Wzgórza Trytonów

Tal oddziału żadnego niestety nie miała, czy chociażby jakiegoś towarzysza. I dlatego właśnie całkowicie sama musiała wymyślić jak się z tej przeklętej jaskini wydostać. A skoro nie dołem gdzie niedobra woda to może górą, gdzie zdawały się znajdować jakieś szczeliny, za którymi widziała coś na kształt nocnego nieba. Może udałoby się jej wydostać właśnie tamtędy? Why not, postanowiła to sprawdzić. Ale najpierw, coby nie targać tego wielkiego klucza na marne odstawiła go gdzieś w bezpiecznym miejscu i dopiero wtedy przywołała swoją magiczną zbroję. Miała tylko jeden strój pozwalający wzbić się w przestworza toteż wybór padł oczywiście na Wings Armor [C]. Od razu aktywowała skrzydełka i poleciała zbadać czy uda jej się wydostać górą. Da się? To nie marnując czasu wróciła po kluczyk po czym czym prędzej czmychnęła ku niebu. A potem jak tylko udało się jej wydostać z jaskini poleciała prosto do Cafe Morges zrelacjonować wszystko Liv. Grzej jak się tamtędy wydostać nie dało, ale o tym pomyśli się później.

NARESZCIE! Cassandra obmyśliła składny plan działania i w niedługim czasie, ciut koślawo wzbiła się w powietrze. Mimo osłabienia, manewrowanie w powietrzu jakoś jej wychodziło i po pewnym czasie dotarła do sufitu, w którym to znalazła wąskie, acz wystarczające wnęki. Przejście dałoby radę ją spokojnie pomieścić, toteż Syrenka cofnęła się po czarny klucz, odczuwając ponowną falę osłabienia, a i niebezpiecznie się zachwiała w locie, by dolecieć do sufitu i zacząć przeciskać się na zewnątrz... Obtarła sobie praktycznie całe ciało, a z niektórych ranek ściekała krew, ale... była wolna. Nocne niebo, orzeźwiające, morskie powietrze i księżyc, niemalże w pełni... Zostało tylko - odwiedzić Liv?

Cass - 10pd, musisz napisać tutaj zt, a i daj mi znać na gg/pw jak wpadniesz do Liv. Zalecany post w szpitalu, acz możesz pierw odwiedzić Liv.

Płomiennowłosa krzywiła usteczka kiedy na ciele pojawiało się jedno obtarcie za drugim. Znosiła to jednak czując na twarzy powiew chłodnego powietrza z zewnątrz. Chęć wydostania się z tej przeklętej jaskini była mimo wszystko silniejsza od bólu, nawet zmęczenie nie miało szans na pokonanie upartego dążenia ku świeżemu powietrzu. I tak po kilku przykrych chwilach dziewczyna była w końcu wolna. Położyła się na ziemi i z głupkowatym uśmiechem patrzyła się w gwiazdy. Leżała sobie tak minutkę, potem drugą i trzecią. Dopiero potem uderzyła się otwartymi łapkami w twarz, aby się pobudzić. Tak jakoś się stało, że mimo cieknącej krwi oczy robiły się coraz cięższe. I pewnie naprawdę by zasnęła z tego wymęczenia. Ale nie tym razem. Jeszcze raz chlasnęła się w buźkę, aż policzki się jej zaczerwieniły.
- Dobra~ To teraz do Liv. - powiedziała do siebie już siedząc. Potem krzywiąc się z bólu podniosła się na nogi. I ruszyła ku pewnej uroczej kawiarence w Akane Resort.

[z tematu]

~MG~

Tęcza jest dość rzadkim zjawiskiem i ma do siebie to, że bardzo szybko znika, albo przemieszcza się. Do tej pory wydawało się mitem istnienie końca tęczy, naukowcy Artail skreślili tą plotkę tłumacząc sposób powstawania tego zjawiska jako efekt załamania światła słonecznego w wilgotnym powietrzu dając za dowód stworzony przez nich pryzmat. Jak się jednak okazało, ktoś zauważył, że wszystkie dotychczasowe teorie naukowców były nieprawdziwe, bo nigdy w życiu nie widział tak blisko końca tęczy. Góry Trytonów uchodziły jednak za rzadko odwiedzane i sam podróżnik wolałby się tam nie wybierać, wolałby zapłacić odpowiednią sumę, aby ktoś zobaczył, co jest na końcu tęczy i opowiedział mu potem o tym. Dlatego w Akane szybko dał ogłoszenie, że poszukuje maga, który sprawdzi to dla niego. Nie było wiele czasu na zastanawianie się decyzję trzeba było podjąć od razu, zanim zjawisko zniknie. Na szczęście znalazła się dziewczyna, która obiecała mu pomóc. Miejscem spotkania było wyjście z miasta w stronę Wzgórz Trytonów, gdzie rzekomo miała kończyć się tęcza. Było około trzeciej po południu, powietrze było świeże po deszczu i naprawdę przyjemnie się oddychało. Temperatura wynosiła około 20 stopni wręcz idealnie. Na ławce stał mężczyzna o wzroście około 165 centymetrów, wieku na oko czterdziestu lat, z wąsem, mający bardzo delikatną nadwagę, ubrany w strój podróżniczy, trzymający aparat na swojej szyi. Kiedy tylko Cię zobaczył od razu podbiegł domyślając się, że jesteś tutaj w sprawie misji.
- Tim Vilenrod - przedstawił się mężczyzna - Zapewne jesteś w sprawie ogłoszenie, bałem się, że nie znajdę nikogo tak szybko, zanim tęcza nie zniknie. Proszę udaj się tak, gdzie jest koniec - tutaj wskazał Ci koniec tęczy - I powiedz, co tam jest potem zapłacę. Obiecuję. Ruszaj no, zaraz zniknie i nici będą z tego.
Widać było, że pracodawca chciał, abyś jak najszybciej uporała się z zadaniem, w sumie wiedziałaś, że tęcze szybko znikają wiec jego obawy były dość uzasadnione. Kiedy spojrzałaś na tęczę faktycznie wydawała się dość nietypowa, w zasadzie byłaś tuż przy jej końcu, a była naprawdę olbrzymia, znacznie większa niż te, które widziałaś do tej pory. Do tego będąc tak blisko mogłaś zobaczyć ją nie jako ślad na niebie, a dosłownie w trójwymiarze. Miała szerokość, grubość, długość, wszystko. Kto by przypuszczał, że tęcze je mają. Mogłaś ocenić też jej koniec na podstawie gór zdawał się być jakoś 5 km od Ciebie, jednak wędrówka po górzystym terenie mogła zająć trochę czasu.

Od jakiegoś czasu Gordwig nie do końca wiedziała, co powinna zrobić ze swoim życiem. Dobrym zapychaczem wydawała się misja, która powinna zasilić jej konto nowymi klejnotami. Mimo wszystko każdy chyba chciałby zobaczyć koniec tęczy... Ktoś mógłby powiedzieć, że właściwie Hotaru nie potrzebowałaby za to zapłaty. Prawdopodobnie tak też było, mimo wszystko gdy dwie motywację połączą się razem potrafią wyjść naprawdę zwariowane rzeczy. Pewnie dlatego Hotaru szybko pognała na tę misję. Gdy zobaczyła zleceniodawcę uśmiechnęła się delikatnie i przywitała się skinieniem głowy. Instrukcja dla niej była krótka, miała pójść na sam koniec tęczy.
- Hotaru Gordwig - przedstawiła się krótko, ale słysząc kolejne słowa zleceniodawcy, postanowiła już ruszyć - W takim razie ja już ruszam. Niech mi Pan zaufa wykonam moje zadanie.
Po chwili różowowłosa już ruszyła w stronę końca tęczy. Nie mogła przecież siedzieć i czekać na to, aż tęcza zniknie. Po prostu w miarę konkretnym tempem ruszyła. W końcu jakoś zarobić musiała, a do tego ciekawość ją pchała.

~MG~

Mając podwojoną motywację Hotaru ruszyła naprzód, w stronę końca tęczy, który po raz pierwszy w jej życiu wydawał się tak blisko. Wiele dzieci zawsze próbowało do niego dojść, ale wydawało się, że dopiero teraz tobie się to uda. Niczym dziecko więc radośnie pokicałaś we wskazanym kierunku. Droga była średnio wygodna, w końcu był to górzysty teren, ale dawałaś sobie jakoś rade i naprawdę szybko zbliżałaś się do miejsca, gdzie powinnaś dotrzeć. W końcu zobaczyłaś, że tęcza znajdowała się, no może kilometr od Ciebie. W tym właśnie momencie na swej drodze zobaczyłaś trzech mężczyzn, którzy wyglądali jak typowi bandyci. Wszyscy byli wyżsi od Ciebie, mieli łyse głowy, a w ich rękach znajdowały się sztylety, po jednym w ręku każdego. Na ich ciele znajdowało się wiele blizn, posiadali tatuaże, które podkreślały ich więzienną przeszłość. Widać czekali na to, aż jakiś podróżnik w końcu pójdzie tą drogą i teraz zagradzali Ci przejście. Ich mina wyraźnie oznaczała kłopoty, ale ciężko byłoby przejść naturalnymi sposobami omijając ich.

Światło tęczy przybliżało się do niej non stop. Nim dziewczyna spostrzegła, objęło ono bandytów, którzy zostali wchłonięci w ów tęczowy promień, zanikając w nim stopniowo. Wtedy też światło zaczęło maleć, aż kompletnie zniknęło. Gdziekolwiek był drugi koniec ów 'tęczy', tam najpewniej znaleźli się nieprzyjemni ludzie, a dziewczynie pozostało obejść się smakiem względem tej misji. Mogła jednak stwierdzić jedno, że tęcza niekoniecznie była taką zwyczajną tęczą, ale... czym innym mogła być?

+ 3 pd, nie musisz pisać zt.