Plac

First topic message reminder :



Więc... Calcio wrócił z zakupami z Magnolii, a co dokładniej posiadał chłopaczek? Ano w jednej torbie, którą właściwie dzierżył, przykładając ją do klatki piersiowej - zapakował on różne produkty spożywcze, poczynając od jakiś jabłek, czy innych owoców, które względnie dobrze znoszą podróż, a kończąc na wszelkiego rodzaju wytrzymalszych, długoterminowych rzeczach pokroju drobne zapasy słodyczy, czy jakieś makarony i takie. Jak już się bywa w stolicy, to trzeba było uzupełnić nieco hym... Lodówkę. Tia... Uznajmy, że to właśnie lodówka i tyle, co uzupełnia, bo nie ma co się nad takimi sprawami zastanawiać. Co jednak z drugą torbą, którą trzymał w prawej ręce, a także z jego plecakiem? Właściwie do plecaka zostały władowane bardziej stabilne przedmioty, które miały służyć do malowania. Nowy zestaw pędzli, kredki, czy tam flamastry i tego typu różne specjalności, które raczej ot tak nie zostaną uszkodzone, a w torbie... Spory zestaw farbek, bo zajmował niemalże pół wysokości sporego pojemnika i stosunkowo ciążył chłopaczkowi. Jednak tym przedmiotom towarzyszyły jakieś bloki z kartkami, czy coś pozwijane w rulony, jakby małe płótna, albo whatever... Nikt nie musi dokładnie wiedzieć, czym on tam dysponuje, nie? W końcu to jego prywatne przedmioty, za jego pieniądze. No... Jakby jego, ale to szczegół, o! Teraz właściwie skoro był w cieplejszym już Oak, tymczasowy rudowłosy Szczurek rozpiął pomarańczową kurtkę, ukazując światu ot zwyczajną czarną bluzkę. Czapkę czy inne takie wcześniej władował już do plecaka. Właściwie... Ostatecznie dziwił się, iż dopiero teraz rozpiął owy element ubioru, bo przez to w sumie tylko się zgrzał, a i dodatkowo zmęczył, to też postanowił przysiąść sobie w okolicy fontanny. W końcu kto mu zabroni odpocząć, nie? Odchylił tylko głowę na chwilę w górę, aby swoimi tymczasowo zielonymi tęczówkami wyłapać błękit nieba przepasany tu i ówdzie białym puchem chmur, a następnie opuścić wzrok na orzeźwiającą wodę.
- Eh... - westchnął tylko cicho, jak to on, tak, aby nikt go najlepiej nie słyszał. Pewnie niedługo będzie musiał iść dalej niczym taki pracowity ludek, bo czemu ma marnować czas, chociaż... Może coś usłyszy? Może czegoś się dowie? Plotki? Ploteczki? To ciągle informacje...

Wakamiya miał nadzieję, że duetowi udającemu się na posterunek policji idzie znacznie lepiej niż jemu. Właściwie to uważał, że pewnie radzą sobie równie źle, albo i gorzej, ale nadzieję miał. A on sam? Kiepsko to wyglądało. Ludzie nie chcieli współpracować. Zwykle nie cieszył się zbyt dużą charyzmą, ale tego dnia było znacznie gorzej. A kiedy już jakaś dobra duszyczka zdecydowała się wyciągnąć ku niemu pomocną dłoń to i tak niewiele to dało. Oczywiście wskazówka, żeby szukać czerwonego budynku byłaby normalnie pomocna, przynajmniej w jakimś stopniu, ale nie teraz. Nie teraz bo Lamijczyk niestety nie potrafił odróżnik koloru takiego jak czerwień widząc jedynie w czerni i bieli. Ale przecież był wcześniej w tym ratuszu to jakoś tam, lepiej bądź gorzej zapamiętał jak wygląda. I może uda mu się go poznać jak do niego trafi. A żeby trafić zamysł miał prosty - po prostu cofnąć się tą samą drogą, którą dostał się w te wąskie uliczki. Znając życie pewnie tylko zgubi się w tym całkowicie, ale przecież nie usiądzie na ulicy i nie zacznie płakać jak dziecko, bo się zgubił. A jakby naprawdę udało mu się ratusz odnaleźć to próbując zmusić się do miłego tonu Wakamiya grzecznie spróbuje dowiedzieć się gdzie szukać tego całego barona. A jak nie będzie wiadomo o kogo chodzi to określi gościa jak dobroczyńce, który opłacił magów bądź sponsora. Ale to tylko w optymistycznej wersji, w której ratusz odnajdzie.

Ależ to wszystko było upierdliwe. Kto mógł się spodziewać, że taki problem Wakamiya będzie miał z samym dowiedzeniem się gdzie szukać barona, bo na pewno nie on sam. A najlepsze było to, że i tak jeszcze nie wiedział dokąd się udać. Może był w połowie krętej ścieżki ku temu. Samego spotkania z Baronem wolał sobie nawet nie wyobrażać, żeby nie zdołować się całkiem. Postanowił koncentrować się na kolejnych małych kroczkach i w przyszłość za daleko nie wybiegać.
Tak więc był na placu nie bardzo wiedząc, który z budynków wybrać. Westchnął i postanowił, że sprawdzi obydwa jeśli zajdzie taka potrzeba.
Na chybił trafił wybrał najpierw budynek po lewej, aby tam zapytać o Barona jeśli trafił w odpowiednie miejsce. Właściwie nawet jeśli nie trafił do ratusza to co mu szkodziło zapytać. Zapytał a jakże i naprawdę starał się być miły. A to, że wychodziło to pewnie średnio z jego ponurym wyrazem twarzy i tonem głosu jakby nic mu się nie chciało to nie jego wina. Miał już całej sprawy dość i cierpliwość mu się skończyła. Tak więc zapytał, jak się niczego nie dowiedział poszedł do drugiego budynku i zrobił to samo. Prosił o informacje w miarę konkretne, zastrzegł też, aby nie kierować go na punkty orientacyjne o różnych kolorach, bo miał problem z ich rozróżnianiem. Ale czy udało mu się czegokolwiek dowiedzieć mimo szczerych chęci?

Badzu widząc co napisała Ania, westchnął a potem uśmiechnął się i znowu pogłaskał Annie po głowie.-Wyglądasz jak dziecko, zachowujesz się jak dziecko... więc czym jesteś jeśli nie dzieckiem?-Zapytał spokojnie, aczkolwiek zgodnie z jej wolą przestał trzymać ją za rączkę. Aczkolwiek obserwował ją uważnie i jak znów będzie próbowała wywinąć jakiś numer lub wymknąć się niepostrzeżenie to oczywiście ją złapie i zatrzyma. Nie było nawet mowy o tym że puści dziewczynkę samą bo jeszcze stanie się jej krzywda a on był za nią teraz odpowiedzialny.

Badzu ją irytował. Może nie w taki sposób jak Kuro, którego nie pamiętała, ale jednak. Czuła się jakby rozmawiała z bardzo odpornym na wiedzę człowiekiem, który nie chce przyjąć do wiadomości gorzkiej prawdy. Już była nim zmęczona. Sięgnęła ponownie po notes.


Odpowiedziała krótko chociaż dobrze wiedziała, że to bez sensu. Że niczego nie zmieni. Że dalej będzie ją traktował, jak traktuje. Ale po prostu nie mogłaby spać po nocach, jakby chociaż nie spróbowała go oświecić. Ale ludzie już tacy byli. Prędzej uwierzą, ze jesteś trzydziestolatką zamkniętą magicznie w ciele dziecka niż ze nie jesteś dzieckiem będąc w wieku dziecięcym. W końcu doszli na miejsce, zaś Anka pozwoliła Badzu działać. Sama zaś postanowiła się nieco rozejrzeć po komendzie. Nie robiła nie wiadomo jakiś spacerów, nie wchodziła na górę. Ot, ilustrowała pomieszczenie wzrokiem, do niektórych miejsc podchodząc nieco bliżej. Próbowała się jednak nie odsuwać od Badzu. Jeszcze się oburzy, pogniewa i stwierdzi, że jednak trzeba ją prowadzić za rączkę bo się zgubi.

Ania jak na dobre dziecko przystało hasała sobie po komisariacie. I dobrze założyła że jej tłumaczenie nie szczególnie przemówi do Badzu, nie, dlaniego ona dalej była dzieckiem. W zasadzie BYŁA dzieckiem, a jej tłumaczenia nie miały po prostu kompletnie sensu, tak więc nie specjalnie się nimi Badzu przejał. Chociaz mocno martwiła go psychika dziewczynki i zastanawiał się coraz bardziej czy zabawa w magów, to jednak nie zawiele dla dzieci. Z rozmyślań wyrwało go pojawienie się oficera O'luny.-Miło mi, Badzu-Kim, Rada magów.-Oznajmił prosto, a następnie ruszył za mężczyzną do jego gabinteu, gdzie usiadł na jednym z krzeseł i wysłuchał co mężczyzna ma do powiedzenia.-Poproszę-Odpowiedział na propozycję wody, a następnie wyjaśnił oficerowi ich wizytę.-Po cichu czy nie po cichu, panie O'Luna, wszyscy chcemy żyć. Jeśli mogę w jakiś sposób zminimalizować straty w naszej drużynie, zrobię to. A podstawą przeżycia są rzecz jasna informacje.-Tak, oni coś wiedzieli, a magowie nie wiedzieli nic. A to przecież Ania i Rin wraz z nim będą narażać życia.-Przede wszystkim byłbym rad, wiedzieć gdzie dokładnie znajdowano zwłoki, w jakiej okolicy znikali ludzie, w jakim stanie były ciała oraz czy ktoś coś widział. Typowe pytania, podstawowa wiedza śledcza jak mniemam.-I jeśli wodę dostał, napił się co by ugasić potencjalne pragnienie. Cały czas miał oko na Anię.

Pokazała mężczyźnie kartkę trzymaną w jednej ręce, drugą podając oficerowi. Jak już stwierdziła, zostawi robotę reszcie. Nie chcieli pomocy to nie i chociaż nie była świadoma tego, co właściwie przetransmitowała do Badzu to jednak owe dość mocne słowa dość dobrze oddawały nastrój Anki. Udała się na piętro wraz z towarzyszem. Na słowa o wzbudzaniu paniki wzruszyła tylko ramionami. Ona chciała informacji. Nie jej biznes, czy wzbudzi panikę. Z reszta i tak nikt jej wie wierzył więc gdzie problem? Wydawało jej się, że Badzu w sumie zadał najważniejsze pytania. A nawet jeśli to co z tego? Nikt nie chciał jej pomocy więc po co ma robić cokolwiek? Tyle, że byłą to też jej misja więc bardzo dyplomatycznie postanowiła po prostu nie wchodzić mu w drogę. Usiadła na wolnym krześle, skinęła głową w podzięce (bo mówić nie mogła), po czym wzięła szklankę wody upijając jej niewielki łyk. Nie śpieszyło jej się, nie musiała nic robić. Ot, robiła za małą loli. Każda epicka drużyna musi mieć loli, nie koniecznie cokolwiek robiącą. A Anka nic nie robiła, przynajmniej w tej chwili.

Widząc reakcję mężczyzny Badzu mocno się zdziwił i aż zmarszczył brwi po czym spojrzał na Ankę, jakby szukając w niej odpowiedzi. Tam jednak jej nie było, więc zapewne dziwne zachowanie oficera musiało być spowodowane zachowaniem Badzu, chociaż ten kompletnie nie rozumiał jak i czym mógł urazić oficera. Jednakże pomijając kwestię że mężczyzna na Badzu zrobił dobre wrażenie, to chłopak nie specjalnie chciał kogokolwiek urażać a już na pewno nie kogoś, kogo pomocy oczekiwał. Dlatego gdy dostał akta, skłonił się przed mężczyzną.-Najwidoczniej jakoś pana uraziłem, przepraszam. Nie jestem z tego kraju i niekiedy jeszcze nie rozumiem jak nie powinienem mówić czy się zachowywać. Liczę na pana dalszą pomoc i współpracę.-I uśmiechnął się niepewnie nie wiedząc czy przypadkiem nie pogorszy tylko tym sprawy.-Wystarczy Badzu.-Dodał jeszcze i zasiadł do papierów, które musiał wszak przejrzeć, na szczęście była jeszcze Ania.-Aniu, czy twoja magia będzie przy tym przydatna?-Wskazał na akta, ciekaw czy ta może jakoś przyśpieszyć ich pracę. I tak jeśli Badzu nie uzyskał specjalnie dużej pomocy od Anii czy Diego, zaczął powoli acz sukcesywnie brnąc przez tekst.

Obserwowała reakcję oficera na słowa Badzu z niemałą satysfakcją. Oho, czyżby ktoś sobie nie radził z ludźmi? Z drugiej strony wydawało jej się to nieco dziwne. Co człowiek to obyczaj i póki co O'luna jawił się Ance jako człowiek energiczny o zbyt wysokiej samoocenie i za bardzo biorącym sobie do siebie pewne kwestie. Kiedy Badzu zaczął przeglądać papiery, sama postanowiła zrobić coś zgoła innego jak przeglądanie zawartości teczki. Ot, ze swą "dziecięcą ciekawością" (bo skoro wszyscy ją uważali za dziecko, to równie dobrze może się zachowywać jak dziecko, bo nikogo to nie zdziwi) podeszła do północnej ściany co by przyjrzeć się tamtemu wycinkowi gazety z Diego-bohaterem. Po tym zaś, kiedy juz tylko skończy czytać, wyciągnęła kartkę i długopis.


Bo jak starczy, to po prostu weźmie te akta i zacznie czytać, starając się przy tym nie tylko zapamiętać dany tekst, ale wyciągnąć z niego jak najwięcej (Mol Książkowy, Biały wywiad). O to, że może nie zapamiętać nie martwiła się. Ah, te uroki magii. Usiądzie sobie przy biureczku popijając wodę i zagłębi się w lekturę.


Stwierdziła, chociaż nie zamierzała wcale zignorować oficera. Co jakiś czas zapewne zerknie na niego, co robi. Mimo wszystko musiała być czujna. Nie była zwolenniczką ufania ludziom, nawet stróżom prawa.

Sama nie wiedziała, co obecnie w tej chwili myśleć. Głównie dlatego, że przez jej czaszkę owych myśli przewijało się dość sporo. Przeglądała akta uważnie, czasami wracając do niektórych fragmentów. "Przypadek?"...? Niby od której strony to były przypadkowo dobrane ofiary? Rzuciła O'lunie krótkie, krytyczne spojrzenie by zaraz później znowu wrócić do papierów. Tylko, ze z czytania niewiele im przyjdzie. Wypadałoby wyciągnąć wnioski.


Ostatnie nie było serio poważną sugestia co do sprawcy, chociaż po głębszym namyśle coś i w tym było. Musieli wiedzieć kto i po co. Wolała się jeszcze dowiedzieć kilku rzeczy, jednak jakoś co raz mniej oficer zdawał sie być dla niej rzetelnym źródłem.


Jednocześnie inną kartkę podesłała tylko do Badzu, nie chcąc za bardzo, by jej zawartość widział O'luna. Nie musiał. To było jakby nie patrzec teraz ich zlecenie.


A zaraz po tym kolejna informacja, już mniej tajna.

Hmm Badzu jak i Ania nie uważał by to wszystko był przypadek, a już na pewno nie robota potwora. Może Lykantrop? Wampir? Inny dziw człeko potworny? A może po prostu zwykły seryjny morderca? Mag Morderca? Dziwiło go że policja jeszcze nic w tej sprawie nie zrobiła, ale to na razie mogło zaczekać. Badzu postukał palcem w stół nad czymś jeszcze się zastanawiając i w głowie układając sobie dalsze ruchy. W każdym razie tak jak myślał, odwiedziny w tym miejscu to był strzał w dziesiątkę, ciekaw był jak wiele zdołał osiągnąć Rin w tym czasie, ale do spotkania z chłopakiem zostało jeszcze trochę czasu.-Dziękujemy oficerze. To na razie wszystko, mam nadzieję że wspólnie uda nam się rozwiązać tę sprawę. Chodź Aniu, udajmy się na obrzeża.-Badzu stanowczo pociągnął dziewczynkę do wyjście, a dopiero gdy opuścili posterunek zaczął mówić.-Co o nim sądzisz?-Miał na myśli oficera. Sam miał mieszane uczucia. Wydawał się w porządku ale coś w nim... coś było nie tak.-Sam udam się na obrzeża, ot rozglądnę się popytam... dla ciebie mam inne zadanie...-Z jej magią, mogła bardziej się po prostu przydać gdzieś indziej. Miał nadzieję że nic się jej nie stanie i że nie będzie robić na złość, czegoś innego. Jak to dzieci.-Poobserwuj chwilę posterunek, zobaczymy co zrobi O'Luna. W razie czego działaj, ale ostrożnie. Jeśli nikt nie będzie za mną szedł, pójdź do oberży i spróbuj dowiedzieć się czegoś od miejscowych. Potem spotkaj się z Rinem, powiedz mu gdzie poszedłem i dalej sami zadecydujecie czy powinniście do mnie dołączyć czy macie inne plany.-Cały czas mówiąc szedł z Anią, oddalając sie trochę od posterunku a potem skręcając w boczną uliczkę, gdzie Ankę zostawił a sam ruszył ku Południowo-wschodnim obrzeżom miasta.