Twierdza Jarteunów

First topic message reminder :

Należąca do szlacheckiego rodu Jartunów twierdza oddziela Ministrel od jałowej krainy, rozciągającej się po jej drugiej stronie. Twierdza znajduje się w szerokim wąwozie. Z północnej i południowej strony otaczają ją wysokie wzniesienia, na które żeby się wspiąć potrzebne byłyby nie lada zdolności. Sama twierdza sprawia wrażenie potężnej i wytrzymałej. Trzy grube warstwy muru bronią osadzonej we wnętrzu góry warowni. Na wieżach nieustannie stacjonują strażnicy. Widoczne są tam także machiny obronne jak balisty i armaty. Aczkolwiek jakby się lepiej przyjrzeć, można zauważyć, że mur w wielu miejscach jest popękany, bramy strzaskane i prowizorycznie naprawione.

MG:
W końcu magowie dotarli do celu ich podróży, którym okazała się potężna twierdza. Torashiro i Arisu mogli już doświadczyć ponurego nastroju, który panował w Ministrelu, ale w twierdzy tliło się coś, jakby płomyk nadziei. Pośród uchodźców, którzy zdążyli uciec przed potworami były osoby potrafiące się cieszyć nawet pomimo tak okropnej atmosfery. Przybyłych żołnierzy witali, niczym bohaterów. Tseril jednak nie rozwlekał się nad nimi długo i tylko kilka razy skłonił głowę i kazał natychmiast skierować się do twierdzy.
Przed schodami prowadzącymi do warowni czekał na nich sam Lord Feuleas Jarteun, wraz ze swą małżonką oraz czterema kolejnymi "Lijonami" w przeróżnych przedziałach wiekowych. Najstarszy wyróżniał się posiadaniem zarostu. Nieopdal władcy stała także zakapturzona postać w błękitnej szacie.
Władca prezentował się wyniośle i potężnie. Jego włosy i broda były już siwe, a twarz pokrywało kilka zmarszczek, świadczących o jego dojrzałości. W oczach zauważalna była mądrość i ogromne doświadczenie. Odziany był w szkarłatną, bogato zdobioną szatę, świadczącą o jego wysokiej pozycji społecznej.
Po tym jak powitał się ze swymi synami, spojrzał na Torę, a następnie na Arisu.
- Miło mi cię w końcu poznać, Torashiro Byakutonie - rzekł we Fioryskiej mowie. - Spodziewałem się, że przybędziesz sam, ale widzę u twojego boku towarzyszkę. Postaram się ugościć was jak najlepiej - powiedział bardzo wyniośle, po czym zamilkł, wyczekując reakcji magów.

Co było zrobić. Puścił. Nie mieli walczyć z pajonkami. Puścił, wstał i pomógł rozplątywać sieci z ich towarzysza.
-Musimy być ostrożniejsi. - powiedział spokojnie, nasłuchując czy nic się nie zbliża. Gdy już jednego uratowali, cofnąłby się do Arisu i spróbowałby ją jakoś opatrzeć, a następnie znaleźć jakieś wgłębienie i je jakoś oznaczyć, tak by nie musieli ciągać za sobą nieprzytomnej osoby i gdy już skończą, by byli w stanie łatwo ją odnaleźć i stąd wytarabanić. Proste. Gdy już wszystko było powiedziałby tylko -Ruszajmy dalej... ostrożnie. - i tak naprawdę było. Gdyby cokolwiek znów ich zaatakowało to znowu Miecz (D), tym razem wzmocniony Poruszeniem (D) tak by był efektywniejszy i bardziej precyzyjny. I ciach po odnóżach czy czymkolwiek, co by ich zaatakowało. W ostateczności Ściana (C), unik, blok lub Energetyczne Ciało (PWM) jak łaskawy MG pozwoli. W tej kolejności!

MG:
Po takim solidnym kamulcu w potylicę niełatwo się jest ocknąć. Arisu leżała bez przytomności. Tora natomiast puścił łańcuch, pozwalając pająkowi uciec. Co prawda bez żadnej zdobyczy, ale od teraz zespół Tory miał świadomość, że w głębi korytarza będzie się czaił wielki pająk. Lub nawet kilka. Kolejny problem był taki, że Arisu była ranna i nieprzytomna, a Tora chciał iść dalej. Towarzyszący mu Faelhatan  miał jednak trochę więcej wyrozumiałości od wróżka.
- Nie możemy jej tu zostawić - powiedział i zerknął na oplątanego w sieć Guba, który podobnie jak Arisu, nie był w najlepszym stanie. - To jednak może być jedyna szansa... Idź. Ja się nimi zajmę.
Tak powiedział i wręczył Torze trzymaną przez siebie pochodnię. Zostawił mu do zdecydowania, czy zatrzyma go jakiś sentyment, czy może jednak Tora znajdzie w sobie tyle odwagi, by samemu ruszyć w mrok, ciemność i nieznane...

Arisu: Nieprzytomna leży z głową krwawiącą i zepsutą.
Torashiro: 220 MM, Łańcuch 2/3. Poobijany i poobcierany na torsie. Rany nie są poważne, ale bolą i szczypią.

Ech, jednak Gub dość szybko także dał się wyeliminować. Z jednej strony po cholerę tu szedł, ale z drugiej był jednym z niewielu. Teraz stanęli przed sporym dylematem. Dawny Tora pewnie nie byłby w stanie ich tak zostawić, ale obecnie po zbyt wielu ranach zadanych jego psychice było mu to obojętne. Westchnął.
-Ech, to przenieś ich bliżej światła. Ja nie mam żadnej pochodni, jeżeli chcesz ich chronić potrzebujesz cokolwiek widzieć. A wątpię byś chciał siedzieć w mroku. - jak powiedział tak zrobił. Wziął Ari na ręce i zaczął ją przenosić razem z Gubem (nawet po kawałku lub z Faelhatańską pomocą) w stronę wyjścia, gdzie było światło. -Jeśli mam iść razem, to postaram się zakraść do oświetlonych jaskiń. - poinformował, po czym wzrokiem ocenił stan owej dwójki. Jeżeli któreś z nich wymagałoby błyskawicznego działania medycznego, użyłby na nich Witki Wieczności, by ich uleczyć. Jednak zmęczenie powodowane tym przedmiotem mogło wręcz przeciwdziałać ich dalszym działaniom na misji. Ale mogło ich uleczyć. Po tym wyjaśniłby swojemu przytomnemu towarzyszowi jaki był plan i udałby się w stronę jaskini, która była najbliżej, a która zdawała się "zamieszkała". Oczywiście, zakradłby się do wejścia uważnie nasłuchując i się skradając. Grunt, to zajść jak najdalej nie korzystając z magii. A gdyby była konieczna, zamieniłby się w jakieś niewielkie jaskiniowe stworzonko, np. pojunka i by się dalej w tej formie skradał omijając cokolwiek nieprzyjaznego. Chyba, że by go atakowano, no to raczej kappa i Energetyczne Ciało (PWM) choć mogło go ochronić, to jednak blok ludzką ręką lub magiczną Ścianą (C) był pewniejszy w przeżyciu.

MG:
Pajączki okazały się jednak zbyt dużym wyzwaniem. Tora postanowił zawrócić i znaleźć dla towarzyszy w miarę bezpieczne miejsce. Wyszli z jaskini i tam się rozdzielili. Mag postanowił sam pójść do jaskiń, które znajdowały się niżej, a z których wydobywało się szkarłatne światło. Dochodziły stamtąd także odgłosy. Wkrótce się okazało, co się tam działo.
Wchodząc Torashiro nie napotkał w pierwszej chwili żadnych form życia. Wkroczył do całkiem równego korytarza. Trzy metry wysokości, dziesięć szerokości. Ściany lśniły lekko czerwienią. Wewnątrz było dość ciepło. To co mogłoby wydawać się dość ciekawe, że w pewnym momencie, ze ścian zaczęła się ulewać czarna breja. Powoli sobie ona spływała na ziemię i póki co, nic nie robiła.  

Arisu: -
Torashiro: 220 MM, Poobijany i poobcierany na torsie. Rany nie są poważne, ale bolą i szczypią.

Szeroka ta jaskinia. I sam ten fakt już się wróżkowi nie podobał. Była też zbyt równa. Może nawet nie była naturalna. Albo ktoś dostosował ją do swoich potrzeb? Wszystko to sprawiało, że mag musiał być w pełnej gotowości do jakiegokolwiek działania. Szedł wgłąb, nasłuchując i oczekując jakiegoś działania, gdy nagle coś zaczęło ciec ze ściany. I to coś miało kolor jak tamte stworzenia. Nie podobało mu się to za cholerę więc przyśpieszył kroku, uważnie obserwując każde takie cieknące miejsce, czy coś z tego nie powstaje. Sam był gotowy do wykorzystania wcześniejszego planu (pajączek, obrona, podmianka w energię itp.). Chciał znaleźć jakieś pomieszczenie, zaułek. Coś, gdzie mógłby się skitrać. Chodzenie w tak otwartym korytarzu z tak dziwnymi elementami nie było w żaden sposób pocieszające...

MG:
Zaniepokojony czarną breją, Torashiro ruszył w długą przed siebie. Po jakimś czasie dobiegł do skrętu. Za plecami jednak słyszał już odgłosy człapania i powarkiwanie. Ruszył dalej i po jakimś czasie dotarł do czegoś, co jak brama wyglądało. I pewnie nawet bramą było. To coś zajmowało całą wysokość i szerokość korytarza. I po tej bramie również spływała czarna breja. A szparki, żeby się przecisnąć nigdzie widać nie było. Zatem plan z przemianą w pajączka mógłby w tych okolicznościach nie zadziałać.

No i kolejny problem i przeszkoda. Trza było coś z tym zrobić. Pomijając to, że najpewniej zaraz za nim coś skoczy, tutaj miał odciętą drogę. A chciał darować sobie wyważanie ich siłą. Pokrył więc swoją prawą rękę Tworem (PWM), by następnie spróbować przy jego pomocy pchnąć odrzwia bramy. W razie potrzeby utworzyłby więcej takich małych powłok, chcąc pokryć całą rękę, by nie wejść w bezpośredni kontakt z mazią. Gdyby jednak jedna ręka to za mało, to pokryłby tak dwie i dwoma próbował otworzyć wrota. W ostateczności użyłby Tworów wyższej rangi (D i C, zależnie od potrzeb), by pokryć całe ciało i pchnąć jak najmocniej. Gdyby jednak to nie dawało rady, a po rozejrzeniu się nie udałoby się dostrzec żadnej alternatywnej drogi to trudno - Filar (B), tak by wyważyć drzwi. A jak nie to, to pozostanie Promień Energii (A), ale to mógłby być przerost formy nad treścią. Miejmy nadzieję, że wystarczy pchnąć drzwi...

MG:
Metodą prób i błędów Torashiro postanowił otworzyć wrota. Niestety, kiedy jedna metoda zadziała niepokojąco źle, wtedy ciężko spróbować innych. Chłopak spróbował pchnąć drzwi pomimo wylewającej się z nich czerni i nawet zrobił sobie energetyczną rękawiczkę. Może dzięki niej nie miał bezpośredniej styczności z czernią, lecz ta zareagowała na tyle gwałtownie, że raczej na nic zdałoby mu się tworzenie większej ilości tworów.
Z czarnej mazi, pod wpływem nacisku, wystrzeliła czarna macka, która owinęła się wokół całego prawego ramienia Tory i mocno się na nim zacisnęła. Odepchnęła ona chłopaka, żeby reszta czerni mogła się uformować w postać dwunożną, z tułowiem, czterema mackami, bez głowy. Istota dwu metrowa trzymała tak Torę i brała zamach pozostałymi mackami, aby go uderzyć. Zaś z tyłu, korytarzem zbliżały się kolejne dwie podobne do tej istoty.

Torashiro: Unieruchomiona prawa ręka. Boli.

I go złapali. W sumie było to coś czego się spodziewał, ale mimo to nie zdołał zareagować, tak by nie dać się złapać. Ale to nie znaczyło, że nie planował działać. Niemalże natychmiast przywołał Miecz (D), a następnie użył wraz z nim Poruszenia (C), tak by ostrze poruszało się jeszcze szybciej i bardziej zabójczo. Miało pierwotnie po prostu rozciąć trzymającą go mackę, podczas gdy sam Byakuton zajęty byłby próbą wyrwania w tym momencie swojej ręki z uścisku oraz ustawienia bloku drugą ręką, na wypadek, gdyby miał nie zdążyć. Wtedy nią by po prostu zbijał lub blokował ataki mackami stwora. Liczył jednak, że szybkie ostrze z łatwością rozbije macki, a gdyby potrzebował Tora jeszcze trochę siły, wtedy użyłby z tej ręki Energetycznego Pchnięcia (D), tak by poluzować chwyt. Następnie zaś rozkazałby swojemu ostrzu zaatakować macki oraz nogi bestii, samemu zaś przywołując drugi miecz do swojej lewej ręki (zrobiłby to też, gdyby bestia go nadal trzymała, mimo cięcia mieczem, tylko wtedy wyprowadziłby nim pchnięcie po blokach prosto w istotę), by z jego pomocą dobić bestię (gdyby lewitujacy i wzmocniony dodatkowym zaklęciem miecz nie dał rady), a następnie skupić się na kolejnych nadchodzących. Gdyby prawa ręka przestała go boleć, to do niej przełożyłby miecz i wtedy cóż. Zejście, blok, cięcie byleby wyeliminować wroga. A co. A gdyby miał ostatecznie dostać wpierdziel i ani blok, ani unik nie wchodziłyby w rachubę, to wtedy pozostanie tylko liczyć na Energetyczne Ciało (PWM).

MG:
Problemem miecza Tory nie była jego prędkość, lecz jakość. Chłopak przyzwał miecz, który wleciał w mackę, lecz zamiast ją przeciąć, roztrzaskał się na niej. Co prawda stwór rozluźnił nieco uścisk i dzięki pchnięciu udało się Torze uwolnić rękę, ale wtedy uderzyły pozostałe macki. Gdyby nie energetyczne ciało Tory, niewątpliwie by zabolało. Chłopak przyzwał do rąk kolejny miecz i cofnął się. Ostatecznie znalazł się w takiej sytuacji, że było otoczony, mając dwa metry przed sobą jednego stwora oraz trzy metry na prawo i na lewo, za plecami dwa kolejne.

Torashiro: 211 MM, Prawa ręka boli, Miecz 1/2

Wytrzymałe bestie. Skoro miecz się roztrzaskał pod wpływem samej siły, jego własnej siły, to najwidoczniej były problemy. Nie wiedział czy w takiej sytuacji dalsze posługiwanie się mieczem było dość sensowne czy lepiej przejść na inne środki. Z drugiej strony, poza mieczem i pięściami nie miał za bardzo metod do walki, nie licząc promienia energii, który był dość manożernym zaklęciem i sam Byakuton nie był zwolennikiem jego wykorzystywania. A teraz co? Teraz dupa. No cóż. Wróżek wybił się w tył i obrócił tnąc mieczem na wysokości "szyi" przeciwnika umieszczonego po jego prawej (obrót zgodnie z ruchem wskazówek zegara, przez prawy bark), chcąc uciąć kilka macek. Wykorzystując impet obrotu miał zamiar dodatkowo kopnąć przeciwnika na wysokości kolana, chcąc go przewrócić, wzmacniając kopnięcie Energetycznym Pchnięciem (D). Następnie, dalej korzystając z siły obrotowej, miał zamiar zajść stwora od pleców i jeszcze raz uderzyć mieczem, chcąc albo odciąć wszystkie maski, albo go powalić, a następnie spojrzałby, czy to wystarczyło by wyeliminować przeciwnika, a jednocześnie zwiększyłby dystans. Gdyby miecz uległ zniszczeniu przy pierwszym ciosie, dalej już nie ciąłby mieczem tylko po prostu uderzył ręcyma.

Jednocześnie starał się nie dać złapać przeciwnikowi, w razie potrzeby wycofując się lekko. Grunt, to obejść jednego przeciwnika i najlepiej go wyeliminować. W razie potrzeby unikałby ataków lub blokował w ostateczności (ale starając nie dać się złapać), a gdyby nic nie pomagało, zawsze pozostało Energetyczne Ciało (PWM), które być może by go ocaliło. O ile by zadziałało.

MG:
Jednym obrotem Tora chciał wiele zdziałać, ale nie wyszło mu to najlepiej. Cięcie w szyję może byłoby dobrym pomysłem, gdyby stwór posiadał głowę. Tej jednak nie miał. Szyi też nie. Jego wysokość kończyła się na tułowiu z mackami. Tora ciął nad nim i nie trafił najzwyczajniej w nic. Kopnięcie wyszło już nieco lepiej i sprawiło, że stwór upadł na jedną nogę, ale jednocześnie chaotycznie uderzył mackami w Torę, którego znowu uratowało energetyczne ciało.
Wtedy też jednak chłopaka dopadły pozostałe dwa potworki. Jeden swymi czterema mackami pochwycił każdą kończynę Tory, a drugi uderzył chłopaka wszystkimi czterema prosto w brzuch, aż Tora poczuł uderzenie w kręgosłupie. Tora aż splunął krwią i poczuł jak go zatkało. Potwór wciąż trzymał Torę, a drugi brał kolejny zamach.

Torashiro: 199 MM, Prawa ręka boli, przytrzymywany nad ziemią za ręce i nogi, ogromny ból brzucha, problemy ze złapaniem oddechu Miecz 2/2

Szkoda, że brak posiadania szyi wyklucza możliwość cięcia na tą wysokość w kilka wrogich macek. Ani, że nie zdołał zareagować odpowiednio i zniżyć poziomu. Tym bardziej, że już raz stwory pokazały, że potrafią mackami dość wysoko go sięgnąć. Niestety, całość nie wyglądała za ciekawie, został unieruchomiony i dostał. I to dość boleśnie. No cóż, trzeba było działać. Pierwsze co zrobił, to użył Ściany (C), by odgrodzić siebie od atakującego go stworka i najlepiej tego, który upadł na jedno kolanko. Następnie zaś starałby się dłonią (lub palcem) wycelować w tego co go trzymał i zastosować Promień Energii (A) (jeżeli przed renerfem) lub Pociskiem (A) (Jeżeli po renerfie), chcąc w ten sposób wyeliminować cel lub chociaż dotkliwie go zranić i zmusić do wypuszczenia Tory. Wtedy mógłby dalej działać. Wycofałby się i uważnie obserwował co się dzieje, używając jednocześnie Implozji (D), coby zaatakować swoją Ścianą najbliższego jej przeciwnika. Może by wyeliminował. A tak to trzymałby dystans (gdyby się uwolnił, jak nie, to by się wyrywał), licząc na to, że jego Energetyczne Ciało (PWM) w razie czego nie zawiodą go w razie potrzeby.

MG:
Co prawda Tora zdołał odgrodzić się od uderzającej bestii ścianą i zdołał uniknąć w ten sposób poważaniejszych obrażeń, które mogły okazać się bardzo poważne, gdyż stwór jednym uderzeniem roztrzaskał ową ścianę. Natomiast ten, który trzymał Torę nie pozostał bezczynny i puścił ręce chłopaka, wciąż trzymając nogi, co skończyło się bolesnym upadkiem na twarz. Torashiro ledwo zdołał podnieść głowę, żeby ujrzeć jak zaciśnięte ze sobą macki, niczym młot opadły na jego głowę. I nastała ciemność.

Bynajmniej nie był to koniec męki związanej z egzystencją w tym okropnym świecie. Minął pewien czas i poprzez ciemność Tora poczuł w sobie świadomość, że bolała go głowa, ręce, nogi oraz brzuch i plecy. Ogółem czuł się źle. Beznadziejnie. I do tego nie pozostało mu nic z rzeczy oprócz spodni. Znajdował się gdzieś na krańcu jakiejś jaskini. Za sobą miał czarną ścianę, a przed sobą korytarz, w oddali skręcający w lewo.

Torashiro: Potężnie obolały na całym ciele. Nie ma żadnych rzeczy oprócz spodni.

Czasami nie da się nic zrobić i tylko można obserwować jak wszelaki plan legnie w gruzach i rychły koniec nań spada. Jakimś jednak cudem przeżył. Nie wiedział do końca czemu. Czuł się źle, ale mimo to, spróbowałby wpierw jakoś określić swój stan. Czy poza ogólnym bólem i czuciem się jak wyrzuta szmata miał jakiekolwiek inne, poważniejsze obrażenia? Pierwsze co zauważył, to fakt, że był prawie nagi. Drugie, co zauważył, to brak jakiegokolwiek przedmiotu. A to, było już gorsze. Żył. Prawdopodobnie. Choć równie dobrze mógł być martwy. Mógł dołączyć do Sucharka. Z jednej strony cieszyłby się z takiego rozwiązania. Wreszcie spokój. Z dala od wyrzutów. Tutaj już nic nie mógł zrąbać. Raczej. Jednak czy życie pozagrobowe musiało się zaczynać z takim bólem? Rozejrzał się po okolicy. Jakaś jaskinia. Sięgnął w otchłanie pamięci, czy w ogóle pamiętał takową oraz spojrzał na ścianę za sobą. Czy byłą ona tak ciemna jak tamte odrzwia, które próbował otworzyć i które prędzej jego otworzyły, aniżeli on je? Czy może po prostu była to kamienna ściana tylko w mroku. Mało co widział. Gdyby to była podobna ściana do tamtej wcześniejszej, spróbowałby ją otworzyć Energetycznym Pchnięciem (D) lub chociaż w ten sposób trochę tej dziwnej substancji odepchać. A gdyby to nie to, to cóż mu pozostało. Powoli i ostrożnie, będąc obolałym, udałby się wgłąb korytarza, nasłuchując czy nic nie idzie i tak dalej, i tak dalej. Coś trzeba było zrobić.