Gąszcz w pobliżu strumyka w północnej części lasu

Zegarek miał trzy ostre wskazówki schowane za szkiełkiem. Teraz żadna z nich się nie poruszała, uparcie pokazywał godzinę kwadrans po dwunastej. Ponadto był srebrny (lub posrebrzany, lub tylko pomalowany czymś co srebro mogło przypominać, ale tego Haru tak po prostu nie oceni), oraz posiadał dosyć długi łańcuszek, na którego końcu znajdował się mechanizm służący do przypięcia zegarka do którejś części ubioru. Był to prosty mechanizm wyposażony w kółeczko z jednej strony i prosty "drucik" z drugiej. Aby zegarek zapiąć należy przełożyć drucik przez kółeczko i voila! Ot taki zwykły stary zegarek kieszonkowy. Ale podpisany.
Podczas oględzin zegarka Haru, zapatrzony w tarczę zegarka i kombinujący jak tu wyciągnąć wskazówki, kompletnie zapomniał o tym zapięciu, które nieopanowane zaczepiło się o rękaw. Tak jakby mało było problemów.
Zaczepiony łańcuszek ograniczał Haru ruchy ręką, więc zirytowany szarpnął nim co doprowadziło do roztargania zarówno materiału jak i do uszkodzenia skóry.

Wystarczyło to jedno zdarzenie, aby wszelkie jestestwo Haru uznało całe zajście za nudne i upierdliwe. Nie dość, że przyszedł do niego nieznajomy jegomość, to zostawił mu jeszcze niedziałające, wadliwe ustrojsto. Nie przejmował się raną. Nawet zbytnio o niej nie myślał, skoro wkrótce miał i tak umrzeć. Chwycił jedynie nieco mocniej zegarek, nie przejmujac się tym że jego dłoń krwawila i ubrudziłaby tandetny podarek. Wszystko po to by ponownie położyć się na ziemi i olać wszystko, chociażby i deszcz, który to mógł zacząć sobie padać. Takie życie lub jego kres.

Nie wiadomo czy było to szczęście, pech, czy może jakaś inna siła wyższa zaingerowała w tę sprawę, jednak w końcu, coś się stało. Co prawda po nieco dłuższej chwili, ale jednak. Haru po raz kolejny, zrezygnowany zamierzał oddać się kolejnej drzemce i czekać na nieuniknione, kiedy to zegarek zawibrował mu w dłoni, słychać było od niego szybkie i ciche tykanie sekundnika, którego to wskazówka zawirowała kilka razy dookoła tarczy, po czym stanęła w miejscu - a przynajmniej tak się wydawało. Lekkie poruszenie zegarkiem sprawiało, że sekundnik przesuwał się to w prawo, to w lewo, zupełnie niczym kompas. Cały czas wskazywał tę samą godzinę - kwadrans po dwunastej, ale tym razem sekundnik poruszał się razem z pozycją zegarka.
Dlaczego tak się stało?
Ano dlatego, że rana, którą sprawił sobie Haru całkiem przypadkiem zaczęła krwawić - nie jakoś mocno, ale wystarczająco, aby krwią pobrudzić zegarek. Właśnie to przebudziło ten bezużyteczny szmelc do życia.

Życie z pewnością nie było sprawiedliwe. Człowiek marzy o chwili spokoju, która przynajmniej ten jeden raz w życiu by mu się należała i co..? Tego spokoju nie dostaje. Mimowolne mamrotanie dobyło się ze strony chłopaka, a wszystko to można było streścić jednym, pięknym słowem - uciążliwe. Upierdliwość tej sytuacji przekraczała wszelką skalę, a działająca wskazówka oznaczała jakieś odgłosy. Nawet mikroskopijne, ale jednak zakłócające spokojne zejście z tego łez padołu. Dlatego też złorzecząc na całego tego nieznajomego, postanowił się podźwignąć i ruszyć za wskazówką. A nuż znajdzie lepsze miejsce na swoją trumnę i grób.

No i jak zegarek go prowadził to poszedł. Najprostszą drogą, bo przed siebie - jednak kompas to fajna sprawa była. A jeszcze kompas prowadzący do celu, gdziekolwiek, kimkolwiek lub czymkolwiek on był, to już w ogóle świetna sprawa. Prosto przed siebie i na skróty. Przez krzaki, przez rzeczki i w ogóle.
A tak na poważnie, to Haru na swojej drodze, póki co nie spotkał żadnych przeszkód, wiec nie musiał wysilać się bardziej niż to było konieczne.

Idziemy tutaj: Link