, nie mam. Nie przypuszczałem, że będę się musiał tu zatrzymywać, ale niestety tak wyszło. - krótko przedstawił całą kwestię, patrząc uważnie na twarz rozmówcy, chcąc dostrzec jakąkolwiek reakcję w jego mimice. Po magu Violet Pegasus było widać, że był aż nazbyt zdeterminowany, by posiąść informacje dotyczące obecnej sytuacji Wróżek.

MG

Bez dachu nad głową, zamkniętą świątynią oraz tajemniczym rozmówcą Tora mógł się czuć zagubiony. Jednakże tak nie było. Wiadomość o tym, że w Fairty Tail źle się dzieje zagłuszyła wszystkie inne reakcje i teraz determinowała chłopaka do dalszych czynów. Bo przecież musiał coś zrobić. Najpierw jednak musiał dowiedzieć się o tym, co się wydarzyło. Zielonowłosy mężczyzna westchnął ponownie.
- Chodź. To długa historia, nie ma sensu siedzieć na tym mrozie - bardziej rozkazał niż zasugerował, jednak nie miało to znaczenia. Tora chciał się dowiedzieć, właśnie dostał niepowtarzaną okazję. Mężczyzna już ostatecznie się odwrócił i zaczął zmierzać przez śnieg.

Co też miał więc zrobić czarodziej? Obecnie bardziej obchodziły go sprawy jego dawnej gildii aniżeli jakakolwiek reszta. W końcu nie opuszczał Fairy Tail bo chciał. Zrobił to dlatego, że musiał coś zrobić. Dlatego taka nowina nim wstrząsnęła do tego stopnia, że obecnie bardziej obchodziły go informacje aniżeli to, gdzie będzie nocował, czy w ogóle będzie spał oraz cała reszta rzeczy, którymi powinien się przejąć będąc w takim miejscu. -Hai. - krótko odpowiedział nieznajomemu i ruszył za nim. Może to było głupie ot tak ruszać se za kimś, kogo się pierwszy raz widziało na oczy, ale w chwili obecnej Tora był bardziej przejęty Wróżkami, aniżeli jakimiś sensownymi czynnościami. Nie znaczy to jednak, że był całkowicie rozkojarzony i bezbronny. Mimo wszystko, miał jeszcze jakąś trzeźwość umysłu i idąc za zielonowłosym mężczyzną był uważny, uważny tak naprawdę na wszystko. Wolał nie zostać nagle zaskoczony, mimo wszystko jednak zapytał -Tak więc...? - powoli powiedział, jakby chcąc usłyszeć chociażby początek całej historii, ale do tego doszło też potem jeszcze jedno pytanie -Gdzie idziemy? - w końcu czarodziej VP mógł się teraz tylko i wyłącznie domyślać odpowiedzi na to pytanie.

MG

Nieznajomy milczał przez długi czas, nim odezwał się w kierunku Tory, wciąż jednak nie odwracając głowy w jego stronę. Jego głos przez to nieco cichł i chłopak musiał mocno się skupić by usłyszeć ciche słowa.
- Do mojego domu.
Dużo to nie mówiło, bo w okolicy nie było widać niczego, co by dom przypominało. Jedynie biel śniegu i ciemny zarys gór. Zapowiadał się spacer w ciszy, bo rozmówca nie był zbyt wygadany.

zt oboje

Prychnięcie dobyło się ze strony rudzielca, kiedy ten zbliżył się do jakiegoś budynku. Niezbyt obchodziło go to, gdzie aktualnie się znajdował. Powiedzenie, że się zdenerwował, wcale nie odbiegałoby jakoś od rzeczywistości, a nawet spłycałoby jego irytację i... zawód. Może rzeczywiście nie powinien pokładać wiary w kimś innym, jak on sam? Może rzeczywiście wszyscy ludzie byli do niczego. Kolejny odgłos przypominał już zrezygnowane westchnienie, kiedy to sam rudzielec usiadł po zacienionej stronie dachu, aby następnie się położyć na ów elemencie architektury i spojrzeć w niebo. Teraz będzie musiał sobie poradzić sam bez nowego-starego prz... przewodnika. Tak, hmph.

Hakobe miało to do siebie, że za każdym razem Prins po chwili względnego spokoju odczuwał coś, co go zainteresowało. Wcześniej była to inna wróżka. A teraz? Teraz też było to coś wróżkowego. Jednak nie był pewny co dokładnie. Inna wróżka? Przedmiot wróżek? Ich magia? Nie mógł tego określić, wiedział jednak, że dochodziło z ogrodu świątynnego. Na tyle, na ile można ogrodem nazwać artystyczne ułożenie kamieni, kamienne rzeźby i kilka zaschniętych drzew. Mimo wszystko, w tym surowym miejscu, miało to jakiś swój urok. Gdyby Prins udał się za tym dziwnym uczuciem znalazłby się przed wyschniętym, chudym i starym drzewem, które niczym specjalnym się nie wyróżniało. Nie licząc tej wróżkowej... energii.

Chwila to zdecydowanie za mało, jednak już po pewnym czasie rudzielec zdołał ochłonąć. Wszelkie negatywne emocje zdawały się odchodzić w niepamięć, a wszelka złość powoli ulatywała. - ...mistrz miecza, jasne. Głupi człowiek... - mruknął jeszcze pod nosem, przeciągając się i rozglądając po okolicy. Z pewnością będzie musiał pokazać Timowi, jak wielki błąd ten popełnił, ale nie teraz. Aktualnie obiektem jego zainteresowania stało się... martwe drzewo? Nie pierwsze, które w swoim życiu widział i najpewniej nie ostatnie. Ciche westchnienie dobyło się ze strony wróżka, a ten ostrożnie dotknął pnia. Zupełnie tak, jakby chciał sprawdzić tym stan rośliny. Żyła? Odeszła na dobre? Nawet przelałby nieco swojej energii magicznej, ukierunkowując ją tak, jakby chciał pobudzić roślinę do życia. A nuż coś się stanie. Ludzie jednak za grosz nie potrafili uszanować natury, ech...

MG:

Chwila różnie mogła zostać zdefiniowana, jednak na uwagę następują zdarzenia, które wkrótce nastąpiły dość szybko. Pod dotykiem wróżek łatwo określił, że drzewo nie do końca było drzewem. A po przelaniu w niego odrobinki energii magicznej? O! Wtedy to dopiero cuda zaczęły się dziać. Bowiem jeden z większych sęków, zdawać by się mogło, że po jakiejś odłamanej gałęzi w rzeczywistości okazał się... powieką. Która spojrzała swoimi głębokimi brązowymi oczami na Prince'a. Tajemnicze coś zamrugało kilka razy, po czym drzewo zaczęło... się ruszać.
-A niech mnie! Wróżek! - odkaszlnął, a Orchidaes widział, jak obumarłe drzewo zaczyna nabierać barw, kolorów. Nawet jak kaszlał trochę zielonego mchu poleciało. Z wyglądu na chwilę obecną przypominał takiego patyczaka wielkości trochę większej od Princa. -Anifandes, do usług. - przedstawił się, wykonując elegancki ukłon -Czym mogę służyć członkowi królewskiego rodu? - spytał, nie podnosząc pniaczanej głowy, uniżenie kłaniając się przed rudzielcem.

Wydawał się zaskoczony. Przynajmniej jego pierwszą reakcją było odsunięcie się od podejrzanego drzewa. Czyżby zbyt wiele czasu spędził wśród ludzi? Spojrzenie złotych tęczówek zlustrowało posturę drzewa, jednak nic więcej nie zrobił. Przynajmniej z początku. Kiedy ten wysłowił się, a przynajmniej można było to tak nazwać, rudzielec odchrząknął cicho. - Cz... Kim jesteś? - niemalże podstawowe pytanie, które miało zaklasyfikować ów roślinne stworzenie do jednej z znanych lub nieznanych mu grup. Gorzej, jeśli powtórzyłby własne imię. Wtedy mogłoby to okazać się problematyczne. Mimo wszystko, ostatnia kwestia wydawała się dość istotna, a przynajmniej pomocna w ulotnieniu pozostałych pokładów frustracji. - Raczej nie potrafisz przemówić ludziom do hm... rozumu? - zawahał się przez chwilę, jakby nie wiedział jak to ująć. Mimo wszystko aktualnie głównym celem wydawało się naprostowanie logiki pewnego człowieczka ze stalową wykałaczką.

MG:

Tajemnicza istota cały czas była pokłoniona Prince'owi.
-Wróżkiem, mój panie. - odpowiedział z pełnym szacunkiem rudzielcowi, z lekkim zaskoczeniem. Czyż to nie było oczywiste? Spojrzał na swoje ręce, po czym wydał ciche "ups" i jego ciało zaczęło się zmieniać, aż w końcu przypominało ciało 10 latka. -Proszę wybaczyć mi mój wcześniejszy stan panie. Po tylu stuleciach zdarza mi się zapomnieć cofnąć zaklęcie. Służyłem jako herold pod królami wróżek przez tysiąclecia mój panie. Rozpoznam królewski ród po samym zapachu. - mówił z głębokim przekonaniem i szacunkiem do znajdującego się tuż obok niego wróżka. Na jego zaś pytanie odpowiedział spoglądając tym razem w twarz rudzielca. -Żaden problem, jeżeli wydasz stosowny rozkaz. - jego twarz była pewna siebie. A choć też dziecinna i niepozornie wyglądająca, w jego oczach czaiła się mądrość setek, jak nie tysięcy lat. A wraz z wiekiem, także i tajemnicza siła i doświadczenie bojowe, które Orchidaes wyczuwał od drugiego wróżka.

Zdziwił się wielce. Zaskoczony pomruk dobył się ze strony rudzielca, kiedy uzyskał odpowiedź na jedno z własnych pytań. Spoglądał początkowo na drugiego wróżka, jakby mu nie dowierzał, aby wszystko zrozumieć w swoim czasie i podsumować to prostym, acz ciut przeciągłym 'ach' zrozumienia. Z początku nie przerywał mu wypowiedzi, jakby rozumiejąc sytuację, w której ten się znalazł. Ponadto wypadało wykazać się książęcą wyniosłością, czy taktem, którego niekoniecznie miał wiele, zważywszy ostatnie wydarzenia i złe towarzystwo, w które się wdał. - Nie trzeba. Nie rozumiem, na co mu ten cały miszcz miecza - wyrzucił z siebie po chwili zastanowienia, kładąc specjalną siłę na zaakcentowanie przedostatniego słowa. Z pewnością temat ten nie mógł zniknąć tak łatwo, jednak im prędzej by o nim zapomniał, tym szybciej mógłby wrócić do swoich spraw. Tylko - czy on miał bardziej nakreślone sprawy własne? Póki co pomagał głównie Timowi, czy też szukał jakiegoś zajęcia, którego niekoniecznie musiał wykonywać. Chociaż wydawało się to błahe, to być może w ten sposób łatwiej byłoby mu odciąć się od niewygodnej relacji z człowiekiem. - Szukałem Yggdrasilu lub jego fragmentu, ale... straciłem przewodnika. Wiesz coś o nim? - dopytał się jeszcze, jakby dostrzegał w tym spotkaniu szansę, na znalezienie zastępczego, nowego przewodnika. Tak.

Anifandes spoglądał na księcia wróżek z błyskiem w oczach, które rozbłysły jeszcze bardziej, gdy ten zadał pytanie o Yggradsil. Wyprostował się i wzleciał trochę w niebo, tęsknie spoglądając na horyzont.
-Oczywiście, że wiem o Yggradsilu mój panie! - zaczął mówić z werwą -Święte Drzewo Królów Wróżek górujące nad Avalonem, stolicą Wróżek! Potężne drzewo, którego siła życiowa nigdy nie gaśnie i napędza wszystko co żyje w wymiarze wróżek! Nawet najbardziej plugawe siły nie będą nigdy w stanie go zniszczyć, tak długo, jak długo żyją królowie wróżek! - przemawiał z wielką siłą i wiarą, widocznie sporo wiedząc o samym drzewie. I chyba mógł tak opowiadać jeszcze długo. Naprawdę... długo.

Wysłuchał słów Anifandesa zachowując przy tym względny spokój. Jedynie jego głowa raz po raz zdawała się przytakiwać, jakby w ten sposób wróżek wyrażał jakąś aprobatę, czy potwierdzenie słów dla drugiego przedstawiciela własnej rasy. Nie wyjaśniało to jednak wszystkich kwestii, a z pewnością nie tłumaczyło to dokładnie jednego, najistotniejszego elementu.
- J-Jeśli chcesz, to możesz mi pomóc znaleźć jego fragmenty... albo przedmiot z niego wykonany... - powiedział rudzielec, spoglądając gdzieś w bok, jakby duma nie pozwoliła mu patrzeć na osobę, którą tak trochę może jakby prosił o pomoc. Zarazem miało to znaczyć jedno - nie, żeby potrzebował pomocy. Co to, to nie. Bardziej oferował swoje towarzystwo, jak na wspaniałą osóbkę przystało. - Szkoda, żeby się marnowała - dopowiedział jeszcze, czekając na odpowiedź i dochodząc do prostego wniosku. Ktoś znający się na rzeczy z pewnością okaże się bardziej pomocny, aniżeli przypadkowy, chociaż nawet zabawny człowiek.

Wróżek spojrzał na Prince'a i odpowiedział z dumą:
-Sadzonki Yggdrasila zostały przekazane wielu wróżkom i w wielu osadach wróżek można je znaleźć. Ale broń z niego wykonana... Gilêg, Cierń Gwiazdy! Włócznia Najwyższego Króla Wróżek! Tak! Broń godna władcy! Jednak nie wiem, gdzie obecnie się znajduje. Jest pewnie w jednym z 20 sanktuariów. Jedno jest w Fiore... Za mną, mój panie! - zawyrokował wróżek, po czym ruszył na południe. Leciał dość szybko, że nawet sam Prince miał problem z jego dogonieniem. A sam Anifandes zdawał się nie męczyć zanadto, zupełnie jakby nawet nie próbował.

z/t
Lecim tu