Szczyt Góry Hakobe

First topic message reminder :

MG

Niektórzy z was dotarli już na szczyt góry, na której odbywało wydarzenie, które mogło zmienić historię Fiore. Był to ostatni przystanek przed latającą wyspą ostatnie miejsce, gdzie mogliście nieco odpocząć. Pierwsi dotarli samotnicy, nie zrzeszeni w żadnej gildii co mogło nieco dziwić i hańbić grupy, które powinny być lepiej zgrane i szybciej przejść swoją drogę. Co zaś zobaczyliście bardziej was pewnie interesowało. Ano ponad wami znajdowała się wcześniejsza wyspa, którą zobaczyliście u podnóża góry. Z dołu wydawało się malutka, dopiero teraz zauważyliście jej ogrom, który mógłby was przytłaczać. Jak się jednak można było dostać na jej powierzchnię ze szczytu góry? Nie było żadnej drabinki, ani niczego innego. Jedynie strop światła, który unosił piasek ze szczytu Hakobe ku górze. Wyglądało to jak jakiś teleport, tak jak w ilustrowanych książkach o ufo porywającym niegrzeczne dzieci. Tyle, że tym razem działo się to naprawdę. Nie powinniście tutaj za długo siedzieć, ponieważ robiło się już zimno i mogliście przemarznąć. Wiedzieliście również, że po wejściu w snop światła przedostaniecie się do celu waszej wędrówki, gdzie rozegra się decydująca walka. Czy w tak nielicznej grupie byliście jednak na nią gotowi? Decyzję pozostawiam wam. Od tej pory osoby, które zakończyły swoje stoki mogą udać się teleportem na latającą wyspę - Atlantydę. Niech jednak najpierw napiszą w tym temacie jak wchodzą w snop światła.

Odrzucony... No cóż. Tego Tsubaczek co prawda nie przewidział, ale trudno. Zawsze można spróbować raz jeszcze, prawda? I to spróbować zaraz, żeby nie było. 
- Zrób to raz jeszcze - powiedział rudowłosy siadając. Nie wiedział na czym siada, ani właściwie czy może tu siadać, ale co tam. Najwyżej Esc jakoś go opierdzieli, czy coś. Albo się Tsu ześlizgnie gdzieś w cholerę. Albo tyłek przypali. Ale nie, przecież Esc by go jakoś ostrzegł, prawda? Musi. Znaczy, powinien.
Przecierając oczy, chłopak znowu zaczął rozmyślać o tym, co przed chwilą działo się w jego umyśle. Przecież nie codziennie człowiek uświadamia sobie, że jest słaby. A jeszcze rzadziej przyznaje to tak bez żadnego powodu.

-Chcesz umrzeć lub stracić wzrok na stałe? - rzucił retorycznie Escanor, którego wciąż nie dostrzegał. W ogóle nie wyglądało, jakby planowało mu się polepszyć. -Musisz się zregenerować. W ogóle powinieneś się cieszyć, że udało mi się odzyskać lacrymę, zwykle w takich sytuacjach są one niszczone. - dodał jeszcze z westchnięciem, a Tsu mógł słyszeć, jak mężczyzna się przechadza gdzieś dookoła niego, sądząc po odgłosach, po drewnianej podłodze tej prowizorycznej chatki. Przez moment była cisza, aż miecznik nagle nie rzucił -Co tu robi osoba z Bosco? - rzekł od niechcenia, tym samym wydając z drewnianych desek głośniejsze skrzypnięcie, zupełnie jakby usiadł. Na ile to było prawdy? Rudzielec nie mógł tego określić w tym stanie.

- Heh - "zaśmiał" się Tsu, słysząc pytanie Escanora. Całkowicie zignorował to co staruszek mówił wcześniej, zastanawiając się jak powinna wyglądać odpowiedź na ostatnie pytanie. Co on tu właściwie robił?
No właśnie, co? Wyruszył w drogę aby dokonać zemsty na bandytach, którzy zaatakowali jego rodzinę.  I którzy wyrżnęli znaczną część jego najbliższych, ludzi, którzy byli dla niego niemal tak cenni jak własna rodzina. Mimo, że w większości byli sługami. Ale skoro zemsta została już dokonana, a bandyci nie żyją, to po co on tak właściwie wciąż siedzi w Fiore? Mógłby przecież już dawno wrócić do Bosco, do dziadka, gdzie pewnie uczyłby się czegoś nudnego... Ale i bezpiecznego. Byłby z dala od niebezpieczeństw, bo przecież dziadzio pewnie wzmocnił obronę dworu. A przynajmniej powinien to zrobić. A skoro jest dość mądrym człowiekiem, to pewnie to zrobił...
Wróć. Tsu, skup się bo odchodzisz od głównego tematu. Co robisz we Fiore.
Ostatni bandyta. Ostatnia walka. ten moment, gdy Yumi wskoczyła przed ciebie, przez co została śmiertelnie ranna a ty mogłeś dobić tego skurwiela. Pamiętasz to? Pamiętasz co jej obiecałeś? Że nikogo więcej to nie spotka. Że nikt więcej ie będzie znał tego uczucia straty. Że nikt więcej nie będzie samotny. Że będziesz ostatnim samotnikiem. Dlatego jesteś w Fiore. Aby wzrosnąć w siłę, żeby móc spełnić to marzenie. Wasze marzenie. Chociaż... Czy to raczej nie tak, że chcesz spełnić JEJ marzenie w ramach rekompensaty za to, że poświęciła swe życie aby Cię uratować? Przyznaj się, Tsubaki. To nie Ty chcesz pomóc ludziom. To ona chciała. A przez to, to również Twoje marzenie.
- Próbuję spełnić czyjeś marzenie - powiedział spokojnie chłopak, uśmiechając się szeroko w stronę miejsca, gdzie prawdopodobnie siedział Escanor. Tak. To właśnie robił.

Poza cichym szeptem wiatru poza domkiem nic nie przeszkadzało Tsubakiemu w wypowiedzeniu tak skomplikowanej sekwencji słów popularnie zwanej zdaniem. Mężczyzna przez moment siedział cicho, gdy nagle dało się słyszeć westchnięcie.
-Żyj dla siebie. Inaczej nie będziesz szczęśliwy, jeżeli nie będziesz miał celu w życiu. - rzucił z lekkim zażenowaniem Escanor, a w jego głosie nie czuć było zupełnie nic. Tak jakby stwierdził jakiś oczywisty fakt. Nie naśmiewał się, nie współczuł, po prostu nic. Po chwili jednak dodał -Idź spać. Jak jutro ci się nie polepszy, to będziesz się martwić. Jak jednak będziesz widział, to wszczepimy ci ją ponownie. - rozkazał, a Tsu, choć nie widział, miał wrażenie, że mężczyzna potężnie wbił w niego swe spojrzenie.

- Nie powiedziałem, że nie mam celu w życiu. Pytałeś co tu robię, więc Ci odpowiedziałem - próbuję spełnić czyjeś marzenie. Marzenie, które w momencie jej śmierci stało się też moim marzeniem. - dodał Tsubaki, słysząc komentarz Escanora dotyczący jego wcześniejszej wypowiedzi. Głos miał Tsu spokojny, dokładnie tak samo jak poprzednio. Słysząc, że jeżeli jutro mu się poprawi próba zostanie przeprowadzona ponownie Tsubaki po raz pierwszy od momentu przebudzenia poczuł się szczęśliwy. A więc nie będzie musiał tracić aż tak dużej ilości czasu i bez większej zwłoki będzie mógł kontynuować trening. A potem... Zaraz. Przecież miał zrobić coś jeszcze. DS z FT. Yugata. Przecież miał się z nią spotkać! Cholera jasna... No nic. To też trzeba będzie załatwić w swoim czasie. A teraz... Teraz trzeba spać. I modlić się o to, żeby wzrok wrócił.

-Hmhp, niech będzie - rzucił Escanor, po czym pozwolił Tsubakiemu zasnąć. Gdy się ocknął... nic nie widział. A przynajmniej takie miał wrażenie, bowiem po kilkunastu sekundach odkrył, że miał na oczach czarną przepaskę, która była czymś lekko nawilżona. Mimo wszystko, jego wzrok był wciąż lekko rozmazany, jednak był w stanie coś określić. Escanora nie było. Nie w tym pomieszczeniu. A to on chyba wiedział, gdzie teraz jest lacryma. Krótka panika została jednak zastąpiona ulgą, gdy Tsu wyszedł na zewnątrz, widząc mężczyznę wpatrującego się skupionym spojrzeniem gdzieś w horyzont.
-Co planujesz zrobić, jak już skończymy? - rzucił jedno jeszcze pytanie, podnosząc do góry prawą dłoń, w której trzymał lacrymę, przygotowany do ponownego "wszczepienia", oczekując tak naprawdę tylko na odpowiedź chłopaka.

- Opanować tą moc... A potem muszę kogoś spotkać. Swoją drogą, będzie Ci przeszkadzało jeżeli zdobędziesz kolejnego ucznia? - odpowiedział Tsubaki, starając się udawać spokojnego. Bo tak naprawdę nie był spokojny. Już za chwilę Escanor ponownie przeprowadzi wszczepienie, które ponownie może się nie udać. A wtedy... No cóż. Nie tylko lacryma będzie stracona, ale także i prawdopodobnie jeden ze zmysłów chłopaka. A także może i stanie się coś gorszego. W sumie, kto wie co się stanie? Może straci rękę? Albo nogę? Albo... Coś innego i zostanie dziewczynką? Co wtedy? 
Wtedy, to... Nic. Nic się nie stanie. Zwyczajnie wróci do dziadka, do Bosco i tam będzie wiódł to swoje nędzne życie. Ale to będzie straszne. I nudne. I... ~ Ja nie chcę tam wracać ~ pomyślał Tsu, uspokajając swój oddech. Będzie co ma być. I będzie dobrze. Choćby nie wiem co, będzie dobrze.

-Nawet jakbym odmówił, kretyni są zbyt uparci, by się ich ot tak pozbyć. - skomentował mężczyzna, po czym, zanim Tsu nawet zdażył zareagować ponownie otwartą dłonią wbił mu lacrymę prosto w środek klatki piersiowej. Tym razem jednak energia wydzielona z kuli była znacznie potężniejsza, tak, że pioruny były nawet w stanie poparzyć ciało rudzielca, jednak ten ból był niczym, w porównaniu do uczucia rozrywania jego ciała od środka, komórka, po komórce...

Błysk i grzmot. Pierwsze rzeczy jakie dotarły do świadomości Tsu, gdy ten ją odzyskał. Był na szczycie ośnieżonej góry, dookoła ciemnych burzowych chmur, po których co i rusz przeskakiwały błyskawice. Jeden krok w bok wystarczył, by spaść z urwiska, prosto w kolejną chmurę, która uniemożliwiała dostrzeżenie czegokolwiek przed nią. Wyładowania coraz mocniej się nasilały, ogłuszając swym blaskiem i hukiem stojącego na prawdopodobnym szczycie góry rudzielca.

~ Gdzie ja jestem? ~ było pierwszą myślą, która przedarła się do umysłu Tsubakiego który.. No cóż. Nie był w zbyt ciekawej sytuacji. Ale przynajmniej nie spadał. Póki co. Chociaż, ta burza... To chyba prawdziwe niebezpieczeństwo. Bo jakby nie patrzyć, jest w dość wysokim miejscu. A burza lubi jak coś jest wysoko... Tyle, że takie przytulenie od pioruna nie jest zbyt fajne. Bo jak taki pierdolnie, to nawet jak się przeżyje to może być kiepsko. Szczególnie, ze jest na szczycie pierdzielonej góry! Przecież jak tu dostanie to będzie chuj, po ptokach, spadnie i umrze. Jak go pierwsze co piorun nie pierdzielnie. A to jest bardzo, ale to bardzo możliwe.
Starając się powoli wstać (tak, coby się zaraz z tej góry nie ześlizgnąć) Tsubaki starał się przypomnieć sobie, jak się tu znalazł. Ostatnim wspomnieniem było wszczepienie lacry... Chuj z burzą. Dawać te pioruny! Skoro tu jest, to znaczy, ze się wszczepienie udało! Tsu został DSem błyskawic! Huehuehuehue, gdzie te pioruny?! Dawać no je!
Zaraz. A jak się nie udało i się Escanor wziął i zdenerwował i go tu wsadził, coby zaślepiony wizją nowej mocy dostał piorunem i zdechł? To możliwe. ten stary pierdziel był w stanie to zrobić. Cholera jasna. Co robić, co robić... 
Raz kozie śmierć. To uczucie było inne od poprzedniego. Tym razem na pewno się udało. Musiało. Albo się udało albo zaraz tu umrze. Skoro podczas wszczepienia nie umarł, to pewnie zaraz umrze. Trudno. Widać tak chciał los. Stając na równych nogach, Tsubaki otworzył oczy, po czym spojrzał prosto w niebo. No dalej. Przekonajmy się, co się w końcu stało.

Jakże patetyczna wewnętrzna przemowa i postawa, tak nijakie były zdarzenia, gdy Tsu stanął twarzą w twarz z burzą. Potężny piorun trafił go w klatkę piersiową, tak, że wypluł trochę krwi i odleciał do tyłu, spadając z góry. Leciał tak kilka metrów, gdy to jego ciało zderzyło się z klifem góry i tak obijając się leciał w dół, aż ostatecznie wylądował na jakiejś półce skalnej kilka metrów poniżej chmur dość mocno poraniony. Był słaby i zmęczony, a burza zdawała się nasilać. Pod sobą widział tylko jak góra rozchodziła się, otoczona rozległymi równinami, tak różnymi od Hakobe. W dole widział również chmury burzowe, jednak te, które były tuż nad nim, były zdecydowanie groźniejsze w tej chwili. Pojedynczy huk pioruna i słyszał jak kilka metrów od niego zaczyna formować się lawina od uderzenia ładunku elektrycznego w zbocze skalne.

~ Przeżyłem. Przeżyłem uderzenie pioruna. I wciąż jestem świadomy. Czyżby jednak to wszczepienie się udało? Tylko skoro się udało, to dlaczego aż tak zabolało gdy piorun zderzył się z ciałem? Może nie udało się do końca? ~ zastanawiał się Tsubaki, wciąż spadając. Znaczy wróć. Chyba właśnie wylądował i... Jednak nie. Wciąż spada. Cholera, przecież on zaraz umrze od obrażeń związanych ze spadaniem!
Tak! W końcu lądowanie! No i super. To teraz tylko się ogarnąć i można iść wpierdzielić Escanorowi. Oj się typ doigrał, ale ma teraz przewalone... Już nawet walić to, że jest prawie bogiem. Walić to. Nie. Tsu se da radę. On jest dobry. I jest wkurwiony. TEN PATAFIAN ZOSTAWIŁ GO TU NA ŚMIERĆ. A to już krwi wymaga. I zemsty. Oko za oko, ząb za ząb, czy coś. Jedna prawie-śmierć za jedną-prawie śmierć. 
Wstając, Tsubaki rozejrzał się wokół i... No cóż. Wygląda na to, ze ten stary ch*j wywiózł go gdzieś w... Cholerę. W cholerę go wywiózł. A to jeszcze bardziej zasługuje na karę!

Elektryczność była odczuwana w powietrzu, pewnie nawet i dla przeciętnego człowieka. A co dopiero dla maga elektryczności. Czuł, jak burza zdaje się co i rusz zbierać siłę, by z kolejnym uderzeniem przystąpić do potężnego szturmu. Potężny piorun uderzył zaledwie metr od chłopaka, usuwając jednocześnie dość spory obszar półki skalnej. Inne błyskawice przelatywały po niebie, jakby dopiero gromadząc moc, przed ostatecznym atakiem. A Tsu coś czuł, że zaraz rozpęta się tu prawdziwe piekło.

- Oho... - to właśnie wydał z siebie Tsubaki, patrząc w stronę nieba. Nie dobrze. Zaraz coś naprawdę mocnego gdzieś tu uderzy i patrząc na to, że póki co te pioruny jakimś cudem to właśnie w okolice chłopaka trafiają (albo przynajmniej się starają, tylko im coś póki co nie za bardzo wychodzi...) to właśnie on będzie celem tego "czegoś". Cholera, co tu robić... 
Już to, że pole podłoża na którym aktualnie się Tsu znajdował się chwilkę temu zmniejszyło nie było jakoś ważne. Jakby nie patrzeć, tu się wszystko psuje. Znaczy się niszczy. No, wiadomo o co cho. Wiec tym się jakoś Tsu nie przejął. Przejął się jednak tą wszechobecną elektrycznością. Tym napięciem, które go otaczało. Bo... No ej, to nie było normalne. Może i jest na górze, a wokół panuje burza, ale to naprawdę nie jest normalne. 
Dlatego też, wyciągając w górę rękę, Tsubaczek postanowił troszkę "rozładować" to napięcie panujące na górze. To, które zaraz prawdopodobnie w niego będzie chciało uderzyć. A tego chłopak może już nie przeżyć. No więc, przez tą wyciągniętą rękę Tsubaczek korzysta ze Smoka (A) coby z jego pomocą to napięcie rozładować. Ale ale, nie przywołuje jednego stwora. Nie. Przywołuje ich trzy. Bo na czwartego mu many nie starczy. Ale! Żeby dać im jak największą moc (i pozwolić temu napięciu z nieba "zejść") pozostałą manę dzieli pomiędzy powstałymi smokami po równo. Prawie. Bo to ten ostatni dostanie 11 MM zamiast 10. No i, spuszczając tą rękę w dół ruchem energicznym, w tym samym kierunku lecą też smoki. W sensie w ziemie. Coby się z nią zderzyły, odprowadzając całe to napięcie w naszą kochaną mamuśkę.

Tsu widząc zbierające się ładunki postanowił wykorzystać Smoki by rozładować całe to napięcie. Co ciekawe, energia wprost przepływała przez jego ciało bez najmniejszego oporu. Nie miał problemu z użyciem jej w całości, jednakże... odczuł coś dziwnego. Czuł się pusto. Zupełnie tak, jakby zaraz miał się rozpaść. Przez moment chmury trwały w ciszy. Gdzieniegdzie pojawiły się nawet prześwity słoneczne, gdy nagle znów zagrzmiało i tam, gdzie przelatywały promienie światła, ponownie zapadł mrok. Rudzielec usłyszał ponownie odgłosy elektryczności, które wprost napływały zza jego pleców, od strony "równin". Widział ogromny cień mknący w jego stronę.