Biegun Północny

First topic message reminder :

Wielkie tereny, pokryte śniegiem. Gdzieniegdzie widać góry, ale poza tym o żywego ducha naprawdę tutaj trudno. Przynajmniej raz dziennie sypie śnieg, a raz na trzy dni pojawia się istna śnieżyca, którą tylko wytrwali mogą przetrwać bez odmrożeń. Tak...Śnieg, góry w oddali, chłodny wiatr i zaspy po kolana. Tyle tutaj znajdą przechodnie...Co znajdą inni? Wierzący twierdzą, że obszar nazwano Biegunem Północnym tylko, dlatego, iż rzekomo widziano tutaj Świętego Mikołaja!

MG

Samotnik i mag Fairy Tail udali się dzisiaj na 'biegun' by pomóc elfom. Tyle, że...czy one na pewno istnieją czy to tylko ktoś robi sobie żarty z czarodziejów? Wszak czy elfiki latają sobie po świecie by każdy mógł je zobaczyć? Co prawda na świecie żyje wiele dziwnych stworzeń, ale pomocnicy Mikołaja to co innego! No i Mikołaj...Czy nasi dzielni pomagierzy spotkają tak wielką osobistość?
Oboje dotarliście na miejsce mniej więcej w tym samym czasie. Nie znaliście się, więc i przyszliście z innych stron, a przez padający śnieg, zauważyliście siebie dopiero, gdy znajdowaliście się około dziesięciu metrów naprzeciw siebie. Najgorsze jednak było to, że żadne z Was raczej nie wyglądało na zleceniodawcę - choć może sądzicie inaczej? Kto wie...Nie było widać żadnych budynków ani innych ludzi, a śnieg tylko utrudniał widoczność...Notabene jeśli nie macie ciepłych ubrań to na pewno niedługo przemarzniecie.

Jej minka trochę zrzedła, kiedy to Rudolf odsunął się w kąt. Może Chiki miał(a) rację? Może Rudolfikowi przejadły się te słodkości... Siedziała dalej tam, gdzie siedziała, a pozostała dwójka znalazła już sobie zajęcie. Artie ruszał do lasu, Chiki do kuchni. Buuu... Elcia też chciała do kuchni... Co z tego, że pewnie by ją wysadziła... Noale, Artie kazał aby ktoś został z reniferem... A coś w aurze tego pana kazało Elci bezwarunkowo się słuchać jego poleceń. Więc została, sama z Rudolfem w boksie.
- Wiesz... Zawsze marzyłam, aby cie poznać... - zaczęła mamrotać do kopytnego, nie zależnie od tego, czy jej słuchał. - I kiedy w końcu mi się udało, to masz problem... A ja nie wiem jak ci pomóc... Nikt nie wie... A chce! Znaczy... Hm... - Zmieszała się pod koniec, nie widząc już zbytnio sensu w tym, aby kontunuować. Tylko obserwowała renifera i jego poczynania. A po czasie zaczęła cicho śpiewać kolendy, dla umilenia czekania. Jedyne, co mogła zrobić...

MG


- Do kuchni idzie się przez cząstkę fabryki, ale drzwi mogą otworzyć tylko elfy - zaczęła elfka, w stronę Artura - Ale nie martw się! Co chwilę ktoś tędy przechodzi, a wszyscy wiedzą o Waszej obecności!
Odpowiedziała chłopakowi, swym wesolutkim głosem by następnie zniknąć za drzwiczkami wraz z Chikitą. Sam Artie nie zrezygnował z pójścia do lasu, a droga okazała się faktycznie prosta, więc już po kilku minutach znalazł się na jego obrzeżach. Wtedy to też użył swych pwm...Nie była to noc, a raczej późne popołudnie i może słoneczko nie świeciło, ale wciąż jasno było - z tego też powodu Cacciatore było w tym wypadku zbędne i nieprzydatne. Attento polepszyło wzrok, ale i tak nie żadne ślady się nie pokazały - co się dziwić? Śnieg dalej sypał, i pomimo tego, że nie tak gwałtownie to i tak pewnie zasypał nawet ślady trójki magów, gdy ci tutaj trafili. Co zaś się tyczy senso...już na pierwszym drzewie od lewej, Artur wyczuł dwie sowy. Pięć metrów dalej, cztery wiewiórki i sześć wróbelków. Ba, znalazł się i biały lis na pograniczu działa zaklęcia i...na razie tyle. Może trzeba powiększyć obszar?
Tymczasem Chikita postanowiła ratować święta poprzez gotowanie. Z tego też powodu, wraz z Elfką przeszła przez drzwi by po chwili znaleźć się w wielgachnej fabryce! Wszędzie jakieś taśmy produkcyjne i setki - jak nie tysiące - elfików, pracujących przy zabawkach. Mimo to, pomieszczenie było kolorowe i baaardzo ozdobione, przeróżnymi ozdóbkami świątecznymi - nawet taśmy miały na sobie czerwone wstążeczki! Sami pracownicy wyglądali na zajętych, ale i wesołych - co było słychać i po tym, że...no, cicho to tutaj nie było. Głównie słychać było głosy rozmawiających elfów, ale w tle leciały też świąteczne pieśni! Tak czy inaczej, Cziki nie miał wiele czasu na oglądanie bo okazało się, że kuchnia jest tuż obok! Ściślej mówiąc, elfka przeszła kilka metrów w bok, a tam zamiast drzwi, znajdowała się zasłona...zasłona ze świecących łańcuchów na choinkę! A za nią oczom maga, ukazała się równie pięknie i świątecznie, przystrojona kuchnia.
- Cała do Twej dyspozycji! - rzekła radośnie elfka - Mamy tutaj wszystko więc czuj się jak u siebie, a ja wracam do pracy.
Po tym, pospiesznie wyszła - wszak niedługo gwiazdka, więc elfy mają pełne ręce roboty! A osóbka z gh miała caluśką kuchnię dla siebie.
Ela jako jedyna została z reniferem - co prawda nigdzie się nie wybierał i jasno pokazał, że nie ma zamiaru się ruszać, ale cóż...nie wiedzieć czemu Artur tak poradził, a Charlotta go posłuchała. Z tego powodu patrzyła na wciąż tego samego, smutnego reniferka, który i kolędami niespecjalnie się przejął - acz zamknął oczka.


Termin: 29.12 godz. 11:00

Oj czasu raczej miał sporo, a przynajmniej tak mógł sądzić, bo raczej wątpił by działania pozostałej dwójki wiele dały... Ugh... Dlatego też czekał, badając dalej... Skupiając się, aby powiększyć zasięg działania pwm, a i ostrożnie nie przerywając zajęcia, przybliżyć się w kierunku drzewek! Zawsze parę centymetrów, które może zdziałają cuda, nie? Przy okazji potem przyjrzy się roślinności okolicznej, czy też potencjalnym reniferzym przysmakom, bo przecież może zjadł coś trującego i brzuch go boli, prawda? Wiedział raczej co powinny reniferki jeść, acz... Okaże się czy coś takiego znajdzie i czy w ogóle znajdzie jakieś substancje zdatne do spożycia. A jak nie... to się pewnie okaże, acz pewną wersje zdarzeń chłopaczek już miał. Niekoniecznie kończącą się przyjemną kuracją, ale to szczegół...

No no~ nie co dzień ma się okazję zaglądać do fabryki zabawek samego Mikołaja! Jak się można było spodziewać w środku było jeszcze więcej elfów... i wszystkie były zapracowane, doprawdy skąd one biorą aż tyle energii z tych malutkich ciałek? ...Zresztą nieważne, kto by się nad tym zastanawiał, kiedy to los świąt spoczywa w garnkach - których użyć ma Chikita!
- Dziękuję, elfia siostrzyczko
Odparł z uśmiechem młodzian, zaczynając rozgaszczać sie w kuchni. Wpierw oczywiście sprawdza wszystkie szafki - trzeba znać pole bitwy, to podstawa!

MG


Niestety w tych okolicach panowała zima - śnieg, mróz i wszystko co z tym związane, więc niestety, poszukiwania jakichkolwiek przysmaków reniferków, niewiele dały. Drzewa pokryte były śniegiem, i można było tu znaleźć ładną choinkę na święta, ale niestety wyglądało na to, że każdy by tu z głodu umarł. Co się dziwić? Zimno roślinkom jest, więc ich brak.
W każdym razie, dzielny Artie szedł dalej i dalej, co chwilę coś wyczuwając, ale głównie były to inne leśne zwierzątka - sowy, wiewióreczki, liski, trafiły się też myszki oraz różne ptaki...ba, w pewnym momencie widział nawet niedźwiedzia polarnego! Znajdował się jakieś osiem metrów od chłopaka i wyraźnie go zauważył, ale zamiast się nim zainteresować, po prostu poszedł sobie dalej.
Minęło około dwudziestu minut nim Artur wyczuł wręcz całe stado zwierząt, więc i udał się w owym kierunku, by po chwili natrafić na - równie śnieżną - polanę w środku lasku, którą przykrywały korony puchowych drzewek, a tam...stado reniferów! Było ich nawet sporo, a że nie dało się przez to ogarnąć każdego z osobna to na pierwszy rzut oka, ciemnowłosy nie zauważył nic niezwykłego.

A co tam u reszty grupki? Chikita oglądała kuchnię, która była zaopatrzona niemal we wszystko - dało się znaleźć dużo warzyw, owoców, ciast, cukierków, kakao, orzechy wszelkiego rodzaju, bakalie, soki, przyprawy, mięso i wiele wiele więcej! W dodatku każda szefeczka była w innym kolorze, więc pomimo braku podpisów, łatwo było się zorientować, gdzie co było - nawet szafki z naczyniami, garnkami itp. były kolorowe. Poza tym na ścianie przy drzwiach wisiał tuzin zielono-czerwonych fartuszków.

Tymczasem...Elizabeth siedziała wciąż przy Rudolfie, który nie zwracał na nią uwagi.


Termin: 31:12 godz. 11:00

Nic? A może w tym niczym jednak coś, tylko... Dlaczego tego musiało być aż tyle? Na co komu stado reniferów w lesie, a na dodatek... Dlaczego przewidywane zadanie dla Artura miało być aż tak upierdliwe?! - Ugh... - warknął cicho pod nosem, próbując jakoś cicho podejść, przyjrzeć się szczegółowo każdemu reniferowi, aby znaleźć jakieś podobne coś, co by mogło pasować do Rudolfa. Podobne spojrzenie? Nos? Wyraz pyszczka? Cokolwiek byle tylko się udało! Nawet spróbuje z którymś z reniferów pogadać za pomocą pwm Discorso porozmawiać, acz jakby nie chcieli... Wtedy pewnie spróbuje takiego oswoić przy użyciu Adversatore, aby to nabrało chęci do rozmowy i najpewniej byłoby to jakieś mniejsze, czy słabsze stworzenie! Bo w końcu przeważnie u takich łatwiej zdobyć informacje, nie? Więc pierwszym jego celem będą zapewne kobiety i dzieci, tak! A potem się okaże...

No i co miała zrobić, skoro była całkiem bezużyteczna? Rudolf jej nie lubił, a pan Artie kazał jej czuwać. Tak też postanowiła obserwować reniferka, a w razie potrzeby, miała mu jakoś pomóc. I nawet kolędy mu się nie spodobały! Co mogła począć? Nic! Tylko przerzuciła się na inną melodię, mniej świąteczną. Może Rudolf faktycznie zmęczył się świętami, a ona mu tylko o tym przypominała? W każdym razie, nie miała nic do roboty i czekała aż reszta wróci z jakimiś wieściami.

No no, jak sporo zapasów.... ciekawe tylko czy w tej jednej kuchni gotują dla tych wszystkich skrzatów? Nie, to raczej niemożliwe. A a czy Pani Mikołajowa tu dla mężusia gotuje? Fajnie by było i ją spotkać! Wpierw trzeba by pomyśleć co przygotować... Konie lubią marchew a te Reniferki to trochę takie konie no nie? Nie. - Ale może też nasz Rudolf w niej zasmakuje! Dlatego też Chiki pomyślał by zrobić marchewkowy tort - skoro żywią się wypiekami, to torcik nie powinien im zaszkodzić! Dlatego też teraz już mając w główce zakodowane co gdzie jest, wyciąga na stół wszystko co potrzebne. Marchew, ananas, orzech włoski, płatki migdałowe, mąkę przenną, cukier waniliowy, przyprawę piernikową, cynamon, sodę oczyszczoną, proszek do pieczenia, jajka, brązowy cukier i olej roślinny! Sporo tego, a co! Po przygotowaniu składników brunecik idzie założyć jeszcze fartuszek, nie warto się przecież pobrudzić.

MG


Leśny Mikołaj
Artie postanowił porozmawiać z reniferkami...postanowił, ale o co miał takiego pytać to już nie uściślił, cóż...Skierował się na rozmowy z małymi reniferkami oraz reniferami płci żeńskiej, a te pomimo tego, że w pierwszej chwili - każdy z osobna - były wystraszone człowiekiem, nie uciekały...No może poza jednym maluśkim stworzonkiem, który schował się za swą mamą. Nie mniej, zdawały się przyjaźnie nastawione, i oczywiście każdy znał Rudolfa oraz zaprzęg Świętego Mikołaja - dla innych reniferów, byli jak gwiazdy filmowe! Tym bardziej, iż Artur dowiedział się, że od dłuższego czasu Rudolf przychodził w to miejsce by pobyć z Melody. Mama renifer wskazała pyszczkiem w kierunku jednego z dalszych drzewek, gdzie poza stadem, obok owej 'roślinki' siedział kolejny renifer płci żeńskiej. Nie specjalnie różnił się od innych acz gładka, jasno brązowa sierść zdawała się lśnić jakby była dopiero co po myciu najdroższym szamponem. Poza tym na grzbiecie miała cztery, białe kropeczki, a na szyi czerwoną-zieloną wstążkę...Nadmieńmy, iż inne reniferki nie miały żadnych ozdób.

Stajenna Śnieżynka
Niestety Rudolf nie zareagował nawet na zmianę repertuaru. Aczkolwiek inne renifery zdawały się zainteresowane tym co się dzieje. Ba, dwa 'rumaki' wyszły ze swych boksów i stanęły przed 'pokoikiem' Rudolfa, gdzie zaczęły przyglądać się dziewczynie...zdziwionym wzrokiem - a przynajmniej takie można było odnieść wrażenie. Po chwili między nich, wcisnął się trzeci parzystokopytny, z kartką w pyszczku, którą to podał Elci. A tam co? Słowa jednej z pieśni świątecznych! Tak - na samej górze był tytuł 'Santa Claus is coming to town' a pod spodem caluśki tekst. Nim się dziewczyna spostrzegła, boks otoczyła reszta zaciekawionych reniferków, wpatrujących się w Charlottę.

Kuchenny Elfik
Tymczasem Chiyoko już wiedział co zrobi - marchewkowy tort! Zastanawiające czy zwierzęta lubią coś takiego...Z drugiej strony tutejsze renifery jadły pierniki, więc chcąc nie chcąc, żywiły się zupełnie inaczej niż normalne zwierzaczki.
Tak czy siak, Chikita znalazł co trzeba, a swe przygotowania zakończył ubraniem fartuszka. Nie pozostało więc nic innego jak zacząć kucharzyć, prawda? Wszystkie narzędzia, piekarnik itp. oczywiście były na miejscu - wystarczyło wziąć się do pracy~ W dodatku co kilka minutek do kuchni zaglądał jakiś zaciekawiony elf - zawsze inny - ale po chwili znikał...najwyraźniej nie chcąc przeszkadzać.


Termin 03.01 godz 11:00

Rozmowy, a może i nawet takie w tok, bo Arturek miał najwyraźniej sporo widzów, a i sporo łepetyn, które mogły jednak mimo wszystko dzierżyć jakieś istotniejsze informacje, które jednak by obchodziły Artka! Ile tak trwało? Ile musiał na nie czekać? Pewnie trochę, albo i ciut mniej, jednak ostatecznie skierował się w stronę... Melody? Przynajmniej tak chyba ją nazywano, czy coś! Co miał zamiar zrobić? Niby proste pytanie, jednak wraz z wyglądem - zapewne - reniferki, powstało kilka nowych, niewyjaśnionych do końca kwestii, bo... - Znasz Rudolfa? Skąd masz tę wstążkę? Stało się coś ostatnio? Jak się poznaliście? - oczywiście wszystkie pytania zadaje powoli, wspomagając się swoimi pwmkami Discorso i Adversatore, coby się Melody nie wystraszyła go, czy coś! Poza tym po każdym pytaniu właściwie czeka na jej odpowiedź, a zarazem ostatnie pytanie pada tylko, jeśli na pierwsze uzyskał odpowiedź twierdzącą. Jakby nie udzielała odpowiedzi, spyta pobliskiego renifera, co jej się stało, bo raczej stadko wiedzieć będzie, nie? Poza tym... Miał dziwne przeczucie, że może chodzić o kolejną telenowele rodem sprzedawcy bananów i "jej" płomiennego związku z hodowcą gadów. Ta...

No i nic, Rudolf dalej smutał. Smutał Rudolf to smutła też Elcia. Co dziwniejsze, zainteresowały się nią inne renifery? Pogłaskała jednego z nich po szyi, poklepała i lekko się uśmiechnęła. Milusie zwierzaki~. Wtem zauważyła, że jeden z nich trzyma coś w pyszczku? Przyjęła do łapek kartkę i przeczytała. Co to znaczyło? Czyżby ta piosenka była jakaś specjalna? Albo renifery po prostu chciały posłuchać tej... Zarumieniła się, bo ciężko tak śpiewać na zawołanie i to do - choć reniferowej - publiczności! Powolutku przeszła do tej części boksu, gdzie mogła widzieć zarówno przybyłe renifery jak i Rudolfika. Spojrzała na kartkę, głęboki wdech...

- You'd better watch out, you'd better not cry
You'd better not pout,I'm telling you why
Santa Claus is coming to town,
He's making a list and checking it twice,
He's gonna find out who's naughty and nice
Santa Claus is coming to town~...

Na początku cichutko i nieśmiało śpiewała, powoli się rozkręcała, śpiewając coraz gorzej. Co więcej, do kolejnych zwrotek zaczęła lekko się kiwać pod melodię, a całą piosenkę zakończyła obrotem z wyrzuceniem rąk ku górze. W końcu, piosenka łatwo wprawiała w dobry nastrój~!

MG


Leśny Mikołaj
Artie zbliżył się do Melody, zadając swe pytania od razu - choć niespiesznie. Reniferki jednak nie są takie małe, więc jego pwm dotyczące oswajania zwierzątek miało problemik. Widać to było po tym jak reniferka momentalnie się podniosła i wręcz odskoczyła, robiąc następnie parę kroków w tył...dopiero wtedy się zatrzymała...kryjąc za drzewkiem, zza którego wychyliła pyszczek dopiero kilka sekund później. Dotarło do niej bowiem pewne imię...
-Rudolf? - powtórzyła pytająco, ale zza drzewka nie wyszła - ...Znam...Ale...czego od niego chcesz? Kim jesteś?
Wciąż zdawała się wystraszona, nowym 'znajomym', który wolał pytać niż się przedstawiać. Cóż...pewnie mało kto przedstawia się zwierzaczkom, ale skoro Artur rozmawia ze zwierzaczkami to...nic dziwnego, że bidna Melody, przyglądała mu się niepewnym wzrokiem.

Stajenna Śnieżynka
Tymczasem w stajni był koncert jednoosobowy. Elcia posłuchała reniferków i zaczęła śpiewać. Zwierzaczki natomiast również zaczęły kiwać główkami w rytm, a niektóre nawet 'wygrywały' rytm kopytkami! O dziwo, Rudolf - dosłownie na dwie sekundy - zwrócił wzrok w stronę Charlotty i swoich kolegów, ale po chwili znowu spojrzał w inną stronę. Aczkolwiek fakt, że w ogóle się zainteresował był już czymś, prawda?
W każdym razie, gdy Ela skończyła, renifery zaczęły bić brawa! Ekhm...uderzać kopytkami o podłożę co pewnie miało znaczyć to samo - bardzo im się podobało! Jeden z nich cofnął się, i wrócił po kilku sekundach z koszyczkiem pierników w pyszczku. Owy koszyczek podał wprost do rączek Charlotki - czyżby podziękowania? W dodatku zwierzaczki nie rozeszły się, a dalej wpatrywały w dziewczynę.

Kuchenny Elfik
W kuchni dalej cisza. Czyżby Chikita zastanawiał się jak zrobić torcik? Jak było wspomniane, znajdowało się tutaj wszystko, więc była też cała szafa z książkami kucharskimi~


Termin 05.01 godz. 11:00

Czemu wszystko nie mogło iść gładko, jak po maśle? Czemu cały czas Artek musiał użerać się z kolejnymi trudnościami, a raczej może kłopotliwymi osóbkami... nie. W tym przypadku takie było w mniemaniu ciemnowłosego zwierzątko, a dokładniej niejaka Melody. Na cholerę jej imię członka Grimoire? Dlatego też postanowił raczej zadziałać inaczej, a dokładniej: - Kimś mało istotnym... Po prostu mam pomóc mu i tyle. Wykonuję swoją pracę. - może i rzucone ciut od niechcenia w dalszej debacie ze zwierzaczkiem, korzystając z tego samego pwm, ale jednak lepsze jakieś wyjaśnienie niż żadne. Taka durna prawda, a raczej nawet gów... Nieważne. - Wiesz, co mogło mu się stać, że się załamał? - dodał potem, jakby z nutką irytacji w głosie, bo żeby teoretycznie się powtarzać. Aż chłopaczek westchnął, spoglądając na reniferowatą. Prawie, jakby poprzednie kwestie rzucił do kija, czy drzewa, ale... - Jeśli chcesz, możesz ze mną pójść do niego... Ile pociągnie w takim stanie... Kto wie... Każda pomoc się przyda... - prychnięcie, jakby powątpiewał w potencjalną możliwość wsparcia, czy informacji od Melody. Pewnie tak właśnie było, ale cóż... Taki już był Artuś i raczej ot tak się nie zmieni, nawet, a może i zwłaszcza w święta. Po co niby?

Chiki się na chwilę zatrzymał, przerywając wszystko by przejrzeć wspomnienia matki i babci by mieć pewność, że niczego nie pomyli! Kiedy tak z piętnaście razy przypomniał sobie przepis ruszył do boju z uśmiechem na twarzy. Wsypał do garnka cukier, wlał mleko kokosowe oraz likier po czym postawił na średnim ogniu, podchodząc co chwilę by wszystko przemieszać przerzucił się na kolejną czynność. wrzucając do miski kremowy serek Philadelphia(375g) oraz 250 gramów serka mascarpone. By potem stopniowo, po łyżeczce dodawać do miski syropu kokosowego który powinien być już gotowy. Nie można zapomnieć o delikatnym mieszaniu! Następnie miska wędruje do lodówki i tak oto mamy już gotową masę, pora brać się za ciasto!

Co prawda Elcioszarlotka nie była jakimś wykwalifikowanym muzykiem, ale śpiewać potrafiła - co więcej, lubiła, więc często nuciła sobie pod nosem, chociaż. Występy przy innych... z całą pewnością były zawstydzające i stresujące, jednak "aplauz" jaki dostała od czworonogów momentalnie rozgrzał jej serduszko. Podobało się? Podobało się~! To zdecydowanie największa nagroda, jaką mogła dostać. Co więcej! Zainteresowała tym Rudolfika! No, nie całkiem, ale chyba uczyniła największy postęp... Oby Artie i Chiki przyszli z czymś, co wywoła dobre samopoczucie renifera już na zawsze~!
Kiedy dostała w łapki koszyczek pierników na początku zamrugała skonfundowana, po czym uśmiechnęła się i dygnęła w wyrazie podziękowania. Co za kochane reniferki~! Noale... Tyle pierniczków... Dla niej? Wyjęła jednego i poczęstowała jednego z zwierzaczków. Zdecydowanie wolała się dzielić! Wszystkimi pierniczkami, po kolei, z każdym reniferem. A gdy został jej jeden, ostatni wypiek, mruknęła ciche "wybaczcie" do pozostałych (lub też nie) futrzaków i poszła do Rudolfa.
- Na pewno nie? - Zapytała jeszcze raz zwierzaczka, z ciepłym uśmiechem na ustach. Tym razem tylko lekko wyciągnęła pierniczek przed siebie, nie będąc tak nachalną jak ostatnio.
Istnieje jeszcze szansa, że żaden z reniferów nie zechce pierniczków... Wtedy po ponownej próbie dokarmienia Rudolfika odstawi koszyczek na bok.