Przedmieścia Ne'Rea

First topic message reminder :

Miejsce w którym wznoszą się Wille najzamożniejszych mieszkańców Ne'Rei, oraz pomniejsze chatki należące do robotników, nie mogących sobie pozwolić na mieszkanie w mieście.
~~

MG

Wystarczająco ciepło ubrany Dax, wraz z Pyzą, dotarli do Ne'Rea, po bardzo wyczerpującej podróży. Wpierw wiele godzin w pociągu, na gapę rzecz jasna, a potem w jakimś powozie, w którym wożono beczki z wielorybim tłuszczem do okolicznych wiosek. W zamian za pomoc z załadunkiem i rozładunkiem, staruszek który powoził, zgodził się zabrać chłopaka do Ne'Rei. I tak oto ich podróż się zakończyła i Dax znalazł się w mieście z którego nadano list do Hansa. Tylko co dalej? I czy Pyza znów nie na rozrabia?

MG

Veronica nie była byle ciapą i widząc niebezpiecznie zbliżającą się Pyzę, asekurowała ten skok, łapiąc stworzonko i dopiero potem przytulając do cyca. Wstała też z miejsca by pójść po wino.-Niestety.-Rzekła smutno, podając butelkę Heldze, ponieważ zajęta Pyzą nie mogła nalać.-Zmarli gdy miałeś siedem lat.-Odpowiedziała smutno. Po chwili przed Daxem stanęło wino. Wino czerwone, o słodkim nieco korzennym smaku. Niemal zero kwaskowości, bardzo smaczne.-Wypadek. Ich powóz spadł z urwiska, zginęli na miejscu. Ty trafiłeś w ręce rodziny od strony ojca. Nie mieliśmy z tobą kontaktu przez dwa lata.-Westchnęła cicho, głaszcząc Pyzę w swoich cyckach.-W końcu całkiem przypadkiem nasza matka znalazła cię na...-Odwróciła zwrok.-Targu niewolników.-Powiedziała cicho, niechcąc urazić Daxa.-Błąkałeś się od właściciela do właściciela przez dwa lata, nim w końcu kupiła cię nasza matka.-Uhu, ta mniej fajna część histori życia. Dax był kiedyś niewolnikiem. Czy też - Hans.

Gdy usłyszał o wypadku lekko otworzył usta po czym podparł się obiema rekami zasłaniając oczy. W sumie to nawet mu tam jedna zagubiona łza pociekła. A już myślał, że może być tak pięknie i w ogóle pozna swoją rodzinę, szkoda było mu tego, przetarł oczy rękawem i wziął głęboki oddech. Słuchał dalej Veronici po czym wziął łyk wina... smakowało wybornie według niego. Im dłużej tego wysłuchiwał tym mniej chciało mu się w to wszystko wierzyć, czuł się jakby ktoś własnie uderzył go w twarz mocno jak nigdy, już wolałby od Kasjana dostac znowu kopa i złamać miednicę niż takie coś słyszeć, jednak siedział cicho starając się uspokoić. Niewolnik... ale dlaczego został niewolnikiem..?
- Wiesz może czemu mnie... sprzedali..? - spytał jedynie cicho, może po prostu nie chcieli kolejnego dzieciaka na utrzymaniu i wydawał im się być pasożytem i właśnie dlatego go sprzedali?
- Kontynuuj - nie chciał w sumie zbytnio wdawać się w szczegóły u jakich ludzi był ani co miało miejsce nim trafił do niej. Pozwolił Veronice mówić, w sumie ona miała najwięcej do powiedzenia w tych sprawach.

MG

Veronica położyła dłoń na dłoni Daxa, chcąc dodać mu otuchy.-Zapewne żeby zagarnąć majątek twoich rodziców. Co zresztą im się udało.-Powiedziala smutno. A potem ciągnęła dalej, nie wesołą historię życia Daxa.-Jednak nawet nasza matka, choć wtedy żadne z naszej trójki o tym nie wiedziało, nie miała czystych intencji. Byłeś dla niej jedynie narzędziem, ale o tym później. Nasza trójka dogadywała się fantastycznie. Nasza dwójka zawsze się biła i kłóciła. Inaczej było z Sylvią, z której byłeś nieco bliżej. Raz jej się nawet oświadczyłeś! Mieliśmy wtedy, może po dwanaście lat.-No proszę, więc historia Daxowego życia miała i swoje jasne strony! Nawet, poznał swoją chyba pierwszą miłość.

Dax jedynie spojrzał na Veronicę kładącą rękę na tej jego i w sumie lekko się uśmiechnął. Cała to miało w sobie nutę czarnego humoru, zostajesz sprzedany by reszta rodzinki zgarnęła cały hajs... Jednak słysząc że miał być narzędziem starło mu uśmieszek, trochę ciężka sytuacja jakby nie patrzeć, biorąc pod uwagę, że nie bardzo lubił być wykorzystywany od tak, może jeszcze zaraz się dowie, że miał być po prostu sprzątaczką? Jednak słysząc, że się oświadczył dziewczynce od od razu zachichotał, w sumie trochę to śmieszna sytuacja była jakby tak na to wszystko spojrzeć.
- Niczym w jakiejś książce bym powiedział - zażartował i wziął kolejny łyk wina. "Przygody Hansa Olafa" tak powinny tą książkę nazwać, a nie jakiegoś Tomka Sawyera.

MG

I tak, historia powoli była kontynuowana.-Nasze szczęście trwało jeszcze ze dwa lata. Potem matka powiedziała ci co i jak. Kupiła cię tylko dlatego że jako osoba mająca w sobie krew Valdu, krew naszej rodziny, możesz zostać jego uczniem. Matka nie chciała tego losu dla mnie i Veronici. Valdu to przedwieczny demon lodu. Kiedyś był człowiekiem, ale teraz...-Wzdrygnęła się.-Valdu przyszedł do nas 7 lat temu, gdy mieliśmy 14 lat. Widzieliśmy go tylko przez chwilę. Ogromną postać odzianą w czarny płaszcz. Z wielkim błękitnym mieczem na plecach. Valdu, prapradziadek mojej matki, powiedział wtedy że chce jednego z nas, na ucznia. Że już dość i chce spocząć, ale siedmiu mistrzów miecza, zawsze musi być siedmiu. I ktoś miał zastąpić go na trzeciej pozycji. Po to matka cię sprowadziła.-Powiedziała Veronica, wyjawiając Daxowi jego niewesołe przeznaczenie. Przeznaczenie, któremu w sumie spierdolił i spadło na Sylvie, jego miłość z dzieciństwa, choć teraz jej nie pamiętał.

Słuchając tego wszystkiego miał kompletny mętlik... Czyli nie dość, że był niewolnikiem to jeszcze jego pra pra dziadkiem był jakiś cholerny demon lodu, no po prostu super... Po chwili jednak Dax zaczął myśleć, że to może mieć niby jakiś sens... w końcu sam bawi się lodem. Jednak zostać mistrzem miecza... trochę mu to nie odpowiadało biorąc pod uwagę, że on nawet nie ma pojęcia jak takie coś trzymać w ręku.
- Ja nawet nie wiem jak trzymać miecz, a co dopiero mowa o zostaniu jakimś tam mistrzem... - trochę taka ironia jakby nie patrzeć... W końcu on raczej woli dać w ryja aniżeli dać komuś kosę pod żebro... - Wybacz, że przerwałem, kontynuuj... kiedy uciekłem zabrał Sylvie?-w sumie też tak Daxy zaczął sobie liczyć ile lat ma dokłądnie i wyszło że trochę więcej niż ma wpisane w dowodzie... trzeba będzie iść się tym zająć. Na razie jedynie myślał jakby skończył gdyby wtedy nie uciekł od swojego przeznaczenia... Po części odczuwał winę za to co zrobił, ale w końcu nawet tego nie pamięta...

Pyzuś nie przeszkadzał. Pyzuś słuchał o historii mamusi. Ale coś mu się tam nie podobało. Zwłaszcza ta część o mieczu. Gdzie mamusia i miecz? Przecież mama nie ma miecza. #potwierdzone_puciuu. Gdzie mama i miecz? Proszę ja państwa.
-PUCIUU~! - głośno przerwał nasz drożdż tuląc się do kobiecego cyca całym ciałkiem. Bo w sumie całkiem miłe były. Szkoda, że mamusia takich nie miała. Ale to tak jak miecza, prawda? -Mamusia nie ma miecza! Mamusia ma rączki! I rączkami robi taki puciuu! I ciuu! PUPUCIUU! I gupi ludzie krzyczą brzydkie słowa bo im mamusia coś na w spuściła. Ale nie mogę tak podobno mówić bo to brzydkie słowa... - nasz drożdż pod koniec prawie się rozpłakał z powodu zakazu na brzydkie słówka. Bo podobno za młody i za mało wyrośnięty. Gupi świat.

MG

Nim dane było Veronice kontynuować, należało się wpierw zająć Daxem i Pyzą, którzy byli widocznie zbulwersowani "Mieczem".-Zapewne nie walczy mieczem, ponieważ nie skończył treningu.-Odpowiedziała Pyzie, a tym samym, odpowiadając Daxowi. W każdym razie, historie trzeba było kontynuować.-Rok później Valdu wrócił, a ty udałeś się wraz z nim, by trenować wysoko w górach. Nie wiem ile to trwało i jak wiele cię nauczył. To zapewne wie tylko Valdu. Rok temu Valdu wrócił. Powiedział że uciekłeś i że wróci po jedną z nas. Matka wpadła w furię i w panikę. Zużywając niemal każdą sztukę złota, w końcu cię odnalazła i wysłała list. Przybyłeś jednak zbyt późno. Matka umarła a bariera która chroniła nasz dom przed Valdu zniknęła. Przybył i zabrał ze sobą Sylvie, wysoko w góry, gdzie ma zastąpić go jako jeden z siedmiu mistrzów miecza.-Odetchnęła. Ot, cała historia, przynajmniej ta jej znana, bo pewne luki w niej, mógł wypełnić zapewne tylko Valdu.

Dax złapał za swoje wino i je dopił do końca, gdy dziewczyna kończyła swoją, a raczej jego opowieść. Odłożył szklankę i złożył obie ręce po czym się na nich oparł. Żeby się wszystkiego dowiedzieć musiałby się spotkać z Valdu... lekko go to przerażało, tym bardziej, że usłyszał że jest on praktycznie demonem od którego uciekł. Wziął głęboki oddech i nie odzywał się ani przez chwile.
- Wiesz gdzie znajduje się Valdu czy będę musiał wyruszyć go szukać po górach? - spytał poważnie. Coś w nim się ruszyło, nie wiedział co to za uczucie, było dość dziwne, niby strach, a jednak chce to zrobić, byleby pomóc Sylvi, odczuwał coś w rodzaju sentymentu, który było mu dość trudno opisać...

MG

Veronica uśmiechnęła się delikatnie, widząc że jednak Hans jej pomoże. To dobrze.-Daleko na północy stąd. Ale nie będzie łatwo się tam dostać. Jeśli chcesz możemy wyruszyć jeszcze dzisiaj.-Zaproponowała Daxowi. Sama paliła się do pomysłu uratowania siostry. Jednocześnie też dawała Hansowi znać, że zamierza pójsć z nim. Pytanie co z Pyzą? Zostanie z ciocią czy ruszy na przygodę z Hansem i Veronicą? Czy Hans w ogóle zabierze Pyzę, czy może zostawi pod opieką cioci?-Przygotuje wam prowiant.-Zaradnie stwierdziła Helga i wyszła z pomieszczenia, zostawiając trójkę sam na sam. W sumie, to ta trójka tutaj, była rodziną.

Daleka droga przed nimi... Nigdy się nie spodziewał, że będzie musiał stawić czoło swojej przeszłości. Spojrzał na Pyzę zastanawiając się czy chce go na to wszystko narażać, taki niestety był jego rodzicielski obowiązek by trzymać go z dala od wszelakich problemów jakie przyniesie im ta podróż. Helga przygotuje im prowiant, ale dalej się zastanawiał czy chce brać Pyze, bardzo mu się ten pomysł nie podobał. Jednak nie może też go zostawić tutaj, w końcu jak nie wróci... Chociaż wtedy też Pyza nie wróci...
- Pyza, przepraszam cię, ale to nie jest dobry pomysł byś z nami wyruszył - po czym westchnął - Nie chce cię narażać na jakiekolwiek niebezpieczeństwa jakie może to wszystko przynieść - p czym spojrzał na Veronicę - Wyruszymy dzisiaj - to był jego obowiązek by jej teraz pomóc, a nie będzie mógł się niestety zająć też Pyzą w tym samym momencie.

Pyza spoglądał tymi swoimi dużymi, słodkimi, maślanymi oczkami na mamusię, nie mogąc się doczekać co takiego mamuś ma mu do powiedzenia. Ale słowa Daxia zmartwiły drożdża. Na tyle, że łzy stanęły mu w jego oczkach.
-P-puciuuu... - zaczęła smutno, prawie się rozpłakując -A-ale Pyzuś tęsknił za mamusią! Pyzuś nie chce się rozstać z mamusią! - przy ostatnich słowach już pociągał "noskiem" i łzy zaczynały lecieć. On nie chciał opuszczać mamusi. Zbyt bardzo mu jej brakowało, gdy nagle zniknęła znikąd. A teraz nie chciał, by znów gdzieś znikała. Jako syn musiał być przy matce i ją wspierać! To był jego synowski obowiązek!

MG

Kiedy Helga szykowała zapasy, Veronica została pozostawiona z Daxem i z Pyzą. Ogólnie nie byłoby to specjalnie złe, gdyby nie fakt, że przerodziło się to w rodzinną dramę, w którą Veronica nie specjalnie chciała się pakować. Z drugiej strony Pyza wydawał się być magicznym stworzeniem i mógłby się przydać, nawet jeśli formalnie był dzieckiem.-A może da radę...-Zapytała cichutko Veronica, nie pewna czy powinna bronić Pyzę, czy jednak dać załatwić to Daxowi. W każdym razie więcej się wtrącać nie zamierzała. A nawet chciałaby uciec, no ale cóż, skoro rzekła, to było trzeba przeczekać.

Pyzuś spojrzał na ciocię Veronicę i ze łzami w oczach krzyknął:
-Dam radę! - gdyby miał nóżkę to by nawet tupnął. -Jestem duziym drożdżem! - nawet się chyba trochę obraził i zapowietrzył. Co skończyło się Pierwotną Fermentacją (B). Czyli dużą Pyzą. Bo była dużym chłopcem. Choć prawie już płakał. -Idę z mamą. - dodał pociągając "noskiem". Czy też wydając odgłos takiego zachowania. A jak mama nie będzie chciała go wziąć, to sam się wpakuje jej do torby. Czy chce czy nie, idzie z mamusią! Nie rozdzielą się tak łatwo! Nigdy! Nie po to miał z nią Więź Mentalną! Ona się o niego martwi, tak samo jak on o nią! Odwieczne prawo natury!

Dax miał dalej mieszane uczucia co do brania Pyzy w tą podróż. Bardzo, ale to bardzo nie chciał by stała mu się krzywda, a tym bardziej, że muszę znaleźć Valdu, który z opowieści pewnie nie jest taki miły. Gdy tylko odezwała się dziewczyna Dax westchnął i spojrzał na Pyzę - Eh... no dobrze, pójdziesz z nami - nie miał za bardzo innego wyjścia, w końcu Pyziak się zostawić nie da, a tym bardziej nie pozwoli się odesłać do Fiore, w Magnolii pewnie byłby bezpieczny, może nawet katedre Kardie by zwiedził z członkami gildi... kto wie...
- Mniej więcej ile zejdzie nam dotarcie do Valdu? -