Plac zabaw.

First topic message reminder :

///
Plac zabaw był ogrodzony metrowym płotkiem z drewnianych, ostro zakończonych desek. Prowadziły do niego jedne drzwiczki, otwierane na zewnątrz, na których widniał strasznie wyglądający krasnoludek, którego oczy krążyły za osobnikiem, chcącym się zbliżyć do placu. We wnętrzu placu, stały dwie huśtawki z opon, zawieszone na metalowych łańcuchach, zjeżdżalnia, na którą prowadziła drabinka, dwa koniki, kilka ławeczek, piaskownica, ścianka wspinaczkowa i zwierzątka na sprężynach do bujania.
///

Sethor Fiberos. Młodzian, który przeżył... frontalne spotkanie z czterogwiazdkowym Inkwizytorem, a także z wampirami już po dwakroć. Mag miał na sobie koszulę z długim rękawem w granatowo-czarno-białą kratę z szarym kapturem jak od normalnej bluzy, długie, niebieskie jeansy, lekko zwężane, a także wysokie, granatowe trampki z czerwonymi wstawkami i białą podeszwą. Na głowie nie miał żadnego nakrycia, wystarczył mu kaptur, zwisający teraz z tyłu głowy Lamijczyka.
Seth siedział na komicznie wyglądającym psie, rasy zapewne chow-chow i bujał się w przód i w tył na solidnie wyglądającej, metalowej sprężynie. Nie czuł się zbyt dobrze, czuł ogarniającą go i przytłaczającą do ziemi samotność, którą wypełniały co po chwila różnorakie przesłyszenia. Nic więc magowi lodu nie pozostało, jak siedzieć i myśleć o przyszłości.

Usłyszawszy pierwsze słowa chłopaka, zarumieniła się. Od razu zdała sobie sprawę, że zrobiła głupstwo, którego na dobrą sprawę nie powinna wykonywać. Czasem jej osobowość matki zawodziła, zwłaszcza w takim przypadku. Dzieci też nie chcą być przy rodzicach i kiedyś tam muszą odejść. Rozumiała to i szanowała. Może dlatego jej gest wydał się jej tak głupiutki oraz nieporadny. Zmarszczyła brwi. Nie do końca wiedziała, co powinna powiedzieć w takim momencie.
- Ale koty mają też kogoś kto ich karmi i daje przysmaczki i ja mogłabym być taką osobą - odpowiedziała wesoło, gdy już wszystko przemyślała. Gest ten wydawał się jej miły. Nie dla byle kogo gotuje się posiłki. Takie rzeczy można robic tylko prosto z serduszka. Dla niej były pewnego rodzaju przyjaźnią. Nie do końca rozumiała chłopaka, pewnie przez to że nie znali się za długo. Jednak to wszystko można nadrobić. Swoją część ciastka chwyciła w obie dłoni i zjadła. W końcu wstała z kocyka, po króciutkiej chwili poprawiła zieloną sukienkę.
- Ja tam wolę zjeżdżalnię - po czym mrugnęła mu i pobiegła w stronę zjeżdżalni. No to miło się zaczyna spotkanie dwóch dorosłych osób.

- To nie fair w stosunku do takiej osoby. Taki futrzak najpierw się nawcina pyszności, a potem bezczelnie znika bez słowa. - wzruszył ramionami, mniej lub bardziej jednoznacznie przedstawiając swój charakter. Zdecydowanie był niewdzięcznikiem i dłuższe relacje z nim nie zależały do najprzyjemniejszych. Uważał też, że Ame ma trochę zbyt dobre i zdecydowanie zbyt kruche serduszko, aby znieść tego typu znajomość na dłuższą metę. Wolałby tego na niej nie sprawdzać. Po co skazywać kogoś na takie cierpienia?
Pyta ktoś, kto robi z dziewczyny idiotkę pod postacią kota i jeszcze wielce go to bawi. Mhm.
- Możesz na mnie liczyć. - odparł ze śmiechem, choć w jego ustach brzmiało to wyjątkowo dziwnie. Nie zwykł tak mówić. To nie pasowało do niego. Ale widocznie tym razem mógł zrobić wyjątek. Zwłaszcza, że nie była to obietnica szczególnie ciążąca i zobowiązująca. Czyli, że pora się powygłupiać, skoro już byli na placu zabaw? Nie ma sprawy. Wygłupianie się jak najbardziej leżało w jego ulubionych zajęciach. Od zawsze. I, mniejmy nadzieję, jeszcze przez długi czas. To ciacho pokoju zdecydowanie miało jakąś magiczną moc. Być może nawet nie tylko ze względu na magiczne pochodzenie. Okoliczności też były niczego sobie.

- Mi to nie przeszkadza - odpowiedziała krótko. Mama, nie mama. Dzieci wylatają czasem z gniazda. To miałoby jej przeszkodzić w zdobywaniu kolejnych cennych przyjaciół asystentki asystenta asystenta magikopiarki w Radzie Magii? Nigdy w życiu! Znajomości trzeba zacząć tworzyć już teraz sieci znajomości. Nie wiedziała za dużo o chłopaku. Po co to komu? Ważne, że dobrze się bawią. Po co dłużej być damą, skoro można się bawić? Wstała i spojrzała na Aurvina. Co powinna zrobić w tym momencie? Uśmiechnęła się tak, by pokazać wszystkie ząbki.
- W takim razie trzymam Cię za słowo i kto ostatni na zjeżdżalni ten zgniłe jajo - pokazała język, ot co! Pobiegła szybciutko do zjeżdżalni, starała się być pierwsza. Gdy już będzie przy zjeżdżalni wejdzie na nią i zjedzie.

Są ludzie, którzy czasem potrzebują oderwania od dorosłości i najzwyczajnej w świecie zabawy, pozwalających im na moment uciec od problemów, zobowiązań, czy codzienności. Leiter jednak nigdy nie postrzegał siebie, jako osobę na tyle odpowiedzialną i rozsądną, aby za dorosłego rzeczywiście móc się uważać. Zamiast tego, jego dotychczasowe życie było raczej pasmem zabaw, gier, maniakalnego podążania za światłami w ciemnych tunelach i całą resztą dosyć losowej gromadki atrakcji, która prowadziła go wzdłuż kart kalendarza. Niby miało być tak również tym razem - ot, spotkanie po misji i okazja do bliższego poznania się z jedną z uczestniczek całej doświadczonej mordęgi. I pewnie byłoby całkiem przyjemnie, beztrosko i infantylnie, gdyby nie to, że, kto by się spodziewał, Vinowi po raz kolejny coś strzeliło do głowy. Nie, nie NKWD.
Wyścigi do zjeżdżalni przedstawiły się zatem tak, że mag przed startem sięgnął jeszcze po kolejne ciastko, aby wreszcie pospieszyć przed siebie i w połowie drogi zmienić się w szopa pracza. Gdy obydwoje byli już blisko finiszu (hehe), Leiter-znowu-futrzak wyskoczył w górę, wskoczył na ramię Ame i ze zjeżdżalni zjechał razem z nią. Po wylądowaniu na ziemi jednak, nie miał najwidoczniej zamiaru, aby się zatrzymywać, bo wraz z zabranym ciastkiem pobiegł dalej i zniknął w najbliższych krzaczyskach. I już nie było więcej po nim śladów w okolicach placu zabaw.

[z/t]

Zabawa była cudowną częścią życia Amelii. Czuła się jak beztroskie dziecko, którym dawno, dawno temu była. Zapewniało jej to pewien rodzaj stabilności, albo pociechy z życia. Szczerze, myślała że znalazła osobę, z którą może być sobą i nie przejmować się niczym. Czuła się beztrosko jak dziecko. Już zaczęła zjeżdżać jak zobaczyła zwierza. Od razu zorientowała sie, że to Aurvin. Byle futrzak nie przyszedłby do niej z ciastkiem w pysku. Trochę jednak się przejechała. Otworzyła usta, gdy zobaczyła jak chłopak znika w krzakach. Myślała, że do niej wróci. Czekała, a on nie przyszedł do niej. Kopnęła kamieniem i poszła. Nie zawołał jej, nawet się nie pożegnał. Naprawde zachował się jak kot.

[z/t]