Wzgórza Trytonów

Istnieje wiele powiedzeń, czy porzekadeł. Każde niesie ze sobą niepowtarzalną naukę dla młodszych pokoleń, które to winny skorzystać z nich, jak tylko umiały. Mawia się w końcu, że myślenie nie boli! To jednak zdawało się być aktualnie piętą achillesową płomiennowłosej Syrenki. Z pewnością miała niemały problem w poszukiwaniu wyjścia z sytuacji, w której się znalazła, ale - co poradzić? Gdyby świnie mogły latać, potrafiłyby sięgnąć nieba, ale... co mogą zrobić zwykłe nieloty?! Czekać jedynie na to, aż poziom wody się podniesie, a oni albo się utopią, albo wypłyną cudem na powierzchnię. Tak. A woda w studzience sięgała już Cassandrze do szyi i z każdą chwilą wzrastał jej poziom.

Poziom wody wyraźnie się podnosił. Znacznie szybciej niż wcześniej. Teraz woda sięgała jej już do szyi i łatwiejsze niżeli stanie w takich warunkach było już dryfowanie. Toteż Cass pozwoliła, aby jej ciało swobodnie unosiło się na wodzie, a poza tym nie zrobiła prawie nic. Jedyną akcją niedoszłej syrenki była jeszcze podmiana stroju, z tego który miała na ten podobny do płetwonurka. Oczywiście bez płetw czy maski z okularami, bo to raczej przekraczało możliwości jej PWMki. Acz jakoś jej to specjalnie nie przeszkadzało, bo nadal nie wydawała się zbyt żwawa. Zwyczajowa żywiołowość zastąpiona wciąż byłą przez całkowitą rezygnację. Jakby wszystkiego się jej odechciało. Nawet życia? Cóż, prawdę powiedziawszy z ty jeszcze rozstawać się nie chciała i znów zaczęła zastanawiać się co ma znaczyć to "powstrzymać się".
- Ehhh... nie mam pojęcia... - westchnęła w końcu rozkładając się plackiem na wodzie z twarzą skierowaną ku górze.

Dlaczego płomiennowłosa nie wzleciała do góry niczym ptak? Może brakło jej skrzydeł, a może odpowiedniej zbroi?! To już pozostawało czystymi spekulacjami, ale ostatecznie Syrenka położyła się na wodzie w nowym stroju i tak leżała. Godzinę, dwie, czy może i dzień. Czas dla niej się teraz nie liczył, bo nawet nie miała jakiejś ujednoliconej miary czasu. Czekała na rychłą zagładę, która miała nadejść w chwili zetknięcia się z kratami. W chwili, w której woda wypełni studnie, a ona zostanie w niej zamknięta i utopiona. W chwili, która... nigdy nie nadeszła. W momencie kiedy Syrenka znalazła się przy wierzchniej powierzchni - krata, chociaż ciężka, zaczęła się unosić wraz z nią, pod siłą wyporu jej ciała. Najwyraźniej przedmiot nie był nijak zamocowany, a po prostu leżał u góry strasząc wykrytych włamywaczy do skarbca. Co jednak poza kratami widziała? Jaskinie, która prowadziła do wejścia oraz prowadzące gdzieś drzwi, które zdawały się uchylone, a także... Jakąś przezroczystą lacrymę wysoko na suficie. Cóż... Znalazła to miejsce?

Płomiennowłosa naprawdę nie spodziewała się, że kraty nie będą zamknięte i tak po prostu zostaną wypchnięte przez jej ciało kiedy poziom wody się podniesie. Cóż, dobrze dla niej że nie musiała marnować magicznej energii na wydostanie się z celi. Tak więc była na zewnątrz, jakaś jaskinia. Oświetlona Lacrymą. Jakieś lekko uchylone drzwi. Co to było za miejsce? Nie bardzo wiedziała, ale skoro wpadła w pułapkę nie spodziewała się, że trafiła do skarbca. Dlatego najpierw postanowiła zbadać miejsce, w którym się znalazła. Cel - drzwi. To właśnie do nich podeszła cichutko, aby dyskretnie za nie zajrzeć. Przecież ktoś tam mógł być, ktoś kto wrzucił ją do tej przeklętej celi. A jakby ktoś tam faktycznie był? Kto wie, najpierw musi się przekonać czy faktycznie ktoś jest. A jak nie to wchodzi i sprawdza co jest za tymi drzwiami.

Cisza - tylko ona odpowiedziała Dusthert, która to mogła dosłyszeć wyłącznie odgłosy ciszy. No, nie była to do końca prawda. Poza ciszą słyszała jeszcze odgłosy kapania, czy wylewającej się ze studzienki wody, zaś sama Syrenka podeszła ostrożnie do drzwi, aby... nic się nie stało. Przez uchylone drzwi widziała kilka szaf, kufrów, a i biurko z masą papierów porozczepianych dookoła, a także jakiś dziwny symbol narysowany na podłodze, jednak nie mogła stwierdzić dokładniej, czym takim ów symbol był za pomocą takiego stanu drzwi. Po dostaniu się do środka mogła śmiało stwierdzić, że jest to ośmioramienna gwiazda narysowana w kole, a do tego przy użyciu czerwonej... farby? Nie miała pewności, acz nie mogła też zaprzeczyć temu stwierdzeniu. Poza tym zauważyła, że w środku kręgu znajduje się wbity w ziemię, czarny, około półmetrowy klucz, a poza tym stały cztery kufry, zamknięte na kłódki, dwie szafy, jedna komoda oraz dwa biurka z lacrymami świetlnymi na nich i stertą kartek dookoła. Zarówno na meblach, wbitych w nie, jak i rozrzuconych po podłodze, ale... o co w tym wszystkim chodziło?

Cass udało się wydostać z klatki, czy raczej celi. Nie utopiła się, ale co z tego? Nie miała pojęcia gdzie się znajduje. Za drzwiami znajdowało się tajemnicze pomieszczenie. Właściwie na pierwszy rzut oka chciała powiedzieć, że to jakieś biuro czy coś w tym stylu. A, że znajdowali się w jakiejś jaskini, być może podwodnej? Co z tego, różni po świecie chodzą dziwacy. Także tacy, które tworzą kryjówki w takich właśnie miejscach. Co ważniejsze po zbadaniu symbolu oraz dziwnego klucza wbitego pośrodku stwierdzić mogła, że nie jest to jakieś tam biuro. Może pracownia jakichś ciemnych mocy, albo co? Mogła się jedynie cieszyć, że nie trafiła na lokatora tego miejsca, bo ten z pewnością na jej widok by się nie ucieszył.
Więc co zrobiła? Przede wszystkim chciała wykorzystać chwilę kiedy nikogo w tym miejscu nie było i zaczęła przetrząsać papiery mając nadzieję, że trafi na jakąś wskazówką, która pomoże się jej stąd wydostać. Dziwnego symbol i klucza starała się trzymać póki co z dala. Jak nie znalazła niczego ciekawego na kartkach to starała się dostać do kuferków i szafek. Zawsze można rozwalić kłódkę - na przykład miecze, który w razie potrzeby przywołała ze swojego alternatywnego wymiaru.

Jedyną osobą w jaskiniach zdawała się czerwonowłosa. Ta z pewnością borykała się z niemałym zadaniem, a obraz jaki spotkała nie należał do najprzyjemniejszych. Mimo wszystko postanowiła wziąć się do roboty i przejrzeć teksty źródłowe. Pierwszą rzeczą, która rzuciła się jej w oczy był fakt, iż spora część kartek opatrzona była zespołem wielkich liter, które pewnie stanowiły jakiś szyfr. Większość kształtowała się tak, iż wyglądały jak - E.L.L.I.E. - czymkolwiek miał być ów plik kartek to z pewnością dotyczył czegoś dziwnego. Na wielu obrazkach widniały szkice ludzkiego ciała. Dziwne obliczenia. Uwzględnianie różnych bodźców biologicznych, jak i wpływu substancji chemicznych na organizm oraz... opisy obrażeń? Obrażeń, które w bliżej niezrozumiały dla Dusthert sposób same się redukowały. Kilka razy przewinęło się nawet słówko nieśmiertelność, czy amnezja. Drugim dość istotnym faktem zdawał się być jednak klucz. To on znajdywał się na pozostałych kartkach i został nazwany Mikaelem. Dziewczyna niestety nie mogła zrozumieć, do czego takiego on służył, ale obrazki dookoła przedstawiały jakieś wrota, które posiadały jeden otwór w samym centrum, jak i sześć miejsc na klucze dookoła. Ostatnią, a może też rzeczą, którą spostrzegła w międzyczasie było pismo, czy podpis. Każda kartka posiadała w prawym dolnym rogu zestaw inicjałów - SF. Do tego należało dodać, iż pismo przypominało to... to które należało do mistrzyni. Czyżby... była w jej 'skarbcu'?

Naprawdę niewiele z tego rozumiała. Liv wysłała nieodpowiednią osobę na tą misję. Jakieś szyfry, dokumenty, to wszystko było zbyt skomplikowane. Z resztą teraz Cass nawet nie myślała o rozwiązywaniu zagadki czy poszukiwaniu skarbca mistrzyni Syrenek, więc podpis SF na kartkach skwitowała krótkim "aha". I dalej szukała czegoś co pomoże się jej z tego miejsca wydostać. Bo przecież jakieś wyjście musiało być. Jakoś przecież się tutaj dostała, to i wyjście musiało być. I to właśnie odnalezienie wyjścia było dla niej teraz priorytetem. Nie jakieś dokumenty, w których zapisano badania i eksperymenty. Nawet ta cała nieśmiertelność, która gdzieś tam się na kartkach przetoczyła mało ją zainteresowała. Chciała się stąd wydostać i tyle. Ale jak nic nie znalazła to... Podeszła do kręgu i wbitego do niego klucza. I jeśli nic więcej nie znalazła postanowiła ostrożnie go dotknąć. Może trzeba go przekręcić czy coś w tym stylu...

Napięcie narastało, dreszczyk ekscytacji mógł odbić się na ciele i umyśle Syrenki, a wyjście... zostało za jej plecami, kiedy to weszła do pomieszczenia. Wszak miejsce, w którym się znajdowała wcześniej posiadało dwoje drzwi, czy też jedne drzwi oraz przejście, którym uprzednio próbowała przejść. Przejście, przy którym wcześniej rozwiązywała zagadkę. Wracając jednak do notatek... dziewczyna niezbyt o nich myślała. Czy je zabrać? Czy je zostawić? Dotknęła jedynie klucza i wtedy... WTEDY SIĘ ZACZĘŁO. To co się stało, było nie do opisania. Majestatyczne, czy też fenomenalne zjawisko, a dokładniej... nic. Nic się nie stało, nic prądem nie kopało, a wszystko było na swoim miejscu. No... może klucz się lekko przekrzywił, jakby nawet nie był wbity w ziemi i zaraz miał upaść. W końcu według nazwy po niego tu przyszła...

Dobra, Cass nie znalazła więcej ciekawych dokumentów poza tymi, które dotychczas trafiły jej w łapki. Trudno. Te, które znalazła po prostu schowała za pazuchę (co w jej przypadku oznaczało przeniesienie ich do alternatywnego wymiaru, gdzie miały grzecznie czekać, aż pójdzie zdać relację Liv. Na myśl o tym trochę się zmartwiła. W końcu Olivia raczej nie ucieszy się kiedy Cass zrelacjonuje jej przebieg misji, bo ta byłą całkowitą klapą.
Co do klucza... Nic się nie stało kiedy go tyknęła. Tylko jakby ten się lekko pochylił. I właściwie wtedy coś ją olśniło. Coś na tych wszystkich dokumentach napisane było o kluczu? Może znaczyło to, że był cenny? Tak, tak musiało być. Postanowiła go zakosić. Złapała, podniosła i klucz pufnął znikając w jej alternatywnym wymiarze. Teraz mogła już zmywać się z tego miejsca. Tak postanowiła zrobić - cofnąć się drzwiami, którymi tutaj weszła, a następnie udać się ku tym drugim. Miała nadzieję, że te doprowadzą ją do wyjścia. Oby tak było, bo chyba zwariuje jeśli znów gdzieś pobłądzi, albo wpadnie w jakąś pułapkę.

Kartki zabrane. Notatki zabrane. Wszystko zabrane i zamknięte w wymiarze płomiennowłosej! Chciałoby się powiedzieć, że całość przebiegła tak gładko, jednak czarny, półmetrowy klucz nie zniknął w wymiarze Syrenki, a ta... musiała się chyba z tym pogodzić. Sam klucz w dotyku wydawał się pusty, a i zdawał się absorbować energię magiczna dziewczyny. Ostatecznie jednak dziewczyna dotarła z trudnościami do... jeziorka, w którym to pływał elektryzujący stworek. Bolały ją mięśnie, a na dodatek była głodna i nie mogła stwierdzić, ile czasu spędziła w tym miejscu, a teraz... miała jedynie obraz na jeziorko i sufit, który w pewnym miejscu miał bardzo wąskie szczeliny, które zarastał granatowy aktualnie kryształ, który zdawał się przypominać nocne niebo.

Głód, na to nic nie mogła poradzić. Nie miała ze sobą żadnego prowiantu, którym mogłaby się wzmocnić. W opuszczonej chatce, którą odwiedziła w drodze w tamtą stronę też raczej nie było nic co nadawałoby się do zjedzenia więc naprawdę na domagający się posiłku żołądek nie mogła nic poradzić. Zmęczenie... z tym mogła coś zrobić trochę odpoczywając czy coś, ale wtedy tylko bardziej by zgłodniała, i pewnie jeszcze bardziej zgłodniała... Nie, to był raczej kiepski pomysł, musiała posuwać się dalej i jak najszybciej opuścić to miejsce. Rzut oka czy woda nadal emanowała elektryzującym światłem. Jeśli nie to... To jeszcze jeden rzut oka czy nie widać rybki. Jak nie było to trzeba było ruszać. W międzyczasie jeszcze tylko rzuciła okiem na notatki od Liv jak sobie z rybko-jaszczuro stworem radzić. Jakieś podpowiedzi by się przydały. A potem jeśli faktycznie wskoczenie do wody nie groziło śmiercią od porażenia, ani rybki wydawało się nie być w pobliżu wskoczyła do wody wraz z kluczem, aby po drodze przywołać jeden ze swoich specjalnych strojów - Water Armor. Tak jest, z jego pomocą starała się jak najszybciej wydostać się z podwodnej jamy, aby mieć to już za sobą. Oczywiście starała się w miarę możliwości unikać stworka.

Problem zdawał się być jeden... woda emanowała elektrycznością. Chociaż zdawała się nieco przygasnąć, to w dalszym ciągu świeciła się niczym neonowa substancja w ciemnym pomieszczeniu. Można by nawet przysiąc, iż aktualnie to ona dawała najwięcej światła dookoła. Ba! Nawet w miejscu, z którego przypłynęła, czy też wpadła... Właśnie tam zdawał się przepływać stworek, o którym... nie było nic więcej napisane. Poza tym, że jest jakiś stworek. Masz ci babo placek. Najwyraźniej nie było tak łatwo, a przynajmniej... nie tą drogą.

Woda nadal emanowała tym podejrzanym blaskiem i płomiennowłosa wolała nie ryzykować wskoczenia do niej. W końcu ostatnim czego sobie teraz życzyła było teraz porażenie prądem. Tak, to nie byłoby fajne. Ale skoro nie mogła, a raczej wolała nie ryzykować powrotu tą samą drogą, przynajmniej jeszcze nie teraz to co mogła zrobić? Raczej niewiele. Póki co postanowiła rozejrzeć się dokładniej po miejscu, w którym była. A nóż może dostrzeże jakąś inną drogę wyjścia czy cuś. Chociaż za bardzo w to jej się wierzyć nie chciało to jednak jakaś tam nadzieja się w niej tliła. Bo przecież cholera wie ile trzeba byłoby czekać zanim woda przestanie emanować tym światłem.

Niedobry stworek, złe jeziorko - nie tędy droga. To w skrócie zakomunikowałaby Cassandra swojemu oddziałowi, ale takowego nie było. Może to i lepiej? Dziewczyna ponownie rozejrzała się po pomieszczeniu, a poza jeziorka dostrzegła jedynie sufit, który w pewnym miejscu miał bardzo wąskie szczeliny, które zarastały jakby granatowym kryształem, jeśli tak można było go nazwać. Ten z kolei przypominał nocne niebo, na którym świeciły się gwiazdki... miało się aż wrażenie, że jest już noc...