Ogród

W miejscu takim jak to nie mogło zabraknąć ogrodu. Znajduje się on po prawej stronie budynku i aby do niego dotrzeć trzeba przejść przez sale główną. Byłem tam tylko raz, ale udało mi się dobrze zapamiętać to miejsce. Już na wejściu człowieka poraża ogrom owego ogrodu. Jest to miejsce tak duże, że nie widać jego końca. W dodatku znaleźć można tutaj różne rodzaje roślin, zaczynając od zwykłych kwiatów i drzew, a kończąc na plazmogwiazdach z bardzo dziwnego wymiaru. Oczywiście znajdują się tutaj krzesła i stoły dla klientów, a każdy z nich wyposażony został w dzwonek, którego używa się aby wezwać obsługę.


Ogród był prawie pusty. Prawie - ponieważ znajdowało się tutaj bardzo dużo żywych organizmów. Jednak, jeśli ich nie policzymy, wtedy ogród na prawdę stanie się pusty. Nie było tutaj ani wiatru, ani słońca, ani też chmur czy innych tego typu rzeczy - jeśli klient spojrzy w górę, nie zobaczy nic oprócz wielkiej, pustej, czarne przestrzeni. Jednak nie zmienia tu faktu, że jest tutaj ciepło i przyjemnie. Panują tutaj takie warunki, aby ludzie z każdego wymiaru mogli się tutaj spokojnie napić kawy i oddać się rozmowie.

Ogród, to tutaj miało nastąpić nieuniknione. Miała wepchnąć Ringo w krzaki i pozbyć się jej raz na zawsze. Oczywiście pierw musiały się puścić, bo tak Laura by została pociągnięta za nią. Rozejrzała się wokoło jakby rzeczywiście szukała owej krwawiącej gumki. Zrobiła zaraz też smutną minę, niczym mały szczeniaczek wyrzucony na deszcz.
- Nie widzę jej! Straciłam ją z oczu! Znaczy z oka... Musimy się rozdzielić, żeby ją znaleźć. Tak będzie bardziej efektywnie. Dlatego ja posiedzę przed budynkiem i zobaczę, czy nie wraca, a ty poszukasz jej w tamtych krzakach ok.? W razie jak któraś ją zobaczy, niech głośno krzyczy imię drugiej!
Znowu biedna Laura miała nadzieję, że Ringo się nabierze na ten znany trik.

O nieee! Firenza była smutna i było jej przykro, że gumka im gdzieś odleciała! A takie krwawiące gumki to nawet nie wiadomo było, jak szybko potrafiły uciekać. Pomijając w ogóle fakt, że Ringo nie miała pojęcia jak takie gumki wyglądały, jak się zachowywały i czy chętnie oddałyby jej krew. Teraz miała jednak niesamowitą zagwozdkę - co miała zrobić? Zostawić smutną Firenzę i puścić się samopas w poszukiwaniu uciekającej istoty, czy jednak zostać przy dziewczynie? Ach, to był naprawdę ciężki wybór! Koniec końców rozchodziło się tutaj o krew, a jak wiadomo z krwią dziewczyna była mocno związana! Z drugiej jednak strony... jej koleżanka była tu obok i nie czuła się najlepiej! Krew mogła znaleźć sobie trochę później, ale zranione serce przyjaciółki na pewno niełatwo byłoby zacerować! A poza tym... Firenza była człowiekiem i też miała w sobie krew. Ergo, tak czy siak, czy by pobiegła za gumką, czy by została na miejscu, wciąż nie musiała się tak naprawdę bać o swój ulubiony trunek! Mądra Ringo, mądra!

- Hmmm... Ale ja nie wiem jak ta gumka w ogóle wygląda! Musisz mi ją opisać, bo inaczej mogę się głupio pomylić! Co jak wyminie mnie, elegancko skłaniając się i machając kapeluszem, a ja tylko dygnę ładnie podnosząc rąbki stroju i nic nie zauważę dziwnego?! - szybko znalazła odpowiednie słowa wymówkę, które pozwoliły jej nie rozstawać się z drugą blondynką. Firenza w głębi serca na pewno doceniała jej gest, ale nie było sensu robić z tego powodu zamieszania! Dlatego dziewczyna mocniej tylko zacisnęła dłoń na rączce koleżanki, a potem ciągnąć ją za sobą ruszyła głębiej w ogród. - Opowiadaj, opowiadaj, jak wygląda gumka, co u ciebie, co tam, co tam? - była szczęśliwa, że mogła porozmawiać ze swoją koleżanką!

Pociągnęła kilka razy nosem i otarła łezkę, która nagle zakręciła się w jej oku. Odszukała wzrokiem najbliższe krzesło, po czym praktycznie wpadła w nie, a nie usiadła jak normalny człowiek, nadając swojej osobie jeszcze więcej dramatu.
- Ringo…- zaczęła tonem tak poważnym, że aż do niej niepodobnym- musisz iść i odnaleźć gumkę sama, gdyż me serce zbyt bardzo cierpi, by wykonać tę misję. Bez niej moje życie nie ma sensu… W tobie jedyna nadzieja. Gumka jest mała i różowa w niebieskie kropeczki, na dodatek ma kształt kulki. Na pewno ją rozpoznasz! Wierzę w Ciebie Ringo! Idź i ocal me życie i mą krew!

Tak, Laura zrobi wszystko, by pozbyć cię natrętnej Ringo. Szkoda tylko, że tutaj nie działała magia.

No i znalazł swoją zgubę. Przyglądał się dziewczynom przez chwilę z daleka. Co one znowu wymyśliły? Może jakaś ulepszona zabawa w „Pozbądź się swojej pijawki w trzy sekundy”? Kto wie, kto wie~ Podszedł do blondyneczek, a raczej podbiegł, trzymając rąbek swojej spódniczki. Musiał przyznać, że nawet w miarę mu się te ciuchy podobały. Ale nie powie tego głośno, jeszcze Laura się ucieszy czy coś. Dlatego wpadł na nią, a bardziej przytulił się ochoczo tak, aby odgrodzić ją od Ringo.
- Tu jest, nawet nie wiesz ile cię szukałam. – zaczął powoli, dalej się przyklejając do bajecznych cycków Laury. – Najpierw mi wybierasz strój, a potem znikasz, no jak tak można? – dodał nieco nadąsany.
Dopiero po chwili przyjrzał się Ringo. O czym one rozmawiały? Pytanie lepsze, czego te dwie szukały w takim miejscu, klientów nie było przecież… Dziwne, bardzo dziwne.
- Witaj Ringo, co tu robicie? – przywitał się uprzejmie, po czym rozejrzał na tyle ile mógł.

Nawet długo nie czekał, by w oczy rzuciła mu się pewna osoba, na której widok aż pojawił mu się uśmiech. W sumie dawno jej nie widział, nawet bardzo... kiedy w sumie ostatni raz ją spotkał? Chyba na turnieju magicznym. Tak, sprawa z ręką, oj tak, gdyby nie ona to by ją stracił. Wziął łyk swojego latte, po czym podszedł. Chyba z kimś rozmawiała, czy powinien jej przerwać..? OCZYWIŚCIE! W końcu z kim ona niby rozmawia? Ciemnowłosy nawet jej nie znał soł... może uznać, że to po części jakaś babka z pracy zawraca jej tyłek. Tak... ten tyłek... który z resztą wygląda świetnie w tym stroju jak większość kobiet tutaj, bo jak wiemy Meido jest git. Podszedł pomału, po czym stanął na chwilę z boku patrząc na całą tą sytuację. Upił trochę z swojej szklanki i przetarł usta palcem. Raczej i rękaw wycierał nie będzie. Odchrząknął i się wtrącił:
- Heloł Pani Doktor – skierował te słowa do swojej znajomej, na którą w sumie znowu wpada. Przypadek? Nie sądze – Co tam? – spytał w sumie dość normalnie. Spojrzał raz na różowo włose coś i to drugie blond włose. Raczej roztaczały dziwną aurę... przynajmniej dla niego.

Och nie! Firenza faktycznie bardzo ciężko przeżywała swoje rozstanie z gumką! Najwyraźniej dziewczyny takie jak ona potrzebowały gumki gdziekolwiek tylko się wybierały i z kimkolwiek spotykały, ale Ringo była w stanie to zrozumieć i współczuć dziewczynie. Wykazywała się w końcu niebotyczną empatią i współczuciem dla swojej najlepszej przyjaciółki. Ale opuścić ją w takim stanie... och, o to naprawdę było ciężko! Gdy druga blondynka przycupnęła na krześle, Ringo mimo wszystko postanawiała przynajmniej przez chwilę jeszcze jej potowarzyszyć - stanęła zaraz za krzesłem, oplatając dłońmi tułów blondynki, zupełnie jakby chciała w ten sposób stać się dla niej tarczą przed smutkiem. Złośliwy obserwator mógłby zauważyć, że wyglądało to trochę tak, jakby predator dorwał swoją ofiarę, ale Nanasi, jej kochanej siostry, w pobliżu nie było by poczynić taką uwagę.

Już miała nawet odpowiedzieć Firenzie na jej smutki i obawy gdy nadeszli nowi ludzie! Faceta nie znała, a "dziewczyna" momentalnie postanowiła przytulić się do siedzącej przecież już na krześle Laury, to też ta wyglądała teraz jakby zaczynała budować nowy harem. Miała niesamowite powodzenie... a może inni też wyczuwali jej smutek? Tak czy siak nie przeszkadzała "dziewczynie" w przytulaniu się, ona na pewno też chciała wszystkiego co najlepsze dla koleżanki. - Cześć Kyoki, nie uwierzysz! Firenza w tym momencie bardzo potrzebuje *gumki*! Pomagam jej odnaleźć *gumkę*, którą w tym momencie musi mieć przy sobie, bo jest ona baaaaardzo potrzebna! Pomożesz nam? - spojrzała też na faceta, który się tu pojawił, ale skoro on nic nie powiedział, to ona też się nie odezwała tylko machnęła mu dłonią na powitanie. Ale on chyba też znał Firenzę! - Ty też? Pomożesz? Masz gumkę? - zapytała, kompletnie nie przejmując się tym jak to brzmiało, na ustach mając tylko potężnego zupeeeeełnie niewineeeeeego banana~ W sensie uśmiech. Dla niedomyślnych.

Nagle pojawiło się tyle osób i to wszyscy byli zainteresowani nią, Laurą! Dawno takiego czegoś nie przeżyła. Poczuła się jak prawdziwa gwiazda z taką małą różnicą, że ona nie potrafiła ani śpiewać, ani tańczyć, ano w ogóle nic takiego, co powinna umieć gwiazda. Była niczym Kardaszianki.
- Raczej nie musiał...AŚ długo szukać. Wiesz, nie siedzą tu zbyt długo.- Spojrzała na niego z dołu. W kusej, różowej sukience jeszcze bardziej przypominał kobietę, tylko taką raczej płaską. Możliwe, że ubierając go w takie stroje Laura spełniała swoje jakieś niedoścignione marzenie z okresu dzieciństwa. Lub po prostu lubiła się pastwić nad innymi.- Trudno mnie znaleźć raczej nie było. Takiej ślicznej blondynki nie spotkasz raczej w każdym miejscu!
A potem przyszedł jeszcze Dax, bo było kolejnym zaskoczeniem. Raczej nie spodziewała się go w takiej międzywymiarowej kawiarence. Patrząc po tym, że akurat popijał sobie radośnie kawkę, był tutaj gościem a nie obsługą. Oczywiście mogła do tego też dojść po braku sukienki mejdo, ale taki sposób był bardziej detektywistyczny i w ogóle.
- Hej Bałwanie. Jak widzisz, jestem otoczona przez harem pięknych dam...
Och tak. Kyo i ringo wręcz się do niej lepili. Zupełnie jakby była jakimś plastrem miodu. Taka słodka i cudowna. Uśmiechnęła się trochę na siłę, próbując lekko wydostać się z morderczego uścisku Ringo.
- Ringo musisz sama odnaleźć gumkę, tylko ty możesz to zrobić. O mnie się nie martw, oni się mną dobrze zajmą!
Żeby tylko sobie poszła, żeby sobie poszła...!

Dlaczego każdy leciał na Lauresie? Bo Lauresia była najlepszą dupą w całym Fiore, a teraz nawet w każdym wymiarze. Pojawił się sławny pan Bałwanek, który bardzo często wpada na blondyneczkę. Pewnie nawet nie zdawał on sobie sprawy, że na Kyo też miał okazję wpaść, kto by tam pamiętał jedną kiecką w tą czy w tą. Kto liczy peruki i falbanki? Nikt~
- Laura szuka „gumki”? Czyli ona… Nie, nie chcę o to myśleć. – potrząsnął różową łepetynką, bardziej przyciskając się do piersi Laury. Liczy się fakt, że nic mu na to nie odpowiada.
Gratulował sobie w myślał, że ma damską budowę ciała, wcięcie w talii i w ogóle taka baba z niego. Czasami zastanawiał się czy nie jest kobietą, bo może i jest? Kto to wie… Tylko cycków mu brakowało i mógłby podrywać chłopców. Przeczesał palcami różowe kosmyki, uważając na swoje kocie uszka. Mogła mu Lauresia jakieś wypychacze do cycków załatwić. Następnym razem będą o tym pamiętać.
- Wiesz, nie mogłam cię zobaczyć nigdzie w kawiarence dodatkowo… Em… Dlaczego mi nic nie powiedziałaś? – spytał nieco nadąsanym tonem, patrząc na niebieskie oczka koleżanki. – Dlatego od razu zobaczyłam moją najpiękniejszą blondyneczkę na całym świecie.
Obserwował jej reakcje, widać było na kilometr, że chce się pozbyć natrętnej Ringo, więc chyba wypada jej pomóc.
- Ringo, nie martw się. Ja się naszą, kochaną Lauresią zajmę jak należy! – uśmiechnął się słodko do niej.

Przyglądał się w sumie całej tej akcji popijając kawkę łyczek za łyczkiem. Widział właśnie ten harem... Szybko obleciał oczami po „koleżankach” swojej znajomej. Nie skomentował w sumie płaskości tej z różowymi loczkami, ani też spiczastych uszów tej drugiej blondynki. Tak, chyba lepiej jak nie będzie komentował takich rzeczy, bo jeszcze będzie miał problemy. Jednak padło jedno magiczne słowo~~ „Laura”. Czy to możliwe, że to imię pani Doktor? Czy właśnie tak się zwała i w końcu bałwanek poznał jej imię? Czy teraz jego serce skute lodem się rozmrozi? Tego dowiemy się w następnym odcinku.
Jednak teraz rozglądał się za jedną rzeczą... spadającymi meteorami, gdyż raczej po poznaniu imienia coś miało się chyba złego stać albo Daxiu miał mieć jakieś kłopoty, nie pamiętał z resztą co mówiła dokładnie na turnieju magicznym.
- Właśnie widzę, że popularność ci dopisuje – odpowiedział biorąc chwile potem porządny łyk swojej mrożonej kawy. No cóż, nie jego interes kto na nią leci, bo aktualnie jak widać miała grono skoro użyła harem... Tak, lepiej nie wnikać, co tam jest w tych głowach. Spojrzał na nią, po czym chyba zaczął sobie zdawać, że chcą spławić tą Ringo.
- Tak, Gumkę musisz odnaleźć sama, to jest niczym zadanie – chrząknął chwilę potem – I jak mówi, nie musisz się o nią martwić – uśmiechnął się nieco szerzej.

- Hmmm... W takim razie... - zastanawiała się przez chwilę na głos Ringo, jak zwykle szarpana między dojmującą potrzebą bycia miłą dla swojej przyjaciółki, jak i wyzwaniem jakie niosło za sobą poszukiwanie gumki dla Firenzy. Wpadł jej do głowy całkiem świetny pomysł, by poprosić innych pracowników baru i ewentualnych klientów o to, by pomogli w tym epickim queście i zajęli się poszukiwaniem razem z nią! "Gumka dla Firenzy!" - tak, pomysł na takie hasło reklamowe akcji brzmiało świetnie. Musiałaby tylko pogadać z innymi ludźmi wewnątrz lokalu, więc... należało do niego wrócić. - Oczko, zostawcie to mnie! Zajmijcie się dobrze Firenzą! - rzuciła, a następnie wyswobodziła swoją BFF ze swoich ramion i wbiegła z powrotem do budynku kawiarenki.

Poza tym, Ringo wbrew pozorom nie była głupia. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że ta trójeczka miała się ku sobie. Może lepiej było im zostawić trochę miejsca na wspólne harce. Może gumka jakoś się z nimi wiązała. Kto to wie. Lepiej zapytać o to Nanaś.

[z/t]

Dzisiaj była nad wyraz spokojna. Zapewne w normalnej sytuacji wyrwałaby Kyo ten długaśny język, który właśnie zdradził jej imię. Teraz nici z tej swojej tajemniczości. Dax od teraz będzie mówił do niej per Laura, a nie tak kreatywnie. Pani Doktor mogła odejść w zapomnienie. Może nawet udałoby się jej dorobić jakiegoś bardziej ekstremalnego przezwiska.
- Zamilknij, Kyo-CHAN…- wycedziła przez zęby spoglądając niezbyt przychylnie na różowowłosą małpkę. Na pewno zrozumie aluzję. Albo zwyczajnie w świecie się zamknie. Jeżeli nie… nie chciałaby być w jego skórze.
Ale były pewne plusy tego wszystkiego. W końcu pozbyła się Ringo. Gdy druga blondynka weszła do budynku, odetchnęła z ulgą i usiadła bardziej rozluźniona na krześle. Teraz mogła sobie na spokojnie ładnie wyglądać i na tym zarabiać. Nie musiała w końcu myśleć!
- Popularność zawsze mi dopisuje, Bałwanie.- Odpowiedziała Daxowi, gdy już w końcu sobie odetchnęła. Och jaka miła cisza…

Zła Ringo sobie poszła, a drużyna dobra i światłości wygrała, jeeej! Tak można było w skrócie opisać minę Kyosia, jaką zrobił, gdy narwana blondzia sobie poszła. Odkleił się wtedy z cierpienniczą miną od Lauresi i oparł się o stolik. Szkoda tylko, że przez ten ogonek mu było w takiej pozycji niewygodnie. Trzeba cierpieć, żeby wyglądać na taką piękną kelnereczkę meido! Bo dla meido każdy zrobi wszystko.
Przeszedł mu dreszcz po plecach, gdy usłyszał zimny głos Lauresi, którym wypowiedziała jego imię. Powiało chłodem i to nie byle jakim, ale syberyjskim! Oto specjalność naszej uroczej i kochanej pani Doktor! Ciekawe jak reagowali na niego pacjenci, prawdopodobnie większość z nich uciekałaby z krzykiem na sam jego dźwięk.
- Dużo jest klientów w środku? – uprzejmie zapytał się Daxa, uśmiechając się przy tym miło. Jak się bawić to się bawić czy coś.
Na samą koleżankę spojrzał ukradkiem, przeczuwał, że może mieć po tym wszystkim przerypane albo nawet gorzej.

Udało się pozbyć jednej osoby, zawsze spoko, bo nie będzie musiał dzielić się Laurą! Tak, jak fajnie w końcu znać jej imię. Spojrzał na nią, po czym wziął łyk kawy, której raczej za dużo już nie zostało. Przemieszał zawartość parę razy w środku szklanki. Spojrzał na Kyoki, po czym odpowiedział:
- Powiem ci, że nie jestem w stanie ci odpowiedzieć jak jest teraz. Wcześniej tylko widziałem jakąś ładną dziewczynę w środku. Więcej obsługi niż ludzi - odpowiedział unosząc bezradnie barki. Spojrzał w kierunku Laury swoimi niebieskimi oczami.
- No więc... co u ciebie? - zapytał, po czym szybko wrócił do Kyo - A tak, Dax jestem, miło poznać - po czym wyciągnął prawą rękę i się ciepło uśmiechnął. W sumie dawno jej nie widział to może się przynajmniej zapyta? No właśnie, do tego nawet musiał na nią wpaść w innym wymiarze. Ciekawe kiedy spotkają się w jakimś bardziej normalnym miejscu.

Kyo się też odczepił. Teraz dopiero poczuła, co to jest wolność. Mogłaby sobie nawet pobiegać nago po łonie na… A nie, to nie ten typ osoby. Zamiast tego świdrowała dalej swojego trans-kolegę z gildii. Niech ma pewność, że nie jest zadowolona z jego zachowania. To trochę jak z psem, który znowu zrobił na dywan. Podstawa to uświadomienie błędności czynu. Nie mogła jednak ciągle się na niego gapić. Przeniosła wzrok na Daxa, gdy ten ją o coś spytał.
- Nic ciekawego. Jak widzisz siedzę i się obijam, gdy inni pracują. Znaczy się po staremu. Chcesz świeżej kawy?
Prawie pusty kubkoszklanek na pewno zwrócił jej uwagę. W sumie podobno tu pracowała. Mogła choć raz trochę się natrudzić, by potem inni dali jej święty spokój.