Wzgórza Trytonów

Sama już nie wiedziała dokąd idzie. Czy brnie dalej w te ciemności czy też wraca. Przekona była, że stara się stąd wydostać, ale najwidoczniej pomyliła kierunki biegła dalej w ciemność, aż ta otoczyła ją zewsząd całkowicie pozbawiając jakiegokolwiek źródła światła nawet w postaci małej kropeczki na końcu korytarza, które zniknęło całkowicie. Czy się zatrzymała, aby zmienić kierunek? Nie, nawet o tym nie myślała. A gdyby myślała to tylko naszły by ją wątpliwości, że nie odnajdzie teraz właściwiej drogi powrotnej i tylko zgubi się całkowicie w tych ciemnościach. Jakby teraz nie była zagubiona. Parła wiec naprzód kurczowo trzymając się ulotnej nadziei, że gdzieś jednak trafi, że na końcu tego przeklętego korytarza jest jakieś wyjście. Że nie zginie otoczona przez ciemności w miejscu gdzie nikt jej nie odnajdzie. Ona w ogóle nie chciała umierać, przecież jeszcze tyle przed nią, prawda?...

Brnęła dalej! Szła - musiała! Nieprzerwanie liczyła na to, że w końcu coś odnajdzie. Wyjście, czy jakąkolwiek, choćby najmniejszą formę ratunku! Coś musiało tutaj być! Coś musiało jej pomóc, uratować ją z tego szaleństwa! Coś... COKOLWIEK! Niestety, każdy kolejny krok wzmagał tylko zmęczenie, które stopniowo opanowywało jej ciało. Każdy kolejny kroczek stawał się coraz trudniejszy, powolniejszy, a i jakby ospały. Cała energia zdawała się uchodzić z ciała ognistowłosej kobiety, o czym pewnie świadczyły coraz mniejsze dawki powietrza. Ostatni wydech opuścił jej płuca, oddając Syrenkę gęstwinom. Mrocznej otchłani, która zdawała się pochłonąć kobietę, a która zdawała się wygrać na dobre. Myśli Dusthert przechodziły jedynie wspomnienia, a i jedna, niepokojąca myśl. Czy ona... umarła?

Ból przestał się liczyć. Czas przestał się liczyć. Wszystko - już nic nie znaczyło. Była tu tylko ona. Ona i mrok. Niczego więcej. Została sama. Niczego już nie miała. Nie żyła... Odeszła.

Spoiler:

Siły odpływały, Cass czuła to ale się nie zatrzymała. Biegła dalej i dalej, aż w końcu... zemdlała? A może umarła? Sama już nie wiedziała co się z nią działo. Po prostu ogarnęła ją całkowita pustka i nie było już nic, zupełnie nic...
Obudziła się będąc w zupełnie innym miejscu. Nie rozumiała co się stało. Co się z nią wtedy stało? Gdzie się znalazła? Było ciemno, ale nie tak jak jeszcze chwilę temu. A może to nie była chwila, ale godziny czy dni? Tego też nie wiedziała. Nie wiedziała tak naprawdę nic. Przez jakiś czas po prostu leżała wpatrując się w dziwne światło. Światło było jakąś pociechą po tej ciemności, która dotychczas ją otaczała. Cieszyła się tym światłem i nic innego się nie liczyło. Tylko to, że jest w stanie cokolwiek dostrzec. Jakieś kraty. Spróbowała coś powiedzieć, ale nie była w stanie. Oddychanie było trudne. Ale to nic, przynajmniej żyła. Jakaś lampa dawała światło i słyszała jakikolwiek dźwięk poza swoimi krokami. Musiała żyć, bo czy w innym wypadku oddychanie byłoby tak uciążliwe? Musiała...
W końcu spróbowała się podnieść. Skoro żyła nie mogła przecież po prostu leżeć i nic nie robić. Teraz kiedy widziała mogła zrobić coś, cokolwiek. Chociaż wstać i podejść do kraty, aby zobaczyć gdzie jest. Czy jest tu ktoś jeszcze. Ktoś oprócz niej samej i szkieletów leżących obok. Szkieletów, których początkowo nawet nie zauważyła, a kiedy już je dostrzegła to jeszcze z jeszcze większą determinacją starała się podnieść i odsunąć od nich. To były tylko szkielety, nic jej nie mogły zrobić, ale nie chciała, aby tak leżały obok niej. A raczej ona nie chciała leżeć obok nich, leżeć i czekać aż stanie się jednym z nich. Podniosła się, aby podejść do krat i wyjrzeć co się za nimi znajduje. Teraz nie liczyła się misja, zadanie od Liv zeszło na dalszy plan. Teraz chciała tylko wstać i wydostać się z tego miejsca. Jak najdalej od szkieletów.

Pierwsze problemy pojawiły się już przy wstawaniu z ziemi. Biedna Dusthert przy pierwszym podejściu ponownie upadła na podłoże, obijając sobie bok, aby za drugim razem - przy pomocy ściany zacząć utrzymywać względnie stojącą postawę. Kolejna kłopotliwa sytuacja zaistniała z zamierzeniami Cassandry, która chciała podejść do krat, jednak te... te znajdywały się kilkanaście metrów nad nią! Niestety ruda dziewczyna nie potrafiła chodzić po ścianach, więc i dostanie się tam stanowiłoby niemały wyczyn. Co więcej można dodać? Woda kapała. Kapała non stop, wydając dudniący echem odgłos, a i napełniając powoli okrągłe podłoże tak, że woda spokojnie przykrywała już całą posadzkę tego krągłego dołu o promieniu jakiś 2,5 metra. Co mogła teraz zrobić...?

To byłoby na tyle jeśli chodziło o poczynania płomiennowłosej, a i chęci do działania zniknęły po tym kiedy uświadomiła sobie, że żadną siłą nie zbliży się do tych krat. Samo podniesienie się do pozycji pionowej kosztowało jej nie mało wysiłku. Nie mogła zrobić nic więcej ponad gapienie się na kraty, który były dla niej nieosiągalne. A i tego nie robiła zbyt długo, bo zaraz opadła do pozycji siedzącej. Stanie było zbyt męczące, nie miała pojęcia co się z nią przez ten czas stało, ale coś stać się musiało, skoro nawet najdrobniejsze ruchy były dla niej tak problematyczne. Nie miała siły ani woli, aby z tym walczyć więc tylko siedziała opuszczając głowę i... zasnęła? Może to pozwoli jej odzyskać choć część sił.

Sen - ten z całą pewnością przydałby się dziewczynie, jednak początkowe trudności zdawały się go skutecznie uniemożliwiać. Odgłos kapiącej wody ostatecznie zaczął jednak działać jako miarowe odliczanie, co też sprawiło, że w końcu - po pewnym czasie ognistowłosa przysnęła. Spała tak bliżej nieokreśloną ilość czasu, aż w pewnej chwili... zachłysnęła się? Niemalże natychmiastowo poderwała się do siadu, by zauważyć, że poziom wody zdążył się podnieść w sporym stopniu! Na tyle, że leżenie już odpadało, ale... Może to i lepiej? W każdym razie przynajmniej zmęczenie nieco zelżyło, ale... co robić?

Nagłe poderwanie i szeroko otwarte ślepka zarejestrowały iż poziom wody podniósł się. I to w znacznym stopniu! Tylko co w związku z ty? Co mogła zrobić Cass? Najpierw wstała, żeby ocenić w jakim stanie się znajduje, czy jest zdolna już normalnie się poruszać? Czy nadal jest tak osłabiona, że utrzymanie pozycji pionowej było dla niej wyzwaniem? Jeśli to drugie to chciała jeszcze trochę odpocząć, bo i tak za wiele nie była w stanie zrobić. To przysiadałaby sobie i spróbowała zasnąć. Tym razem jednak na jakiejś skalnej wnęce, kamieniu, czymkolwiek. Dopiero kiedy odzyska siły będzie mogła coś zrobić.
A jeśli już w chwili po przebudzeniu czuła, że jest dość operatywna zaczęła przyglądać się kratom na górze. Może mają jakiejś wyjście. Na przykład są zamykane w jakimś konkretnym miejscu. Wówczas można by spróbować rozwalić zamek i się wydostać...

Życie zdawało się nienawidzić rudych osób, a i rzucać im kłody pod nogi. Nic dziwnego, że Cassandra nawet po stwierdzeniu, że może się poruszać, w dalszym ciągu pozostawała odrętwiała, a do pełni sprawności jeszcze sporo jej brakowało. Nie miała jednak czasu na zabawy, czy spanie, bo woda w dalszym ciągu, centymetr po centymetrze zwiększała swój poziom i nawet jeśli nie było to drastyczne tempo, to prędzej czy później sięgnie ono wyżej i wyżej. Dlatego też Syrenka przyjrzała się kratom, jednak te były dostatecznie daleko, by stwierdzić, że widząc je, nie widzi ich na tyle dobrze, aby ocenić ich budowę, a nawet jeśli... zdawały się być ot zwykłymi kratami, nieco przypominającymi te ściekowe, acz te były no... w kratkę.

Spoglądając na kraty nie udało się jej dostrzec żadnych szczegółów, które pomogły się jej w jakiś sposób wydostać z tego miejsca. Mogła więc tylko westchnąć przeciągle przyglądając się bardziej samemu pomieszczeniu. Nadal była obolała i odrętwiała więc zanim obeszła swoją celę wokół w poszukiwaniu... czegoś, zanim to zrobiła rozmasowała mięśnie i się trochę rozciągnęła. Może to nie było najodpowiedniejsze miejsce na gimnastykę, ale może pomogłoby trochę poprawić jej kondycję i pozwoli poruszać się normalnie. Tak więc dopiero po chwili, którą poświęciła, żeby trochę się rozciągnąć zaczęła obchód celi. Obeszła całą idąc przy samych ścianach jakby spodziewała się, że znajdzie na nich coś. Może jakąś dźwignię, albo przełącznik. Chociaż pewnie mało prawdopodobne, bo gdyby coś takiego tutaj było to szkielety, które jej towarzyszyły nie zamieniłby się w kości, a zwyczajnie stąd uciekły. Nie mniej skoro sen nie nadchodził to musiała coś robić. Jakoś się stąd wydostać. Dlatego starała się możliwie jak najlepiej zapoznać z celą. W międzyczasie spojrzała też w górę, na kraty. Aby rzucić w ich kierunku proste "Halo!". Oczywiście nie do samych krat, bardziej do kogoś kto mógł być za nimi.

Cassandra postanowiła wziąć się do roboty i... stać. Stała tak, rozciągając się. Wszystko po to, aby zaraz potem rozejrzeć się po okolicy, która to ani trochę się nie zmieniła. Dalej krągłe ściany, dalej zwykła sytuacja. No... Może poza faktem, że ściany miejscami były mokre. Tak samo zawołanie nic nie dało, a jedynie poniosło się echem po pomieszczeniu, jakby ruda syrenka była tutaj sama. Co więcej - woda gromadziła się w coraz większym tempie i sięgała już łydek dziewczyny, a kraty... te pozostawały nieruszone.

Zaczynało się robić mokro więc trzeba było coś na to poradzić. Właściwie niewiele Cass postanowiła zrobić poza tym, że zdecydowała się przywołać cieplejsze ubranko (PWM: Przyzwanie Stroju). Po prostu nieco grubsze dresowe spodnie i bluza z kapturem, nic specjalnego. W końcu nie było jakiegoś trzaskającego zimna. Ale prócz tego na stopki przywołała sobie wysokie kalosze, aby woda sięgająca do łydek nie była tak denerwująca. Tak więc prócz cieplejszego stroju na nóżkach Cass pojawiły się wodoszczelne kalosze sięgające powyżej kolan (PWM: Przyzwanie Stroju). I to byłoby właściwie wszystko co Dusthert zrobiła, bo ani niczego nie zauważyła w swojej celi, ani niczego nie dostrzegła przy kratach. Nikt też nie odezwał się na jej wołanie. Toteż i ona nie zrobiła nic poza czekaniem. Na co? Może na śmierć, kto tam ją wie.

Woda - główny temat dzisiejszej rozprawy. Nazywana dość często per ha dwa o. Substancja pozostająca w stanie ciekłym, przeważnie o bliżej nieokreślonej barwie, czy też jej braku, a i braku charakterystycznego powonienia. Ta z kolei w prowizorycznej studni, na której dnie znalazła się Cassandra, wydawała się być dość słoną, co czuć było już po zapachu. W dodatku z każdą chwilą jej poziom wzrastał, a aktualnie... sięgał Dusthert nawet do połowy ud. No cóż... Czas mijał, Syrenka stała, a woda przybierała - i nic nie zapowiadało żadnej zmiany... No chyba, że odzienia.

Wiele się w sytuacji Dusthert nie zmieniło. Niewiele, żeby nie powiedzieć nic. Nadal niczego szczególnego nie dostrzegła w celi czy w kratach kilka metrów nad nią. Woda powoli podnosiła swój poziom i co się niej tyczy to właśnie z nią związana była największa nowinka - była to morska woda. A przynajmniej miała słonawy smak i dlatego Cass uznała, że jest morska. Więc prawdopodobnie znajdowała się gdzieś głęboko pod wodą? W sumie to chyba nie takie dziwne, że to byłą woda morska, w końcu znajdowała się niedaleko wybrzeża. A przynajmniej znajdowała się schodząc do jaskini, jak było teraz nie wiedziała. W każdym razie nic więcej ciekawego nie zaobserwowała, nic się nie zmieniło poza poziomem wody, który sięgał jej uda.
- A co mi szkodzi... - burknęła do samej siebie płomienno-włosa wzruszając ramionami, aby w następnej chwili przywołać notatki od Liv i ponownie je przejrzeć. Jak tam niczego ciekawego się nie dowie to pozostanie jej jedynie czekać tak długo, aż się utopi. Acz jakoś przerażona wizją rychłej śmierci nie była. Czy chociażby zasmucona. Wydawała się niezwykle jak na swoją osobę obojętna.

Woda, woda - życia doda? Niestety, taka sytuacja nie miała miejsca, a z wszelkimi, kolejnymi poczynaniami płomiennowłosej jej żywotność raczej przygasała, zastępowana przez poważną obojętność. Nie znaczyło to, że umiera, czy traci siły życiowe, ale chęci... te z pewnością uciekły gdzieś daleko. Zwłaszcza, gdy nie znalazła nic w notatkach o studni, a jedynie o tym, iż aby przerwać pętle trzeba umieć się powstrzymać. Powstrzymać - przed czym i kiedy?! To byłby dobre pytania, ale nie teraz... Nie kiedy woda podniosła się jej do wysokości niższych żeber. Czy rzeczywiście Dusthert nie mogła zrobić nic, a nic? Jako człowiek, mag lub Syrenka?

- Należy się powstrzymać? - powtórzyła na głos przeczytany tekst. Powstrzymać, ale przed czym? Nie, nie miała pojęcia i jakoś nie czuła w sobie determinacji, aby t zagadkę rozwiązać. Po tym jak nic nie była w stanie wskórać liczyła, że notatki od Olivii jakoś pomogą, że na coś dzięki nim wpadnie. Jednak tak samo jak wszystkie wcześniejsze były niejasne i Dusthert nie potrafiła ich rozwiązać.
- Dzięki wielkie Liv. - rzuciła gdzieś w przestrzeń spoglądając ku górze. Miała ochotę plikiem kartek w wodę, ale nawet tego jej się teraz nie chciało. Najchętniej to by sobie teraz osiadła ukrywając twarz w łapkach. Ale nie bardzo miała na czym usiąść, poza tym warunki nie bardzo na to pozwalały, bo woda naprawdę nieźle się już podniosła. Jeszcze mogła dodać coś o tym, że z tymi wskazówkami mogła równie dobrze nie dawać jej żadnych, ale po co? Przecież byłą tutaj sama i Liv jej nie usłyszy. Nic - to było wszystko co mogła zrobić. Naprawdę nie miała pojęcia o co chodziło z tą wskazówką od syreniej przyjaciółki. A i to, że nie potrafiła nic wymyślić po obserwacji celi jak i krat nad głową dodatkowo sprowadzało na Cass jeszcze więcej niechęci. Do wszystkiego. Unisła twarz w górę, ku kratom, acz nie widziała ich, bo zamknęła oczy. Stała tak nie robiąc nic i jedyne do czego się zmusiła to przeciągłe westchnięcie.
- Powstrzymać się... - powtórzyła gorzko sama nie wiedząc po co.