Peron

First topic message reminder :


Senka była w dość ponurym nastroju. Jej zwyczajowy uśmiech zniknął z twarzy. Zdenerwowanie wcześniejszymi sytuacjami dość mocno odbiło się na jej wyglądzie i mimice. Przybrała marsową minę, toteż wyglądała dość groźnie, choć dziecięca buzia mocno odciągała uwagę od chmurnego czoła. Włosy zaplotła wcześniej w dwa warkocze, bo nawet rozwiane włosy potrafiły bardziej ją zdołować.
Właściwie w tym miejsce nie miała już nic do roboty. Najgorsze było to, że poprzez to uniesienie obecnie była stratna. Właściwie to chyba już nie mogło być gorzej. Ta myśl jakoś spowodowała napływ optymizmu. Niedługo znajdzie się znowu w stolicy i będzie mogła dalej prowadzić swoją kawiarenkę. A następnym razem, gdy będzie się chciała udać po jakieś dodatkowe źródło zarobków, wybierze o wiele bardziej rozważnie. Możliwe nawet, że nie uczepi się znowu banalnie prostego zadania, tylko wybierze coś, na przyzwoitym poziomie.
Gdy wstała, by skontrolować czas, jaki jej pozostał do odjazdu pociągu, poczuła, że jej torba nagle staje się dziwnie lekka. Zaraz potem usłyszał łupnięcie, które zostało spowodowane przez jej zestaw szachowy. Wszystkie pionki ładnie rozsypały się wokół niej, turlając się dalej, pomiędzy nogi ewentualnych oczekujących. Rzuciła się lekko spanikowana, by je pozbierać. Jeżeli jakiś się zagubi, to chyba zejdzie na zawał.

I jakoś Sei'owi udało się ewakuować z damskiej toalety. I nawet nikt nie zauważył, że wcale nie powinno go tam być. Chociaż tyle dobrego w tym wszystkim. Ale zaginionej przesyłki jak nie było tak nie ma, bo i w damskiej łazience niczego nie znalazł. I co tu począć dalej? Miał już ruszyć dalej przeszukiwać całą stację kiedy dostrzegł tamtą dziewczynę. Dalej była w tym samym miejscu co wcześniej. I w sumie na jej widok chłopaczynie wróciła do głowy ta sama myśl, która nawiedziła go w kabinie damskiej toalety. To nie mogło być. Nie po prostu niemożliwe... - Powtarzał sobie, ale jeśli jednak? Aby całkowicie to wykluczyć musiał przyjrzeć się temu z bliska. Tylko, że jak ona znów tak na niego spojrzy? Brrr, nie chciał tego... Ale musiał to definitywnie wykluczyć. Znów zbliżył się do dziewczyny.
- Hej, to znów ja. Podejdę trochę, oki? Tylko nie patrz na mnie tak, nic ci nie zrobię, chce tylko coś sprawdzić... - zakomunikował jej i dopiero miał zamiar podejść bliżej. No i to zrobił, chyba że tamta rzuciła się na niego z pazurami, albo znów popatrzyła jakby chciała zabić. Chociaż nie, jeśli było to tylko spojrzenie to wzdrygnął się i zatrzymał na moment, ale i tak podszedł. Musiał rzucić okiem na tą jej łatkę, na której był jakiś dziwny ślaczek.

Nastał spokojny wieczór. Chłopak miał jednak swoje zmartwienia. Ruszył w kierunku dziewczynki, która po raz kolejny - acz tym razem nim nawet się odezwał - zmierzyła go upiornym wzrokiem. Jej oczy zdawały się zwężać niczym u jakiegoś zwierzęcia, czy jaszczurki, a ten... musiał stawić temu czoła. Z nastawieniem godnym narobienia w gatki, podszedł ostrożnie do niej, spostrzegając, że dziwny szlaczek układa się w literki. Literki, które kształtowały się w jakiś adres w Oshibanie. Na naszywce brakło jednak znaczków, a chłopak musiał jakoś sobie poradzić jeszcze z jedną, problematyczną sytuacją. Dziewczyna chyba go nie lubiła, a przynajmniej istniała opcja, że nie wiedziała, co też się dookoła dzieje. Któż to wie, co miał zrobić? A noc tuż tuż...

Chłopaczyna znów się wzdrygnął na spojrzenie nieznajomej, ale jak postanowił podszedł do niej, aby przyjrzeć się łatce na jej ubranku i...
- No bez jaj... - słowa wypowiedział z niedowierzaniem, bo naprawdę na tej łatce był jakiś adres. Ślepka rozszerzyły się i już nie zwracał uwagi na jej groźne spojrzenia. Po prostu nie mógł w to uwierzyć. Został wmieszany w jakiś handel ludźmi. Pięknie, po prostu pięknie, teraz czeka go odsiadka za udział w tym procederze. Wpatrywał się w adres przez dłuższą chwilę i dopiero po chwili wrócił do rzeczywistości.
- Ej! O co z tym chodzi?! - zawołał do dziewczyny. - Miała to być jakaś zaginiona przesyłka, a nie osoba... - kontynuował, teraz do siebie. Już widział oczyma wyobraźni jak zamykają go za kratami. - Ej... Gdzie znalazłaś tą kurtkę? Tak, to na pewno chodzi o nią... - wmawiał sobie, ale jakoś niespecjalnie w to wierzył.

Nie dość, że miał przemycać ludzi - to najpewniej w jakiś celach wiążących się z pedofilią. Przynajmniej takie myśli podsyłał mu aktualnie umysł, a on musiał pogodzić się, że dziewczyna raczej go nie lubi. W czasie, w którym on wpatrywał się w adres, ta przesunęła się o dobrych kilkadziesiąt centymetrów w bok. Zdawało się, że będzie też milczeć przez dłuższą chwilę, a jej spojrzenie nie ulegnie zmianie. Jak to drugie to szczera prawda, tak z jej ust dobyły się ciche zgłoski, kiedy już blondyn skończył mówić. - ...naprawdę głupi.
Problemów zdawało się jednak narastać, bo najwyraźniej w wieczornej porze jakaś ochrona dworca zaczęła urządzać już jakiś obchód, a przynajmniej to mógł wypatrzeć z daleka.

Ta mała smarkula... Nie dość, że nie raczyła odpowiedzieć na chociaż jedno z jego pytań to zaczęła Sei'owi cisnąć. Chłopaczynę troszkę to zdenerwowało, tak że nie robił sobie już nic ze spojrzeń dziewuszki, a nawet odpowiedział jaj równie ponurym wejrzeniem. Wyglądał jak starszy brat, który zdenerwował się na siostrę i miał ochotę jej lutnąć. Ale tylko tego mu jeszcze brakowało, żeby ochrona zatrzymała go za znęcanie się nad nieletnimi, a zauważył ich w ostatniej chwili. W sumie pewnie i tak by nie rozładowywał złości na dziewczynce za kiepski dzień, ale wyglądał jakby naprawdę chciał to zrobić.
Zamiast tego złapał ją za łapkę - mniej więcej na wysokości tej naszywki z adresem - aby "pomóc" jej wstać i pociągnął za sobą rzucając tylko jedno zdanko w jej kierunku.
- Chodź, powiesz mi o co w tym wszystkim chodzi w innym miejscu. - tym innym miejscem miała być jakaś kawiarnia czy coś w tym stylu. Po prostu miejsce gdzie można spokojnie porozmawiać. Miał nadzieję, że znajdzie jakąś w pobliżu. Miał też nadzieję, że mała nie zacznie czegoś odstawiać. Jak zacznie to pewnie ją zostawi. Nie pisał się na żaden handel ludźmi, a tym bardziej dziećmi. A tak właśnie to wszystko wyglądało. Pierdzielić coś takiego...

...jego spojrzenie nijak się miało do spojrzenia dziewczyny. Ta nic sobie nie zrobiła. Podniosła się mimowolnie, aby chwilę później zamachnąć się ręką, jakby nie pasowało jej ciągłe ciągnięcie przez blondyna. Mało brakło, a obrażenia mogłyby się pokazać, bo w miejscu, gdzie przeleciała dłoń dziewczyny - ubrania zostały rozcięte, a na jego ramieniu pojawiły się delikatne zadrapania. Mimo wszystko ruszyła powoli przed siebie i nieważne, gdzie się zatrzymali - ignorowała jego pytania. Wszystko podsumowała prostym stwierdzeniem: - Wszyscy jesteście głupi.

Sei tak jak dziewczyna sobie tego życzyła puścił jej łapkę, ale nie dość szybko aby uniknąć obrażeń. Spojrzał na rozciętą odzież i niewielkie zadrapanie, aby po chwili ruszyć dalej. Ale dziewuszka i tak ignorowała jego wszystkie słowa i wciąż nie przestawała po nim jechać. Co dalej go tylko denerwowało i to za każdym razem coraz bardziej. Teraz na przykład dało się zauważyć żyłę, która pojawiła się na jego czole. A raczej dałoby się gdyby nie pozostawione w lekkim nieładzie włosy.
- Dobra, walić to. - stwierdził po głębszym oddechu. - Chcesz, żeby cię tam zabrać? - tu ponownie wskazał na łatkę z adresem na jej ubranku. - Dobra, zabiorę. Mam dosyć. Niech tam zrobią z tobą co tam chcą skoro potrafisz tylko mnie wyzywać kiedy próbuję się czegoś dowiedzieć. Nie muszę wiedzieć. A nawet nie chce kiedy zachowujesz się w ten sposób. Idziemy. - naprawdę miał już dosyć. Chciał się dowiedzieć o co chodzi, próbował. Może nawet jakoś pomóc małej gdyby działo się coś nie fajnego. Ale ona miała to gdzieś, albo chciała się tam znaleźć. Więc po prostu zaprowadzi ją tam gdzie miał zanieść przesyłkę. I koniec.

...nie zareagowała. Nie odpowiedziała na kolejne pytanie, które jej zadano. Tym razem jednak nawet nie komentowała, a ruszyła powoli przed siebie. Chłopak szedł tuż obok i wędrowali tak z dobrą godzinę, opuszczając granicę miasta, kiedy to niebo ściemniło się, a świat oświetlały ostatnie promienie słońca. Przeszli może z pięć, albo sześć kilometrów, a przed nimi kolejne czterdzieści, a nogi... może jeszcze nie dawały o sobie znać, ale z pewnością to tylko kwestia czasu. Jedyne, co dało się usłyszeć to dość głośne burczenie w brzuchu i wcale nie chodziło tutaj o brzuch blondyna.

Dziewczyna nadal się nie odzywała, a i Sei darował już sobie strzępienie języka więc parka szła w ciszy. Acz cisza została przerwana przez burczenie żołądka dziewczyny domagającego się jedzonka kiedy zaczęło się powoli ściemniać. Ale nawet kiedy głód dawał się jej wyraźnie we znaki nie odezwała się słowem. I choć chłopaczyna chciałby coś poradzić to nie bardzo miał co zrobić w takiej sytuacji. Nie miał ze sobą żadnego prowiantu na drogę, po prostu mała będzie musiała wytrzymać. Przynajmniej do czasu, aż trafią na jakieś domostwo, w którym poprosiłby o jakieś żarełko. Oczywiście zapłaciłby za nie. A już w ogóle byłoby nieźle trafić na jakaś restauracje, albo karczmę/ hotel. W końcu przy szlaku takie się trafiały. Od biedy jakimś ratunkiem dla dziewczyny byłby jakieś owoce o ile znaleźli by coś po drodze.
A jeśli na nic nie trafili i zaczęło się już robić całkiem całkiem ciemno to mag wyczarował dwie niewielki kulki ognia, które miały oświetlać im drogę. I już zaczynał myśleć o jakimś noclegu, ale tu też jeśli zdani byli tylko na siebie to mógł co najwyżej zapewnić im nieco ciepła od ogniska. Jeśli znajdą trochę drzewa. Bo przecież odpocząć trzeba było, kto wie ile mała wytrzyma takiej podróży.

Podróż nie zapowiadała się na krótką. Nawet MG miał prawo się pomylić, bo Oak od Oshibany oddalone jest o prawie trzysta kilometrów. Mimo wszystko chłopak wraz z dziewczynką wędrowali przed siebie, aż w końcu zrobiło się ciemno. Za sprawą umiejętności blondyna, nie było jednak aż tak ciemno. Problem pojawił się dopiero w chwili, w której chłopaka zaczęły boleć nogi. Gdzieś na horyzoncie majaczyły jakieś kształty, jakby jakiś budynków, jednak mijali właśnie las. Las, z którego zaczęły dochodzić zwierzęce odgłosy, a już po chwili przed nimi pojawił się jeden z wilków. Ilość powarkiwań mogła wskazywać, że było ich tu zdecydowanie więcej, a dziewczynka. Jedynie zatrzymała się obok Seia...

Nogi powoli zaczynały boleć, a droga jeszcze przed nimi długa. Dłuższa niż się chłopaczynie wydawało. Spodziewał się kilkunastu może maks kilkudziesięciu kilometrów. A nie ponad trzystu, boże drogi jak wielkie może być Fiore? Nic, trzeba będzie później znaleźć jakiś środek transportu. Ale najpierw trzeba było pokonać inną przeszkodę, bo z lasku przez który przechodzili wylazł jakiś wilk. I nie był jedyny jak można było odgadnąć po odgłosach. Ale czy na horyzoncie nie dało się dostrzec zarysu jakichś budynków? Wystarczy tylko tam dojść i jakoś na pewno przetrwają noc. Może wilki mimo wszystko odpuszczą? Jak nie to Sei sprawdzi czy to prawda, że dzikie zwierzęta boją się ognia. Tymczasem póki tamte nie atakowały on sam też tego nie robił. Starał się uważać na tego wilczura co się pojawił i na pozostałe, których nie widział też. Ruszył, a jakby mała się ociągała to chwycił ją za łapkę, coby nie została w tyle.

Powszechnie wiadomo, że Fiore miało wymiary większe, aniżeli 600 na 600 metrów. Śmiało można też założyć, że jedynie te najbliższe miasta posiadały dystans pomiędzy sobą mierzony w dziesiątkach kilometrów. Nie bez powodu ludzie wynaleźli pociągi oraz dorożki, a koło uznawane było dawniej za szczyt technologii. Pomijając oczywiście magię. Równie oczywistym było to, że głodne zwierzę to waleczne zwierze i już po krótkiej czasie wilki nie odpuściły, a z jednego zrobiło się nagle siedem. Z czego dwa skoczyły w jego kierunku od przodu i tyłu, a jeden w stronę dziewczynki od boku, zaś pozostała czwórka krążyła w koło powarkując, jakby czekały, aż ten wykona jakiś unik, coby samemu zaatakować.

Głupie futrzaki chyba uznały Sei'a i jego małą koleżankę za łatą kolację bo nie zrezygnowały. I nie trzeba było czekać długo, aż ruszyły do ataku. Tak jak dało się usłyszeć było ich więcej, na razie pokazała się siódemka, z czego trzy wilki zaatakowały. Tyle, że Sei nie miał zamiaru czekać aż się do nich dostaną i jak tylko ruszyły on też aktywował zaklęcie. Puff i z ziemi wystrzeliły płomienie okrążające jego i małą (Ognisty krąg [D]). To chyba powinno powstrzymać futrzaki, które raczej z ogniem się nie lubią. Ale jak nie wystarczyło to mag ognia nie stał patrząc jak chcą go zjeść żywcem. Najpierw pokrył swoją łapkę ogniem (PWM - Ognista pięść0 i lutnął wystrzeliwując niewielki płomień w czworonoga, który za cel obrał dziewczynkę (chyba że tamten akurat zrezygnował wtedy po prostu sieknął tym któregoś z pozostałych). A i nie omieszkał wyjechać z kopa gdyby tamte jakoś ciężko się na nich uwzięły. Posmakują jego laczka. W końcu trochę walczyć wręcz umiał.

Ognisty krąg powstał i nim chłopak się obejrzał - na placu boju pozostały trzy wilki. Przynajmniej tylko je widział wewnątrz ognistych ścian. Pozostała grupka albo uciekła, albo utknęła na zewnątrz, jednak nie stanowiła większego problemu dla niego. Szybko skupił swoją uwagę na wilku atakującym dziewczynę i posłał tam ognistą pięść, a dzięki oświetleniu jakie zrobił krąg mógł spostrzec, że nim płomienie doleciały do zwierzaka, na jego łbie pojawiły się dość mocne zadrapania, a dziewczyna odskoczyła nieco do tyłu o mały włos nie zderzając się ze ścianą. Niedługo potem zwierzę też padło na ziemię, a chłopakowi pozostały dwa problemy atakujące go. Kiedy to odkopnął jedną z wilczych bestii, druga wgryzła się w jego łydkę, szarpiąc przy tym boleśnie, przez co chyba tylko cudem chłopak jeszcze stał na ziemi. Jakby tego było mało - drugi wilk także szykował się do skoku w jego kierunku, czy też raczej podniósł się już z ziemi i warknął na blondyna.

Niestety futrzaki nie spanikowały na widok ognia uciekając gdzie pieprz rośnie. Albo to co słyszał o dzikich zwierzętach, że boją się ognia było bzdurą, albo trafiły się jakieś dziwne wilki. Albo tak zdesperowane. Cóż, to akurat najmniej istotne w tej chwili, ważniejsze że jeden z nich dziabnął go w nogę i nie puszczał. Tyle dobrego, że przynajmniej futrzaki nie dopadły małej. W dodatku wydawało mu się, że wilk, który obrał sobie dziewczynę za cel sam oberwał zanim jego ognista piącha go dosięgła. A może wcale mu się nie wydawało?
Co ważniejsze trzeba było się zająć pozostałymi, bo jeden wciąż szarpał go za łydkę, a drugi już szybował się do ataku. Sei ponownie pokrył swoją pięść ogniem (PWM: Ognista pięść), aby sieknąć wilka, który puszkował się do ataku. Wystrzelił w jego łeb dokładnie kiedy tamten skoczył do ataku, to powinno być centralne trafienie, które go powstrzyma, a jak nie to poprawi normalnym ciosem drugą łapkę. A potem będzie chciał sieknąć wilka, który uczepił się jego nogi. Sieknąć dokładnie w czaszkę głupiego futrzaka, który tak uparcie się w niego wgryzał. Najlepiej jakby zdążył póki jeszcze pięść była pokryta ogniem, ale nawet bez tego zwierz powinien poczuć cios pięści ubranej w ćwiekową rękawicę. Miał nadzieję, że po tym się od niego odczepi, a jak był jakoś wyjątkowo uparty to walił go po tym łbie raz za razem.