Biegun Północny

First topic message reminder :

Wielkie tereny, pokryte śniegiem. Gdzieniegdzie widać góry, ale poza tym o żywego ducha naprawdę tutaj trudno. Przynajmniej raz dziennie sypie śnieg, a raz na trzy dni pojawia się istna śnieżyca, którą tylko wytrwali mogą przetrwać bez odmrożeń. Tak...Śnieg, góry w oddali, chłodny wiatr i zaspy po kolana. Tyle tutaj znajdą przechodnie...Co znajdą inni? Wierzący twierdzą, że obszar nazwano Biegunem Północnym tylko, dlatego, iż rzekomo widziano tutaj Świętego Mikołaja!

MG

Samotnik i mag Fairy Tail udali się dzisiaj na 'biegun' by pomóc elfom. Tyle, że...czy one na pewno istnieją czy to tylko ktoś robi sobie żarty z czarodziejów? Wszak czy elfiki latają sobie po świecie by każdy mógł je zobaczyć? Co prawda na świecie żyje wiele dziwnych stworzeń, ale pomocnicy Mikołaja to co innego! No i Mikołaj...Czy nasi dzielni pomagierzy spotkają tak wielką osobistość?
Oboje dotarliście na miejsce mniej więcej w tym samym czasie. Nie znaliście się, więc i przyszliście z innych stron, a przez padający śnieg, zauważyliście siebie dopiero, gdy znajdowaliście się około dziesięciu metrów naprzeciw siebie. Najgorsze jednak było to, że żadne z Was raczej nie wyglądało na zleceniodawcę - choć może sądzicie inaczej? Kto wie...Nie było widać żadnych budynków ani innych ludzi, a śnieg tylko utrudniał widoczność...Notabene jeśli nie macie ciepłych ubrań to na pewno niedługo przemarzniecie.

Pomimo dość efektownego startu Kei nie poradził sobie całkowicie z przeciwnikiem. Wręcz przeciwnie, zdawać bowiem się mogło, iż podpalenie demona tylko go bardziej zdenerwowało. W sumie nie ma co się dziwić bowiem koniec końców każdy kto zostałby podpalony zapewne byłby zły, no nie?

Nie było jednak wiele czasu na takie przemyślenia jak te wyżej, bowiem trzeba było dalej walczyć. Ognista zjawa dość mocno zraniła demona a rewolucja jeszcze bardziej. W sumie czemu nie spróbować ponownie? Chłopiec ruszył lotem w kierunku ognistej zjawy aby znów za nią móc się skryć, chociażby na chwilę. W tym samym czasie zjawa ruszyła w kierunku Keia, przy okazji wystrzeliwując kolejne trzy ogniste kule w potwora, przy okazji oczywiście uważając aby nie trafić Ivashkova. Następnie zjawa nie czekała długo i pierwsza ruszyła na wroga, ponownie próbując go przytulić i obkładać atakami. Gdy nadarzyła się pierwsza okazja, to młody prawie Zabójca Bogów, po raz kolejny użył Ognistej Rewolucji w oczywistym celu.

MG:
Kei miał obecnie lepszą pozycję. Lecz nie doceniał potęgi demona. Stwór podskoczył, nagle się odwracając, ale wtedy trafiła w niego kolejna seria ognistych kul i demon upadł, warcząc wściekle. Potem znowu buchnęły na nim niszczycielskie płomienie. Keiowi nic się nie stało. Znajdował się w bezpiecznej odległości od ognia i demona. Demona, który już resztkami sił wyciągał zwęglone łapy, pełzając w stronę Keia. Coś tam jeszcze z nienawiścią do niego warczał, kiedy jego rogi rozsypywały się w popiół. Wciąż jednak żył. Wciąż coś próbował. W jego potwornych oczach oprócz szarego ognia Keia, wciąż płonęła żądza krwi.

Kei: 138 MM; Ognista Zjawa 2/2, Ciepłe Powietrze 2/2

Koniec końców chłopcu udało się pokonać przeciwnika, który to resztkami sił próbował jeszcze coś wywalczyć. Postawa godna bohaterskiego demona, aczkolwiek niepotrzebna, bowiem młody mag ognia natychmiastowo postarał się skrócić jego cierpienia. A jak? A no tak, że po raz kolejny aktywował Ognistą rewolucję a stworze w okolicach jego głowy. W końcu to tak znajdowała się centrala dowodzenia i pozbawienia bestii tego fragmentu ciała na pewno zakończy walkę. Chociaż życie przewrotnym bywa. Mimo zwycięstwa, Ivashkov nadal trzymał się z dala od bestii uważając, aby nagle nie ruszyła na ostatkach sił w jego kierunku.
- I jak?
Spytał gdy było po wszystkim. O ile już było po wszystkim.

MG:
Agonia demona została gwałtownie skrócona i po paru sekundach dogasały już tylko po nim resztki popiołów. Ta kupka nie mogła już stanowić żadnego zagrożenia, więc walkę można było uznać za skończoną.
Wyraz twarzy Kthazusa nic nie wyrażał. Spojrzenie jego czarnych oczu było tak samo ponure i niepokojące, jak za pierwszym razem, gdy Kei je ujrzał. Czarnoksiężnik nie wyglądał ani na zadowolonego, ani na zniechęconego.
- Masz potencjał - odpowiedział krótko, stając na przeciwko chłopcu. - Ale popełniasz dużo błędów. Nie oceniłeś swojego przeciwnika, atakowałeś bardziej chaotycznie niż on i przez to zmarnowałeś mnóstwo energii. Wszystkiego może jeszcze z czasem się nauczysz. Musisz jednak wiedzieć, że jeśli chcesz zapanować nad tak wielką mocą, musisz się również nauczyć panować nad sobą. Musisz zapanować nad tym, co jest w tobie - wyjaśnił chłopcu Kthazus, po czym usiadł na niewidzialnym fotelu, splatając palce swoich dłoni. - Rozumiesz, co do ciebie mówię? -zapytał jeszcze dla pewności.

Kei: 118 MM;

Chłopak spodziewał się, że Kthazus raczej samym wzrokiem czy też gestykulacją nie oznajmi mu nic wartościowego. Co innego jego słowa, tutaj już można było przebierać w treści i to dość sporo. I w sumie dobrze, bo grunt to to, aby czarnoksiężnik nauczył czegoś chłopca.
- Zatem jak Twoim zdaniem powinienem pokonać tego stwora?
Spytał "mentora" spoglądając w jego czarne, puste oczy.
- Panować nad tym co we mnie?
Spytał, spoglądając na starszego czarodzieja i zastanawiając się dłuższą chwilę. Nie od razu się domyślił o co chodzi, a po czasie. No i nie był pewny czy na pewno dobrze "wymyślił".
- Masz na myśli A'tara? Mam nad nim panować, żeby zapanować nad sobą, żeby zapanować nad mocą? Tak?
Spytał.

MG:
- Wolniej i ostrożniej - odpowiedział spokojnie Kthazus. - Powinieneś wpierw ocenić jakie były jego mocne, a jakie słabe strony. Twój przeciwnik był silny i wytrzymały, ale powolny i głupi, przez co udało ci się znaleźć za jego plecami. W istocie, wystarczyłyby dwa ataki, by pokonać tego stwora. Pierwszy, mający go sprowokować, do agresywnego ataku, w czasie którego prędzej czy później wytraciłby swój impet, a wtedy pozostałoby już go tylko dobić. Oczywiście to tylko jeden z wielu sposobów, by niszczyć przeciwników takich jak ten. Nie ma jednak sensu uczyć cię teraz o naturze demonów i zwierząt, a także wyjaśniać jaką taktykę walki podejmować z jakim stworzeniem. Sam musisz nauczyć się to oceniać. I sam musisz wiedzieć, co należy zrobić. To, co zaprezentowałeś sprawdziło się tylko dlatego, że masz dużą siłę. Gdyby jednak przeciwnik okazał się być wytrzymalszy. Mogłoby się to nieciekawie dla ciebie skończyć.
Następnie czarnoksiężnik powoli pokręcił głową, dając Keiowi znać, że chłopak jednak nie do końca zrozumiał.
- Nie zapanujesz nad nim, jeśli wpierw nie zapanujesz nad sobą. Musisz poznać własne ograniczenia, zrozumieć je. Demon wykorzysta w tobie każdą słabość, by przejąć panowanie. Nie możesz mu na to pozwolić, jeśli chcesz zyskać jego siłę - wytłumaczył Kthazus. Nie był on tego rodzaju nauczycielem, który odmawiał uczniowi odpowiedzi, każąc mu się ich samemu domyślać. Był natomiast ponuro spokojny i całkowicie oziębły. Pozbawiony jakichkolwiek odczuć względem chłopca.
- Chcesz więc spróbować jeszcze raz, czy wolałbyś zrobić sobie przerwę? - zapytał, zajmując miejsce za pulpitem z księgą.

Kei: 123 MM;

Chłopak wysłuchiwał każde słowo czarnoksiężnika z uwagą, próbując zapamiętać i zrozumieć jak najwięcej. Nie było to dla niego proste, bowiem był to pierwszy raz, gdy ktoś inny niż ojciec uczył Keia. Mimo to młodzieniec chciał wszystko zrozumieć i jak najszybciej przyswoić sobie nową wiedzę.
- Ocenić i dopiero walczyć...
Powiedział pod nosem zastanawiając się nad swoją poprzednią walką, która odbyła się chwilę temu. Przypomniały mu się wtedy pojedynki, które odbył w duecie z Cassandrą. Pierwszy pojedynek na otwartym morzu, kiedy to udało im się powstrzymać Krakena oraz drugi pojedynek na pustyni, gdzie walczyli z wielkim robalem. Obie walki były z większymi, silniejszymi ale i wolniejszymi stworami. Co wtedy pozwoliło wygrać młodemu czarodziejowi i jego towarzyszce? O to było pytanie, na które musiał sobie odpowiedzieć Ivashkov.
- Jestem gotów. Gdybym walczył z identycznym przeciwnikiem drugi raz podjąłbym teraz inne decyzje. Ale to Ty zdecyduj jaki będzie mój wróg.
Powiedział do Kthazusa, w głowie układając sobie plan walki. Jeśli czarodziej po raz kolejny przywoła identyczną bestię, wtedy Kei oddali się troszkę od niej i zacznie ładować Sferę paleniska. Im dłużej będzie to robił, tym silniejszy będzie atak. Podczas ładowania, będzie oczekiwał aż demon się zbliży. Starając się ocenić jego prędkość, Kei w odpowiednim momencie aktywuje sferę paleniska a następnie uniesie się jak najszybciej w górę za pomocą Ciepłego powietrza aby uniknąć szarży. Przy sporej prędkości demon zapewne przebiegnie przez ogień. W końcu przecież nie odbije się od niego, prawda? Przy wznoszeniu się w górę, chłopiec zwiększy moc zaklęcia, aby unieść się troszkę wyżej a następnie odlecieć. Skróci to czas działania do tury, ale pozwoli na bezpieczną ucieczkę i unik. Potem odleci parę metrów dalej od stwora, aby być za jego plecami (ale nadal jak najdalej od niego!). Na sam koniec celując w okolice głowy aktywuje Ognistą rewolucję aby dokończyć dzieła. W ten sposób wykorzystałby w walce o jedno zaklęcie mniej niż ostatnio a to chyba progres, prawda? O ile będzie walczył z tym samym stworem! Jeśli z innym, to obierze zapewne inną taktykę.

MG:
Po wysłuchaniu nauk Kthazusa, Kei postanowił przystąpić do kolejnej walki, zostawiając czarnoksiężnikowi decyzję o przyzwaniu kolejnego wroga. Gdyby Kei sobie zażyczył, aby przyzwał podobną bestię, być może mag usłuchałby chłopaka.
- W takim razie skup się. Skupienie będzie ci teraz potrzebne - ostrzegł Keia czarnoksiężnik, ale nie było już odwrotu. Kthazus zaczął recytować zaklęcie, które podobnym efektem co poprzednie, sprawiło, że pentagram zalśnił, lecz tym razem na zielono. Ogółem, zrobiło się trochę nieprzyjemnie, zaś kiedy czarnoksiężnik skończył przyzwanie, Kei mógł poczuć, że tym razem stanął przed nim bardziej wymagający przeciwnik.
Była to czarna, wysoka na dwa metry, wyprostowana istota, człekokształtna, lecz pozbawiona jakichkolwiek rysów. Stała na czterech kończynach, które nie miały żadnych zgięć. Wiły się niczym węże. Stwór powoli zaczął sunąć w kierunku chłopca.

Kei: 128 MM;

Istota była niesamowicie dziwna i chłopiec trochę się jej przestraszył. Nie miał jednak wiele czasu na obawy bo trzeba było jak najszybciej myśleć i działać. Z początku chłopakowi nic nie przychodziło do głowy, bo pierwszy raz widział coś takiego. Zaczął się zastanawiać gdzie owa istota ma słabe punkty i jak może je wykorzystać. Najbardziej oczywistym pomysłem na walkę było ponowne podpalenie istoty. Gdyby była wystarczająco wolna, Kei mógłby podrzucić jej "konia trojańskiego" pod ciało a następnie go podpalić i sparzyć całą istotę. I taki był początkowy plan.

Ivashkov nie do końca wiedział czy jego plan jest dobry, jednak doświadczenie i pamięć walki z Krakenem, pozwoliły wpaść mu na pewien pomysł. Tak duże istoty łatwo jest trafić ogniem w istotne miejsce dla jego ciała. W końcu przy dużym ciele również i głowa jest duża, prawda? Z założenia. Ale tutaj bardziej chodziło o tułów. Ogólnie samo pokonanie stwora nie powinno być jakieś mega trudne, ale chodziło tutaj bardziej o oszczędność mocy i odpowiednią kontrolę nad nią. Kei szybko wyciągnął z plecaka zeszycik i wydarł kilka kartek. Następnie zgniótł je razem tak, aby paliły się krótką chwilę oraz nie zgasły za szybko. Kolejno rzucił kartkę w potwora. Starał się rzucić ją delikatnie nad tułowiem tak, aby w momencie "tej akcji" znajdowała się właśnie tam. Plan był prosty. Spalić potwora dość mocno w połowie jego ciała i przedzielić na pół. Albo przynajmniej przypalić i skopcić mózg. O ile ma, heh.

Gdy wyrzucona kulka papieru była już blisko potwora, Kei aktywował Pirokinezę junior, za której pomocą podpalił kartkę ogniem a następnie Ognistą rewolucją wzmocnił ogień do maksymalnej jego siły. Co będzie dalej? Czas pokaże.

MG:
Obecny przeciwnik Keia był duży, ale czy to na pewno oznaczało, że łatwo będzie go zranić? Stwór sunął powoli, iż Kei spokojnie zdążył przygotować kartkę. Rzucił nią, starając się podpalić ją w locie, kiedy znajdzie się przed potworem. Nawet się to udało i być może zadziałałoby przeciwko jakiejś innej bestii, ale istota z którą miał obecnie do czynienia Kei nie chciała się za bardzo palić. Choć wydawałoby się, że istota znajdowała się w ogniu, to ogień nie znajdował się na niej. Nic sobie nie robiąc z płomieni, bestia najzwyczajniej je minęła, powoli dalej zmniejszając dystans do Keia.

Kei: 108 MM;

No było świetnie wręcz. Ogień, czyli jedyna broń jaką posiadał młody mag, najzwyczajniej w świecie nie działała na tego dziwoląga. Niby się palił ale jakoś przez to nie stawał się słabszy. Co w tej chwili miał zrobić dziesięcioletni mag, który połamałby sobie ręce gdyby chciał uderzyć w cokolwiek, nawet styropian? No uciekać, oczywiście. Ale w tej sytuacji raczej nie było to sensowne. Ivashkov myślał, że gdyby sprawy przybrały mega zły obrót spraw to Kthazus by go raczej uratował, przynajmniej tutaj, na treningu. Skoro jednak ogień nie działa a bestia jest wolna to trzeba coś wykombinować i się trochę odsunąć. Zgodnie z tą myślą młody mag zaczął się cofać do tyłu uważając na to, aby się o coś nie potknąć. Przy okazji cały czas zastanawiał się co dalej. No i wpadł na jeden mały pomysł. Skoro on nie ma siły fizycznej to może poprosi o pomoc tego, który ją ma? I nie, nie zamierzał wywoływać A'tara. Kei utworzył przed sobą jedną Ognistą zjawę i posłał ją w kierunku demona. Zjawa wystrzeliła jedną ognistą kulę w twarz potwora i jedną w tułów. Następnie biegiem ruszyła w kierunku oponenta. Będąc w niedalekiej odległości wykonała wyskok tak, aby staranować i przewrócić demona a następnie atakować go. Po obaleniu stwora, zjawa zaczęła próbować wyrwać jedną z nóg demonowi. Być może to ograniczy bestii możliwość poruszania się i da więcej czasu. Przy okazji zjawa wystrzeliła z bliska trzecią ognistą kulę w twarz potwora gdy to już obaliła go. O ile obaliła.

MG:
Ogień nie zadziałał i ogółem zrobiło się trochę nieciekawie. Kei jednak wiedział, że nie było co uciekać i spróbował innej metody. Przyzwał zjawę, której nakazał ruszyć do ataku. Zjawa zaatakowała, wpierw ognistymi kulami, lecz te najzwyczajniej przeszły przez cielsko stwora i wybuchły za nim. Podobnież stało się ze zjawą, kiedy ta sama ruszyła do ataku. Zjawa nie napotkawszy żadnego oporu przewróciła się, zaś stwór wyminął ją, dalej zmierzając w kierunku Keia. Zostawiwszy ogień za sobą, bestia nagle, jakby się napięła i gwałtownie uderzyła jednym ze swych ramion, jak biczem, w brzuch młodego Keia. Cios zabolał, aż chłopaka zgięło. Kthazus jednak, nic póki co nie robił. A bezradna zjawa leżała za potworem, w otoczeniu ognia wywołanego wybuchem kartki.

Kei: 88 MM; Ognista Zjawa 1/2; Ból brzucha, jak po solidnym uderzeniu

Chłopak był mega zaskoczony tym co się właśnie odwaliło. Za nic się nie spodziewał, że demon będzie synem szklarza i że będzie wszystko przez niego przenikać. Tym bardziej zdziwiło go, gdy otrzymał cios w brzuch. Oznaczało to, że albo ognista zjawa i ogień trafiły stwora w momencie, w którym był tymczasowo "przezroczysty" albo same bicze są materialne, a reszta nie. Najbardziej oczywiste dla chłopca była jednak opcja, że na czas ataku demon staje się "fizyczny" a co za tym idzie, również i on może zostać trafiony.

A jaką strategię zdecydował się w tym momencie podjąć Ivashkov? A no tylko jedna weszła mu do głowy. Dać się prawie trafić i w tym momencie wykonać silną, szybką kontrę. Swoją drogą ciekawe czy ognista zjawa mentalnie się pozbiera po tym wszystkim... W każdym razie miała (zjawa) jeszcze jedną rzecz do zrobienia. Ruszyła powoli za demonem jednak nie atakowała jeszcze, czekała na sygnał od Keia. Młody mag miał świadomość, że jego taktyka jest ryzykowna ale nie było wyboru. Kei zaczął iść w kierunku demona i to jak najszybciej. Będąc wystarczająco blisko wykonał krótki "ślizg" aby być jak najniżej po czym zaczął ładować Sferę paleniska. Następnie czekał jak najdłużej do momentu, w którym wróg przypuści atak. Wyczekał do ostatniej chwili i wtedy jednocześnie rozkazał Ognistej zjawie zaatakować szarżą i w międzyczasie kulami, w plecy demona oraz w tym samym czasie aktywował Sferę paleniska. Przy okazji zacisnął zęby mając nadzieję, że mocno nie oberwie.

MG:
Po tym jak Kei rozgryzł jak działał potwór, pokonanie go pozostało już tylko kwestią paru chwil. Demon zapewne nie domyślał się, że z Keia może być taki mądry chłopiec i kiedy ten ruszył, przygotowała się do kolejnego ataku. Ogień trzasnął akurat w momencie, kiedy łapa uderzyła Keia w bark. Taki cios był jednak niczym w porównaniu z tym, co stało się z potworem. Zaklęcie chłopaka wyrzuciło bestię w powietrze, a w powietrzu została ona zestrzelona ognistymi kulami. Na ziemię spadła zaledwie roztapiająca się w ogniu breja.
Ta walka bolała bardziej od poprzedniej, ale udało się z niej wyjść zwycięsko.
- Dobrze - oznajmił z uznaniem Kthazus, robiąc kilka kroków w kierunku Keia. - Dałoby się to rozegrać lepiej, ale na to, co umiesz, było całkiem dobrze. Wystarczy póki co tych walk. Zwłaszcza, że już pora obiadu - czarnoksiężnik przetelportował siebie i Keia do jadalni. Tam czekał już na nich stół zastawiony talerzami z ziemniakami, udkami kurczaków, no i oczywiście nie zabrakło sernika!

Kei: 68 MM; Ognista Zjawa 2/2; Ból brzucha, jak po solidnym uderzeniu oraz nieprzyjemny ból w prawym barku.
+ 8 PD

Chłopak odetchnął z ulgą widząc jak demon pada na ziemię prawie że martwy. Odsunął się kilka kroków dla pewności i dotknął barku. Odczuwał niesamowicie mocny ból. Nigdy nie czuł jeszcze takiego bólu. W sumie po raz pierwszy został tak mocno zraniony. Do oczu zaczęły napływać łzy. I nie ma w tym chyba nic dziwnego, w końcu Kei ma dziesięć lat. Nie ma, prawda? Szybko jednak przetarł nosek, wytarł policzki, odchrząknął i powiedział.
- Grunt to się uczyć na błędach.
Podsumował poranne pojedynki z demonami. W sumie dopiero w drugiej walce zauważył jak potężne stały się jego czary. Wcześniej były już dość silne, ale teraz były jeszcze potężniejsze. Nie spodziewał się, że Sfera Paleniska da radę podrzucić coś tak potężnego do góry a tu proszę, niespodzianka. Kto by się spodziewał.
- Smacznego
Powiedział będąc już przy stole. Następnie zaczął jeść. Kucharz Kthazusa chyba był jasnowidzem albo czytał w myślach i wspomnieniach, bo faktycznie, ulubionym mięsem Ivashkova było wszystko związane z kurczaczkiem. Pycha. Po posiłku Kei poczekał aż jego "sensei" skończy posiłek. Gdy to się stało, spytał.
- Co dalej?