Dworzec kolejowy

Senchi spodziewała się,że Anulej zechce wykorzystać obecność tuneli na trasie, i byłaby wręcz rozczarowana, gdyby nic nie zrobił. A tak, to chętnie pryłączyła się do zabawy 'tunelowych całusów', i każdy prejazd pod ziemią kończył się nową salwą śmiechów.
Przybycie nowego pasażera przerwało te igraszki, potem para już tylko spokojnie rozmawiała półgłosem nie zwracając większej uwagi na obcego.
Po paru godzinach pojwił się konduktor, na szczęście nowy, a nie ich 'znajomy'. Widocznie ta gadka o zmianie nie była do końca zmyślona. Ale i tak dobrze, że go nie ma.
Sprawdzanie biletów, oczywiście wszystko w największym porządku, bilety nadal były ważne i Senchi z Anulejem szybko mieli za sobą kontrolę. Dzięki przytomnoci chłopaka dowiedzieli się również, że najutrz rano znowu będzie przerwa na śniadanie. Fajnie.
Nieznajomy widocznie też miał papiery w porządku, a na pytanie, czy zamierza zostać w tym przedziale, tylko kiwnął głową twierdząco i wymownym gestem dłoni wskazał, że tutaj było najwięcej wolnych miejsc.
Może niemowa, albo gardło go boli, a może miał inne powody, dla których nie miał ochoty mówić, to już pozostanie nierozstrzygnięte.
Senchi zaś z Anulejem powoli szykowali się do kolacji. Zostało jeszcze parę kromek chleba, dwa kotlety, i konserwa z bułkami. Powinno wystarczyć.

Anulej spoglądał z lekką rozpacza w oczach, tak go los urządził i oto ... taka głupia myśl, toć to tamten chyba pełnoletni ? Uśmiechnął się i gdy konduktor wyszedł, nie za głośno
- Senchi na opanuj się, nie przy ludziach
Po czym sam ją pocałował, taki lekki niewinny całus. Jednak, złapał ją za rączkę, przysunął bliżej. Było czuć ze ktoś im przeszkadza, ludzie to czują w końcu kiedy wbijasz dosłownie na trzeciego do przedziału z zakochaną parką. To aż taka niewidzialna siła cię wypycha, bo głupio nawet na nich patrzeć, tak sobie wyobrażacie siedzieć w takim miejscu? Bo ja nie widze tego, z parami i z kibolami się nie siedzi, tacy najczęściej szukają rodzin z dziećmi czy ogólnego mixu podróżnych. Jednak, co jeżeli naprawdę nie ma miejsc? W tedy trzeba się gnieść, jakoś to znieść, chociaż wszyscy wleliby innego rozwiązania. Może jeszcze ktoś wpadnie? Nekozuma tak po cichu
- A myślałem ze tym razem to ja wyżyje się na tobie, no cóż... a własnie, masz jakąś czarną elegancką kreację? A i wiesz pomyślałem żeby jutro wyjść wcześniej w dużym mieście, pokupować, pójść do hotelu odświeżyć się, by tam na odczytanie nie wpadać na hurra. Pociąg z powodu ułozenia torów nadgania znacząco drogi, jak wyjdziemy jutro na tej dłużej stacji co konduktor wspominał to bryczką byśmy byli w trzy godziny.
Podał jej plecak, by też mogła wybrać co zjedzą na kolacje.

Senchi oczywiście nie przy ludziach, zostało zaznaczone, że było to, zanim inni przybyli to tego przedziału. Potem już siedziała grzecznie, obecność obcej osoby w tak małym pomieszczeniu była jednak nieco krępująca, nawet jeżeli nieznajomy wydawał się ich całkowicie ignorować.
Przez dłuższy czas wszyscy siedzieli w niezręcznej ciszy, w końcu zakochani zaczęli znów rozmawiać po cichu.
-Nie, nie mam, jakoś nie była mi dotychczas potrzebna. A tak nagle i szybko opuściliśmy ten morski hotel, że nie było okazji kupić. Pewnie załatwimy w Shirotsume. Powinny tam być jakieś sklepy z odzieżą na poziomie - zauważyła. Odnośnie nocy uśmiechnęła się tylko uwodzicielsko i szepnęła:
- Myślę, że nadrobimy to przy pierwszej okazji.
W myślach dodała, że może trafią na wygodniejsze waruki, niż tutaj.
Nie wnikając bardziej w temat rozpakowała pozostałe resztki jedzenia, i zajęła się spożywaniem kolacji. Coś jej podpowiadało, że jeżeli okolicznoci nie ulegną zmianie, to pójdą spać wyjątkowo wcześnie...

Posiłek to były już nieco szorstkie bułki, ale się tego nie wyrzuci i jakoś w siebie to wmusili. Co do myśli dziewczyny o szybkim spaniu...miała racje, Anulej już ścielił łóżeczko dla nich. Po czym podszedł do nieznajomego i
- Musimy wyjść, Dama chce się przebrać na noc
Po czym jak jegomość raczył współpracować wraz z nim wyszedł z przedziału dając Senchii czas i przed wszystkim, możliwość swobodnego przebrania się w piżamkę. Odczekał z 15 minut, wiedział że ta potrzebuje max 5. Wrócili więc na swoje miejsca, wczesna pora, Anulej tam zdjął swe buty, spodnie, skarpetki, płaszcz, koszule i ok gotowy do spania, nie no tam jeszcze zmienił koszulkę z czarnej na czarną.
- Zboki mnie podglądujecie no
Faktycznie ten przebrał się tak offem, ze nikt się nie odwrócił ani nic, przy czym nieco tak zabawnie niby się wstydził. Tak to ta przewaga faceta nad kobietą, przebierasz się zawsze w spokoju.
Podszedł do Senchi i grzecznie położył się, poklepał miejsce przed sobą jakby oczekując że ta zaraz połozy się obok niego, w tedy się przytula do jej plecków, przyciąga do siebie i szepcze
- A opowiedz mi, czy marzyłaś kiedyś o własnym domku?
Pewnie troszkę szeptają i pójdą grzecznie spać.

Kolację nie pierwszej świeżości zmogli jakoś, jadanie takich rzeczy to nie pierwszyzna dla osób tułających się na świecie w ciągłych podróżach z wielce ograniczoną kwotą pieniędzy.
Gdy Anulej zwrócił się do nieznajomej osoby, ta odwróciła się w jego kierunku, po czym po chwili wahania skinęła i wyszła razem z chłopakiem. Gdy minął czas oczekiwania, osobnik gestem wskazał, żeby Nekozuma wrócił, i przebrał się jak chce. Sam zakapturzony jegomość wrócił jakieś 10 minut później i zajął wcześniejsze miejsce. Zdawało się, jakby w ogóle nie wychodził, tak identycznie siedział znów w poprzedniej pozycji.  
Podczas nieobecności współlokatorów Senchi szybko przebrała się do snu, potem dała im też możliwość przygotowanie się, gdy poczłapała do umywalki umyć zęby.
Gdy wróciła, wszystko było już gotwe, Anulej pościelił już do snu. Na jego nieme zaproszenie z chęcią zajęła miejsce na legowisku, które nadal było dość wąskie, musieli więc znów mocno przytulić się do siebie. Mimo to żadne z nich nie narzekało.
Leżeli spokojnie i rozmawiali cicho.
- ...Oczywiście. Tak, jak chyba każdy. Takie chodzenie po świecie jest ciekawe i ekscytujące, ale każdy potrzebuje mieć jakiś stały punkt, gdzie może powracać, gdzie jest u siebie i.. no właśnie, dom - rozmyślała Senchi. Ułożyła się wygodniej i snuła dalej swoje wywody:
- Jak na razie powrót dla mnie oznacza dom rodzinny w Minstrel. Ale potem gdzieś pewnie założymy i nasz wspólny dom... - rozmarzyła się nieco, próbując oczami wyobraźni zobaczyć swe nowe lokum dzielone z wówczas już małżonkiem.
- Ciekawe, gdzie byś chciał mieszkać? A masz może inne zdanie? - spytała ciekawie. Kto wie, może Nekozuma znów ją zaskoczy czymś.

Przytulił ją do siebie, w sumie to sprawił by ona spoczywała na jego ciele. takie mocno podciągniecie do góry, poplątanie ciał i można iść spać. Pora moze nie była wybitnie późna, smaki na coś były jednak okoliczności niesprzyjające po za tym
- Musisz się wyspać by rano ładnie wyglądać, stąd proponuje romantyczne spanko we dwoje.
Delikatnie pocałował w szyjkę, jak wampir bo celowo sie na niej zassał. I ciszej
- Będę czuwać
To oczywiste ze Anulej nigdy nie uśnie w przedziale z obca osobą, to jest wykonalne, a męczyć jej nie chce, wiec Senchii pośpi on popilnuje bagaży jak i ich samych. Głupota takie coś obcy w przedziale nocnym, ale co poradzisz? Dodatkowo tamten nic a nic się nie odzywał.
- Co do mieszkania, zawsze chciałem mieszkać z tobą. Mieć wspólny kąt, miejsce do wracania i spania

- No to postanowione. Jak załatwimy sprawy w Shirotsume, poszukamy sobie tego naszego kącika - zdecydowała Senchi wesoło. - Ale nadal nie powiedziałeś, gdzie by ci się podobało.. Ech, świat jest duży, może nam się coś spodoba po drodze - dodała optymistyczie.
Tak sobie rozmawiali cicho, gdy w pewnej chwili padła propozycja zajęcia się spaniem. Na dodatek w stylu romantycznym.
- Propozycja przyjęta - zamruczała z zadowolenia, moszcząc się wygodnie w objęciach narzeczonego. Bijące od niego ciepło, jego miłość i pewność otaczały ją troskliwie obdarzając ją bezgranicznym pocuciem bezpieczeństwa. Gdyby o tym pomyślała, niezmiernie zdziwiłobyją, jak potrafiła w ogóle wcześniej spać bez niego. Obecnie jednak powoli zapadali w sen kołysani rytmicznymi podskokami pędzącego pociągu.
No dobrze, może tylko ona, Anulej bowiem, jak zwykle, czuwał w nocy.
- Powinieneś więcej spać - wymamrotała mu w klatę niewyraźnie. - Już ja cię popilnuję w dzień...
Potem już tylko było słychać miarowy oddech śpiącej osoby.
Nad raniem pociąg dojechał do następnej stacji, gdzie przystanął na dwie minuty. Promienie słońca nie przegnały jeszcze mroku nocy, za oknem nadal panowała jeszcze ciemność. Potem pociąg ruszył dalej ku następnej miejscowości, o której wspomniał konduktor.
Anulej, jeżeli spojrzał w kąt, gdzie siedział nieznajomy, mógł zauważyć, że współpasażer zniknął. Ulotnił się nie wiadomo kiedy, pewnie wysiadł na ostatnim przystanku, ale uczynił to absolutnie niezauważalnie. Poza tym noc przebiegała w miarę cicho i spokojnie, jak tylko jest to możliwe w takim pociągu.

Delikatnie z dużą czułością trzymał ukochaną w ramionach. Serce mocno biło, wyrywało mu się z klatki do niej i jedyne co mógł to przysunąć się bliżej, jak najbliżej, tak by ona mogła spać dosłownie skulona ni nim. Szkoda, że Anulej nie jest większy, Senchii miałaby więcej miejsca.
w nocy spoglądał na nią, takie szczęście. Naprawdę móc spać wtulonym w ukochaną osobę, nie ma większego szczęścia na tym świecie. Jedyna myśl tej nocy to "kocham, kocham, kocham, kocham, kocham, kocham, kocham, kocham, kocham, kocham, kocham, kocham, kocham..."etc. Yamigami jest jego całym światem, Anulej dał jej swoje serduszko na własność. To jej ciepełko, spokój... w sumie on sam nie wie za co tak ją miłuje, po prostu zakochał się. Czy to coś z wyglądu? Jest ona najpiękniejsza, to prawda, te jej włoski, nosek, usta. Jednak Nekozuma chciał z nią być przez całe życie i nawet jakby nosek się zmienił , włoski zsiwiały to i on i tak bedzie ją kochać.
Delikatnie pogładził po jej brzuszku i tak zażarcie przycisnął do siebie, delikatnie mrucząc. Pomasował ją i i... co? Jaki ranek? Czego on tu?! Przecie Anulej się nie nacieszył swoim skarbem, tam ze leżąc ona na jego ramieniu spowodowała to że chłopak nie czuje ręki, to nic. No i zaginął nieznajomy, nieco był straszny, normalni ludzie na pewno tak się nie zachowują jak tamten. Korzystając z okazji, Anulej użył swej magi i zamknął drzwi, przekręcił kluczyk, ha teraz już nikt mu nie przeszkodzi w... coś śpiąco zaczyna się czuć, o to sobie jedną łapkę położy ( trudne do opisanie miejsce, brzuszek jej i wyżej) na drugim ramieniu śpi Senchii i jeszcze trzyma się tej dłoni wtulając. Bądźmy dobrej myśli moze ona nie obudzi się tak do dwunastej najmniej.

Senchi spała smacznie i spokojnie aż do rana. Gdy obidziła się, było już jasno za oknem, przez zasłony prześwitywał blask słonecy kolejnego dnia. Jeżeli wszystko dobrze pójdzie, dziś nareszcie dojadą do celu. Pierwsze spojrzenie oczywiście natychmiast powędrowało na ukochanego. Anulej nareszcie też zasnął. Przez chwilę obserwowała, jak śpi człowiek z którym na stałe zamierzała połączyć swe życie. Podczas snu wydawał się taki spokojny, wręcz beztroski, nie trapiony przez swoje wieczne wątpliwości i obawy. A przy tym było w nim również coś rozczulającego.
Delikatnie musnęła ustami trzymające ją ramię, po czym ostrożnie ułożyła się nieco bardziej z boku, żeby nie przygniatać tak biedaka. Uważała bardzo, żeby nie obudzić chłopaka, teraz był jej czas czuwania, a on niech sobie śpi.
Na myśl o czuwaniu i pilnowaniu rzeczy Senchi odruchowo spojrzała w przeciwległy kąt, gdzie przedtem siedział nieznany zakapturzony osobnik. Teraz jednak już go tam nie było. Ich własne bagaże były natomiast w porządku (o ile zdołała dostrzec), więc nie zaniepokoiło jej to zniknięcie.
Rozmyślając o różnch rzeczach leżała przytulona do śpiącego Anuleja czekając, aż się sam obudzi. Nie chciała zakłócać mu snu.

Ten choćby się obudził to się nie przyzna do tego i będzie udawać, że śpi. Tak, nie chce wyjść z tego ciepłego legowiska. Poprawił łapkę na niej , a gdy ta się odsunęła, to czujnik "mniej ciepła" zadziałał i odruchowo przysunął ją nazad do siebie i mocniej przycisnął. W końcu się zbudził, wytrzymał jeszcze tak pół godziny leżenia i w końcu
- Mizu mizu
Na świecie dziesiąta, przegapili tamtą stację, cóż trudno się mówi, teraz należało wstać ubrać się zjeść śniadanie.
- Jak się spało?
Po jej odpowiedzi
- Wiesz że tak strasznie cię kocham i nie chce mi się wychodzić
Tu pokazyjnie zabujał ramionami trzymając dziewczynę. Po czym słodki całus  i tak policzkiem potarł o jej ramię, potem o jej policzek. W końcu jednak wiedział że bedzie musiał ją wypuścić, ciężko będzie naprawdę tego dokonać. Tyle tulenia, takie szczęście. No ale , ubrać się zjeść i za kilka godzin koniec tej jakże krótkiej podróży.
A więc w końcu wstał, czytaj usiadł  i tak patrzy ze smutkiem
- Tamten poranek był lepszy, teraz jak mam ci dokuczyć skoro masz piżamkę? Hmm
Faktycznie smutne to nowiny, po prostu jak tak można żyć? Na szczęście tu pojawia sie uśmieszek
- No, ale teraz nie muszę wychodzić na przebieranie się co?
Dodatkowo już grzebyk ma w łapce, o ho na coś liczy pewnie.

Poranne mizianie i pytanie o sen.
- Badzo dobrze - uśmiechnęła się, po czym dodała z udaną powagą: - Powinniśmy częściej to robić.  (czyli spać razem) Taki mały niewinny żarcik, tak od rana. Podobie jak Anulejowi, jej też się nie chciało nigdzie iść.
- To nawet dobrze się składa, bo przez jakiś czas jeszcze nie wyjdziemy nigdzie. Wygląda na to, że przespaliśmy poranny postój... - stwierdziła Senchi gmerając się w pościeli z wyraźnym zamiarem wstania. Siadła rozczochrana obok Anuleja i przeciągnęła się, aż jej chrupnęło w stawach.
- Nie wiem, czy był lepszy. Ja osobiście wolę się budzić nie mając gości stojących nad łóżkiem i gapiących się na mnie wytrzeszczonymi gałami - wyraziła swoją opinię w temacie. Ale Anulej szybko się pocieszył odpływając w myślach już ku innym zagadnieniom. Na jego ostatnie pytanie szybko nadeszła odpowiedź:
- Nie, nie musisz - zgodziła się Senchi i szybko przebrała się w strój wyjściowy. Potem rozejrzała się, jakby szukając czegoś. Poszukiwany obiekt odnalazł się w rękach Anuleja.
- A, to ty masz grzebień. Dasz mi go? - spytała wyciągając rękę w jego kierunku. Nie wiedziała jeszcze o nowych ambicjach ukochanego.

Ta minka i
- Jak mogłaś tak szybko się przebrać? Nie dbasz o mnie...okrutniku.
Cała przyjemność poranka została mu skradziona, cóż dobrze że czuł się na troszkę wy tulony, inaczej to by było dopiero. Rozejrzał się jakby czegoś szukał, no i też Senchii to takie dzike jest, strasznie. Ledwo się obudzi, już tu tam...
- Ja chce cię poczesać
Oświadczenie z grzebieniem
- A wiec choć, ja cię ładnie poczesze, zobaczysz nie szarpie. No choć
Tu robi jej miejsce obok i z minką "ciap ciap" nieco dziwną oczekuje na nią, jeszcze tak grzebień trzyma, widać ze bardzo na to liczy, jakaś to musi być to dla niego atrakcja.
- Dorzuce drapanie po pleckach
To super oferta poranna

- No wiesz, aż tak gorąco to tu nie jest, a poza tym, przecież to przedział kolejowy - zdziwiła się Senchi. Miała się przebrać, i zrobiła to. Innych programów chwilowo nie przewidywała. Anulej w odpowiedzi oznajmił chęć wyczesania jej włosów. Przezornie zawładnął grzebieniem, co znacznie ułatwiło mu pertraktacje. Inna sprawa, że Senchi i tak nie miała nic przeciwko temu. Na zaproszenie usiadła we wskazanym miejscu na brzegu legowiska obok ukochanego.
- Nom, gotowa - oznajmiła, ciekawa zamiarów swego narzeczonego.

Dziewczyna dużo nie protestowała, nawet zwinnie raz dwa usiadła nieopodal Anuleja i czekała. Nekozuma grzebień w łapkę i delikatnie, naprawdę nie szarpiąc zaczął rozczesywanie włosów. Jak trzeba przytrzymał ręką, to zmienił kąt, wszystko byle być jak najbardziej delikatnym. Starał się, przy czym nie było mu spieszno, dlatego nieco mu to zajeło, ale w końcu
- Gotowe, rozczesane.
No i w tedy z uśmiechem
- I tak musisz się przebrać jeszcze raz, ale to po śniadaniu i po tym .. no tam nie wiem jak z czarnymi żałobnymi u ciebie kreacjami tymczasem
Podaje jej kromkę
- Smacznego
Podroż mknie, jest już prawie na finiszu, zjedzą, troszkę pogadają i już cel podróży.

Senchi siedziała spokojnie pozwalając Anulejowi dowolnie manipulować swoimi włosami, chłopak zaś czesał ją bardzo ostrożnie i delikatnie, każdyjego ruch był wręcz pieszczotliwy. Ponieważ Senchi miała dość długie włosy, potrwało to trochę, ale czasu mieli aż nadto, nigdzie im się nie spieszyło.
- Dziękuję - odpowiedziała dziewczyna uśmiechem na wieść o pomyślnym wykonaniu czesania, a także przyjmując podany posiłek.
Po zakończeniu zabiegu zasiedli do wielce skromnego śniadania składającego się z resztek wszystkiego, co mieli do jedzenia. Głód skutecznie załatwił resztę, i niebawem pozostały same okruchy, w ilości iście minimalnej.
- Czarnych żałobnych kreacji akurat nie mam pod ręką, będę musiała skombinować coś w mieście, jak wysiądziemy - odpowiedziała żółtooka na pytanie Anuleja przegryzając ostatnim wafelkiem. Potem dodała jeszcze, jakby tłumacząc się:
- Jakoś dotychczas nie była potrzebna...
Zajrzała do swojej portmonetki i podliczyła posiadany majątek. - Nie wiem, jakie tam są ceny, ale powinno wystarczyć.. - mruknęła pod nosem odkładając sakiewkę.
- Jak myślisz, zatrzymamy się na dłużej w Shirotsume, albo pójdziemy gdzieś dalej? - zagadnęła oglądając górskie widoki, które za oknem zajęły miejsce wcześniejszych lasów i pól uprawnych.