Las

First topic message reminder :

Na terenach zachodnich znaleźć można znaleźć olbrzymią powierzchnię połaci zazielenionych, na których znajduje się wszelakiej maści roślinność. Drzewa zarówno liściaste jak i iglaste, krzewy, niektóre nawet z owocami jak maliny czy jeżyny, różne gatunki trawy, mchy, paprocie, kwiaty. Po prostu wszystko co matka natura mogła stworzyć. Fauna jest równie bogata. Można tutaj spotkać nie tylko typowe sarny, zające czy dziki, ale również żbiki czy żubry. Las rozciąga się na wiele kilometrów, ale na szczęście w środku znajduje się wiele dróżek, które pozwalają na swojego rodzaju orientację w terenie. Z działalności człowieka można tutaj spotkać wiele leśniczówek oraz karmników. Pewnie znajdzie się tutaj wiele innych rzeczy, ale to już nie jest tak oczywiste.

----

MG

Polowanie na Czarownice

Każdy z was otrzymał kopię ogłoszenia, na którym podane było miejsce i czas spotkania. Chatka, która stała przed wejściem do lasu w terenach zachodnich otoczone szeregiem drzew od północy stanowiła ostatnią przystań ludzkości przed królestwem natury. Wykonana była z drewna, które było już lekko spróchniałe. Mogliście łatwo ocenić wiek budowli na około 50 lat. Zbudowana była na planie kwadratu o boku siedmiu metrów i parterowej wysokości. Mimo spadzistego dachu wydawało się, że nie posiada użytkowego poddasza. W wielu miejscach była zawilgocona i zgrzybiała, widać było, że nikt o nią nie dbał, a deszcz obszedł się z nią dość brutalnie. Przed samą chatką znajdowała się mała polanka, na której rosła niska, jasna trawa. Obok biegł trakt, który prowadził w stronę samego lasu. Widzieliście go już. Pierwsza część była lasem liściastym.

W sumie wydawałoby się, że na starcie misji będzie nudno tak jak w większości kanonów. W sumie żadnej akcji nie rozpocznę, ale nie mógłbym nie dodać o powietrzu, które... wyglądało jakby było rozrywane. W niektórych miejscach pojawiały się czarne dziury, które dopiero po chwili bledły i się zasklepiały. Mimo, że widok był niezwykły to nie stanowił on dla was żadnego zagrożenia. Dziury w otoczeniu nie raniły was, jedynie ostrzegały, że coś tutaj jest nie tak.

Właśnie w takim otoczeniu przyszło wam spełniać misję. W ogłoszeniu znajdowała się informacja, że wasi pracodawcy Hans i Gretel będą czekać na was w znajdującym się przed wami drewnianym domku. Chyba warto byłoby się z nimi spotkać przed rozpoczęciem misji? Może oni będą potrafili wytłumaczyć anomalię powietrza.

----------------------------------------------
Zasady uczestnictwa w misji:
1. Piszemy jeden post na kolejkę, chyba, że ja napiszę inaczej
2. Czas na odpis to minimum 72h. Jeżeli jednak wszyscy odpiszą wcześniej to ja też postaram się szybciej odpisać.
3. Jeżeli ktoś nie odpisuje oceniam to tak jakby stał bez ruchu.
4. Przy trzecim pod rząd braku odpisu skreślam z listy.
5. Usprawiedliwione nieobecności są brane pod uwagę.
6. W każdej kolejce musi odpisać przynajmniej jedna osoba.
7. W razie wyrzucenia kogoś z misji może dojść inny użytkownik po omówieniu tego ze mną.
8. Na razie zaczynacie w mniej licznym gronie. Część jeszcze walczy z KP więc dojdą później. Oczywiście dostaną nieco mniej PD. Mógłbym co prawda wstrzymać misję o tydzień, ale chyba każdy woli szybciej zacząć.

Czas na odpis 1 kwietnia godz 8:00

Chłopak przyglądał się tajemniczemu i intrygująco wyglądającemu rozmówcy, który najwidoczniej szukał jakiegoś sposobu zabicia nudy. Szkoda tylko, że metoda, jaką sobie upatrzył nie zadowalała też dawnego maga Fairy Tail. W czasie całej tej konwersacji czarodziej był w stanie użyć kilku zaklęć i spróbować wyrwać przy pomocy magii kulkę, na której mu zależało. I wtedy nastąpiła ta... dość interesująca propozycja, co do miejsca walki. Mimo więc irytowania Byakutona, osoba ta starała się też wypaść stosunkowo uczciwie.

-Niech ci będzie... - westchnął Tora zaciskając w chwilkę potem zęby. Denerwowała go lekko cała ta sytuacja, ale musiał się jakoś opanować i na spokojnie oczekiwać na ruch jego oponenta. Czy to wstawał, czy to się gdzieś ustawiał... chciał być po prostu gotowy na odpowiedź, gdyby ten planował zastosować jakiś partyzancki atak... bo mag przegrać nie zamierzał, nie w tej walce.

MG

Tora się zgodził, światu urato- a nie, nie ta bajka. W każdym razie mężczyzna podniósł się spokojnie, wciąż obserwując młodego maga z lekkim, kpiącym uśmieszkiem. Jak będzie wyglądać ta walka? Na razie nie zapowiadało się, by była ona pełna akcji, bo przeciwnik całkiem flegmatycznie rzucił kulkę na trawę tak, że potoczyła się ku Torze, zatrzymując gdzieś w połowie długości między nimi. Mężczyzna powolnym krokiem zaczął się zbliżać.

Chłopak uważnie się przyglądał swojemu przeciwnikowi, który wpierw wyrzucił niciowatą kulkę tak, by znalazła się w połowie dystansu między nimi, po czym zaczął się powoli zbliżać. Torashiro uważnie się mu przyglądał, chociaż jeszcze nie przyjął typowo bojowej postawy. Zamierzał to uczynić dopiero wtedy, gdyby przeciwnik zaczął na niego szarżować, próbował kopnąć z wyskoku czy po prostu zastosował jakieś metody szybszego zawężenia dystansu. Gdyby jednak tego nie robił, czarodziej ustawiłby ręce w gardzie już w odległości jakichś trzech, czterech metrów. Wolał nie dać się zaskoczyć, więc po prostu uważnie czekał na ruch swojego oponenta. Kto wie, co naprawdę potrafi.

MG

Zapowiadało się na dość nudne rozegranie tej całej sytuacji. Tora nie kwapił się do rzucenia na kulkę, przeciwnik nie kwapił się do rzucenia na Torę. I gdzie tu zabawa? Widząc brak jakiejkolwiek inicjatywy ze strony chłopaka, mężczyzna westchnął po czym przyspieszył do biegu, w bardzo szybkim tempie zmniejszając dystans między nimi do zaledwie 3 metrów i... skoczył. Niemalże znikając Torze z zasięgu wzroku. Ten przybrał obronną pozycję gdy tylko zobaczył bieg, jednak teraz... Rozejrzał się i zobaczył szybko zbliżający się w jego stronę but. Z tyłu, ze swojej lewej strony.

//Pisz dokładniej, co i jak wykonujesz oraz co byś zrobił gdyby... nie musi być to długie, ale może ocalić ci skórę czasami.

Chłopak starał się być spokojny, gdy przeciwnik go zaatakował... i nagle zniknął. Torashiro był zaskoczony... wielce. Coś takiego... nie spodziewał się, że wróg potrafi się aż tak szybko przemieścić. Tego typu umiejętności bardziej podchodziły czarodziejowi pod jakąś magię, ale nie mógł teraz narzekać. Widząc nadchodzące obrotowo kopnięcie, Byakuton poza samym przyjęciem go na ramię, zdecydował się także unieść przedramię i obrócić się w stronę wroga, z jednoczesnym wykonaniem kroku w jego stronę i atakiem prostym prawą ręką. Kopnięcia obrotowe mają to do siebie, że owszem bolą, ale jednocześnie, by kopnąć wysoko, trzeba się bardziej pochylić. Istniała więc dość spora szansa, że oponent chłopaka jest wychylony tak, że w momencie skrócenia dystansu i ataku wyprowadzonego przez maga, ten by zwyczajnie się przewrócił lub został zmuszony by delikatnie odskoczył do tyłu celem zachowania równowagi.

1. Wtedy chłopak by się nie cackał, tylko ruszył z kolejną serią ataków. Zaczynając od prostego kopnięcia podbijającego wycelowanego w podbródek, celem oszołomienia wroga, kontynuowałby to z wejściem z uderzeniem prostym pięścią od strony nogi zakrocznej (tej z tyłu, czyli najprawdopodobniej lewa noga, uderzenie lewą ręką) tzw. Gyaku Zuki, w chwilę potem dodałby klasyczny atak ręką od strony nogi wykrocznej (tej z przodu, najprawdopodobniej więc prawą) z delikatnym wyrzuceniem barku, czyli tzw. Kizami Zuki, wycelowane już w głowę. W chwilkę potem poszedłby też atak obrotowy ręką, która wykonywała wcześniej Gyaku Zuki, również wycelowany w głowę. Dalszą akcję, opiszę, jak dowiem się jak wyjdzie... wszak może się coś nie udać.

2. Istnieje również inna szansa... że przeciwnik Byakutona się przewróci. Wtedy też czarodziej by się nie cackał, tylko szybko znalazłby się przy przeciwniku, nie dając mu szansy, na zabawę w obronie przed dobijaniem przeciwnika w parterze. Musiał zaatakować tak szybko, by ten nie był w stanie atakować, przez co Torashiro miałby luźny dostęp do ataku w brzuch swojego oponenta. Atakowałby szybko i z siłą, ale bardziej stawiał na szybkość i na to, by nie dać się mu złapać. Czarodziej wolał nie bawić się w dźwignie w parterze... zwłaszcza, że jego przeciwnik szalał, jeśli chodzi o szybkość. Wolał nawet odejść od tak leżącego przeciwnika, niż dać się bawić w tarzanie po ziemi razem z dźwigniami i resztą bajerów tego typu.

3. Również istniała szansa, że jego przeciwnik by spokojnie sobie stał po bloku. Wtedy plan ataku pozostaje niemalże taki sam, jak w punkcie pierwszym. Po wykonaniu kontrataku razem z blokiem, ręka, która blokowała, zostałaby wyrzucona razem z barkiem, w kierunku głowy oponenta maga, a ta, która pierwotnie kontratakowała, wykonałaby uderzenie obrotowe również na głowę przeciwnika Tory. Dalsze akcje opisane by zostały w następnym poście, po tym, jakbym znał wyniki owych działań.

4. Ale również, Tora w podobnej sytuacji jak powyżej, mógłby spróbować wyłapać nogę, szybko zawijając swoje przedramię, które wcześniej zwiększało powierzchnię blokującą, tak, by złapać swojego przeciwnika, a następnie wchodząc w niego z kontratakiem przewrócić go, zakłócając jego punkt równowagi. Wtedy dalsze działania, tak jak w punkcie drugim.

5. Jest jeszcze jedna opcja... że atak będzie tak silny, że to chłopak, mimo absorpcji kopnięcia na ramię, to on byłby tym, co bardziej cierpi, chociażby poprzez delikatne zachwianie równowagi lub nawet delikatne odrzucenie. Po pierwsze... Torashiro cały czas starał się trzymać mocną, stabilną pozycję, by tak łatwo się nim nie miotało, ani wyprowadzało z równowagi. Po drugie. Szybko starałby się coś takiego odzyskać, nawet chwilowo wycofując się z dalszej nawałnicy ataków swojego oponenta. I po trzecie... wtedy miałby przynajmniej świadomość siły ciosów swojego przeciwnika i wiedziałby, że bloki w obecnej sytuacji będą bardziej przydatne tylko i wyłącznie do tego, by zabezpieczyć ciało czarodzieja przy unikach, na których by się potem skupił. Tak więc w przypadku dalszej nawałnicy wroga, ten by unikał, stawiając bloki tylko jako rezerwowe zabezpieczenie.

Oczywiście wartym zauważenia jest to, że ZAWSZE Tora trzymał się jednej zasady... zawsze jedna ręka w gardzie, żeby można blokować ewentualny kontratak. Nie miał zamiaru dać się trafić, nieważne w jakim momencie walki.

MG

Wyglądało na to, że przeciwnik, choć deklarował brak magii, poruszał się znacznie sprawniej, niż na szaraka przystało. Może jednak faktycznie był magiem? Niestety nie był to moment, by się nad tym głębiej zastanawiać, gdyż przeciwnik nacierał zbyt szybko. Trzeba było działać. Tak więc chłopak przyjął uderzenie na swoje własne ramię, dokładnie czując jego siłę. Coś przeskoczyło i zabolało, Tora stracił równowagę na krótką chwilę, jednak starał się ją szybko odzyskać, nieco zmieniając swoją pozycję. Odwrócił się przodem do przeciwnika, ten jednak zdążył się cofnąć, mając na ustach całkiem zadowolony uśmiech. Po krótkiej chwilce ruszył do przodu, ponownie z dużą szybkością, nie przyjmując gardy. Czyżby znowu zamierzał kopać? Torze pozostały ułamki sekund na podjęcie decyzji, co robi.

Stan postaci:
Lewe ramię i bark nieco bolą, jednak nie jest to nic groźnego

//Okej, ale nie w ten sposób xD Nie muszę mieć wyszczególnionej każdej akcji "co by było gdyby", tylko te najważniejsze. I nie muszą być wypunktowane. Po prostu ładny, logiczny post

Tego, to się chłopak kompletnie nie spodziewał. Gdzieś tam, może w głowie miał przygotowany scenariusz na taką sytuację, ale sądził, że było to raczej mało prawdopodobne... nawet pomimo tak zawrotnej prędkości. Tak czy inaczej, teraz Tora miał przynajmniej świadomość tego, jak walczy przeciwnik. Dlatego musiał być jeszcze bardziej ostrożny i unikać bezpośredniego kontaktu z jego technikami. Musiał się skupić na unikach i tak też wyglądał jego najbliższy plan na walkę. Widząc, że przeciwnik biegnie w jego stronę lekko pochylony, magowi od razu przyszedł do głowy pomysł na swoją stop technikę. Jego oponent opuścił ręce, a ponowne uniesienie ich na poziom głowy jest... czasochłonne. Dlatego, gdy ten był już w odległości, z której nie dało się wykonać normalnego ataku z powodu zbyt dużego zasięgu, Tora zdecydował się wykonać technikę, którą można byłoby nazwać Tobi Mawashi Geri, tj. kopnięcie obrotowe z wyskoku. Najpierw wyskoczył, wysoko i daleko wypychając lewe kolano, które miało mu nadać pędu i pomóc w skróceniu dystansu, tak, by mógł go spokojnie trafić zamierzonym kopnięciem. Z kolei, gdy był już w powietrzu, wykonał obrót bioder i kopnął mocno prawą nogą, celując w okolice ucha. A w takiej sytuacji, rozwinięć owej sytuacji mogło być trzy: przeciwnik dostanie, przeciwnik zblokuje lub przeciwnik uniknie. Jak dostanie, to nie ma żadnego problemu, Tora po wylądowaniu wykonuje lewą ręką uderzenie proste od strony nogi zakrocznej razem z ruchem biodra, celem zwiększenia siły techniki, celując w brzuch napastnika (tzw. Gyaku Zuki), a następnie prawą ręką uderzenie obrotowe na głowę (tzw. Mawashi Zuki). Powinno być to łatwe do wykonania, gdyż oponent winien być ogłuszony, po dostaniu takim atakiem.

Jeśli jednak by ten to zablokował... to nie było większej różnicy. Plan dalszego ataku był taki sam, z tym, że przeciwnik po prostu mógłby próbować blokować. Gorzej, jakby wyłapał nogę Tory, wtedy ten musiałby ją wyrwać, atakując przeciwnika, jednocześnie nie tracąc równowagi. I to właśnie równowaga byłaby jego głównym celem. Gdyby się przewrócił, po prostu by się podwinął tak, by był zablokowany zarówno przez nogi, jak i przez ręce. Wtedy mógłby łatwo się obracać i nogami uniemożliwiać zbliżenie się do niego, przez co pozostaliby w impasie. Nawet gdyby przeciwnik pozwoliłby Torze wstać, ten robiłby to ostrożnie, tak by nie dać się zaskoczyć przez jakiś atak.

Z kolei, gdyby ten uniknął tego kopnięcia... całe szczęście, że Tora starał się je kontrolować do tego stopnia, że noga nie poleciałaby dalej, tylko by się zatrzymała i szybko cofnęła, przez co mag cały czas byłby frontem do oponenta, gotowym do zastosowania wcześniejszej kombinacji ataków, a także i blokowania. Gorzej, jakby przeciwnik przepchnął nogę Tory, tak by ten stanął plecami. Wtedy po prostu zastosowałby obrotową siłę pędu (choć chyba moment pędu z fizycznego punktu widzenia byłby poprawniejszym terminem), by wykonać Ushiro Ura Mawashi Geri lewą nogą, czyli po prostu obrotowe kopnięcie do tyłu, tj. w tym wypadku we wroga. Gdyby to też zablokował, po prostu chłopak starałby się odskoczyć od przeciwnika, a gdyby to przeleciało, po prostu stałby znów frontem do oponenta i byłby gotowy albo do wcześniej opisanej przez siebie kombinacji, z tym, że po czymś takim, wykonane byłoby to innymi, niż wcześniej opisanymi rękoma.

MG

Frontalny atak zdawał się być całkiem dobrym rozwiązaniem, zważywszy, że przeciwnik miał ograniczone pole manewru z powodu własnej szybkości... i zmniejszającego się dystansu. Mógł próbować kopać, uniknąć zderzenia, schodząc z linii ataku lub przyjąć cios na siebie. Lub żadne z powyższych. W każdym razie Byakuton wyskoczył jak planował, do przodu, drastycznie zmniejszając dystans między sobą a przeciwnikiem, po czym zaczął się obracać do kopnięcia, czując, że jednak nie pójdzie to tak gładko. Coś było nie tak z równowagą, jednak szybkość powinna załatwić sprawę. Tylko że przeciwnik był szybszy i złapał nogę chłopaka, po czym przerzucił go przez siebie wykorzystując pęd, który Torashiro zamierzał wykorzystać. Pech. Brązowowłosy wylądował twarzą w trawie, czując nieprzyjemny ból nosa i czoła. Szybko się pozbierał, odwracając się na plecy, chcąc widzieć przeciwnika, który stał i czekał. Z uśmiechem na ustach. Czekał na kolejny ruch.


// Pamiętaj o napisaniu obrony, wszystkie akcje opisuj w aspekcie niedokonanym, możesz pominąć nazwy technik (nieco przeszkadzają w prawidłowym odzytaniu tego, co chcesz zrobić)

Cóż... i sobie chłopak polatał, chociaż nie był całkowicie zszokowany takim obrotem spraw. Owszem, nie było to coś, co miało dużą szansę prawdopodobieństwa wystąpienia w czasie walki, ale jednocześnie było to możliwe i Tora o tym wiedział. W teorii sam mógłby próbować coś takiego wykonać, choć raczej by się nie odważył, głównie ze względu na to, że sam nigdy czegoś takiego nie próbował. Ale teraz przynajmniej czuł, że było to coś... efektywnego. Fakt, bolało, ale jednocześnie, mógł teraz powstać i, co ciekawe, też się uśmiechał do swojego oponenta. Może i nie była to wyrównana walka, ale zaczynała sprawiać mu jakąś przyjemność. Lekko pochylony, przetarł swoje usta pięścią, po czym postawił ponownie gardę.

-I jak? - rzucił do swojego oponenta, uważnie go obserwując. Był ciekawy, co on sadzi o tej walce, bo mimo, iż Tora czerpał radość z tego pojedynku, to jednak nie była to jednak jakaś psychopatyczna przyjemność spowodowana walką, ale właśnie sam sparing... który dla niego był obecnie tylko i wyłącznie przyjacielską walką... choć o dość ważną, sentymentalną stawkę. Dlatego też młody mag uważnie się przyglądał swojemu przeciwnikowi, ponownie czekając na jego akcję.

/To wiem, ale w przypadku, gdy klasycznie "olałem" czystą obronę i zdecydowałem na coś innego, to nie widziałem sensu rozpisywania tego./

MG

Jedno było pewne - był to bardziej trening, mający nikomu nie zaszkodzić niż prawdziwa walka w której Tora mógł mieć zdecydowanie większe problemy niż skwaszony nos. Z drugiej strony podczas takiej walki mógłby swobodnie korzystać z magii, wszak wtedy wszystkie zasady były dozwolone. Mężczyzna się dalej uśmiechał, jednak wyciągnął dłoń w stronę Tory.
- Jak ci na imię? - zapytał o kluczową informację. Jak na razie bezimienny walczył z bezimiennym, a przecież może jeszcze kiedyś się spotkają. Nie wykonywał innych ruchów, po prostu obserwował.

Chłopak wciąż stał w gardzie, przyglądając się przeciwnikowi, który, tak samo jak i Tora, się uśmiechał. Zapewne ta walka była dla niego łatwa, ale jednocześnie jakoś też sprawiała mu przyjemność. I nawet chciał teraz zawiązać tak trochę... lepszą relację ze swoim obecnym oponentem. Mag pegazów na ten gest poszerzył lekko swój uśmiech, po czym odpowiedział:

-Torashiro, ale możesz mówić Tora. A jak ty się nazywasz? - zapytał się kulturalnie powoli podchodząc do mężczyzny, choć wciąż uważnie, z rękami przygotowanymi do ponownego pojawienia się w gardzie czarodzieja. Ten jednak się z tym nie śpieszył, stanął w odległości, że ich dłonie mogły się zetknąć i wracając nimi powoli do gardy, ze szczerym uśmiechem dodał -Podczas walki nie wypada podawać sobie rąk. Mogę za to przybić żółwika. Chyba, że już skończyliśmy. - chociaż... czy Tora chciał już kończyć ten sparing? Podobał mu się, był intrygujący i choć przegrywał, potrafił z tego wynieść naprawdę sporo. Zresztą... czy nie mieli walczyć o tą kulkę?

MG

Gdziekolwiek zmierzała ta walka - do końca czy też dopiero się zaczynała, jasne było, że przynajmniej sprawiała przyjemność obu stronom, choć początek należał do tych wymuszonych. Uśmiech nie znikał ust z przeciwnika.
- Torashiro... Pierwszy tego imienia, którego znam. A więc dobrze. - Pokiwał z uznaniem głową. Obserwował z lekkim, co też chłopak robi, ale po chwili się uśmiechnął i pokręcił głową. Nim Tora, przygotowany niemal na wszystko, zdążył zareagować bardziej niż uniesieniem rąk do gardy, mężczyzna zdążył chwycić lewe przedramię chłopaka i wejść pod niego, przerzucając go przez bark. Tora z ciężkim tąpnięciem wylądował z powrotem na ziemi. - Nie daj się rozproszyć podczas walki. Miłe gesty z reguły są przykrywką, a podchodzenie tak blisko - głupotą - rzucił z rozbawieniem przeciwnik. Obszedł ostrożnie Pegaza i podniósł z ziemi kulkę, którą następnie rzucił w stronę właściciela. - Miło mi się z tobą bawiło. Jestem Aran - rzucił, odwracając się plecami, najwidoczniej z zamiarem powrotu na swoje poprzednie miejsce, pod drzewo.

Chłopak dał się podejść, bo zapomniał o jednej rzeczy... o cholernej szybkości swojego oponenta. Fakt faktem, potrafił docenić miły i kulturalny gest przeciwnika w czasie walki oraz na niego odpowiedzieć, ale zawsze był ostrożny. Ale tym razem najwyraźniej nie dostatecznie. Kiedy więc nagle poczuł, jak nieznajomy łapie go za ramię, jedynym, co próbował wykonać było wyprowadzenie prawą ręką uderzenia na głowę swojego oponenta. Niestety... nie był w stanie normalnie wycelować będąc nagle podniesionym, a następnie przerzuconym. I do tego padł na plecy. Tak gwałtownie się pozbył powietrza, że przez moment był jakby wyłączony z całej działalności, próbując ponownie nabrać tlenu w płuca. Nawet nie wstając patrzył na swojego przeciwnika, który mu wyjaśniał zawiłości walki. Tora tylko się uśmiechnął.

-Tia, wiem... zapomniałem o twojej szybkości. - odpowiedział wciąż się nie ruszając, po czym, gdy dostrzegł, że kulka leci w jego stronę, złapał ją i widząc, że Aran wraca pod drzewo usiadł twarzą w jego stronę zapytał się -Kim jesteś? - cóż... maga VP bardzo to interesowało, do tego stopnia, że w sumie z chęcią nawet zostałby uczniem, byle tylko walczyć tak dobrze jak mężczyzna, z którym przed chwilą stoczył sparing.

MG

Z ust mężczyzny wydobyło się coś na kształt parsknięcia, jednak Tora nie widział jego twarzy, wiec mogło to oznaczać wszystko. Usiadł pod drzewem tak, jak zastał go Tora i westchnął przeciągle, wpatrując się w jasne niebo.
- Przydałaby się fajka... - rzucił pod nosem, po czym przeniósł uwagę na młodzika, znów z tym samym krzywym uśmieszkiem na ustach. - Powiedzmy, że obrońcą osoby, która dawno już umarła, a teraz czekam na jej dziedzictwo. Pasuje? - odpowiedział nieco z przekąsem, jakby nie chciał odpowiadać na to konkretne pytanie. - W każdym razie, odzyskałeś już kulkę, a teraz znikaj, chcę odpocząć... Torashiro. - Machnął ręka, jakby wyganiając chłopaka z polanki, przy czym uśmiechnął się dość nieprzyjemnie. Najwidoczniej nie chciał słyszeć odmowy.

Chłopak był lekko zaskoczony takim... nieprzyjemnym zachowaniem ze strony Arana, może też dlatego, że przez pewien czas zdawało mu się, że nawiązali ze sobą jakąś nić wzajemnego zrozumienia i porozumienia. Nawet wcześniej chyba lekko go rozbawił swoim komentarzem. A teraz? Teraz był niemalże wyganiany z tego miejsca bez możliwości odmowy. Powoli wstał z ziemi (w końcu wciąż siedział), po czym powoli udał się w swoim kierunku, wcześniej jednak, stojąc plecami do mężczyzny, obrócił głowę i dodał:

-Kiedyś... miałem swojego mistrza. Był mi jednak jak ojciec, choć nazywałem go wujkiem. Teraz szukam jego dziedzictwa. - krótko skomentował całą sytuację mag Violet Pegasus, jakby oczekiwał jakiejś specjalnej reakcji ze strony swojego niedawnego oponenta. Gdyby jednak taka nie nastąpiła dodałby jeszcze tylko -Żegnaj, może kiedyś się jeszcze spotkamy, chociaż może w trochę lepszych okolicznościach. - i sobie poszedł... gdyby nie było żadnej reakcji ze strony Arana.

z/t (jeśli Aran nie reaguje)