Szczyt Góry Hakobe

First topic message reminder :

MG

Niektórzy z was dotarli już na szczyt góry, na której odbywało wydarzenie, które mogło zmienić historię Fiore. Był to ostatni przystanek przed latającą wyspą ostatnie miejsce, gdzie mogliście nieco odpocząć. Pierwsi dotarli samotnicy, nie zrzeszeni w żadnej gildii co mogło nieco dziwić i hańbić grupy, które powinny być lepiej zgrane i szybciej przejść swoją drogę. Co zaś zobaczyliście bardziej was pewnie interesowało. Ano ponad wami znajdowała się wcześniejsza wyspa, którą zobaczyliście u podnóża góry. Z dołu wydawało się malutka, dopiero teraz zauważyliście jej ogrom, który mógłby was przytłaczać. Jak się jednak można było dostać na jej powierzchnię ze szczytu góry? Nie było żadnej drabinki, ani niczego innego. Jedynie strop światła, który unosił piasek ze szczytu Hakobe ku górze. Wyglądało to jak jakiś teleport, tak jak w ilustrowanych książkach o ufo porywającym niegrzeczne dzieci. Tyle, że tym razem działo się to naprawdę. Nie powinniście tutaj za długo siedzieć, ponieważ robiło się już zimno i mogliście przemarznąć. Wiedzieliście również, że po wejściu w snop światła przedostaniecie się do celu waszej wędrówki, gdzie rozegra się decydująca walka. Czy w tak nielicznej grupie byliście jednak na nią gotowi? Decyzję pozostawiam wam. Od tej pory osoby, które zakończyły swoje stoki mogą udać się teleportem na latającą wyspę - Atlantydę. Niech jednak najpierw napiszą w tym temacie jak wchodzą w snop światła.

W czasie walki Chain po za analizowaniem ruchów Escanora, pośrednio skupiała się też na jego poprzednich słowach.
-Chcę być opanowana, ale nie chce poświęcać najważniejszych dla mnie rzeczy...- odpowiedziała w wolnej chwili gdy odskoczyła w tył by sekundę odsapnąć i złapać oddech. -Nie potrafiłabym-
W jej głowie przewijały się uśmiechnięte twarze przyjaciół, wspomnienia chwil spędzonych razem... Nie potrafiłaby się ich wyrzec nawet, gdyby stanęła przed mocą panowania nad życiem i śmiercią... Nawet gdyby mogła przywrócić do życia swoją rodzinę... Już dawno nauczyła się ich skrycie opłakiwać, była przyzwyczajona, że po za Fairy Tail nie ma w życiu nikogo.
-Więc jeśli to jest cena za posiadanie siły, to nie wiem czy kiedykolwiek ją posiądę...-
Gdy doszło do ponownego starcia, Chain zaczęła powoli dostrzegać luki w obronie Escanora, jednak działała zbyt wolno, ponieważ każdą z tych luk wykorzystywała zbyt późno... Z czasem zaczynała dostrzegać je coraz szybciej, jednak jej poziom walki nie mógł się równać z szermierczym fachem jej nauczyciela.
-Instynktu nie można się nauczyć... A minie sporo czasu zanim uda mi się go wyostrzyć...-
Chain nadal atakowała, jednak nie starała się na siłę uderzać w odsłonięte miejsca. Póki co, próbowała po prostu nauczyć się na nie reagować. Nie ruchem, ale umysłem.

Mężczyzna zdawał się niewzruszony. Jego tempo nie zwalniało, ani nie przyśpieszało. Owszem, zmieniał co jakiś czas tempo ataków, by nie dać Chain popaść w stagnację i przyzwyczajenie. W ten sposób musiała pozostawać w pełni uważna. Nie przeszkadzało to jednak jej przeciwnikowi prowadzić z nią konwersacji.
-Czasami nie ma wyboru, jeśli za cenę swojej ukochanej osoby, ocalisz miliony istnień, ocalisz wszystkich swoich przyjaciół, wiedząc, że nie ma innego wyjścia... zrobiłabyś to? Poświęciłabyś go? - spytał, a słysząc słowa o instynkcie gwałtownie skrócił dystans i przy pomocy płazu ostrza wyciął wróżkę -Czas więc nauczyć się go szybciej. - powiedział spokojnie do leżącej w śniegu Chain, odchodząc samemu kilka metrów.

Chain z trudem dostosowywała się do zmian w tempie Escanora, ale robiła to najlepiej jak potrafiła. Z każdą chwilą czuła, że wychodzi jej to coraz lepiej, chociaż do zadowalającego ją i jej nauczyciela poziomu jeszcze bardzo długa droga.
-Nie wiem... Musiałabym stanąć w obliczu takiej sytuacji. W tej chwili odpowiedziałabym... nie, nie byłabym w stanie-
W jednej chwili natomiast walka się skończyła, przynajmniej chwilowo.
Chain nawet nie zauważyła, kiedy Escanor rzucił nią w śnieg...
Chwilę zajęło jej dojście do siebie i zrozumienie co się przed chwilą stało...
-Nie nauczę się, jeśli uda Ci się mnie w końcu zabić...- powiedziała z rozgoryczeniem Białowłosa, starając się podnieść z lodowatej ziemi...

Chain chwilę zajęło, zanim wstała z ziemi. Ledwo co to zrobiła znów musiała blokować ofensywę Escanora. Zupełnie jakby niezbyt go obchodziło to, co ona sama mówi.
-Niezdecydowanie jest twoim wrogiem. Musisz być pewna celu. Bez tego przegrasz. A czasami przegrana jest gorsza niż śmierć. Wygrana również. - oznajmił wyprowadzając pchnięcie, które cudem zostało zblokowane, ale siła ataku sprawiła, że dziewczynie atak ten i tak skaleczył okolice lewego obojczyka. -Musisz myśleć szybciej. Działać szybciej. Reagować szybciej. Brak reakcji doprowadzi do upadku. - kontynuował wykład, zupełnie nie przejmując się tym, że jego ofensywa niekoniecznie mogła być pomocna w zrozumieniu tego, co chciał on przekazać swojej, najwidoczniej, uczennicy. A czasami nauka jest trudna. Lub bolesna. Albo obie te rzeczy na raz. Tak jak to było w przypadku zajęć prowadzonych przez Escanora.

Białowłosa przyjęła atak Escanora, może nie do końca będąc przygotowana na to psychicznie ale fizycznie jej ciało było gotowe do ponownego zwarcia. Przez sekundę Chain zdziwiła się jak szybko ponownie mogła odpierać i atakować Escanora.
Więc tak wygląda prawdziwa walka... Na wojnie przeciwnik nigdy nie da mi czasu na otrząśnięcie się...
Rozumiejąc to, w dziewczynę wstąpiła nowa siła. Wiadomość, że tak brutalne lekcje Escanora jednak przynoszą jakiś efekt podniosła ją na duchu. Skaleczenie na obojczyku było niczym w porównaniu z determinacją, jaką teraz posiadła.
-Wal tym, co uważasz za słuszne... Aż do utraty przytomności-
Teraz była już pewna, że chce tu być... Chce walczyć jak On... Chce być chociaż w połowie tak silna...

Walka trwała, ale Escanor... czyżby uniósł jeden kącik ust do góry, widząc motywację Chain? Czyżby podświadomie gdzieś jeszcze wiedział jak się uśmiechnąć? Czy było to złudzenie od zmęczenia? Wróżka nie wiedziała, ale walczyła z całą werwą i siłą. Walka trwałą do wieczora. Ba, gdy panienka Crono była na skraju wycieńczenia nagle odzyskiwała siły. Dopiero późną nocą jej przeciwnik zaprzestał treningu. Zaprowadził ją do skromnej chaty, gdzie mogła się przespać i zregenerować siły.

Relaks jednak nie trwał długo. Gdy było już jasno, acz słońce jeszcze się nie ukazało, Escanor zbudził dziewczynę i rozpoczął z nią kolejny trening. Tak mijały dni. Sama Chain nie wiedziała ile czasu już tutaj straciła. Ile dni upłynęło. Ale czuła się silniejsza, zdecydowanie.

I tak nastał kolejny dzień. Znów pobudka przed świtem. Tym razem jednak Escanor nie ruszył od razu do walki. Spoglądał w przestrzeń, daleko, jakby chcąc dostrzec coś na odległym horyzoncie.

+Zmysł Walki 1lvl

Dni mijały za dniami. Codziennie Chain wstawała z nową siłą i z nową determinacją.
Każdy dzień był dla dziewczyny kolejnym wyzwaniem, twardą lekcją, hartującą jej umysł, wolę i umiejętności.
Powoli przyzwyczaiła się do stałej obecności Escanora, któremu towarzyszył wzmożony wysiłek.
Z początku, po zakończonym treningu, padała jak nieżywa na kupkę kocy w prowizorycznej szopie. Każdy mięsień był sztywny, trudno było jej wybrać wygodną pozycję...
Czasami zdarzało jej się szlochać ze zmęczenia. Mimo, iż Escanor w jakiś sposób niwelował jej zmęczenie w czasie treningów, po jego zakończeniu zawsze odmawiała. Chain uważała, że to w pewien sposób pójście na łatwiznę. Trening wymaga poświęceń i zahartowania...
Po kilku dniach ciągłych zmagań ze sabą sobą, codziennym pokonywaniu własnych słabości i swoich limitów, Chain nauczyła się czerpać radość z większości walk...

Pewnego razu, gdy obudziła się jak zwykle, przed świtem, Escanor nie zaczął codziennego treningu.
Białowłosa ujrzała swojego nauczyciela wpatrującego się w horyzont. Dziewczę ubrało pas z orężem i ruszyła w stronę starszego mężczyzny... Ręce trzymała w pogotowiu na rękojeściach swoich mieczy, ponieważ przez te wszystkie dni nauczyła się też tego, by zawsze spodziewać się niespodziewanego.
Chain stanęła obok Escanora
-Czy coś cię niepokoi?-
Spytała, nie bardzo wiedząc, od czego powinna zacząć...

Mężczyzna nie drgnął, gdy dziewczyna się do niego zbliżała. Jednak miała pełną świadomość, że doskonale wiedział, gdzie się ona znajdowała. Zbyt wiele razy jej to udowodnił w przeciągu całego jej treningu. Teraz jednak nie planował pilnować jej reakcji.
-Nic, czemu byłabyś w stanie poradzić. - skomentował beznamiętnie spoglądając w przestrzeń swoimi czarnymi jak nicość tęczówkami. Nawet nie drgnął. Był rozluźniony, choć jego skupiona twarz zdawała się temu całkowicie przeczyć. -Jakieś życzenia co do treningu? - spytał po chwili ciszy nadal nie zmieniając pozycji. W sumie to było to coś nowego. Bo wcześniej Chain nie miała nic do gadania. Po prostu albo wykonywała polecenia, albo zaraz miała dostać z miecza. Proste. A teraz? Dać babie wybór...

Escanor nie zamierzał tym razem udowadniać Chain, gdzie jej miejsce... Dziewczyna rozluźniła chwyt i stanęła obok nauczyciela.
Na jego skromną uwagę, że jest niczym w stosunku do otaczających ją wydarzeń...
-W zasadzie... martwię się o moją rodzinę... Doszły mnie słuchy, że Magnolia upadła, a kilku moich znajomych utknęło w Pergrande... Nie wiem czy jestem w stanie, ale chciałabym móc coś na to poradzić...-
Chain była zdecydowana, by zaraz ruszyć i dzięki wskazówkom Escanora doprowadzić do szczęśliwego zakończenia...
-Dostosuję się jednak do twoich poleceń... Jeśli trening z Tobą to jedyna taka okazja i może się więcej nie powtórzyć, nie chciałabym tego stracić...-
Białowłosa czekała na odpowiedź, wpatrując się, tak jak Escanor, w horyzont, gdzie powoli zaczynało pokazywać się wschodzące Słońce...

MG:

Pierwsze promienie słońca oświetliły duet. Mężczyzna w ciszy i powadze słuchał słów Chain. Zdecydowanie była bardziej zdeterminowana niż kiedyś. A to dobrze. Wciąż się nie uśmiechał ani nie okazywał zanadto emocji, ale w jakiś sposób wróżka mogła określić, że jej nauczyciel jest zadowolony z jej słów.
-Nie da się wszystkich uratować. - powiedział spokojnie, gdy czarodziejka zakończyła wywód -W Magnolii dochodzi już do ostatecznych starć. Jeśli ludzie sobie nie poradzą teraz, nie poradzą sobie w przyszłości. Z tobą czy bez ciebie. - stwierdził może i okrutnie, ale coś mówiło Chain, że mówi prawdę. Nawet na temat wydarzeń w Magnolii. -Pergrande... Jeśli twoi znajomi są silni, to będą w stanie sobie poradzić. - stwierdził, najwidoczniej nie wiedząc za wiele o wydarzeniach dotyczących akurat wydarzeń w tamtym kraju. Nagle dodał -To pierwsza z twoich decyzji. Czy zaryzykujesz to, że mogą umrzeć bez twojej pomocy, czy zdecydujesz się zyskać na sile, by chronić tych, którzy przetrwają i poniosą ich dziedzictwo. - jednocześnie obracając się w stronę Chain i wpatrując się w nią swoimi czarnymi jak mrok tęczówkami.

Chain poczuła ukłucie dumy... Nie okazała jednak, że jest zadowolona z pochwał... Nie chciała... zapeszać tego wszystkiego co przeszła, tego co, póki co, udało jej się osiągnąć. Ale jeszcze długa droga przed nią, by stać się na tyle silna, by znaczyć coś w tym świecie.
Słowa Escanora wbijały miniaturowe szpilki w jej serce, ale tego też nie dała po sobie poznać. Wiedziała, że to prawda...
-Moi przyjaciele na pewno przetrwają i poniosą swoje własne dziedzictwo ku przyszłości. A kiedyś do nich dołączę i pomogę im nieść nasze wspólne brzemię, które spoczywa na każdym magu. Możesz być tego pewien...-
Białowłosa czuła, jak jej serce napełnia się dumą i pewnością siebie. Pewnością, że jutro będzie lepszym jutrem...
-Nie muszę ryzykować... Przeżyją... Wszyscy...-
Dziewczyna spojrzała na Escanora, dając mu znak, że jest gotowa na dalsze próby... Zniesie wszystko, by jej przyjaciele mogli patrzeć na nią z dumą.
Odwróciła wzrok, ponownie patrząc na horyzont, by ujrzeć wschodzące Słońce, które było zwiastunem lepszego jutra. Czuła jak pierwsze promienie dnia ogrzewają ją od środka. Teraz może przeciwstawić się wszystkiemu z nową siłą i determinacją.

Mężczyzna bez większych emocji słuchał Chain, praktycznie nie drgając.
-Jesteś pewna? Jedna już puka do bram śmierci. - mruknął bez większego przejęcia, stwierdzając najoczywistszy z faktów. Nie wiedziała skąd mógł to wiedzieć. Ale wiedziała, że Escanor nie jest fanem zmyślania. Cała edukacja u niego polegała na suchych faktach i twardym treningu. Wszystko traktował poważnie. Na jakiekolwiek żarty nie reagował, docinki zdawały się go omijać szerokim łukiem. Widząc, że dziewczyna jest gotowa rzucił tylko -Zaczynaj. - nawet nie dobywając miecza. Coś się jednak zmieniło. Jak wcześniej czuła, że dawał jej fory, traktował to jak luźny sparing poczuła coś innego. Nadal nie traktował jej poważnie, ale... zdawał się być czegoś ciekaw. Jakby oceniał potencjał wróżki.

Chain pokiwała głową z zawziętym wyrazem twarzy...
-Jestem pewna... Śmierć nie ma zamiaru jej otwierać...-
Białowłosa porzuciła pomysł wyruszenia do Magnolii, by wspomóc swoich bliskich. Bardziej przyda się im silniejsza, a może to uczynić, zostając tutaj, z Escanorem.
Dziewczyna skinęła swojemu nauczycielowi i dwoma zgrabnymi, szybkimi ruchami wyciągnęła swoje dwa ostrza. Ciche syknięcie stali rozległo się na ośnieżonych pustkowiach. Chain, dzięki już niejakiego doświadczenia w walce z Escanorem i nowo wyuczonej umiejętności zmysłu walki, dobrze wiedziała, że jej szanse w starciu z bezwzględnym wojownikiem są zerowe. Ale brnęła. Brnęła uparcie w to, w co postanowiła wierzyć. Uderzając na Escanora, Chain nałożyła na siebie Aurę Forza i Aurę Velocitę, chociaż wiedziała, że na nic zdadzą się te sztuczki. Ale przez napór i siłę, Białowłosa chciała pokazać, jak wielką posiada determinację. Jak ogromna chęć kieruje nią, by sięgnąć po zwycięstwo. A jak dobrze wszystkim wiadomo, trening czyni mistrza. A dziewczyna już jakiś czas temu poczuła, że każdy dzień przynosi jej nowe umiejętności...

Wróżka mogła odnieść dziwne wrażenie, że usta Escnora drgnęły, jakby chciały uformować coś na kształt uśmiechu po jej pierwszych słowach. Niewzruszona jednak postawa jej nauczyciela utrudniała jego wargom ten ruch, ostatecznie ponownie zmieniając się w bezemocjonalną rzeźbę ludzkiego szermierza. Ruszyła na mężczyznę, który spokojnie odpierał jej ataki, ale tym razem... mruczał coś pod nosem...
-Doki... Gokai... Kenshiki... - zupełnie jakby coś wyliczał. W pewnym momencie zbił jeden z ataków w bok, samemu ustawiając się bokiem, wymijając atak drugą bronią wróżki i po prostu wszedł w nią (hehe) z bara, odpychając. Ta jednak zdążyła zareagować na tyle, by się nie przewrócić a po prostu oddalić. Ten spoglądał na nią spokojnym, obojętnym wzrokiem, spuściwszy miecz w dół i czekając na Chain.

Chain uśmiechnęła się na widok tego, co zrobiła. Udało jej się zareagować na tyle szybko, że uniknęła ciosu Escanora... Dziewczyna zdawała sobie jednak sprawę z tego, że gdyby chciał, natychmiastowo powaliłby ją na ziemię. Mierzył jednak swoje siły na siły dziewczyny. Bo czymże był trening, przy którym nie można nawet się rozkręcić, bo co chwila jest się uwalanym na pusię.
Escanor czekał na kolejny atak.
Dziewczyna bez zbędnego ociągania ponownie ruszyła naprzód, tym razem skupiając atak na klatce Escanora. A przynajmniej starała mu się pokazać, że chce się tam skupić. Szablę trzymała luźno w lewej ręce, za to rapierem przygotowała się do wyprowadzenia pchnięcia w klatkę Escanora.
Biegnąc jednak na niego, w ostatnim momencie wykonała ruch, pokazujący, że ma zamiar szablą zamachnąć się na nogi swego nauczyciela. Miała szczerą nadzieję, że ten będzie chciał zblokować szablę, która w gwoli ścisłości uderzyłaby pierwsza niż przygotowany do pchnięcia rapier, tak więc przelewając do rapiera moc magiczną, w momencie zwarcia, dziewczę zamierzało wydłużyć ostrze do maksymalnej długości, by zatopić je w ciele Escanora.
Nie do końca liczyła na to, że uda jej się go zranić. Chciała jednak zmusić go do użycia któreś ze swoich umiejętności, która uchroniłaby go od rany.