Trybuny

First topic message reminder :

Ogromne trybuny, na których zebrali się wszyscy widzowie kibicujący magom, biorącym udział w Pierwszych Igrzyskach Magicznych. I choć nie są to zawody gildyjne, powstały nieoficjalne sektory, w których to kibicuje się albo jednemu czarodziejowi, albo i wszystkim, którzy pochodzą z jednej gildii. Oczywiście, istnieją też loże dla zamożniejszych, umiejscowione wyżej, na specjalnych balkonach, acz jest ich niewiele i są w większości pozajmowane przez rodzinę królewską, dyplomatów i innych ważnych polityków. Tak czy inaczej, najniższy poziom trybun umiejscowiony jest zaledwie 10 metrów nad piaskami areny i odgrodzony poprzeczką, która uniemożliwia wypadnięcie przezeń. Same trybuny w swej strukturze nie różnią się zbytnio od innych. Od rzędy krzeseł umiejscowione niejako na 3 piętrach, poprzedzielane schodkami, które umożliwiają przemieszczanie się na wyższe i niższe rzędy, a z każdego miejsca jest tu doskonała widoczność, poprawiana dodatkowo przez lacrymy ukazujące zmagania oraz genialne rozchodzenie się dźwięku po całym Domus Flau.

O kurczę… Rudy jest tak przewrażliwiony, że aż nauczył się latać! Tym razem nie udaje mi się powstrzymać śmiechu i odwracam głowę w drugą stronę. Domyślam się, że nie jest to zwykły rudzielec, ale jego zachowanie nie różni się za wiele od typowych, rozpieszczonych dzieciaków. Jakieś tam specjalne moce jednak posiada, lecz używa ich w dość śmieszny, a raczej bezsensowny sposób. Kompletnie nie rozumiem o co mu chodzi, ale mniejsza z tym. Chłopak do najbystrzejszych chyba nie należy... Dalej opierając głowę o dłoń, spoglądam na rudą, wyniosłą istotkę.
-Małe, upierdliwe?  Twierdzisz, że potrzebuje pionka żeby coś zrobić, ale… przynajmniej coś robi… - nie wcale... to nie jest aluzja do czyjegoś bezczynnego siedzenia i narzekania. Nie mam jednak zamiaru prowadzić jakiejś nudnej, pouczającej rozmowy, bo i tak wątpię, żeby chłopak jakoś wziął z tego coś do siebie. Co najwyżej znów się naburmuszy, prychnie, albo się obrazi. Dopijam tylko soczek i powstrzymuję się przed kolejnym śmiechem. – Więc… Jesteś tu tylko z jej powodu? Skoro przyszedłeś tu, żeby zobaczyć jak bardzo jest żałosna, to czy przypadkiem… no wiesz… - mówię zabierając rękę spod głowy i uśmiechając się jeszcze bardziej. Unoszę krótko brwi ku górze, wyśmiewając go w głębi siebie. – Może po prostu nie wiesz jak do niej w odpowiedni sposób zagadać?
Potem jeszcze dalej się odsuwam szczerząc ząbki. Zabawnie jest czasami się z takimi podroczyć.

Na wszelkie śmiechy, czy chichoty ze strony ciemnowłosego Orchidaes zareagował wyłącznie prostym, acz milczącym wyminięciem, które to łączyło się z jeszcze prostszym zabiegiem ukradkowego spoglądania na osobnika obok, czy też dokładniej na jakiegoś tam Tima, jak to ogłaszały tabele i jak to nie myliła go jego pamięć. Mimo wszystko w pewnym momencie czara książęcej goryczy przelała się i wróżek nie wytrzymał, jednak... jego reakcja była zapewne deko inna, aniżeli można było oczekiwać. Ot co - sam Prince... zaśmiał się! Jakby to ktoś powiedział niezły żart, bo przecież: - Ja i ona... Nawet nie zasługiwałaby, aby to być w mojej świcie, a co dopiero na to, by w przyszłości zostać Królową - wyrzucił już nieco poważniej, kiedy to względnie uspokoił swoje rozbawienie, które to pozwoliło na chwilę zapomnieć, iż rozmawiał z dość wielkim ignorantem. Mimo wszystko miał swoje niezłomne zdanie i jego miał zamiar się trzymać!

Nie wiem czy chłopak wziął to na poważnie, ale jakiej reakcji można było się po nim spodziewać? Jego śmiech i gadka o świcie, oraz królowej, wcale nie sprawiła, żeby uśmiech zniknął mi z twarzy. Wręcz przeciwnie.
Znów używam ręki jako podpórki pod głowę, tak jest jakoś wygodniej. A jednak rudzielec potrafi z siebie wydobyć inny dźwięk niż prychnięcia, mruknięcia, lub westchnięcia. Widocznie ma w sobie duszyczkę rycerzyka, czy też tam królewicza. W każdym razie, szlachetna krew uderzyła chyba za bardzo w mózgownicę i chłopak prawdopodobnie nie dostrzega zbyt wiele rzeczy poza sobą, oraz wykreowanym w jego umyśle światem.
-Jesteś pewien? Może za krótko ją znasz? Musisz jednak przyznać, że z wyglądu ci się podoba… Gdyby się nie podobała, to byś dla niej nie przychodził? Bo po co miałbyś przychodzić? Jakoś wątpię, żeby zrobiło się jej nagle gorzej, bądź lepiej, z tego powodu, że ją obserwujesz… - mówię odwracając głowę w stronę areny. Jednak swój wzrok wciąż mam skupiony na chłopaku, którego po prostu nie da się traktować poważnie. Normalna, szczera rozmowa nie miałaby z nim sensu, ale ja wcale nie zamierzam z nim normalnie rozmawiać. Spoglądam jeszcze na butelkę po soku… Za każdym razem jak jakąś zobaczę, będzie mi się z nim kojarzyć. Co za dziwny, a zarazem śmieszny chłopak…

- Czyli ty tak na poważnie, eh... - powiedziałby tylko Orchidaes, aby ponownie przenieść spojrzenie w kierunku areny, czy też dokładniej innej istoty jego typu, która przebywała w najbliższej okolicy. Chcąc nie chcąc to właściwie stanowiło jedyny problem, czy powód Książęcej bytności w tych stronach, czy też raczej na trybunach. W końcu jako kandydat na władcę musi dbać o swój lud - nawet jeśli ten jest jakiś niepełno sprytny umysłowo, czy też najzwyczajniej nieudolny. Westchnął tylko, dopowiadając dość proste: - To nie takie proste. Od dawna nie spotkałem innej wróż... istoty tej samej rasy - odparł tylko, reflektując się pod koniec, jakby to nie chciał rozpowiadać wszystkiego wszystkim. Mimo wszystko, jakoś tak wzruszył ramionami, bądź mogło to ów gest przypominać, dodając już tylko ściszonym tonem: - Po prostu może wiedzieć, gdzie jest reszta...

Naprawdę ciężko jest zrozumieć niektóre istoty zamieszkujące Fiore… W sumie chłopak nie musi być do końca zwykłym chłopakiem. Umie latać i czuje wstręt do ludzkości… Może rzeczywiście jest wróż… jak to właśnie stwierdził. Albo to po prostu kolejny wymysł jego wyimaginowanego świata. Chociaż nie wnikam. Jakoś niezbyt mnie obchodzi jaka jest prawda na jego temat. Czemu niby miałbym się zastanawiać nad pochodzeniem każdej osoby na trybunach? Nie zmienia to jednak faktu, że zachowuje się jak zwykły rozpieszczony dzieciak. Jednak udało się doprowadzić go do stanu, gdzie przestał narzekać.
-To wy nie macie tam jakiegoś tego… Wielkiego Drzewa, w którym żyjecie? Czy też tam Rajskich Ogrodów, gdzie wiecznie trwa wiosna? – pytam lekko zobojętnionym tonem, drapiąc się po czole. – Skoro może coś wiedzieć, to nie wystarczy normalnie zapytać? W najzwyklejszy sposób, bez żadnych niepotrzebnych dopowiedzeń i określeń… Chociaż jak chcesz to możesz wciąż tu siedzieć i narzekać… Jednak nie liczyłbym na to, że wtedy przyszłaby do ciebie tylko po to, żeby rozmawiać o waszej rasie…
Swój wzrok ponownie kieruję na arenę, uśmiechając się do siebie.  Nawet jeżeli chłopak ma tylko narzekać, to i tak przynajmniej przyszedł tu w jakimś konkretnym celu… Przez chwilę nic nie mówię, obserwując zmagających się ze sobą zawodników. I nachodzi mnie okrutna myśl. Znów odwracam się do rudego, szczerząc ząbki.
-A co gdyby się okazało, że jesteście ostatnimi ze swojej rasy?

Chłopak wciąż z zacieszem na ryju odpowiedział na zadane mu pytanie, nawet zbytnio nie przejmując się brakiem odpowiedzi z ust Tasi. Wszak było to raczej pytanie retoryczne. A jak mu poszło... no cóż, gorzej niż wcześniej, ale nie można narzekać, prawda?
-Wyrzucali z konkurencji co turę inną osobę lub eliminowali. Wyeliminowali mnie jako czwartego. - rzekł z uśmiechem, po czym słuchał słów Leny. Kusiło go się roześmiać, ale jednak tego nie zrobił i rzucił tylko -Masz rację, jednak chodzi o zasady społeczne. Mało osób jest przyzwyczajonych do oglądania innych osób chodzących nago po ulicach miast. No i prawo też chyba nie traktuje tego w dobrym świetle. - mówił spokojnie, choć był rozbawiony. No cóż, efekt dobrego humoru.

- To nie takie proste... - mruknąłby tylko pod nosem rudzielec, aby chwilę później zadumać się nad znaczeniem słów ciemnowłosego, co Tim mógł uznać za spory sukces. Kto by pomyślał, iż Prince potrafił poświęcić chwilę na słowa, czy czyny wykonywane przez inne osoby, niż on sam? Mimo wszystko karzełek mógł jedynie przez dłuższą chwilę słuchać, czy też udawać, iż to robi, wspominając sobie dawniejsze chwile, czy to co zostało z jego rodzinnych stron, a i to co miał okazje posiadać. - Wiesz - nie każdy lubi słuchać, a niektóre osoby, jak ona są zbyt zapatrzone w siebie, by z nimi wytrzymać - odparł jedynie dość spokojnie, jakby nie zauważał nutki, czy też tony hipokryzji w ów stwierdzeniu. Mimo wszystko to on był wspaniały, a nie ta wróżka bojująca na arenie, nie?

Ach te życiowe problemy rudego chłopaczka… Odpowiadam jedynie cichym parsknięciem na jego "mądre" stwierdzenie, odnośnie kogoś tam. Mam dziwne wrażenie, że chyba nie do końca rozumie on własne słowa… Jego zdanie, jego sprawa… Nie będę mu przecież tłumaczyć, iż najpierw dobrze zastanowić się chwilę nad sobą, a dopiero potem narzekać na innych… I tak wątpię, żeby to teraz zrozumiał, ale może kiedyś odczuje to jakoś bardziej. Wzdycham jedynie odwracając się w drugą stronę. Nadszedł chyba czas, aby wysadzić stan emocjonalny małego rudzielca, prostym pytaniem, na które wątpię, żeby zareagował w inny, niż w komiczny sposób. Przecież trzeba to wszystko w jakiś sposób podsumować… Jestem wredny i okrutny…
-Taaa… W pełni cię rozumiem – odpowiadam, lekko się uśmiechając, żeby wyciągnąć do niego rękę z pustą butelką po soku. Swój wzrok dalej skupiam na arenie, jakby ignorując trochę mojego rozmówcę. – Wyrzucisz to gdzieś?
Dalej nie odwracam się w jego stronę. Prostuję się odrzucając głowę do tyłu, spoglądając w górę. Wyciągam przed siebie rękę, na której się podpierałem... Zdrętwiała od tego całego siedzenia. Zginam ją kilkakrotnie, a następnie chowam do kieszeni. Ciekawe jak mały książę się teraz poczuje? Nie proszę go przecież o nic wielkiego, co mogłoby mu jakoś zaszkodzić. Przecież to tylko zwykła butelka, a do śmietnika nie jest wcale tak daleko…

Więcej słów Prince zdawał się nie mówić, a przynajmniej w aktualnej sytuacji Orchidaes ciągle milczał, jakby to wszelkie frazesy stanowiły zbyteczny dodatek. W końcu to niemalże pewne, iż tak trywialne polecenie nie mogło paść do jego osoby, zaś ów butelka czekała, ażeby to ktoś odpowiedni statusem zabrał ją i wyniósł z areny. Dlatego też rudzielec przymknął oczy, jakby dumał nad czymś, aby to dalej skupić się na tych wszystkich próżnych, ludzkich rozrywkach, czy też mieszaniu się w nie pewnych innych żywych organizmów.

Nieposłuszny, oj nieposłuszny. Albo mnie po prostu zignorował, albo udaje, że mnie ignoruje. Jednak nie mam zamiaru tak łatwo mu odpuścić, zwłaszcza po słowach, które tak niedawno jeszcze tak mądrze zacytował. Patrząc cały czas przed siebie, delikatnie poruszam butelką przed nosem rudego, z prawej na lewą, jakbym chciał go za jej pomocą zahipnotyzować.
-Ktoś tu chyba wspominał o zapatrzeniu w siebie i niesłuchaniu… A teraz już chyba wiem, że mówił to w odniesieniu do samego siebie… - mówię tylko, bez przerwy się uśmiechając. Najwyżej znów mnie zignoruje, ale co z tego? Jego atencja nie jest czymś, bez czego nie będę mógł żyć. Niech sobie dalej egzystuje we własnym świecie wróżek i upierdliwych istot. Trochę mi to obojętne... Nie chcę, mu się w niczym narzucać. Po prostu zwyczajnie się z niego prześmiewam. Nie ma chyba w tym nic złego, prawda?
Nie mam zamiaru długo machać tak tą butelką. Po paru sekundach, stawiam ją na ziemi przed rudzielcem. Zrobi z nią co zechce, albo się znów naburmuszy, obrazi i prychnie.
-Ehh… - wzdycham jedynie, rozsiadając się wygodniej na krzesełku. Skoro to już wszystko co miał do powiedzenia, niech mu będzie. Przynajmniej się uciszył, oraz uspokoił. Nie ma sensu, by dalej drążyć temat. Przynajmniej, śmiesznie się z nim rozmawiało.

- Hm? - mruknął tylko rudzielec, spoglądając w kierunku unoszonej przed jego twarzą butelki, a następnie na rozmówcę, jakby ocknął się z jakiegoś zamyślenia i nie do końca słyszał to, co działo się wcześniej, czy też po prostu nie przyjmował do wiadomości wszelkich słów, bądź zaskarżeń, czy zażaleń. Mimo wszystko kiedy butelka wylądowała na ziemi, aby tam ostatecznie zakończyć swój lot, wyraz twarzy karzełka nieco spoważniał, zaś on sam dodał coś w stylu: - Nie wypada śmiecić - jakby najmądrzejsza istota świata musiała rzucać pierwszym lepszym ludziom takie oczywiste porady. Eh, eh...

Gdy podchodził zwycięzca, Alezja witała go słowami:
- Gratulacje! Dobra robota!... - i podobnymi. Natomiast przegranych w stylu:
- Nie przejmuj się. Zawsze znajdzie się większa ryba...
Natomiast sama Lena i jej otwartość zaskoczyły trochę Alezję. W zasadzie dziewczę pytało tak beztrosko, że Alezja nie widziała powodu, by nie odpowiedzieć...
- Właściwie to węże. Misja związana była z pewnymi doświadczeniami na ludziach i zwierzętach. W akcie desperacji zaaplikowałam sobie pod skórę substancję niewiadomego pochodzenia i puff, tak powstał chocapick. Następnego dnia obudziłam się psowata. Czego nie żałuję...
Na pytanie o dotknięcie skinęła głową i nadstawiła puchate uszy...
Kwestia o smoku zdziwiła Inu, jednak dalekie to było od skrajnego szoku. Raczej ciekawiło jej naukowe zmysły...
- O, no proszę. Myślałam, że smoki odeszły. Jakim cudem twój mistrz się uchował?...
Gdy Lena się przedstawiła, Alezja stwierdziła krótko:
- Miło mi...
Natomiast w kwestii ubioru:
- Endymion, jasne. Topless czy Bottomless tobie bez różnicy... - po czym zwróciła się do Leny:
- Jest złe w miejscach publicznych. Przynajmniej w tym kraju...

Uśmiechnęła się ciepło na słowa Alezji. Pochwała! Kto nie lubi pochwał? Zwłaszcza, że dostaje je nieczęsto, bo zazwyczaj coś spierniczy. A tak jest jakieś docenienie jej ciężkiej pracy. Bo skoro się przy tej walce mocno zmęczyła, to chyba była ciężka. Idąc tym tropem, cały ten turniej to ciężka robota i zapewne nie wygra, chociaż wolałaby przynajmniej dostać się do tej pierwszej ósemki. Chociaż, szczerze powiedziawszy, miała uczulenie na tą cyfrę. - Cóż... to trochę pechowo. Ale fakt, będzie lepiej. - powiedziała do Tory nie bardzo wiedząc, czy to ostatnie było konieczne. Ta cholera ma chyba najwięcej punktów ze wszystkich. Jakaś część Tasi podświadomie cieszyła się z faktu, że tym razem tyle tych punktów nie dostanie. Ta rywalizacja...!
- Kamishirosawa Takara, miło poznać. - odpowiedziała Lenie, po czym wróciła wzrokiem na Alezję. Czyżby ominęła ją jakaś interesująca cześć rozmowy? - Smoki? Mistrz? Co? Aha, chyba rozumiem. - Odpowiedziała dość dziwnie, kiedy to ta informacja starała się przewiercić do świadomości Takary. Słyszała o Dragon Slayerach. Nawet jednego zna. I może w zasadzie byłaby jakaś żywsza reakcja, no bo "Wow, smok", gdyby nie fakt, że w jej mniemaniu gady trochę blado wypadały przy E. Znaczy nie to, ze były słabe. Dużo rzeczy oceniała przez pryzmat walki. Wolałaby walczyć ze smokiem niż ze swoim mistrzem. Byłoby dużo bezpieczniej. Prawdopodobnie i tu i tu odniosłaby porażkę ale to już inna sprawa. - ... w sumie w Dessertio takie rzeczy nie wadzą. Przynajmniej na pustyni. - Była. Poniekąd chyba sprawdzała, o ile myślą o tym samym. Co z tego, że nie było tam ludzi!

//Wbiję się wam, co?

Jeszcze zgrzana i obolała, ale niewątpliwie szczęśliwa, mała, białowłosa Wróżka popędziła do sektora swojej gildii na trybunach. Miała nadzieję, że ktoś jej kibicował. Chciała się też dowiedzieć, jak poszło innym. Chociaż nie był to konkurs gildyjny, w przeciwieństwie do zeszłorocznego WTM, życzyła im jak najlepiej. Jak najlepiej, ale nie lepiej, niż jej. To w końcu rywalizacja! Yugata nie czuła się Najsilniejszym Magiem Fiore, ale zamierzała ostro walczyć o ten tytuł. Nawet jeśli miałoby to oznaczać stanięcie do walki z jej nakama. Dawno tak z nimi nie konkurowała. A członkowie Fairy Tail, ze względu na swoje wielkie serca, waleczność i determinację byli niezwykle trudnymi przeciwnikami. 
Najwięcej satysfakcji dawało Tygrysowi jednak pokonywanie samotników, których nie cierpiała. Wszystkich natychmiast szufladkowała i coś, co normalnie by ją lekko poirytowało, w ich wykonaniu doprowadzało ją do cholery. Dlatego była tak niezwykle zadowolona z pokonania Kashimy, zwłaszcza, że był niezwykle wkurzającym gnojkiem z denerwującą i problematyczną magią. Emanując tak zadowoleniem i będąc rozpieraną przez dumę, podeszła do dyskutującej na trybunach grupki.
- Hejka, kochani~! - przywitała się niezwykle radośnie, zwłaszcza jak na siebie, dziewczyna. Stanęła koło nich i podparła się rękoma o biodra. I wtedy obrzuciła wszystkich badawczym spojrzeniem, bo coś jej tu nie grało. Alezja... Takara... Tora... Endymion... I - jeszcze jedna osoba, której dla odmiany nie kojarzyła. Zastanawiała się, czy to kolejny nowy członek. Jakoś ich ostatnio przybyło. Dobrze, że starych wyjadaczy nie ubywało. Białowłosa westchnęła bezgłośnie, ale uśmiechnęła się delikatnie do nieznajomej i wyciągnęła w jej kierunku rękę.
- My się chyba nie znamy. Jestem Yugata.
Nie dodawała żadnych grzeczności, jak zawsze. W końcu jeszcze nie wiedziała, czy miło jej ją poznać. Z resztą i tak wyrażała się zawsze barwną ekspresją. 
- Gratuluję wygranej - wyszczerzyła się jeszcze w stronę Takary. Na swój sposób były do siebie całkiem podobne, dlatego Yukitora darzyła dziewczynę wyjątkową sympatią. W zasadzie miała nadzieję, że się kiedyś zmierzą, ponieważ jeszcze nie miały ku temu okazji. Nie wierzyła specjalnie w wygraną w tym starciu, zwłaszcza, że straciła swoją dawną magię... Ale wolała o tym nie rozmyślać.

Gdy zbiera się większa grupa wróżków w jednym miejscu, a w powietrzu, aż bije ich radością, nie może wtedy zabraknąć tam tego jednego, jedynego! Najbardziej radosnego! Białowłosy przecież musiał do wszystkiego wtrącić swoje kilkadziesiąt zdań! Nie mógł jednak tak po prostu przyjść i się przywitać, jak to nakazywała kulturalność. On musiał po swojemu.
-Ej! Wiecie, że niedaleko sprzedają soczki po dziesięć klejnota?! – krzyknął wbiegając w grupkę. A krzyczeć to on umiał głośno. Oczywiście nie obeszło się bez wcześniejszego zostawienia po sobie kilkunastu różowych, połyskujących śladów. – Niestety nie mam przy sobie tyle… - dodał smutnym tonem, ale natychmiast się uśmiechnął.  Był przecież wśród swoich! Rozglądnął się szybko w jakim otoczeniu się znalazł… Jest Tasia. Jest Tora, a jak jest Tora, to musi być Endyman. Nawet Alezja jest! Zaś gdy zobaczył Yugatę, zaśmiał się pod nosem, co mogło wydawać się trochę dziwne. Jednak Gonzek miał swój powód. Przecież nie codziennie można zobaczyć Kaszę wybuchającego arenę. Przez dobre kilkanaście minut śmiał się jeszcze po tej walce.  No i w radosnej grupce był jeszcze… Ktoś. Ktoś kogo nie znał, więc wypadało się chyba przedstawić.
-Jestem Gonzales Gonzo Gick! – krzyknął, wyciągając podpaloną rączkę do Leny. – Ognisty podmuch sławnej i epickiej gildii Fairy Tail! A nimi nie musisz się przejmować, nie powinni ci raczej zrobić krzywdy… Hehehe…
A skoro już znalazł się w tym zacnym towarzystwie, to musiał się ze wszystkimi czymś pochwalić. Co tam wygrana walki, przegrana, czy też tam jakieś smoki? On miał o wiele ciekawszy temat do rozmów!
-Widzicie te cichobiegi? Prawda, że są super?! – zapytał pokazując wszystkim swoje Epickie Samograje Biegu Po Tęczy. Nawet jeśli już wcześniej je widzieli, to i tak nie zaszkodzi jeszcze raz ich pochwalić.