Kuczuwalamiihando

First topic message reminder :

Wioska znajdowała się na obrzeżach północnych pustkowii. Latem nie było tu śniegu, pogoda nawet dopisywała, dało się żyć. No i wiadomo, drzewa, kamienie, rzeczki te klimaty. Sama wioska złożona była z tak naprawdę może osiemnastu szałasów i ogromnego wspólnego ogniska. Jeden szałas obwieszony był różnego rodzaju kośćmi, skórami i ziołami, należał więc do wioskowego szamana. Jeden natomiast był zdecydowanie większy i zapewne należał do wodza wioski.
~~

MG

Dotarli powozem do Shirotsume, a potem ruszyli pieszo w tę stronę. Rzecz jasna Liang kojarzony z Lamią, nie mógł pozbyć się wrażenia niechętnych spojrzeń, czy nawet wręcz szyderczych. Podróż do wioski zajęła im 3h, kiedy to Krypierko się zatrzymał.-Dalej tą ścieżką trafisz do wioski. Kiedy spotkamy się następnym razem, traktuj nas jak obcych.-Powiedział a następnie machnął dłonią na Evana, by razem z nim skręcił w krzaki.-Czym walczysz?-Zapytał nawet nie oglądając się na idącego za sobą chłopaka.

MG

Evan wstał i ruszył za swoimi celami, jak tylko dostrzegł że ci już się nieco oddalili. Przywdział na powrót maskę kamuflażu i dodał kolejną maskę, tym razem maskę obserwacji. Po dłuższej chwili śledzenia, niknących w oddali sylwetek, Evan dotarł do polanki, gdzie do drzewa siedziała przywiązana dziewczyna. Jeśli draby cokolwiek mówiły to ze swojej pozycji Evan nic nie słyszał. Polanka miała jakieś 30 metrów średnicy. Mężczyźni usiedli niedaleko drzewa, które znajdowało się po drugiej stronie polanki, tuż na jej skraju.

Liang nie miał zbyt wielu możliwości. W zasadzie co miał zrobić jak nie napić się magicznego napoju? Tym bardziej że w język nie parzył. Kiedy go wypił, z początku też mu nic nie było. Po chwili jednak wygięło go a on podrygując niczym ryba na brzegu, zaczął się wiercić na ziemi, wcześniej rzecz jasna się przewracając. Cała ta sytuacja której towarzyszył ból, potrwała niekrótką chwilę. W końcu jednak Liang odzyskał władzę nad ciałem a ból zaczął ustępować. Czy się udało, czy może coś zwalił? Ciężko było w zasadzie powiedzieć.

Evan: 106MM, Maska kamuflażu 1/3 posty, Maska obserwacji 1/3 posty

Nie wiem, czy błędem było zaufanie swojemu instynktowi, czy jednak takie było moje przeznaczenie.
Ciecz z misy, była... czymś niespotykanym... Ból, który mnie dotknął, był jednocześnie taki, jakby przypalano mnie od środka rozgrzanym do białości metalem, jak i taki, gdyby wrzucono mnie do wody tak zimnej, że przechodzi do pojęcie maga lodu.
Leżałem, osłupiały, nie wiedzący, co dalej robić. Czy poddawać się kolejnej torturze, wiedząc, że z każdym łykiem będzie gorzej, pod groźbą postradania zmysłów, czy zrezygnować z tego pomysłu i dać się ponieść nogom w inne miejsce.
Jeśli jednak tak musiało być, nie ważne gdzie pójdę, wizja i tak przywiedzie mnie z powrotem do tego miejsca...
Usiadłem ponownie przed misą... Moje ręce były czerwone, jakby od krwi, dzięki resztkom płynu, który nabrałem w dłonie.
Wziąłem głęboki wdech i rozejrzałem się dookoła, szukając wskazówki, czy być może po to, by na chwilkę odwrócić myśli od owej misy.
Wpatrywałem się w te wszystkie węże, miałem wrażenie, że słyszę ich pełzanie nie tylko tutaj, na około, ale także we mnie i w mojej głowie... To uczucie nie było ani trochę miłe, ale też nie wywoływało u mnie obrzydzenia ani strachu.
Chciałem mieć jednak to za sobą...
Zanurzyłem szybko ręce w misie i wziąłem kolejny łyk.
Zaciskając zęby, przygotowałem się na kolejną falę bólu.

O cholerka, tego się nie spodziewałem. Porwali kogoś? O co tutaj chodziło? Kim była ta dziewczyna? Po co ją porwali? W mojej głowie pojawiło się tyle pytań. Jak na przykład to, co teraz miałem zrobić? Nie mogłem od tak zostawić tutaj tej kobiety, ale z drugiej strony czy miałem jakieś szansę, aby ją odbić? Musiałbym walczyć z dwoma osobami... W dodatku nie wiedziałem, czym dysponują. W jakiś sposób musieli kontrolować tego Uwaczi, czy co to tam było, więc nie mogłem od tak ich zaatakować. Nie bez jakiegoś planu. A może wrócić i poszukać Krypierko? Nie wiedziałem, czy miałem na to czas... Znaczy, niby gadali o nakarmieniu dziewczyny, więc chyba nie mieli zamiaru jej zabijać. Czyli miałem czas. Postanowiłem jednak podejść trochę bliżej, aby dokładniej przyjrzeć się dziewczynie i przysłuchać się ewentualnym rozmowom. Oczywiście starałem się zachować czujność i ciszę.

MG

Ogólnie zamiast okrążyć polankę, Evan postanowił na pałę ruszyć do przodu. Na szczęście maskujące barwy jego stroju i maska kamuflażu, jeszcze go ratowały, ale na jak wiele może sobie pozwolić w ten sposób? W każdym razie było jeszcze na tyle jasno, że używanie noktowizora na polance, niemal oślepiało Evana. Nie był w stanie w ten sposób dokładnie się przyjrzeć niczemu, a już na pewno nie temu jak wyglądają osoby kilka metrów przed nim. Tak więc nie dość że był oślepiony własnym zaklęciem, to jeszcze trochę na przypale, bo nie pod osłoną drzew.

A jak wyglądały zmagania Lianga? Chłopak uznał że zapewne będzie musiał wypić cała substancję w misie, ale czy faktycznie tak było? Teraz kiedy napił się płynu raz, czuł że coś się w nim zmieniło. Coraz bardziej to odczuwał, nie umiał w pełni stwierdzić co to było, ale jednak coś. Gdy wyciągnął dłonie ku misie, węże zaatakowały, niebezpiecznie kłapiąc przy jego rękach, zmuszając go do ich cofnięcia. Węże nie pozwalały mu pić. Może nie chciały by został szamanem? A może go broniły?

Evan: 106MM, Maska kamuflażu 2/3 posty, Maska obserwacji 2/3 posty

Trochę nie poszło po mojej myśli. Stały się dziwne rzeczy. W każdym razie, nie mogłem zostać w takim miejscu, tym bardziej, że zaraz kończyło się działanie maski kamuflującej. Dlatego odwołałem maskę widzenia i powoli wycofałem się pod osłonę drzew i stamtąd sprawdziłem wygląd dziewczyny przy pomocy trybu lornetki w masce obserwacji. Jeśli maska kamuflująca się skończy, od razu ją przedłużam. Jeśli nie zostanę zauważony, staram się okrążyć polanę, aby zbliżyć się w ukryciu drzew i krzewów do potencjalnego przeciwnika i spróbować podsłuchać o czym mówią. Jeśli zauważony całkowicie, czyli będą wiedzieć że ktoś tam był, przywołuje Onikume, która posyłam w ich stronę, po czym wykorzystuje sytuacje i staram się oddalić z tego miejsca. Jednak nie uciekam zbyt daleko, na tyle tylko aby zgubili mój trop, po czym staram się ich dalej śledzić. Jeśli to nastąpi, pewnie będą chcieli uciec lub zmienić miejsce ukrycia. Lub nei daj boże, będą chcieli pozbyć się zakładnika...

Sam już nie wiedziałem, czy cała ta wizja, to test odwagi, logicznego myślenia, czy głupoty...
Usiadłem przed misą i zacząłem intensywnie myśleć.
Nie było tu nikogo, kto powiedziałby mi, co mam robić, dokąd iść i jak wypełnić moje przeznaczenie.
Byłem tu tylko ja i węże...
Właśnie! Węże...
Wybrałem tego, który próbował powstrzymać mnie przed piciem zielonej cieczy...
Musiałem się streszczać, bo SR nie działało długo...
Aktywowałem łuskę lamii i zwróciłem się bezpośrednio do stworzenia, które sobie wcześniej upatrzyłem.
-Powstrzymałeś mnie przed piciem tej cieczy. Na pewno wiesz, dlaczego się tutaj znajduję. Powiedz mi, proszę. Czy ta ciecz uczyni ze mnie szamana? W jaki sposób?-
Po wypiciu naparu cały czas czułem dziwne, wibrujące w całym moim ciele uczucie. Byłem przekonany, że to jest droga, albo przynajmniej wskazówka, by wypełnić moją misję. Wszystko jednak było zbyt zagmatwane, a Gęsi Puch mówił coś o pokonaniu swojego duchowego "wybranka". A może było to fałszywe wspomnienie? Może wcale tego nie powiedziała?
Czułem, że myśli zaczynają mi się plątać.

MG

Evan wycofał się i w mroku drzew z pomocą lornetki sprawdził jak wygląda dziewczyna. Była to niska brązowowłosa dziewczyna w czerwonej kiecce. Miała nie tylko związane ręce i stopy ale też zakneblowane usta. Tak więc Evan ostrożnie okrążył obozowisko by zajść mężczyzn od tyłu i po podsłuchiwać. Niestety gdy się zbliżył, mężczyźni nie specjalnie byli rozmowni, w zasadzie aktualnie siedzieli w milczeniu, ale nie zdawało się, żeby zauważyli Evana. Za to kobieta wierciła się, pewnie próbując poprawić krążenie w zesztywniałych kończynach.

Liang również postanowił podziałać i pójść krok na przód. Aktywował swój Sacred Relict by dogadać się z wężem, choć nie miał na to specjalnie wiele czasu.-Jad jedynie drogę wskazuje.-Zasyczał wąż.-O przewodnika sam musisz prosić. Z Bogami nauczyć się rozmawiać musi.-Dodał a po chwili SR przestało działać. Tak więc coś tam się Liang dowiedział, tylko pytanie brzmiało, czy zdoła zastosować zdobyte właśnie informacje w praktyce.

Evan: 99MM, Maska kamuflażu 0/3 posty
Liang: SR zużyte

Jad musi wskazać mi drogę. Czy to co czułem po wypiciu tej cieczy, to przeczucie... Czy miało doprowadzić mnie do celu?
Rozmowa z wężem uświadomiła mi, że muszę iść naprzód. Moja zdolność komunikacji z tym eterycznym światem. Jeszcze ani razu nie próbowałem nawiązać kontaktu z żadnym bogiem. A może to bogowie nie chcieli bym się z nimi kontaktował? Teraz jednak miałem szansę.
Wstałem i pogrążyłem się w uczuciu, które we mnie narastało. Czy samo wskaże mi drogę, czy wraz ze zmierzaniem w dobrym kierunku, zacznie narastać?
Nie miałem pojęcia, ale to nie znaczyło, że nie mogę podjąć żadnego kroku. Skoro to świątynia, to ruszyłem ku wejściu. A jad wskaże mi drogę...

Cóż, sytuacja była coś... problematyczna. Nie wiedziałem co zrobić. Mogłem próbować uwolnić dziewczynę, ale miałem za mało informacji. Co jeśli mieli kolegów? Co jeśli ktoś mi tu wparuję i udaremni akcje? Zresztą, mogłem odbić dziewczynę i uciec, ale jak daleko uda mi się oddalić ze zmęczoną dziewczyną? Czy dam radę to zrobić? Zacząłem zastawiać się, co by zrobił Krypierko. Postanowiłem pozostać w ukryciu i zobaczyć, jak rozwinie się sytuacja. Fajnie by było, jak by zaszło słońce... Po ciemku będzie mi lepiej działać.

MG

Świątynią było miejsce w którym Liang już był. Kolumny, otaczające misę po środku i sama misa, która zapewne stanowiła coś co można było nazwać ołtarzem. Liang od samego początku znajdował się w świątyni, pytanie jednak czy potrafi skontaktować się z Bogiem. Czy potrafi uprosić się o przewodnika w tym eterycznym świecie?

Problemy Evana były za to bardziej fizyczne i namacalne. Niestety, choć słońce zdecydowanie pokonało większą część drogi na nieboskłonie, miało jeszcze trochę do pokonania nim ostatecznie zajdzie. To ograniczało liczbę możliwości policjanta. Ciężko powiedzieć ile dokładnie chłopak tak siedział, ale w końcu jeden z mężczyzn wstał.-Idę srać.-Oznajmił spokojnie i skierował się w krzaki, nieco na prawo od Evana, kierując się głębiej w las.

Evan: 99MM, Maska kamuflażu 1/3 posty
Liang: SR zużyte

Odejście tego człowieka, stwarzało wiele możliwości. Tak wiele, że nie miałem pojęcia co teraz zrobić. Przez głowę przeszło mi tyle pomysłów... Ale od razu odrzuciłem te, które zakładały zabójstwo obu strażników. Nie wiedziałem, kto to taki, nie mogłem od tak ich zabić. W końcu policja magiczna zobowiązywała... Najlepiej było by pozbawić przytomności tamtego, co poszedł srać i się w niego zmienić. Ale nie miałem żadnych zaklęć, żebym mógł zrobić to bezszelestnie. Musiałem więc kombinować. Użyłem maski magii i pozostawiłem ją w miejscu gdzie sam się ukrywałem, sam zaś ruszyłem w kierunku dziewczyny, cały czas starając się pozostać w ukryciu. Kiedy znalazłem się blisko niej, przywołałem Kumokure w miejscu maski magii i rozkazałem mu głośno zaryczeć i rzucić się na człowieka, który aktualnie się wypróżniał. Sam zaś, jak najszybciej doskoczyłem do dziewczczyny przy słupie i rozwiązałem jej knebel, oraz przy pomocy noża z kija starałem się przeciąć jej więzy. Jeśli udało mi się ją oswobodzić, biorę ją pod ramię (jeśli będzie ciężka, używam Maski wagi) i ciągnę ją w głąb lasu. Jeśli tamta dwójka szybko upora się z niedźwiedziem i mnie zauważyć, stworze jeszcze jednego lub nawet dwa i użyje ich do zatrzymania ich, sam zaś będę kontynuował. Jeśli jednak ten przy ognisku nie rzuci się do pomocy koledze, wtedy i tak staram się odwiązać dziewczynę, jednak przyzywam jeszcze jednego Kumokure aby zajął się tamtym. Jeśli uciekniemy w las, wtedy używam na dziewczynie maski kamuflażu i ukrywamy się w krzakach, aby ta mogła rozruszać mięśnie i aby ocenić sytuację.

Wyglądało na to, że nie ma żadnego wejścia do świątyni. Przetarłem oczy w obawie, że wcześniej widziałem tylko jakieś majaki.
Uklęknąłem więc po środku, zaraz przed misą i zamknąłem oczy.
Przyszło mi tylko prosić o przewodnika. Skoro jad wskaże mi drogę, to musi mi ją wskazać właśnie w tym miejscu. On sam już we mnie krąży, musiałem skontaktować się z tym, kto sprowadził mnie do tego eterycznego świata.
-Ja śmiertelnik, wzywam moc twoją i ducha twego, by mi towarzyszył i wskazał drogę, którą kroczyć będę, szerząc twoje prawdy. Użycz mi swojej mocy, bym był godzien głosić twoje imię-
Cóż... nie wiem, czy dzięki tym słowom bóg zgodzi się zstąpić i zostać moim przewodnikiem, ale... coś mi podpowiadało, że właśnie takich słów powinienem użyć.

MG

Plan Evana był bardzo ryzykowny, ale czy miał jakieś lepsze wyjście? Użył swojej maski magii i ruszył na pomoc dziewczynie. Zgodnie z oczekiwaniami, towarzyszy ruszył na pomoc srającemu a Evan mógł szybko zająć się więzami dziewczyny. Dziewczyny swoją drogą całkiem ładnej i co mogło być zaskakujące, bardzo pociągającej. Następnie pomógł dziewczynie dostać się do lasu. Tam założył jej maskę i obserwował. Zdawało się że mężczyźni jeszcze walczą z jego niedźwiedziem. Dziewczyna zaś przyglądała się Evanowi niepewnie, nieco krzywiła z bólu, ale nie odezwała ani razu.

Dziewczyna -
tylko bez butów, szalika i rękawiczek

Liang postanowił że się pomodli. Bo czy był lepszy sposób na kontakt z Bogami niż modlitwa? Może był, ale Liang postawił właśnie na ten i nie był to pomysł zły. Po chwili bowiem z miski wynurzyła się głowa węża, unosząc nieco wraz z cielskiem, tak że połowa węża wystawała ponad zawartość misy. Wąż ten był niewielki i raczej cienki. Miał za to spore zęby jadowe. Był całkowicie biały, nie licząc czerwonych źrenic, którymi w milczeniu wpatrywał się w Lianga.

Evan: 72MM, Maska kamuflażu 2/3 posty, Maska kamuflażu 1/3 posty, Onikuma
Liang: SR zużyte

Wilk jedyny wie, jakim cudem udało mi się tak bezproblemowo uwolnić tą dziewczynę. Ale teraz, kiedy już ukryliśmy się w krzakach, zacząłem się zastanawiać, czy dobrze zrobiłem. Tak naprawdę, nie miałem zielonego pojęcia, kim była ta dziewczyna. Spojrzałem na nią i głośno przełknąłem ślinę. Kimkolwiek była, czułem do niej dziwny pociąg... Eh. Nie miałem jednak na to czasu. Musiałem wykorzystać sytuacje i dostać się jak najdalej stąd, dalej będziemy musieli wyjść na równinę i będziemy dobrymi celami dla łucznika. I wystrzelają nas jak kaczki.
-Kim jesteś? Dlaczego Cie przetrzymywali?-zapytałem cicho. Musiałem się chwilę zastanowić nad tym, czy jest sens uciekać... Mogłem poczekać tutaj i zobaczyć ich reakcje, po czym udać się w inną stronę niż oni, jednak istniało ryzyko, że potrafili tropić i od razu nas odnajdą...-Chodź, nie możemy się zatrzymywać.-mruknąłem, po czym złapałem ją za rękę i pociągnąłem w głąb lasu, starając się kierować w stronę strumienia. Co jakiś czas sprawdzałem, czy tamci ruszyli już w pościg.

"Jad jedynie drogę wskazuje, o przewodnika sam muszę prosić"
Jeśli wąż ten jest owym przewodnikiem, musiałem całkowicie poddać się jego woli... Lub go pokonać. Nie wydawało się jednak, żeby wąż miał mnie zaatakować. No cóż, nie mam zielonego pojęcia, jak mam rozmawiać z Bogami... Żadnego cholernego pojęcia. Przed chwilą mnie natchnęło, a teraz, kiedy coś pojawiło się przede mną, nie potrafiłem otworzyć buzi, by wydusić z siebie najcichsze nawet słowo.
Wziąłem głęboki oddech i przemyślałem wszystko.
Jeśli Bogowie mnie obserwują, wiedzą po co tu jestem. Nie ma też sensu mydlić im oczu słodkimi słówkami. Muszę być po prostu szczery co do swoich intencji.
-Potężni bogowie. Przybyłem tu, by pomóc temu biednemu ludowi przed nękającym go potworem. Jednak teraz, ja muszę prosić o to, byście pomogli mi z nim walczyć i zażegnać spór między ludźmi a bogami. Wszystko, czego pragnę, to to, by móc wam służyć i aby ludzie na powrót nauczyli się oddawać wam należny szacunek. Ktoś w wiosce manipuluje czarnymi mocami i obawiam się, że wkrótce przestanie nad nimi panować-
Nic więcej nie przychodziło mi do głowy, jednak czułem, że to co powiedziałem było szczere i obecny tutaj przewodnik, nie zinterpretuje moich słów w opaczny sposób. Jeśli jednak zdecyduje się mnie zaatakować, nie uchylę się. Jad wskaże mi drogę.