Schlucht

First topic message reminder :

MG

Jeśli ktoś by powiedział, że jest to jakieś duże, konkretniejsze miasto to byłby całkiem dalece od prawdy. Schlucht to wioska. Całkiem duża wioska i pewnie faktycznie ewoluowałaby jakiś miastopodobny twór, gdyby nie brak funduszy na rozbudowę. Te bowiem jeśli są, to w dużej mierze idą w armie. Teraz jednak pojawiła się okazja, jedna z nielicznych z resztą, gdzie Schlucht mogło się dorobić... Czegoś. Ciężko było mówić o jakimś konkretniejszym dofinansowaniu ku uciesze obywateli, ale dostało ładny mur (chociaż niezbyt wysoki i w większości z drewna Jodły Białej), Wilcze Doły gdzieś w dalszy, od strony Hochburg i całkiem spory batalion wojsk. Ci ostatni nie wzbudzili zbytniego entuzjazmu w mieszkańcach. Taka ilość wojów oznaczała, że niedługo może się tu pojawić armia Pergrande. A to znowu co innego - nie wiadomo, w jakim stanie zastaną później Schlucht. No bo tak, musieli się ewakuować...

Pergrandczyków było jak Chińczyków. Za dużo. O wiele więcej niż Isenberczyków i chociaż w pewnym i tylko w pewnym sensie wybronili Hochburg, nie mogli przy takim nawale sił wroga utrzymać pozycji. Twierdza była zniszczona, ludzi co raz mniej a doprowadzenie zapasów ludzi i żywności do Północnej Ściany mimo wszystko było problematyczne. Co prawda śniegi zdążyły stopnieć w sierpniowym słońcu do pewnego stopnia, ale ciężko było powiedzieć, czy było to jakiekolwiek ułatwienie. Z jednej strony mniej zasp. Z drugiej - więcej przedzierania się przez błoto i zalane tereny. Wyjątkowo upierdliwa ta przedjesień. Widząc potrzebę ruszenia wojsk bardziej wgłąb kraju, wydano rozkaz umocnienia Schlucht zanim jeszcze armia Hochburg zdążyła się zebrać i ruszyć w drogę. W kilka pierwszych dni wioska opustoszała, zostawiając tylko wojskowych inżynierów, budowniczych i korpus wojska. W kolejne dni sukcesywnie stawiano mur wysoki na 15 metrów, kiedy inna ekipa jakieś 250 metrów od muru wzięła się za wykopywanie Wilczych Dołów zaczynając od środka małego skupiska drzew na północnym wschodnie. Szerokie na 10 metrów w odstępie co 5m misternie chowając je pod błotem i innymi bogactwami tamtejszej ściółki.

Nim skończono prace - pozostałe siły Hochburg pojawiły się na horyzoncie. Przeprowadzeni przez najeżone pułapkami pole przed wioską przetransportowali się bliżej centrum, gdzie już czekał na nich przygotowany przez wcześniejszy korpus namiot dowództwa. Z rozlokowaniem żołnierzy nie było większych problemów - domy mieszkańców wykorzystano jako baraki dla żołnierzy dając im na czas pobytu dach nad głową i kawałek podłogi do spania. Fakt, że Północna Ściana przepadła samo przez siebie mówiło, jak poważna była sytuacja. Twierdza, która miała przetrzymać wszystko została tak łatwo zniszczona, a teraz pozostały im tylko naprędce zbudowane umocnienia. Isen nie mogło sobie pozwolić na więcej strat. Z różnych zakątków kraju nadciągnęli więc najlepsi w swoim fachu.

Keiko, Liang i Evan - trójka magów z Fiore, która po dość upierdliwej podróży przez Bosco i Stelle (przez którą podróż była łatwiejsza niż przedzieranie się przez góry Isen) oraz przez znaczną część Isenbergu w końcu znalazła się niedaleko Schlucht. Chociaż było to państwo raczej solidnie zasypane śniegiem przez większą część roku, to przywitały ich błoto i jeszcze więcej błota. Od miejsca docelowego dzieliła ich tylko rzeka. I most na rzece pilnowany przez 4 żołnierzy. Po jego środku zaś stała zaś nieco starsza kobieta koło 40, dobrze się jednak trzymająca jak na ten wiek. Średniego wzrostu, o wściekle różowych włosach zaplecionych w warkocz Ubrana była w ciemnoszary płaszcz, tego samego koloru spodnie. Jako że była rozpięta, można było dostrzec u niej szarozielony golf. Spojrzała na was po czym odkaszlnęła. - Magowie z Fiore, o ile się nie mylę? - zapytała, chociaż słychać było w jej głosie twardy, isenberdzki akcent. Mówienie we wspólnej mowie definitywnie było dla niej upierdliwe. - Jestem Carla Blau. Przedstawcie się. - właściwie rozkazała jak poprosiła, bo z proszeniem to definitywnie miało tyle wspólnego co ryba z rowerem.

MG

O tym że wrogowie idą, poinformowano ich wystarczająco wcześnie by wszyscy wstali. Choć na razie jeszcze wroga widać nie było. I w małym obozowisku w którym rezydował Evan, dało się zobaczyć poruszenie. Humory nie były zbyt dobre, nie ma się co dziwić. Zaraz miała się rozegrać bitwa, a oni wszyscy mogli stracić życia. Czas mijał i mijał, każdy siedział jak na szpilkach, w końcu nadeszła wieść. Armia Pergrande zatrzymała się jakiś kilometr od Schlucht i czekała na ruch ze strony Isenbergu. Widocznie nie chcieli w trakcie walki zniszczyć samej wioski. Magowie musieli przygotować się więc do walki, bo ta zaraz miała nadejść

Liang: Maska lecząca
Keiko: Maska lecząca
Bjorn: 200 run Othilia, 200 run Uruz, 230 run Hagalaz

Umiarkowanie zadowolona z tego jak poszło wczorajsze zadanie, Hikari obudziła się tego dnia spodziewając się tego, że coś się zmieni w istniejącym impasie sił, którego doświadczała w tym miejscu, na arenie istniejących tu działań. Jeśli już więc, to informacja na temat zbliżających się wojsk nie tyle zaskoczyła dziewczynkę, co rozbawiła. Przeciwnicy byli jak rozdrażniony lew - raz się ich tknęło patykiem, a ci już rzucali się drugiej osobie do gardła. Inna sprawa, że ten akurat lew wydawał się przejść przynajmniej podstawowy poziom tresury i dlatego nie było go jeszcze na miejscu, a ona nie obudziła się wśród płomieni i zgliszczy.

Tak czy siak Hikari była zawsze przygotowana do działania, niezależnie od pory dnia, godziny czy danej sytuacji. Jedyną rzeczą, którą w tym momencie potrzebowała zrobić to dostać się do partnera z wczorajszej myśli i nie chodziło jej wcale o Lianga, a o olbrzyma, który im wczoraj towarzyszył. Nie zostały im, przynajmniej jeszcze w tym momencie, przydzielone żadne obowiązki, a wczorajszy sukces barwił relację z nim całkiem pozytywnie, więc Hikari niemal zadowolona byłaby w jego towarzystwie. Dlatego jako swoje przygotowania postanowiła go odszukać i wraz z nim przygotować się do nadchodzącej potyczki.

MG

Panience Hikari odnalezienie olbrzyma za dużo czasu nie zajęło. Znajdował się on przy głównej bramie.-Dobrze się spało?-Zapytał Hikari, samemu wyglądając jak by zbyt wiele nie spał. Na ramionach miał swoją strzelbę i stał obok swojego wierzchowca. Dziwna krzyżówka mamuta ze słoniem, przywitała Hikari trąbieniem. Ale takim sneaky żeby wróg nie usłyszał.-Jak myślisz, co będzie dalej?-Zapytał Keiko, samemu rozmyślając o tym, co postanowi dowództwo. Od niech bowiem zależały dalsze losy walki a JESZCZE nikt nie wykonał pierwszego kroku.

Liang: Maska lecząca
Keiko: Maska lecząca
Bjorn: 200 run Othilia, 200 run Uruz, 230 run Hagalaz

Wkrótce miała zacząć się bitwa. Radnego obudzili, a ten wobec tego wszystkiego zdecydował się czekać. Schlucht było obsadzone runami, dlatego sam radny musiał być gotowy. Gdyby dostrzegł wrogi atak w postaci czegoś, co było raczej czystą magiczną właściwością, bez cech materialnych, skorzystałby ze wszystkich przygotowanych zawczasu run Hagalaz, coby wzmacniając swoje zdolności Ogromem (PWM), aktywować wówczas Barierę Runiczną (A), otaczając jak największy obszar barierą, mającą za zadanie powstrzymać wrogi, magiczny atak. Inaczej zaś miałaby się sytuacja, gdyby atak był czysto fizyczny. Wówczas musiałby użyć Kojącej Opoki (A) do wytworzenia odpowiedniej bariery, choć prawdę powiedziawszy ją wolał użyć w późniejszym etapie. Np. do ochronienia rannych i rozpoczęcia procesu ich leczenia. Ze swojego woreczka wyjął również runę Ansuz i delikatnie ją ścisnął używając Wiedza (D). Cel był prosty, gdy się wszystko zacznie, będzie potrzebował jako stary archeolog, trochę historyk i lingwista całej wiedzy jakiej posiada. Kojarzenia. Po prostu zwiększenia własnych zasobów mózgowych, tak by łatwiej pokojarzył fakty. Może Pergrande stosuje jakieś klasyczne taktyki i formacje? Kto wie, grunt, żeby być gotowym do działania.

- Dziękuję, na ile było to możliwe to tak. - odpowiedziała olbrzymowi Hikari, jednocześnie z zadowoleniem notując, że zachował on pewne wymagane poziomy kurtuazji nawet podczas tak napiętej sytuacji jak moment przed wybuchem faktycznej bitwy. Bo wszystkie przesłanki sugerowały, że zaraz zaczną dziać się rzeczy, których inaczej nazwać nie będzie się dało. Mało tego, starał się on zabawić ją rozmową, a i uwadze policjantki nie uszedł fakt wyglądu mężczyzny. A dobrze nie wyglądał, niestety. Keiko wiedziała, kiedy zwyczajnie warto było być dla kogoś choć odrobinkę bardziej wyrozumiałą, a w zasadzie on na odcisk nigdy jej nie nadepnął. A skoro tak... - Wiesz, myślę... Myślę, że będzie dobrze. Ci wyżej coś wymyślą, a nasza w tym głowa jest by to co oni schrzanią przy planowaniu naprawić. Damy radę. Ostatnim razem daliśmy, nie? Mimo obecności tamtego patałacha. - Keiko uśmiechnęła się dziwnym uśmiechem, w którym jednocześnie widać było złośliwość (dla patałacha) i współczucie (dla olbrzyma).

- Nie wiem gdzie będziemy na polu walki, ale jeśli to będzie możliwe, zadbam o twoje plecy. - rzuciła jeszcze Hikari, przyglądając się w międzyczasie wierzchowcowi swojego rozmówcy. I czekała. Na razie nie miała żadnych konkretnych rozkazów.

No i w końcu się stało. W powietrzu czuć było napiętą atmosferę. Wojska Pergrande praktycznie już zaczęły wypierać presję na Shlucht. Nie zostało wiele czasu na przygotowania. Zaraz po ubraniu się i naostrzeniu Guan Dao, udałem się pod bramy miasta, chcąc być w pobliżu, kiedy tylko będę potrzebny. Z każdym krokiem coraz mocniej ściskałem swoją broń. Wczorajsza niewielka akcja była niczym w porównaniu do otwartej walki w której brać udział miała ogromna ilość żołnierzy. Ja jednak nie zamierzałem pozostawać bezczynny i wspomóc oddziały Isenbergu swoją siłą i swoimi mocami tak długo, na ile starczy mi sił.
Pod bramą, jeśli spotkałbym Keiko i jej kolegę, przywiałbym się machnięciem dłoni i stanął obok, czekając na jakikolwiek ruch dowódców... albo przeciwników.

Spałem jak kamień. Nic mi się nie śniło, mój umysł pogrążył się w nieprzeniknionej ciemności. Raz tylko przez sen słyszałem, jak ktoś mnie woła,obudziłem sie i rozejrzałem po obozie, gdzieś w oddali dostrzegłem Wilka, który wydawał się ze mnie śmiać... Szybko jednak zasnąłem znowu i gdy wstałem rano, nie byłem pewien, czy rzeczywiście coś takiego się zdarzyło, czy po prostu mi się to przyśniło. W każdym razie w obozie panowało poruszenie - to wojska Pergrande wykonały pierwszy ruch. A więc wojna... Była coraz bliżej. Jeszcze kilkanaście minut i się zacznie. Nagle zacząłem ciężej przełykać ślinę i zrobiło mi się niedobrze. W dodatku przeszedł mnie dreszcz... Spojrzałem na swoje dłonie. Drgały. Złapałem za kij i ruszyłem w kierunku dowództwa. Czy ja się bałem? Tak. Oczywiście, że się bałem. Mogłem w każdej chwili umrzeć. Nawet w tej chwili, gdzieś w krzakach mogli czyhać zwiadowcy Pergrande i nas zaatakować. Strzała w głowę i nie zdążyłbym nawet przekląć. W każdym razie... musiałem dowiedzieć się, jakie są rozkazy. Co mieli robić? Obóz był w bardzo dogodnym miejscu...

Jej pierwsza pochwała na wojnie wydawała sie dużym wydarzeniem, do tego ten kubek kakao! Teraz żołnierze Isenbergu mogą spać spokojnie, bo kakao starczy im na długo. Wszystko policzone, przesortowane, została teraz tylko jedna rzecz - rozdanie posiłków. Oczywiście, uśmiech na twarzy przy wydawaniu Amesia miała, morale trzeba było wzmacniać i kto nie wiedziałby o tym lepiej jak czarodziejka ogniska domowego? Po wykonaniu wszystkich zadań Carver usiadłaby w jakimś spokojnym miejscu. Nie miała za wymagającej pracy, nawet polubiła swoją przełożoną.
Gdy tylko dowiedziała się o zbliżającym się wrogu, zdenerwowała się. W jej liczącym świecie nie było żadnych zwiastunów walki, która miała zaraz nadejść. Pewnie dlatego jak tylko o tym usłyszała pobiegła do swojej przełożonej i czekała na wytyczne. W końcu nie chciała zawadzać, a pomagać.

MG

Wojska Pergrande jednak nie zaatakowały a grzecznie wycofały się z terenów należących do Isenbergu. Co było tego powodem? Ciężko powiedzieć. Może kwestia zapasów, a może problemów w samym Pergrande, w każdym razie do walki nie doszło więc magowie mogli odsapnąć z ulgą. Przydać się przydali, a jednocześnie nie specjalnie ryzykowali życiem, mogli więc dumni z siebie udać się z powrotem do Fiore i wydać ciężko zarobione w Pergrande pieniądze.

Keiko: + 75.000 klejnotów, + 80 PD
Bjorn: + 75.000 klejnotów, + 68 PD
Liang: + 75.000 klejnotów, + 64 PD
Ame: + 75.000 klejnotów, + 56 PD
Evan: + 75.000 klejnotów, + 40 PD