Opuszczona część Slumsów

First topic message reminder :

MG

Nieuchronnie zbliżał się wieczór, nasi magowie mieli się spotkać z swym kontaktem przy opuszczonym domu, w tej niezbyt przyjemniej części miasta, jaką są Slumsy.  W całej okolicy kręciło się sporo podejrzanych typów i pomimo tego, że wszyscy zauważali naszych młodych, wspaniale udzielających się charytatywnie... stróżów prawa? Nie... ci to zapewne objadali się pączkami, a jeno jeden z nich przybył tu z własnej woli, by podobnie jak i reszta napełnić swe kieszenie gotówką, a może mimo wszystko chodziło o większe dobro? Kto wie co w ich sercach i głowach się kryje...

W każdym razie, żaden z typów, spod ciemnej gwiazdy, nie odważył się choćby zbliżyć do idących swą drogą magów. Ciekawe dlaczego? Na to pytanie, nie udało się nikomu jednak uzyskać odpowiedzi. Jeden po drugim, każdy z odważnych młodzików zbliżał się do Starego, rozpadającego się dworu. Przy wejściu do niego już czekał pewien mężczyzna. No oko miał jakieś czterdzieści lat, odziany był w dość poniszczony i tani garnitur, okulary przeciwsłoneczne zakrywały jego zmęczone i podkrążone oczy, a ostatki włosów na głowie tańczyły wraz z wiatrem, ledwo się na łepetynie utrzymując. Tak, to był człowiek z którym wszyscy mieli się spotkać, to nie on zlecał zlecenie, to było pewne, ale zleceniodawca wolał nie pokazywać swej twarzy...

------------
(Czas na odpis macie do Wtorku wieczorem. Jak zapewne widzicie, jest to najzwyczajniejszy w świecie wstęp, dam wam drobną podpowiedź i powiem, że warto pytać o ważne rzeczy, to by było na tyle~)

- Mówisz... smaczna? -

Zoroaster mógł łatwo wyczuć w głosie Ringo nieco odmienną nutę, bardzo różniącą się od tego co słyszał w tym głosie wcześniej. Teraz z jej tonu ciekła jakaś niewypowiedziana potrzeba, ochota na coś bliżej niesprecyzowanego, a może... bardzo sprecyzowanego? Ringo szybko i żwawo wyprzedziła Zoro, a następnie popchnęła go na ścianę uliczki, następnie starając się położyć ręce na wysokości jego głowy, co było o tyle zabawne, że musiała sięgać wysoko do góry. Następnie przylgnęła do niego mocniej, a paluszkiem posmyrała go po policzku.

- ...dasz spróbować? - zapytała słodko. Najwyraźniej w tym momencie dawała mu jeszcze opcję odpowiedzenia w ten czy inny sposób. Ale kto wie co zrobi, kiedy mężczyzna źle jej odpowie?

Zmarszczył brwi i zmrużył oczy, chcąc lepiej zidentyfikować, z kim właściwie miał do czynienia. Chciał wierzyć, że to jedynie przebieranki, ale niestety, błysk w oku dziewczęcia sprawił, że sprawa nabrała rumieńców.
- Nie, raczej nie - odpowiedział na pierwsze pytanie podobnym, flegmatycznym i obojętnym tonem. Czy była smaczna? Tak by tego nie nazwał. Gdyby dostał kieliszek z własną krwią, to raczej by go nie wychylił. A przynajmniej by się nim nie delektował. Chwycił fajkę i spojrzał na nią pytająco.
- Dam spróbować, jak pomożesz mi zapalić - stwierdził, grzebiąc po kieszeniach. A nóż znajdzie jeszcze trochę zielska. Miał wrażenie, jakby ktoś go okradł z całego zapasu. Może jednak coś się jeszcze ostało w tej torbie?

Ble, facet mówił że nie była smaczna, ale cholera go tak naprawdę wiedziała. Ringo dobrze rozumiała świat, wiedziała, że ludzie często w tego typu sprawach bywają bardzo skromni i po prostu nie chcą się chwalić tym jak dobrze ich krew smakuje. A powinni! Ludzie powinni być szczerzy i bardziej konkretni gdy rozmawiali na temat własnej krwi! Powinni ją szanować, ją chwalić i jej sprzyjać, jakkolwiek miałoby to wyglądać. Tak czy siak Ringo przekrzywiła nieco głowę słysząc pytanie mężczyzny o zapalenie.
- Okej. - powiedziała tylko i stanęła w lekkim rozkroku uśmiechając się. Nie miała nic przeciwko udzieleniu pomocy mężczyźnie w paleniu. Tylko nie bardzo wiedziała, jak właściwie ma mu pomóc, więc po prostu stała i wgapiała w niego swymi oczętami, zastanawiając się co się właściwie ma stać.

O tak, gdzieś tam, w odmętach tej przeklętej torby czaiły się odpowiednie ziółka. Wytarł fajkę skrawkiem chusty, po czym odnalazł woreczek z tym, co interesowało go najbardziej. Opium. Proszek odświeżający umysł. Wsypał go odpowiednio do fajki, dłonią przetarł i tak suche miejsce do rozpalania. Tak właściwie dziewczę w ogóle nie musiało mu pomagać, ale skoro już to stało, to da jej zapalić fajeczkę. Wyciągnął długie zapałki i podał je Ringo.
- Zapal tu - wskazał miejsce, które wcześniej przecierał dłonią. Niewielka dziura, do której akurat mieściła się zapałka znajdowała się z prawej strony fajki. Potem da jej już posmakować tej krwi, niech jej będzie. Ale najpierw trzeba się lekko otumanić.

O nie! Słodkiej blondyneczce, która złakniona była krwi właśnie przypomniało się, że zostawiła pranie na gazie! Dokładnie tak! Widać było, że uświadomiła to sobie po tym, jak jej usta nagle wykonały dziwny manewr drżący, a następnie lekko się ścisnęły. Chwilę później dziewczyna popatrzyła pełnym pasji i oszołomienia wzrokiem na swojego rozmówcę, wrzasnęła tylko "to nie jest dobry moment, to nie jest odpowiedni czas, przed wyruszeniem w drogę muszę zebrać pranie!", a następnie pomknęła do wyjścia z uliczki i już jej nie było. Taką była szaloną kobietą i tak wiodła swoje życie i nikt nie mógł już jej powiedzieć, że robiła to źle. Była sobą i zawsze będzie.

[z/t, sorry za trzymanie bez sensu]

Pranie rzeczywiście było dość istotną rzeczą, podobnie jak żelazko na gazie. Zo zamrugał, obserwując znikającą gdzieś blondynkę i sam zaczął zastanawiać się nad sensem życia. Byłby usiadł, gdyby nie to, że goły chodnik niespecjalnie był do tego celu przystosowany i zimno szło. Jeszcze by wilka dostał. Chwila, chwila, spędził tu całą noc. Jeśli miał dostać wilka, to na pewno już się to zdarzyło w międzyczasie. W każdym razie zapalić wolał jednak w jakimś pomieszczeniu, w którym dało się usiąść, nie narażając swojej sempiterny na odmrożenie. Nawet, jeśli mieliśmy maj, to Zimna Zośka chyba jeszcze nie przyszła. Ruszył powolnym, chybotliwym krokiem przed siebie, opuszczając powoli dzielnicę slumsów.

[z/t - i nie, nie uważam tego za trzymanie bez sensu?]

---

Slumsy były miejscem mało przyjaznym; starzy, młodzi, dorośli i dzieci - wszyscy wiedli tutaj żywot ciężki i męczący, tak na prawdę próbują przetrwać z dnia na dzień. Były też miejscem, gdzie dziatwa znikała codziennie i nikt się tym nie przejmował, tutaj sytuacja wyglądała inaczej - nie zniknął pojedynczy szczyl, a cała ich grupka na raz, co zaniepokoiło wszystkich nieco bardziej jak typowa tego pokroju sytuacja. Zostało więc wystawione ogłoszenie, po którym było widać, że raczej nie było co spodziewać się rzucającej na kolana nagrody - rodzice byli zdesperowani, ale nie bogaci. Każdy chętny był odsyłany do karczmy, która stała na styku slumsów i 'normalnej' części miasta, będąc najdalej wysuniętym bastionem próby zatarcia różnic między bogatszymi i biedniejszymi mieszkańcami Magnolii.

---

Po tej całej przygodzie z wojną w Isenbergu i przeżytym tam stresie, nie miałem ochoty na jakieś ważne zadania, dlatego po tygodniu urlopu, postanowiłem, że wezmę się za coś względnie normalnego. I trafiła mu się misja - zaginione dzieciaki w slumsach. Policja magiczna musiała pomagać obywatelem, bez względu na to, czy byli bogaci czy biednie, więc bez wahania przyjąłem to zadanie. Wyglądało na normalne i mało skomplikowane. No i bardziej pasowało do moich umiejętności. Zabrałem więc ze sobą swój nowy nabytek i udałem się do karczmy, gdzie miałem nadzieję dowiedzieć się czegoś więcej. Gdy tam byłem, odszukałem karczmarza i poinformawałem go, w jakiej sprawie się tam znalazłem.

Długo nie zajęło mi od powrotu z Isenbergu, a już poszukiwałem kolejnej misji. Tak się stało, że szybko wpadło mi w ręce zlecenie o zaginionych dzieciakach w Magnolii, a byłaby to miła odmiana od trudów wojny jakim była praca najemnika dla zupełnie obcego mi państwa.
Ruszyłem z niewielkim opóźnieniem, gdyż wypadało zameldować się w Radzie, że wróciłem z delegacji, ale długo mi nie zajęło, a już byłem w drodze.
W karczmie, ku mojemu już tym razem, nie zdziwieniu, spotkałem Evana. Klepnąłem starego druha w plecy, nie zbyt mocno, gdyż tak kruchy człowiek mógłby się złamać w pół od silniejszego uderzenia. Oczywiście wiedziałem, że są to tylko pozory, bo z Evanem już nie takie rzeczy przetrwałem.
-Jak się masz Evan? Chyba przeznaczenie chce, żebyśmy byli na siebie skazani już na zawsze- zażartowałem, gdyż zbieg okoliczności, jaki łączy nasze wspólne ścieżki był faktycznie dość intrygujący. Trudno było odczytać, co Bogowie mają w planach, ale do naszej dwójki z pewnością szykowali coś niespodziewanego. Oby Izanami był dla nas łaskawy. Ale do rzeczy.
Idąc tropem Evana, również zameldowałem się u Karczmarza, by wysłuchać informacji na temat zaginionej piątki. Miałem nadzieję, że tym razem spiszemy się na medal, kończąc zlecenie szybko i w dobrym stylu, jak i również ze szczęśliwym happy endem.

---

Karczma była stara i zaniedbana; tynk osypywał się ze ścian, a deski w podłodze skrzypiały i chybotały się niemiłosiernie. Atmosfera była duszna, przepełniona tytoniowym dymem, alkoholem, potem i zapachem narkotyków. Jedynym jako tako oświetlonym miejscem był bar, który znajdował się na wprost wejścia. Kiedy Evan i Liang znaleźli się wewnątrz, zapanowała wręcz grobowa cisza. Gdy jednak powiedzieli, w jakiej sprawie przychodzą, atmosfera rozluźniła się, a ludzie wrócili do rozmowy, a parę spojrzeń, wcześniej wrogich, teraz wykazywało czyste zaciekawienie.
Barman stał za ladą, niedbale wycierając jeden z kufli. Skinieniem głowy powitał przybyłych magów, jednak jego spojrzenie pozostawało podejrzliwe i nieufne. Mężczyzna miał może ze dwa metry wzrostu i był dość postawny. Miał też śniadą cerę, którą zdobiły liczne blizny i tatuaże. Nie odezwał się jednak ani słowem, gestem zapraszając do zajęcia miejsc przy barze i poczekania.
Po chwili przy policjancie i lamijczyku pojawiła się druga osoba - na oko dwudziestoletni, beztroski chłopak, który przystanął przy nich.
- Witam panów. - oznajmił entuzjastycznie, wyszczerzając się do nich zaraz w szerokim uśmiechu. - Na imię mi Kajetan i będę panów przewodnikiem po jakże fascynującym świecie slamsów Magnolii. - oznajmił tym samym tonem, poprawiając sięgające szczęki, jasne włosy. Barman natomiast chrząknął znacząco. - W każdym razie - dzieciaki widziano ostatni raz niedaleko stąd, dlatego postanowiono wszelkich chętnych kierować od razu tutaj. Rozumiecie - oszczędność czasu. Ich rodziny próbowały ich szukać i w sumie nie tylko one, ale do cholery - wiecie, to dobre miejsce do zabawy w chowanego. Problem w tym, że nawet jakby po prostu gdzieś polazły, to prędzej czy później by wróciły, wiecie panowie - tutejsze smarki znają to miejsce pewnie lepiej jak wy wasze własne mieszkania.

---

---

W pewnym momencie przed karczmą zrobiło się głośno, a po chwili wtoczył się do niej dość pokaźny tłum ludzi. Dwójka magów została oddzielona od Kajetana, którego po prostu porwała część tłumu, widocznie mając do niego jakieś własne sprawy. Wszyscy inni dookoła wydawali się nie przejawiać jego pozytywnego nastawienia co do Evana i Lianga, bo ci szybko pochwycili nieprzyjazne, wręcz wrogie spojrzenia, a także gestowne groźby. Szybko stało się dla nich jasne, że jeśli zostaną tu nieco dłużej, najpewniej w jednym cało stąd nie wyjdą, biorąc pod uwagę przewagę liczebną ludzi w karczmie.
[zt]

---

Liang i Evan: 1PD