Szczyt Góry Hakobe

First topic message reminder :

MG

Niektórzy z was dotarli już na szczyt góry, na której odbywało wydarzenie, które mogło zmienić historię Fiore. Był to ostatni przystanek przed latającą wyspą ostatnie miejsce, gdzie mogliście nieco odpocząć. Pierwsi dotarli samotnicy, nie zrzeszeni w żadnej gildii co mogło nieco dziwić i hańbić grupy, które powinny być lepiej zgrane i szybciej przejść swoją drogę. Co zaś zobaczyliście bardziej was pewnie interesowało. Ano ponad wami znajdowała się wcześniejsza wyspa, którą zobaczyliście u podnóża góry. Z dołu wydawało się malutka, dopiero teraz zauważyliście jej ogrom, który mógłby was przytłaczać. Jak się jednak można było dostać na jej powierzchnię ze szczytu góry? Nie było żadnej drabinki, ani niczego innego. Jedynie strop światła, który unosił piasek ze szczytu Hakobe ku górze. Wyglądało to jak jakiś teleport, tak jak w ilustrowanych książkach o ufo porywającym niegrzeczne dzieci. Tyle, że tym razem działo się to naprawdę. Nie powinniście tutaj za długo siedzieć, ponieważ robiło się już zimno i mogliście przemarznąć. Wiedzieliście również, że po wejściu w snop światła przedostaniecie się do celu waszej wędrówki, gdzie rozegra się decydująca walka. Czy w tak nielicznej grupie byliście jednak na nią gotowi? Decyzję pozostawiam wam. Od tej pory osoby, które zakończyły swoje stoki mogą udać się teleportem na latającą wyspę - Atlantydę. Niech jednak najpierw napiszą w tym temacie jak wchodzą w snop światła.

Rudzielec i jego zachowanie idealnie w tej chwili pasowało na gifa z tekstem "my body is ready". Czekał i czekał i usłyszał... huk, trzask i potężne wyładowanie elektryczne, które wprost samą aurą zmusiło go, by usiadł. Nie trafiło jednak w niego. Gdy otworzył oczy, które z szoku zamknął dostrzegł przed sobą coś, co przypominało ogromną elektryczną kulę, która rozmiarami tak kilkunastokrotnie przekraczała rudiego. Ot... lewitowała i nic nie robiła, choć Tsu czuł, że zaraz go popieści i to w taki sposób, że to będzie ostatnie uczucie jakiego doświadczy.

Well... To nie to czego się Tsu spodziewał. Oczekiwał raczej tego, że to coś w niego wleci, odrzuci gdzieś w tył i zabije a to nie dość, że w niego nie wleciało to jeszcze się zatrzymało przed nim! Wow! Co za zaskoczenie! A teraz skup się chłopie, bo zaraz zdechniesz. 
Po pierwsze, czym jest to coś. Poza tym, że jest elektrycznością. I prawdopodobnie Twoją magią. A skoro to Twoja magia, to powinieneś to raczej wchłonąć. Więc to do cholery zrób. Tylko jak? Podchodząc powolutku do kuli, rudy wystawił doń rozłożona łapkę, tak jakby chciał kulkę pogłaskać. Bo taki rzutohug to chyba za dużo jak na pierwsze spotkanie poza ciałem, nie? Wpierw trzeba się oswoić, pogadać, postawić sprawę jasno ... (Słuchaj no magio, robimy dil. Ty będziesz najsilniejsza n świecie, a ja dam Ci ujście i raz w tygodniu nakarmię czekoladą. Nie pasuje? No to raz dziennie. Co godzinę. Co 15 minut, ale w dzień bo czasami trzeba spać. To jak?) TSU DO CHOLERY. Skup się.
Podchodąc rudzielec przełyka ślinę coby nadać sytuacji dramatyzmu, po czym... Stara się kuli dotknąć tą łapką co to ją się starał elektryczność pogłaskać. I gdy już jej dotknie, stara się włożyć rękę do środka coby zaraz za ręką wsadzić tam całe ciało i miejmy nadzieję w taki sposób pochłonąć całe te ładunki. Jak się uda - profit. Jak nie... No cóż. Esc pewnie go pochowa pod jakimś kamieniem, czy coś... O ILE WRÓCI.

Tsu podchodził ostrożnie do kuli elektryczności, jednak... zanim zdążył jej dotknąć potężne pioruny, które grubością przypominały kilkunastu chłopa związanych razem wystrzeliły na boki tworząc coś na wzór tułowia dość dużej istoty. Cztery nogi plus szyja. Potężny podmuch ponownie zmusił rudzielca, by ten usiadł na tym cholernym dupsku i czekał.
-Tszzzzzego!? - gromki huk, którego źródło znajdowało się wewnątrz elektrycznego... czegoś rozniósł się po okolicy, przy okazji niszcząc część terenu.

- Jasna dupo mojego świętego ojczulka - wymamrotał chłopak, obserwując stwora który "rozwinął" się z tej kuli elektryczności. Co to do cholery jasnej jest? Czy to możliwe, żeby w lacrymach zamykali prawdziwe smoki? Nie, przecież... Nie, przecież to nie możliwe! 
A więc może to tylko dusza smoka? Tylko jak do jasnej ciasnej ktoś wyciągnął ze smoka duszę? 
- Czym jesteś? - zapytał ni z tego ni z owego Tsu, zaskakując nawet samego siebie tym pytaniem. To na prawdę on je zadał? Jak? Przecież jeszcze chwilę temu nie mógł nawet ruszyć palcem ze strachu! - I... gdzie jesteśmy? Chwilę temu byłem na górze Hakobe, potem Escanor, niech go piekło pochłonie, przeprowadził wszczepienie i znalazłem się... Tutaj. - powiedział jeszcze, korzystając z powrotu zdolności mowy. Czy to naprawdę może być smok? 

Owe elektryczne coś milczało przez chwilę, jednak, gdy Tsu zaczął za wiele mówić wiele pomniejszych błyskawic wyszło z ciała istoty siejąc prawdziwe spustoszenie otaczającego terenu. Cud, że półka skalna jeszcze jakoś egzystowała.
-TSZZZZZZZZZZZZZZZZZEGO! - rozległ się głośny ryk, a wyładowania elektryczne robiące za swoiste odnóża zniszczyły podstawy czegoś, na czym się zapierały. Co gorsza, pioruny niszczące okolicę nie zniknęły, kilka nawet przeleciało kilka centymetrów od rudzielca, stawiające jego włosy w stan gotowości.

Well... Well fuck. Nie jest dobrze. Ba, jest bardzo, bardzo nie dobrze.  To coś jest niebezpieczne, a Tsu nie za bardzo ma jak z nim walczyć... Więc może by tak z nim porozmawiać? Albo przynajmniej odpowiedzieć? Skoro już zapytał czego... 
- MOCY! - wykrzyknął Tsu, wstając na równe nogi. No bo o właśnie tego chciał. Mocy. Mocy, która pozwoli mu zaprowadzić pokój na świecie i uratować ludzkość od krzywd. Tak, to właśnie tego mu teraz potrzeba. A ten stwór może mu to dać. Chyba. Miejmy nadzieję. - MOŻESZ DAĆ MI MOC, GRUBY BRZYDALU? 
Dobra. Czas się żegnać, bo ten dziad pewnie zaraz go zeżre. Znaczy, mnie zeżre. No więc... Mamo, nigdy Cię nie znałem, nie żałuję. Tato... Ciebie też nie znałem, ponoć nawet dziadek Cię nie znał. Ale... Boziu, o ile wyjdę z tego cały obiecuję, że znajdę ojca i skopię mu dupsko za to, że zostawił matkę i mnie na pastwę losu. 
Patrząc prosto na stwora, Tsu czekał. 

Istota trwała i trwała, jednak, gdy Tsu nazwał ją grubym brzydalem ta... uderzyła go łapą, posyłając go na sąsiadujący szczyt, wbijając dość mocno ciało rudzielca w skały i przyprawiając o niemały ból i nagromadzenie krwi w ustach, które wprost zdawało się powiększać i powiększać. Po chwili kolejny huk, trzask i wstrząs. To to coś wylądowało u wylotu wgłębienia wyżłobionego magiem elektryczności.
-MOSSSSSZZZZZZZZZZZY?! - ryknęło na niego wraz z kolejną porcją elektryczności, która tym razem trafiła Tsubakiego przyprawiając jego barki, brzuch i uda o poparzenia i niemiłe uczucie bezwładności mięśniowej.

Jest coraz gorzej, ale wciąż nie jest najgorzej! Chce się grubas bić? No to się będziemy bić! 
- MOCY, TY GRUBY, MOCARNY GADZIE! MÓWIĆ BYŚ SIĘ CHOCIAŻ NAUCZYŁ, NAWET JA MOGŁEM! - krzyczał Tsu, wypluwając napływającą do ust krew. Chciał na stwora skoczyć z pięściami, bo już mu powolutku zaczynał na nerwach działać ten przygłup, ale... No cóż. Przygłupy tak mają, że są silne. A ten jest wyjątkowo silny. W dodatku Tsu jest bez many... A tam. Trzeba go zwyczajnie przegadać. - Smok, psia jego mać. TO JUŻ JA LEPIEJ MÓWIĘ NIŻ TY, A TO NIE JEST MÓJ OJCZYSTY JĘZYK! -dodał krzycząc głośno, mentalnie przygotowując się również na kolejne uderzenie niezbyt inteligentnego gada. Chociaż, czy można nazwać inteligentnym kogoś, kto obraża o wiele silniejszą od siebie istotę? 


/ to tylko pogrubione w języku Bosco

Czuć było napięcie w powietrzu. I nie chodziło tutaj tylko i wyłącznie o napiętą atmosferę. Każde kolejne słowo Tsu tylko i wyłącznie potęgowało to uczucie, aż w końcu potężny piorun przeszył jego klatkę piersiową na wylot. Mimo ogromnego bólu i upływu krwi... ten nie odpływał. Tylko trwał i trwał. Widział wyraźnie rozjuszoną elektryczna kulkę, która wzięła zamach i potężnym ruchem skruszyła górę, w którą wbił się Tsu. Dopiero wtedy rudzielec zaczął odpływać w mrok.

Gdy się ocknął, pierwsze co usłyszał...
-No ja pieprzę, nie potrafisz ani umrzeć, ani łaskawie przyswoić tej pieprzonej lacrymy? - to był głos Escanora, który najwidoczniej był załamany postawą chłopaka, który obecnie czuł się... jak po długiej wycieczce bez przerwy, wody i posiłku. Słowem... był wycieńczony. Do tego... cholernie go bolała klatka piersiowa, a gdy się przyjrzał, wszystkie obrażenia, poza przebiciem na wylot, miał także i na swoim ciele. Wszelkie oparzenia, stłuczenia, skaleczenia. Wszystko.

Potwór się chyba zdenerwował na słowa Tsu, ale... Trudno. Przynajmniej rudzielec powiedział mu co myśli. Czyli był szczery. A szczerość jest ponoć najważniejsza, więc no. Więc fajno. Znaczy byłoby fajnie, gdyby się stworek(smok?) aż tak nie zdenerwował, i prawie Tsubaczka życia nie pozbawił. Czując jak "odlatuje", Tsubaczek posłał jeszcze potworkowi szeroki uśmiech.

Escanor. To na pewno głos Escanora. Czyżby dopiero co znajdował się Tsu w swoim własnym umyśle? Ciele? Duszy? Czymś w tym stylu? Na to wygląda. Czyli stworek jest jego magią. Albo lacrymą, jedno z dwóch. A to oznacza... Cholera jasna! Trzeba było tak od razu!
- Przynajmniej już wiem, jak to zrobić - wydyszał z siebie chłopak, rozglądając się wokół. Gdzie on się właściwie teraz znajdował? Czyżby w tym samym miejscu, co to mu staruch lacrymę wbijał? Byłoby miło, chociaż, jeżeli przeniósłby Tsubaczka gdzieś do ciepełka też byłoby fajnie. - Daj mi chwilkę i możemy jechać jeszcze raz. Nie ma czasu do stracenia! - dodał jeszcze, próbując "wstać". 

Tsu znajdował się na deskach niewielkiej chatynki, w której to pomieszkiwał ostatnimi czasy. A przynajmniej zdarzyło mu się nocować... raz... czy dwa... jakoś... nieważne. Tak czy inaczej Escanor nawet nie patrzył na rudzielca, jak ten gotował się do kolejnej próby.
-Jeszcze jedno odrzucenie i lacryma będzie zniszczona. Nawet nie wiem czy teraz będziesz w stanie obudzić jej pełną moc. Zbyt wiele razy była odzyskiwana na siłę. - rzucił mężczyzna patrząc za okno, po chwili dodając -Poza tym, zaczniemy minimum za trzy godziny, jak będzie już zbliżał się zmierzch. Ty wypoczniesz przynajmniej, a być może lacryma nie zostanie nadużyta w zbyt krótkim czasie. - zakończył wypowiedź westchnięciem.

- Nie martw się, tym razem się uda. - powiedział spokojnie obolały Tsu. Teraz był już pewien, że to gadające coś było mocą jego lacrymy, więc wszystko pójdzie o wiele prościej. Miejmy nadzieję. Słysząc, że musi poczekać jeszcze trzy godziny, chłopak niezbyt się przejął. Mimo, że na początku było mu dość śpieszno, teraz zdał sobie z czegoś sprawę. Przecież był połamany. I to dość dobrze, więc zanim wróci do formy minie z tydzień! A co to takie trzy godziny w porównaniu do tygodnia! Cholera jasna no. Przecież Yugi może w tym czasie zginąć! Albo iść gdzieś na misję! - Escanor, możesz coś poradzić na te rany? I... Co się działo podczas wszczepienia? 

Escanor popatrzył na chłopaka i stwierdził:
-Nie zamierzam. Inaczej byłbyś niesamodzielny. - rzucił beznamiętnie patrząc przez okno, po czym odpowiedział na kolejne pytanie -Wierzgałeś, raziłeś się prądem. Tyle. - po czym oparł się o prowizoryczną framugę okienną, tak, że Tsu widział tylko tył jego głowy, czyli spięte w kitkę, białe włosy. Za oknem rudzielec dostrzegł delikatnie opadający śnieg. Przez najbliższe kilka minut Escanor nawet nie drgnął i nic nie zapowiadało, że ma się ten stan szybko zmienić.

- Tehehe - zaśmiał się rudzielec, słysząc odpowiedź Escanora na temat jego leczenia. No tak, bo przecież czego mógł się spodziewać? Przecież to było wiadome od samego początku, że siwy dziadyga mu nie pomoże. Cholera by to! Ale w sumie, jest jeszcze nadzieja. Przecież Ci co potrafią korzystać z magii smoczego zabójcy potrafią się leczyć, wchłaniając swój element! Tak! A skoro to potrafią, to Tsu po wszczepieniu też będzie w stanie to zrobić. Więc trzeba tylko poprawnie przeprowadzić wszczepienie, a potem potraktować rudzielca sporą dawką prundu i będzie jak nowy! Takie to proste!
Ale. Do kolejnego wszczepienia jeszcze trochę czasu, a tu nie ma za bardzo co robić. Ba! nawet trenować jak nie ma, bo w tym stanie to Escanor go szybciej zabije niż czegoś nauczy. Więc... Można go o coś zapytać!
- Dobrze pamiętam, że przede mną też miałeś ucznia? Tego co to zabił demona powstałego z krwi Rudiego? Jaki on był? Silniejszy niż ja? Co się z nim teraz dzieje? - pytania wylatywały z rudych ust jak z karabinu, jednak to dlatego, że Tsu się zwyczajnie nudził. A gdy Escu będzie coś opowiadał, przynajmniej będzie miał jakieś zajęcie. 

Escanor w ogóle nie zareagował na krótki śmiech Tsubakiego, praktycznie nie drgając. Dopiero potem odwrócił się twarzą w stronę rudzielca i zaczął opowiadać:
-Był idiotą i kretynem, podążającym za bezsensownym, dziecinnym i durnym marzeniem, a jego towarzyszką była zadufana w sobie debilka, myśląca, że wie wszystko. - krótko i bez emocji opisał swojego innego ucznia po czym dodał -Chociaż on przynajmniej próbował się nauczyć szermierki. Ale i tak, był mniej wymagający do pokonania. Choć w przeciwieństwie do ciebie on nie miał takich forów. - stwierdził, na sam koniec wzdychając. -Zresztą też za bardzo się od niego nie różnisz. Też nie jesteś w stanie sensownie myśleć. - zakończył wypowiedź po kilku chwilach ciszy, zamykając oczy.