Ruiny Eisenwald

First topic message reminder :

MG

Ruiny Gildii Eisenwald. Zniszczone mury zewnętrzne już nie broniły do niej wejścia, elewacja zewnętrzna, a także wewnętrzne wyposażenie nie przetrwały próby czasu. Meble nie nadają się do użytku, dach przecieka, a liczne zwierzęta uwiły tu swoje gniazda. Ścieżka wydaje się być już dawno zapomniana lub celowo okoliczni mieszkańcu unikają zapuszczania się w te obszary. Niestety niekiedy trzeba było się zapuścić w te przeklęte tereny. Tego też obecnie wymagała misja. Posępny mężczyzna, ubrany jak traper stał na granicy posępnych drzew z niemalże idealnym widokiem na ruiny. Orli nos, ciemne włosy, kilkudniowy zarost i przenikliwe, złote oczy wbite wprost w pozostałości budynku. Zaciśnięte usta nie zdradzały większych emocji. Przekazał tym, którzy zgłosili się do wykonania zadania, jak tu dojść. Teraz jedynie na nich czekał wsparty o pień, milczący i zamyślony.

Czas na odpis do 18 stycznia godz. 22:00

Czarnowłosy westchnął po raz enty. Spojrzenie na Lulu, która zaczęła się zajmować jakimś rannym. Tak tak, bardzo ładnie z jej strony, że chciała mu pomóc tylko, że dlaczego teraz? Dlaczego podczas misji nie może skupić się na zadaniu tylko co chwila coś ją rozprasza. Jak nie pochlipuje cicho pod nosem to tak jak teraz zajmuje się czymś co w ogóle nie jest związane z misją. Dlatego Wakamiya nie lubił dzieci, bardzo łatwo się nudzą, zniechęcają, a ich uwaga idzie zawsze nie w tą stronę co potrzeba. Ale już od początku miał złe przeczucia.

Ale co poradzić, jak się teraz do niej odezwie, żeby przestałą to raz, że znowu może się rozpłakać to jeszcze ta cała banda może mieć mu za złe, że powstrzymuje małą przed leczeniem ich koleżki. Więc... Po prostu usiadł podobnie jak dziewczyna, która przedstawiła się imieniem Aria. W dodatku jak mówiła ta cała zgraja była poszukiwanymi "heretykami" jak sama ich przywódczyni to określiła. No ładnie, ale... Czy Darius wcześniej nie mówił czegoś o tym? Że ta cala Aria była prześladowana za swoją magię, bo wtedy nie była ona jeszcze tak powszechna jak dziś? Coś o tym mówił, chociaż Rin nie pamiętał teraz jego słów zbyt dokładnie. Ale jakiś wewnętrzny alarm zadzwonił mu w głowie, ale oczy cały czas miały ten sam wyraz, nie pojawiła się w nich nawet odrobina ożywienia.
- Taak. Niezwykły przypadek... - przyznał rację Matt'owi. Bo na miłość boską to musiał być przypadek! Przecież tamta Aria żyłą wiele stuleci przed nimi...
- My? My jesteśmy... Magami. - puste spojrzenie na Arię - I tak jak młodu powiedział szukamy pamiętnika Arii... Pamiętnika Arii. - powtórzył nie mogąc sobie przypomnieć czy Darius powiedział o niej coś więcej poza imieniem.

MG

Lulu

Lulu siedziała przy olbrzymim mężczyźnie, lecząc go jak mogła. Skupiła się głównie na rozwalonej ręce i widać było, że mężczyzna czuje ulgę. Uśmiechnął się w stronę dziewczynki i delikatnie pogłaskał po głowie, zdrową ręką. Bark powoli się leczył, a mała czarodziejka zaskarbiała sobie wdzięczność ludzi. Widać było wokół niej uśmiechnięte twarze, niemalże rozczulonych osiłków i surowy wyglądających kobiet.

Rin i Matt

Kobieta wciąż uśmiechała się łagodnie, słuchając tego, co mieli jej do powiedzenia magowie. Ciężko było cokolwiek wyczytać z jej twarzy, jednak wydawała się zainteresowania tym, co mówili. Zaśmiała się, gdy usłyszała piosenkę Matta, aczkolwiek większej reakcji z jej strony nie było na "przypadkowe" bycie tą Arią, o której mówił im Darius.
- Hmm... wydaje mi się, że mamy podobną książeczkę, do tej, o której powiedziałeś - zwróciła się do Matta z lekkim uśmiechem. - Robert, mógłbyś ją przynieść? - zapytała barczystego mężczyzny tuż obok, który jedynie skinął głowa i odszedł wgłąb pieczary, a Aria wróciła do rozmowy. - Dlaczego szukacie tego jakiegoś pamiętnika? I kim jest Darius? - zapytała luźno a na stół przybyły dwie parujące, gliniane miseczki wypełnione gulaszem oraz kawałek chleba. - Częstujcie się do woli.

Stan postaci:
Lulu: 140 MM, Rosalie 2/4

Czas odpisu: 14 września

Chłopak z szerokim zacieszem na ryjku słuchał i przyglądał się wszystkiemu, co miało miejsce w jego najbliższym otoczeniu. Zdaje się, że misja będzie stosunkowo łatwa, jeśli pamiętniczek posiada ta Aria, a nie Aria, która ten pamiętnik pisała. Wszak jest to bardzo osobista rzecz i Matty nie byłby w stanie wyobrazić sobie, że ktoś po prostu oddaje coś takiego obcym. Im na szczęście to nie groziło. -Naprawdę?! Byłoby super! - głośno podekscytował się chłopak na wieść o posiadaniu podobnej książeczki, do tej, której poszukiwali. I nawet Aria wysłała Roberta po nią. Miło z jej strony. Ale też zadała pytanie, więc kulturalnie wypadałoby jej odpowiedzieć. -To chłopak naszej Arii. Szuka jej pamiętnika i poprosił nas o pomoc~ - z uśmiechem na twarzy Matt odpowiedział jednocześnie na dwa pytania (ach ten sprytny chłopak), sztucznie przedłużając wypowiedź, w naprawdę niewielkim stopniu dodając gdzieś tam jakąś nutkę melodii. Po chwili również pojawiło się jedzenie, a skoro częstują... lepiej brać, nie? -Dzięki. - powiedział mag GD biorąc kromkę chleba i gryząc kawałek.

Lulu kontynuowała! Ulczy tego pana dokońca i przejdzie do kolejnego i tak cały czas póki tylko starczy jej sił. Sprawi że wszyscy się dzisiaj uśmiechną! Rosalie ciężko pracowała a było przed nią jeszcze wiele pracy, ale Lulu wierzyła że da sobie radę. W końcu była jej przyjaciółką i na pewno tak samo jak Lulu, chciała im wszystkim pomóc. Dlatego z upartym acz uśmiechniętym wyrazem twarzy leczyła mężczyznę dalej, trzymając go za łapkę, by dodać otuchy. Ucieszyła się kiedy ją pogłaskał, to było miłe, no i wyglądało na to że czuje się lepiej. Więc uśmiechnęła się do niego jeszcze ładniej!

MG

Matt

Kobieta wciąż się życzliwie uśmiechała, zupełnie niezrażona energicznym zachowaniem Matta. Widać nie przeszkadzało jej ono ani odrobinę. Nachyliła się bliżej w stronę chłopaczka, z zaciekawieniem.
- Chłopak? A jaka jest ta Aria? Ładna? - zapytała z zainteresowaniem, wpatrując się dociekliwie w Matta. Problem chyba polegał na tym, że nawet on nie wiedział, bo przecież Darius był bardzo oszczędny w słowa na jej temat. - Z drugiej strony, czy to nieuprzejme, czytać cudze pamiętniki? - zapytała, nieco rozbawiona samym pomysłem. Skinęła głową na podziękowania, a chwilę później przyszedł Robert z notesem w dłoniach. Położył go niedbale na stole.

Lulu

Ramię mężczyzny wyglądało już dużo lepiej, jednak nie było w pełni wyleczone. Mimo tego oderwał on papier okrywający ranę najostrożniej jak potrafił, po czym wręczył do Lulu.
- Już wystarczy, panienko - powiedział cicho, niemal nieśmiało.

Stan postaci:
Lulu: 140 MM, Rosalie 3/4

Czas odpisu: 24 września, jeśli trzeba więcej czasu, dajcie znać

Dać dziecku dłoń, będzie chciało całą rękę. Może nie do końca opisywało to obecną sytuację, ale Matty dostał możliwość rozmowy (wspomniana dłoń) i zaczął się nakręcać (wspomniana ręka). Z uśmiechem słuchał słów Arii i na jego uśmiechniętej twarzy, uśmiech trochę zmalał, choć wciąż istniał. Niestety, wstydliwy Darius wstydził się zdradzić szczegółów na temat swojej ukochanej. Dlatego musiał to powiedzieć -Niestety, wstydził się przyznać. - odpowiedział zgodnie z ustaloną wcześniej przez maga GD prawdą, po czym, gdy usłyszał kolejne pytanie nagle złapał się za głowę, jakby uświadomił sobie jakąś okrutną prawdę. Przecież, to był brak kultury. Młody Jones wyglądał na zszokowanego taką informacją. -A-a-ale... AAAAAA JAK MOGŁEM O TYM NIE POMYŚLEĆ?! - załamał się na takową nowinę. Toż to był szok, smutek, niedowierzanie i prawie śmierć z powodów psychicznych. Siedział opierając się łokciami o stół, z głową spuszczoną w dół i dłońmi wplecionymi we włosy w geście załamania. Jak on mógł dopuścić do czegoś takiego. Czy to znaczy, że był tym złym? Tym niedobrym? Tym tamtym, co ogólnie chce mordować niszczyć, zabijać i zadawać ból, cierpienie i całą resztę? Ale... on tak nie chciał. Co robić, co robić, co robić? -A może Darius zgubił ten pamiętnik i chce oddać go Arii... - wydukał pod nosem nową teorię, powoli podnosząc wzrok na Arię.

MG

Aria perliście zaśmiała się, widząc tak skrajne reakcje u Matta na swoje słowa. Czyżby faktycznie chłopiec nic nie wiedział? Na to wyglądało, nie zmieniało to jednak tego, że miał swoją prawdę na temat wielu rzeczy i na swój sposób było to urocze.
- Może właśnie tak chce zrobić... Tylko w takim razie, skąd miałabym jej pamiętnik, skoro nie jestem nią? - zapytała z delikatnym uśmiechem na ustach. Podniosła się i zamieniła kilka szybkich słów z Robertem. - Muszę już iść, Robert zajmie się waszą trójką, gdy tylko skończycie jeść. Nie mamy zbyt wiele, ale dostaniecie swój kąt do spania. Do zobaczenia rankiem - zwróciła się do Matta, po czym odeszła wgłąb tłumu. Herszt bandytów czy nie, nie wyglądała na złą osobę.

Matty był zszokowany świeżo otrzymanymi informacjami. Że niby oni czynią źle i w ogóle czuł się jak geniusz zbrodni przyłapany na gorącym uczynku, tylko, że niechcący. Powinien się demonicznie zaśmiać i stwierdzić, że tak miało być, ale on nie chciał być tym złym i to był problem. Czy każdy zły ma ten sam dylemat moralny? Czy oni stają się źli, bo przypadek? A co jeśli tak? Jeśli całe nieszczęście pochodzi od zbiegu wydarzeń owocujących w smutny przypadek zostania tym złym? To by znaczyło, że Matty za miesiąc dwa stanie się równym zagrożeniem jak Tartarus czy Grimoire Heart. A on tego nie chciał. Nie chciał by Rada Magii widziała go jako tego złego. I jeszcze Aria chce od niego jakiejś odpowiedzi.

-M-może przypadek? - zarzucił nieśmiało, chociaż się bał. Aria nie była zła, a teraz wszak sugerował, że jest zła, a nie było i to była sprzeczność i może obraza, a tego Matty nie chciał. Dlatego też spokojnie sobie jadł, bez pośpiechu choć z obawami w myślach, rzucając jeszcze na szybko do Arii -Dziękujemy! - krzyknął niemalże podstawówkowym rytmem z cyklu "DZIĘ-KU-JE-MY" jakby podświadomie licząc, że reszta się dołączy, po czym jadł w milczeniu, licząc, że Robert im jakoś pomoże lub chociaż pokaże, gdzie będą mogli spać. A może nawet już pamiętnik odzyskają i będą mogli wrócić do Dariusa. Tak... to byłoby dobre. I może on zapewniłby chłopaka, że nie czyni źle?

MG

//podchodzę do tego posta już chyba piąty raz, pora przerwać złą passę

Matty był całkowicie pochłonięty jedzeniem i swoimi ponurymi myślami, jednak gdy tylko ktoś do niego podszedł budziła się w nim dziwna nadzieja, że powiedzą mu, ze nie jest tym złym i to po prostu nieszczęśliwy zbieg okoliczności. Nic takiego nie nastąpiło i nadzieja szybko gasła, pozostawiając w żołądku dziwną pustkę. Zawód? Jedzenie też przestało smakować, jak powinno, jednak nie mógł zrezygnować z użyczonej mu gościnności i zjadł wszystko.
- Zjadłeś już? - zapytał Robert obojętnie. Chyba niespecjalnie mu pasowała rola niańki. - Chodź. - Poczekał, aż Matt się podniesie, po czym ruszył wgłąb jaskini, mijając tłumy ludzi, każdy w kiepskim stanie. Było ich około dwustu, może niewiele więcej, jednakowo zmęczeni, strapieni, ale mimo to rozmawiali z życiem i wesołością w głosie. Jaskinia przerodziła się szybko w wąski korytarz, w którym trzeba było iść gęsiego. Zanim zrobiło się zbyt ciemno, by cokolwiek zobaczyć, Robert skręcił w prawo, wprowadzając Matta do małej sklepionej groty, dyskretnie oświetlonej przez magicznego świetlika.
- Tu będziesz nocował, twoi przyjaciele w pokojach niedaleko - oznajmił, ponownie tym obojętnym tonem. - Masz jakieś pytania? - dodał naprędce.

I ruszyli... w iście grobowym tonie, w chwilkę po tym, jak Matty zjadł. Jeszcze trochę i znaleźli się w kamiennej krypcie, która miała robić Matty'emu za miejsce noclegowe... choć wciąż nie poprawiało to jego samopoczucia, a musiał coś w związku z tym zrobić. -Robert-san... czy jestem złym człowiekiem? - zapytał zupełnie szczerze. Martwił się tym... nie chciał być kimś porównywalnym do GH lub Zerefa... on nie był zły... nie był... nie chciał... i liczył, że nie jest... miał taką nadzieję... i liczył, że Robert mu pomoże wyjść z tego dołka.

MG

Robert uniósł brew w zdziwieniu, po czym na jego ustach pojawił się krzywy uśmiech rozbawienia. Nagle przestał być taki straszny i nieprzystępny. Wyciągnął dłoń i zmierzwił włosy Matta.
- Źli ludzie nie zadają sobie takich pytań, młody człowieku - powiedział, nachylając się bliżej chłopaka, a następnie uśmiechając nieco przyjaźniej. Następne wyprostował się, klepnął brązowowłosego w ramię i odszedł w stronę dużej jaskini, którą przed chwilą oboje opuścili, zostawiając Matta samego w jego nowym pokoju.

Matty uważnie wysłuchał słów Roberta i się uśmiechnął, gdy ten mierzwił mu włosy. Będzie bardziej nieuczasany aniżeli wcześniej. Cieszmy się. Jednak, gdy ten opuścił pokój... naszła go rozkmina. A co jeśli mężczyzna, jest tak naprawdę wspólnikiem złego Matta z przyszłości, który kazał mu tak powiedzieć? Albo Robert nie ma pojęcia? Albo Matty odruchowo się zapytał dla niepoznaki, a podświadomie jest tak naprawdę demonicznym geniuszem zbrodni, który rzuci świat na kolana przed jego straszliwą mocą? On nie chciał. Z takimi pochmurnymi, smutnymi myślami, mag GD zdecydował się położyć, by odpocząć i może trochę na trzeźwiej pomyśleć o całej tej smutnej sprawie.

MG

Z przygnębiającymi myślami Matt poszedł spać. Początkowo było mu zimno, jednak wszystkie doświadczenia szybko sprawiły, że zasnął. Następnego ranka (bo chyba był ranek, ciężko było określić czas w ciemnych jaskiniach bez dostępu do naturalnego światła) obudził się tak nagle, jak zasnął. Gdy już podniósł głowę z poduszki, zaspanym krokiem ruszył do dużej jaskini, w której wczoraj się znalazł. Zastał tam widok śpiących ludzi - na stołach, krzesłach, ławach, podłodze. Niektórzy byli przykryci, inni nie, tak samo jak niektórzy byli mocno zranieni, podczas gdy część wydawała się nie nosić żadnych ran. Ich "impreza" musiała się jeszcze długo ciągnąć po tym, jak chłopak poszedł spać. Jednak wytężając wzrok nie dostrzegł żadnego ze swoich znajomych - Lulu czy Rina. Światełko dawane przez niby lacrymę przygasało, niczym wypalone i jasne było, że niedługo zrobi się całkiem ciemno.

Matty wstał... tak samo pochmurnie jak wcześniej. Powoli i zaspanie idąc na poszukiwania innych znalazł się w dużej jaskini, w której nie dostrzegł swoich znajomych. Więc jednak... jednak jest demonicznym geniuszem zbrodni, a jego mroczna aura odstraszyła wszystkich i już nie chcieli go znać. Ci ludzie... pewnie Robert z Arią już uciekli, w popłochu nie ratując swoich ludzi. To... smutne. Matty nie chciał być zły... nie chciał... aż mu oczy stanęły za zastępem łez, choć jeszcze trzymał je na wodzy... ale był bliski płaczu... on nie chciał być zły! DLACZEGO GO TO SPOTYKA! Pewnie Maria by tego nie chciała... i pewnie gdzieś tam w niebiosach żałowała, że powierzyła mu swoje duchy... jak on mógł się tak nieświadomie stoczyć, no jak?

MG

Smutny Matt płakał nad swoim smutnym losem, będąc całkowicie przekonanym o swojej złej naturze. Przecież inaczej by tu byli, nie było by ciemno, a pomieszczenie nie wyglądałoby jak opuszczony przez boga przybytek pełen nieruchomych ciał. Chłopak, załamany, nie usłyszał za sobą kroków i lekki uścisk na ramieniu gwałtownie wyciągnął go ze smutnego stanu. Krzyknął, cofnął się i upadł na ziemię, a Aria szybko zakryła mu usta.
- Cii, nie krzycz! - wyszeptała twardo, ale było już za późno. Jak na rozkaz wszyscy dotychczas śpiący podnieśli się z rumorem i stanęli w pozycji jasno świadczącej gotowość do walki. Powietrze przesyciło się energią i zapachem najróżniejszych magii. Aria wyglądała na bezsilną i wielce żałującą tego, co właśnie się wydarzyło. Podniosła się powoli, unosząc dłonie w górę.
- Spokojnie, to tylko ja - powiedziała przepraszająco, jednak wyglądała na bardzo ostrożną. Zapach magii nie ustał, a grubo ponad dwadzieścia osób celowało w dwójkę, która niedawno weszła do pokoju. Senne pomieszczenie w jednej chwili zamieniło się w pole bitwy.