Przedmieścia Ne'Rea

First topic message reminder :

Miejsce w którym wznoszą się Wille najzamożniejszych mieszkańców Ne'Rei, oraz pomniejsze chatki należące do robotników, nie mogących sobie pozwolić na mieszkanie w mieście.
~~

MG

Wystarczająco ciepło ubrany Dax, wraz z Pyzą, dotarli do Ne'Rea, po bardzo wyczerpującej podróży. Wpierw wiele godzin w pociągu, na gapę rzecz jasna, a potem w jakimś powozie, w którym wożono beczki z wielorybim tłuszczem do okolicznych wiosek. W zamian za pomoc z załadunkiem i rozładunkiem, staruszek który powoził, zgodził się zabrać chłopaka do Ne'Rei. I tak oto ich podróż się zakończyła i Dax znalazł się w mieście z którego nadano list do Hansa. Tylko co dalej? I czy Pyza znów nie na rozrabia?

MG

Przyglądała się mu chwilę z rozbieganym wzrokiem. Włoszy na szpic? Tego nie wiedziała. Ale amnezja wszystko tłumaczyła. I jeszcze to że został znaleziony zamrożony. Tak, wszystko nabierało sensu. Rzuciła mu się na szyję przytulając Daxa.-Hans Olaf Monte-Greccio, to naprawdę ty. To na pewno ty.-Powiedziała, sama nie wiedząc czy się cieszy, boi czy cokolwiek innego. To było dość dziwne, ale raczej cieszące ją spotkanie.-Pewnie mnie nie pamiętasz.-Zaśmiała się głupio, odgarniając włosy za ucho.-Veronica Ferguson-Oczy zaszły jej łzami i jeszcze raz przytuliła Daxa. Retarded sytuacja.

Pyza miał się zdecydowanie lepiej. A to jeddzono, to baja, nawet kakauko dostał. Specjalnie położone nieco niżej, żeby słomkę mieć na poziomie buzi a nie musieć skakać. Ciocia o wszystko dbała, a następnie usiadła z własnym kakałkiem obok Pyzy.-Opowiem ci bajkę o Donucie, który chciał być Pyzą.-Zawyrokowała.-Był sobie kiedyś wypiek, taki niemal jak ty, tylko trochę słabszy, z dziurą w brzuszku! Inne Pyzy się z niego śmiały i przezywały Donutem. Donut bardzo z tego powodu płakał, a czekoladowe łzy które ronił, brudziły wszystko dookoła. Bo Donut, w serduszku był Pyzą. I bardzo chciał by inne Pyzy też go zaakceptowały. Tylko jak? Przecież, miał dziurę w brzuszku. Uznał więc, że dziurę trzeba czymś wypchać. Wziął więc poszedł do Drożdżówy, przyjaciela swojego i powiedział drożdżówie tak, drożdżówa, ty masz tyle sera, daj trochę. A że Drożdżówa lubił Donuta, to rzekł tak, Donut, przyjdź jutro a dostaniesz sera. I tak też Donut uczynił. Wrócił i następnego dnia, znalazł worek z serem, tylko Drożdżówy nie było. I tak Donut wypchał dziurę serem i poszedł do innych Pyz, a te zaakceptowały go jako Pyzę. Tylko Drożdżówa więcej się nie pojawił. I z dnia na dzień, Donut coraz bardziej tęsknił. Aż stwierdził że dość. Zostawił Pyzy i ruszył na poszukiwanie Drożdżówy. Odnalazł go w jaskini, w górach. Miał dziurę, jak Donut. Ponieważ sera było tylko tyle, że starczyło dla jednego. Donutowi zrobiło się przykro. Wyrzucił cały ser i teraz też miał dziurę. Donut z Drożdżówą, byli dziurawymi kolegami. Ale Pyzy w mieście zrozumiały, że Donut był spoko gość. Dlatego też odnaleźli Donuta z Drożdżówą, przeprosili za swoje zachowanie i wszyscy żyli długo i szczęśliwie, wspólnie w mieście.-Pogłaskała Pyzę.-Bo nie trzeba wyglądać jak Pyza, by czuć się Pyzą.-Taki morał z tej bajki.

To było... dziwne jednak... przytulił ją również. Gdy tylko usłyszał imię... wydawało się takie dziwnie znajome, ale jednak dalej nie mógł go skojarzyć. Niby amnezja, ale cholera... Spojrzał na nią i się uśmiechnął - Niestety nie, ale nad tym się popracuje - odpowiedział tylko na to, że jej nie pamięta. Ciężko było to opisać, wszystko było kompletnie inne, już nie Dax... a Hans? Tyle czasu używał tego imienia, które jest jego praktycznie wizytówką... Gdy tylko przytuliła go jeszcze raz sam Daxu Hans nie wiedział już kompletnie sam kim jest. Czyżby cała tajemnica jego przeszłości zostanie rozwikłana? Tego dowiemy się w następnym odcinku.
- To jest dziwne dla mnie... nawet nie wiem jak mam się zachować - powiedział jedynie łamanym głosem - Może nie pamiętam kim byłem... - rozejrzał się po pomieszczeniu - Ale czuje, że muszę pomóc. Co tu się wydarzyło? -

Pyzuś pił kakałko z dużymi oczętami (jeszcze większymi niż zazwyczaj) przysłuchiwał się bajeczce siorbiąc sobie kakałko. I to była fajna bajeczka! Inne Pyzy? Gdzie? Chciał je poznać! Czy duża była Pyzolandia? Czy każdy miał swoją mamę-dresa i ciocię-cud? Czy nadzienie serem było takie jak z mięsem, czy jednak inne? Czym jest donut? I drożdżówa? Czy wycinanie sobie nadzienia boli? Czy była krew? Lody? Wróżki? Smoki? Magowie? Magia? Czy Pyzy z Mięsem jadły inne Pyzy, czy jednak nie? A może były Pyzy świadome i nieświadome? I te świadome Pyzy hodowały małe, nieświadome pyzy na pyzodrzewkach by je zjeść, zostając w swoisty sposób weganami? Czy coś? Te problemy mogły się wydawać błahe. Ale nie dla Pyzuni. On musiał poznać odpowiedzi. I dlatego też spoglądał w ciocię i wyrzucił z siebie wszystkie te pytania swoim wysokim, piskliwym głosikiem, tak szybko, jak tylko mógł w tych strunach drożdżowych.

MG

Veronica puściła Daxa i również rozejrzała się po pomieszczeniu.-Ugh, wszystko jest takie dziwne.-Uderzyła się dłonią w głowę. Ostatnie dni musiały być dla niej całkiem ciężkie.-Cornelia, moja matka, zmarła. Bariera która chroniła to miasto pękła, a Valdu przyszedł po nowego ucznia. Kiedy dowiedzieliśmy się że uciekłeś...-Ochrząknęła, przecież Dax nic nie pamiętał.-W każdym razie, Valdu potrzebował nowego ucznia. Walczyłyśmy ale był po prostu za silny. Zabrał Sylvie.-Powiedziała smutno, cały czas w zasadzie zapominając że Hans niczego nie pamięta i z tej krótkiej historyjki za wiele nie zrozumie.

A skoro już o historyjkach mowa, to Pyza raczony był iście wytworną opowieścią. A teraz zadał jeszcze milion pytań, na co Ciocia odpowiedziała śmiechem.-Nie tak prędko młody wypieku.-Pogroziła ze śmiechem palcem.-Po jednym pytaniu. A za każde kolejne, pomyślmy...-Podniosła palec do góry.-Wiem, pomożesz cioci rozwiązywać krzyżówkę. Każde hasło które zgadniemy - jedno pytanie o Pyzoladnię dla Pyzy. Pasuje? Taki dzielny syn jak ty, powinien sobie odpowiedzi wywalczyć, prawda? Wtedy mama będzie na pewno, bardziej dumna.-Powiedziała Helga, patrząc na Pyzę oczyma pełnymi miłości. Normalnie by adoptowała. Może Dax szuka żony?

Po usłyszeniu tego Dax czuł się... dość głupio... Przez niego zabrali Sylvie... Bo uciekł? Co takiego się musiało wydarzyć, że znalazł się w lodzie i tym bardziej dlaczego chciał uciekać. Mało z tego zrozumiał. Nie miał pojęcia kim byli ci ludzie, a tym bardziej po co był mu uczeń. Dax westchnął dość ciężko i powiedział...
- Odbijemy ją, daje słowo - sam nawet już nie wiedział czy ma w te słowa wątpić czy też nie - A teraz musisz mi wyjaśnić wszystko... czemu uciekłem, kim jest Valdu, dlaczego potrzebuje ucznia... Mam tak dużo pytań... Gdzie znajdziemy tego Valdu i dlaczego twoja mama trzymała barierę - w sumie tak po chwili pomyślał... Czy to możliwe, że jego rodzina też gdzieś tam jest? A co jeśli okaże się że wszyscy czekają na jego powrót? Wszystko było takie dziwne i pokręcone.

Walka? Syn mamusi nigdy nie stroni od walki! Musiał przynieść jej chwałę i sławę, a także i rycerza na białym koniu! Mamusi z pewnością się przyda tatuś. A wtedy będą pełną, prawdziwą, normalną, może trochę nowoczesną i szaloną, ale za to... rodziną. Kochającą się. I to było najważniejsze. A rodzina nie ucieka z pola walki! Nie z nędzną krzyżówką, która zakłóca spokój członka tej rodziny! Tym bardziej, jak tym członkiem jest Ciocia! Pani Ciocia!
-TAK! DO BOJU! POKONAĆ ZUĄ KZYZÓFKE! - krzyknęła głośno, czekajac aż pojawi się boss, gotowy do stawienia czoła Pyzopiratoninjy! Czas położyć kres tyrani łamigłówki!

MG

Hans miał nieco racji, bez wyjaśnień się nie obejdzie. Musiał dowiedzieć się kim jest, by w zasadzie mógł w ogóle pomóc w poszukiwaniu Sylvi. Veronica skinęła więc głową.-Zatrzymaleś się gdzieś tutaj? Nie ma sensu rozmawiać na zimnie.-W końcu w Ishvanie to za ciepło nie było. Mimo że mag lodu nie odczuwał tego jakoś specjalnie. W każdym razie czy to Dax Veronice, czy Veronica Daxa, oboje prowadzili w to samo miejsce.
-No dobrze, popatrzmy...-Powiedziała ciocia zaglądając w krzyżówkę.-O, mam. Kot w paski na sześć liter. Pierwsze T.-Powiedziała ciocia, patrząc wyczekująco na Pyzę. Po krótszej chwili do pomieszczenia weszli Dax z Veronicą.-Oh Veronica, ktoś przy...-Zaczęła ciocia, ale dostrzegła Mamę Pyzy za Veronicą.-Widzę że już się poznaliście.-Wzruszyła ramionami Helga. Jeśli Pyza odpowiedziała dobrze, to przysługiwalo jej jeszcze pytanie o Pyzolandie, więc Ciocia musiała uważnie słuchać Pyzy.

Dax czy tam Hans kiwnął głową - Kawałek stąd - powiedział gdy tylko spytała się czy się gdzieś tu zatrzymał. A komu było zimno temu było zimno, ale czego się spodziewać po chodzącym bałwanie, któremu w sumie lód nie przeszkadza. Przynajmniej szli w jedno miejsce, nie będzie musiał latać po swoje rzeczy gdzie indziej, a właściwie to po Pyze. Gdy tylko weszli Dax spytał się tylko miłej pani - Mam nadzieje, że Pyza nie sprawił problemów - no cóż, Daxu nie chce kolejnego mandatu... Na razie to miał nadzieje, że usiądą gdzieś z boku, by Veronica mogła mu opowiedzieć to i tamto co się teraz obecnie odjaniepawla. Więc w sumie im szybciej by zaczęła tym lepiej.

Pierwsze pytanie. Było podchwytliwe. Bardzo. Ale Pyza była mądra. Nie dała się.
-WIEM! Tokoot! Z paskami! - inteligentna odpowiedź prawda? Ale gdyby okazało się, że nie, to Pyza by kminił dalej. -Toleww! - tak, to też była jakaś opcja. Ale gdyby nie, no to cóż... Pyzuś zastanowiłby się długo i intensywnie, aż w końcu by wpadł na pomysł, który byłby cóż... ostateczny. -Togrys? Torka? Tarka? Tygrys? - tak, co tylko ślina na ten drożdżowy język przyniesie. A gdyby było okej, to padłoby pytanie. Dość istotne -Co to donut? - ale cóż. Są rzeczy ważne (krzyżówka) i ważniejsze (mamusia). I olać, że nie był sam. -MAMUUUUŚ! - i rzutohug. W Pyzowym wykonaniu. Więc w sumie po prostu przy pomocy Dog-Beating Attack (D), prosto w klatkę z piersiami mamusi. Bo w sumie to tęsknił. I chciał atencji. I miziania. I matczynej miłości. I w ogóle radości z życia. -Puciuu~! - krzyknąłby jeszcze radośnie. Bo mamuś! I ciocia! I Pyzolandia!

MG

Poprawną odpowiedzią rzecz jasna był Tygrys i gdy tylko odpowiedź padła, Ciocia zanotowała ją w krzyżówce.-Poczekaj.-Powiedział do Pyzy i wstała, gdy tylko Pyza wskoczyła w ramiona Mamusi, kierując się do szafek. Tymczasem Veronica i Hans zajeli wolne krzesła. Po chwili wróciła Ciocia, stawiając parujący kubek kakao przed świeżo przybyłą dwójką, ale również miała dla siebie i dla Pyzy. Dla Pyzy na talerzyku leżał również Donut z białą polewą i kolorową posypką.-To jest Donut. Smacznego.-Powiedziała do Pyzy, obdarowując jeszcze większą ilością słodyczy!-A to jest...?-Zapytała Veronica, obserwując Pyzę, nieco zdziwiona.

Pyzuś wtulał się w mamusię. Była ciepła (hehe), a tu było trochę zimniej niż w Fiore, więc czemu by nie wykorzystać okazji i bliskości ze swoją rodziciel...em... Tak czy inaczej był szczęśliwy. Wciąż wtulon w klatkę piersiową Daxia, patrzył na donuta i kiwał główko-ciałkiem, że rozumie. Ale też była tu nowa dziewczynka. I musiał się jej przedstawić. -Puciuu~! Jestem Pyza z Mięsem, syn Mamusi, wkrótce Kapitan Piratów, Postrach 7 Mórz, Mistrz Ninji! A to wszystko razem z mamuś! Puciuuu~! - radośnie obwieścił, po czym "zeskoczył" by skosztować donuta. Bo jak był dobry, to by zrozumiał czemu chciał być Pyzom. Bo dobro zasługuje na dobro. I drożdże. Więcej drożdży. I mamusię. Dlatego Pyzuś był synem. Dobrym synem. Nie marnotrawnym. Wszystko dobrze trawił. I w ogóle nie marnował jedzenia. Takie to dobre dziecko było. I nie przysparzał kłopotów. A nawet jak, to mamusia zapłaci.

Dax przytulił Pyze jak to zawsze miał w zwyczaju, bo przecież co innego miałby zrobić. I wtedy Pyza się przedstawił i zeskoczył by zacząć opierdalać donuta. Dax jedynie westchnął i spojrzał na Veronice - Jak widzisz już się przedstawił, potem ci powiem co i jak z nim - taa... chyba to będzie najlepsze rozwiązanie. W sumie i jak teraz zacząć całą tą rozmowę? Teraz od czego tu właściwie zacząć? - Więc... będąc szczerym nie wiem co mam powiedzieć... o co zapytać... - w sumie to chyba wie już - Więc... Możesz mi powiedzieć może na początku kim byłem i pomału przejść do tego czego chciał ode mnie Valdu..? -

MG

Veronica przyglądała się jeszcze chwilę Pyzie, nim w końcu zaczęła mówić.-Twoi rodzice nazywali się Esmeralda i Georgio Monte-Greccio. Twoja matka była siostrą naszej, jesteśmy więc kuzynami. Twoi rodzice prowadzili wielką winnicę na południu Bosco. Kilkadziesiąt lat temu ich wina były całkiem sławne. Nawet wielki kucharz Fiore, Marco Polo, nadal się w nie zaopatruje. Mamy nawet chyba butelkę, gdybyś chciał spróbować.-Mówiła powoli, przypominając sobie dawne lata.

Dax spojrzał na Veronice, w sumie to było dla niego dość obce, ale jednocześnie takie znajome... Słuchając jej Dax się uśmiechnął i zdziwił. On ma jednak jakąś rodzinę?! Serce aż mu chciało wyskoczyć na tym stole i przestać bić.
- Aż mi mowę odjęło... - nie wiedział co ma powiedzieć nawet o tym wszystkim - Z chęcią spróbuje, nie mogę odmówić takiej okazji - to było w sumie ciekawe, w sumie skoro ma okazje to to zrobi - Aż sam żałuje że to wszystko zapomniałem... - chociaż czy powinien..? Skoro niby uciekł... - Moi rodzice, jacy oni są..? -

Pyza patrzył ze zdziwieniem na rozgrywającą się scenę. Z jednej strony... mamuś. Z drugiej pani, mówiąca, że są kuzynami z mamusią. Więc Ciocia. A jak ciocia, to wiadomo. Ceremonia inicjacji do Pyzowatej rodzinki (pomińmy fakt sugerowania przez wyrodną matkę, że nie ma jakiejkolwiek rodziny)! A więc, tamdaradam.
-CIOCIA! - i rzutohug (Dog-Beating Attack (D), z pełną miłością, wprost w miejsce, które można określić jako cycki nowoprzybyłej. -To Pyzuś ma babcię i dziadka? - spytałby spomiędzy piersi Veronici (lub gdzie by koniec końców wylądował). I to z ogniem w oczętach. Bo więcej rodziny, to fajniej.