Peron

First topic message reminder :


Senka była w dość ponurym nastroju. Jej zwyczajowy uśmiech zniknął z twarzy. Zdenerwowanie wcześniejszymi sytuacjami dość mocno odbiło się na jej wyglądzie i mimice. Przybrała marsową minę, toteż wyglądała dość groźnie, choć dziecięca buzia mocno odciągała uwagę od chmurnego czoła. Włosy zaplotła wcześniej w dwa warkocze, bo nawet rozwiane włosy potrafiły bardziej ją zdołować.
Właściwie w tym miejsce nie miała już nic do roboty. Najgorsze było to, że poprzez to uniesienie obecnie była stratna. Właściwie to chyba już nie mogło być gorzej. Ta myśl jakoś spowodowała napływ optymizmu. Niedługo znajdzie się znowu w stolicy i będzie mogła dalej prowadzić swoją kawiarenkę. A następnym razem, gdy będzie się chciała udać po jakieś dodatkowe źródło zarobków, wybierze o wiele bardziej rozważnie. Możliwe nawet, że nie uczepi się znowu banalnie prostego zadania, tylko wybierze coś, na przyzwoitym poziomie.
Gdy wstała, by skontrolować czas, jaki jej pozostał do odjazdu pociągu, poczuła, że jej torba nagle staje się dziwnie lekka. Zaraz potem usłyszał łupnięcie, które zostało spowodowane przez jej zestaw szachowy. Wszystkie pionki ładnie rozsypały się wokół niej, turlając się dalej, pomiędzy nogi ewentualnych oczekujących. Rzuciła się lekko spanikowana, by je pozbierać. Jeżeli jakiś się zagubi, to chyba zejdzie na zawał.

Sei wrócił do pokoiku i leżał sobie. Pół godzinki minęła kiedy pojawiła się kobieta z kuchni.
- Dziękuje. - powiedział z uśmiechem kiedy postawiła tackę z jedzonkiem obok niego. Ale póki co jeszcze nie ruszał ani naparu ani kanapek. - Siostra?.. Więc to ona mnie tu przytargała. - rzucił z nieco zamyśloną minę. - Jeszcze raz dziękujemy. I przepraszamy za kłopot. - dodał. Również mówił przyciszonym głosem tak jak gospodyni. Jeszcze raz uśmiechnął się do kobiety nie bardzo wiedząc co jeszcze mógłby powiedzieć. Jakoś tak stracił język w gębie co było do niego niepodobne. Może dlatego, że było mu trochę głupio po tym jak chciał nazwać małą potworem, a ona go tutaj przyniosła. Co prawda nie powiedział tego, ale chciał to zrobić...

Czas sobie powoli płynął, a chłopak zdawał się zapomnieć o dość istotnej kwestii. Nikt go przynajmniej nie poganiał i nic mu raczej nie kazał zrobić, a miał chwilę dla siebie. Tylko... Czy jeszcze wiedział, po co to wszystko robi? Rozważania w tej chwili jednak miały głównie zająć jego myśli, a poza tym... miał czas i to mu najwyraźniej wystarczyło. Nawet głowa przestawała powoli go boleć...

Tak, wiedział po co to wszystko. Nie zapomniał po co udał się na peron i dlaczego znalazł się w tym domu. Ale tak samo wiedział, że w chwili obecnej nigdzie nie będzie mógł pójść, bo boląca noga cały czas przypominała o tym, że za daleko na niej nie pokuśtyka. Zwyczajnie nie mógł kontynuować swojej misji, ale też przecież w zleceniu nie było nic o jakichś limitach czasowych więc chyba nie musiał pędzić z "przesyłką" na złamanie karku. A nawet jakby musiał to i tak nie mógł, przecież mała nie będzie go wlekła przez całą tą drogę. Więc wypoczywał chwilowo. Zjadł i wypił z wdzięcznością to co gospodyni mu przyniosła i dalej leżał przez jakiś czas. Dopiero po dłuższej chwili spróbował się podnieść i przejść, aby trochę obciążyć nogę i zobaczyć jak tam z tą nogą jest naprawdę. Jak dużo może przejść zanim ból stanie się nieznośny do wytrzymania.

Noga nie bolała aż tak bardzo. Problemem mogło być to, że było mu zdecydowanie słabo, acz stan ten powoli się normował. Chociaż chłopak wciąż kuśtykał, mógł już spokojnie chodzić sam. Poza tym raczej nie sprawiłoby mu to problemu, jednak... mieli jeszcze kilkaset kilometrów do pokonania, a nie do końca było pewnym, czy rzeczywiście chce popierdzielać taki kawał drogi z buta. Najwyraźniej miał też inne kwestie do omówienia, jednak z głębi domostwa dosłyszał bliżej nieokreślony, acz na pewno męski głos, który dochodził z pomieszczenia, w którym nie tak dawno prawie był...

Nie było tak tragicznie. Znaczy z jego nogą nie było tak tragicznie, bo był w stanie się poruszać. Problem jednak w tym, że do celu podróży było dość daleko. Na tyle, że nawet będąc w pełni sił dotarcie tam wcale nie wydawało się takie łatwe. A przecież w pełni sił nie był.
Słysząc kolejne głosy postanowił wyjść i się przywitać. Przywitać, ale nie tylko to. Chciał też zagadnąć mężczyznę - bo słyszał wyraźnie po głosie, że to facet - jak mógłby dostać się do Oshibany w miarę szybko i bezpiecznie.
Więc powoli otworzył drzwi, aby wyjrzeć przez nie i jak tylko zobaczy twarz kogoś nowego to planował skinąć w jego kierunku głową i powiedzieć proste "dobry".

- ...pół kraju już jadę, a jeszcze drugie pół do przejechania. Jak ja nienawidzę pracy listonosza... - usłyszał jedynie marudzenie jakiegoś mężczyzny, jednak nie dane było mu go dostrzec. Najwyraźniej posiadał jakąś sposobność, coby przemieszczać się na dalsze dystanse dość sprawnie. Może wiedział coś więcej, jednak - czy podzieli się tą wiedzą? Problemem mogło się okazać też to, że osobnik miał własne przesyłki, więc - czy będzie miał czas martwić się o kogoś innego?

Sei słysząc narzekania osoby, której jeszcze nie udało mu się zobaczyć podążył za jej głosem. Bo zainteresowało go to co tamten powiedział. Listonosz, który z łatwością może poruszać się po całym kraju? Właśnie ktoś taki byłby w stanie mu pomóc. Pytanie brzmiało tylko czy pomóc zechce i tego trzeba było się dowiedzieć.
- Dzień dobry. - przywitał się grzecznie kiedy w końcu udało mu się gościa spotkać. Tylko, że nie bardzo wiedział co powiedzieć dalej. - Mam na imię Seishuu dziękuję, że mogliśmy tu przenocować po tym jak zaatakowały nas wilki. - powiedział i ukłonił się, bo pewnie to właśnie ten mężczyzna był głową tego domu. Tylko, że nadal nie powiedział tego najważniejszego.
- I... Em... Usłyszałem jak pan mówi, że ma pan pół kraju do przejechania. Będzie pan w Oshibanie, albo jej okolicy? Moglibyśmy się z panem zabrać? - zapytał niepewnie. - Oczywiście zapłacę. Albo spróbuje panu pomóc pod drodze jeśli nie wystarczy mi pieniędzy. - dodał szybko.

Nie było wiele do mówienia. Mężczyzna zdawał się korzystać z jakiejś formy strawy, którą można by przyrównać do obiadu. Spokojnie dokończył swoją ucztę, słuchając tego, co blondyn ma do powiedzenia. Zdawało się, że nieco się spieszy, jednak na listonosza to on nie wyglądał. Przypominał bardziej zabieganego urzędnika, czy coś w ten deseń. - Oshibana? Ja aż za Clover jadę... - powiedział mężczyzna, machając ręką i zastanawiając się nad czymś. Pogładził swoją rudą brodę, a następnie spojrzał raz jeszcze na chłopaka. - A niech stracę, najwyżej dłużej to potrwa...

Sei z niepewną miną czekał grzecznie aż mężczyzna zje swój obiad. Nie chciał mu więcej przy posiłku przeszkadzać, żeby go czasem go nie zdenerwować. Uznał za dobry znak, że miał przed sobą jeszcze długą drogę, bo to znaczyło, że może zabierze ze sobą jego i małą.
- Serio? - zapytał słysząc jego odpowiedź. Nie potrafił powstrzymać szczerego uśmiechu na jego słowa. - Dzięki proszę pana. Na pewno nie będziemy panu przeszkadzać. I spróbujemy jakoś panu pomóc! - zawołał wesoło. Chyba głośniej niż to było konieczne. Ale jak się miał nie cieszyć? W końcu teraz nie czekał go długi marsz w towarzystwie niezbyt towarzyskiej dziewczynki, a szybka podróż do celu z tym panem. A wydawał się on lepszym kompanem niż ta mała co by go tylko wyzywała. Oby tylko się nie rozmyślił.

Podróż trwała dość długo, jednak chłopak musiał się z tym pogodzić. Sam wybrał taką trasę. Po drodze mieli nawet dwa przystanki, więc o toaletę prosić nie musiał. Zajechali bardzo późnym wieczorem, kiedy słońce znikało za horyzontem. Nie rozmawiali zbyt wiele, a przynajmniej nie dziewczynka, która wpatrywała się w mijający krajobraz z niemałą fascynacją. Zupełnie tak, jakby nie widziała tylu pięknych widoków. Problem pojawił się dopiero wtedy... gdy dojechali. Pan przewoźnik sobie pojechał, a oni ruszyli. Jednak we wskazanym miejscu - nie było niczego. Żadnego człowieka. Żadnego budynku. Żadnej osoby. Jedynie ruina, która nawet nie wyglądała na dom, co na osuwisko. Co mógł teraz zrobić?

Podróż mimo wszystko była dość długa, ale Sei ani myślał narzekać. Jeszcze tylko tego brakowało, żeby okazał brak wdzięczności temu miłemu panu po tym jak zdecydował się ich podwieźć. Więc nie narzekając po prostu gawędził sobie z nim, nie zaskoczył go fakt że jego "siostra" zbyt rozmowna nie była. Ale nie umknął mu zachwyt na jej twarzyczce kiedy oglądała mijane krajobrazy. W końcu jednak dotarli do celu.
- Dziękujemy panu. Życzymy szczęścia w dalszej drodze. - pożegnał się Sei. Potem pozostało im odnaleźć adres z kurtki małej.
- Pewnie się cieszysz, że już prawie jesteśmy, co? - zapytał kiedy tak spacerowali ulicami poszukując adresu. W końcu udało się im go odnaleźć...
- Co?... - stęknął chłopaczyna na widok budynku, który raczej przypominał ruinę. Jeszcze raz sprawdził czy nie pomylił adresu, ale wyglądało na to, że trafili w dobre miejsce. Podszedł bliżej przyglądając się szczątkom budowli zastanawiając się czym właściwie była. Co to był za budynek, do czego służył? W końcu jednak trzeba było się pogodzić z faktem, że nie ważne co to było teraz już tego nie ma.
- Ej mała, co teraz? - zapytał dziewczynkę, bo sam nie wiedział co powinien zrobić. Przysiadł sobie koło ulicy zrezygnowane. - Co to w ogóle było za miejsce? - zapytał. Chociaż raz dziewczynka wcale mogła tego nie wiedzieć. A dwa, zwykle ignorowała jego pytania.

Jeśli chłopak spodziewał się jakiejkolwiek reakcji, z pewnością się przeliczył. Budynek nijak się nie zmienił po tym jak podszedł, a dziewczynka nie wyrażała jakiejkolwiek radości z powodu tego, że mieliby dotrzeć na miejsce. Coś jednak było nie tak. Chociaż budynek wyglądał na zwykłą placówkę mieszkalną, dookoła ruin wejścia leżały porozbijane jakieś szklane elementy, czy rozsypane igły oraz zatyczki. Do tego wszystkiego nieopodal wejścia widniał narysowany i zaschnięty symbol okręgu wpisanego w trójkąt z jakąś kropką po środku. Podejście i zbadanie bliższej okolicy groziło jednak naruszeniem struktury pozostawionych resztek i zawaleniem się ich komuś na głowę. - ...naprawdę jesteś tak głupi? - skwitowała jedynie pytanie, przysiadając nieopodal jedynej, ocalałej ściany, aby to najwyraźniej czekać. W międzyczasie nawet spuściła głowę i chciałoby się powiedzieć, że... nic więcej się nie stało? No może nic więcej poza niemrawym mruknięciem przez nią czegoś pod nosem.

- He!? - zakrzyknął farbowany blondas na kolejny już komentarz dziewczynki o jego głupocie. Właściwie czego innego mógł się spodziewać niż właśnie jakichś wyzwisk? A i przez ten komentarz olał trochę te wszystkie rzeczy, które mógł tam dostrzec. Strzykawki czy porozbijane szklane elementy poszły na dalszy plan i teraz zamiast rozkminiać co dalej zaczął się zwyczajnie złościć.
- Głupia smarkula. Tylko mnie wyzywa kiedy próbuje się czegoś dowiedzieć... - mamrotał sobie pod nosem.
Jeszcze raz rozejrzał się wokół, udało mu się dostrzec jakiś symbol, ale ni cholery nie wiedział co on może oznaczać. A igły zatyczki i inne pierdoły? Może to jakiś szpital, albo co?
- He? Co mówiłaś? - burknął na jej mamrotanie pod nosem. Naprawdę, kiedy już ma coś do powiedzenia (a to się zdarza nader rzadko jeśli nie liczyć przypadków kiedy chce tylko Sei'a wyzywać) mogłaby mówić tak, żeby to usłyszeć.

- Wszyscy jesteście tacy sami... sztuczni i głupi... - dopowiedziała cicho, ostatnie określenia dorzucając jeszcze cisze i nie spoglądając nawet na blondyna. Chciałoby się powiedzieć, jakby ta chciała coś jeszcze dodać, jednak nic więcej nie powiedziała, a trzeba było przyznać, że z każdą chwilą niebo ciemniało, a okolica nie wyglądała na nazbyt ożywioną. Do tego nie wyglądała też bezpiecznie, a żywej duszy nigdzie na horyzoncie. Najwyraźniej coś było z tym wszystkim na rzeczy, tylko co? Symbolu nie znał, szkło mogło należeć do czegokolwiek, zarówno szpitali, co laboratoriów, a tutaj... nic, nikogo, niczego. Cisza...

Brew Sei'a po raz kolejny zaczęła się nerwowo poruszać w górę i w dół kiedy usłyszał kolejny komentarz dziewczynki.
- I tylko to masz do powiedzenia? - spytał dość drżącym z irytacji głosem kucając przed małą. Potem wyciągnął w jej stronę łapki, dokładniej w stronę jej twarzy i zacisnął na policzkach rozciągając je. - Słuchaj no mała wredoto, jeszcze raz mnie nazwiesz głupim to ci coś zrobię~ - nie musiał się martwić, że ktoś na niego doniesie z powodu znęcania się nad dziećmi, bo w pobliżu nie było żywej duszy. W ogóle okolica wydawała się jakaś ponura i nieciekawe. Właśnie dlatego trzeba było się stąd ulotnić, bo jeszcze pojawią się jakieś typy spod ciemnej gwiazdy. Wstał, i zrobił kilka kroków w kierunku centrum miasta, ale zanim odszedł obrócił się przez ramię do małej.
- Chodź. Znajdziemy jakąś karczmę, żeby zatrzymać się na noc i tam pomyślimy co dalej. Chyba, że na coś czekasz? - zapytał na końcu chociaż wątpił, żeby czekała na coś konkretnego. Naprawdę nie bardzo wiedział też co z dalej. Może weźmie ją ze sobą póki nie wyciągnie z niej jakichś informacji? - Tylko najpierw powiedz jak masz na imię?