Dworzec kolejowy

Ten jednak siedział i dopiero po chwili
- Myślę, że jesteś taka piękna, śliczna, mądra, sexy że ja nieziemsko z tobą kontrastuje. Ciekaw jestem co we mnie takiego widzisz, co ci takiego oferuje, ze mimo wszystko jesteś ze mną. Chce dla ciebie jak najlepiej i tez chce być silniejszy dla ciebie. Kocham cię, mam niewyparzony język i wiesz ze jestem zbyt uczuciowy stąd i porywisty, jednak teraz wybrałem milczenie niż miotanie się jak w bibliotece. Po prostu, dalej mam nadzieje ze zawsze mnie wybierzesz, szkoda ze jeszcze nie nauczyłem się w to wierzyć. Tak to już jest , jak coś jest dla ciebie bezcenne, jak zawsze chcesz o to walczyć, a ja jestem skłonny wszczynać wojny o każde twe spojrzenie, a całus to już epopeje.
Już chyba zaczeło mu przechodzić, bowiem zauważył iż wafelki się nie kończą i znów zaczął jednego chrupać.
- Zostało się pół paczki, i mamy...
Tu pora spojrzeć na zegarek
- O już dziewiętnasta, głodna?
Tak wafelki na wiele się w tym nie zdadzą, jednak mieli prowiant spakowany w hotelu, ciekawe co im wrzucili. Nekozuma zdjął wiec plecak i zaczyna tam szukać.
- Zbliża się noc, znów budzi się we mnie mocniejsze pragnienie, ale pierw... a pytali się ciebie co spakować?

- E tam, jak zwykle przesadzasz. Mógłbyś nabrać nieco lepszego mniemania o sobie, choćby ze względu właśnie na mój wybór. Masz wiele zalet, których niejeden może pozazdrościć. Jesteś szczery i masz wielkie serce. Potrafisz szanować innych, i jak trzeba, to umiesz zaakceptować odpowiedź odmowną. Jesteś zabawny, ale też znasz wagę ważnych rzeczy. I jesteś wierny i odważny, wiem, że zawsze mogę na ciebie liczyć - wyliczała Senchi z przekonaniem. - A z tym wyglądem też nie jest tak źle, jak ci się wydaje. A chyba widziałam cię już dosyć dokładnie - uśmiechnęła się znacząco. W odpowiedzi na dalsze wywody chłopaka powiedziała po prostu.
- Dobrze, że się powstrzymałeś, ten bubek nie był wart nawet zwykłego zamieszania. Chociaż nie przeczę, mnie też ręce zaczynały swędzieć. W każdym razie, jak będę chciała rozpętać wojnę, to liczę na twoją pomoc - roześmiała się miło na ostatnie słowa Anuleja. Dobrze by było jednak, gdyby nabrał choć odrobiny wiary w swojej szczęście.
- Hmm... fajnie by było, gdybyś kiedyś uwierzył. Jeżeli nawet ślub cię nie przekona, to już zupełnie zwątpię w swoje możliwości przekonywania cię - westchnęła zrezygnowana.
Anulej tymczasem zajął się kolacją.
-Nie, nikt się mnie nie pytał - potrząsnęła głową przecząco w odpowiedzi na jego pytanie.

Słowa jej były bardzo pocieszające i przed wszystkim wzmacniające jego poczucie bezpieczeństwa. Chciał by ona czuła się bezpieczna przy nim, dlatego musi być silniejszy niż jest teraz. Dla swojej miłości chce być lepszy. Chwilowo jednak zajął się odnalezieniem jedzonka i rozpakował.

Spoiler:

Do tego więcej różnych na dwa składanych kanapek, było kilka rodzai do wyboru, jednak ich ilość mówiła, to co słowa Anuleja
- Starczy na kolacje, śniadanie... dali zdecydowanie nam za mało prowiantu jak na taką długa drogę. Cóż, zacznij jeść muszę poszukać naszego drogiego kolegę konduktora o coś zapytać.
Wstał, ubrał swój płaszcz, po czym, tak na wychodne
- Nie zamykaj przedziału, tak i nie uciekaj, wiesz wiesz mnie się nie pozbędziesz
Uśmiech wariata
- I zostaw mi ta kromkę ze szczypiorkiem twarogiem, pomidorem sałatą, czyli ta trzecią po lewej, tak , właśnie ta na którą łapczywie zerkasz. Jak się ciesze ze kolejna noc razem, nie masz wyboru... no chyba że zamkniesz przedział swój, uciekniesz, ok ok idę, tylko trudno mi stracić widok taki z oczu... ok ok idę
Wyszedł i nie było go z 10 moze 15 minut, wrócił, płaszcz zawiesił ( o ile było otwarte jak nie to skrobie o wejście i czeka), patrzy czy ta jego upatrzona kromka jeszcze jest. Też patrzy na kotary i pewnie ma dziwne myśli na tą noc, ale kto go tam wie. Usiadł znów naprzeciwko niej, co tez było dziwne ze nie siada obok tylko naprzeciw, trzymając cały czas raczki przy sobie, może to z troski o nieprzeszkadzanie w jedzeniu.

-Mmm.. smakowicie wygląda - ucieszyła się Senchi na widok przygotowanego im prowiantu, i z wielką ochotą poczęstowała się. Ledwo jednak wbiła ząbki w wybraną kanapkę, Anulejowi przypomniało się, że ma jeszcze coś do załatwienia. Na jego słowa żółtooka tylko kiwnęła głową, a przełknąwszy kęs dodała:
- Dobrze, to czekam na ciebie.
Odpowiedź prosta i pełna wymowy. Do tego żadnych pytań, żadnych przestróg, czy innych niepotrzebnych bzdur. Anulej z pewnością wie, co robi. A w każdym razie, ona powinna w to wierzyć. Spokojnie dokończyła pierwszą kanapkę, z resztą jedzenia natomiast postanowiła zaczekać na swojego ukochanego. Przez chwilę obserwowała świat za oknem, ale że mrok nocy już niemal całkowicie zapanował nad światem, niewiele było widać. Zasunęła zasłony i czekała. Błędem byoby przypuszczać, że nie intrygowało jej, gdzie Anulej zniknął tak nagle, więc próbowała zgadywać, ot tak dla zabawy, żeby zająć się czymś.
Drzwi zostawiła otwarte, tak jak Nekozuma prosił, więc mógł wrócić bez przeszkód. Po jakimś czasie rzeczywiście wrócił, ale trudno było ogadnąć, czy jego zamiary zostały zwieńczone sukcesem. Podsunęła mu zaklepaną wcześniej kanapkę:
- Jedz, bo wyschnie - tak żartobliwie. Potem też wzięła drugą, i spytała lekko:
- I jak, udało się?

Ten siedzi, patrzy i
- Zjadłaś moją kanapkę?
Tak, gdzieś zniknęła
- Jak mogłaś, miłość miłością ale zjeść taka pyszną kanapeczkę bez mnie...
Tak tylko ze okruszki na jego spodniach zdradzają kto w 3 sek. zjadł całą kromkę, przez ta chwilę kiedy to spoglądała przez szyby. W końcu jednak zasłoniła ten widok, czyżby już spanie się szykowało? Nie chyba jeszcze nie, może światło ją drażni? Anulej wyjął i termosik, podał jej średnio ciepłej herbaty.
- Jutro zatrzymają się dłużej na jednej stacji. To okazja do uzupełnienia zapasów, skoro hotel dał na prowiant na pół drogi. Byłem się pytać o czas i tak dalej, jednak mam nadzieje że nasz super blondyn nie wpadł na pomysł powiedzenia mi ze mam 40 minut czasu, a to bedzie 20 i licząc że nie przyjdę pojedzie sam z tobą... w sumie ja na jego miejscu bym tak zrobił. W miłości i na wojnie wszystko dozwolone.
Ciekawe uwagi, wiecznie nieufnego człowieka, co więcej jak przedtem mówił o 23 przyjadą do pierwszego większego miasta, wiec troszkę budynków mina, ale potem po 24 cisza i same lasy, pola, bezdroża.
- To jak coś jutro razem ze mną wyskoczysz po prowiant? Czy wolisz pilnować przedziału? Bo jest kilka opcji, pierwsza idziemy razem, ale musimy targać bagaże, czyli idziemy wolniej plus jak wrócimy ktoś może zając nam miejscówkę. Wiesz jacy są ludzie. Opcja druga, to ta ze idę sam, bez bagażu tylko kasa i bilet a ty zostajesz pilnujesz ekwipunku. Tylko że... ty sama w pociągu z tamtym, plus te moje myśli co do jego szczerości. To wolisz teraz czy jutro jak zobaczysz jak się czujesz zadecydujesz?
Anulej na pewno za dużo, myśli, ustala i planuje, taki to już jest on, kwestie jedzenia nawet musi dobrze przemyśleć. Szkoda tylko ze w tym pociągu nie ma baru, cóż.

Na zadane pytanie Senchi gwałtowie odwróciła się ku pytającemu, nie rozumiejąc o co chodzi. Nie ma kanapki.
- Przecież w tej chwili dałam ci ją do ręki, to co znią zrobiłeś? - zdziwiła się, lecz zdradliwe okruszki już wskazały winowajcę.
- Widać, po prostu za szybko jesz - mruknęła. - Masz drugą, resztę odłożymy na śniadanie.
Dostała herbaty oraz wieści o jutrzejszym dniu.
Jeżeli to jest większa stacja, w mieście, to powinien tam być i bufet. Wtedy nie trzeba daleko chodzić, tylko takie miejsca bywają niekiedy droższe - rozważała.
- Myślę, że lepiej, jak oboje wysiądziemy. Tak dużo bagażów nie mamy, a nawet jak coś niespodziewanego się wydarzy, to nie będzie,że pojedzie tylko jedno z nas. A w razie czego możemy załatwiać dwie rzeczy na raz. Nasze miejsce chyba powinno zostać, bo mamy bilet z miejscówką, nie? - a przynajmniej dziewczynie wydawało się że bilety do wagonów sypialnych były zawsze sprzedawane z miejscówkami. Mogła się jednak ne znać na tym, gdyż nigdy nie podróżowała sypialnym.

Podstęp wyszedł na jaw i zjedzenie kanapki, a ten już chciał grać niewiniątko, jednak teraz to nie ma sensu. Pociąg lekko się trzasł, chyba wjechali na rzadko uczęszczane tory, a na pewno nierówne, tylko to tu tu, tu tu, tu tu. Ciekawe jak się zaśnie do takiej kołysanki. W nowych miejscach, nieznanych, źle się sypia bo człowiek zazwyczaj jest czujny.
- Na naszym bilecie pisze tylko "wagon sypialniany", tylko tyle, wiedzą że mają 100 miejsc, 100 mogą sprzedać i mozemy nagle być w sytuacji że ktoś do nas... w sumie to z tego co się dowiedziałem rzadko kiedy mają więcej niż połowę miejsc zajętych, ale wiesz wbije taki jeden i z nim jedź. O właśnie
Tu wstał, po czym zamknął na klucz ich przedział
- No i teraz jesteś znów tylko moja i to na ciasnym łóżeczku, nie masz gdzie uciec i nikt ci nie pomoże, najwyżej na twe krzyki przybędzie konduktor
Straszne to, co on moze sobie wyobrażać, co więcej takie to dziwne miejsce, jednak kto powiedział, że Anulejowi to przeszkadza? A moze wręcz przeciwnie, moze to właśnie to go napędza i mu się podoba w tym wszystkim. Tylko Senchii jako jedyna roztropna osoba moze zniweczyć jego plany, Nekozuma mimo swoich zapędów, ją słuchał.
- W sumie mam kilka pomysłów, jak nie w tamtą grę to mozemy, spać grzecznie, być niegrzeczni lub pograć w karty, w butelkę czy w co tam zechcesz. Bowiem i tak tak szybko nie usnę, nie w nocy

- No to zbyt dokładne toto nie jest - mruknęła żółtooka dowiadując się o informacjach podanych na bilecie. Potem jednak wzruszyła ramionami:
- Będzie co będzie, pozostawiam to szczęściu.
Tymczasem Anulej zamknął drzwi przedziału na klucz. To podsunęło Senchi pewien pomysł.
- O właśnie, możemy zamknąć przedział, to wtedy nikt nam nie zajmie- powiedziała odkrywczo. - Chyba zamknięcie drzwi od środka, stojąc na korytarzu wagonu, nie sprawi ci trudności. A jak wrócimy to otworzysz i już.
Potem dziewczyna miała możliwość wysłuchania Monologu Niecnych Zamiarów. Niemniej ona tylko uśmiechnęła się wesoło:
- Ty to lubisz straszyć, co? A co, stęskniłeś się już za nowym kumplem, że tak go wspominasz? - dodała nieco złośliwie. Potem spojrzała na oferowane legowisko. Istotnie, daleko było temu do luksusów z poprzedniej nocy.
- Twarde, wąskie i trzęsie. Wygodne toto nie będzie - zauważyła krytycznie. Ale co tam, trzeba brać, co jest.
- O, masz karty? - zainteresowała się słysząc, jakie możliwości są do wyboru.- Dobrze, możemy zagrać kilka partyjek - zgodziła się, choć była niemal pewna, jaki rodzaj gry Anulej ma na myśli.

Pomysł, był jej taki, że Anulej zrobił duże oczy. Po czym zaczął myśleć czy ten manewr się uda. Wagon starego typu, zamykany na klucz, jak zostawisz w zamku nikt inny nie otworzy tego z zewnątrz, nawet konduktor zapasowymi.
- Faktycznie jeżeli potrenuje widząc, moze uda mi się trafić kluczem w dziurkę po ciemku
Bez skojarzeń, prośmy, jednak no to jakiś plan był i dzięki czemu mogą mieć dalej ten wagon dla siebie. Tymczasem Senchii wybrała zabawę na noc.
- A wiec odpada zabawa w zadanie typu "całuj mnie" oraz gra w butelkę rozbieranego i wygrywa gra w karty.
Tu z kieszeni wyciąga typową talię kart, nie nową, nie za starą, jakby kupiona rok temu pogranie z 3 razy. Podał je dziewczynie po czym dalej siedząc naprzeciwko niej poprawił kotary, jakby coś mu przeszkadzało moze, albo się upewniając że nikt nic nie zobaczy.
- Ten konduktor to nie mój kolega. A wiec co za grę proponujesz? A i gramy na fanty czy coś?
Typowe, bardzo typowe spojrzenie, po czym niewinna minka, on o niczym złym nie myśli, słowo, naprawdę. Widać było to po nim, w hotelu miał plan by Senchi nie zapomniała tego wydarzenia, naprawić błędy, tu teraz to strach się bać co ten wzrok może oznaczać, jednak cóż...

- Dlaczego po ciemku? Przecież w dzień będziemy wysiadać nie? - zdziwiła się dziewczyna. Natomiast odnośnie wieczornego programu:
- Pocałować cię, to mogę i bez gry - wyszczerzyła ząbki w uśmiechu. Potem zastanowiła się:
- W co warto grać we dwójkę? - logicznie, raczej nie w 'asa wywiadu'. -Co powiesz na makao? Chyba, że masz inne propozycje? - spojrzała wyczekująco. Jednak dodała jeszcze łaskawie:
- Jak chcesz, możemy grać na fanty... - nie chce przecież psuć chłopakowi zabawy, a była pewna, że ta opcja dużo bardziej go interesuje.

Spojrzenie, takie no, miała genialny plan, lecz chyba nie wie o wykonaniu
Musze wyjść i będąc zza drzwiami przekręcić kluczyk, w sumie no faktycznie nie muszę nim manewrować z ziemi, zostawić w zamku i będąc tam przekręcić.
Zdjął buty, dał je pod łózko by się o nie nie potykać, widać ze chciał by było mu już wygodniej. Nie miał pojęcia gdzie teraz są, ot mógł tylko przypuszczać na podstawie planu podróży i czasu. No i usłyszał o pocałunku to od razu uszy do góry, główka wyżej, jak piesek preriowy, ledwo się powstrzymał na kiwanie na tak.
- Myślałem o wojnie w rozbieranego, hmm Makao obiło mi się o uszy nigdy nie grałem. Czekaj nawet mam spis gier z kartami taka kartka była, czyli teoretycznie coś wiem.
Widać ze się przejął, a na słowa że mogą grać w rozbieranego,
- To chyba nieodpowiedni moment by ubrać buty i płaszcz nazad?
Tak z uśmiechem
- Ty tu rządzisz, grasz jak chcesz, ja się dopasuje, bowiem gdyby od mnie to zależało to już bym cię chciał zjeść, ale jak się czeka to smakuje lepiej. Im głodniejszy, im bardziej pragniesz tym dla ciebie lepiej. A wiec ty rozdajesz.
A Anulej czyta to i dziwi
http://pl.wikipedia.org/wiki/Makao_(gra_karciana)

Widząc uradowaną minkę Anuleja (jakże pocieszną) Senchi nie miała wyboru, musiała dać mu tego całusa. A więc dała, nawet dwa.
- Wojna trochę za długa, w makao szybciej się gra - wyjaśniła powody swego wyboru. Spojrzała na kartkę z wyjaśnieniami, którą zachłanny Nekozuma dzierżył w ręce.
- Tak, ja też znam tę wersję - wskazała na tę pierwszą. Czyli w razie potrzeby można ściągać z tego opisu.
Wyglądało na to, że wszystko zostało uzgodnione, i można było ropoczynać bój karciany. Bój, jak bój się! Aby nie było zbyt łatwo,wydłubała jokery odkładając je na bok. Teraz nie będą potrzebne.
Wprawnymi ruchami potasowała talię i dała przeciwnikowi do przełożenia, następnie zgrabnie rozdała po 5 kart. Obejrzała swoje, i bez dalszych komentarzy kiwnęła głową na chłopaka:
- Ty zaczynasz.
Kartą startową jest 5 kier.

Kiwał na zgodę, przełożył i otrzymał karty, spojrzał w nie z bardzo zaciekawiona miną. No to bedzie ciężki bój, musi zacząć od karty nie funkcyjnej, czyli żadna z listy, tu oczywiście podgląda jakie to karty.
- Ta, ciekawe jak to pójdzie i tez na jakich zasadach, znaczy się, no juz sie mieszam. Mogę tym zacząć?
Tu położył 7 Serce. Dosyć zrobił to niepewnie, zdaje się ze nasz Anulej nie za często grywa w cokolwiek. Możliwe też, że może to i podpucha, jednak, gra to gra. Trzeba uważać, co więcej na specjalne życzenie jak wyglądają drzwi od ich cześć pociągu zamieszczam fotkę z PKP

Spoiler:

Niestety ich mają tylko zamek na klucz, a ten akurat we drzwiach. Zaczęło się mierzenie przeciwnika, Anulej aż się uśmiechnął, nigdy by nie przypuszczał ze jego przeciwnikiem bedzie Senchi, no ale na tym polegają wszelkiego rodzaju gry.
- Mam nadzieje ze jakoś się mi to uda, że cię ogram, tak tak
Uśmiech i te jego zamiary, nie kryje się z nimi nic a nic, zapominając zże jest w pociągu.

Po zaprezentowaniu drzwi do przedziału można było być spokojnym, że od strony korytarza wścibskość osób trzecich nie przeszkodzi w grze.
- Tak, możesz - potwierdziła Senchi i rzuciła 8 tego samego koloru, dodając 8 karo i pik (na wierzchu). Pora zmienić kolor.
- Nie myśl, że tak łatwo na to pozwolę - odgrażała się dziewczyna też. Niech nemyśli, że wszystko mu wolno. Gra w karty, a zwłaszcza o stawkę (czyli obecnie fanty), to jest jak wojna. Trzeba być trwardym i bezwzględnym. Zapewne Anulej też się nie będzie powstrzymywał.

A wiec to tak, moze wrzucić ten sam rodzaj i liczbę, ale czy i kolor? w sumie to się tam potem doczyta. Anulej spoglądał na tą zastraszająca rozgrywkę, starcie dwóch osób, które do tego poważnie podchodziły, w końcu stawka była nie byle jaka. Chłopak nie oglądał drzwi tylko widział ze on ma 4 karty na reku, a Senchi położyła aż trzy karty, ma tylko 2, to tragedia.
- Strasznaś
Po czym dobiera kartę, jak ją ujrzał od razu się uśmiechnął, byle wytrwać dalej pewnie taka logika, albo do lepszego rozdania, to kolejna logika działania. Przegrać bitwę to nie to samo co przegrać wojnę.
- Przy okazji , kto cię nauczył w to grać?
Zaciekawienie i kolejne pytania, przedtem jako zwykli partnerzy "losu" dużo nie rozmawiali na tematy prywatne, bardziej skupiali się na zarabianiu, noclegach, misjach.