Centrum Calthy

First topic message reminder :




Niektóre osoby nazwałyby to istnym szaleństwem. Inni uznaliby to za przejaw jakiegoś nadzwyczajnego intelektu, czy doszukiwaliby się jakiegokolwiek znaczenia w jego czynach. Ile czasu minęło, odkąd stał się taki, jakim właśnie się widział? Ile razy to słońce uprzykrzyło mu egzystencje, sprawiając że chłopak z ledwością umknął przed jego śmiercionośnymi promieniami? Podobnie też było i tym razem, kiedy to czarna kulka futra leżała pozbawiona jakichkolwiek sił w jednym z miejskich zaułków, nieopodal jakiejś kawiarenki. Kto by pomyślał, że czas tak szybko leciał, a sam kot zdawał się na tyle zmęczony swoją egzystencją, że... już dawno zasnął? Przynajmniej nie przejmował się kompletnie swoim otoczeniem i ta trochę nie kontaktował, ale takie już jego nowe życie. I tak nikt się tym raczej by nie przejął...

MG

A jednak nawet we śnie, życie do lekkich nie należało. Pierwsze lepsze drzwi po lewej stronie pokazały Weltowi pomieszczenie, które mogło być jakąś starą, zakurzoną biblioteczką. Same półki i książki. Regały ciągnące się po sam sufit i jeszcze więcej książek. Nie było w tym pomieszczeniu nawet ani jednego krzesła, czy fotela na którym można by spocząć, a co dopiero zasnąć. Pomyślałby ktoś, że przy książkach powinno się znaleźć przynajmniej jakieś krzesełko i lampka...
Upierdliwość w postaci zegarka od razu po wejściu do pokoju zaczęła wskazywać na inne drzwi. Może obok, może naprzeciw...

Nikogo z pewnością nie zaskoczyłby fakt, że sam wampir musiał przystanąć w wejściu. Zawartość pomieszczenia z pewnością nie przemawiała do jego osoby, a omiecenie go wzrokiem pozwoliło na jeden wniosek. Tutaj spać nie szło. Znaczy - tyle jeszcze potrafił. Zasnąć w niemalże każdym miejscu, jednak to najpewniej byłoby niewygodne, a sam zegarek upominał się o więcej. Ciężkie, niemalże cierpiętnicze westchnienie dobyło się ze strony kotowatego, a ten... ruszył dalej. Do następnych drzwi po lewej stronie, które pokazałby zegarek. Oczywiście zostawił też aktualne drzwi otworzone, jakby wyszło, że kręci się w kółko i nie ma już sił, aby postąpić kolejny krok do przodu. Takie rzeczy zdarzają się nawet najsilniejszym, a co dopiero tym, którym właściwie na dobrą sprawę nie zależy.

MG

Ponieważ w krainie snów, wszystko dzieje się raczej po myśli śniącego, Welt nie musiał szukać długo. Zajrzał do jeszcze jednego pokoju, w którym były same... krzesełka. Ale okazały się zbyt twarde do spania, więc zajrzał do kolejnego pokoju po lewej, w którym znalazł same... poduszki. Tak! To było to, czego potrzeba kotowatemu...
Ale poduszek było mnóstwo. Każda była inna - większe, mniejsze, nieco twardsze i te bardziej miękkie. Jedne były wypełnione pierzem inne zaś miały w sobie po prostu to tworzywo sztuczne, z których w obecnych czasach tworzono poduszki. Mało tego, znalazły się nawet poduszki wypełnione...sianem. Tak! Sianem! Nawet każda z poduszek była w innym kolorze, w innym odcieniu i co ciekawsze - nawet każda z nich miała inny zapach. Jedne zachęcały bardziej, inne mniej...
Wystarczyło tylko wybrać tę jedną jedyną poduszkę i można było ułożyć się do snu...

Na swój sposób - trafił do nieba. Nikt już nie mógł wymagać od niego żadnego wysiłku. Stopniowo nawet zegarek przestawał się liczyć, kiedy to jego oczom ukazał się istny raj dla przemęczonych egzystencją osób. Zerknąłby jeszcze z przyzwyczajenia na zegarek, aby chwilę później legnąć gdzieś pośród poduszek. Nie miał jednak pewności, że znalazłby tutaj tę idealną. Różne materiały, zapachy, czy nawet sama faktura poszewki - to nie miało znaczenia. Idealna poduszka powinna być taką, która zaspokoi potrzebę. Będzie zarówno miękka i twarda, zależnie od wizji jej posiadacza. Raz pachniałaby lasem, a za innym razem morską tonią. Wszystko po to, aby umilić sen jej właściciela. Pojawiało się jednak pytanie, czy podczas tego obracania się pośród miękkiej faktury, odnalazłby jakikolwiek ślad swojego ideału.

Raj...
Ten pokój był dla kotowatego miejscem, w którym wreszcie mógł umrzeć. A może już umarł, skoro trafił do raju...?
Tak czy inaczej był to tylko sen. W prawdziwym świecie prawdopodobnie nie znajdzie takiego miejsca, a już nie wspominając o znalezieniu idealnej poduszki, na której zawsze można się dobrze wyspać. Ale czy aby na pewno?
Tak czy inaczej Welt z czystym sumieniem mógł się po prostu położyć i zasnąć...

Zasypianie we śnie zawsze jednak prowadzi do pobudki, więc w końcu i tak się stało w tym przypadku. Welt niekoniecznie wyspany po krótkiej drzemce na wycieraczce swojej właścicielki mógł spokojnie marzyć o znalezieniu miejsca które mogłoby być takim rajem jak ten we śnie. Albo przynajmniej wygodnej i własnej poduszki...
Może coś takiego jednak gdzieś istniało w tym magicznym świecie? A jeśli to była prawda, Welt wiedział już do czego użyć swojego zegarka...

Welt +5 PD

Drzemki miały to do siebie, że nie trwały tak długo, jak sen. Zrezygnowane westchnienie dobyło się ze strony kotowatego, a ten nie mając nic do roboty, przybrał ludzką formę i... ruszył na dach. Skoro wszystko zdawało się działać przeciwko jego odpoczynkowi, ten mógł zwyczajnie poleżeć na dachu, wpatrując się w nocne niebo. Księżyc delikatnie oświetlał okolicę, a chmury co jakiś czas przesłaniały gwiazdy. Nie mając zbyt wiele do roboty, blondyn położył się na niezbyt wygodnych dachówkach, korzystając z kaptura, jak z poduszki.
- Zjadłbym coś, meh... - mruknął jedynie pod nosem i chociaż martwy i niezbyt odczuwający głód, miał ochotę na jakieś chipsy, albo może bardziej nachos. Nieistotne. Jak to wszystko, czy te całe międzyludzkie interakcje i wszelkie obrazy, które przyszło mu dostrzec. Dlatego też, przesłonił twarz przedramieniem, aby raz jeszcze westchnąć i w swojej własnej samotności odpocząć od ciężaru tej wiecznej egzystencji.

MG

Welt się nudził. Definitywnie się nudził. Albo po drzemce przyszła pora na odpoczynek po takowym, bo jak wiadomo powszechnie - sen to jednak męcząca sprawa. Człowiek się budzi, a jednak jak zombie. Ale Weltowi to i tak pewnie było wszystko jedno. Tak czy inaczej ruszył na dach. Była noc, nieco chłodnawo ale właściwie przyjemnie. Gdzieś przez chmury przebijały się gdzieniegdzie gwiazdy, gdzie indziej widać było część tarczy księżyca. Ten sielski nastrój pewnie trwałby dalej, gdyby nie bardzo głośny dźwięk. Dźwięk, który sprawił, że ten mimowolnie się wzdrygnął. Niedaleko niego zahuczała sowa. Złowrogo. Było w niej jednak coś niepokojącego. Obserwowała Welta z jakimś takim konkretnym zdenerwowaniem na twarzy, lustrując chłopaka delikatnie jarzącymi się na czerwono oczami. Z dzioba Welt mógł przysiąc wystawały jej po kle. I patrzyła się. Też złowrogo.

...niektóre kwestie lepiej pozostawić bez komentarza. Niechęć blondyna do własnej, wampirzej egzystencji zdawała się wyczuwalna w najbliższym otoczeniu. Ten leniwie odpoczywał na dachu, borykając się w umyśle z problemami, które przerosłyby żywe istoty. Co gorsze, zeskoczenie z dachu na główkę nie przyniosłoby mu zbyt wiele i chociaż by umarł, to nie tak na śmierć. Życie, a raczej jego przeciwna, acz bliźniacza część potrafiła być z pewnością okrutną partnerką.
- ...shsh - mruknął jedynie w odpowiedzi stworzeniu, na które nie zwrócił większej uwagi. Najwyraźniej bezcelowość jego wiecznej tułaczki stanowiła tutaj większy problem, aniżeli uprzykrzające życie stworzenie nocy. Spojrzał jedynie ukradkiem, jakby od niechcenia na sowę, aby wrócić do swoich rozważań. W końcu mógłby uznać dążenia, czy cele rudej za własne, ale... ona sama nie wiedziała, czego naprawdę chcę. Z ich dwojga nie miał pewności, które wydawało się bardziej puste. W przeciwieństwie do niego, miała chociaż ludzi. Miała też jakieś życie, eh. - Jestem trochę zajęty nie-życiem, meh - dopowiedział jeszcze w kierunku lotnika, jakby miał zamiar go zignorować, acz jakoś tak... coś go niepokoiło. Gdyby tylko chciało mu się zrobić coś innego, jak po raz to kolejny ziewnąć znużonym własnym bezsensem

MG

Sowa zahuczała ponownie. Dalej złowrogo. Co więcej nadęła swoje malutkie policzki i z jak najbardziej widocznym zdenerwowaniem. Zahuczała ponownie, jednak tym razem zaczęła nadawać na niższych tonach i chociaż dalej było to huczenie złowrogie, miało się wrażenie, że to jakaś sowa-dres, która chyba zaraz kogoś dorwie, spierze i okradnie z myszy. Po drugim zahuczeniu nastąpił z kolei jakiś dziwny dźwięk, jakby ta próbowała odkaszlnąć, ktusząc się przy tym z dwa razy, a następnie przemówiła ludzkim głosem. - Wyślijmy list sową! No nie, ja tych nicponi, tych darmozjadów, którzy tylko czyhają, żeby mi zlecić robotę znajdę ja to to i zjem im wątroby! A to wszystko po to, by jakiś leniwy kocur mi teraz mówił, że jest zajęty! ZAJĘTY, ROZUMIESZ TY TO? A ja przez cały dzień i pół nocy macham MOIMI BIEDNYMI SKRZYDEŁKAMI! A stfu! - wyciągnęła dziobem jakiś loist, który to trzymała w torbie na plecach. Torbie, którą ten zobaczył dopiero, jak ta się nachyliła, by z niego wyjąć list, który to po tym wręcz z pogardą rzuciła w Welta i odleciała z fochem. Tymczasem na kopercie rzuciło się mu dużymi literkami "Zlot wampierzo-zwierzaków - Oficjalne zaproszenie". Kompletny brak szacunku dla wyczerpującego i pochłaniającego czas zajęcia, jakim jest nieżycie.

Jeśli ktoś powiedziałby, że blondyn wysłuchał posłańca z należytą uwagą, niechybnie by skłamał. Ten gdzieś pomiędzy słowami ptaszyska przestał uważać na jego wypowiedzi, wracając spojrzeniem do pochmurnego nieba. Nie omieszkał jednak zareagować na to wszystko jakiś czas po tym, jak nastała już cisza.
- Aham... - mruknął od niechcenia pod nosem, wzdychając przy tym ciężko. Wszystko to wydawało się problematyczne, a jazgot ptasiej istoty nie wpływał zbyt dobrze na jego egzystencję. Jakby nie spojrzeć, nie mógł i tak z tym nic zrobić, toteż nawet nie chciało mu się starać. Ba! Co więcej, nie wyglądał też na takiego, któremu chciało się otworzyć list, czy dorzucić jeszcze jakieś trzy grosze, ale kto go tam wie... może zwyczajnie udawał jedynie leniwego, znużonego kota.

MG

Kulturalna sówka-dres została całkowicie olana, tak samo jak list który ten przyniósł. Nic miłego, zero kultury. Czego on się spodziewał po leniwym dachowcu? Welt miał za to przez jakiś czas znowu spokój - nikt mu nie świergotał nad uchem, nikt nie zabierał jego cennego czasu, które poświęcał na tak pracochłonne nic-nie-robienie. A wiadomo: ktoś musi nic nie robić, aby robić mógł ktoś. Nie mogło być tak jednak dobrze całą noc. Po jakiejś godzinie uczuł, ze ktoś dziobem chwycił go za ramię i z całej siły ciągnął... gdzieś, pewnie do krawędzi dachu. Z trudem, ciężko machając skrzydłami ale robił, co mógł. I tak, to była sówka sprzed niedawna.

Wielce prawdopodobnym był fakt, że tytuł największego lenia na świecie spoczywał w rękach, bądź łapkach Welta. Blondyn mógł cieszyć się osiągniętym spokojem i ciszą, nie przeszkadzając sobie w egzaltowaniu jego wewnętrznej pustki poprzez ogólne milczenie i nic nie robienie. Od czasu do czasu jedynie westchnął, zastanawiając się nad tym, czy lepsza była ów pustka i niewiedza, czy makabryczne obrazy, które przyszło mu zobaczyć jeszcze tego wieczora. Nie oznaczało to jednak, że wszechpotężny leniwiec miał spokój. - Nie możesz zwyczajnie odlecieć? - dopytał się jedynie, czując szarpanie ze strony sowiej jednostki, aby ostatecznie spróbować usiąść z niemałym stęknięciem. Wbił zmęczone, czy też poddenerwowane spojrzenie w ptasią jednostkę, co mogło okazać się samo w sobie dość brutalnym zabiegiem zważywszy na jego drapieżcze umiejętności. Wszystko po to, aby dopowiedzieć dość proste: - Jestem tylko zwyczajnym, bezsilnym, wampirzym odludkiem. Na pewno znajdziesz kogoś innego.

MG

Kiedy ten usiadł, sowie było jeszcze ciężej go ciągnąć, to też puścił Welta ciężko sapiąc i siadając samemu na dachu. Dawali mu zawsze najgorszą robotę. Masz ci los... Nie przejął się nawet spojrzeniem Welta, samemu obdarowując kota wzrokiem, jakby miał mu zaraz wyrwać jelita. Ale to kulturalna sowa była. - Wampirzym. Słowo klucz. A ta banda półgłówków kazała mi cię ściągnąć, bo inaczej mi wszystkie piórka powyrywają! Rozumiesz teraz? MOJE ŚLICZNE PIÓRKA! Toż to się nie godzi! Więc zbieraj tyłek z dachu i choć że ze mną... - wysapał z trudem gotów już do zabrania Welta tam, gdzie miał go zabrać. Bo nie spodziewał się odmowy. W końcu jego piórka są na szali!

Ciężkie westchnienie po raz kolejny opuściło płuca kotowatego. Ten z pewnością wydawał się niepocieszony aktualną sytuacją. Nie oznaczało to, że nie będzie się jednak jakkolwiek bronić. Przez krótki moment można by nawet powiedzieć, że spoglądał na sowę ni to jak na pokarm, ni to jak na idiotę. - Nie. Nie mogę się stąd ruszyć. Może kiedy indziej - dopowiedział jeszcze jakże adekwatne zgłoski, aby to następnie oddać się niemałemu zastanowieniu nad sensem pozostawania na dachu, gdzie ptak mu jakiś ptaka i przeszkadza w życiu podczas nie-życia.

MG

Sowa napuszyła się tak, jak napuszyć się może tylko sowa, która nie jest w stanie strzelić facepalma czy inaczej wyrazić swojego zażenowania. Załopotał skrzydłami siadając Weltowi na ramieniu. - Możesz, leniwy kocie! Myślisz, że ciągałbym się na moich skrzydełkach nie wiadomo jak daleko? Wszyscy czekają w piwnicy niżej. 30? Może 40m. Może nawet nie. Jestem sowowąpierzem, nie matematykiem. - I prychnął patrząc swoimi oczami na Fina. Zdecydowanie wyglądał na groźnego ptaka. Że też to jemu przypadła taka niewdzięczna robota sprowadzania Welta, no za jakie grzechy? Życie było dość niesprawiedliwe i okrutne, nawet dla niego.