Bagna

First topic message reminder :

Blondasek się na chwile wyłączył, perspektywa zbliżających się kłopotliwych "krewniaków" była intrygująca. Dla Affcia najważniejszą zagwozdką była ewentualna możliwość porozmawiania z tymi całymi "strzygami", może mimo wszystko dało by się to załatwić pokojowo? Wiecie, wampirki muszą o siebie dbać, powymieniać się ploteczkami i może skonsumować pewnych magów. Oh, a może powinien zmienić strony? W razie gdyby sprawy przybrały ponury obrót zawsze była jeszcze taka opcja. No... to plan był gotowy!
- Oj tam, oj tam - będzie dobrze, dacie sobie radę. Wierzę w was, a wiara czyni cuda no nie?
Odparł zrelaksowany schodząc wreszcie z stołu i wędrując po salonie, oglądając sobie ściany i czekając by poznać wampirzą rodzinkę.
- A umiem, umiem panie liderze.
Odpowiedział żartem na pytanie, które raczej skierowane było do podopiecznej Packa.
- Ahh... nie zapomnij o jakimś wyjściu ewakuacyjnym, wiesz... tak na wszelki wypadek.

Jeszcze zanim Amelia wyszła popatrzyła poważnie na Packa. - Na pewno rozpoznacie. Gdyby ultrafiolet działał nasze życie nie zależałoby od Was. Skwitowała i podreptała najpierw do pokoju męża, gdzie wybudziła go ze snu i minęła się w drodze do pokoju dzieci z Illem. Mężczyzna był średniej budowy, blada skóra z ciemnymi włosami. Popatrzył uważnie swoimi brązowymi oczami i mruknął cichutko coś niezrozumiałego. Dom był porządny, z kamienia i na pewno nie dałoby rady za łatwo go zniszczyć. Otóż pokój najbardziej po prawej był... Kuchnią (wzięłam ten bliższy, jeżeli dalszy to będzie sypialnia rodziców, nic specjalnego). Jedzenie, noże, blaty i inne rzeczy, które w kuchni znajdować się powinny. Po chwili wyszła cała rodzinka. Niewyspane buźki dwóch chłopaczków, na oko 5 i 7 lat. - To mój mąż Piotr, no i dwóch synków, Mateusz i Michał. Przywitajcie się grzecznie. Dzieci pomachały łapkami na przywitanie, a mężczyzna zaczął przyglądać się uważnie zebranej gromadce. Nie mówił nic, najwyraźniej był oszczędny w słowach.

Więc natrafił na sypialnię. Dobrze i źle. Przynajmniej dzieciaki będą miały gdzie spać i będzie miał całą rodzinkę na oku.
-Nie przejmuj się...-odparł krótko na słowa kompana, cały czas rozglądając się po ścianach domu, gdy na jego bladej twarzy na krótki moment pojawił się dziwny, niemal złowrogi uśmiech.
-Dziwne imiona... najprędzej regionalne...-stwierdził, odwracając wzrok od porządnych ścian i przyglądając się pozostałym trzem członkom rodziny. Jak na bandę wampirów wyglądali całkiem... normalnie. Jak ludzie. Gdyby nie wrażliwość na światło słoneczne, pomysł Packa mógłby być nawet dobry. Lekko zaspane dzieciaki przypominały Raekwonowi jego samego w chwili zejścia na ląd w Neverbeen. Niezbyt ogarnięte i ogarniające, lekko przymulone. Wypisz wymaluj blady mag sprzed kilku godzin. Wracając jednak do sedna... Ill powoli przykucnął kilkanaście centymetrów przed dzieciakami...
-Jestem Ill. Najbliższe kilka dni śpicie w pokoju rodziców.-jeżeli po dzieciach było widać, że nie rozumieją, Raekwon spojrzał na Amelię i skinieniem głowy nakazał przetłumaczyć. Następnie podniósł się i rzekł w stronę małżeństwa. Przyszedł czas na konkrety.
-Obiecałaś nam broń przeciw Strzygom. Dla mnie coś do rzucania. Najlepiej shurikeny, igiełki, nożyki.-po czym zrobił wdech, szykując się na dłuższe zdanie.
-Wiemy już jak wyglądają i co potrafią. Plan jest prosty. Wasza czwórka będzie spokojnie spać w sypialni. Pace i Black będą z wami, jako ostatnia deska ratunku. W razie ataku Strzyg od strony bagien zajmą się intruzami. Ja będę czekał tuż za drzwiami w głównym holu, na wypadek gdyby weszli do domu i jako wsparcie dla poszczególnych grup. Ostatni...-tutaj kiwnął głową na Affuro.-...z nas będzie patrolował na zewnątrz domu. Pytania?-zarówno do drużyny, jak i do Amelii i Piotra.

Affciu zbliżył się do wampirzej rodzinki uśmiechając się do tatuśka i dzieciaczków, dobrze było widzieć dla kogo mają narażać życia.
- Heyo~.
Rzucił radośnie odmachując zaspanym synalkom pozwalając w między czasie Reakwonowi na zabawę w lidera - przecież ktoś musi nosić na plecach wielką tarczę strzelniczą a nasz blondasek woli swoją rolę wioskowego błazna, jest ona dużo bardziej wdzięczna. Potem nastał moment planowania. Pan ważniak zdążył już się nieźle przygotować, Aff jedynie stał za nim i co chwile przytakiwał do momentu w którym okazało się, że będzie musiał biedaczek spędzić noc na dworze! Przecież na nic takiego się nie pisał - jak to tak!?
- Eeeeee a dlaczemu?
Wymamrotał niczym smutne dziecko, kiedy to nagle znalazł potencjał w tym pomyśle. Wszak tam nikt nie będzie mu tam patrzył się na łapy.
- Albo, nieważe. Chcę na dwór. Dwór. Jest. Super.
Dodał pokazując liderowi kciuka w górę, tak pan mycka zasłużył na lajka!

Pokiwałem głową, wysłuchując planu Illa... Póki co, wszystko wydawało się całkiem logiczne. Nie miał nic przeciwko, by przesiedzieć z rodzinką i Black. Przynajmniej będzie miał dziewczynę na oku i nic nie powinno im grozić. A kiedy usłyszymy, że coś się dzieje na zewnątrz, zdążymy się przygotować.
-Ja wezmę kilka długich, myśliwskich noży... resztę mam ze sobą.-
Kiedy Ill zapytał o Black, nie zamierzałem uświadamiać go o tym, że nie koniecznie powinien tak o niej mówić. Sam wyglądał na maksymalnie dwadzieścia, przy czym Black z pewnością przypominała siedemnastolatkę. Chociaż nie zdziwiłbym się, gdyby miała i z dwieście.
-Coś potrafi. Użyję tego, jeśli zajdzie taka potrzeba-
Nie miałem chyba więcej uwag co do planu... Czas się usadowić na dobrym miejscu i czekać na atak. Dobrze, że wyspałem się na statku.

Dzieciaczki rozumiały i obdarzyły Illa nieco niemrawymi, ale szczerymi uśmiechami. Czyli dadzą im się wyspać, a to przecież najważniejsze. Jeszcze jakby dostały swoje zabawki tutaj to już byłyby w niebie i sytuacja jak każda inna. Odmachały też Affowi, a ojciec ciągle patrzył uważnie.
Później przyszedł czas na broń. Mężczyzna jak na głowę rodziny przystało wyszedł z pokoju, a wrócił trzymając 4 sztuki srebrnych kołków, kilka shurikenów, noży myśliwskich i oburęczny miecz, a tak na wszelki wypadek. - Pamiętajcie, tylko kołek w serce, odcięcie głowy, ogień i słońce może zabić strzygi. Przestrzegła Amelia, gdy Piotr położył to wszystko na łóżku.
Dzieciaczki pobiegły szybko po zabawki uprzednio pytając się mamy czy mogą. Wszyscy byli więc praktycznie przygotowani. Coś jeszcze wypadałoby zrobić?

Pokiwałem w zrozumieniu głową, odbierając od ojca dwa kołki i cztery myśliwskie noże. Jeden nóż i kołek podałem Black...
-Tak na wszelki wypadek. Jeśli coś pójdzie nie po naszej myśli, nie próbuj walczyć. Schowaj się i czekaj, aż wszystko się skończy. Jeśli zginę, dostań się do Fiore i znajdź Pheam'a. On się tobą zaopiekuje-
Dziewczyna tylko pokiwała głową i spojrzała na mnie, dodając mi otuchy. Postaram się jak mogę.
-Zajmijmy swoje miejsca i czekajmy...-
Odpiąłem od pasa swoje wakizashi i no-dachi, po czym każde zostawiłem w innej części pokoju. Katana została ze mną, do tamtych niezależnie od sytuacji, będę miał jakiś dostęp. Noże i kołek wepchnąłem za pas. Zostało już tylko czekać.

Affciu przyglądał się srebrnym zabawką w drobną obawą, srebro co prawda nie było całkiem śmiertelnym zagrożeniem, niemniej jednak ciągle było nieprzyjemną trucizną. Trzymanie przy sobie tego typu oręża mogło być... problematyczne, jednak jako, że sam blondasek nie miał żadnego prawdziwego uzbrojenia warto było by zabrać z sobą wielgachny mieczyk.
-Ohhhh~! Zamawiam ten wielki nóż!
Odparł radośnie łapiąc dwuręczny miecz do lewej łapy mając nadzieję, że rękojeść nie jest z srebra - inaczej szybko pozbywa się trucizny upuszczając ją na ziemię.


Jako że nadszedł czas na ostateczne przygotowania, wampirek postanowił zdjąć swe cudne buciki - szkoda by było aby te się zniszczyły prawda? A walczyć zawsze można na bosaka prawda? W każdym razie nasz wspaniały Conan Barbarzyńca gotów był wyjść na dwór i niczym prawdziwy bohater powstrzymać hordę potworów całkiem sam a... a przynajmniej można było mieć taką głupią nadzieję.
- Życzcie mi szczęścia - pewno się przyda~.
Rzucił jeszcze otwierając drzwi po czym nie czekając na odpowiedź wyszedł na zewnątrz. Przy pomocy swej suber-uber miotełki podleciał na dach z którego zarówno byłby bardziej widoczny jak i miałby lepszy pogląd na okolicę. Cel Affa był bardzo prosty - chciał aby strzygi, gdy tylko się zbliżą zauważyły prawdziwego drapieżnika w okolicy. Kto wie, może wedle nadziei Tamotsu uda się z nimi porozmawiać?

Opiekunka zabrała noże, a Doktorek Bez Nazwy przymierzał się do zabrania największego miecza. Illowi to nie przeszkadzało. Jego ulubione zabawki zostały nietknięte, a on zamierzał zebrać je wszystkie. Jak zamierzał, tak zrobił, zagarniając wszystkie srebrne(?) gwiazdki dla siebie. Na bladej gębie chłopaka na krótki moment ponownie pojawił się dziwaczny uśmiech. Był ciekaw, czy jego 'błogosławieństwo'* chroniące go przed demonami podziałałoby także i na Strzygi. Następnie otworzył drzwi na przeciwko sypialni, wszedł do środka, wychodząc po dłuższej chwili z pierwszym lepszym fotelem/krzesłem/taboretem, ustawiając go przy otwartych drzwiach sypialni, w której mieli znajdować się Pace, Black i wampiry.
-Prześpijcie się.-nakazał Amelii i Piotrowi. Dzieciakom nie musiał, one i tak bez nakazywania zaraz wrócą z powrotem do krainy snów, wtulone w swoje przytulanki. Skoro został już mianowany przez Doktorka Bez Nazwy liderem, nie zamierzał się pozbawiać, ani nikomu oddawać tego zaszczytu. Sam nigdy nie nazwałby się liderem czegokolwiek, ale nigdy też nie zamierzał odrzucić tytułu nadanego mu przez kogoś innego. Jeżeli te doktoraty były tym, co Ill obecnie miał na myśli, on też mógłby się pochwalić... trzema. Gdy bosy towarzysz opuścił dom, lecąc na różowiutkiej miotle, Ill wyszedł na zewnątrz, chcąc zobaczyć, gdzie poleciał.
-Powodzenia. Jak dostrzeżesz cokolwiek, wołaj.-rzekł do siedzącego na dachu kompana, po czym wrócił do środka, zamykając za sobą drzwi.
-Dziwny człowiek, ale ma dać znać, jakby COKOLWIEK się tu zbliżało.-rzekł w stronę reszty, specjalnie akcentując to jedno słówko, po czym rozsiadł się na swoim miejscu. Teraz pozostało tylko czekać na sygnał od Doktorka Bez Nazwy i ewentualne starcie ze Strzygami.

Nastąpiło podzielenie rolami, a także bronią. Każdy coś wziął i o dziwo nic nie zostało, mimo iż Piotr wziął na zapas, by w razie czego było na pogotowiu, a tu Affuro stwierdził, że weźmie. Uzbrojeni, udali się na swoje miejsca. Pacek siedział z Moroiami w pokoju., którzy stwierdzili, że pójdą za radą Illa i się położą znowu. Jakoś udało im się w czwórkę zmieścić, ale czy aż tak bardzo wygodnie to nie było. Raekwon wziął krzesełko w kuchni stawiając je przy wejściu. Aff sobie na spokojnie poleciał na dach. Słońce już zaszło, więc nie raziło wampirka. Niedługo miało zacząć robić się "wesoło". Każdemu czas mijał powoli na ciąłym czuwaniu.

Rozwaliłem się spokojnie na jednym z foteli, Black rozwaliła się na kolejnym i tak nam mijało życie. Po jakimś czasie Black udała się na poszukiwanie jakiś kartek i ołówka i zaczęła sobie rysować. Minęło kilkanaście minut, a dziewczyna uśmiechając się, szturchnęła mnie w bok, pokazując swoje dzieło, ukazujące karykaturalną postać mnie, pożeraną przez dziewczęce wyobrażenie strzyg.
-Bardzo śmieszne. Jak ja zginę, ty będziesz następna- mrugnąłem jeszcze do Black, na co odpowiedziała tylko prychnięciem i wróciła do poprzedniego zajęcia.
Niedługo potem udałem się na poszukiwanie kuchni i czegoś do picia. Miałem nadzieję, że Moroiki mają do picia coś normalnego, niż tylko krew. Jeśli nie, nalałem do szklanek wody i wróciłem do pokoju, jedną podając Illowi, drugą Black a trzecią zostawiając sobie i siadając z powrotem w fotelu.
Jeśli tylko stanie się coś podejrzanego, albo zostaniemy ostrzeżeni przez Doktorka na dachu, wstaję i przygotowuję się na atak, wyciągając katanę, a w drugiej ręce trzymając nóż myśliwski. W razie czego, w pogotowiu za pasem czaił się srebrny kołek.

Wampiry poszły spać nader szybko, dziwaczny kompan, choć przygaszony obserwował wszystko z góry, a Opiekunka wraz z dziewczyną porozstawiali po kątach swoje zabawki. Obrócił blady łeb, zaglądając do środka pokoju, który stał się bazą dla całej operacji.
-Świetnie...-podsumował swoje dotychczasowe wysiłki. Porozstawiał wszystkie pionki tak jak chciał, bez protestów i bez zbędnego pierdolenia. Teraz będzie musiał nauczyć się ruchów. Nie mógł uwierzyć, że Doktorek Bez Nazwy nie oponował, tylko posłusznie wykonał polecenie. Jego osoba nie dawała blademu magowi spokoju. Pierwszy raz spotkał kogoś tak... osobliwego, nawet demony wszystkich siedmiu kręgów nie wywoływały w Raekwonie takich odczuć. Przypominał mu... dziecko, kilkuletniego dzieciaka. Pogodny, uśmiechnięty, sprawiający wrażenie niegroźnego, mającego jednak swoje za paznokciami. Właśnie tacy byli najgorsi. Trzeba było zwracać na nich uwagę i pilnować, żeby nie wyrządzili jeszcze więcej szkód. Być taką Opiekunką. Kto wie, może Pace będzie miał kolejną osóbkę do niańczenia. Ill do czegoś takiego się zupełnie nie nadawał.
-...-westchnął cicho, starając się zając myśli czymś innym, niż upierdliwym kompanem.
-"Jak ja zginę, ty będziesz następna"-usłyszał przez otwarte drzwi.
-Czyli muszą być połączeni w jakiś sposób...-spojrzał na rysującą dziewczynę. Teraz musiał tylko wykombinować, jaki to rodzaj połączenia. Bez jakiegoś zajęcia zaraz by usnął, nim przybędą Wrogowie, o ile przybędą...
Gdy Pace przyniósł blademu chłopakowi szklankę z wodą, ten kiwnął głową i wziął, odkładając ją obok swojego siedzenia. Nie chciało mu się pić,ale głupio mu było nie wziąć.

Siedząc sobie na dachu posiadłości z miotłą i mieczem na pogotowiu, Affciu wymachiwał nóżkami w powietrzu nucąc przy tym jakąś wesołą melodię. Ktoś mógłby sobie pomyśleć, że blondasek jest właśnie na pikniku aniżeli poważnej misji. Całe szczęście słońce zdążyło już zakopać się po horyzontem, toteż wampirek nie musiał kryć się pod parasolką - mogło by biedaczkowi braknąć rączek. Chłopaczyna wypatrywał przybyszy najlepiej jak umiał, korzystając jedynie z istniejącego w okolicy oświetlenia, czy to naturalnego czy też z wewnątrz domostwa. Już i tak był wystawionym celem, nie było potrzeby bardziej się odznaczać, poza tym żadnej magicznej latarki nie miał a od pochodni wolał trzymać się z daleka no i przecież mimo wszystko był drapieżnikiem prawda? Na pewno jakoś sobie poradzi~. Dalej nucąc sobie w najlepsze, Aff wystawił na pokaz swoje wspaniałe uzębienie, na myśl o tym, że w ten czy inny sposób posmakuje dziś nowego gatunku krwi zaczął robić się głodny. W normalnych okolicznościach nie było by to nic dobrego, dziś jednak było inaczej, uczucie nienasycenia i prymitywna dzikość skrywana głęboko w wiedźmie mogła jedynie pomóc. Tak też nasz wampirek, cały czas nucąc sobie pod nosem monitorował okolice niczym prawdziwa babunia-plotkara na emeryturce w ciasnym osiedlu, wyczekując spokojnie pojawienia się przeciwników.

Black nie miała problemów z znalezieniem kartki i kredek, więc jej przerażający rysunek ujrzał światło dzienne! Później Pacek w ucieczce przestraszonego w kuchni znalazł sok. O dziwno nie był to jakiś krwisty, żurawinowy czy coś, tylko pomarańczowy. Tak, zwykły, najzwyklejszy i nawet nie czerwony. Chłopak najpierw sam spróbował, w końcu jak to dawać innym skiśnięty napój? Najgorzej, po prostu najgorzej. Jednak ku chwale ojczyzny, był to dobry sok, więc dał wszystkim szklaneczki soczku. Z północy i południa dobiegły Affa szelesty. Dwóch wysokich, bladych jak ściana napastników szybko zbliżało się w stronę domu. Jednak po ich ruchach wampirek mógł się domyśleć, że stąpają ostrożnie. W tym czasie napastnik z południa poruszał się szybciej niż oni. Kobieta była niska, ale poruszała się strasznie szybko. Prawie dopadła do drzwi. Ill mógł usłyszeć jej zbliżające się jej bieg.
//teraz terminy, 72h na odpis, potem odpisuje!

Okazało się, że nasz blondasek wcale nie musiał, aż tak długo czekać, zachodzące słońce musiało być znakiem do ataku dla lękających się światła białasów. Raz, dwa, trzy - hmm coś ich mało, Aff spodziewał się ich co najmniej sześćdziesięciu ale w sumie... wtedy nie starczyło by im kolacji prawda? Racja, niemniej i tak pewnie można spodziewać się jeszcze kilku strzyg. No ale to była przyszłość, na razie trzeba było skupić się na przybyłej trójce. Nasz wampirek nie miał zbyt wiele czasu aby zareagować i zatrzymać kobietę, toteż postanowił po prostu to olać i jedynie przesłał dwie telepatyczne wiadomości, jedną skierowaną do głowy Reakwona, która mogła by za wczas ostrzec pana lidera a brzmiała ona następująco. "Bal czas zacząć~! Jedna panna właśnie przekracza progi domku, postaram się przekonać dwóch dżentelmenów aby sobie kolację odpuścili. Będę bardzo ładnie prosił.", w tym samym momencie przesłał pani wampirzycy inną telepatyczną wiadomość "Smacznego siostrzyczko". czekając, aż ta wkroczy do środka posiadłości. Cóż... trzeba było działać na jak największą ilość frontów aby skończyć po tej zwycięskiej stronie. No, ale teraz Afciu już nie mógł dłużej się obijać, gwizdnął najdonośniej jak tylko potrafił po czym majestatycznie zleciał na miotełce na ziemię, jakieś osiem metrów przed wampirami, okazując im swe zdrowe kły i głodne krwiste spojrzenie.
-  Witam kuzynostwo na mej wspaniałej kolacji, rozumiem, iż macie chrapkę na krew mieszkańców tego domostwa. To naturalne, któż by nie chciał? Niemniej jednak na Mym balu istnieje jedna zasada. Do posiadłości wchodzicie pojedynczo. Taka tam gra. Drobny hazard. Jeśli naszej siostrzyce się powiedzie - zgarnie pełną pulę, jeśli jednak znajdujący się wewnątrz potężny mag ognia z Magnoli Afuro Tamotsu zmieni ją w popiół wtedy... cóż wy zyskacie szansę. W miedzy czasie może macie ochotę na edukacyjną rozmowę?
Zaczął szarmancko wysuwając wielkie srebrne ostrze przed siebie jako kolejne, dodatkowe narzędzie perswazji,upuszczając swą latającą miotłę na ziemię aby w razie czego móc złapać miecz obiema rękoma.  Nasz wiedźma miał ogromną nadzieję, iż strzygi okażą się choć trochę rozumnymi istotami i nawiążą jakąś rozmowę, widząc przybycie na kolację nowego drapieżnika. W razie jakby stwory postanowiły niczym dzikie zwierzęta od razu zaatakować, Aff wyczekuje aż choć jeden z nich się zbliży, nie bardzo obawiając się jakichkolwiek obrażeń, czekając na moment w którym jeden z strzyg znajdzie się w zasięgu dwuręcznego miecza, nie będąc zdolnym uniknąć prostego i dość prymitywnego oburęcznego zamachu potężnym orężem mającego za zadanie zdewastować w jakikolwiek sposób ofiarę. Cóż... wampir nie był wszak szermierzem więc nie było po co przejmować się techniką. W razie jakby któryś(bądź oba na raz) z potworów próbował go po prostu ominąć to Afciu stosuje tą samą prostą metodykę - obserwuje, na boki przemieszcza się razem z swym upatrzonym celem, czeka aż znajdzie się w jego zasięgu rażenia i BAM! dziada z pełnej pety! No... ale w głębi swego oziębłego serduszka liczy jednak na te bardziej ugodowe nastawienie. Mimo wszystko jest zatwardziałym pacyfistą, który poświęcił najlepsze lata swego życia aby zdobyć te dwanaście dyplomów, prawda?