Kuczuwalamiihando

First topic message reminder :

Wioska znajdowała się na obrzeżach północnych pustkowii. Latem nie było tu śniegu, pogoda nawet dopisywała, dało się żyć. No i wiadomo, drzewa, kamienie, rzeczki te klimaty. Sama wioska złożona była z tak naprawdę może osiemnastu szałasów i ogromnego wspólnego ogniska. Jeden szałas obwieszony był różnego rodzaju kośćmi, skórami i ziołami, należał więc do wioskowego szamana. Jeden natomiast był zdecydowanie większy i zapewne należał do wodza wioski.
~~

MG

Dotarli powozem do Shirotsume, a potem ruszyli pieszo w tę stronę. Rzecz jasna Liang kojarzony z Lamią, nie mógł pozbyć się wrażenia niechętnych spojrzeń, czy nawet wręcz szyderczych. Podróż do wioski zajęła im 3h, kiedy to Krypierko się zatrzymał.-Dalej tą ścieżką trafisz do wioski. Kiedy spotkamy się następnym razem, traktuj nas jak obcych.-Powiedział a następnie machnął dłonią na Evana, by razem z nim skręcił w krzaki.-Czym walczysz?-Zapytał nawet nie oglądając się na idącego za sobą chłopaka.

Cóż, nie o takiej pobudce marzyłem, ale byłem szczęśliwy, że w ogóle się obudziłem. Ostatnie wydarzenia mgliście majaczyły w mojej głowie. Nie pamiętałem nawet jak tutaj trafiłem.
Na początku myślałem, że trafiłem już na drugą stronę. Widok Gęsiego Puchu tak mnie uszczęśliwił, że wydawało mi się, że całe zło zostało gdzie indziej, a w tym miejscu nic mrocznego nie jest w stanie istnieć. Uśmiechnąłem się do dziewczyny. -Wróciłem-
Coś jednak było nie tak, chociaż nie powiedziałbym, że nie ucieszyłem się w tamtej chwili. Evan znajdował się obok mnie, a to oznaczało, że albo nie żył, albo to ze mną wszystko było w porządku. Prawidłową opcją była druga. Aczkolwiek nie powiedziałbym, że wszystko było ze mną w porządku, gdyż... moja moc widocznie została zastąpiona inną. Wyraźnie spochmurniałem. Na mojej twarzy można było zauważyć wyraz cierpienia. Na zawsze utraciłem więź z moimi przyjaciółmi. Mimo, iż płynie we mnie krew youkai, straciłem możliwość kontaktowania się z moją drugą rodziną. Czułem się, jakbym na zawsze utracił cząstkę siebie. Jednak Evan, nazywając mnie swoim przyjacielem, przywrócił mi cząstkę radości, która zniknęła razem ze starą magią.
-Razem jesteśmy w stanie zrobić wszystko. Jeśli ty mi ufasz, ja ufam tobie- wstałem i wyszedłem z namiotu, chcąc nabrać w płuca trochę świeżego powietrza i uporządkować myśli. Walka się jeszcze nie skończyła, a nie można powiedzieć że ostatnią bitwę wygraliśmy.

MG

Jak to mawiają, prawdziwa męska przyjaźń, przetrwa nie jedno. Prócz bolca. W każdym razie dwóch przyjaciół po przebudzeniu stwierdziło wspólnie - mocom ciemności trzeba najebać, a las ocalić. Było to iście harcerskie zachowanie i na pewno młodzi skauci gdyby wiedzieli o poczynaniach dwójki magów, już by zapieprzali po okolicznych domkach sprzedając ciasteczka i zbierając datki na rentę dla Evana i Lianga gdy już wrócą z góry świata jako inwalidzi. Bo ogólnie skauci to zuch ludzie i wierzą w ludzi! Niestety skautów nie było, a jak byli to nie tu i nie wiedzieli o tym epickim queście. Wiedziały o nim jednak dwie inne osoby. Po wyjściu z namiotu, Evan i Liang dostrzegli Gęsi Puch i Irohę, stojące nieopodal i patrzące na siebie "Wilkiem" albo "Wężem" żeby Liangowi nie było smutno.-Wy też?-Zapytała prosto Iroha