Plac

First topic message reminder :



Więc... Calcio wrócił z zakupami z Magnolii, a co dokładniej posiadał chłopaczek? Ano w jednej torbie, którą właściwie dzierżył, przykładając ją do klatki piersiowej - zapakował on różne produkty spożywcze, poczynając od jakiś jabłek, czy innych owoców, które względnie dobrze znoszą podróż, a kończąc na wszelkiego rodzaju wytrzymalszych, długoterminowych rzeczach pokroju drobne zapasy słodyczy, czy jakieś makarony i takie. Jak już się bywa w stolicy, to trzeba było uzupełnić nieco hym... Lodówkę. Tia... Uznajmy, że to właśnie lodówka i tyle, co uzupełnia, bo nie ma co się nad takimi sprawami zastanawiać. Co jednak z drugą torbą, którą trzymał w prawej ręce, a także z jego plecakiem? Właściwie do plecaka zostały władowane bardziej stabilne przedmioty, które miały służyć do malowania. Nowy zestaw pędzli, kredki, czy tam flamastry i tego typu różne specjalności, które raczej ot tak nie zostaną uszkodzone, a w torbie... Spory zestaw farbek, bo zajmował niemalże pół wysokości sporego pojemnika i stosunkowo ciążył chłopaczkowi. Jednak tym przedmiotom towarzyszyły jakieś bloki z kartkami, czy coś pozwijane w rulony, jakby małe płótna, albo whatever... Nikt nie musi dokładnie wiedzieć, czym on tam dysponuje, nie? W końcu to jego prywatne przedmioty, za jego pieniądze. No... Jakby jego, ale to szczegół, o! Teraz właściwie skoro był w cieplejszym już Oak, tymczasowy rudowłosy Szczurek rozpiął pomarańczową kurtkę, ukazując światu ot zwyczajną czarną bluzkę. Czapkę czy inne takie wcześniej władował już do plecaka. Właściwie... Ostatecznie dziwił się, iż dopiero teraz rozpiął owy element ubioru, bo przez to w sumie tylko się zgrzał, a i dodatkowo zmęczył, to też postanowił przysiąść sobie w okolicy fontanny. W końcu kto mu zabroni odpocząć, nie? Odchylił tylko głowę na chwilę w górę, aby swoimi tymczasowo zielonymi tęczówkami wyłapać błękit nieba przepasany tu i ówdzie białym puchem chmur, a następnie opuścić wzrok na orzeźwiającą wodę.
- Eh... - westchnął tylko cicho, jak to on, tak, aby nikt go najlepiej nie słyszał. Pewnie niedługo będzie musiał iść dalej niczym taki pracowity ludek, bo czemu ma marnować czas, chociaż... Może coś usłyszy? Może czegoś się dowie? Plotki? Ploteczki? To ciągle informacje...

Nie ma co, szczęście jej dopisywało. W zasadzie nie spodziewała się znaleźć czegokolwiek w tak oczywistym miejscu. Tymczasem płaszcz kompletnie nie pasował. Kto wyrzuciłaby nowy płaszcz, w całkiem dobrym stanie? Na pierwszy rzut oka było to kompletnie bez sensu oraz nielogiczne. Pierwsze co zrobiła to przyjrzała mu się dokładnie sprawdzając, czy czasem nie zawieruszył się na nim jakiś włos czy cokolwiek innego, co można by uznać za fragment sprawcy. Bo, wolała założyć, że ten płaszcz należał do mordercy. Tylko wtedy wyrzucenie płaszcza miałoby jakiś sens. A znowu nie chciała przez przypadek strząsnąć czegoś tak istotnego biorąc go do łapki. W następnej kolejności bierze się za przeszukanie kieszeni, a następnie pofatyguje się z nim do bliźniaków z karteczką:

Tak, kultura musi być, chociaż kusiło ją o napisanie po prostu "Sprawdźcie to". Miała jednak wrażenie, że nie miałoby to takiej samej siły przebicia na piśmie jak w mowie. Następnie zaś pozwoli sobie wrócić do oględzin. Oczywiście jeżeli znajdzie coś istotnego w kieszeni to również to daje. W każdym razie pozwoli sobie jeszcze dokładnie obejrzeć kubeł i jeżeli da radę - dziebko odsunąć go od ściany co by upewnić się, że nic tam nie ma. Ale wiadomo, Ania ma mało sił, kubeł dużo waży - jeżeli będą z nim problemy to nie siłuje się z nim.

Tajemnicze wnętrze, tajemniczy alkohol i mniej tajemnicze rozmowy które zdecydowanie nie były przeznaczone dla dziecięcych uszu. Badzu udawał że pije, tak naprawdę wcale nie pozbawiając kufla znajdującej się w niej cieczy. Cały czas uważnie obserwował i słuchał ale jeżeli nic się nie będzie działo, to spróbuje zgadać do Barmana-Szukam pracy, nie słyszałeś o czymś tu w okolicy?-Kto jak nie barman wie o takich rzeczach? W każdym razie cały czas starał się udawać zwykłego złotą rączkę. Takim łatwiej zaufać niż członkowi rady.

Wakamiya niczego nie znalazł. Jego czarno-biały świat wydawał się jakiś taki bez wyrazu. Jakiś pusty i nijaki, może dlatego właśnie nie udało mu się niczego znaleźć? Kto inny na jego miejscu mógł wpaść na jakiś ślad, a może po prostu szukał w złym miejscu. Niezależnie od tego jak to faktycznie było nie znalazł nic co mogłoby pomóc w sprawie. Na szczęście (dla sprawy nie Rin'a, bo on tym faktem wydawał się tylko bardziej przybity) Annie znów udało się coś znaleźć. Dziewczyna cały czas uparcie pchała sprawę naprzód. Ciekawe jak szło Badzu? Miał nadzieję, że dużo lepiej niż jemu.

Nie. Ok, jasne, spoko. Tego to Badzu nie przwidział. Westchnął więc i udał że pije tajemniczy napar, chociaż wcale a wcale tego robić nie zamierzał. Chwile postukał palcem w stół przysłuchując się temu co to w tawernie zazwyczaj mówią i myślał jak tutaj w niepodejrzany sposób zdobyć jakieś informacje.-Słyszałem, że mają tutaj jakieś potwory z lasu... może bym jakiego za pieniądze zabił...-Mówił do siebie, niby po cichu, niby szeptem, ale jednak tak głośno, by barmanka go usłyszała, a może i ktoś jeszcze. Kurcze, czuł się strasznie bezużyteczny i nie specjalnie wiedzial co robić. Może reszcie drużyny sżło lepiej?

Co raz więcej fantów. I co oni by bez Ani zrobili? Ale nieee. Ania to dziecko. Dzieci nie powinny chodzić na misję. A tymczasem robiła dość sporo. Właśnie znajdowała wskazówki. Więc podejrzana może być kobieta. I ma coś związek z jakąś "Lolą". W każdym razie wzięła kartkę i długopis.


Przekazała grzecznie Rinowi, po czym wróciła przeszukiwać dalej kubeł ze śmieciami. Wiedziała, że to może nie być przyjemna robota, ale skoro tutaj prowadził ślady, to może znajdą coś więcej. Dlatego też zacisnęła ząbki, zatkała nos i zanurkowała w śmieciach licząc na to, ze znajdzie coś więcej.

Rin stał i przyglądał się jak Diego podchodzi do badających miejsce zbrodni, aby zaraz odejść wyraźnie speszony. Usłyszał też coś jak nazwali go prymitywem. Biedny Diego, samego Wakamiya'i przynajmniej nie zwyzywali kiedy podszedł zapytać czy może jakoś pomóc. Chociaż teraz jak o tym myślał to czy zostanie całkowicie zignorowanym nie było nawet gorsze od tego co doświadczył O’Luna? W rozkminieniu tej ciężkiej sprawy przerwała mu Annie, która przekazała mu wiadomość na karteczce. Rin przeczytał co tam dziewczyna mu zapisała.
- No dobra, spróbuje. - powiedział jej kiwając głową. - Może tym razem uda mi się zrobić więcej pożytku niż sprawić kłopotów. - mogła usłyszeć jeszcze dziewczyna z Lamii.
Niezbyt optymistycznie nastawiony ruszył się czegoś dowiedzieć. Pierw podszedł do Diego, bo a nóż coś mógł mu podpowiedzieć.
- Szalona Lola, mówi ci to coś? - zapytał. Raz, bo jak O’Luna znów puści to co Wakamiya mówi mimo uszu ten pójdzie dowiedzieć się czegoś gdzie indziej. Gdzie? Sam nie wiedział, może w jakimś barze spróbuje popytać. Albo może jest tu w mieście jakaś księgarnia, w której przechowuje się miejscową gazetę. Może w niej by coś było. Ale wolałby jednak Wakamiya dowiedzieć się czegoś pytając o tą szaloną Lolę kogoś, bo tak byłoby szybciej. A idąc na poszukiwanie tego baru czy czegoś w tym stylu starał się dobrze zapamiętać drogę, wychwycić jakieś szczególnie punkty, cokolwiek. Żeby znów nie zabłądzić.

Badzu i Ania po 23PD

Rin 13PD oby było szczęśliwe he he he.

Klejnotów nie ma, ale misja wykonana, jednak w zamian nie musicie odpoczywać (tak te bonusy z halołin schodzą).

Mam nadzieję, że za bardzo was nie przytrzymałem.

To chyba nie jest Crocus... Tu raczej nie będzie żadnego zakonu rycerskiego... Tak mi się wydaje. Zupełnie nie mam jakiejkolwiek orientacji w terenie! Ale w sumie to miasto wygląda całkiem ładnie.
- Całkiem tu ładnie, prawda Sisi? - dzielę się spostrzeżeniami z moją kochaną, wspaniałą, cudowną gołębicą. W odpowiedzi kiwa lekko głową, a ja uśmiecham się radośnie.
Lecz jakby pięknie nie było, to podróże poza kształceniem również trochę męczą, a zwłaszcza kiedy podróżuje się na nogach. Bardzo przyjemnie byłoby mieć szlachetnego konia, na którym można by było przemierzać świat, ale to dość odległe marzenie, acz marzeń nigdy nie powinno się porzucać!
Tak czy inaczej, wygodnie będzie na chwilę usiąść na ławeczce i po prostu odetchnąć przed ruszeniem w dalszą podróż.

No i Pyza została Pyzą. A dokładniej szczurem. Cholerny Abdul. Oby go drożdże zeżarły. Teraz to co? Pozostało już tylko przepiskać się przez pół świata, licząc, że kiedyś ten gupi urok zostanie odczyniony. A co mogła nasza niewielka latorośl innego zrobić? Mamusia gdzieś mu zaginął... czy tam zaginęła. Whatevah, chyba ta ewolucyjna inteligencja zaczynała troszkę działać. Co mogło mieć swoje plusy. No i minusy. Ale nie kiedy jest się jakimś gupim, gupim szczurem. I można tylko piskac, licząc, że ludzie, nie spróbują cię zabić. Akurat Pyzunia chował się przed światem pod ławeczką. I jeszcze ktoś usiadł.
-Piiisk~ - wyrwało się ciche w lekkiej panice i w lekkiej obawie, że coś mu się jednak stanie.

Posty szczurem 3/6

Słonko świeci, kwiatki rosną, ptaszki śpiewają. Zaiste piękny dzisiaj jest dzień. W sam raz, by spędzić go na ławeczce i po prostu chłonąć pozytywną energię.
Nagle niski dźwięk wywołuje drgnięcie nadwrażliwego ucha. Coś się czemuś stało? Chyba dochodzi to spod ławki. Spoglądam tam, patrzę, a to szczur! Najprawdziwszy szczurzy szczur! Czyż to nie szczury przypadkiem roznoszą dżumę, oraz tego rodzaju choroby? Chociaż ten szczurek nie wygląda na takiego, co miałby zarazić świat. A może szczurek ten czegoś potrzebuje i dlatego tak smutno piszczy? Może się zgubił i potrzebuje pomocy? Może jest ranny?
Hej, szczurku - mówię do niego, uśmiechając się przyjaźnie. Co tutaj robisz w taki piękny dzionek? - pytam, choć wątpię, żeby odpowiedział. Ale może zrozumie. Albo coś...

Nosz drożdżowa mać! Ludź go dostrzegł! Jeszcze trochę to wyeliminuje naszą pyzowato-szczurzą istotkę w ramach rasizmu i nienawiści do niższych ras... czy coś. Ale ten ludź był inny. Może gdyby nie mamusia, to ten byłby mamusią. W sumie to pasował.
-P-pisk? Pipipisk. Piiisk. Pisk! - zaczęła tłumaczyć Pyza stając na tylnych łapkach i gestykulując coś przednimi. W sumie to wszystko było jasne i w ogóle. Grunt, że to był taki miły pan, bo inaczej nasza latorośl wpadłaby jak Pyza do Abdula.

Posty szczurem 4/6

Ten szczur... On chyba rozumie i zdaje się jakby chciał mi coś przekazać. Szkoda tylko, że nie potrafię po szczurzemu. Spoglądam z nadzieją na Sisi, ale biedna, piękna, cudowna, wspaniała gołębica jedynie kręci głową, że nic z tego nie rozumie. Ponownie patrzę na szczurka zasmucony i zakłopotany.
- Przykro mi szczurku, ale nic nie rozumiem z tego co próbujesz mi przekazać - oznajmiam uśmiechając się niezdarnie. - Tak to chętnie bym ci pomógł, jeżeli masz z czymś problem. Chociaż przyznam, że sam jestem trochę zakłopotany. Powinienem udać się do Crocus, ale tak trochę nie wiem gdzie to dokładnie jest. No bo wiesz, chciałbym zostać rycerzem, ale to nie jest wcale takie łatwe. Wpierw trzeba odbyć służbę jako giermek na służbie u jakiegoś rycerza, ale nie wiem czy jakiś mnie przyjmie. Z taką właśnie nadzieją chciałbym udać się do stolicy. Ojej! Chyba za bardzo się rozgadałem! Wybacz szczurku.

W sumie miły ten ludź. Może mamusia by go przygarła? W sumie mówi o rycerzach, a chyba mamuś do jakiegoś zakonu należy. Zakon Rycerzy Ortalionu czy Dresowa Piechota Wpyzowania... Jakoś tak. Więc w sumie ten ludź znalazłby swoją robotę. A Pyzunia nowego przyjaciela! Tylko Pyzunia musi przestać być niedrożdżem, tylko musi wrócić do bycia nieszczurem, czyli do bycia drożdżem. Nieletnim. Ale drożdżem. Chyba fakt bycia drożdżem jest tu najważniejszy.
-Pisk! Pi pi piiisk! Pisk! Piiiiiiiiiiiiiiiiiiiisk! - oznajmił nasz drożdżowo-szczurzy bohater nowo poznanemu znajomkowi.

Posty szczurem 5/6

Może to wydawać się naprawdę dziwne, że próbuję dogadać się ze szczurem, ale właściwie komu to przeszkadza? Problematyczne jest jednak to, że dalej nic nie rozumiem z tego co próbuje przekazać i przez to jest tak trochę dziwnie i niezręcznie. Nie mam pojęcia co z tym zrobić. Oczywiście jego towarzystwo nie jest dla mnie wcale kłopotliwe. Nie przeszkadzałoby mi, gdyby ze mną podróżował. Tylko wszystko zależy od tego czy szczurek by chciał.
- Dalej nie pojmuję co do mnie mówisz - odpowiadam z uśmiechem na popiskiwania. - Ale gdyby było coś co mógłbym dla ciebie zrobić, to chętnie służę pomocą. A może chcesz mi towarzyszyć? Moglibyśmy razem przemierzać świat, w celu czynienia dobra. Co ty na to szczurku?
Zaproponować coś takiego chyba nie zaszkodzi. W grupie zawsze raźniej! Byłoby nas już trzech! Tworzylibyśmy razem z Sisi wspaniałą kompanię! Aż radość bierze na myśl o wspólnych podróżach i wspaniałych przygodach jakie mogłyby na nas czekać!