Dzielnica w okolicach Oak

Spotkanie różowowłosej dziewczyny zdaje się być takie nagłe i niespodziewane. Chyba jednak mniej, niż jej pytanie. Odruchowo zatrzymuję się przed nią i uśmiecham się przyjaźnie. Przez pierwszą chwilę nie jestem w stanie nic powiedzieć, trochę jakby zawstydzony.
- Wybacz, ale nie - mówię niepewnie, drapiąc się po głowie. - Bo widzisz, to jest Sisi. Ona nie jest taką zwykłą gołębicą. Jest moją najlepszą przyjaciółką i wierną towarzyszką - Sisi skłania wtedy swoją główkę przed dziewczyną, a ja uświadamiam sobie jak dziwnie mogły zabrzmieć moje słowa. - To znaczy... Nie to, że normalnie nie mam przyjaciół, czy też rozmawiam sam ze sobą, tylko... Ach... Tylko się pogrążam... Przepraszam. - wzdycham smutno spuszczając głowę, lecz szybko ją podnoszę ponawiając uśmiech. W końcu jest pierwszą od dłuższego czasu osobą, która się do mnie w miarę miło odezwała. Byłoby trochę głupio to wszystko zaprzepaścić. - Więc od początku. To jest Sisi, a ja jestem Feelan. A ty jak masz na imię? - pytam z nadzieją, że się nie obrazi i nie ucieknie, uznając mnie za kompletnego szaleńca.

Chłopak zaczął mówić. Wydawał się bardziej zakłopotany, niż sama Hotaru. Mrugnęła parę razy oczami, spoglądając to na Sisi, to na Feelana. Jak tu się zachować? Dalej jest twarz była oblana rumieńcem. Wyprostowała się. Nie chciała wyjść na brzydulę, czy kogoś w tym rodzaju. Sama też była bardzo ciekawa rozmową z chłopakiem. Wydawał się naprawdę sympatyczny jak mało kto.
- Nie? - spytała lekko zawiedziona - To szkoda. Wyglądaliście tak jakbyście byli najlepszymi przyjaciółmi i dogadywali się bez słów. Przepraszam, musiałam po prostu zapytać. Chciałabym kiedyś rozmawiać ze zwierzętami. Są milsze niż ludzie.
Uspokoiła się. Dalej na twarzy miała lekkie rumieńce, ale reakcja chłopaka wprawiła ją w błogi nastrój. Nowo poznana osoba wydawała się jej naprawdę miła. Uśmiechnęła się szczerze, pokazała wszystkie ząbki. Była rozbawiona zachowaniem chłopaka. Gdy plątał się w swoich słowach, zaczęła się lekko chichotać. To było naprawdę słodkie. Chłopak był od niej młodszy, widziała to na pierwszy rzut oka. Jego zachowanie było po prostu kochane. Hotaru mogła poczuć się starszą koleżanką.
- Nazywam się Hotaru i miło was poznać.

Co prawda może i nie zrobiłem najlepszego pierwszego wrażenia i trochę się zbłaźniłem, ale jakby nie patrzeć, to nie wychodzi to na złe. Słysząc jej chichot, opuszczam ręce z rezygnacją, lecz zauważywszy jej uśmiech domyślam się, że to wcale nie jest złośliwy śmiech. Sam również nie mogę przestać się uśmiechać.
- Masz śliczne imię. Mnie również miło cię poznać - mówię zupełnie szczerze, patrząc jej w oczy. Spoglądam jeszcze na Sisi, czy przypadkiem nie jest zazdrosna, ale w żaden sposób nie reaguje. I tak drapię ją pod dzióbkiem na pocieszenie, ale nie zapominam też o dziewczynie.
- Widocznie nie spotkałaś wystarczająco miłych ludzi - odpowiadam jej w kwestii rozmawiania ze zwierzętami. - Co prawda coraz trudniej o takich, ale to nie oznacza, iż tacy nie istnieją. Zresztą, z ludźmi się łatwiej nauczyć się rozmawiać niż ze zwierzętami. Przynajmniej tak jest  w większości przypadków. Ale są też tacy, których ani w mowie zwierząt, ani ludzi nie zrozumiesz - mówię nieco prześmiewczo, aczkolwiek chyba jest w tym trochę racji. Tak czy inaczej, Hotaru nie wydaje się być taką osobą z którą ciężko byłoby się dogadać. Zdaje się być nawet całkiem przyjazna.
- Właściwie, to co robisz w tej okolicy? - dopytuję z czystej ciekawości. Wątpię jednak, żeby w ten sposób próbowała nauczyć się rozmawiać ze zwierzętami.

Nie była zdenerwowana zaistniałą sytuację, nie czuła się w stu procentach komfortowo. Czuła, że to jest właśnie to. Tęskniła za starymi czasami, gdzie mogła się po prostu śmiać w gildii. Coraz bardziej jej tego brakowało. Ale czego konkretnie? Przyjaciół.
- Sisi jest naprawdę pięknym ptakiem, czy mogłabym ją pogłaskać? - spytała z grzeczności. Nie wiedziała, czy gołębica pozwoli dostąpić jej tego zaszczytu. W końcu nigdy nic nie wiadomo. Może wyczuła w Gordwig zło, którego ona sama nie wyczuwała? Nie wiedziała. Teraz czuła się swobodnie, mogła mówić o wszystkim i nie będzie za to krytykowana.
- Spotkałam - przyznała z bardzo smutną miną - ale bardzo dawno ich nie widziałam. W sumie nie wiem, co się z nimi stało. Na pewno sobie dobrze radzą. Ja tez miałam takiego przygody, że mogłabym o nich opowiadać cały czas.
Inkwizycja, las Twain, Luxian przecież to były jedne z najbardziej emocjonujących chwil jej życia. Przyjaciele, misje, przygody te parę słów wypełniało jej życie. Zawsze się z nimi zgadzała. Wiedziała, że istnieją dobrzy ludzie. Niestety, takich nie spotkała na wojnie.
- Ja? Podróżuję do siedziby gildii Fairy Tail - powiedziała z wielkim uśmiechem na twarzy. Tak, wracała do domu.

Od momentu pierwszych słów, do teraz, poczułem wyraźną ulgę i jakiś taki wewnętrzny spokój z możliwości porozmawiania z drugą osobą. Czuję też, że nie każde moje słowo musi być kompromitacją i raczej można w miarę luźno z dziewczyną porozmawiać. Zwłaszcza, iż spodobała jej się Sisi! To takie wspaniałe!
- Oczywiście, że możesz ją pogłaskać! - mówię, aż nazbyt entuzjastycznie, nachylając się lekko, by ułatwić Hotaru sięgnięcie do Sisi. Gołębica sama skłania głowę, wystawiając się na głaskanie.
- Chyba cię polubiła - oznajmiam radośnie, widząc, że raczej nie gorzej się dogadują. Naprawdę miło z jej strony, że się nią zainteresowała. Jednakże temat miłych ludzi nie jest najwidoczniej najlepszym tematem.
- Och... - wzdycham lekko, odczuwając jej smutek, po czym uśmiecham się niepewnie, chcąc ją jakoś pocieszyć. - Dobrze jest jednak mieć kogoś za kim można tęsknić. Oznacza to, że spotkało się wżyciu wartościowe osoby. Nawet jeśli dawno ich nie widziałaś, to twoje wspomnienia o nich powinny być cały czas tak samo bliskie - odnoszę wrażenie, że próbuję być mądrzejszy niż w rzeczywistości jestem, ale to wszystko dla większego dobra! Po prostu nie chcę, żeby była smutna.
- Więc jesteś magiem? - dopytuję na wzmiankę o gildii. W końcu słyszało się trochę o Fairy Tail, chociażby to, że są tam magowie. - Może odprowadzę cię trochę? Wiesz jak to jest... Na drogach pełno bandytów, przedziwnych stworzeń i niebezpiecznie podróżować zupełnie samemu. Z kimś jest zawsze raźniej - dopowiadam uśmiechnięty, licząc na to, że moje towarzystwo nie będzie jej zbytnio przeszkadzać. Przy okazji nie będę się musiał dłużej błąkać zupełnie bez celu...

Coś aż zabłyszczało w oku różowowłosej. Skinęła głową na pozwolenie Feelana. Przez chwilę wahała się, w jaki sposób pogłaskać ptaka. Nigdy takich zwierząt nie miała okazji dotknąć. Za zwyczaj miziała puszyste zwierzęta takie tak koty, psy, nawet exceedy. Delikatnie pogłaskała gołębicy po jej głowie, uśmiechając się do niej. Była przyjaźnie do niej nastawiona, delikatnie podniosła kąciki ust i cieszyła się z tego momentu.
- Mam taką nadzieję - powiedziała, patrząc prosto w oczy chłopakowi. Później jej wzrok padł znów na gołębice. Pogłaskała ją jeszcze parę razy i wyprostowała się. Chłopak wydawał się jej najbardziej dobrą osobą jaką spotkała od dawien dawna. Próbował ją pocieszyć, chociaż sama Hotaru przyzwyczaiła się do życia bez bliskich jej osób. Czas byłoby w końcu odwiesić siebie w prawach członkowskich gildii.
- Są bliskie - przyznała, nie widziała go już tak dawno. Nie słyszała, co się z nim działo. Wiedziała, że trafił do szpitala, a potem? Chciała mu pomóc ale nie miała żadnej sposobności do tego. Nie wiedziała, gdzie jest i czy w ogóle jeszcze żyje. Wiedziała, jednak bardzo ważną rzecz - pamiętała o nim. Zdecydowanie jej marzeniem zobaczenie jeszcze raz całej ekipy z Krug.
Gdy spytał się jej, czy jest magiem, użyła pwm wiaterku. Przywołała delikatny ciepły wiatr. Zawsze uważała, że dobry wiatr sprzyja dobrym wspomnieniom
-Tak, maginią powietrza ku ścisłości - odpowiedziała, bardzo szczyciła się magią. Nie wiedziała czemu ale to ona podkreślała wyjątkowość różowowłosej. Bez niej nie spotkałaby nikogo, ani nie wiedziałaby, że jest awyrem.
- Tak! - krzyknęła, gdy usłyszała tylko o odprowadzeniu. Bardzo ceniła towarzystwo innych osób. Taka osoba mogłaby się jej przydać w ciągu dalszej podróży. Kto wie co mogłoby ich spotkać?

Przyjemny powiew wywołany przez Hotaru, wywołuje u mnie krótki śmiech. Wydaje się to być nadzwyczaj przydatne na upalne dni, lub też te chłodne. Magia wykorzystywana w dobrych celach jest taka piękna i cudowna! Jak tylko kończy głaskać Sisi, to się prostuję i sam głaszczę moją wspaniałą gołębicę.
- Wiesz, też jestem magiem. Zobacz! - mówię, również chcąc się pochwalić, swoimi zdolnościami. Jako Mistrz światła (PWM) skupiam je między dłońmi, by utworzyć świetlistą kulkę, a następnie formuję go w świetlistego motylka, pozwalając mu odlecieć w górę i zniknąć w nadmiarze ogólnego światła.  - To anielska moc, która ma mi pomóc w noszeniu dobra i pokonywaniu demonów. Na szczęście jeszcze żadnego nie spotkałem. - oznajmiam uśmiechając się przyjaźnie. Nie lubię zbytnio się przechwalać, ale to raczej nie jest takie przechwalanie. Po prostu chcę się podzielić tym co mam.
- To wspaniale! - mówię radośnie, kiedy Hotaru zgadza się na propozycję, by ją odprowadzić. Już mam ruszać w drogę, ale jest jeden problem... - W którą stronę się idzie do siedziby Fairy Tail? - dopytuję nieśmiało, ale to niestety smutna prawda, iż mam bardzo słabe obeznanie w terenie. Nie nadawałbym się na przewodnika.

- Nie no co ty gadasz - odparła Hotaru. Dopiero później zauważyła zabawę światłami Feelana. Była zafascynowana tymi trickami, które dokonywał na jej oczach. Wydawało się jej to piękne i bajeczne. Nigdy nie spotkała maga, który mógłby manipulować światłem. Akane zajmowała się kryształami. Zawsze uwielbiała wpatrywać się w świecące kryształy, które do teraz leżą na stole różowowłosej.
- Naprawdę pokonujesz demony? Widziałeś kiedyś jakiegoś? Jejku, to przecież fascynujące. Nie? Nie spotkałeś? - powiedziała lekko zawiedziona - Myślałam, że obrońca dobra będzie chciał spotkać demona. No wiesz, zawsze jednego mniej i dzięki temu mógłbyś ocalić parę istnień.
Była szczera. Sama nie bała się poświęceń dla dobra ogółu. Kiedyś ktoś chciał by odcięła sobie rękę. Musiała głęboko bić się ze sobą by tego nie zrobić. Teraz, już bardziej martwiła sie własnymi interesami niż wcześniej. W końcu była w stanie zabić własną rodzinę, tylko dla jednej osoby. Po przemyśleniach zmieniła tok myślenia. Najchętniej przeprosiłaby wszystkie osoby, które kiedykolwiek spotkała. Było jej najzwyczajniej wstyd za własne występki. W końcu jak można tak postępować?
- Prawdopodobnie musimy iść tam - pokazała palcem - nie mam problemów raczej z orientacją w terenie. Zawsze dochodzę tam gdzie muszę - uśmiechnęła się - ale nie zawsze w takim czasie jak powinnam.
Nie chciała ukrywać przed chłopakiem swojej własnej słabości. Zawsze lubiła przechadzać się po lesie i poznawać nowe zakątki. Czasem mogła spotkać tam zwierzęta, lub inne tego typu stwory.

To trochę zaskakujące jest jak duży zachwyt wzbudziła ta prosta sztuczka. Nie spodziewałem się, że to mogło ją to wszystko tak zainteresować. Aż odczuwam lekkie zakłopotanie, iż nie mogę się podzielić żadną opowieścią o pokonywaniu demonów, ale to byłoby trochę próżne. Jednakże czuję jak robię się czerwony na twarzy i coś mocno zaczyna mnie swędzieć z tyłu głowy.
- Niby masz rację -odpowiadam nieśmiało w kwestii zwalczania piekielnych istot, w celu ratowania tych dobrych. - Oczywiście gdybym tylko mógł, to uratowałbym ich jak najwięcej, ale nie miałem dotąd okazji. A to świadczy jedynie o tym, że tego zła nie ma na tyle dużo. Albo to po prostu ja źle szukam... Jednak nie wiem czy spotkanie z prawdziwym demonem byłoby takie fascynujące. Z jednej chcę tego, by nie musiał się mierzyć z tym nikt inny, a z drugiej... To są bardzo sprytne i z pewnością straszliwe bestie. Na pewno niełatwo takiego pokonać - mówię, uśmiechając się po tym lekko. Nie chcę wyjść na tchórzliwego, ale po prostu jestem szczery.  
- Tam? W porządku, więc prowadź - zostawiam to jej, dalej czując się trochę źle z tym, że tak łatwo byłoby mi się zgubić i pewnie chcąc dotrzeć do siedziby Fairy Tail, dotarłbym pewnie do innego kraju... Ale lepiej o tym nie wspominać. Pozwalam zatem się prowadzić, uśmiechając się radośnie. - Raczej nigdzie mi się nie śpieszy. Nie będzie mi przeszkadzało, jeśli byśmy się gdzieś zgubili. Pewnie nawet bym tego nie zauważył... Ach nieważne! Chodźmy.

Czy nie ma tyle zła? Zastanawiała się, czemu Feelan nie zacznie od Serca Demona, jednej z mrocznych gildii działających na terenie Fiore. W swojej karierze maga widziała naprawdę wiele. Można by wziąć chociażby ostatnią wojnę. Felek mógłby iść tam i szerzyć pokój. Hotaru by poszła za nim, a to już dwie osoby. Dwie to już mogą zacząć działać. Nie zastanawiała się jeszcze w jaki konkretny sposób, ale coś zrobić muszą! Przeprowadzą jakąś akcję. To by dopiero mogłoby być fajne! Niestety, mało kiedy różowowłosa dzieli się z innymi pomysłami, po prostu się wstydzi. Przynajmniej przy nieznajomych.
- Nie wiem, czy to dobry pomysł żebym to JA prowadziła - w końcu się przyznała. Lubiła podróżować po lasach, łąkach, miejscach, gdzie powietrze jest w miarę czyste. Dzięki temu jej samopoczucie wzrastało. Najlepiej odnajdywała się w terenach leśnych obok Magnolii. Wszystkie inne wydawały jej się bardziej skomplikowane. To pewnie dlatego, że nie chodziła po nich za często.
- No ja mogę, tylko Cię uprzedzić, że będziemy raczej omijać miast. Za bardzo tam śmierdzi, a to źle na mnie wpływa - powiedziała uśmiechnięta. Zaczęła już iść w w zachodnią stronę - Magnolia znajduję się na wschodzie, nie?

I oto właśnie rozpoczyna się kolejna wspaniała podróż, pełna przygód, prowadząca prosto do Magnolii, mimo iż nawet nie znamy drogi! Ale czy to ważne? Ważne jest to, że nastrój jest miły, atmosfera przyjemna i towarzystwo porządne.
- Jeśli bardzo nie chcesz, to mogę ja prowadzić, ale nie wiem kiedy z moją intuicją doszlibyśmy do Magnolii - odpowiadam uśmiechnięty. Nie mam nic przeciwko takiemu trochę chaotycznemu podróżowaniu, ale byłoby mi trochę smutno, gdyby Hotaru nagle uznała, że jednak nie chciała się aż tak bardzo zagubić. I wtedy dopiero byłoby ciężko wrócić z powrotem...
- W porządku. Też preferuję otwartą przestrzeń, piękno natury. Miasta też mają swój pewien urok, ale bywa on przytłaczający i... Masz rację... W miastach trochę śmierdzi... - przyznaję, idąc tuż obok dziewczyny. Kiedy dopytuje o kierunek rozglądam się bardzo niepewnie. - Chyba... Tak... Nie chcę jednak wprowadzać cię w błąd - mówię, szczerze nie wiedząc, ale skoro twierdzi, że na wschodzie, to raczej na wschodzie. Nie uchodzimy jednak daleko, kiedy to Sisi delikatnie dziobie mnie w ucho.
- Auć... Sisi twierdzi, że wschód jest w drugą stronę - mówię lekko zakłopotany. To co teraz. A może to po prostu taka droga jest, że wpierw na zachód a potem na wschód. W końcu ziemia jest przecież okrągła, więc kierując się cały czas na zachód, byśmy kiedyś dotarli na wschód, ale nie byłaby to chyba najkrótsza droga.

Znalazła nowego kompana podróży. Nie znali się, nawet dwadzieścia minut, a już polubili! Na początku myślała, że samotnie wyruszy na podbój Magnolii. Jednak to wszystko zmieniło się w trakcie podróży. Nowe, wartościowe relacje były różowowłosej bardzo potrzebne. W końcu trzeba byłoby zabłysnąć w paru kwestiach. Dziwne dla nie było to, ze znała tylko garstkę osób z gildii.
- Skoro tak mówisz to lepiej, żebym ja nas poprowadziła. Tylko nie miej do mnie żalu, gdy dojdziemy nie wiadomo gdzie, dobrze? - uśmiechnęła się delikatnie do chłopaka. W gruncie rzeczy nie wierzyła we własną orientację terenową. Oboje musieli siebie nawzajem przeżyć. Obojgu by się przydała dobry zmysł orientacyjny. Niestety, to nie mogło się stać. Byli po prostu tak stworzeni, ze tak dziać się nie mogło.
- Miasta szczerze mówiąc mnie męczą, wiesz? Jestem osłabiona, zazwyczaj walcząc w miastach. Chodzi o powietrze. Jestem strasznie na nie wrażliwa. Sam rozumiesz o co chodzi, prawda? - spytała entuzjastycznie. Bardzo ciekawiło ją, czy zrozumiał choć jeden z aspektów jej magii. W końcu od czystości powietrza zależało samopoczucie magini oraz jej umiejętności podczas walki. Dawało jej to dosyć sporo plusów.
- Ja nie chcę wprowadzić Ciebie - przyznała, śmiejąc się. Niedługo Feelan zobaczy, czy dobrym pomysłem było nawigowanie przez Gordwig. Dopiero potem popatrzyła zaciekawionym wzrokiem na Sisi. Widocznie coś gołąbkowi nie pasowało.
- O to mam bardzo dobry pomysł! - powiedziała, klaszcząc w ręce - To może Ty Sisi nam poprowadzisz do Magnolii?

Dwa razy kiwam głową na potwierdzenie, że raczej ufam orientacyjnym zdolnościom Hotaru, lecz Sisi trochę je kwestionuje. Kiedy jednak zostaje wyznaczona jako przewodniczka, stroszy się lekko, wzlatuje, robi kółko dookoła mnie i zaczyna dziobać mnie w  polik, co raczej łaskocze, niż boli.
- Sisi, spokojnie. Przestań - mówię poprzez śmiech, próbując ułagodzić ją głaskaniem. - Wybacz, trochę się stresuje. Też nie chciałaby nas zgubić - zwracam się do Hotaru, a Sisi w miarę się uspokaja i po prostu przysiada mi na ramieniu, machając jeszcze przy tym na pokaz skrzydłami.
- Może jak pójdziemy przed siebie, to gdzieś kiedyś dojedziemy. tak długo jak nie będzie ci to przeszkadzać, to naprawdę mógłbym spokojnie podróżować ze świadomością, że się zgubiliśmy - oznajmiam rozweselony zarówno z powodu Sisi, jak i z powodu radości Hotaru i jej uśmiechu.
- Chyba rozumiem, w końcu od powietrza zależy twoja magia. Lecz nie przejmuj się! Gdyby przyszło nam z czymś walczyć w tym mieście, to masz jeszcze mnie. Co prawda nie lubię walczyć i staram się unikać walki, ale czasem trzeba... Ale jedynie w ostateczności, lub w czyjejś obronie! - odpowiadam w kwestii miejskiego powietrza, schodząc jednak trochę z tematu. Potem zaś ruszam w zupełnie przypadkowym kierunku, gdzieś przed siebie. Może w stronę Magnolii, może nie, ale czy to teraz takie istotne?

Hotaru była rozbawiona reakcją gołębicy. Uśmiechnęła się szczerze. Widocznie to ptak był najmądrzejszy w grupie. Zastanawiające było to, że w żadnym przypadku nikt nie kwestionował przekonań ptaka. Hosia mogłaby się na ten temat spierać, ale polubiła i Felka, i gołębice, więc pójdzie razem z nimi nawet na koniec świata. Przynajmniej na razie Hotaru ma zamiar wędrować dopóki nie trafi do Magnolii.
- Ptaki mają taką dobrą orientację terenową - spytała, chcąc uzupełnić braki wiedzowe na temat układu nerwowego ptaków. Za zwyczaj zajmowała się innymi zwierzętami, dlatego spytała. Zastanawiała się, czy Sisi jest specjalnym ptakiem, czy każdy ptak ma w głowie gps'a i dzięki temu potrafi odnaleźć się w terenie. Może kiedyś mogłaby przemyśleć by zostać magiem ptaków? Możliwe, że dzięki temu też miałaby taki gps. Wszystko to trzeba było jednak bardzo rzetelnie przemyśleć później.
- Szczerze mówiąc mi to też nie przeszkadza - przyznała śmiało - Naprawdę miło się z Tobą rozmawia, a Twoja gołębica jest przecudowna. Naprawdę jestem pod wrażeniem was jako zespołu - była szczera. Polubiła Sisi i Feelana. Podróżowanie z nimi zapowiadało się tylko jako czysta przyjemność. Nie miała co do tego wątpliwości. Zastanawiała się, tylko czy jej portfel na tym nie ucierpi. W końcu coś jeść muszą, a podróż może zająć naprawdę sporo czasu.
- Mówisz? W takim razie mogę spać spokojnie - przyznała uradowana - ale poza miastem w takim razie ja skupię się na naszej obronie. Powiem Ci, że walczyć lubię, chociaż ranienie innych jest niefajne.

W końcu udaje się ruszyć, rzekomo w stronę Magnolii, ale gdzie dojdziemy, to raczej kwestia tego gdzie nas nogi poniosą. Skoro jednak Hotaru nie ma nic przeciwko temu, Sisi też się zgadza, to i mnie to nie przeszkadza.
- Możliwe... - odpowiadam co do ptasiej orientacji. - Skoro co roku odlatują do ciepłych krajów, a potem wracają do swoich gniazd, to na pewno mają. Rzecz w tym, że Sisi nigdzie nie lata. W sensie, umie latać, ale cały czas jest ze mną. Może i potrafi wskazać gdzie jest wschód, gdzie zachód, ale żeby miała sama trafić do Magnolii, to mogłoby jej być trochę ciężko.
Naprawdę cieszy mnie towarzystwo Hotaru. Choć towarzystwo Sisi jest też wspaniałe i wyjątkowe, to jednak rozmawiać z gołębicą, a z człowiekiem, to dwie różne rzeczy. Poza tym, Sisi znam już całkiem dobrze, a Hotaru dopiero co poznaję i właśnie to poznawanie jest takie niesamowite! Słysząc miłe słowa z jej strony, uśmiecham się przyjaźnie, a Sisi dumnie trzepocze skrzydłami.
- Dzięki. Miło to usłyszeć. Cieszę się, że cię spotkałem - mówię i zauważam rosnące przy drodze białe kwiatki. Wydają się takie ładne... Wskazuję ręką Hotaru, żeby chwilę zaczekała, a następnie zrywam trzy kwiatki i staję z nimi przed nią. - To dla ciebie - wręczam je z przemiłym uśmiechem, po czym idę dalej.
- Skoro chcesz. Nie martw się! Na pewno cokolwiek stanie nam na drodze, to razem sobie z tym poradzimy! - oznajmiam radośnie, choć wciąż wolałbym uniknąć starcia z czymkolwiek, ale któż może wiedzieć co spotka nas w tej podróży?