Pomieszczenie z celami

W tym ponurym miejscu znalazła się czerwonowłosa wiedźma. Pozbawiona swojego kota, pozbawiona miotły, a i być może jakiś pokładów dumy. Przegrała z nędznymi policjantami i teraz miała odczekać dzień, bądź dwa, aż zostanie wezwana przed sąd i osądzona jak zwyczajny śmiertelnik. Jakby tego było mało - zabrali także jej wisiorek, który miał ją uratować z poważniejszych opresji. Przynajmniej teoretycznie... Jakby tego było mało, dookoła panowała cisza, jakby tylko ona znajdywała się w tym miejscu. Kiedy zaczęło się ściemniać, mogła stwierdzić, że jest już głodna, a zarazem, że w celi numer dwa - bo właśnie w tej, a nie innej była dziewczyna - światło zza kratek przestaje dochodzić. Jedynie kroki niesione echem i dość radosne pogwizdywanie oraz brzdęk naczyń w oddali zdawały się przerywać bezkres ciszy. Tylko... co miała zrobić teraz?

Było źle. Bardzo źle. Kij z celą. Bel nie może oddalić się na więcej jak 10 metrów, więc pewnie daleko też nie jest. DALEJ NIE MA SWOJEGO KAPELUSZA! Ani trochę nie zbliżyła się do jego odzyskania. Mogli ją pozbawić kota, miotły, wsadzić do ciemnej celi, ale bez kapelusza czuła się jak nie Minerva. TO NA PEWNO DLATEGO ZAWALIŁA! TO NA PEWNO DLATEGO JĄ ZŁAPALI! Tak, to wszystko musiało być winą braku kapelusza. A teraz czekała w ciemnej celi, wybijając paznokciami jakiś rytm, jakąś starą melodię, która niegdyś utkwiła jej w pamięci. Stara jak świat, śpiewana jeszcze za jej czasów w Stelli. Tak też nie było kompletnie cicho. Zupełnie nie zwracała uwagi na kroki zza drzwi. Nic ją specjalnie nie obchodziło. Czekałą tylko na okazję do ucieczki. A ta musiała w końcu nadejść. Ciekawe gdzie jest jej miotła... I naszyjnik... I KAPELUSZ....

...nucona melodia wydawała się nad wyraz znajoma. Do tego ona wraz z brzdękiem naczyń przybierały na silę. Dziewczyna była w stanie dosłyszeć nawet jakieś słowa, które poprzedzało jedynie skrzypnięcie drzwi. Wszystko po to, aby w pewnym momencie przed jej celą zatrzymał się zwyczajny wózek restauracyjny, a na nim jakieś tacki, prowizoryczne naczynia oraz spory gar dziwnie pachnącej substancji. Substancji, która w niedługim czasie znalazła się w misce i wylądowała na tacce. Wszystkiemu zaś towarzyszył rozbawiony, a zarazem jakby zawiedziony szept. - Nie sądziłem, że upadniesz tak nisko. Nah... Trzeba będzie cię jakoś ukarać - rzucił jedynie znany jej chłopak, dla którego miała wykonać zadanie. Jego oczy cały czas pozostawały zamknięte, a na sobie miał coś, co wyglądało jak mundur policyjny. Do tego wszystkiego zdawało się, jakby upewniał się, że ktoś za nim na pewno go nie słyszy, ani nie zauważy tego, jak dorzucał coś do lepkiej mazi, która miała chyba robić za kolację. Mimo to, nie czekał aż dziewczyna odbierze tacę, a jedynie przesunął ją przez szczelinę celi pozwalając jej upaść po drugiej stronie na ziemię z metalicznym brzdękiem - zarówno tacki, co półmiska oraz... czegoś innego?

Oho, wiedźma ma gościa! O jak miło, jak uroczo. Zerknęła leniwie w stronę osoby, której to głos dość dobrze zdążyła zapamiętać. Dopiero jednak po chwili zaczęły do niej docierać inne fakty. Na przykład taki, że to ON zabrał jej kapelusz i to ON ją w to wszystko wpakował. Zaczęła na niego groźnie wzroczyć, uśmiechając się cierpko w jego stronę. - Kogo to moje oczy widzą... - rzuciła na przywitanie, chociaż równie dobrze mógł już sobie iść. Nie potrzebowała go tutaj. Zwłaszcza, ze nie wyglądało na to, żeby miał obecnie przy sobie jej kapelusz. Widząc spadającą tackę z czymś, co chyba od biedy można nazwać posiłkiem, wstała z miejsca odsuwając się bardziej od dziwnej mazi, a do której wcześniej coś dodał. - I tak nie byłam głodna... - skwitowała, czekając. Na co? Pewnie na jakieś monstra, potwory, mutanty zrodzone z dziwnej substancji. Bo nie bardzo wiedziała, czego innego miałaby niby się spodziewać.

- ...taka niedomyślna... - mruknął jedynie pod nosem chłopak, spoglądając w kierunku wiedźmy. Ta mogła śmiało zauważyć, że aktualnie jedno z jego oczu było dalej zielone, jednak drugie zdawało się mienić czerwienią, a na dodatek nieznacznie zostało zwężone. Ten zaś westchnął i ruszył dalej, jakby nie było więcej do załatwienia. I tak nie mógł więcej zrobić, a miał do wykonania robotę, czy coś. - Lepiej załatw tu wszystko nim Ruda skończy. Drugiej szansy nie będzie - usłyszała jedynie w myślach proste stwierdzenie, po czym krótki, irytujący śmiech. Wszystko to w towarzystwie... niczego. Żadne monstra, ani nic innego się nie pokazało, a ona słyszała jedynie jak talerzyki w innych celach zostają podawane innym, a całe otoczenie zajmuje się sobą, a jej miska... leży na ziemi. Nic nowego.

Jaka niesamowita cisza! Nic się nie działo. Jedynie prychnęła na kolejne słowa swojego "wybawiciela", a następnie podeszłą do miski. Może będzie tam klucz? A kto wie, ale klucz by się przydał. Albo cokolwiek innego, co pomogłoby jej stąd wyjść. ALBO JEJ KAPELUSZ... Tak, kapelusz tez byłby bardzo mile widziany, ale póki co na niego nie liczyła. Liczyła za to na coś, co pozwoliłoby jej wyjść, i jeżeli coś takiego znajdzie, na przykład traki szpanerski klucz, to sobie nim otworzy drzwi. Bo może. W zasadzie magią też mogłaby próbować. Tylko jak już wyjdzie to co dalej? Miotła/ Gdzie mogliby trzymać jej miotłę? Jeszcze nawet nie wyszła, a już myślała o innych, mniej istotnych na tą chwilę rzeczach. Jak na kogoś, kto właśnie ucieka z więzienia i jest całkowicie bezbronny byłą dość spokojna. Nie wiedziała dokładnie, jak się stąd zabierze, ale nie widziała w tym kompletnie problemu. A jak trafi na strażników to cóż... Coś się wtedy wymyśli.

Pogawędki nie było, jednak ruda wiedźma z pewnością nie pozostawała bezczynna. Przynajmniej nie w sytuacji, w której nic się nie działo. Podniosła ostrożnie naczynie, pod którym znalazła... woreczek. Wyglądał nieco jak jakiś plastikowy, czarny worek, przez który zawartość nie była widoczna. W środku jednak był mały, czarny scyzoryk oraz jakiś podłużny kawałek plastiku z czerwonym oraz zielonym guzikiem i napisanymi na wyświetlaczu cyferkami '00:10'. Cokolwiek to było, druga strona zdawała się możliwa do przyczepienia do jakiejś powierzchni. Poza tym w jej pakunku znajdywał się jeszcze liścik, na którym widniała jakże majestatyczna wiadomość: 'Pokaż, że ty też potrafisz myśleć ; ). J.'.

To nie był kapelusz. Westchnęła niezadowolona z tego faktu, jednak co zrobić? Typ miał zakłądnika pod postacią jej nakrycia głowy, to i ręce miała związane. A teraz to nawet siedziała w celi. Plastik. Z wyświetlaczem. Cóż... Zapowiada się zabawnie. Liścik obrzuciła pogardliwym spojrzeniem, zaś sam plastik spróbowała przyczepić do drzwi bliżej zamka. Dwa guziczki. Tylko który nacisnąć? Ojej... Nie były podpisane. Tylko kolorkami. Czerwony czy zielony? Niby zazwyczaj naciskało się zielony, ale ona nie lubiła zieleni. Niby spokojny kolor, a ją osobiście gryzł. Za co czerwony to co innego. I zapewne to to był odpowiedni guzik z racji bycia czerwonym. To też i ten postanowiła pierw wcisnąć i odsunąć się szybko od drzwi kiedy tylko licznik ruszy. Dodatkowo skuliłaby się w rogu odwrócona plecami w stronę chyba wybuchu. Nie wiedziała, ale zdawało jej się, ze to bomba. No i oczywiście jeżeli czerwony nie odpali, to wciśnie od biedy ten zielony. Tylko czy Julek na prawdę ma tak upośledzony kolorystycznie gust...?

Kapelusza nie odnalazła, jednak pozostałe przedmioty wydawały się przydatne. Dziewczyna z pewnością mogła stwierdzić, że plastikowe coś może pomóc jej w ucieczce. Doczepiła urządzenie do drzwi, a następnie... wcisnęła guziczek, uciekając do pomieszczenia. Kiedy czas dobiegł do końca, poczuła silny odór zgnilizny, który mieszał się z krwią, a obróciwszy się w stronę krat, dostrzegła szybko rozrastające się czerwone opary, które wyżerały kraty, łóżka, a nawet kawałki ścian. Najgorsze było to, że w jej kierunku także się zbliżały, zaś w głowie... usłyszała cichy śmiech.

To... to było nieco niespodziewane. Obróciła się nieco niepewnie za siebie po czym cicho westchnęła. Serio? Opary? I jak tu wyjść? Zagradzały przejście. Sądząc zaś po tym, co zrobiły z kratami i ścianami nie była pewna, czy chce przez nie koniecznie przebiegać. To było zbyt oczywiste - jak w to wbiegnie rozpuści się jak masło! Cofnęła się jeszcze bliżej ściany obracając się do niej plecami i cicho licząc, że ulotnią się wgłąb więzienia niż pomieszczenia w którym się znajdowała. Chociaż cholera wie. Nie bardzo wiedziała, co robić. Mogła tylko zdać się na ślepy traf w myślach przeklinając ten durny śmiech, który ciągle to słyszała. Jeżeli jednak opary zbliżą się zbyt blisko nie zostanie nic innego, jak zaryzykować. Castuje wtedy tyle Jack O'Lantern ile się da, wysyłą je przed sobą i detonuje licząc na to, że wybuch rozproszy opary chociaż na moment i pozwoli jej wybiec z pomieszczenia w miarę jednym kawałku, zakrywając przy tym nos, usta i mrużąc oczy na tyle, by widzieć, gdzie biegnie.

Zabawa dopiero się zaczynała. Kto by pomyślał, że Julian wymagał od wiedźmy myślenia. Problem pojawił się zaraz potem. Ta miotnęła swoim zaklęciem w kierunku oparów, jednak te nijak zareagowały. Tak mogło się wydawać, bo po chwili płomienie zdawały się skondensować, a zaraz potem gwałtownie zwiększyły objętość chmury tak, że ta znajdywała się może kilkanaście centymetrów od dziewczyny. Tylko... czego mógł od niej chcieć? Czyżby tak miał ją ukarać? A śmiech dalej pobrzmiewał w głowie, jakby ktoś miał niemały ubaw, a do tego w tle rozległ się alarm, jakby ktoś zawiadomił całą placówkę.

I masz babo placek. Co robić? Co robić? Ma się tutaj rozpuścić od tego dziwnego czegoś rozpylonego po całej jej celi? Nie mogła nic zdziałać zaklęciami. Szybko spojrzała w górę szukając jakiegoś wentylatora, do którego mogłaby doskoczyć i próbować się przez niego ratować czy okna. Chociaż okna to może nie, bo tam kraty. Ale taki wentylator w ścianie czy w suficie wydawał się być ok pod warunkiem, ze do takiego doskoczy. No i tamtędy sobie zwiać jak najdalej. Jeżeli nie to cóż... Mogła zrobić tylko jedno. Nie wiedziała, co mogłoby ją uratować, a te kilkanaście centymetrów nie wróżyło dobrze. Mogła wiec, jeżeli wszystko inne zawiodło. Zamknąć oczy, zakryć nos i usta i przebiec przez opary do wejścia, a następnie dalej licząc na to, ze są na tyle magiczne, że samej Minervie nic nie zrobią. O, naiwna. Ale jeżeli nic innego nie zostało, a czasu miała co raz mniej...

Cichy śmiech poniósł się echem po pomieszczeniu, a świat zdawał się stracić barwy. Wszelkie otoczenie dookoła Minervy zatrzymało się w czasie, a świat stał się szary. Jedynie odcienie czerni i bieli towarzyszyły barwnej wiedźmie. Dookoła zapadła cisza, którą przerywał pogardliwy odgłos. Sama zaś dziewczyna poczuła, jak coś wgniata ją w ścianę. Jakaś niewidzialna energia, która nie pozwoliła jej oderwać się od pionowego podłoża. Czuła nawet jakby coś próbowało obedrzeć ją ze skóry.
Dosłyszała w myślach kolejne zgłoski, a raczej coś, co przypominało zrezygnowane westchnienie. Kilkadziesiąt centymetrów przed nią pojawiło się coś na kształt oka stworzonej z czerwonej energii. Biła od niego spora siła. Niedługo potem pojawiło się także coś, co dało się przyrównać do czerwonawej, energetycznej masy - niczym rozchodzące się opary. Przez krótką chwilę bezkształtna masa zbliżała się w jej kierunku, aby w końcu zatrzymać się kilka centymetrów od jej twarzy. Mogła wtedy też stwierdzić, że samo 'narysowane' oko miało rozmiary bliskie jej głowie.
Kolejne zgłoski zawisły pośrodku pustki, a przed dziewczyną zmaterializowało się coś, co przypominało rękę. Ciężko jednak nazwać to ręką, bo bardziej wyglądało to na zlepek ludzkich mięśni w kształcie przedramienia. W dodatku ów kończyna znajdywała się kilka centymetrów przed nią i zapłonęła krwistoczerwonym płomieniem, jednak... kimkolwiek ta istota była, zdawała się wykraczać daleko poza możliwości dziewczyny.

O, czyli dobrze coś zrobiła. W każdym razie zdawało się, że opary już jej nie były straszne, chociaż głos w jej głowie był wybitnie irytujący. Nie mniej cokolwiek sądził o jej osobie nie bardzo się dla niej liczyło. Miała teraz kompletnie inne problemy. Nie mogła się ruszyć. Tak zupełnie. Cholera... Była trzymana przez jakąś tajemniczą siłę i miała tą smutną świadomość, że nie ważne jak bardzo by się wyrywała, wiele by jej to nie dało. Mlasnęła więc tylko z niezadowolenia przypatrujac się oczku nie bez obaw. Co. To. Kurna. Było? To nie był jej kapelusz więc teoretycznie coś nieistotnego. A jednak istotnego, bo byłą tu uwięziona i coś jej mówiło, ze jak wszystko znowu ruszy to się roztopi. Spojrzała niepewnie na rozmówcę po czym uśmiechnęła się ponuro. Aww... pakt z diabłem. Nastepnie wzrok przeniosła na rękę po czym uświadomiła sobie, ze jest nieco głodna. Ale to nie czas. To nie to miejsce. Mogła więc chyba tylko przytaknąć głową i jeżeli było to konieczne - chwycić ową w sumie wyglądającą na całkiem smakowitą - rękę.

...całe jej ciało stanęło w płomieniach. W jednej sekundzie dziewczyna odczuła, jakby została błyskawicznie spalona żywcem, jednak to wrażenie towarzyszyło jej przez wieczność. Wszystko było tak realne, a zarazem tak bolesne, że jej świadomość z trudem wracała. Powoli odzyskiwała zmysły, jednak to co widziała - różniło się od tego, co było wcześniej. Znajdywała się pośrodku mrocznej pustki. Leżała na ziemi, odziana wyłącznie w czarny płaszcz, pod którym nie było niczego innego. Wszystkiemu towarzyszyła nadzwyczajna cisza. Jedyną anomalią, która nie pasowała do tego wszystkiego, były dziwne, błyszczące bańki. Bąbelki, które unosiły się wysoko nad ziemią i znikały pośród mroku. - Naprawdę tu pusto... - odezwał się znany jej głos, który po zlokalizowaniu źródła dźwięku należał do... trójkąta o jednym oku. Owe coś zdawało się posiadać ręce i nogi, a nawet nakrycie głowy, a do tego wszystkiego mieniło się karmazynową barwą. Unosiło się na wysokości głowy dziewczyny, gdyby ta stała, co przychodziło jej z niemałym trudem. Wszystko po to, aby zaśmiać się w końcu. - Skoro w końcu możemy spotkać się osobiście, może herbatki? Albo partyjkę szachów? - odezwał się trójkąt, po czym pstryknął palcami, a tuż obok pojawiły się dwa krzesła oraz stolik, na którym znajdywały się dwie filiżanki z wizerunkiem oka na nich oraz podobnie przyozdobiony dzbanek. Do tego spoczywały tam energetyczne szachy w białych i czerwonych kolorach. Nikt się w końcu nigdzie nie spieszył, prawda?