Wzgórza Trytonów

Cass mając w łapce plik dokumentów od starszej koleżanki przyglądała się uważnie jednej z kartek. Była to mapa, która miała pomóc niedoszłej Syrence dostać się do tego całego skarbca czy bunkrów. Miała poważne obawy co do tego, że zabłądziła. W końcu miała iść do jakiegoś bunkra czy czegoś w tym stylu, a nic takiego w pobliżu nie było. W końcu dotarła do jaskini. Była przekonana, że dobrze odczytała mapę, wszystko się zgadzało. Tylko dlaczego doprowadziło ją to do jakiejś jaskini? Postanowiła jeszcze raz dobrze przejrzeć dokumenty, żeby upewnić się czy czegoś nie pomyliła i wyglądało na to, że trafiła w dobre miejsce. Szkoda tylko, że nie kupiła jakiejś lampy czy magicznej lacrymy oświetlającej. Mogła wcześniej dokładnie przejrzeć te dokumenty, a teraz było już za późno. Z resztą i tak nie miała pieniędzy na magiczne oświetlenie. Niestety, ale w tajemniczy sposób wszystkie jej pieniążki wyparowały i ledwo starczyło na najpotrzebniejszy sprzęt. Nie mniej stała teraz w miejscu domniemanego skarbca pani Sophie. Musiała zdobyć artefakt przed "tamtymi" i to za wszelką cenę.

Ognista grzywa wkroczyła na terytorium wzgórz trytonów, a każdy kolejny krok wśród górskich alejek pomagał jej się odprężyć. Cisza, łono natury... istny spokój oraz jaskinia - dość mroczna i wydająca się być nieprzeniknioną przez światło. Aż kusiło sprawdzić, czy na pewno dobrą trasę obrała, jednak każde spojrzenie w notatki tylko utwierdzało Cassandrę w ów przekonaniu. Głęboka czerń wypełniała odległe korytarze wąskich jaskiń, jednak Dusthert nie mogła nic na to poradzić. Jedyne co wyczytała w notatkach to podpowiedzi względem trzech przeszkód, a dokładniej... podziemne jezioro, zakodowane wejście oraz coś o różnych pułapkach wewnątrz skarbca - tylko... gdzie ten dokładnie się znajdował?

Trafiła w odpowiednie miejsce, nie miała co do tego żadnych wątpliwości, że trafiła dobrze. Jednak teraz miała kolejny problem. Przed nią rozciągała się grota. To tam miał znajdować się skarbiec pani Sophie. Wciąż przeglądała notatki o trzech przeszkodach jakie mogą ją napotkać wewnątrz groty, a także o podpowiedziach jak można by je bezpiecznie pokonać. Liv naprawdę odwaliła kawał roboty i Cass była jej szczerze wdzięczna. Jednak teraz, przed ciemną jaskinią nie mając żadnego źródła światła jak miała sobie z tym poradzić? Pierwsza myśl to oczywiście pomóc sobie swoją magią. Pstryknęła palcami z zamiarem przywołania na głowie hełmu przypominającego te górnicze z lampką na przedzie, która mogłaby oświetlać jej drogę. Jeśli to podziałało to ostrożnie zagłębiła się w nieprzeniknione ciemności podziemnej jamy, które nie powinny być już tak nieprzeniknione. Jeśli jednak coś nie pykło to... postara się zrobić jakąś pochodnię rozpalając ogień starymi metodami. Przyzwie jakiś strój z materiału, który łatwo się zapali i będzie płonął przez dłuży czas. Nie miała co prawda żadnej nafty czy czegoś takiego, aby dłużej podtrzymać płomień (o ile w ogóle uda się jej go rozpalić), ale z tym jakoś sobie poradzi. Kawałek gałęzi na pochodnie nie powinien być problemem. Jednak jeśli i to nic nie dało to... to musiała wejść w ciemności. Po tu tutaj przyszła i nie miała zamiaru się wycofać. Jednak poruszała się powolutku i ostrożnie. Kto wie czy te pułapki nie są gdzieś przy samym wejściu. Chociaż może powinno to być w notatkach? Nie, nie mogła im całkowicie zaufać, przecież nawet Liv mogła nie dowiedzieć się wszystkiego. Trzeba być ostrożnym.

Czerwonowłosa przyjrzała się notatką po raz kolejny, szukając większej ilości szczegółów, ale poza karykaturalnym obrazkiem jakiejś istoty obok notki o jeziorze, czy naszkicowanych kilku nieznanych jej symboli obok zagadki przy adnotacji o wejściu do skarbca. Mimo wszystko przyzwanie latarki poskutkowało, acz ta zdawała się świecić słabym światełkiem, które ledwo oświetlało okolice dookoła dziewczyny, która to mogła przyjrzeć się dość mrocznemu korytarzowi, a który zdawał się kończyć kolejnym przejściem, które mogło przypominać nieco jakieś ostre zębiska... rekina? Innej drogi niestety nie było...

Na szczęście udało się jej przywołać kasko-czapeczkę z latarką, która choć dawała niewiele światła to zawsze jednak w jakimś stopniu rozrzedzała ciemności. Przynajmniej te najbliższe i Cass mogła wejść do jaskini bez obawy, że już po 5 metrach spadnie ze skalnej półki i połamie sobie kark, czy też przewróci się potykając o wystającą skałę bądź korzeń. Oczywiście nawet z tym lichym światełkiem mogło się to zdarzyć, ale jeśli będzie ostrożna może uda się jej tego uniknąć. A miała zamiar być ostrożna. Zwłaszcza kiedy ostatnim rzutem oka na jakiegoś stwora. Gdyby była zagorzałą katoliczką przeżegnałaby się i weszła w ciemność. Ale nie była więc po prostu tam weszła.
- Raz kozie śmierć... - rzuciła pod nosem i ostrożnie ruszyła ku wejściu oświetlając sobie drogę lampką. Hej przygodo~

Stosunkowo straszne przejście z mrocznego korytarza doprowadziło Cassandrę w jeszcze ciemniejsze zakamarki górskiego pasma. Mimo wszystko jeśli wcześniej było ciemno, tak teraz panował istny, nieprzenikniony mrok, który ledwo rozjaśniany był przez mdłe światełko latarki. Ponadto zbocza zdawały się być coraz bardziej strome, a na samym końcu tunelu była... ściana. Niczym ślepy zaułek! Mimo wszystko po obu stronach jaskini znajdywały się skarpy, które po zaświetleniu latarką pokazywały jedynie nieprzeniknioną czerń.

Cass szła sobie powolutku, bo i gdzie miała się spieszyć poruszając się praktycznie po omacku? Na tamten świat? Nie, tam się jej nie spieszyło więc pokonywała mroczny korytarz w niezbyt zawrotnym tempie. Nie mniej szła i szła i szła, aż doszła. Do ściany.
- Szlag. - syknęła tylko, bo znaczyło to prawdopodobnie tyle, że przegapiła coś o czym w dokumentach napisała jej Liv. Co prawda widziała jakieś nasypy, ale czy to tam powinna się udać. O ile przypomni sobie, że cokolwiek o tym czytała na kartkach od Olivii to cofnie się do początku i pokieruje się według podpowiedzi zawartych w piśmie. A jeśli nic takiego tam nie było, albo przynajmniej tego nie pamięta to po prostu spróbuje wybrać pierwszą lepszą skarpę, na chybił trafić i miała nadzieję, że wybierze dobrze. Że na wzniesieniu będzie tunel, który dokądś ją doprowadzi.

Zero podpowiedzi, a dwie skarpy do wyboru - co tutaj robić? Z braku większych perspektyw Cassandra podeszła do jednej z wyrw, czy też jednego z tuneli, przypadkowo popychając kamyk, aby usłyszeć, jak ten obija się o ścianki i obija... i obija, aż w końcu przepadł w głuchej ciszy. Mimo wszystko nie mając innych dróg płomiennowłosa wskoczyła w ów tunel niemało się obijając, a i wprowadzając się w stan kilkuminutowego zjazdu, aż w końcu pod koniec trasy... Dusthert znalazła się... pod wodą. Wielkie chlup podsumowało zjazd dziewczyny, a ta zdezorientowana znalazła się kilka metrów pod wodą. Ponadto gdzieś w oddali za wodnym tunelem tliło się błękitnawe światło.

Cass patrzyła w swojej górniczej kasko-czapce w dół w ślad za spadającym kamykiem, ale widziała tylko ciemność. Latarka jakieś światło dawała, ale rozjaśniało mrok na bardzo krótkim dystansie. Nie miała jednak wyboru, musiała przeć naprzód i... no i wskoczyła do tunelu. Po długiej przejażdżce jak na zjeżdżalni w lunaparku (ale znacznie bardziej ekscytującej i strasznej, bo nie wiedziała co czeka ją na końcu) wylądowała w wodzie zanurzając się w niej na dobrych kilka metrów. Było to dla niej tak zaskakujące, że niemal nie nałykała się wody i utopiła. Udało się jej jakoś tego uniknąć i skończyło się na nadęciu policzków. Nadęciu policzków i nerwowym rozglądaniu się wokół (wtedy już pływała ku górze, aby zaczerpnąć powietrza). I o ile zaczerpnięcie powietrza było możliwe to wynurzyła się wciągając łapczywie tlen, aby zanurzyć się i na spokojnie ocenić czy uda się dopłynąć do tego niebieskiego światełka. Najlepiej jakby dało rade przy tym co jakiś czas wynurzyć się, aby zaczerpnąć powietrza i w ten sposób dotrzeć do światła - bo to było teraz jej jedyną nadzieją. Jeśli nic nie stało na przeszkodzie, aby wprowadzić ten plan w życie to po prostu go wykonała. Jeśli jednak z jakiegoś powodu było to niemożliwe to postanowiła rozwiązać to w nieco inny sposób - przywołała swoją wodną zbroję, która pozwalała ze swoboda poruszać się w wodzie ( Water Armor(C)) i wtedy (prawdopodobnie) bez większych problemów mogła popłynąć w kierunku bladego światła, co bez zwłoki uczyniła.

Oj nie obyło się bez przyzwania wodnej zbroi, która to dopomogła Cassandrze z oddychaniem. Ponadto próby wynurzenia się kończyły się fiaskiem, gdyż sufit znajdywał się pod powierzchnią wody - tak jak wszystko dookoła dziewczyny. Ponadto Dusthert ostatecznie dopłynęła do końca korytarza, by móc dostrzec, iż źródła światła występowały w ilości dwóch - pierwsze, blade i ledwo przenikające szczeliny skalne, które znajdywało się gdzieś hen u góry nad taflą wody oraz drugie, które zdawało się dochodzić od elektryzującej istoty, która opływała jeden z filarów pod wodą, jakby pilnowała, a i właśnie wyłaniała się mniej więcej tak, że lada moment Dusthert zostałaby dostrzeżona!

Cass - 90MM, Water Armor 1/4
Żyjątko
Pomieszczenie

Dobra, nie dało rady wytrzymać pod wodą bez przyzwania zbroi. Trudno, nic się nie poradzi. Najważniejsze, że jakoś udało się jej otrząsnąć po tej nagłej kąpieli. Popłynęła wzdłuż jaskini, czy tam korytarza, aby zbadać tajemnicze blade światełko widziane z oddali. I jak się okazało źródła światła były dwa. Jedno było oddalone gdzieś do góry - Cass podejrzewała, że to jakaś grota gdzie mogłaby zaczerpnąć powietrza(jakby teraz tego najbardziej potrzebowała). Drugim źródłem światła było żyjątko, które wydawało się jakby elektryzować. Jakiś węgorz czy coś - tak to określiła w myślach Dusthert i... bardzo, ale to bardzo nie chciała znaleźć się w pobliżu tej paskudy. Wyglądało na to, że stworek zaraz wyłoni się zza filaru i wtedy bez wątpienia ją pogryzie i porazi. Tak, na sto procent! Dlatego ruszyła w kierunku drugiego światełka, aby wynurzyć się na powierzchnie mając nadzieję, że będzie tam kawałek suchego lądu. Bo jak nie to kaplica. Płynęła tak, żeby owe tajemnicze stworzenie jej nie dostrzegło - poruszała się po zacienionym obszarze, bądź w taki sposób, aby cały czas od żyjątka oddzielała ją jakaś ściana, albo filar. Jeśli jednak stwór ją zauważył i zaczął za nią podążać to Cass wiedziona instynktem przetrwania wypruła w górę ile tylko miała sił w łapkach i nóżkach. Modliła się przy tym, żeby miała na co wleźć jak już wypłynie na powierzchnie, bo jak nie to... Kaplica.

Kaplica - przynajmniej tak ujęłaby to aktualnie Dusthert, której dopłynięcie do powierzchni wody nie zajęło zbyt wiele czasu. Problemem był fakt, iż większość skał, czy kamiennych filarów zaczynała się przynajmniej dwa metry nad taflą wody, a ruda dziewczyna miała niewielki problem. Jakiż to? Albo jej się wydawało, albo coś przepłynęło pod nią, a i przez jej ciało przeszedł jakiś impuls elektryczny, a może... to tylko skurcz?

Co teraz? Co teraz?! Niedobrze, oj bardzo nie dobrze. Co prawda udało się jej wypłynąć na powierzchnię, ale co z tego jak z wody wyjść nie mogła? Nie potrafiła wyskoczyć na dwa metry w górę z wody, żeby sięgnąć jakiejś skalnej półki. W dodatku poczuła coś na nodze, jakby nie za mocny impuls elektryczny? To plus wrażenie czegoś krążącego pod nią sprawiło, że w ogóle nawet nie pomyślała że mógł to być skurcz. To na pewno ta podwodna paskuda poraziła ją lekko, żeby sprawdzić jak się jego ofiara zachowa. Już widziała, a raczej czuła jak za chwilę na jej łydce zacisną się zębiska wyrywając z niej spory kawał mięsa. Miała ochotę wydrzeć się, żeby zostawił ją w spokoju, ale potem pojawiła się myśl, że jeśli to zrobi to tylko sprowokuje do bardziej zaciekłego ataku. I w ten oto sposób zamarła z otwartymi ustami, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk.
- Dobra... - powiedziała po chwili otrząsając się ze strasznych myśli. Cichutko, coby nie prowokować stwora. Spojrzała ku najbliższej półce skalnej, czy da rade o nią zahaczyć jek przyrządy wspinaczkowe? Jeśli stwierdziła, że to możliwe i da radę to od razu przywołała kawałek liny, który ostatnio zakupiła, na jej końcu przymocowała hak (również przywołany) po czym cisnęła nim w kierunku półki skalnej starając się zrobić to tak, aby zahaczył się o coś. Udało się? Świetnie, pociągnęła kilka razy, żeby sprawdzić czy nagle się nie oderwie po czym zaczęła się wspinać. Jak się nie udało to spróbowała jeszcze kilka razy. A jak najbliższa półka sprawiała wrażenie, że jest to niewykonalne to podpłynęła do kolejnej, aby zrobić to samo. Byleby tylko wydostać się z tej wody zanim umrzy w paszczy tego elektro-węgorzo-jaszczura.

Może to była jedynie wyobraźnia Cass, a może i rzeczywistość, w której to czerwonowłosa się znalazła, jednak mogłaby przysiąść, że z każdą sekundą woda zdawała się elektryzować coraz bardziej, a gdzieś w oddali po tafli wody przeskakiwały pomniejsze wyładowania. Mimo wszystko Dusthert miała plan i miała zamiar trzymać się go... Pewnie też dlatego ostatecznie ten wypalił, a ta znalazła się dobre półtora metrów nad taflą wody, na jednej z półek skalnych, jednak do powierzchni, która umożliwiłaby poruszanie brakło jeszcze z dobre dwa metry. Prawdopodobnie dlatego też dziewczę mogło dostrzec, iż jeziorko z każdą sekundą zdawało się emanować coraz to większą... energią? I to nie tylko świetlną!