Targ

Shuu był niesamowicie zdziwiony, gdy dziewczyna wybuchła radościom, gdy ten ją obraził. Serio może komuś podobać się ten paskudny pies? Pomyślał jednocześnie patrząc na nią z lekkim zaskoczeniem. Gdy został przytulony stał jak słup nie wiedząc co zrobić. Sytuacja była dla niego mega dziwna i naprawdę nie miał pojęcia co począć. Stał tak i stał, czekając na jakiekolwiek dalsze czynności, które podejmie nieznajoma.
- Czemu bobrem?
Spytał zastanawiając się co ma tym razem na myśli. Przecież nie miał ogona, którym klepał po ziemi ani ogromnych zębów. Nie miał też futerka. Zatem o co chodzi? Reizei nic a nic nie rozumiał! Dziwna dziewucha, dziwna.

Szczerze mówiąc Nimue nie za bardzo wiedziała, co ze sobą aktualnie zrobić. Najchętniej zjadłaby coś, nawet głośno jej w brzuszku zaburczało! Jednak poznała niesamowitego nieznajomego! Jak mogłaby stracić okazję, by porozmawiać z osobą, która tak bardzo ją skomplementowała? Nie rozumiała tylko konsternacji nieznajomego. Czy może liczył na inną reakcję, albo... Miał dla niej niespodziankę! Sama była ciekawa dalszych losów tej rozmowy!
- Bo niby jesteś miły, a jednak nie! Bobry są takie milutkie i puchate, a jednak przez nie rzeki wylewają i potem jest źle. To trochę taki ty - odpowiedziała szybkim tonem. Miała pewnego rodzaju błysk w oku. To był moment, w którym Nimue błyszczała. Była bardzo zadowoloną czarodziejką i nic nie mogło popsuć jej teraz humoru. Czekała już tylko, aż chłopak zgodzi się z jej porównaniem!

Słysząc odgłos żołądka Shuugei miał nadzieję, że ta wreszcie odpuści i pójdzie sobie jeść a on będzie mógł w spokoju wreszcie usiąść na ławce. Ponadto zastanawiał się jak bardzo komicznie w skali od 1 do 10 wyglądała ta sytuacja. W końcu na początku krzyczeli do siebie, potem wyzywali się, dziewczyna spadła a nagle przytuliła Reizeia. Czy mogło to wyglądać na kłótnie kochanków? Chyba tak... Aż w tle dało się słyszeć "Ahh ta miłość potrafi wszystko wybaczać, nawet zdradę z siatkami na zakupy" czy coś w ten deseń.
- Serio? Bobrem? Nie jestem puchaty! Nie mam nic wspólnego z bobrami!
Zaczął się tłumaczyć jednocześnie zastanawiając się co począć dalej. Nie miał najmniejszego pojęcia co powiedzieć, zrobić czy może w ogóle uciekać?

Dziewczyna z pewnością tak łatwo nie da się wygrać. Nimue była przygotowana na głód, dlatego zaraz z torby wyjęta mandarynki i zaczęła ją jeść. Oczywiście, wcześniej obrała i ponownie usiadła na ławce. Nie odzywała się do nowego kolegi z powodu spożywania nowego posiłku. Chwilę musiała się degustować mandarynką, dopiero później pomyślała o koledze i rzuciła mu inną mandarynkę. Cisza. Cudowny moment, kiedy Nimue zajęta jest czymś innym niż mówienie.
- Tak, jesteś bobrem, bo jak mam inaczej na Ciebie mówić? Twoja bobrowatość do mnie przemawia! - krzyknęła z radością dziewczyna, gdy zaspokoiła swoje pragnienie głodu. Dużo do szczęścia nie było jej potrzebne, a ławka znowu była jej. I toreb.

Shuugei odetchnął z ulgą gdy dziewczyna wreszcie usiadła na ławce i na chwilę zamknęła usta siedząc cicho. Dodatkowo zaczęła konsumować mandarynkę co dało dość specyficzny zapach znany niemalże wszystkim istotom na tej planecie. Reizei wziął głęboki oddech i zaciągnął się owocowym narkotykiem. Niespodziewanie nieznajoma poczęstowała również jego. Wyćwiczony po wielu latach treningów Shuu złapał mandarynkę bez problemu i już miał zacząć obierać ale stwierdził, że pierw usiądzie. Rozejrzał się po ławce i nadal nie widząc miejsc, bowiem wszystkie były zajęte przez siateczki z zakupami, podjął pewną, specyficzną i nietypową akcję. Oczywiste dla niego było, że nie usiądzie na siatkach z zakupami. W końcu nie zamierzał upaćkać sobie tyłka pomidorami czy czymś podobnym. Obrócił się zatem do Nimue tyłkiem po czym wypiął go delikatnie i zaczął się opuszczać, ostatecznie lądując pośladkami na jej kolanach. Tak, usiadł na jej kolanach, serio.
- Skoro jestem bobrem, to nie przeszkadza Ci, że tak usiądę, prawda? W końcu jestem puchaty.
Powiedział siedząc już.

Nie takich rzeczy spodziewała się po bobrze. Żeby tak w miejscu publicznym pokazywać jędrny tyłeczek? No dziwnie to brzmiało... Może Nimue nie była specjalnie miłą dla nieznajomego i jakoś specjalnie nie chciała sprawiać dobrego wrażenia. Dlatego gdy zauważyła już to co zamierza, rozszerzyła szeroko nogi i gdy już nieznajomy upadnie na ziemię, zacznie się głośno śmiać. Ba, nawet jedną siatkę położy na trawie w trakcie tej karuzeli śmiechu. Od czasu do czasu w ciągu swojego śmiechu, zachrumka jak świnka.

I właśnie w ten oto banalny sposób Shuugei został ograny po raz kolejny zdając sobie sprawę, że nie ma szans pokonać dziewczyny w walce na riposty słowne oraz działania mające na tle ośmieszenie się wzajemnie. Po prostu Nimue była w tym za dobra. Zapewne miała już ogromne doświadczenie i nie raz już kogoś tam załatwiła. Z drugiej strony był Reizei, który zazwyczaj w takich sytuacjach był zabierany przez żołnierzy, a takiej dziewusze ucinano język. Była taka sytuacja, oj była. Ale przecież nasz nie-mag przybył tutaj po to aby coś zmienić, nie po to aby rozszerzać ideologie i działania Pergrande.
- Jednak nie jesteś psem. Jesteś świnią, Twój śmiech jasno na to wskazuje.
Skomentował siedząc już na ziemi po bolesnym upadku jednocześnie spoglądając z dołu na dziewczynę. Jego głowa była gdzieś między jej kolanami co z dala mogło nadal wyglądać dość specyficznie. Zatem Shuugei spoglądał z dołu w górę w dość ciekawej pozycji. Ciekawe co teraz zrobi dziewucha?

Nimue nigdy nie chciała nikogo ośmieszać. Uważała to za totalny brak szacunku, ale w pewnych chwilach była po prostu wredna. Nie chodziło u niej o żadne słowne zagrywki, prawdopodobnie sama nie wiedziała, co robi. W sumie nigdy nie kłóciła się z nikim, no może wyjątkowo kłóciła się codziennie z Pheamem i Hibiki. Kiedyś zdarzały się im codzienne potyczki fizyczne i werbalne. Kochała tę codzienność, może w końcu cała ta energia wyzwoliła się przy spotkaniu z czarnowłosym? Chciała zwyczajnie odpocząć, a chłopak cały czas plątał się gdzieś wokół niej, bo chciał zwyczajnie usiąść. Gdy usłyszała komentarz mężczyzny, naburmuszyła się. Wszystkie torby położyła na bok, a sama położyła nogi na ławce. Teraz będzie jej wygodniej.
- Phy. - odpowiedziała tylko krótko, ale już zaraz musiała dodać - kto się przezywa ten się sam tak nazywa.
Wcześniej nie chciała sprawiać mu przykrości, ona po prostu wymyślała przezwiska dla ludzi, których poznała, ale nie przedstawili się. Uważała to za bardzo niekulturalne.

Shuu nie spodziewał się po Nimue niczego innego niż jakiegoś komentarza, który miał go jeszcze bardziej pogrążyć. Mimo to nie był on jakoś szczególnie z tego powodu zły. Po wymianie kilku zdań miał wrażenie jakby kłócił się z kimś znajomym. Ot, taka wymiana słów, obrzucenie się wyzwiskami a potem wspólne piwko. No może niekoniecznie piwko ale no, mniejsza.
- Czyli jesteś bobrem?
Spytał spoglądając na dziewczynę. W końcu wstał i otrzepał tyłeczek z kurzu, którego nabył podczas spotkania pierwszego stopnia z podłożem.
- Jestem Shuugei. A Ty Grażynko? Jak Ci na imię?
Zapytał ponownie po chwili, wyciągając prawą rękę w kierunku dziewczyny. Gdyby ta zdecydowała się ją podać, Reizei przyciągnie ją do siebie siłą po czym delikatnie się uśmiechnie, wykona obrót i usiądzie na ławce niczym wytrawny tancerz.

Obruszyła się strasznie, tym co powiedział chłopak. Nadęła swoje poliki i wpatrywała się w niego zdenerwowanym spojrzeniem. I co w takiej sytuacji miałaby zrobić? Gdyby go znała, pewnie rzuciłaby się na chłopaka i zaczęłaby go łaskotać, a tak to co? Słowne przepychanki dla niej nie były przepychankami. Najchętniej to w tym momencie zjadłaby pizzę, a tak to musi pilnować ławki.
- Nie jestem bobrem - odpowiedziała oburzona - jestem asystentką super bohaterów, ot co!
Była pewna swoich racji. W przeszłości marzyła o zostaniu super bohaterką! Taką z peleryną, super mocami i śnieżnobiałym uśmiechem. Wolała jak mówiło się do niej w ten sposób, ewentualnie chihuahua, lub po imieniu.
- Wszyscy mówią, że jestem asystentką super bohatera - utrzymywała się przy wcześniejszych swoich poglądach - ale przyjaciele mówią na mnie Nimue, Nimue Darksworth.
Uśmiechnęła się lekko, a później poddała chłopakowi dłoń. A ten drań, ta łachudra ją wykiwał! Postanowiła zrobić kolejny szalony krok i po prostu z całą siłą i wagą usiadła ma na kolanach. Jej ławka, jej zasady i będzie uważała by usiąść na kolanach, a nie na chodniku! W końcu nie może wykiwać się własną sztuczką.

Nasz bohater naprawdę się zastanawiał co miała na myśli Grażynka mówiąc, że jest asystentką super bohaterów. Może po prostu dziewczyna poznała jakiegoś mega silnego maga i łaziła za nim w kółko podając mu butelkę z wodą i w ten sposób była jego asystentką? A może robiła coś naprawdę poważniejszego? Czy warto było zatem ją z góry osądzać? Raczej nie. I tak zdecydował też Shuu nie próbując po raz kolejny poruszać tego tematu. Zdecydował, że go zakończy. W końcu ile można być niemiłym?

Ku wielkiemu zaskoczeniu Reizeia, Nimue dała się nabrać na ten podły numer i podała mu rękę co zostało natychmiast wykorzystane. Niespodziewanie jednak dziewczyna chciała również cosik wyciągnąć z tej zasadzki i zdecydowała się na podjęcie działań identycznych wcześniej do tych, które zastosował obywatel Pergrande. Shuu już miał rozsunąć nogi i pozwolić jej na równie bliski kontakt z ziemią, tako jak i on przed chwilą owy nabył. W ostatniej chwili jednak zsunął nogi aby mogła spokojnie usiąść i nie spaść. No już, starczy tych grymasów. Póki co.
- Ładnie to tak obcemu mężczyźnie siadać na kolanach? Wiesz co, żeby tak na pierwszej randce, Nimue? Ajć, ajć, ajć...
Powiedział z nutką ironii w głowie jednocześnie lekko podnosząc prawy kącik ust w geście delikatnego uśmieszku.

Bycie asystentką super bohatera Dona to najważniejsze wspomnienie sprzed czasów bycia samotnym magiem. To właśnie on pokazał jej drogę do gildii, gdzie poznawała wielu drogich jej przyjaciół. Zawsze czuła wielką dumę, gdy o tym myślała. Nigdy nie spotkała jeszcze osoby, która potrafiła ją tak zrozumieć, a minęło już sporo czasu odkąd odszedł...
Siedziała z wielkim zadowoleniem na twarzy. Nawet zmęczenie, którego nabawiła się w czasie zakupów, przeszło już. Była zadowolona, że poznała jakiegoś randoma, z którym mogła spędzić troche czasu. Kto wie? Może to będzie jakaś dłuższa znajomość, albo luźne spędzenie czasu i oderwanie się od zimna LS.
- Jakiemu obcemu? Przecież już wiem jak się nazywasz... - odpowiedziała, uśmiechając się od ucha do ucha i wymachując radośnie nóżkami.

Reakcją na odpowiedź Nimue był tylko cichy, delikatny śmiech, trwający raptem sekundę, może dwie, góry trzy. Tak jak drink jeden, dwa, trzy, o którym krążyły legendy. Może i dziewczyna miała w pewien sposób rację, ale czy jednak do końca?
- Czyli normalne jest siadanie na kolanach osobie, którą poznało się parę minut temu i wymieniło się z nią imionami? Ciekawe, pani bohater.
Powiedział, będąc nawet przez krótki moment miłym. Mimo wszystko jednak sytuacja była delikatnie niezręczna dla Shuu toteż zdecydował się na drobne zmiany. Jeśli była obok niego jakaś torba to ręką ją sięgnął i zdjął z ławki na podłoże po czym rzekł do Nimue.
- Obok będzie Ci wygodniej.
Zadeklarował jednocześnie ręką klepiąc ławkę w sposób zachęcający do tego by tam usiadła.

Nie rozumiała nigdy, dlaczego ludzie wyśmiewali się z jej szczerych słów. Nie powinno się śmiać z dziewczyny, która jest szczera i nie ma wrogich zamiarów. No chyba że jest się skończonym kretynem, może u właśnie takiego siedziała na kolanach? Właściwie gdy usłyszała śmiech, wyszczerzyła tylko kiełki i nie dała po sobie poznać, ze to mogło być niewłaściwe.
- Rozluźnij poślady, jesteś jakimś mocno wierzącym człowiekiem? Super bohaterzy są bardziej wyluzowani - stwierdziła luźno Nimue i wolała nie wchodzić w kolejne dyskusje. Nigdy nie wiadomo z jakim palantem masz do czynienia. Gdy chłopak odłożył jej rzeczy z powrotem usiadła na ławce, bo dlaczego nie? Jednak nie zostawiła go bez żadnej złośliwości i położyła mu stopy na uda. W końcu miało być wygodniej!

Shuu po za kolejny został niesamowicie zaskoczony przez Nimue, a konkretnie przez jej działania. To, że akurat usiądzie obok niego było dość oczywiste po zdjęciu torby. Działanie jakie jednak podjęła ze stopami było dość nietypowe i po raz kolejny zdziwiło Reizeia.
- Lubisz wygodę co?
Spytał nie oczekując odpowiedzi od dziewczyny. Spojrzał przed siebie i wbijał tak wzrok w nicość przez chwilę. Minęło parę chwil a westchnął dość głośno i położył ręce na nogach dziewczyny.
- Ciepło jak na wrzesień.
Powiedział w końcu nie mając pomysłu od czego wznowić rozmowę. W końcu skoro już tak się rozsiedli to nie fajno by było nagle się zrywać.