Twierdza Jarteunów

First topic message reminder :

Należąca do szlacheckiego rodu Jartunów twierdza oddziela Ministrel od jałowej krainy, rozciągającej się po jej drugiej stronie. Twierdza znajduje się w szerokim wąwozie. Z północnej i południowej strony otaczają ją wysokie wzniesienia, na które żeby się wspiąć potrzebne byłyby nie lada zdolności. Sama twierdza sprawia wrażenie potężnej i wytrzymałej. Trzy grube warstwy muru bronią osadzonej we wnętrzu góry warowni. Na wieżach nieustannie stacjonują strażnicy. Widoczne są tam także machiny obronne jak balisty i armaty. Aczkolwiek jakby się lepiej przyjrzeć, można zauważyć, że mur w wielu miejscach jest popękany, bramy strzaskane i prowizorycznie naprawione.

MG:
W końcu magowie dotarli do celu ich podróży, którym okazała się potężna twierdza. Torashiro i Arisu mogli już doświadczyć ponurego nastroju, który panował w Ministrelu, ale w twierdzy tliło się coś, jakby płomyk nadziei. Pośród uchodźców, którzy zdążyli uciec przed potworami były osoby potrafiące się cieszyć nawet pomimo tak okropnej atmosfery. Przybyłych żołnierzy witali, niczym bohaterów. Tseril jednak nie rozwlekał się nad nimi długo i tylko kilka razy skłonił głowę i kazał natychmiast skierować się do twierdzy.
Przed schodami prowadzącymi do warowni czekał na nich sam Lord Feuleas Jarteun, wraz ze swą małżonką oraz czterema kolejnymi "Lijonami" w przeróżnych przedziałach wiekowych. Najstarszy wyróżniał się posiadaniem zarostu. Nieopdal władcy stała także zakapturzona postać w błękitnej szacie.
Władca prezentował się wyniośle i potężnie. Jego włosy i broda były już siwe, a twarz pokrywało kilka zmarszczek, świadczących o jego dojrzałości. W oczach zauważalna była mądrość i ogromne doświadczenie. Odziany był w szkarłatną, bogato zdobioną szatę, świadczącą o jego wysokiej pozycji społecznej.
Po tym jak powitał się ze swymi synami, spojrzał na Torę, a następnie na Arisu.
- Miło mi cię w końcu poznać, Torashiro Byakutonie - rzekł we Fioryskiej mowie. - Spodziewałem się, że przybędziesz sam, ale widzę u twojego boku towarzyszkę. Postaram się ugościć was jak najlepiej - powiedział bardzo wyniośle, po czym zamilkł, wyczekując reakcji magów.

MG:
Arisu:
Dziewczyna była w komnacie sama ze stworkiem i nawet nie oponowała, więc stworek posunął się nieco dalej i ze smyrania kostki dziewczyny, zaczął tykać ją po łydce.
- Przecież to tylko jakieś potworki! Nie dasz im rady? - zapytał, mrużąc lekko oko, a potem przystąpił do odpowiedzi na drugie pytanie. - Nie mógłbym was przecież zostawić tak samych sobie! Jak byście beze mnie dali radę? - dopytał, po czym odsunął się od łóżka i uformował całą swoją konsystencję w czerwonego ludzika.

Torashiro:
Po tym jak Torashiro położył swoją dłoń na martwej ręce, Duhuan zaczął inkantację. Rozbłysło światło pod jego kapturem, a także przy stykających się dłoniach. Po chwili ręka Tory była cała i zdrowa, zaś dłoń należąca do ciała pod przykryciem stała się sina i jakby zamarznięta. Duhuan zwrócił swoje oblicze w kierunku Tory.
- Nie sądzisz, że to co mówisz brzmi... Dość niewiarygodnie? - zapytał podejrzliwie. - Niczym kolejna bajka? Nie wiem w jaki sposób miałbym ci tutaj doradzić. Może najlepiej nie myśl o tym - rzekł i skierował się w stronę drzwi, otworzył je i chyba wyczekiwał, aż Tora opuści komnatę.

Torashiro: Lewa ręka w pełni sprawna. Można usunąć jej negatywny stan.

Tora, patrząc na rękę, której dotykał domyślił się, że Duhuan przeniósł chorowitość jego ręki właśnie na tę - obumarłą. Jakżeby okrutnie to nie zabrzmiało - było to całkiem wygodne i przydatne rozwiązanie. Ale nie. Tora nie planował jeszcze opuszczać tego pomieszczenia. Fakt, jego historia nie brzmiała wiarygodnie, ale wiedział, że była prawdziwa - dlatego właśnie, że był jej częścią. Dlatego wskazał na dziennik i położył go na jakimś wolnym stole i powiedział spokojnie spoglądając na czarodzieja, któremu wcześniej, w podzięce, z wdzięcznością skinął głową:
-Masz rację, że słowom się nie ufa. Dlatego mam tu coś, co może posłużyć za dowód. Jestem przekonany, że jesteś w stanie sprawdzić ile wieków ma ten dziennik. Sama zbieżność nazwisk jest już dziwna. Sposób wypowiedzi również jest nieprawdopodobny jak na zbieg okoliczności. Dlatego proszę, wysłuchaj mnie. - to wszystko, poparłby oczywiście zarówno Dziennikiem, jak i Notatkami swojego wujka (oba w OD są wpisane). No i czekałby na reakcję. W sumie to pierwszy raz od dłuższego czasu aż tak się czymś przejął.

-Jakby moja moc się nadawała do takich potworów to bym się nie bała, ale jest wręcz przeciwnie. I NIE SMYRAJ MNIE! - ryknęła na niego pod sam koniec trochę podirytowana.Smyranie smyraniem no, ale bez przesady moi państwa. Podsunęła się wyżej łóżka by oprzeć się o ścianę lub po prostu poduszkę, która się tam znajdowała.
-Dalibyśmy radę sobie świetnie, chyba - mruknęła pod nosem, bardziej sama do siebie niż do Glutka.
-W coś ty się zmienił? - spytała patrząc na to co z siebie uformował. Wyglądało dość dziwnie.

MG:
Arisu:
Czerwony ludek był zdecydowanie oburzony tym, że Arisu nie pozwalała mu się dotykać. Prędko się cofnął, a jego oko spojrzało na nią gniewnie. W końcu jego... Ciało? Cokolwiek to było, miało bardzo przyjemną, mięsistą konsystencję. Przynajmniej sam stworek tak uważał.
- Nie rozumiem skąd u ciebie ta niepewność! Więcej wiary w siebie! - oznajmił po chwili, jak już przetrawił to, że jego dotyk został odtrącony.
- Nie wiem... - odparł na pytanie Arisy ludek. - Ale mogę się zamieniać we wszystko! W co chciałabyś, żebym się zamienił?

Torashiro:
Chłopak wyjął dziennik i pokazał go Duhuanowi. Ten nic nie powiedziawszy wyciągnął po niego rękę. Otworzył go i przejrzał kilka kartek, po czym skwitował.
- Interesujące... Pozwolisz, że zatrzymam go na jakiś czas? Może po dokładniejszym sprawdzeniu go będę w stanie coś więcej powiedzieć. Póki co, nie mogę ci wiele więcej pomóc, aniżeli to, co już powiedziałem - oznajmił swym ochrypłym głosem. I widocznie na chwilę obecną nie był w stanie więcej Torze pomóc.

-Nic nie rozumiesz! - warknęła na niego zła. Wymądrzać się każdy potrafi. Prychnęła cicho w stronę glutka i zamknęła oczy. Chciała mieć chwilę spokoju i ciszy, a co dostała w zamian? Denerwującego czerwonego gluta, który zmienia się w dziwne formy i nie daje jej spokoju.
-Zmień się w Torę... - rzekła na głos, jednak bardziej do siebie niż do glutka. Sama nie wiedziała czemu akurat pierwszy wpadł jej do głowy, a nie jakiś miś czy inne mało ważna rzecz. Jedno było pewne chciała by Tora ukończył misję, teraz tylko to się liczyło.

Tora spojrzał na dziennik, a następnie na nadwornego maga i westchnął, oddając mu dziennik.
-Tylko bardzo proszę... oddaj mi go w stanie nienaruszonym. Jest dla mnie bardzo cenny. - powiedział jeszcze, po czym skinął głową i opuścił to pomieszczenie. W sumie to nie wiedział za bardzo gdzie się teraz kierować, dlatego włóczył się korytarzami, szukając wyjścia. A może jakiś randomowy sucharek-zjawo-widmo? Albo ktoś ze sług? Tak, by wskazać wróżkowi drogę do jego komnat? To byłby dobry bajer.

MG:
Arisu:
Ludek posmutniał jeszcze bardziej. W końcu chciał dobrze!
- Chciałem pomóc... - burknął, po czym prędko się pocieszył, świadomością, że może coś zrobić dla Arisu. Czym prędzej spróbował zamienić się w Torę, ale uzyskał tylko jego... Kształt... Wciąż był czerwonym ludkiem ze złotym okiem i paszczą pełną zębów. Po czym się rozpuścił... I zniknął między deskami podłogi.

Torashiro:
Duhuan kiwnął głową, wziął dziennik i zamknął za Torą drzwi. Zaś mag mógł ze zdrową rączką powrócić do komnat. Żaden Sucharek go jednak nie nawiedzał. Znalazł się za to jeden z Lijonowych braci, który wskazał Torze jego komnatę, w której ten mógł wypocząć.

Chyba już można razem wziąć:
I tak oto nastał kolejny dzień, kolejny poranek, a wraz z nimi kolejne zmagania. Pianie kogutów zbudziło magów, a także Lijonowi bracia, którzy przyszli zaprowadzić na uroczyste śniadanie. Znalazł się tam władca tego zamczyska, wraz ze wszystkimi swoimi synami, synową, dwoma córkami, wnukiem (Który był w wieku Lijona), a także z żoną u boku. Doprawdy, liczna była ich familia. Zaś stół pełen po brzegi! Były tam mięsiwa, sałatki, pieczywa, ciasta i przepych, rozmach, burżuazja! Lijonowie żartowali między sobą i cieszyli się ze swego wspólnego towarzystwa. Ich ojciec skupił się jednak wyłącznie na samym Torze.
- Czeka nas bitwa chłopcze... Może nadejść zupełnie niespodziewanie. Jesteś na nią odpowiednio przygotowany? - zapytał, poważnym głosem.

I kolejny dzień pełen egzystencjalnego bólu. Po cóż żyć na tym padole łez, gdy twoja egzystencja jedynie zadaje dodatkowego trudu wszystkim w twoim otoczeniu? Śmierć byłaby całkiem okej rozwiązaniem, gdyby nie to, że to też zadałoby masę bólu jego bliskim. Bliskim, którym nie chciał robić problemów, smutku i żalu. Choć coś czuł, że i tak ich zrani. A tego nie chciał. Nieskończona pętla zadawania bólu i nienawiści. I on musiał w niej kurde żyć. Na śniadanie jadł, było dużo potraw, może akurat się czymś zakrztusi i problem z głowy. Dlatego się częstował i próbował. W razie czego będzie miał siły by nienawidzić siebie. I ewentualnie walczyć. Spojrzał na starszego mężczyznę i odpowiedział:
-Bardziej nie będę. - rzekł lakonicznie, licząc, że rozwiąże to w pełni ten problem. Bo w sumie, to była prawda. Nie miał za bardzo więcej rzeczy do zrobienia, by bardziej się przygotować. Trzeba było teraz tylko na to czekać. I aż.

-Nie pomożesz mi w ten sposób - westchnęła zrezygnowanym tonem i zamknęła oczy, nim się zorientowała nastał kolejny dzień, a obudził ją hałas ptaków za oknem. Po ogarnięciu się poszła na śniadanie, rozejrzała się po całej tej zastawie była zaskoczona tym jaka jest tu różnorodność w potrawach. Była wypoczęta i w miarę pozytywnie nastawiona do tego co ją czeka, chyba. Na słowa władcy swój wzrok skierowała na Torę, nie skomentowała, nic nie powiedziała. Po prostu patrzyła na nich przez krótki moment. Jadła powoli śniadanie próbując tego co jej podali. A nuż wyjdzie żywcem z tej misji, to była dopiero optymistyczna wersja, tia...

MG:
Torashiro zadeklarował swoją gotowość, lecz jak to w ostatnim czasie było, nie był zbyt rozmowny. Władca dłużej go nie naciskał, lecz pozwolił mu jeść w spokoju. Tylko czy aby na pewno był to czas na użalanie się nad sobą? Pomimo radosnego nastroju rodziny właściciela zamku, w pewnym momencie zapadła dość ponura cisza. Trwała ona może zaledwie kilka sekund, w czasie których nikt nie był w stanie nic powiedzieć. Dopiero jeden ze starszych braci Lijona przerwał ją zabawną anegdotką ze swego życia. Nim jednak zdołał się w niej rozkręcić, zabiły dzwony alarmowe i podniosła się wrzawa. Cała rodzina Jarutenów, nie licząc samego władcy, jak i niewiast, poderwali się do broni.
- Atakują... - rzucił krótko Lijion. - To już czas...
Po tych słowach wybiegł za swymi braćmi na mury. Lord zamku spojrzał jeszcze na Torę błagalnym wzrokiem.
- Postaraj się, by żadnemu nie stała się krzywda. Ja jestem już stary, zniedołężniały... Jedynie wiedza jest już mą bronią. Ramieniem niewiele bym zdziałał... Idź... Walcz... Życzę wam powodzenia... - powiedział, po czym zerknął jeszcze na Arisu i niepewnie się uśmiechnął.

Następnie Arisu i Tora mogli się skierować na pierwsze mury, na których zajęło już pozycję wielu obrońców. Przygotowywali armaty, katapulty, strzały... Ogólnie panował zamęt, jak przed bitwą. To co zaś było widoczne z murów, to rozciągająca się po ich drugiej stronie rozległa, jałowa, martwa, szara ziemia, a na horyzoncie tej ziemi widoczne były cienie. Przeogromna, bezkształtna czarna mgła. Przynajmniej taka się wydawała z takiej odległości...

W trakcie jedzenia zabił alarm, z wrażenia aż się spięła. Rozejrzała się widząc, że wszyscy się zbierają huh więc to już czas przeszło jej przez głowę zastanawiając się co ją czeka na tej całej bitwie. Wyszła na dwór i stanęła z tyłu, gdzieś z boku. Rozejrzała się dookoła, nie było to zbyt bezpieczne dla niej gdyby wysunęła się za bardzo do przodu, póki co miała zamiar poobserwować wszystko z tyłu i w razie co kogoś wspomóc swoją magią, a póki co... Po prostu czekała na rozwój wydarzeń.

-Zrobię co w mojej mocy. - powiedział jeszcze do mężczyzny, po czym udał się z resztą na mury. Widząc przygotowania i oddaloną w tyle jakąś czarną masę miał ku temu złe przeczucia. Spojrzał na Lijona i spółkę i rzucił krótkie -Jak mogę pomóc w przygotowaniach? - po czym w razie czego wykonywałby odpowiednie polecenia. Gdyby ta masa się zbliżyła aktywowałby Yume no shinka - Dragon Eyes, by przy pomocy magiwizji na spokojnie przeanalizować całą zaistniałą sytuację i znaleźć może jakieś najważniejsze punkty w tym wszystkim, by doradzić gdzie mogą zaatakować, gdyby zauważył nadprogramowe natężenie energii magicznej. A tak to czekał... i był gotów w razie potrzeby działać.

MG:
Od pierwszego ataku istot ziemia była przegniła i wyniszczona. Jedynie potężna magia mogłaby tylko przywrócić jej życie i oczyścić ją ze spaczenia. Po tej właśnie ziemi, pod szarym, ponurym niebem, kroczyły stworzenia czarne jak noc. Ich przemarsz niszczył wszystko, co tylko stanęło mu na drodze. Szli w ciszy, a ich milczeniu towarzyszyła rozległa czarna mgła. Tylko czy to na pewno była mgła? Za nieprzeniknioną ciemnością nie było zupełnie nic, jakby to stanowiła ona zupełną pustkę. Czy to z niej wyłaniały się makabryczne potwory, czy może one były źródłem jej istnienia, nie sposób tego stwierdzić...
Na zamku trwały ostatnie przygotowania. Wszelki sprzęt obronny został rozstawiony. Cywile pomknęli prędko do warowni, pozostawiając na murach wyłącznie wojowników. Brama zatrzasnęła się i nastąpiła głucha cisza. Wiatr rozwiewał proporce na wieżach. Ludzie milczeli, czekając na nieuniknione. Wielu z nich obawiało się śmierci tego dnia. Niektórych miała ona spotkać. Mimo to, wszyscy zdecydowali się stanąć do walki. Wierzyli w siebie i w to, że w godzinie próby nie zawahają się. Jakże pełne determinacji były ich serca...

Wśród nich znaleźli się młodzi magowie z Fiore, Arisu i Torashiro. Dziewczyna wycofała się nieco na tyły, przekonana o tym, iż tam lepiej będzie spełniać swoją rolę. Natomiast chłopak skierowany przez Sir Lijona, najmłodszego syna władcy zamku, stanął u jego boku na murach.
Czarna masa pozostawała jeszcze daleko, lecz ludzie już zaczęli napinać łuki. Torashiro aktywował niezwykłą moc w oczach dzięki której ujrzał kształty. Tysiące zdeformowanych istot, przeróżnych kształtów, przeróżnych wielkości. Jedne przypominały częściowo ludzi, poruszając się na dwóch nogach, z wyciągniętymi przed siebie dwoma rękami, lecz na tym wszelkie podobieństwa się kończyły. Żadna z istot nie miała głowy, czy też kształtnej twarzy. Nie posiadały oczu, ust, uszu. Jedynie kończyny. Co poniektóre, mnóstwo kończyn. W pewnej chwili naprzód szeregu wyłonił się gigantyczny stwór. Wyprzedził wszelkie pozostałe. Po jego oddzieleniu się od czarnej masy Torashiro mógł dokładniej określić jego kształty. Miał sześć potężnych nóg, grube niczym pnie drzew, podpierające długie, masywne cielsko. Stworzenie przypominało wielki taran, wysokości trzech metrów i długości co najmniej dziesięciu. Wielkie cielsko miało na przedzie długi róg. Bestia zaczęła pędzić w stronę bramy...
- Przygotować się... Zachować spokój... - zakrzyknął po Ministrelsku najstarszy z Lijonowych braci, który pełnił rolę głównego dowódcy.
Bestii pozostało niecałe pięćdziesiąt metrów do bramy i z każdą chwilą się do niej zbliżała... Reszta czarnego legionu pozostawała około stu metrów za nią i też się zbliżali.
- Masz jakiś pomysł jak to zatrzymać? - rzucił jeszcze Lijon do samego Tory, a w głosie chłopaka zabrzmiała lekka trwoga.
Koszmar zbliżał się w szybkim tempie...


Torashiro: Yume no shinka - Dragon Eyes 1/6

Widok zdecydowanie nie był zbyt ciekawy. Ale jak to bywa w fortyfikacjach... ich najsłabszym elementem jest brama. Tak potrzebna, a jednocześnie tak trudna w obronie. Musieli jakoś powstrzymać tę bestię. Zdecydowanie, jeśli przełamią bramę, sytuacja może być nieciekawa. W pełni więc skupił swój wzrok na niej, próbując dostrzec jakiekolwiek jej słabe punkty poprzez magiwizję. Jednak sam Tora nie planował czekać.
-Osłaniajcie mnie. - mruknął tylko do Lijona, po czym... zeskoczył z murów używając jednocześnie Animagusa (B), by zamienić się w orła. Planował zbliżyć się do bestii i wystrzelić laserem (Promień Energii (A)) z dzioba (o ile to możliwe), tak by jebnąć mu w nóżki. Bez nich nie będzie on taki mobilny. A jeśli w nóżki to za ciężko, to w tułów, najlepiej od góry, gdzieś w połowie wysokości, tym bardziej jak nie miał głowy. Utrzymywał naturalnie bezpieczny dystans, coby go nie zaskoczył stwór lub jego towarzysze. Gdyby natomiast to było niemożliwe, wtedy użyłby tego zaklęcia z ziemi tuż przed stworem, tak by wpadł w akurat wystrzeliwywany laser. A sam laser miałby pół metra promienia, tak, by po prostu trafić i porządnie zranić bestię... a przynajmniej ją spowolnić. A nie miał zamiaru marnować na nią ogromnego nakładu swojej many. Dlatego to był taki... testowy laser... Tak. To dobra nazwa. Gdyby jednak sam laser nie wystarczył, by powstrzymać bestię, wówczas użyłby jeszcze Filaru (B), coby ten wyrósł pod stworzeniem wywalając je. Tak, taki był plan. I liczenie, że w razie czego to Energetyczne Ciało (PWM) ocali mu tyłek, jeżeli orle uniki zawiodłyby.

Ustawienie się z tyłu było dobrym pomysłem, jednak zaczęła się obawiać tego, że i tu się nie przyda. Zacisnęła palce w pięści i skierowała się bardziej na przód, do bramy miała może z 20 metrów, musiała się ustawić tak by średnica dookoła niej miała 10 metrów i mogła wspierać wszystkich dookoła, a nie tylko tych z samego tyłu. Nie była dobra w ataku musiała więc uzbroić się w cierpliwość. Spojrzała na Torę, a następnie rozejrzała się dookoła, musiała też pomóc tutaj chociażby w obronie bramy.