Ogród

First topic message reminder :

W miejscu takim jak to nie mogło zabraknąć ogrodu. Znajduje się on po prawej stronie budynku i aby do niego dotrzeć trzeba przejść przez sale główną. Byłem tam tylko raz, ale udało mi się dobrze zapamiętać to miejsce. Już na wejściu człowieka poraża ogrom owego ogrodu. Jest to miejsce tak duże, że nie widać jego końca. W dodatku znaleźć można tutaj różne rodzaje roślin, zaczynając od zwykłych kwiatów i drzew, a kończąc na plazmogwiazdach z bardzo dziwnego wymiaru. Oczywiście znajdują się tutaj krzesła i stoły dla klientów, a każdy z nich wyposażony został w dzwonek, którego używa się aby wezwać obsługę.


Ogród był prawie pusty. Prawie - ponieważ znajdowało się tutaj bardzo dużo żywych organizmów. Jednak, jeśli ich nie policzymy, wtedy ogród na prawdę stanie się pusty. Nie było tutaj ani wiatru, ani słońca, ani też chmur czy innych tego typu rzeczy - jeśli klient spojrzy w górę, nie zobaczy nic oprócz wielkiej, pustej, czarne przestrzeni. Jednak nie zmienia tu faktu, że jest tutaj ciepło i przyjemnie. Panują tutaj takie warunki, aby ludzie z każdego wymiaru mogli się tutaj spokojnie napić kawy i oddać się rozmowie.

Drzwi do ogrodu otworzył się z hukiem i stanął w nich krasnolud. W ręku trzymał topór. Wyglądał na poważnie zmartwionego. Spojrzał na was wszystkich i powoli się zbliżył.
-Kurwa mać, jaki gwałt Laura?! Jaki gwałt?! Jaka gumka?-zapytał od tak-I tak mam po ostatniej akcji przewalone... Urząd celny i Ringo w sali głównej. Bez gwałtów mi tu....!
Po tym przyjrzał się Blood, ale nic nie powiedział, odwrócił głowę i udał, że jego tam nie ma. Nic nie widzi. Nic. Jego tam nie ma. Był tu jeszcze jeden osobnik ale tego nie znał. Machnął toporem.

Przez otwarte drzwi do ogrodu wpadły Elfy. Było ich dokładnie trzy, ale dwa ominęły gromadkę i pobiegły w głąb, a jeden... no właśnie. Był on rozmiarów normalnego, chociaż dość niskiego człowieka. Ubrany w zielony strój, przypominający ten mikołaja, tylko że ten był... wyglądał troszkę inaczej. Bardziej... biednie. Podszedł do Daxa i zaczął próbować wsadzić mu palec w ucho.

Krasnolud wyglądał na zaniepokojonego.
-O ja pierdole. Jeszcze tylko tego mi brakowało. Ktoś dał Mikusiowi alkohol...! KURWA.-i wybiegł.

Jakoś średnio na jeża przejął się spojrzeniem godnym bazyliszka Lauresi. Cóż mógł na to poradzić, że nie do końca potrafiła go okiełznać i zdarzało mu się czasami robić jej na złość. Wcale nie chodziło o nieposłuszeństwo typu pogryzienie nowej sukienki panny della Firenza czy też bawieniem się w kulki jej sztucznymi oczkami… Nie żeby tak kiedyś robił nic z tych rzeczy!
Spojrzał na wyciągniętą dłoń Daxa i się zastanowił chwile, może powinien poczekać, aż pocałuje go w rękę czy coś?
- Miło mi, Kyoki jestem~ - odpowiedział wesoło, delikatnie ściskając dłoń Daxa. Wreszcie poznał jego imię, a teraz mógł go hejcic za zbliżanie się do Lauresi.
A potem pojawił się szef. I udawał, że go nie widzi… I nie zna… Oj nie ma tak dobrze! Koci meido Kyoś nigdy nie odpuszcza tak łatwo!
- Dzień doberek, Szefie! – krzyknął wesoło machając przy tym.
Co ma się z tym opierać. Zamrugał widząc elfy, po czym spojrzał swoimi różowymi paczałkami na Lauresie. Chyba coś powinni z tym zrobić.
- Może powinniśmy sprawdzić, co się dzieje w środku? – zapytał jej spokojnie, patrząc nadal na elfa podrywającego Daxa.

Chłopak uśmiechnął się - Tak, poproszę - odpowiedział na pytanie Laury o nową kawę. Potem Kyoki się przedstawiło... w sumie to dziwne, bo raczej to imię nie wydaje się dość kobiece... chyba będzie musiał uważać na siebie, jednak aktualnie miał większy problem... a może mniejszy? Mianowicie ELFA... Dax od razu postanowił go złapać za nadgarstek i ścisnąć mocniej.
- Przepraszam, ale nie życzę sobie, aby jakiś obcy wkładam palce tam gdzie nie trzeba - burknął nieco zdenerwowany tą sytuacją. Kto normalny od razu wpycha komuś palce do uszu? To bardzo dobre pytanie... Wiedział jedno, to raczej nie jest normalne zachowanie klientów, chyba nie wiedział jak to jest z tymi innymi wymiarami, bo przecież nigdy swojego sobowtóra nie spotkał. Już na pewno nigdy nie spotkał rudego Daxa jako swoje alter ego, bo przecież on na pewno nie istnieje, skądże znowu.
- No więc... co kolega ma na swoje usprawiedliwienie? - powiedział do Elfa, który chyba zbytnio się z swoimi paluszkami rozpędził. Szkoda, że nie włożył ich do gorącej kawy, tak... może byłoby fajnie.
- Możemy iść o ile kolega Elf zabierze swoje rączki - rzucił.

Popatrzyła się jak szef wpada do ogrodu niczym rozjuszony dzik w obronie swoich małych warchlaczków. Zrobiła piękny dzióbek, próbując zrozumieć, o co tez może mu chodzić. Nie zdążyła zapytać, bo na scenę wpadły jeszcze elfy. O nich też chciała się coś dowiedzieć, ale teraz to szef wrócił do środka i tyle z tego było. No tylko jeden z gości o szpiczastych uszach podrywał Daxa na „mokry paluszek”. Przechyliła lekko głowę na lewy bok, przyglądając się całej awanturze. Jak przyjemnie było być poza tym wszystkim.
- Tam jest Ringo, co się rozumie samo przez się. Ale jak chcesz zobaczyć, co się dzieje, możesz iść dolać Daxowi kawy, a potem wrócić. Będziesz mieć wymówkę, żeby cię tam nie trzymali… No, jeżeli tylko chcesz.
Pozostawała jeszcze kwestia pijanego elfa o imieniu Mikuś. Powinno jej to wszystko zwisać, ale dziwnie się czuła, jak ktoś gwałcił dousznie jej kolegę na dodatek w jej obecności. Cóż mogła w takim wypadku zrobić? Przede wszystkim wstać z krzesełka i stanąć naprzeciwko felernej ofiary. Och tak, Mikuś teraz mógł się nazywać tylko ofiara.
- Wypie*dalaj ty poje*any elfie, chyba że chcesz, żeby ci te palce połamała i ku*wa wsadziła w niewymowne!

Elf zdawał się nie przejąc tym, że Dax złapał go za nadgarstek, zwyczajnie wyciągnął drugą rękę i też zaczął celować palcem w jego ucho. Nie powiedział nic, jedynie dziwnie się uśmiechnął - o ile uśmiechem nazwać można wykrzywienie całej twarzy i zamknięcie oczu. Ale kiedy Laura na niego krzyknęła, speszył się trochę i cofnął drugiego palca, a następnie poczerwieniał i ... rozpadł się na tysiąc płatków śniegu, które był jednak odrobinę większe od normalnych. Pokryły one całe otoczenie, w tym Laure, Dax i Bloodzika.
-Wypierdalaj! Wypierdalaj!-zagrzmiał w powietrzu czyjś głos.

Cóż mógł na to poradzić? Skoro technicznie rzecz biorąc tu pracował, został wciśnięty w kiecke i kocie uszka, ogonek to coś wypada robić. Bo po co ma tu się obijać i patrzeć na dziwnego elfa, który podrywa Daxa? Nie chciał jakoś się wtryniać w prywatne sprawy tego tutaj. Skoro Lauresia nie chciała wpaść na Ringo, to musiał sam ruszyć tyłek. Zgarną puste naczynie po daxowej kawie z wymuszonym uśmiechem na twarzy:
- Dobra, za kilka minut wrócę.
Już chciał uciec z miejsca zbrodni, gdy Elf… rozpadł się na jakieś speszjal płatki śniegu jedyne w swoim rodzaju. Co kto lubi, co kto woli, nie będzie zagłębiał się w to. Otrzepał swoje ubranie i włosy z tego czegoś i udał się w kierunku głównej sali. Spodziewał się tam burdelu na kółkach, chaosu i gołych klat.

[z/t]

- Dzięki - powiedział krótko oddając naczynko z resztkami kawy. Chwile potem Elf zrobił kaboom i obsypał wszystko płatkami śniegu... Śnieg? Dax? Przypadek? Całkiem możliwe, bo chłopak od razu wziął trochę do garści, by cię temu syfowi przyjrzeć. Do tego jeszcze te jebane efekty dźwiękowe "Wypierdalaj" tak, to takie magiczne. Ścisnął ową garstkę w dłoni.
- Co to kurwa było..? - spytał kompletnie nie ogarniając tego całego zajścia. Skąd się biorą takie bombowe rzeczy? Nie wiedział w sumie. Szybko otrzepał się z tego czegoś, bo obcego śniegu to on na sobie mieć nie lubi... Bóg jeden wie, gdzie on trzymał łapy. Spojrzał na Laura, która również była tym pokryta (a przynajmniej tak mówi post jak dobrze mniemam).
- A podobno to ze mnie jest bałwan... Od razu mówię, że to coś to nie moja rodzina -

Elf wybuchł. Och, zdażały się już chyba takie sytuacje. Chyba, bo ona raczej nie próbowała ich spamiętać. Miała ważniejsze rzeczy na głowie. Wszystko byłoby spoko, gdyby nagle ni z gruszki ni z pietruszki z nieba nie zacząłby się sypać śnieg czy inna heroina. Spojrzała się na Daxa, mając nadzieję, że to jego sprawa. Słowa wypowiedziane przez chłopaka jednak nie potwierdziły jej tezy. Co to więc było?
Miała ochotę czymś rzucić. Może rzuciłaby ścierką, ale ścierki nie miała. Więc czym mogła rzucić? Daxem? Nie, jeszcze by mu się te kulki rozpadły. Przy takim obrocie sytuacji Laura dała upust swoim emocjom rzucając krzesłem, ale niezbyt mocno, bo w końcu nie była siłaczem i zapewne coś sobie przy tym by zrobiła…
- Mam już dość! Takiego wariackiego dnia nie miałam od… od… OD DAWNA NO. Wezmę sobie chyba dzisiaj wolne.

- Nie przemęczaj się - odpowiedział chłopak na reakcję dziewczyny, która była dość wybuchowa... nawet za bardzo. Nie wie w sumie co się takiego stało, że ona teraz aż tak zaczyna krzyczeć, może powinien zapytać? Chociaż w sumie...
- Może się czegoś napijemy..? - zapytał - Widzę, że dość nerwowy dzień. Więc... co się takiego wydarzyło, że tak wyklinasz? - uniósł lekko kąciki w ust w lekkim uśmiechu patrząc na swoją koleżankę. Zdecydowanie chyba będzie lepiej jak gdzieś się przejdą po tym ogródku... tak, spacer chyba dobrze zrobi - A co powiesz na mały spacer? - zaproponował.

Czy ona się przemęczała? Nie! Ona dawała tylko upust swoim negatywnym emocjom. Spojrzała toteż na Daxa dokładnie tak samo jak na Kyo pięć minut temu. Nie był to z pewnością wzrok przepełniony miłością czy tęczą.
- W środku jest Ringo, nie wchodzę tam. Chyba, że chcesz zmywać mopem te hektolitry krwi, które się poleją, jak będę musiała ją znowu zobaczyć. A co się zdarzyło? Ringo się zdarzyła! Że też nie mógł ją pochłonąć jakiś trans wymiarowy potwór! Czy ja wymagam od życia tak wiele?!
Tupnęła parę razy agresywnie w ziemię. Niech całe otoczenie poczuje jej nienawiść do młodszej Byaku… Byakush… I TAK WSZYSCY WIEDZĄ, O KOGO CHODZI.
- Nie wiem, gdzie ty chcesz spacerować, ale, jak masz pomysł, to prowadź…

Lekko był zakłopotany przez wzrok Laury, która raczej teraz nie tryskała miłością do wszystkiego, co żywe. Ringo to chyba była ta blondyna jeśli dobrze skapował, widocznie musiała jej wystarczająco dać popalić. W sumie Dax nie miał takiej osoby, która denerwowałaby go do takiego stopnia, by krzyczeć i klnąc na wszystko i wszystkich. Posłuchaj dziewczyny i podrapał się po głowię.
- Nie mam szmatki ani mopa, by wytrzeć jej krew – odpowiedział z widocznym problemem z kategorii „jak na to odpowiedzieć”. A co do spaceru... wyszedł w sumie na przód pokazując ręką nieskończony ogród:
- Pozwól, że poprowadzę... pomińmy fakt, że jestem tu pierwszy raz – zrobił pierwszy krok. Jest w sumie tutaj do zwiedzania i do tego jakieś może ładne kwiatki znajdzie...

Nie ma szmatki lub mopa? To żaden problem. Jedno słowo i Laura dostałaby wszystki szmatki i mopy jakie były w okolice. Przynajmniej w teorii, bo nie wiedziała, co się obecnie dzieje w środku. Jednak była pewna, że jeżeli Guma jeszcze nie zmienił tego wszystkiego w karczmę, to pracownicy byliby na tyle mili, że by jej to załatwili. Miało się swój cholerny urok osobisty.
Westchnęła tylko lekko i uśmiechnęła się. Humor jej powoli wracał. Ringo sobie poszła. Pewnie już nie wróci, a ona może dalej nic nie robić.
- Tak, tak prowadź mnie. Tylko jak się zgubimy w międzywymiarowym ogrodzie to będzie twoja wina. A jak się zgubimy, to nikt nas tutaj nie znajdzie, bo nikt się nie zapuszcza. Czujesz ryzyko?
Och tak. Czuła się już o wiele lepiej. Pokazała Daxowi ząbki niczym drapieżna… rosiczka. ROSiczka Laura. Pasowało jej to.

- Dobrz, będzie to moja wina. Wezmę wszystko na siebie. Może jest ryzyko, ale wiesz czego, a raczej kogo tam nie ma? Ringo~ – odpowiedział dziewczynie uśmiechając się lekko. Może przynajmniej tak ją trochę pocieszy? Patrząc na sposób w jaki się o niej wyrażała raczej będzie to chyba dobre wyjście. Nie wiedział, co się dzieje w środku, ale pewnie musi mieć Nanaya zabawanie patrząc na to z kim przyszło jej tam siedzieć. Szedł do przodu spoglądając na kwiatuszki.
- Więc... masz na imię Laura? – spytał żeby się upewnić. W końcu fajnie jednak poznać jej imię, tyle ją już zna i dopiero teraz je poznał. Przez chwile się zastanawiał jak on w sumie ma na imię? W końcu Dax to nie jest jego prawdziwe imię, a właściwie jest przybrane.
- Imię lepsze od mojego – powiedział wyciągając fajki. Szybkim ruchem wyciągnął jedną z nich z kieszeni i złapał filter ustami. Odpalił i zaczął się zaciągać.
- A ten... Coś się ostatnio wydarzyło ciekawego u ciebie? - zapytał - Mi np. przybyło parę blizn - powiedział odsłaniając bliznę na lewym przedramieniu. Ach ta misja z świetną Yugatą~~

Dax był… pocieszny. Trafił w jej słaby punkt. Mogła więc znowu z nim normalnie rozmawiać. Mogła dalej wprowadzać go w błąd i bawić się jego kosztem. Znaczy mogła być Laurą, a nie LaRingo.
- Nie mam na imię Laura. Tak się tylko do mnie zwracają. Ale możesz zgadywać jak się naprawdę nazywam. O ile tylko chcesz~
W końcu miała na imię Giulietta. Nie używała go z tylko sobie wiadomych powodów, więc nie zamierzała się tym chwalić na lewo i prawo. W sumie niewiele osób pewnie jest tego świadomych. Kiedyś, gdy będzie już sławna, nie będzie mogła się tak bawić…
- Ale mogę ci zdradzić inną tajemnicę!
Przystanęła nagle i spojrzała na niego, puszczając mu oczko.
A potem Dax chciał zapalić. Ba. Nawet zapalił. Przy niej. To nie mogło się dobrze skończyć. Przy niej nie robi się takich rzeczy. To jak wyrzucenie jedzenia przy głodującym dziecku z Romerum. To jak… W sumie brakowało już jej porównań. W każdym razie nie powinno się przy niej takich rzeczy robić. Co więc Laura zrobiła, znów wpadając w szał?
Spróbowała uderzyć Daxa ze swojej małej piąsteczki prosto w brzuch, gdy ten chwalił się swoimi bliznami.

Chłopak jedynie kiwnął głową, gdy dziewczyna powiedziała mu coś o tym imieniu. Raczej w to wątpił, w końcu poco i czemu mieliby ją nazywać Laura? Nie widział chłopak w tym sensu. Jednak chwilę później dostał od dziewczyny w brzuch.
- Ej, kurwa, za co? - zapytał, po czym się za niego złapał. Ba! nawet pet mu wypadł! Szybko go nadepnął, by zgasić. Może to była właśnie tego wina? Nie wiedział, jedynie się wyprostował łapiąc oddech.