Dzielnica w okolicach Oak

Sama nie do końca wiedziała co robi. Nigdy w życiu nie widziała groźnej bestii. Kiedyś podczas jednej z misji kura miała zmienić się w najgroźniejszego potwora. Sama nie do końca rozumiała tego słowa. Miała przed sobą pewne wyobrażenie, ale nigdy sama go nie doświadczyła.
- Nie no co ty gadasz, pewnie była bardziej groźna i połknęłaby mnie w całości - nie wiedziała czy rozmowa dotycząca bestii będzie dobrze się kleiła. Wygląda na to, że tak. Tylko jak się potoczy? Gordwig marzyła o znalezieniu się w Magnolii i wypieczeniu ciastek. Tak, dawno tego nie robiła. Położyć się we własnym pokoju, zamknęła przez moment oczy i marzyła o Fairy Hills.
- W każdym możliwym magicznym kinie, albo w teatrze od czasu do czasu wystawiają sztuki na ten temat - odpowiedziała Hotaru, po czym zaraz dodała - musisz kiedyś je zobaczyć!
Różowowłosa ogarniała na bieżąco wszystkie sprawy kulturalne Fiore od czytania Fiore News do słuchania radia Fiore! Była uważną czytelniczką, dlatego z wszystkimi nowinkami zawsze była na bieżąco.

Właściwie to polowanie na wszelkie bestie i demony mogłoby doprawdy być ciekawym zajęciem, o ile tylko nie przyszłoby się w tym zatracić. Jeżeli później miałbym jeszcze komu o tych wszelkich stworzeniach opowiadać, to byłoby doprawdy wspaniale! Zwłaszcza, kiedy można by było o nich mówić z kimś takim jak Hotaru.
- Zaledwie była trochę większa. Czy groźna? Teraz już się wcale taka nie wydaje. Może wtedy była bardziej - oznajmiam, pogrążając się na moment w zamyśleniach o bestii. Może nie była wcale aż takim wielkim wyzwaniem? Może czekają mnie o wiele gorsze? Nie mam pojęcia co przyniesie los.
- Jeżeli moja droga mnie tam kiedyś doprowadzi, to z wielką chęcią ją zobaczę! - odpowiadam entuzjastycznie, co do Magigodzilli. Głupio byłoby się jednak teraz przyznać, że nigdy nie byłem w kinie... Ani w teatrze... Niby coś takiego gdzieś jest... Ale odwiedzić takich okazji nigdy nie miałem...

- O, czyli bałeś się bestii, która nie była wcale groźna? - spytała od razu Hotaru, zaczęła zadawać pytania! Rozmowa z Feelkiem kleiła się między innymi dlatego, że ja zadawała. Od nieciekawej opowieści o bestii, skończyło się do pasjonującej rozmowy o wcale niegroźnej, niedużej bestii. Chciała znać szczegóły, apropo wszystkiego co działo się z tą małpą. Wiedziała, że chłopak zniknął z jej jaskini. Pewnie dalej w niej siedzi. Dobrze, czas na serie pytań.
- W ogóle czym z nią walczyłeś?! Na gołe pięści, mieczem, włócznią, nogą, pachą, a może głową? A może uciekałeś?! - chwilę się zamyśliła - powiedz mi jeszcze, co to była za książka? Wiesz, dlaczego znalazła się tam? To dziwne.
Pytania same nasuwały się jej na język. Była z natury ciekawską istotką. Nie wiedziała czemu zapytała o książkę. Był to powód jego bitwy z bestią i znalezienia się w świątyni, ale nie powiedział o tym za dużo.

To całkiem nieprawdopodobne jak entuzjazm Hotaru co chwila ożywa, a jej zainteresowanie bestią jest tak ogromne. Nie pozostaje mi chyba nic innego jak się uśmiechać i dalej odpowiadać na jej pytania.
- Ciężko byłoby się takiej nie przestraszyć! Ale najważniejsze jest to, żeby umieć przełamywać swój strach! - oznajmiam dumnie, zanim jeszcze potoczy się kolejna lawina pytań. Aż odruchowo przed nią uskakuję, nieco zszokowany.
- Nie! Ni uciekałem! Przynajmniej starałem się nie uciekać. Walczyłem swym mieczem, Jaskółką! - oznajmiam dumnie, wyciągając miecz i pokazując go w pełnej okazałości. - Czyż nie jest prześliczny? To broń z mojej rodzinnej wioski! - oznajmiam dumnie, wykonując parę cieć w powietrze, z dala od Hotaru, żeby jej przypadkiem nie trafić. Następnie chowam ostrze i spoglądam na nią z zakłopotaniem.
- O książce to akurat niewiele mogę ci powiedzieć. Ponoć miała coś wspólnego z jakąś starożytną cywilizacją... I na pewno była magiczna! Ale... Co zawierała, to nie wiem... Po tym jak jej dotknąłem, zostałem wyteleportowany i niemalże od razu mi ją zabrano... Nie miałem nawet okazji się o nią spytać... A szkoda... Dla mnie to też całkiem ciekawe...

Dziewczyna nie potrafiła uwierzyć w to, jaki Feelan jest wyjątkowy i dzielny. Dawno z kimś takim nie rozmawiała. Sama gdyby zobaczyła robaki na sobie, z pewnością krzyczałaby wniebogłosy. Nikt nie byłby w stanie ją uspokoić. Można to nazwać fobią, jednak różowowłosa stwierdziłaby, że są po prostu obrzydliwe oraz nie chce ich w związku z tym dotykać
- Serio?! - krzyknęła zadziwiona Hotaru - Nie no, poważnie, jestem pod wrażeniem! Ja bym tak nie potrafiła. Brzydzę się pierwszego, lepszego robaka.
No, mówiła prawdę. Całe szczęście, że większość stawonogów trzyma się daleko od niej, albo przynajmniej ich nie zauważa. Twardzielką to Gordwig nigdy nie była. Wielu osobom zazdrościła, że mają w sobie siłę, by dawać sobie radę.
Z początku gdy Hotaru usłyszała o Jaskółce, uśmiechała się. Potem na chwilę zamarła. Broń z rodzinnej wioski, czy broń związana jakkolwiek z czyjąś rodziną, kojarzyła się jej jednoznacznie.
- Masz rację, jest śliczny - powiedziała bez większego entuzjazmu. Sama nie potrafiła zrozumieć własnej reakcji. Popatrzyła przez ułamek sekundy pustym spojrzeniem na Felka. Musiała się szybko otrząsnąć. Od razu zaczęła się dopytywać apropo księgę, z którą Feelan miał do czynienia.
- Co ty gadasz?! Serio nie pytałeś? A co jeżeli wyciągnąłeś jakąś księgę demoniczną, czy coś w tym stylu?

W przełamywaniu swych lęków chyba nie ma nic takiego nadzwyczajnego. To chyba jest po prostu konieczność. Czasem wystarczy zaledwie uwierzyć w siebie i własne siły. Zresztą, istnieje chyba dość spora różnica między strachem, a obrzydzeniem. Krótko zaśmiewam się z niechęci Hotaru do robaków, ale od razu zasłaniam usta, by to ukryć. Mogłoby to wydawać się dość nieuprzejme z mojej strony... Ale to wcale nie tak, żebym się z niej naśmiewał! Po prostu jej reakcja jest tak gwałtowna, iż jest to całkiem zabawne.
- Nie musisz obawiać się robaków. To, że sprawiają dość nieprzyjemne wrażenie, wcale nie oznacza, że nie są potrzebne! Nawet one mają jakąś rolę do spełnienia w tym świecie - oznajmiam radośnie. Może i wydawać się to dziwne, że staję w obronie zwykłych insektów, ale jak bardzo ich brak mógłby zaburzyć równowagę natury. Aż ciężko mi to sobie nawet wyobrazić...
No i jeszcze jest kwestia nieszczęsnej książki. Spuszczam głowę, wbijając wzrok w ziemię i drapię się po czuprynie.
- Jeśli jest coś złego w tej książce, to pewnie bym to wyczuł. Ale masz rację... To niedobrze, że się nie dowiedziałem co w niej było. Nie było zbytnio okazji, by to omówić... Jeśli doprowadzi do czegoś złego, to cóż... Nie wiedziałem... Mam jednak nadzieję, że tak nie będzie... - oznajmiam smutno, czując się teraz trochę winny. Na przyszłość chyba powinienem być bardziej ostrożniejszy...

- Zdaję sobie z tego sprawę - odezwała się Gordwig - ale to nie zmienia faktu, że są obrzydliwe, a większość z nich to jakieś pasożyty. Zresztą sposób w jakim się poruszają... Fu!
Robaki, robakami ale równie dobrze mogą być potrzebne w innych miejscach, a najlepiej z dala od różowowłosej. Nigdy nie rozumiała tego zbiegu okoliczności, że to akurat ona musi być atakowana przez różne ciekawskie stawonogi. Jedyne które tolerowała to motyle, ewentualnie pszczoły. Mogła oglądać zdjęcia, hologramy, czy inne bzdety z robakami, jednak na żywo ten widok zawsze zapierał jej dech w piersiach. Serce przyśpieszało, a z gardło dobiegał przerażający krzyk.
Gdy Gordwig zauważyła postawę chłopaka, pogłaskała go po głowie. Nie mógł zdawać sobie z takich rzeczy sprawy. Nie do końca wiedziała jak zareagować. Nie wiedziała, czy powinna jakoś to skomentować. Uniosła lekko kąciki ust.
- Skoro nie wiesz to masz nową misję - zrobić tyle dobrego by w razie czego zrekompensować poniesione przez innych straty. Skoro z Ciebie taki anioł to chyba i tak wyjdzie Ci to na korzyść, no nie?

Hotaru jest naprawdę wspaniałą osobą! Myślę, że bez najmniejszego wahania mogę to stwierdzić. Jest w niej tyle dobra, że... Po prostu jest dobra! Skoro tylko zachęca do czynienia dobra, to musi taka być!
- Masz rację! Jest wiele miejsc, które potrzebują dobrych uczynków! Okazji z pewnością będę miał wiele! Nawet jeśli ta książka nie była zła, to i tak będę czynił dobro! Przynajmniej, będę się starał... - oznajmiam, radośnie uśmiechając się do Hotaru, czując zarazem jak narasta we mnie entuzjazm!
I rzeczywiście, sposób w który poruszają się niektóre robaki jest niezbyt przyjemny dla oka. Na przykład takie dżdżownice... Ale u pozostałych robaków, to po prostu kwestia wielu odnóży.
- Hm... - spoglądam z zamyśleniem na Hotaru, po czym łapię się od góry jedną ręką za drugą i szybko poruszam palcami, przed dziewczyną. - Chodzi ci o to, że robią tak? - pytam, rozbawiony tym jak śmieszne to uczucie. Bieganie, posiadając dziesięć nóg musi być niesamowite! A na pewno jest bardzo szybkie...

Uśmiechnęła się na kolejne słowa Feelana. Był naprawdę dobrym człowiekiem, takiego drugiego nikt nie znajdzie. Nie rozumiała trochę motywacji jego postępowania. Na pewno chłopak trafi do nieba! A jeżeli przejdzie reinkarnacje to na pewno zostanie znów człowiekiem, a nie mrówką. Sprawy książki już lepiej nie poruszać. Ważne jest to co chłopak jest w stanie zrobić teraz, a nie to co już zrobił. Nie ma sensu dalej o tym mówić.
- Ahh!~- krzyknęła wpierw przerażona Hotaru - nie rób tak przy mnie Felek!
Była podenerwowana. Takie rzeczy powinny być zakazane. Nie trzeba było ukrywać, że dziewczyna była przez ułamek sekundy przerażona. Takich rzeczy po prostu się nie robi. Ehh, musiała naprawdę mówić czego tak się boi?

Chciałem tylko się upewnić o co chodziło Hotaru... Nie spodziewałem się, że aż tak zareaguje... Przerażony jej przerażeniem odruchowo odskakuję w bok, potykając się przy tym o własne nogi, ale jakimś cudem udaje się zachować równowagę i się nie przewrócić. Aczkolwiek musi to wyglądać dość niezdarnie...
- Wybacz! Przepraszam! Już tak nie będę! - mówię prędko, opuszczając wzrok na ziemię, wyrażając tym samym ogromną skruchę i żal wobec tego co właśnie zrobiłem. Nie powinno się tak okrutnie straszyć ludzi... Ale to było zupełnie nieświadomie! Mam nadzieję, że wybaczy mi ten błąd... I nie będzie na mnie zła... Nie chcę, żeby była zła...

Nie miała mu tego za złe! Naprawdę czuła się dobrze w jego towarzystwie, a taki niewinny żarcik spokojnie by zrozumiała bez żadnej draki. Droga z Feelanem wydawała się jej taka beztroska. Nieważne gdzie by nie poszli, zawsze będą czuć się dobrze. Nikt nie będzie ich wyzywał o zgubienie, ani narzekał na temat dziecinnego, czy naiwnego trybu życia. Można by powiedzieć, że są dla siebie stworzeni. Hotaru jednak miała pewien cel, a była nim Magnolia!
- W ogóle wiesz coś na temat pięknego miasta jakim jest Magnolia, w końcu idziemy tam, no nie? - zagadnęła Gordwig, mając nadzieję, że temat pająków i robali odejdzie w niepamięć.

Czyli się nie gniewa... Skoro się uśmiecha, to raczej nie powinna się gniewać. Więc nie jest zła! Cóż za ulga! Prędko odwzajemniam jej uśmiech, jednocześnie drapiąc się po głowie. Zatem nie zrobiłem chyba nic złego! Ale, na wszelki wypadek może jednak lepiej wstrzymać się na przyszłość od wspominania o robakach w jej towarzystwie.
Na szczęście tym razem nie muszę wykazywać się taką niewiedzą, jak w przypadku Magigodzilli. Coś nieco wiem przecież o Magnolii! Nawet raz zdarzyło mi się tam być!
- Oczywiście! - odpowiadam dumnie, na pytanie Hotaru. - Stoi tam bardzo ładna i wielka katedra! Oraz wydaje się, że to całkiem zadbane miasto jest. I Fairy Tail ma swoją siedzibę tam chyba. Chociaż tej akurat nie widziałem... Ładna jest? - dopytuję, mając nadzieję, że Hotaru chętnie opowie coś więcej o swojej gildii. W końcu, jeśli by założyć, że inne wróżki są tak wspaniałe jak ona, to musi być doprawdy cudowna gildia!

Gordwig nie jest stworzeniem, które potrafi się długo gniewać. Przykładem może być chociażby poznanie Tory, ale to już inna historia. Zresztą czy ktoś byłby w stanie denerwować się na Felka? Przecież on nawet nie zrobił tego specjalnie i ma dobre serduszko. Na takiego człowieka nie ma co się denerwować. Nie zmieni zachowania, bo nie ma po co. No ewentualnie mógłby się do edukować w sprawie filmografii Fiore, ale to już poboczna sprawa.
- Jest cudowna! - odparła bez wahania Hotaru - chociaż budynek nie zawsze jest w dobrej kondycji. Jednak to nie on zdobi budynek mojej gildii, a serca wszystkich członków. Pewnie to co słyszysz wydaje ci się głupie, nie?
Jeżeli chodzi o wróżkowe ideały to różowowłosa miała je wyrobione. Bronić własnych ludzi, choćby za cenę życia. Poza tym to jej przyjaciele, poznała tam wielu wspaniałych ludzi. Jakby tak popatrzeć to najwspanialsza gildia Fiore przynajmniej dla jej serduszka.

Uśmiecham się, słysząc odpowiedź Hotaru, ale nie rozumiem czemu miałoby mi się to wydawać głupie. Chyba, że... Serca rzeczywiście zdobią gildię Fairy Tail... Spoglądam na Hotaru, rozszerzając oczy z przerażania, mając w głowie wizję budynku pulsującego od bijących serc. To... To nie byłoby głupie, tylko straszne!
- Mam nadzieję, że z tymi sercami, to nie tak dosłownie! - mówię, ale po uświadomieniu sobie jak bardzo byłoby to absurdalne, uśmiecham się niezdarnie. Aczkolwiek, mimo iż absurdalne, to nie byłoby to niemożliwe. Przeróżne abominacje dokonywane są w świecie pełnym magii. Samo myślenie o tym, że ktoś mógłby wykorzystywać ją w taki sposób, wydaje się być niebywale straszne.
Potrząsam szybko głową, by wyzbyć się tych okropnych myśli i powracam na w miarę normalny tor myślenia.
- Zgaduję, że wiele bylibyście w stanie dla siebie zrobić i zawsze wspieracie się w miarę możliwości. To nie jest wcale głupie, tylko piękne!

- Nie no co ty! - a zaraz dodała - choć szczerze to nie byłoby takie złe. Rozumiesz, cała ściana w serduszkach? Choć nie wiem czy to by pasowało to wizerunku, który chcemy zrobić. W końcu rozwalamy wszystko podczas misji...
Jeżeli jej wydawało się, że tak mogłoby być to jest coś nie tak. Zdecydowanie. Sama wolałaby nigdy nie podejmować żadnych decyzji. Widać to na pierwszy rzut oka, że nie rozgarnięte z niej dziewczę. Cieszyła się z bycia w gildii. Zawsze dodawało jej to pewności siebie. "Jestem z Fairy Tail" to brzmiało według niej dumnie. Nieważne, co by się stało, są rodziną. Może te serca brzmiały bardzo absurdalnie dla osoby, która słuchała tego z zewnątrz.
- Masz rację Felku, jednak czasami popełniamy dla siebie głupoty...
W sumie miała rację. To co dzieję się wokół nich, czasem mogłoby niektórych przerażać. Jak można być tak bezgranicznie oddanym? W dodatku to nie jest jedna osoba, tylko kilkadziesiąt. Takie silne więzi są głupotą. Hotaru zdawała sobie z tego sprawę, wiedziała że robią głupoty. Jednak to tylko nadawało na jej twarzy uśmiechu.