Targ

Niebieskowłosy postanowił skupić się na swoim zadaniu. Dlatego też uważnie obserwował całe zajście, które mógł określić jako czystą magię. Inaczej nie potrafił tego nazwać, jednak nie mógł zbytnio tego obserwować. Bardziej wymagał od siebie skupienia, aniżeli rozeznania w działaniach. Moce szybko z niego ulatywały, jednak musiał przyznać, że efekt wydawał się zadowalający. Skorzystał z pomocy Fernanda, aby odsapnąć i przetrzeć czoło ręką. Niechcący zdjął przy tym kaptur, ukazując światu przydługie, acz podpięte włosy. Spojrzał w kierunku sprzedawcy, aby następnie westchnąć ciężko. - ...n-na pewno zadziałają? - wydusił z siebie z ledwością pytanie, milknąc na chwile. Wydawało mu się, jakby musiał odpocząć. Przyjął oczywiście swój prezent i poszukał ostrożnie i niespiesznie pieniędzy, coby zapłacić za użytkowanie stolika. Dlatego chłopaczek uśmiechnął się, spoglądając na swoje dzieło. - Trudno... trudno byłoby znaleźć takiego? - dopytał się jeszcze chłopaczek, jednak nie miał sił, coby precyzować więcej swoje myśli. Te na razie zdawały się być nieco zmącone uprzednim wysiłkiem.

MG

Fernando raz jeszcze zerknął na spinki, które to dzierżył Sora i uważnie im się przyjrzał dla upewnienia. - Fernando nie pierwszy raz widzi magiczne spinki. I to z pewnością są magiczne spinki. Osoby z moim doświadczeniem samoistnie wyczuwają takie rzeczy. - zapewnił Sorę, poprawiając przy tym kapelusz. Na kolejne pytanie zaś spojrzał na Sorę a później na tygrysa w klatce, po czym na moment się zamyślił. - Swój znajdzie swego. Nie pytaj, skąd Fernando to wie, ale... Fernando wie, gdzie jest tygrys, bo wszystkie tygrysy mają w sobie coś bardzo charakterystycznego dla tygrysów. Od ciebie wyczuwam coś takiego... A skoro Fernando to wyczuwa, to musi być sprawa magiczna. Myślę, że jak wiesz, gdzie szukać, to go znajdziesz. - stwierdził, zabierając stolik z powrotem na swoje miejsce przy melodii skrzypiących kółek. No i czekając na ewentualne inne pytania klienta. Klientów się przecież nie wygania, skoro są źródłem pieniążków.

Słysząc zapewnienie, niebieskowłosy skinął jedynie głową, aby schować zawiniątko ze spinkami do swojej torby. Wszystko po to, aby przenieść swoją uwagę na dalszą część konwersacji, która na swój sposób zaciekawiła chłopaczka. W jego oczach zdawała się błysnąć iskierka ekscytacji, jednak w niedługiej chwili odmalowało się też pewne zdziwienie. - Coś charakterystycznego?  - powtórzył zaskoczony karzełek, zastanawiając się - o czym mowa. Nie milczał też długo i walcząc z malejącym zmęczeniem postanowił dorzucić jeszcze jedno, dość proste, a zarazem bardzo trudne pytanie. - Co jeśli nie wiem, gdzie ich szukać? - dopytał się jeszcze sprzedawcy, bo odpowiedzią na poszukiwania raczej nie było miejskie zoo, czy ławka w parku. Chociaż, kto mógł to do końca wiedzieć?

MG
- Tak, charakterystycznego. Nie pytaj, to zbyt zaawansowana wiedza. - powiedział Fernando, dalej słuchając pytań Sory. Tylko czy nie miał za wiele pytań? Oh, po co mu to wszystko mówił. Z drugiej strony dalej żył nadzieją, że jeszcze może coś kupi. Może tygrysa? Zawsze to dodatkowe szekle. - Jeśli ci powiem skąd mam wiedzieć, że nie sprzedaż informacji konkurencji? Ale w porządku. Tygrysy występują w wielu miejscach. Takie zwykłe idzie spotkać i na zachodzie Fiore. Magiczne w Minstrelu, znalazłyby się tez kilka w Bosco i może jakiś w Isen. Na pewno na sąsiednim kontynencie jest ich więcej, ale dokładnie ci nie powiem. Ale chyba i tak zawęziłem ci obszar poszukiwań. - stwierdził, po czym sam przyniósł sobie krzesełko stawiając je pomiędzy Sorą a wejściem do namiotu. Tak, by widzieć stoisko z magicznymi żabami i jednocześnie Sore.

- Dziękuję i przepraszam za zajęcie czasu... - mruknął jeszcze karzełek, domyślając się, że wypytywanie nie miało już większego sensu. Musiał dowiedzieć się reszty samodzielnie, a najlepszym ku temu miało być nic innego, jak udanie się do jakiejś skarbnicy wiedzy. Oczywiście mógł to załatwić na około, jednak nie zdobyłby takiego doświadczenia, jak udając się do biblioteki osobiście. Nowe przeżycia były zawsze w cenie. Dlatego też postanowił spróbować się czegoś dowiedzieć, aby to potem z nowymi informacjami udać się w pewne miejsce...

zt

Wyczekał aż nadejdzie wieczór, na czas kiedy w normalnych okolicznościach ludzie po prostu siedzą sobie grzecznie w domach i popijają wieczorową herbatkę. Zaś dla niego była to najlepsza pora, żeby pójść w miasto, w którym to ponoć działy się jakieś dziwne dziwactwa i w ogóle nie wiadomo co. Co go to interesowało? Zarówno nic, jak i trochę. Na pewno nie można rzec, że znalazł się tam przypadkiem. Nie wierzył zbytnio w przypadki.
Z czarnym kapeluszem na głowie, w czarnym płaszczu, sięgającym do kolan, w spokoju i ciszy sunął przez miasto, niczym cień, by dojść do targu. Zatrzymał się tam, gdzieś pośród straganów, by z wewnętrznej kieszeni płaszcza wyciągnąć fajkę, nie fajkę pokoju, a najzwyklejszego szluga. Wyjął również pudełko zapałek, odpalił jedną jednym ruchem i zapalił papierosa. Zaś zapałka niezgaszona poleciała na ziemię.
Zaciągnął się raz, ale porządnie, wypuścił dym z ust, a następnie rozejrzał się na prawo i na lewo, szukając czegoś niezwykłego, bądź wyróżniającego się na tle otoczenia.

---

I tak sobie stał i rozglądał się długą chwilę, ale nic się nie działo. Cicho zaśmiał się pod nosem, stwierdzając, że to wszystko jest tylko głupią stratą czasu.
Odwrócił się i poszedł.

[z,t]

Przytomność umysłu powróciła Regovitchowi dopiero na targu, który zdawał się być wyjątkowo pusty. Jak się tu znalazł? Do Magnolii trafił miesiąc temu, pomagając odprowadzić Aisakę do siedziby gildii Fairy Tail. Krótki spacer, w losowo obranym kierunku przywiódł go do dość ubogiej gospody, miejsca gdzie poprosił o nocleg i wyżywienie w zamian za jakąś pracę. Od tego momentu każdy jego dzień wyglądał tak samo. Praca w kuchni, jedzenie, spacer, trening, spanie. Praca, żarcie, wędrówki, ćwiczenia, sen. I tak w kółko. Tydzień temu jednak zaprzestał spacerów i pracy. Jadł tylko to co mu podano, zmuszał się do maksymalnego wysiłku fizycznego, a następnie usypiał.
Zmęczony dusznością wyszedł zaczerpnąć świeżego, ciepłego powietrza. To mogło być już lato. Zerknął w małe zwierciadło, w którym odbijała się jego dość dziwna sylwetka. Schudł i wzmocnił mięśnie. Mimo nich, bladość i brak charakterystycznego uśmiechu na twarzy powodował, że Reg był po prostu zmizerniały. Podkrążone oczy były z jakiegoś powodu umalowane tak, że znowu "miał maskę". Było mu gorąco, ale na wszelki wypadek zawiązał sobie tylko w pasie starą pelerynę (kilka dni temu upraną przez gospodynie, wbrew jego woli). W samych spodniach i butach wyszedł na pusty korytarz.
Gospodę opuścił bez bycia zauważonym. Na ulicy też było dosyć pusto. Ruszył więc przed siebie, ale mały ruch zaczął go interesować. Przez ostatni miesiąc, spacerując, rozmyślał.
"Ludzie żyją w nieświadomości. Tak wielu rzeczy nie wiedzą, tak wielu rzeczy nie chcą wiedzieć. Każdy ich dzień wygląda tak samo, a tylko nieliczne jednostki wybijają się ponad ten stan. Ci, którzy pragną czegoś więcej od życia. Ci, którzy chcą dać coś od siebie. A nawet Ci, z którymi chciałem walczyć... Ci, którzy żerowali na nieszczęściu innych. Ale właśnie Ci wszyscy ludzie o wielkich marzeniach są najbardziej nieszczęśliwi. Bo ich nigdy nie osiągną. Czyż nie prościej byłoby porzucić zawód bohatera? Wrócić do rodziny, zająć się gospodarstwem, codziennie upijać się z sąsiadami, ożenić się? A może powrócić do cyrku, do prawdziwych przyjaciół? Nie. Nie potrafię żyć takim życiem. Mimo wszystko nadal chcę być bohaterem. Ale czegoś się boję. Co noc mam te same koszmary. Krew, tasaki, martwe ciała, jaszczury i wielki knur. Ale to nie te wizje są straszne. Obawiam się siebie. Dlaczego? Bo przestałem się ich bać. Boję się siebie, bo się uodporniłem na krzywdę. Zrozumiałem, że Ci wszyscy martwi ludzie są mi obojętni."
Przechodził obok jakiegoś stoiska z owocami. Wyglądało na porzucone, chwycił więc jedno z nadgniłych jabłek i ugryzł. Rozejrzał się. Może to była niedziela? Obserwował ludzi już jakiś czas, więc zauważył nawet mały ubytek "tłumu". Przypomniał sobie jakąś burzę, którą słyszał przez okno. Ciężko mu jednak było powiedzieć kiedy to było.

Kiedy jedni zdobywali życiowe doświadczenie i kształtowali swój charakter inni... robili również to pierwsze, lecz bez tej drugiej części, jakby byli niewrażliwi na niektóre wpływy świata zewnętrznego, jak i wewnętrznego. Ururu po kolejnych tygodniach spędzonych na poszukiwaniu przygód, nabyła z całą pewnością wiedzy, ale w środku pozostała tą samą osobą, jaką była od kilku lat. Niewielkie zmiany, jakie w niej zachodziły, były tak wolne, że raczej powinno się je nazwać powolną ewolucją, stopniowo dostosowującą ją do zmieniających się warunków. A te zmieniały się niestety znacznie szybciej, tak więc panna Marquez, niczym leśna nimfa, skakała sobie po tym świecie z miasta do miasta, z wioski do wioski, nie mając zupełnie pojęcia o wielu rzeczach, a głównie o sobie samej. Żyła z dnia na dzień, ciesząc się każdym momentem swojego życia. Będąc z jednej strony badaczem empirycznym, nie utraciła zdolności do zanurzania się w krainę wyobraźni, aż po wyłączenie się ze świata rzeczywistego. Skutkowało to oczywiście nie zawsze pozytywnie, tak jak teraz.
Była w jakimś mieście. Jakimś. Zdarzało jej się nie zwracać uwagi na mijane miejscowości, nad czym czasem nawet ubolewała. Tym razem została zgarnięta z traktu przez jakiegoś mężczyznę, który potrzebował pomocy. Znalazła się więc nasza Rurka w Magnolii. Kilka widoczków dało jej poczucie rozpoznawania tej mieściny, lecz niestety żadna konkretna nazwa nie wpadała jej do głowy, a kiedy tylko miała okazję spytać o to, gdzie się znajduje - pragnienie ulatywało.
Ururu nie gustowała w nazbyt ozdobnych ubraniach, chociaż stroić się lubiła. Jej specyficzne wyczucie stylu nie miało jednak wiele życzliwości wobec wszelakich sukienek, chociaż lubiła powiewający materiał. Tego dnia miała na sobie jednak ten typ stroju. Górna część dopasowana, z dość sporym dekoltem, który jednak był dla niej komfortowy z powodu obfitej warstwy białej koronki. Ta znajdowała się również przy rękawkach nie zasłaniających łokcia i w pasie oraz oczywiście opływała przy brzegach spódnicy. Ta zaś miała dość fantazyjny kształt, sięgający z przodu prawie przed kolano, zaś z tyłu zakrywający całkowicie łydki. Na nogi przywdziała ulubione kozaczki sięgające dziesięć centymetrów za kostkę, zaś włosy, zgodnie ze starym zwyczajem, pozostawiła rozpuszczone. Wybrała się tylko na spacer, tak więc nie zabrała ze sobą niczego. W brzoskwiniowej sukience dotarła na targ, który tak jak inne części miasta, wydawał jej się nieco podejrzany. Dojrzała jednak jakiegoś mężczyznę. Jaka ulga! Naprawdę mało ludzi mogła spotkać na swojej drodze. Pragnienie wiedzy na temat miejscowości, w jakiej się znajdowała, pojawiła się ponownie. Przełamując wszelkie leki, przed pół nagimi mężczyznami, zbliżyła się do niego, wbijając w jego twarz przenikliwe spojrzenie miodowych tęczówek.
- Przepraszam, czy mógłby pan dla mnie coś zrobić? - powiedziało srebrnowłose dziewczątko o wiecznym uśmiechu na twarzy i sukience kurtyzany. Tylko kto ją obdarzył tą nieszczęsną garderobą?

Nagle dotarło do niego przenikliwe spojrzenie kobiety. Podniósł więc wzrok i dostrzegł miodowe tęczówki dziewczyny. Zmierzył ją krótko wzrokiem i zaczął intensywnie myśleć. Jego mimika w ogóle się nie zmieniała. Zupełnie obojętnie ją obserwował.
"I co ja mam teraz zrobić? Rozmowa ze mną nie jest najlepszym rozwiązaniem, Ururu. Zaraz, skąd znam Twoje imię? Czemu zaczynam gadać sam ze sobą? Czy ja Cię w ogóle pamiętam? Tak, tak! Ty jesteś tą niewinną dziewczyną, którą spotkałem już dwa razy w życiu. Być może o dwa razy za dużo, hę? Dziwnie popielaty kolor włosów i miodowe oczy... Nie powinnaś do mnie podchodzić! Nie widzisz, że jestem niebezpieczny? Skoro mówisz do mnie "Pan", to mnie nie rozpoznajesz. Jeśli mnie nie rozpoznajesz, to nie podchodź do półnagiego nieznajomego!"
- Tak - odpowiedział, dość suchym, drapiącym głosem.
"O co Ty mnie w ogóle zapytałaś? O drogę? O cenę jabłek? A ja odpowiedziałem, że "tak". Jestem świetny."
Parsknął cicho, ale zauważalnie. Uśmiechnął się (krzywo) pierwszy raz od bardzo dawno. Szybko jednak mu to znikło. Podniósł nadgryzione jabłko wskazując, że to nim się udławił. Bo jakże tak parsknąć komuś śmiechem w twarz?!
Zastanawiał się, czego ona właściwie chce. I dlaczego go nie rozpoznała. Aż tak się zmienił? A może to nie ona? Może to on zobaczył znajomą osobę w kimś przypadkowym?

Ururu nie pamiętała ludzi. Miała wyjątkową pamięć semantyczną, lecz ta epizodyczna nie działała u niej najlepiej. Czy to ze zwykłej ignorancji, czy też po prostu taka się urodziła. Kojarzyła wszelkie fakty naukowe, miejsca, w których była, nazwy, z jakimi się spotkała, lecz przypomnienie sobie, gdzie właściwie była tydzień temu było już problemem. Kiedy oczywiście się do tego w ogóle zabierała. Srebrnowłosa nie miała w zwyczaju sięgać do przeszłości. Zbyt głębokie kopanie może wydobyć rzeczy, o których tak naprawdę nie chce się pamiętać nawet, jeśli przeżyło się wszystko z uśmiechem i beztroską.
Spotkała na swojej drodze wiele ludzi, zazwyczaj jednorazowo. Nie pamiętała już chłopca, który jej się oświadczył, dziwnej olbrzymki z cyrku, czy podrabianych piratów, z jakimi wyruszyła na przygodę życia. Najwidoczniej nie poznała też swojego dwukrotnego towarzysza.
Nieświadoma noszenia sukienki panny od towarzystwa, kontynuowała rozmowę z mężczyzną.
- Co to jest za miasto? - spytała. Spoglądając w jego twarz doszło do niej w końcu, że być może się znają. Ale czy można wysuwać taki wniosek na podstawie jakiejś maski? Dużo osób takie nosi, czyż nie?

- Magnolia - odpowiedział szybko, jakby z ulgą, odpuszczając sobie dotychczasowe skupienie. Nie pamiętała go, więc nie wyprowadzał jej z niewiedzy. Nikomu nie przyniosłoby to korzyści. Chłopak nie potrafiłby teraz wspominać dobrych chwil. Takowe tylko drażniły, zbyt kontrastowały z wydarzeniami sprzed miesiąca.
Czy suknia go zainteresowała? Niespecjalnie. Jak przez mgłę wspominał czasy, gdy zdarzało mu się coś uszyć. Nie szył nic podobnego, ani nie kojarzył tego rodzaju ubioru. Traktował to normalnie. Niewiedza naprawdę jest błogosławieństwem.
Odłożył połowę jabłka na kupkę innych, nadgniłych owoców. Stał jednak nadal oparty o stoisko i nie spuszczał wzroku z przybyszki.

Duet sobie rozmawiał. Powód, dla którego byli w tym, a nie innym miejscu był różny zapewne dla każdego z tejże dwójki. Ale teraz dopiero zaczynali odczuwać... pustkę. Ludzi nie było. Jeśli minęli kogokolwiek kilka minut temu, teraz nie było tu nikogo. Nawet odgłosu kroków, nawoływań czy bawiących się dzieci w sąsiednich uliczkach. Wiatr świszczał w uszach, przemykając się po targu, na którym nie było żywej duszy. Ba! Sam Regovitch skojarzył, że jak dziś wychodził, to w miejscu jego noclegu nie zastał nawet recepcjonisty. Jak się dokładniej przyjrzeć, zdawało się, że niektóre stragany są rozwalone, ale nie przez wandali, tylko przez pośpiech... zupełnie jakby ktoś szybko przebiegał obok niego, potrącając sprzedawane na nim towary. Może normalnie by tego nie zauważyli, gdyby nie to... że nagle odczuli, jakby tracili część siebie. Jakby fragment ich dusz, ich osobowości był z nich wyrywany. A choć nie bolało, uczucie to pozwoliło im to wszystko dostrzec.

- Magnolia... - powtórzyła przypominając sobie wszystkie fakty, jakie znała o tej miejscowości. Tak, zdecydowanie była tutaj już. Kiedy? Kogo poznała? Co robiła? Nie pamiętała. Była tylko przekonana, że odwiedziła tutejszą bibliotekę. W głowie potrafiła odtworzyć jej wnętrze, być może nawet całkiem dokładnie.
- Przepraszam, czy powinnam pana kojarzyć? - zadała kolejne pytanie. - Wydaje mi się, że ta maska jest dla mnie znajoma, aczkolwiek nie jestem pewna, czy czasem nie jest to jakiś popularny dodatek. Wie pan, dość dawno nie byłam w tej okolicy, właściwie nie wiem, kiedy dotarłam nawet. Zabawne, prawda? Chodzić tak i nie wiedzieć, gdzie się jest - zachichotała swoim ochrypłym, lekko skrzekliwym głosikiem. Wpatrywała się miodowymi oczkami prosto w twarz rozmówcy, jakby chciała z niej coś wyczytać.
- Biedne jabłuszka - powiedziała spoglądając na owoce ciągle z tym samym wyrazem twarzy.
Wtem odczuła jakieś zachwianie. Wachlarz emocji Ururki był dość ubogi, dlatego na jej twarz nie powiedziała wiele. Dziewczę tylko otworzyło i zamknęło usta, jakby chciała się powstrzymać przed powiedzeniem czegoś. Coś ją zaczęło drażnić, jakiś brak. Rozejrzała się, jakby ktoś konkretny to spowodował... ale oprócz nich, nie było tu nikogo. Właściwie to kiedy ostatnio widziała kogokolwiek? Dzisiaj od rana na pewno nikogo.
- Pamiętam Magnolię jako większe i zamieszkałe miasto - powiedziała, po czym znowu zachichotała. - Dlaczego nikogo nie ma? - rozejrzała się znowu, okręcając się w kółko. Coś jej zaczęło mówić, że zaistniała sytuacja nie jest normalna. A to oznacza tylko jedno: przygodę. Tylko nie czuła w pełni tej ekscytacji, wciąż coś wewnątrz niej było takie obce... albo wręcz przeciwnie: czegoś brakowało.

"Czy powinnaś mnie kojarzyć? I tak, i nie. Powinnaś, bo spotkaliśmy się już dwa razy. Nie powinnaś, bo lepiej mnie nie kojarzyć. Cóż za mądrości! Cóż za bystre myśli roją się w mojej głowie!"
- Może - odpowiedział i zagryzł wargę. Coś mu nie pasowało. Jej wypowiedź zaskakująco trafiła w jego humor. Chodzić i nie wiedzieć gdzie się jest. Czynność, na której spędził ostatni miesiąc. Chichot nieco go podrażnił, sam nie wiedział z jakiego powodu. Zaczął więc jakby chwilowo ignorować jej obecność. Odpłynął nieco i rozglądał się po pustym mieście.
"Dlaczego nikogo nie ma?"
Dotarło do niego to pytanie. Dlaczego wcześniej go sobie nie zadał? Czy to omamy? Wariował? Nie widział ludzi, bo...
"Wszyscy są martwi."
Pokręcił powoli głową. To nie było to. Nie mógł przecież wszystkiego sprowadzać do śmierci. Niestety, z jakiegoś powodu było mu to obojętne. Nagła uczucie pustki nie było dla niego w tym stanie niczym nowym. Ot, kolejny raz stracił coś z wnętrza siebie. Coś ważnego. Znowu. Trochę w inny sposób, ale znowu. Można się przyzwyczaić.
- Nie wiem - wysilił się na więcej niż jedno słowo. Wpadł nagle na dziwny pomysł. To musiał być sen. Spotkał znajomą, ale ona go nie poznawała. W mieście nie ma ludzi. To oczywiście jakiś rodzaj koszmaru! Należało się więc upewnić. Ewentualnie obudzić. Zrobił kilka kroków do przodu mijając dziewczynę, jak gdyby nie istniała. Była tylko senną zjawą! Stanął kilka kroków za nią i rozłożył ręce zwracając twarz ku niebu.
- EEEEERRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR - krzyknął, czy też "zafurkotał". Zabolał go język i gardło nieprzyzwyczajone do nagłych krzyków. Dziwne jak na sen. Ciekaw był tylko co się teraz stanie.

Duet zdawał się być niezbyt obecny. Ba, niezbyt zdawali się orientować w sytuacji. Sam Regovitch uznał, że to musi być sen. Jego gwałtowny krzyk zdawał się podziałać jak wiadro wody na Ururu, która miała wrażenie, jakby ktoś ją właśnie spoliczkował, byleby się tylko obudziła. Rka także zdawał się poczuć troszkę bardziej rześko po tym wszystkim. Choć się nie obudził.
~Taki wrzask. Frustracja cię zżera?~ usłyszeli razem głos. Męski, rozchodzący się wewnątrz ich głów.